1.Polowe metody oznaczania współ. filtr. Do pomiaru współczynnika filtracji służy
pomiar prędkości filtracji, który wykonujemy przy zastosowniu kilku metod: metoda
indykatorowa(wskaźnikowa), metoda chemiczna, metoda elektrolityczna, której
modyfikacją jest metoda potencjału elektrycznego, metoda izotopowa. Oprócz tego
mamy jeszcze otwory badawcze: poszukiwawcze, badawczo-eksploatacyjne
(rozpoznawcze), obserwacyjne (piezometry) i grupowo-badawczy węzeł
hydrogeologiczny. Pompowanie próbne na pojedynczych otworach lub węzłach
hydrogeologicznych, metoda studni chłonnych (zalewanie otworu wiertniczego, studni,
szybika lub szurfu wodą doprowadzoną z zewnątrz, oznaczanie na podstawie wzniosu
zwierciadła wody oraz metodami geofizycznymi.
2. Pompowanie badawcze, p. pomiarowe, p. próbne, p. parametryczne, p. testowe
Pompowanie studni lub ujęcia składającego się z zespołu studzien, z obserwacjami
wydatków w studniach i stanów w piezometrach i innych otworach obserwacyjnych
przed pompowaniem, w czasie jego trwania i po zakończeniu. P. b. wykonywane jest w
celu określenia parametrów poziomów wodonośnych i rozdzielających, schematu
krążenia ujętego systemu hydrogeologicznego, zasobów eksploatacyjnych i wyznaczenia
obszaru zasobowego ujęcia, parametrów jakości wody i ich trwałości. Pompowanie takie
wykonuje się zwykle w hydrowęźle lub w pojedynczych otworach badawczo -
eksploatacyjnych. Pompowania mogą być krótkotrwałe i długotrwałe (ich zadaniem jest
zbadanie stałości wydatku i jakości wody oraz wpływu eksploatacji na inne poziomy
wodonośne).Pompowanie oczyszczające, pompowanie wstępne Pompowanie studni po
jej wybudowaniu lub renowacji wykonywane w celu oczyszczenia studni (również ze
względu na przeprowadzoną dezynfekcję), filtru oraz jego otoczenia, w celu sprawdzenia
poprawności ujęcia (zafiltrowania) warstwy. Minimalny czas p. o. musi zagwarantować
pełną klarowność wody, brak objawów piaszczenia czy utrzymywania się złej , skażonej
jakości wody. W czasie p. o. prowadzi się pełny zakres obserwacji tak by mogło być
wykorzystane do opracowania racjonalnego projektu i programu pompowania
badawczego
3. Źródło Samoczynny, naturalny, skoncentrowany wypływ wody podziemnej na
powierzchni terenu lub w dnie zbiornika wodnego ( źródło zatopione). Źródło występuje
w miejscu, gdzie powierzchnia terenu przecina warstwę wodonośną lub statyczne
zwierciadło wody podziemnej. Jest przejawem naturalnego drenażu wód podziemnych.
Źródła odgrywają ważną rolę w zasilaniu sieci hydrograficznej. Mogą występować
pojedynczo lub grupowo, tworząc „linię źródeł” lub zespół źródeł wchodzący w skład
obszaru źródliskowego. Bez względu na genezę (źródła meteoryczne, źródła juwenilne)
siłą motoryczną, która powoduje wypływ wody podziemnej jest siła ciężkości (źródła
descenzyjne) lub ciśnienie hydrostatyczne (źródła ascenzyjne). Podział źródeł na typy i
rodzaje oparty jest na różnych kryteriach. Do najważniejszych należy rodzaj ośrodka
skalnego (pory, szczeliny, kawerny). W oparciu o to kryterium wyróżnia się następujące
typy źródeł: źródło warstwowe, źródło szczelinowe, źródło dyslokacyjne, źródło
krasowe.
Źródło ascenzyjne, źródło wstępujące, źródło podpływowe
Źródło, do którego woda pod wpływem ciśnienia hydrostatycznego podnosi się w
pustkach skalnych (porach lub szczelinach) w końcowym odcinku do góry i wypływa w
miejscu, gdzie powierzchnia przetnie zwierciadło statyczne lub warstwę wodonośnšą

