Wykład 1.
Cele PP:
-ujednolicenie zasad kształtowania polityki przestrzennej prze jst i organy administracji rządowej
- ustalenie powszechnie obowiązujących norm dot. Zakresu i sposobu postępowania w sprawach
przeznaczenia terenu na określone cele
Art. 2.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) „ładzie przestrzennym” - należy przez to rozumieć takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy
harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i
wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz
kompozycyjnoestetyczne;
4) „interesie publicznym” - należy przez to rozumieć uogólniony cel dążeń i działań, uwzględniających
zobiektywizowane potrzeby ogółu społeczeństwa lub lokalnych społeczności, związanych z
zagospodarowaniem przestrzennym;
5) „inwestycji celu publicznego” – należy przez to rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym)
i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również
inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego
te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów,
6) „obszarze przestrzeni publicznej” - należy przez to rozumieć obszar o szczególnym
znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający
nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno-
przestrzenne, określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy;
7) „obszarze problemowym” - należy przez to rozumieć obszar szczególnego zjawiska z zakresu
gospodarki przestrzennej lub występowania konfliktów przestrzennych wskazany w planie
zagospodarowania przestrzennego województwa lub określony w studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gminy;
9) „obszarze metropolitalnym” - należy przez to rozumieć obszar wielkiego miasta oraz powiązanego z
nim funkcjonalnie bezpośredniego otoczenia, ustalony w koncepcji przestrzennego
zagospodarowania kraju;
12) „działce budowlanej” - należy przez to rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu,
której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia
infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych
przepisów i aktów prawa miejscowego;
13) „uzbrojeniu terenu” – należy przez to rozumieć drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody,
14) „dostępie do drogi publicznej” - należy przez to rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo
dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej;
15) „standardach” - należy przez to rozumieć zbiory i zakresy wymagań dotyczących opracowań i
dokumentów planistycznych oraz zasady stosowania w nich parametrów dotyczących
zagospodarowania przestrzennego;
16) „parametrach i wskaźnikach urbanistycznych” - należy przez to rozumieć parametry i wskaźniki
ustanawiane w dokumentach planistycznych, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 10
ust. 4, art. 16 ust. 2 i art. 40;
17) „walorach ekonomicznych przestrzeni” - należy przez to rozumieć te cechy przestrzeni, które
można określić w kategoriach ekonomicznych;

18) „wartości nieruchomości” - należy przez to rozumieć wartość rynkową nieruchomości;

Podmioty zajmujące się PP:
-nauka
-władza ustawodawcza
-władza wykonawcza
-samorząd lokalny
-pracownie projektowe
-izby zawodowe
-społeczeństwo
-organizacje pozarządowe
PP jest w ministerstwie Transportu, Budownictwa i Gosp morskiej.
PROCES INWESTYCYJNY
1.decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu
2.projekt budowlany
3.decyzja o pozwoleniu na budowę
4.oddanie do użytkowania – decyzja o włączeniu zasobu mieszkaniowego i nadanie adresu lub decyzja
o zezwoleniu na użytkowanie usługowe.
MPZP
SUiKZP
PZPW
KPZK
Uwarunkowania rozwoju przestrzennego
Cywilizacja informacyjna- podstawowym produktem jest informacja
-powstanie podziału na dobrze i żle poinformowanych
-tzw. nowe rynki, elektronicznego obrotu finansowego, elektronicznych zakupów itp.
-powstanie nowych dziedzin życia: telepraca, nauka na dystans, itp.
-powstanie mega trendów w rozwoju społecznym: globalizacja gospodarcza, ekorozwój
Globalizacja gospodarcza – polaryzacja przestrzenna
-charakteryzuje się: konkurencyjnością, innowacyjnością, elastycznośćioą,
-następstwem jest polaryzacja przekształceń kulturalnych (koncentracja aktywności społeczno-
gospodarczych w regionach metropolitalnych i peryferyzacja ich zaplecza)
-przechodzenie do gospodarki globalnej
Rozwój zrównoważony – ekorozwój
-rozwój trwały, stabilny, zrównoważony
-całosciowe, systematyczne i dynamiczne pojmowanie zjawisk
Demokracja
-decentralizacja państwa
-społeczeństwo obywatelskie
-zróżnicowanie

Wykład

05.11.12.

USTAWA z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
Art. 1.
Ustawa określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu.
Art. 5.
Użyte w ustawie określenia oznaczają
2) korytarz ekologiczny – obszar umożliwiający migrację roślin, zwierząt lub grzybów;
2a) krzyżowanie zwierząt – kojarzenie osobników genetycznie odmiennych, w tym osobników różnych
gatunków;
21) tereny zieleni – tereny wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nimi
związanymi, pokryte roślinnością, znajdujące się w granicach wsi o zwartej zabudowie
lub miast, pełniące funkcje estetyczne, rekreacyjne, zdrowotne lub osłonowe,
a w szczególności parki, zieleńce, promenady, bulwary, ogrody botaniczne, zoologiczne, jordanowskie
i zabytkowe oraz cmentarze, a także zieleń towarzyszącą ulicom, placom, zabytkowym fortyfikacjom,
budynkom, składowiskom, lotniskom oraz obiektom kolejowym
i przemysłowym;
27) zadrzewienie – drzewa i krzewy w granicach pasa drogowego, pojedyncze drzewa
lub krzewy albo ich skupiska niebędące lasem w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o
lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn. zm.3)), wraz z terenem, na którym występują, i
pozostałymi składnikami szaty roślinnej tego terenu, spełniające cele ochronne, produkcyjne lub
społeczno-kulturowe;

Formy ochrony przyrody:
Parki Narodowe
Rezerwaty przyrody
Parki krajobrazowe
Obszary chronionego krajobrazu
Obszary Natura 2000
Pomniki przyrody
Stanowiska dokumentacyjne
Użytki ekologiczne
Zespoły przyrodniczo-krajobrazowe
Ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów
Parki Narodowe
Art. 8.
1. Park narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi,
naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni
nie mniejszej niż 1 000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe.
Art. 11.
1. Na obszarach graniczących z parkiem narodowym wyznacza się otulinę parku narodowego.
Rezerwaty przyrody
Art. 13.
1. Rezerwat przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym,
ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska
grzybów oraz twory i składniki przyrody nie- naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.

2. Na obszarach graniczących z rezerwatem przyrody może być wyznaczona otulina.
3. Uznanie za rezerwat przyrody obszarów, o których mowa w ust. 1, następuje w drodze aktu prawa
miejscowego w formie zarządzenia regionalnego dyrektora ochrony środowiska,
które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele
ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także sprawującego nadzór
nad rezerwatem. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w drodze aktu prawa miejscowego w
formie zarządzenia, po zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony przyrody, może zwiększyć obszar
rezerwatu przyrody, zmienić cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, dla
których rezerwat został powołany – zmniejszyć obszar rezerwatu przyrody albo zlikwidować rezerwat
przyrody.
Parki krajobrazowe
Art. 16.
1. Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i
kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach
zrównoważonego rozwoju.
2. Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona otulina.
3. Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze uchwały
sejmiku województwa, która określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została
wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego
części, wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony.
Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje w drodze uchwały sejmiku
województwa, po uzgodnieniu
z właściwymi miejscowo radami gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych,
historycznych i kulturowych oraz walorów krajobrazowych na obszarach projektowanych do
wyłączenia spod ochrony.
4. Projekt uchwały sejmiku województwa w sprawie utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku
krajobrazowego wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy oraz właściwym regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska.
Obszary chronionego krajobrazu
Art. 23.
1. Obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się
krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania
potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją korytarzy ekologicznych.
2. Wyznaczenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze uchwały sejmiku województwa,
która określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej
ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego
części, wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony.
Likwidacja lub zmiana granic obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze uchwały sejmiku
województwa, po zaopiniowaniu przez właściwe miejscowo rady gmin, z powodu bezpowrotnej
utraty wyróżniającego się krajobrazu o zróżnicowanych ekosystemach i możliwości zaspokajania
potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem.
3. Projekty uchwał sejmiku województwa, o których mowa w ust. 2, wymagają uzgodnienia
z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.
5. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw i

planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i
wyłącznej strefy ekonomicznej, w części dotyczącej obszaru chronionego krajobrazu, wymagają
uzgodnienia z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych
planów, mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu.
Obszary Natura 2000
Art. 25.
1. Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje:
1) obszary specjalnej ochrony ptaków;
2) specjalne obszary ochrony siedlisk;
3) obszary mające znaczenie dla Wspólnoty.
2. Obszar Natura 2000 może obejmować część lub całość obszarów i obiektów objętych formami
ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–4 i 6–9.
Pomniki przyrody
Art. 40.
1.Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiska o
szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz
odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych
rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki,
jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.
Stanowiska dokumentacyjne
Art. 41.
1. Stanowiskami dokumentacyjnymi są niewyodrębniające się na powierzchni lub możliwe
do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i dydaktycznym, miejsca występowania formacji
geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych, jaskinie
lub schroniska podskalne wraz z namuliskami oraz fragmenty eksploatowanych
lub nieczynnych wyrobisk powierzchniowych i podziemnych.
2. Stanowiskami dokumentacyjnymi mogą być także miejsca występowania kopalnych szczątków
roślin lub zwierząt.
Użytki ekologiczne
Art. 42.
Użytkami ekologicznymi są zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów mających znaczenie dla
zachowania różnorodności biologicznej – naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka
wodne, kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności,
starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze oraz stanowiska rzadkich lub
chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów, ich ostoje oraz miejsca rozmnażania lub miejsca
sezonowego przebywania.
Zespoły przyrodniczo-krajobrazowe
Art. 43.
Zespołami przyrodniczo-krajobrazowymi są fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego
zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe lub estetyczne.
Art. 44.
1. Ustanowienie pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego
lub zespołu przyrodniczo-krajobrazowego następuje w drodze uchwały rady gminy.
Ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów
Art. 46.

1. Ochrona gatunkowa obejmuje okazy gatunków oraz siedliska i ostoje roślin, zwierząt
i grzybów.

USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Art. 1.

1. Ustawa określa:

2) zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania
zasad ich zagospodarowania i zabudowy - przyjmując ład przestrzenny
i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Art. 4.
1. Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie
sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

USTAWA z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych
Art. 1.
Ustawa reguluje zasady ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji i poprawiania wartości
użytkowej gruntów.
Art. 2.
1. Gruntami rolnymi, w rozumieniu ustawy, są grunty:
1) określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne;
2) pod stawami rybnymi i innymi zbiornikami wodnymi, służącymi wyłącznie dla potrzeb rolnictwa;
3) pod wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i
urządzeniami służącymi wyłącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu;
4) pod budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do produkcji rolniczej uznanej
za dział specjalny, stosownie do przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych
i podatku dochodowym od osób prawnych;
5) parków wiejskich oraz pod zadrzewieniami i zakrzewieniami śródpolnymi, w tym również pod
pasami przeciwwietrznymi i urządzeniami przeciwerozyjnymi;
6) pracowniczych ogrodów działkowych i ogrodów botanicznych;
7) pod urządzeniami: melioracji wodnych, przeciwpowodziowych i przeciwpożarowych, zaopatrzenia
rolnictwa w wodę, kanalizacji oraz utylizacji ścieków i odpadów dla potrzeb rolnictwa i mieszkańców
wsi;
8) zrekultywowane dla potrzeb rolnictwa;
9) torfowisk i oczek wodnych;
10) pod drogami dojazdowymi do gruntów rolnych.
Art. 5b.
Przepisów ustawy nie stosuje się do gruntów rolnych stanowiących użytki rolne położonych
w granicach administracyjnych miast.
Art. 7.
1. Przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o
której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego,
sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym.
2. Przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne:

1) gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I–III, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do
takiego przeznaczenia przekracza 0,5 ha – wymaga uzyskania zgody Ministra Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej2),
5) pozostałych gruntów leśnych – wymaga uzyskania zgody marszałka województwa wyrażanej po
uzyskaniu opinii izby rolniczej.
3. Wyrażenie zgody, o której mowa w ust. 2 pkt 1, 2 i 5, następuje na wniosek wójta (burmistrza,
prezydenta miasta). Do wniosku dotyczącego gruntów leśnych stanowiących własność Skarbu
Państwa wójt (burmistrz, prezydent miasta) dołącza opinię dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów
Państwowych, a w odniesieniu do gruntów parków narodowych - opinię dyrektora parku.
Art. 8.
1. Przepisów art. 7 nie stosuje się do okresowego, na czas nie dłuższy niż 10 lat, wyłączenia gruntów z
produkcji w zakresie niezbędnym do:
1) podjęcia natychmiastowych działań interwencyjnych niezbędnych do zwalczania klęsk żywiołowych
i ich następstw, jak również usuwania następstw wypadków losowych;
2) poszukiwania lub rozpoznawania węglowodorów, węgla kamiennego, węgla brunatnego, rud
metali, z wyjątkiem darniowych rud żelaza, metali w stanie rodzimym, rud pierwiastków
promieniotwórczych, siarki rodzimej, soli kamiennej, soli potasowej, gipsu i anhydrytu, kamieni
szlachetnych.
2. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązków określonych w rozdziale 5, a
wyłączenie dokonane na cele określone w ust. 1 pkt 2 – z obowiązków określonych
w rozdziale 3.
Art. 11.
1. Wyłączenie z produkcji użytków rolnych wytworzonych z gleb pochodzenia mineralnego
i organicznego, zaliczonych do klas I, II, III, IIIa, IIIb, oraz użytków rolnych klas IV, IVa, IVb, V i VI
wytworzonych z gleb pochodzenia organicznego, a także gruntów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt
2-10, oraz gruntów leśnych, przeznaczonych na cele nierolnicze
i nieleśne - może nastąpić po wydaniu decyzji zezwalających na takie wyłączenie.
1b. Wniosek o wyłączenie z produkcji użytków rolnych klas IV, IVa, IVb, V i VI wytworzonych z gleb
pochodzenia organicznego jest wiążący, a decyzja ma charakter deklaratoryjny.
4. Wydanie decyzji, o których mowa w ust. 1-2, następuje przed uzyskaniem pozwolenia
na budowę.
Art. 12a.
Obowiązek uiszczenia należności i opłat rocznych, a w odniesieniu do gruntów leśnych również
jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 1, nie dotyczy wyłączenia gruntów z
produkcji rolniczej lub leśnej na cele budownictwa mieszkaniowego:
1) do 0,05 ha w przypadku budynku jednorodzinnego;
2) do 0,02 ha, na każdy lokal mieszkalny, w przypadku budynku wielorodzinnego.
Art. 14.
1. W razie wyłączania gruntów z produkcji, w decyzji o wyłączeniu, o której mowa w art. 11 ust. 1 i 2,
można, po zasięgnięciu opinii wójta, nałożyć obowiązek zdjęcia oraz wykorzystania na cele poprawy
wartości użytkowej gruntów próchnicznej warstwy gleby z gruntów rolnych klas I, II, IIIa, IIIb, III, IVa i
IV oraz z torfowisk.