poniżej zwierciadła
Jeżeli woda pochodzi z dużych głębokości źródło ma reżim stały - niezależny od opadów
atmosferycznych. Siłą motoryczną powodującą wypływ mogą być również gazy lub
pary.
Źródło descenzyjne, źródło zstępujące, źródło grawitacyjne, źródło spływowe
Źródło, do którego woda spływa pod działaniem siły ciężkości od obszaru zasilania w
dół, poprzez środowisko wód podziemnych (środowisko hydrogeologiczne), do miejsca
wypływu. Wydajność źródła jest funkcją spadku hydraulicznego. Funkcja ta w
zależności od warunków przyrodniczych może być liniowa lub paraboliczna.
Źródło dyslokacyjne, źródło uskokowe
Źródło wypływające wzdłuż płaszczyzny uskokowej, której często towarzyszy strefa
intensywnych spękań i druzgotu tektonicznego. Charakteryzuje się stałością wydatku,
temperatury i składu chemicznego wód. Źródła dyslokacyjne występują często w postaci
linii źródeł znacząc przebieg strefy dyslokacyjnej. Do najbardziej wydajnych należą
źródła w strefie krzyżujących się uskoków.
Źródło gorące
Źródło gorące występujące w obszarach czynnego lub wygasającego wulkanizmu. Może
również powstawać z wód infiltracyjnych przenikających na znaczne głębokości (wody
termalne). Szczególnym rodzajem źródła gorącego jest gejzer. Jest to źródło wyrzucające
gorącą wodę i parę wodną w stałych odstępach czasu. Wokół miejsca wypływu osadza
się gejzeryt
Źródło krasowe
Źródło zasilane wodami skrasowiałych masywów skalnych, w których szczeliny, kanały
i inne próżnie krasowe stanowią komunikujący się ze sobą system hydrauliczny. Za
pośrednictwem kanału zbiorczego krążące w masywie wody krasowe wyprowadzane są
na powierzchnię w formie skoncentrowanego wypływu. Żywo reaguje na czynniki
klimatyczne. Ź. k. należą do najbardziej wydajnych (wywierzysko). Ze względu na
kształt przewodu doprowadzającego wodę do źródła wyróżnia się: źródła kanałowe,
jaskiniowe, szczelinowo-krasowe. Występują też źródła intermitujące, z których woda
wypływa z przerwami; są one związane z lewarowym kształtem przewodów krasowych.
Źródło meteoryczne
Źródło zasilane wodą atmosferyczną (meteoryczną) i drenujące płytkie wody
infiltracyjne.
Źródło mineralne
Źródło wyprowadzające na powierzchnię terenu wodę, która zawiera ponad 1000
mg/dm

3

rozpuszczonych składników stałych pochodzenia geogenicznego.

Źródło okresowe, źródło efemeryczne
Źródło, które co pewien czas zanika w okresach niskich stanów wód. W czasie roztopów
lub obfitych opadów deszczu ponownie wznawia działalność. Drenuje mało zasobne
zbiorniki wód podziemnych.
Źródło pulsujące, źródło tętniące
Źródło, w którym wypływ odbywa się z niewielkimi przerwami, w regularnych
odstępach czasu. Wypływ ustaje, gdy ciśnienie hydrostatyczne nie może przezwyciężyć
oporu, jaki stawia materiał klastyczny maskujący wyloty szczelin. Odbudowa ciśnienia
powoduje ponowną aktywność źródła.

Źródło słodkie, źródło zwykłe
Źródło o intensywnym zasilaniu i drenażu, którego wody zawierają 100-500 mg/dm

3

rozpuszczonych substancji stałych. Wartości niższe od 100 mg/dm

3

kwalifikują źródło

jako heterotermane
Źródło stałe, źródło trwałe
Źródło, z którego woda wypływa bez przerwy, w stałych lub zmiennych ilościach.
Zmiany wydajności źródła określa wskaźnik zmienności źródła.
Źródło szczelinowe
Źródło drenujące wody krążące w szczelinach skał litych. W zależności od
ukształtowania terenu, stopnia szczelinowatości masywu i rozkładu ciśnień
hydrostatycznych może być źródło descenzyjne lub źródło ascenzyjne. Woda na
powierzchnię wyprowadzana jest przez szczelinę tzw. Zbiorczą, do której dopływa z
systemu współpracujących szczelin. Meteoryczne zasilanie i szybki przepływ powodują
duże wahania wydajności źródła
Źródło termalne, źródło cieplicze, cieplica, źródło ciepłe
Źródło wyprowadzające na powierzchnię terenu wody głębokiego krążenia infiltracyjne
lub juwenilne o temperaturze przekraczającej 20

0

C. W zależności od warunków

hydrogeologicznych kształtujących termikę wód wyróżnia się źródła hetero termalne – o
temperaturze zmiennej i homeotermalne - o temperaturze stałej
4.Reżim źródła, ustrój hydrogeologiczny źródła Zespół parametrów i cech
charakteryzujących środowisko hydrogeologiczne źródła. Jego wydajność(ilość wody,
która wypływa ze źródła w jednostce czasu), ciśnienie hydrostatyczne, skład chemiczny
wody i jej właściwości fizyczne (głównie temperatura) oraz zmienność tych cech pod
wpływem czynników zewnętrznych.
5. Od jakich parametrów naturalnych i tech. zależy wielkość dopływu wody do
studni wierconej (Wielkość dopływu do studni). Zależy od tego czy studnia jest
zupełna czy niezupełna, zafiltrowana czy niezafiltrowana. Filtr może być pionowy lub
poziomy. W ujęciach pionowych robocza część filtra może obejmować całą warstwę
wodonośną albo może być umieszczona w górnej, środkowej lub dolnej części. Są różne
konstrukcje filtrów. Dopływ wody do studni może odbywać się przez przepuszczalne
ścianki lub przez dno. Zwierciadło ujmowanej wody może być swobodne, a strumień
dopływającej wody sferyczno-radialny lub płasko -radialny. Ruch dopływającej wody:
laminarny, turbulentny lub mieszany, ustalony lub nieustalony. Obszar filtracji, w którym
odbywa się ruch wody w kierunku ujęcia, może być nieograniczony (gdy warstwa
wodonośna ma szerokie rozprzestrzenienie, a jej granice daleko od ujęcia) lub
ograniczony(granice w zasięgu leja depresyjnego mogą być obszary ograniczone
jednostronnie, dwustronnie lub wielostronnie).
6.Lej depresyjny Depresja (obniżenie) powierzchni zwierciadła wody podziemnej
wokół studni, ujęcia, kopalni itp. wywołana jej pompowaniem. Linia przecięcia
powierzchni depresyjnej z powierzchnią przekroju tworzy krzywą depresji. Odległość od
osi otworu do miejsca, w którym obniżone zwierciadło łączy się ze statycznym jego
poziomem, nazywa się promieniem leja depresyjnego. W ruchu ustalonym promień l. d.
ma nieskończoną wartość lub odpowiada odległości do granic warstwy wodonośnej.
Zwierciadło, którego obniżenie wymuszone zostało pompowaniem nazywamy
zwierciadłem dynamicznym. W praktycznych obliczeniach dopływu do studzien