Wyk ład MPZP
Art. 3.
1. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i
wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
2. Prowadzenie, w granicach swojej właściwości rzeczowej, analiz i studiów z zakresu
zagospodarowania przestrzennego, odnoszących się do obszaru powiatu i zagadnień jego rozwoju,
należy do zadań samorządu powiatu.
3. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej w województwie, w tym uchwalanie planu
zagospodarowania przestrzennego województwa, należy do zadań samorządu województwa.
4. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej państwa, wyrażonej w koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju, należy do zadań Rady Ministrów.
Art. 6.
1. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi
przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.
2. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do:
1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób
trzecich;
2) ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób
lub jednostek organizacyjnych.
Art. 14.
1. W celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia
sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podej-muje uchwałę o przystąpieniu do
sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej „planem
miejscowym”, z zastrzeżeniem ust. 6.
2. Integralną częścią uchwały, o której mowa w ust. 1, jest załącznik graficzny przedstawiający granice
obszaru objętego projektem planu.
3. Plan miejscowy, w wyniku którego następuje zmiana przeznaczenia gruntów rol-nych i leśnych na
cele nierolnicze i nieleśne, sporządza się dla całego obszaru wyznaczonego w studium.
4. Uchwałę, o której mowa w ust. 1, rada gminy podejmuje z własnej inicjatywy lub na wniosek wójta,
burmistrza albo prezydenta miasta.
5. Przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1, wójt, burmistrz albo prezy-dent miasta
wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządze-nia planu i stopnia zgodności
przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do
opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.
6. Planu miejscowego nie sporządza się dla terenów zamkniętych, z wyłączeniem terenów
zamkniętych ustalanych przez ministra właściwego do spraw transportu.
7. Plan miejscowy sporządza się obowiązkowo, jeżeli wymagają tego przepisy od-rębne.
8. Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.
Art. 15.

1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część
tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z prze-pisami odrębnymi, odnoszącymi się do
obszaru objętego planem.
2. W planie miejscowym określa się obowiązkowo:
1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych
zasadach zagospodarowania;
2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;
3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;
6) zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu, maksymalną i minimalną
intensywność zabudowy jako wskaźnik po-wierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do
powierzchni działki budowlanej, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w
odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalną wysokość zabudowy, minimalną liczbę
miejsc do parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów;
7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na
podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także obszarów szczególnego
zagrożenia powodzią oraz obszarów osuwania się mas ziemnych;
8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;
9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz
zabudowy;
10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;
12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4.
3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb:
1) granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości;
2) granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej;
3) granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;
3a) granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a, oraz granice ich stref
ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz
występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko;
4) granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 8;
4a) granice terenów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym;
4b) granice terenów inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, umieszczonych w planie
zagospodarowania przestrzennego województwa lub w ostatecznych decyzjach o lokalizacji drogi
krajowej, wojewódzkiej lub powiatowej, linii kolejowej o znaczeniu państwowym, lotniska użytku
publicznego, inwestycji w zakresie terminalu lub przedsięwzięcia Euro 2012;
5) granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez
masowych;
6) granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące prowadzenia
na ich terenie działalności gospodarczej, określone w ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie
terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady;
7) granice terenów zamkniętych, i granice stref ochronnych terenów zamknię-tych;

8) sposób usytuowania obiektów budowlanych w stosunku do dróg i innych te-renów publicznie
dostępnych oraz do granic przyległych nieruchomości, ko-lorystykę obiektów budowlanych oraz
pokrycie dachów;
9) zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz
ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz ro-dzaje materiałów budowlanych, z jakich mogą
być wykonane;
10) minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych
Art. 16.
1. Plan miejscowy sporządza się w skali 1:1000, z wykorzystaniem urzędowych kopii map zasadniczych
albo w przypadku ich braku map katastralnych, gromadzonych w państwowym zasobie geodezyjnym i
kartograficznym. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie map w skali
1:500 lub 1:2000, a w przypadkach planów miejscowych, które sporządza się wyłącznie w celu
przeznaczenia gruntów do zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy, dopuszcza się stosowanie
map w skali 1:5000.
2. Minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres projektu
planu miejscowego w części tekstowej i graficznej, uwzględniając w szczególności wymogi dotyczące
materiałów planistycznych, skali opracowań kartograficznych, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa,
standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych.
3. Minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem
właściwym do spraw rozwoju regionalnego oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
określi, w drodze rozporządzenia, sposób uwzględniania w zagospodarowaniu przestrzennym potrzeb
obronności i bezpieczeństwa państwa, uwzględniając w szczególności problematykę związaną z:
1) przygotowaniem i przeciwdziałaniem zagrożeniom zewnętrznym, a zwłaszcza agresji militarnej;
2) przygotowaniem i przeciwdziałaniem zagrożeniom wewnętrznym, a zwłaszcza zagrożeniom
bezpieczeństwa i porządku publicznego, katastrofom i klęskom żywiołowym oraz zagrożeniom
gospodarczym i ekonomicznym.
Art. 17.
Wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do
sporządzania planu miejscowego kolejno:
1) ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w
danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, określając formę,
miejsce i termin składania wniosków do planu, nie krótszy niż 21 dni od dnia ogłoszenia;
2) zawiadamia, na piśmie, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu instytucje i
organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu;
4) sporządza projekt planu miejscowego rozpatrując wnioski, o których mowa w pkt 1, wraz z
prognozą oddziaływania na środowisko;
5) sporządza prognozę skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego, z uwzględnieniem art.
36;
6) występuje o:
a) opinie o projekcie planu do:
– gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8, komisji urbanistyczno-architektonicznej,
– wójtów, burmistrzów gmin albo prezydentów miast, graniczących z obszarem objętym planem, w
zakresie rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym,

– regionalnego dyrektora ochrony środowiska,
– właściwych organów administracji geologicznej w zakresie tere-nów zagrożonych osuwaniem się
mas ziemnych,
– Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w zakresie telekomunikacji,
– właściwego organu Państwowej Straży Pożarnej i wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska w
zakresie lokalizacji nowych za-kładów o zwiększonym lub dużym ryzyku wystąpienia poważnych
awarii, zmian, o których mowa w art. 250 ust. 5 i 7 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony
środowiska, w istniejących zakładach o zwiększonym lub dużym ryzyku wystąpienia poważnych awarii
i nowych inwestycji oraz rozmieszczenia obszarów przestrzeni publicznej i terenów zabudowy
mieszkaniowej w sąsiedztwie zakładów o zwiększonym lub dużym ryzyku wystąpienia poważnych
awarii, w przypadku gdy te inwestycje, obszary lub tereny zwiększają ryzyko lub skutki poważnych
awarii,
– właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, oraz
b) uzgodnienie projektu planu z:
– wojewodą, zarządem województwa, zarządem powiatu w zakresie odpowiednich zadań rządowych i
samorządowych,
– organami właściwymi do uzgadniania projektu planu na podstawie przepisów odrębnych,
– właściwym zarządcą drogi, jeżeli sposób zagospodarowania gruntów przyległych do pasa
drogowego lub zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na ruch drogowy lub samą drogę,
– właściwymi organami wojskowymi, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,
– dyrektorem właściwego urzędu morskiego w zakresie zagospoda-rowania pasa technicznego, pasa
ochronnego oraz morskich portów i przystani,
– właściwym organem nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,
– ministrem właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony
uzdrowiskowej,
– właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków w zakresie kształtowania zabudowy i
zagospodarowania terenu, oraz
c) zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nie-rolnicze i nieleśne, jeżeli
wymagają tego przepisy odrębne;
9) wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień oraz ogłasza, w sposób
określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed
dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego
wglądu na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w
projekcie planu rozwiązaniami;
11) wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 10, termin, w którym osoby fizyczne i prawne oraz
jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu
planu, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia planu;
12) rozpatruje uwagi, o których mowa w pkt 11, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu
terminu ich składania;
13) wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których
mowa w pkt 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia;
14) przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nie-uwzględnionych uwag, o
których mowa w pkt 11.
Art. 20.

1. Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium,
rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji,
zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych
gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa
planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do
uchwały.
2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia wojewodzie uchwałę, o której mowa w ust. 1,
wraz z załącznikami oraz dokumentacją prac planistycznych w celu oceny ich zgodności z przepisami
prawnymi.
Art. 25.
1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta ustala termin dokonania uzgodnień albo przedstawienia
opinii przez organy, o których mowa w art. 11 pkt 5 i 6 oraz art. 17 pkt 6, nie krótszy niż 14 dni i nie
dłuższy niż 30 dni od dnia udostępnienia projektu studium albo projektu planu miejscowego wraz z
prognozą oddziaływania na środowisko.
1a. Organ uzgadniający albo opiniujący może w uzasadnionych przypadkach wystąpić do wójta,
burmistrza albo prezydenta miasta, o zmianę terminu, o którym mowa w ust. 1, wskazując termin nie
dłuższy niż 30 dni na przedstawienie opinii albo dokonanie uzgodnienia.
2. Nieprzedstawienie stanowiska lub warunków, o których mowa w art. 24 ust. 2, w terminie, o
którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się za równoznaczne odpowiednio z uzgodnieniem lub
zaopiniowaniem projektu.
Art. 29.
1. Uchwała rady gminy w sprawie uchwalenia planu miejscowego obowiązuje od dnia wejścia w życie
w niej określonego, jednak nie wcześniej niż po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w dzienniku
urzędowym województwa.
2. Uchwała, o której mowa w ust. 1, podlega również publikacji na stronie internetowej gminy.
Art. 30.
1. Każdy ma prawo wglądu do studium lub planu miejscowego oraz otrzymania z nich wypisów i
wyrysów.
Art. 36.
1. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzy-stanie z
nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem
stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości
może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:
1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
2) wykupienia nieruchomości lub jej części.
2. Realizacja roszczeń, o których mowa w ust 1, może nastąpić również w drodze zaoferowania przez
gminę właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nie-ruchomości zamiennej. Z dniem zawarcia
umowy zamiany roszczenia wygasają.
3. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości
uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z
praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości
nieruchomości.
4. Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości
wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent
miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do

wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może
być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.
Art. 65.
1. Organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy albo decyzję o ustaleniu lokalizacji celu
publicznego, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli:
1) inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę;
2) dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji.
2. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się, jeżeli została wydana ostateczna decyzja o pozwoleniu na
budowę.
3. Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie art. 162 § 1 pkt 1
Kodeksu postępowania administracyjnego.
Wykład SUiKZP
Art. 9.
1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania
przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”.
2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną,
uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia
strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju
gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem.
3. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy.
4. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.
5. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.
Art. 10.
1. W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z:
1) dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu;
2) stanu ładu przestrzennego i wymogów jego ochrony;
3) stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej, wielkości i jakości
zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) stanu dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) warunków i jakości życia mieszkańców, w tym ochrony ich zdrowia;
6) zagrożenia bezpieczeństwa ludności i jej mienia;
7) potrzeb i możliwości rozwoju gminy;
8) stanu prawnego gruntów;
9) występowania obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów od-rębnych;
10) występowania obszarów naturalnych zagrożeń geologicznych
11) występowania udokumentowanych złóż kopalin oraz zasobów wód pod-ziemnych;
12) występowania terenów górniczych wyznaczonych na podstawie przepisów odrębnych;
13) stanu systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym stopnia uporządkowania
gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej oraz gospodarki odpadami;
14) zadań służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych;
15) wymagań dotyczących ochrony przeciwpowodziowej.
2. W studium określa się w szczególności:
1) kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu tere-nów;

2) kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania tere-nów, w tym tereny
wyłączone spod zabudowy;
3) obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody, krajobrazu kulturowego
i uzdrowisk;
4) obszary i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) kierunki rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
6) obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym;
7) obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym,
zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa i ustaleniami
programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;
8) obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie miejscowego planu za-gospodarowania
przestrzennego na podstawie przepisów odrębnych, w tym obszary wymagające przeprowadzenia
scaleń i podziału nieruchomości, a także obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni
sprzeda-ży powyżej 400 m2 7) oraz obszary przestrzeni publicznej;
7) Ustawa, którą wprowadzono zaznaczoną zmianę, utraciła moc na podstawie wyroku TK z dnia
8.07.2008 r., sygn. akt K 46/07 (Dz. U. Nr 123, poz. 803).
9) obszary, dla których gmina zamierza sporządzić miejscowy plan zagospoda-rowania
przestrzennego, w tym obszary wymagające zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele
nierolnicze i nieleśne;
10) kierunki i zasady kształtowania rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej;
11) obszary szczególnego zagrożenia powodzią oraz obszary osuwania się mas ziemnych;
12) obiekty lub obszary, dla których wyznacza się w złożu kopaliny filar ochronny;
13) obszary pomników zagłady i ich stref ochronnych oraz obowiązujące na nich ograniczenia
prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie
terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady
14) obszary wymagające przekształceń, rehabilitacji lub rekultywacji;
15) granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;
16) inne obszary problemowe, w zależności od uwarunkowań i potrzeb zagospodarowania
występujących w gminie.
2a. Jeżeli na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą
urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, a
także ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i
użytkowaniu terenu; w studium ustala się ich rozmieszczenie.
3. Obowiązek przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w
przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 8, powstaje po upływie 3 miesięcy od dnia ustanowienia tego
obowiązku.
4. Minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres projektu
studium w części tekstowej i graficznej, uwzględniając w szczególności wymogi dotyczące materiałów
planistycznych, skali opracowań kartograficznych, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów
oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych.
Art. 11.
Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do
sporządzania studium, kolejno:

1) ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w
danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, określając formę,
miejsce i termin składania wniosków dotyczących studium, nie krótszy jednak niż 21 dni od dnia
ogłoszenia;
2) zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium instytucje i
organy właściwe do uzgadniania i opiniowania projektu studium;
3) (uchylony);
4) sporządza projekt studium rozpatrując wnioski, o których mowa w pkt 1, uwzględniając ustalenia
planu zagospodarowania przestrzennego województwa; w przypadku braku planu zagospodarowania
przestrzennego województwa lub niewprowadzenia do planu zagospodarowania przestrzenne-go
województwa zadań rządowych, uwzględnia ustalenia programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;
5) uzyskuje od gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8, komisji urbanistyczno-
architektonicznej opinię o projekcie studium;
6) występuje o uzgodnienie projektu studium z zarządem województwa w za-kresie jego zgodności z
ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa i z wojewodą w zakresie jego
zgodności z ustaleniami pro-gramów, o których mowa w art. 48 ust. 1, oraz występuje o opinie
dotyczą-ce rozwiązań przyjętych w projekcie studium do:
a) starosty powiatowego,
b) gmin sąsiednich,
c) właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków,
d) właściwych organów wojskowych, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,
e) dyrektora właściwego urzędu morskiego w zakresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa
ochronnego oraz morskich portów i przystani,
f) właściwego organu nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,
g) właściwego organu administracji geologicznej,
h) ministra właściwego do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony
uzdrowiskowej,
i) dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej w zakresie zagospodarowania obszarów
szczególnego zagrożenia powodzią,
j) regionalnego dyrektora ochrony środowiska,
k) Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w zakresie telekomunikacji,
l) właściwego organu Państwowej Straży Pożarnej i wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska w
zakresie:
– lokalizacji nowych zakładów o zwiększonym lub dużym ryzyku wystąpienia poważnych awarii,
– zmian, o których mowa w art. 250 ust. 5 i 7 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony
środowiska, w istniejących za-kładach o zwiększonym lub dużym ryzyku wystąpienia poważnych
awarii,
– nowych inwestycji oraz rozmieszczenia obszarów przestrzeni publicznej i terenów zabudowy
mieszkaniowej w sąsiedztwie zakładów o zwiększonym lub dużym ryzyku wystąpienia poważnych
awarii, w przypadku gdy te inwestycje, obszary lub tereny zwiększają ryzyko lub skutki poważnych
awarii,
m) właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego;
9) wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;
10) ogłasza w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu na
okres co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt do publicznego wglądu oraz

publikuje na stronach internetowych urzędu gminy na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym
czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w tym projekcie studium rozwiązaniami;
11) wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 10, termin, w którym osoby prawne i fizyczne oraz
jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu
studium, nie krótszy niż 21 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia studium;
12) przedstawia radzie gminy do uchwalenia projekt studium wraz z listą nie-uwzględnionych uwag, o
których mowa w pkt 11.
Art. 12.
1. Studium uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag, o których
mowa w art. 11 pkt 12. Tekst i rysunek studium oraz rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag
stanowią załączniki do uchwały o uchwaleniu studium.
2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia wojewodzie uchwałę o uchwaleniu studium
wraz z załącznikami, o których mowa w ust. 1, oraz dokumentacją prac planistycznych w celu oceny
ich zgodności z przepisami prawnymi.
3. Jeżeli rada gminy nie uchwaliła studium, nie przystąpiła do jego zmiany albo, uchwalając studium,
nie określiła w nim obszarów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i
wojewódzkim, ujętych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w programach,
o których mowa w art. 48 ust. 1, wojewoda, po podjęciu czynności zmierzających do uzgodnienia
terminu realizacji tych inwestycji i warunków wprowadzenia tych inwestycji do studium, wzywa radę
gminy do uchwalenia studium lub jego zmiany w wyznaczonym terminie. Po bezskutecznym upływie
tego terminu wojewoda sporządza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo jego
zmianę dla obszaru, którego dotyczy zaniechanie gminy, w zakresie koniecznym dla możliwości
realizacji inwestycji celu publicznego oraz wydaje w tej sprawie zarządzenie zastępcze. Przyjęty w tym
trybie plan wywołuje skutki prawne takie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, koszty sporządzenia planu ponosi w całości gmina, której
obszaru dotyczy zarządzenie zastępcze.
Art. 13.
1. Koszty sporządzenia studium obciążają budżet gminy.
2. Koszty sporządzenia lub zmiany studium wynikające z rozmieszczenia inwesty-cji celu publicznego o
znaczeniu ponadlokalnym obciążają odpowiednio budżet państwa, budżet województwa albo budżet
powiatu.
ROZPORZNDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu
projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy
§ 2.
Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:
3) materiałach planistycznych — należy przez to w szczególności rozumieć opracowania, analizy,
prognozy i studia sporządzone na potrzeby projektu studium, a także opracowania, koncepcje,
projekty, plany i programy dotyczące obszaru objętego projektem studium, sporządzone na podstawie
przepisów odrębnych;
4) dokumentacji prac planistycznych — należy przez to rozumieć zbiór dokumentów, które powstały w
procesie sporządzania i uchwalania projektu studium.
§ 4.
1. Projekt studium powinien zawierać:
1) część określająca uwarunkowania, o których mowa w art. 10 ust.1 ustawy, przedstawiona w formie
tekstowej i graficznej;

2) część tekstowa zawierająca ustalenia określające kierunki zagospodarowania przestrzennego
gminy, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy;
3) rysunek przedstawiający w formie graficznej ustalenia, określające kierunki zagospodarowania
przestrzennego gminy, a także granice obszarów, o których mowa
w art. 10 ust. 2 ustawy;
4) uzasadnienie zawierające objaśnienia przyjętych rozwiązań oraz syntezę ustaleń projektu studium.
§ 5.
1. Projekt rysunku studium sporządza się na kopii mapy topograficznej, pochodzącej
z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, lub na kopii wojskowej mapy topograficznej
w skali od 1:5 000 do 1:25 000.
2. Przy sporządzaniu materiałów planistycznych na potrzeby projektu studium można stosować mapy
zasadnicze, katastralne, fotomapy lub ortofotomapy oraz zdjęcia lotnicze
i satelitarne.
§ 9.
Wykonanie czynności, o których mowa w art. 11 ustawy, dokumentuje się poprzez sporządzenie
dokumentacji prac planistycznych, składającej się z:
1) uchwały rady gminy o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gminy, o której mowa w art. 9 ust. 1 ustawy;
2) ogłoszenia prasowego i obwieszczenia o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i
kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, których wzór określa załącznik nr 1 do
rozporządzenia, wraz z dowodami ich ogłoszenia;
3) kopii pisemnych zawiadomień instytucji i organów właściwych do uzgadniania
i opiniowania projektu studium o przystąpieniu do jego sporządzenia, których wzór określa załącznik
nr 2 do rozporządzenia, wraz z dowodami ich doręczenia;
4) wykazu wniosków złożonych do projektu studium, którego wzór określa załącznik nr 3
do rozporządzenia;
5) rozstrzygnięcia organu sporzadzającego projekt studium w sprawie rozpatrzenia wniosków, o
których mowa w pkt 4;
6) wykazu materiałów planistycznych, o których mowa w § 3 ust. 1, wraz z wnioskami wynikającymi z
ich analizy;
7) wykazu materiałów planistycznych, o których mowa w § 3 ust. 2;
8) dowodów przekazania projektu studium do zaopiniowania i uzgodnień, o których mowa
w art. 11 pkt 5—8 ustawy;
9) uzgodnień projektu studium z zarządem województwa i z wojewoda, o których mowa
w art. 11 pkt 6 i 7 ustawy;
10) wykazu opinii do projektu studium, którego wzór określa załącznik nr 4
do rozporządzenia;
11) ogłoszenia prasowego i obwieszczenia o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu,
których wzór określa załącznik nr 5 do rozporządzenia, wraz z dowodami ich ogłoszenia;
12) protokołu z dyskusji publicznej nad przyjętymi w projekcie studium rozwiązaniami, którego wzór
określa załącznik nr 6 do rozporządzenia;
13) wykazu uwag zgłoszonych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu studium, którego wzór
określa załącznik nr 7 do rozporządzenia;
14) rozstrzygnięcia organu sporzadzającego projekt studium w sprawie rozpatrzenia uwag,
o których mowa w pkt 13;

15) dowodów potwierdzających czynności ponawiane w związku z uwzględnieniem uwag,
o których mowa w pkt 13;
16) informacji o składzie zespołu autorskiego projektu studium wraz z aktualnym zaświadczeniem o
wpisie na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego.

WYKŁAD

03.12.12.

DECYZJE O WARUNKACH ZABUDOWY I ZAGOSPODAROWANIA TERENU

USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Art. 4.

1. Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie
sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego.
1a. W odniesieniu do obszarów morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy
ekonomicznej przeznaczenie terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz sposób
zagospodarowania i warunki zabudowy terenu określa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 21
marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2003 r.
Nr 153, poz. 1502, z późn. zm.5)).
2. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów
zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:
1) lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu
publicznego;
2) sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze
decyzji o warunkach zabudowy.
Art. 50.
1. Inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego,
a w przypadku jego braku – w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4, stosuje się odpowiednio.
2. Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publiczne-go roboty
budowlane:
1) polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu
zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy
architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia
postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów
o ochronie środowiska, albo
2) niewymagające pozwolenia na budowę.
4. Sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego powierza się osobie
wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów.
Art. 51.
1. W sprawach ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego decyzje wydają w odniesieniu do:
1) inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim − wójt, burmistrz albo prezydent
miasta w uzgodnieniu z marszałkiem województwa;
2) inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i gminnym − wójt, burmistrz albo prezydent
miasta;

3) inwestycji celu publicznego na terenach zamkniętych – wojewoda;
2. W przypadku niewydania przez właściwy organ decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji
celu publicznego w terminie 65 dni od dnia złożenia wniosku o wydanie takiej decyzji, organ wyższego
stopnia wymierza temu organowi, w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, karę
pieniężną w wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki. Wpływy z kar pieniężnych stanowią do-chód
budżetu państwa.
Art. 52.
1. Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora.
2. Wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać:
1) określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub, w
przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przy-jętych do państwowego zasobu geodezyjnego i
kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru,
na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji
liniowych również w skali 1:2000;
2) charakterystykę inwestycji, obejmującą:
a) określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposobu odprowadzania lub oczyszczania
ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, a w razie potrzeby również
sposobu unieszkodliwiania odpadów,
b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy
i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów
budowlanych, przedstawione w formie opisowej i graficznej,
c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej
wpływ na środowisko.
3. Nie można uzależnić wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego
od zobowiązania się wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych odrębnymi przepisami świadczeń
lub warunków.
Art. 53.
1. O wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się
w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz
właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu
publicznego, zawiadamia się na piśmie.
3. Właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji
celu publicznego dokonuje analizy:
1) warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów
odrębnych;
2) stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji.
4. Decyzje, o których mowa w art. 51 ust. 1, wydaje się po uzgodnieniu z:
1) ministrem właściwym do spraw zdrowia − w odniesieniu do inwestycji lokalizowanych
w miejscowościach uzdrowiskowych, zgodnie z odrębnymi przepisami;
2) wojewódzkim konserwatorem zabytków − w odniesieniu do obszarów i obiektów objętych formami
ochrony zabytków, o których mowa w art. 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i
opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.13)) oraz ujętych w gminnej ewidencji
zabytków;

3) dyrektorem właściwego urzędu morskiego − w odniesieniu do obszarów pasa technicznego, pasa
ochronnego oraz morskich portów i przystani;
4) właściwym organem nadzoru górniczego − w odniesieniu do terenów górniczych;
5) właściwym organem administracji geologicznej − w odniesieniu do terenów zagrożonych
osuwaniem się mas ziemnych;
6) organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych − w
odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne i leśne w rozumieniu przepisów
o gospodarce nieruchomościami;
7) dyrektorem parku narodowego − w odniesieniu do obszarów położonych w granicach parku i jego
otuliny;
8) regionalnym dyrektorem ochrony środowiska – w odniesieniu do innych niż wymienione
w pkt 7 obszarów objętych ochroną na podstawie przepisów o ochronie przyrody;
9) właściwym zarządcą drogi − w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego;
10) wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą w zakresie zadań rządowych
albo samorządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa w art. 48 – w
odniesieniu do terenów, przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych, które utraciły moc na
podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
10a) wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą w zakresie zadań rządowych albo
samorządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa w art. 39 ust. 3 pkt
3 – w odniesieniu do terenów, przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych,
które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
11) dyrektorem regionalnego zarządu gospodarki wodnej – w odniesieniu do:
a) przedsięwzięć wymagających uzyskania pozwolenia wodnoprawnego, do wydania którego organem
właściwym jest marszałek województwa lub dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej,
b) obszarów, o których mowa w art. 88d ust. 2 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne
(Dz. U. z 2012 r. poz. 145), w zakresie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.
5. Uzgodnień, o których mowa w ust. 4, dokonuje się w trybie art. 106 Kodeksu postępowania
administracyjnego, z tym że zażalenie przysługuje wyłącznie inwestorowi. W przypadku niezajęcia
stanowiska przez organ uzgadniający w terminie 2 tygodni od dnia doręczenia wystąpienia o
uzgodnienie – uzgodnienie uważa się za dokonane.
5b. Przepisu, o którym mowa w ust. 4 pkt 8, nie stosuje się do inwestycji, dla których przeprowadzono
ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, zgodnie z ustawą z dnia 3 października 2008 r. o
udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.14)), w trakcie
której uzgodniono realizację przedsięwzięcia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.
5c. Niewyrażenie stanowiska w terminie 21 dni od dnia otrzymania projektu decyzji, o której mowa w
art. 51 ust. 1, przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska uznaje się za uzgodnienie decyzji.
Art. 54.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:
1) rodzaj inwestycji;
2) warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające
z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie:
a) warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego,
b) ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury
współczesnej,

c) obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji,
d) wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich,
e) ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych;
3) linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali,
z zastrzeżeniem art. 52 ust. 2 pkt 1.
Art. 55.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję
o pozwoleniu na budowę.
Art. 56.
Nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne
jest zgodne z przepisami odrębnymi. Przepis art. 1 ust. 2 nie może stanowić wyłącznej podstawy
odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Art. 1.
1. Ustawa określa:
1) zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego
i organy administracji rządowej,
2) zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania
zasad ich zagospodarowania i zabudowy
– przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.
2. W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:
1) wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury;
2) walory architektoniczne i krajobrazowe;
3) wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i
leśnych;
4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób
niepełnosprawnych;
6) walory ekonomiczne przestrzeni;
7) prawo własności;
8) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;
9) potrzeby interesu publicznego;
10) potrzeby w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmowych.
Art. 58.
1. Postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego można
zawiesić na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy od dnia złożenia wniosku o ustalenie lokalizacji
inwestycji celu publicznego. Wójt, bur-mistrz albo prezydent miasta podejmuje postępowanie i
wydaje decyzję w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli:
1) w ciągu dwóch miesięcy od dnia zawieszenia postępowania rada gminy nie podjęła uchwały
o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego albo
2) w okresie zawieszenia postępowania nie uchwalono planu miejscowego lub jego zmiany.
Art. 59.
1. Zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, pole-gająca
na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu
użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga
ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga
pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu,
trwającej do roku.
Art. 60.
1. Decyzję o warunkach zabudowy wydaje, z zastrzeżeniem ust. 3, wójt, burmistrz albo prezydent
miasta po uzgodnieniu z organami, o których mowa w art. 53 ust. 4, i uzyskaniu uzgodnień
lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi.
1a. Do decyzji o warunkach zabudowy stosuje się art. 53 ust. 5b i 5c.
4. Sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się osobie wpisanej na
listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów.
Art. 61.
1. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia
następujących warunków:
1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana
w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji
funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w
tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności
wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla
zamierzenia budowlanego;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele
nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które
utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
2. Przepisów ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do inwestycji produkcyjnych lokalizowanych na terenach
przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych, które utraciły moc na podstawie art. 67 ust. 1
ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1.
3. Przepisów ust. 1 pkt 1 i 2 nie stosuje się do linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń
infrastruktury technicznej.
4. Przepisów ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do zabudowy zagrodowej, w przypadku gdy powierzchnia
gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa
rolnego w danej gminie.
5. Warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za spełniony, jeżeli wykona-nie uzbrojenia
terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną
a inwestorem.
6.Minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, sposób ustalania wymagań
dotyczących nowej zabudowy i za-gospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego.
7. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 6, należy określić wymagania dotyczące ustalania:
1) linii zabudowy;
2) wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu;
3) szerokości elewacji frontowej;
4) wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki;
5) geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych).