wykorzystuje się liczne wzory doświadczalne i metody graficzne określania promienia l.
d. Metoda Clarka - oparta na próbnym pompowaniu wody z otworu.
7.Interferencja studzien, współdziałanie studzien Nakładanie się wpływów studzien
eksploatujących ten sam poziom wodonośny a usytuowanych w odległościach
mniejszych niż ich zasięgi, dzięki czemu wytwarza się wspólny lej depresyjny. Służy
obniżania zwierciadła wody przy budowie szybów górniczych, odwadniania odkrywek
kopalnianych i wykopów fundamentowych, ujęcia dużych ilości wód w celu
zaopatrzenia. I. s. przejawia się spadkiem wydajności otworów, zwiększeniem depresji.
Zmniejszenie wydatków określa współczynnik interfencji a = Q’/Q = q’/q gdzie:
Q’, Q - łączny wydatek studzien współdziałających (Q’) i niezależnych (Q) q, q -
wydatki jednostkowe studzien współdziałających (q’) i niezależnych (q)
Zasada superpozycji, zasada addytywności Pośrednia metoda osiągania rozwiązań
(określania wzorów) w dynamice wód podziemnych. Z. s. wyraża fakt fizycznej
niezależności efektów dynamicznych wywołanych różnymi przyczynami: suma przyczyn
wywołuje skutek będący sumą skutków od poszczególnych przyczyn. Z. s. jest słuszna
tylko dla systemów liniowych, których działanie opisują równania liniowe, w których
parametry nie zależą od wartości funkcji (tj. od naporu - H lub stężenia - C). W
najprostszym przypadku: depresję wypadkową wywołaną pracą zespołu studzien
możemy obliczyć jako sumę depresji spowodowanych pracą każdej ze studni zespołu.
8. Mapa hydroizohips -sposób wykonania -możliwości interpretacyjne Jest to
najprostsza mapa hydrogeologiczna, składająca się z hydroizophips oraz linii spływu.
Wykonujemy ją za pomocą interpolacji zwierciadła wód podziemnych z istniejących
danych dostarczonych z wierconych studni. Linie spływu są zawsze prostopadłe do linii
hydroizohips. Mapę hydroizohips możemy interpretować jako nośnik danych o szybkości
oraz kierunku przepływu wód gruntowych, wysokości zwierciadła.
9. Temperatura (wody) Wody płytko występujące pozostają pod wpływem t. atmosfery,
nieco niżej znajduje się tzw. strefa termicznie neutralna (strefa stałych temperatur),
głębiej - poddawane są strumieniowi cieplnemu litosfery, a t. ich wzrasta zgodnie ze
stopniem geotermicznym. Temperatury wód podziemnych wahają się między 0-100˚C.
Czasem poniżej 0˚C np. w kranach wiecznej marzłoci lub powyżej 100˚C w głębokich
przewodach gejzerów. Pomiar temperatury wód podziemnych wykonuje się
termometrem czerpakowym
10. Rozpuszczalność gazów w wodzie Rozpuszczalność gazów, to zdolność gazów do
rozpuszczania się w wodach podziemnych - do tworzenia roztworów wodnych. R.
poszczególnych gazów jest różna, a zależy też od: ciśnienia, jakie panuje w atmosferze
gazu nad cieczą, i jest do niego wprost proporcjonalna (prawo Daltona); rozpuszczalność
każdej składowej części mieszaniny gazów w cieczy jest wprost proporcjonalna do
ciśnienia cząstkowego danej części składowej nad cieczą; temperatury cieczy i maleje z
jej wzrostem.
11. Główne jony: Jony o dominujących stężeniach w wodach podziemnych. Należą do
nich aniony (jon chlorkowy, jon siarczanowy, jon wodorowęglanowy) oraz kationy (jon
sodowy, jon potasowy, jon wapniowy, jon magnezowy). Często jon potasowy i sodowy
przedstawiane są łącznie, zwykle w przeliczeniu na jon sodowy. Stężenia j. g. i
wzajemne ich proporcje wykorzystywane są przy klasyfikowaniu chemizmu wód

podziemnych (klasyfikacje hydrogeochemiczne). Proporcje te zmieniają się wraz ze
zmianami warunków środowiska występowania wód podziemnych.
12.Mineralizacja wód 1. Podstawowa cecha chemiczna wody, określana w badaniach
hydrogeochemicznych m.in. przy ocenie jakości wody i różnego rodzaju klasyfikacjach
wód. Oblicza się ją sumując stężenia wszystkich mineralnych składników wody.
Minimalna ilość oznaczeń to makroskładniki, mineralne formy azotu ( jony azotanowe i
jony amonowe) oraz jony żelaza ( jony żelazawe i jony żelazowe). Przybliżonymi
miarami mineralizacji wody mogą być sucha pozostałość, substancje rozpuszczone,
przewodność elektrolityczna właściwa, a nawet twardość wody. M. w. wyrażana jest w
[mg/dm3].
2. Podział wód ze względu na ich mineralizację [w g/dm3] masa suchej pozostalosci:
S=(a-b)x100/V lub M=S-Z+0,5HCO3 (Z-zawiesiny mineralne) i na tej podstawie wody:
ultrasłodkie<0,1g/l,słodka, zwykła < 1; półsłodka 1 - 3; słonawa 3 -10; słona 10 -35;
solanka > 35; solanka silna > 150, Akratopegi 0,5-1,0 g/l (podwyższona mineralizacja)
13. Skrócony zapis analizy chemicznej wody wzorem Kurłowa Skrócona forma
zapisu chemizmu wód podziemnych ( formuła chemicznego składu wody) przedstawiana
w formie ułamka. Dla pojedynczej analizy wody zapis przyjmuje postać: Sp G
M aniony/kationy T Q, gdzie: Sp - składniki swoiste lub specyficzne dla danej wody
[g/dm3 lub mg/dm3]; G - zawartość gazów [g/dm3]; M - mineralizacja wody [g/dm3];
wymienione jony główne o stężeniach przekraczających 10 % mval/ dm3. Kolejność
zapisu zgodna jest z malejącym udziałem, [% mval/ dm3]; T - temperatura wody, [oC];
Q - wydajność (źródła, studni), [m3/min]. Powyższy zapis jest niekiedy modyfikowany.
Formuła Kurłowa może służyć do przedstawiania chemizmu wód z określonego obszaru,
charakteryzowanego poziomu wodonośnego, lub pojedynczego ujęcia czy źródła . W
zapisie można podawać wartość charakteryzującą jedną analizę a przy dysponowaniu
licznymi analizami wartość średnią, lub nawet 3 wartości (minimalną, średnią,
maksymalną).
14. Klasyfikacja wód podziemnych oparta na procentowo-równoważnikowej formie
analizy
Jest ona oparta na zawartości w wodzie anionów i kationów. Jeżeli ΣrA=100% i
ΣrK=100%, przyjmuje się, że charakter chemiczny nadają wodzie te aniony i kationy,
które występują w niej w ilości co najmniej 20%mwal. W wodach naturalnych powyżej
tej ilości występują tylko 3 aniony - Cl- , SO42- i HCO3- i 3 kationy Na+, Mg2+ i Ca2+.
Tych sześć jonów może tworzyć w wodach szereg kombinacji wynikających ze
stosunków ilościowych w granicach 20-100%. Możliwości kombinacji jest 49. Przykład:
Cl- >20% mwal sumy anionów i Na+>20% mwal sumy kationów (tzw. wody
dwujonowe) lub HCO3->20% mwal i Na+>20% oraz Ca2+>20%.
15. Szczawy - określenia i przykłady występowania Szczawy, to wody mineralne
zawierające powyżej 1g wolnego dwutlenku węgla (CO

2

) w 1 dm3 wody (są to wody

lecznicze). Szczawy, to wody infiltracyjne, które wsiąkając w podłoże napotykają
wyziewy dwutlenku węgla (w Polsce związane z wulkanizmem Karpat w trzeciorzędzie).
Nasycając się nim, stają się bardziej aktywne chemicznie i rozpuszczają skały, w których
płyną (mineralizują się). Występują w południowej części Beskidu Sądeckiego i na
wschodnim pograniczu Pienin, w Szczawnicy, Krościenku nad Dunajcem, Krynicy,