Art. 62.
1. Postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy można zawiesić
na czas nie dłuższy niż 9 miesięcy od dnia złożenia wniosku o ustalenie warunków zabudowy. Wójt,
burmistrz albo prezydent miasta podejmuje postępowanie i wydaje decyzję w sprawie ustalenia
warunków zabudowy, jeżeli:
1) w ciągu dwóch miesięcy od dnia zawieszenia postępowania rada gminy nie podjęła uchwały
o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego albo
2) w okresie zawieszenia postępowania nie uchwalono miejscowego planu lub jego zmiany.
2. Jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu do którego istnieje
obowiązek sporządzenia planu miejscowego, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia
warunków zabudowy zawiesza się do czasu uchwalenia planu.
Art. 63.
1. W odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż
jednemu wnioskodawcy, doręczając odpis decyzji do wiadomości pozostałym wnioskodawcom
i właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości.
2. Decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności
i uprawnień osób trzecich. Informację tej treści zamieszcza się w decyzji.
3. Jeżeli decyzja o warunkach zabudowy wywołuje skutki, o których mowa w art. 36, przepisy art. 36
oraz art. 37 stosuje się odpowiednio. Koszty realizacji roszczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1 i 3,
ponosi inwestor, po uzyskaniu ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
4. Wnioskodawcy, który nie uzyskał prawa do terenu, nie przysługuje roszczenie o zwrot nakładów
poniesionych w związku z otrzymaną decyzją o warunkach za-budowy.
5. Organ, który wydał decyzję, o której mowa w art. 59 ust. 1, jest obowiązany, za zgodą strony, na
rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmuje
ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji. Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji są
jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane jej przeniesienie.
Art. 64.
2. W przypadku planowanej budowy obiektu handlowego wniosek o ustalenie warunków zabudowy
powinien zawierać określenie powierzchni sprzedaży.
Art. 65.
1. Organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy albo decyzję o ustaleniu lokalizacji celu
publicznego, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli:
1) inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę;
2) dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji.
2. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się, jeżeli została wydana ostateczna decyzja o pozwoleniu na
budowę.
3. Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie art. 162 § 1 pkt 1
Kodeksu postępowania administracyjnego.
Art. 66.
1. Organy wydające decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej, które
dotyczą zagospodarowania terenu, są obowiązane przesyłać ich odpisy do wójta, burmistrza albo
prezydenta miasta.
2. Organy, które w terminie 7 dni od dnia wydania decyzji, o których mowa w ust. 1, nie prześlą
odpisów tych decyzji, ponoszą na zasadach ogólnych odpowiedzialność za szkodę tym wyrządzoną.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY w sprawie sposobu ustalania wymagań
dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego
§ 1. Rozporządzenie określa sposób ustalania w decyzji o warunkach zabudowy wymagań dotyczących
nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego, w tym wymagania dotyczące ustalania:
1) linii zabudowy;
2) wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu;
3) szerokości elewacji frontowej;
4) wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki;
5) geometrii dachu (kata nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych).
§ 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:
1) ustawie — należy przez to rozumieć ustaw´ z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym;
2) funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu — należy przez to rozumieć sposób użytkowania
obiektów budowlanych oraz zagospodarowania terenu zgodny z przepisami odrębnymi;
3) cechach zabudowy i zagospodarowania terenu — należy przez to rozumieć
w szczególności gabaryty, form´ architektoniczna obiektów budowlanych, usytuowanie linii zabudowy
oraz intensywność wykorzystania terenu;
4) obszarze analizowanym — należy przez to rozumieć teren określony i wyznaczony granicami,
którego funkcja´ zabudowy i zagospodarowania oraz cechy zabudowy
i zagospodarowania analizuje si´ w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy
i zagospodarowania;
5) froncie działki — należy przez to rozumieć część działki budowlanej, która przylega
do drogi, działki.
§ 3. 1. W celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ
wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar
analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy
i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1—5 ustawy.
2. Granice obszaru analizowanego wyznacza si´ na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1
ustawy, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o
ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów.
§ 4. 1. Obowiązująca linia´ nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako
przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich.
2. W przypadku niezgodności linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej z przepisami odrębnymi,
obowiązującą linię nowej zabudowy należy ustalić zgodnie z tymi przepisami.
3. Jeżeli linia istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich przebiega tworząc uskok, wówczas
obowiązującą linię nowej zabudowy ustala się jako kontynuację linii zabudowy tego budynku, który
znajduje się w większej odległości od pasa drogowego.
4. Dopuszcza się inne wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy, jeżeli wynika to
z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1.
§ 5. 1. Wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo
terenu wyznacza się na podstawie Średniego wskaźnika tej wielkości dla obszaru analizowanego.
2. Dopuszcza się wyznaczenie innego wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy
w stosunku do powierzchni działki albo terenu, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust.1.

§ 6. 1. Szerokość elewacji frontowej, znajdującej się od strony frontu działki, wyznacza się dla nowej
zabudowy na podstawie Średniej szerokości elewacji frontowych istniejącej zabudowy na działkach w
obszarze analizowanym, z tolerancja do 20%.
2. Dopuszcza się wyznaczenie innej szerokości elewacji frontowej, jeżeli wynika to z analizy, o której
mowa w § 3 ust.1.
§ 7. 1. Wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki wyznacza się dla nowej
zabudowy jako przedłużenie tych krawędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na działkach
sąsiednich.
2. Wysokość, o której mowa w ust. 1, mierzy się od Średniego poziomu terenu przed głównym
wejściem do budynku.
3. Jeżeli wysokość, o której mowa w ust. 1, na działkach sąsiednich przebiega tworząc uskok, wówczas
przyjmuje się jej Średnia wielkość występujacą na obszarze analizowanym.
4. Dopuszcza si´ wyznaczenie innej wysokości, o której mowa w ust. 1, jeżeli wynika
to z analizy, o której mowa w § 3 ust.1.
§ 8. Geometrii dachu (kat nachylenia, wysokość głównej kalenicy i układ połaci dachowych, a także
kierunek głównej kalenicy dachu w stosunku do frontu działki) ustala się odpowiednio do geometrii
dachów występujących na obszarze analizowanym.
§ 9. 1. Warunki i wymagania dotyczące nowej zabudowy i zagospodarowania terenu ustala się w
decyzji o warunkach zabudowy, zawierającej część tekstowa i graficzna.
2. Wyniki analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, zawierające część tekstowa i graficzna, stanowią
załącznik do decyzji o warunkach zabudowy.
3. część graficzna decyzji o warunkach zabudowy oraz część graficzna analizy, o której mowa w § 3 ust.
1, sporządza się na kopiach mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy,
w czytelnej technice graficznej zapewniającej możliwość wykonywania ich kopii.
4. część graficzna analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, sporządza się z uwzględnieniem nazewnictwa i
oznaczeń graficznych stosowanych w decyzji o warunkach zabudowy.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i
nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji
o warunkach zabudowy
§ 2. Ustala się następujący sposób zapisywania ustaleń decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy:
1) ustalenia dotyczące rodzaju zabudowy zapisuje się, stosując w szczególności następujące
nazewnictwo:
a) zabudowa mieszkaniowa, w tym:
- zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna,
- zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna,
b) zabudowa usługowa,
c) zabudowa zagrodowa w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych,
d) zabudowa produkcyjna,
e) cmentarze,
f) drogi publiczne,
g) drogi wewnętrzne,
h) obiekty infrastruktury technicznej;

2) ustalenia dotyczące funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu zapisuje się poprzez określenie
sposobu użytkowania obiektów budowlanych i sposobu zagospodarowania terenu;
3) ustalenia dotyczące warunków i wymagań kształtowania ładu przestrzennego zapisuje się poprzez
określenie parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, a w
szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni
działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości
projektowanej zabudowy, w tym szerokości elewacji frontowej oraz geometrii dachu;
4) ustalenia dotyczące ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu zapisuje się poprzez nakazy, zakazy,
dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenu, wynikające z:
a) potrzeb ochrony środowiska, o których mowa w szczególności w art. 72 i 73 ustawy z dnia 27
kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.