Piwnicznej, Muszynie, Wysowej, Żegieniowie-Zdroju, a także w Szczawnie-Zdroju.
Dzielimy je na: proste, alkaliczne, alkaliczno-solne, alkaliczno-solno-glauberskie.
16. Woda lecznicza Woda: mineralna i/lub swoista odznaczająca się stałością cech
fizycznych i składu chemicznego (w granicach dopuszczalnych wahań) oraz zawierająca
w 1l co najmniej 1000 mg składników stałych lub wykazująca radoczynność co najmniej
2 nCi/1 (albo temperaturę 20˚C na wypływie z otworu wiertniczego, innego ujęcia oraz
stabilność cech fizycznych i składu chemicznego) lub zawierająca w jednym litrze
odpowiednio dużą zawartość niektórych składników chemicznych, nie budząca
zastrzeżeń pod względem sanitarnym i uznana za leczniczą przez Radę Ministrów.
Woda swoista, woda specyficzna Woda lecznicza zawierająca jeden lub więcej
składników farmakologicznie czynnych w ilościach nie niższych niż współczynniki
farmakodynamiczne tych składników i/lub woda termalna
Woda mineralna (1). Woda lecznicza zawierająca co najmniej 1000 mg/dm3
rozpuszczonych składników stałych. (2) Nazwa potoczna stosowana do butelkowanych
wód podziemnych
17. Woda termalna, terma, cieplica (1). Woda: lecznicza, swoista, której temperatura
na wypływie ze źródła lub odwiertu wynosi co najmniej 200C (2) Woda o temperaturze
wyższej o co najmniej 50C od średniej rocznej temperatury powietrza w otoczeniu
wypływu. (3) Woda podziemna o podwyższonej temperaturze wykorzystywana lub
nadająca się do wykorzystania jako nośnik energii (ogrzewnictwo, produkcja energii
elektrycznej)
18.Prowincja hydrogeologiczna Taksonomiczna jednostka hydrogeologiczna w
regionalizacji hydrogeologicznej nadrzędna w stosunku do innych jednostek.
Definiowana jest przez różnych autorów różnie. A.S. Kleczkowski (Kleczkowski red.
1990) w oparciu o kryteria hydrostrukturalne, morfologiczne, hydrograficzne oraz
wodonośność utworów czwartorzędowych dzieli Polskę na dwie prowincje
hydrogeologiczne: górsko-wyżynną i nizinną. W górsko-wyżynnej wyróżnia: masywy,
niecki, monokliny a także nałożone na nie lokalne zbiorniki dolinne. W nizinnej: pasma
głównych zbiorników czwartorzędowych oraz niżej leżące zbiorniki w utworach
starszych nazywając je subnieckami lub subzbiornikami.
Subzbiornik wód podziemnych Zbiornik wód podziemnych występujący poniżej
innych i wykazujący znacznie niższą od nich zasobność. Sub- wyraża zarówno położenie
zbiornika w pionie (w Polsce poniżej zbiorników czwartorzędowych), jak też znacznie
mniejszą (zwykle co najmniej o rząd wielkości) zasobność mierzoną wskaźnikiem
zasobności np. w l/(s x km2). Nadkład subzbiornika ogranicza jego zasilanie, przez co
zasoby eksploatacyjne są mniejsze niż gdyby utwory budujące subzbiornik były
odsłonięte
Rodzaje zasobów wód podziemnych Uwzględniając aspekt przestrzenny: zasoby
punktowe, przywiązane do pracy jednej studni zasoby lokalne, źródło zaopatrzenia
osiedla, miejscowości, zakładu przemysłowego, itp.; związane z pracą zespołu studni
czerpiącego wodę z określonego poziomu wodonośnego zasoby regionalne, które ustala
się biorąc pod uwagę całkowite rozprzestrzenienie danego poziomu wodonośnego albo
całość lub część jednostki hydrogeologicznej, np. regionu, albo zlewnię hydrograficzną.
Ze względu na wpływ na wody podziemne: naturalne, które formują się wyłącznie pod
wpływem czynników naturalnych jak opady, infiltracja, influacja, itp. sztuczne, które

tworzą się w podziemiu dzięki świadomej działalności człowieka, jak sztuczna
infiltracja, irygacja. Inny podział: statyczne, dynamiczne, eksploatacyjne
Podział wód podziemnych eksploatacyjnych: zwykłe wody podziemne (słodkie wody
podziemne) M <1g/l, t <20˚C (wody do bezpośredniej konsumpcji, przygotowane na
bazie wód podziemnych: naturalne wody mineralne, naturalne wody źródlane, wody
stołowe) wody podziemne uznane za kopalne (wody lecznicze, wody termalne, solanki)
19.Ognisko zanieczyszczenia wód podziemnych Naturalne lub częściej sztuczne
nagromadzenie substancji zanieczyszczających (realnie lub potencjalnie) wody
podziemne. Występuje na powierzchni terenu lub w litosferze, atmosferze czy
hydrosferze. Ogniska zanieczyszczeń mogą mieć zróżnicowany charakter przestrzenny:
punktowy (wiercenia, stacje paliw, magazyny), liniowy lub pasmowy (rzeki, kanały,
drogi, rurociągi), powierzchniowy (składowiska odpadów, osadniki, pola ściekowe i
irygacyjne) oraz obszarowy (imisja gazów i pyłów, nawożenie i chemizacja rolnic twa i
leśnictwa)
20. Metody ochrony wód podziemnych są ustalane przez krajowy zarząd gospodarki
wodnej, któremu podlega 7 zarządów regionalnych.
Główne kierunki działań związanych z ochroną wód podziemnych: ograniczenie emisji
zanieczyszczeń antropogenicznych oraz ustanowienie standardów jakości wód
podziemnych i wartości progowych ograniczających wpływy antropogeniczne (
Ochrona wód podziemnych w regulacjach prawnych UE: RDW (ramowa dyrektywa
wodna); dyrektywa dot. Ochrony wód podziemnych, dyrektywa dot. ochrony wód
pitnych.