2)

),

b) obowiązujących ustaleń planów ochrony ustanowionych dla parków narodowych, rezerwatów
przyrody i parków krajobrazowych, a także dla innych form ochrony przyrody,
o których mowa w przepisach o ochronie przyrody;
5) ustalenia dotyczące ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej
zapisuje się poprzez określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń
w zabudowie i zagospodarowaniu terenu;
6) ustalenia dotyczące obsługi w zakresie komunikacji i infrastruktury technicznej zapisuje się w
szczególności poprzez określenie sposobu zaopatrzenia w wodę, energię elektryczną
i cieplną, środki łączności, odprowadzania ścieków i gospodarowania odpadami, a także określenie
dostępu do drogi publicznej oraz wymaganej ilości miejsc parkingowych;
7) ustalenia wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich zapisuje się
w szczególności poprzez określenie warunków ochrony przed:
a) pozbawieniem:
- dostępu do drogi publicznej,
- możliwości korzystania z wody, kanalizacji, energii elektrycznej i cieplnej oraz ze środków łączności,
- dostępu światła dziennego do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi,
b)uciążliwościami powodowanymi przez hałas, wibracje, zakłócenia elektryczne
i promieniowanie,
c) zanieczyszczeniem powietrza, wody i gleby;
8) ustalenia dotyczące granic i sposobów zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających
ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także
narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych, powinny
zawierać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia
w zagospodarowaniu terenów.
§ 3. 1. W części graficznej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o
warunkach zabudowy, sporządzanej na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy,
stosuje się nazewnictwo i oznaczenia umożliwiające ich jednoznaczne powiązanie z tekstem decyzji.
2. Część graficzną decyzji, o których mowa w ust. 1, sporządza się w czytelnej technice graficznej
zapewniającej możliwość wykonywania jej kopii.
3. Podstawowe jednobarwne oznaczenia graficzne dotyczące granic i linii regulacyjnych, a także
elementów zagospodarowania przestrzennego, przeznaczone do stosowania w części graficznej
decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z Polską Normą PN-B-01027 z dnia 11 lipca 2002
r.

Wykład

13.12.12.

EKONOMICZNA WARTOŚĆ PRZESTRZENI PROGNOZA SKUTKÓW FINANSOWYCH
USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Art. 1.
2. W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:
6) walory ekonomiczne przestrzeni;
Art. 2.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
17) „walorach ekonomicznych przestrzeni” − należy przez to rozumieć te cechy przestrzeni,
które można określić w kategoriach ekonomicznych;

Narzędziem, które ma służyć temu celowi jest prognoza skutków finansowych uchwalenia mpzp.

•

Prognoza w teoretycznie słusznych założeniach, ma pomóc władzom samorządowym gmin w
podejmowaniu decyzji…

•

Liczenie potencjalnych korzyści finansowych gminy opiera się przede wszystkim
na założeniu, że właściciele nieruchomości objętych planem, sprzedadzą je przed upływem 5
lat od dnia uchwalenia planu, będą płacić opłaty adiacenckie oraz oddadzą tereny pod
komunikacje publiczną za darmo.

•

Jedyną przewidywalna i realną…

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego
zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
§ 11.
Prognoza skutków finansowych uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
powinna zawierać w szczególności:
1) prognoz wpływu ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
na dochody własne i wydatki gminy, w tym na wpływy z podatku od nieruchomości i inne dochody
związane z obrotem nieruchomościami gminy oraz na opłaty i odszkodowania,
o których mowa w art. 36 ustawy;

Art. 36.

3. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości
uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z
praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości
nieruchomości.
4. Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości
wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent
miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do
wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może
być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.

Art. 37.

1.Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, o którym mowa
w art. 36 ust. 3, oraz wysokość opłaty z tytułu wzrostu wartości nie-ruchomości, o której mowa w art.
36 ust. 4, ustala się na dzień jej sprzedaży. Obniżenie oraz wzrost wartości nieruchomości stanowią
różnicę między wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu

obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego a jej wartością, określoną przy
uwzględnieniu przeznaczenia terenu, obowiązującego przed zmianą tego planu, lub faktycznego
sposobu wykorzystywania nieruchomości przed je-go uchwaleniem.
3. Roszczenia, o których mowa w art. 36 ust. 3, można zgłaszać w terminie 5 lat od dnia,
w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do opłat, o których mowa w art. 36 ust. 4.
5. Notariusz, w terminie 7 dni od dnia sporządzenia umowy, której przedmiotem jest zbycie
nieruchomości, w formie aktu notarialnego, jest zobowiązany prze-słać wójtowi, burmistrzowi albo
prezydentowi miasta wypis z tego aktu.
6. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta ustala opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4,
w drodze decyzji, bezzwłocznie po otrzymaniu wypisu z aktu notarialne-go, o którym mowa w ust. 5.
7. Właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość wzrosła w związku
z uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego, przed jej zbyciem może żądać od wójta, burmistrza
albo prezydenta miasta ustalenia, w drodze decyzji, wysokości opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4.
8. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia okresowo − odpowiednio do potrzeb, lecz co
najmniej raz w roku − na sesji rady gminy informację o zgłoszonych żądaniach, o których mowa w art.
36 ust. 1−3 i ust. 5, i wydanych decyzjach, o których mowa w ust. 6 i 7.
9. Wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1−3, powinno
nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej. W
przypadku opóźnienia w wypłacie od-szkodowania lub w wykupie nieruchomości właścicielowi albo
użytkownikowi wieczystemu nieruchomości przysługują odsetki ustawowe.
10. Spory w sprawach, o których mowa w art. 36 ust. 1−3 i ust. 5, rozstrzygają sądy powszechne.
11. W odniesieniu do zasad określania wartości nieruchomości oraz zasad określania skutków
finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych, a także w odniesieniu do osób
uprawnionych do określania tych wartości i skutków finansowych stosuje się przepisy
o gospodarce nieruchomościami.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego
zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
§ 11.
Prognoza skutków finansowych uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
powinna zawierać w szczególności:
2) prognoz wpływu ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wydatki
związane z realizacja inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych
gminy;
3) wnioski i zalecenia dotyczące przyjęcia proponowanych rozwiązań projektu planu miejscowego,
wynikające z uwzględnienia ich skutków finansowych.

USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Art. 20.
1. Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium,
rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji,
zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań
własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami

o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane
rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały.

Fakty te rodzą określone konsekwencje organizacyjne, merytoryczne i finansowe:

•

Organizacyjne, bo zespół projektowy planu miejscowego obowiązkowo wzbogaca się o
dodatkowego specjalistę w osobie rzeczoznawcy majątkowego

Przykładowy spis treści prognozy skutków finansowych

•

Wprowadzenie i cel opracowania

•

Podstawa opracowania

•

Analiza obszaru opracowania- założenia projektowe

•

Analiza rynku nieruchomości

Opłata planistyczna
Art. 36.
4. Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości
wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent
miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do
wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może
być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.
4a. Opłaty, o której mowa w ust. 4, nie pobiera się w przypadku nieodpłatnego prze-niesienia przez
rolnika własności nieruchomości wchodzących w skład gospodarstwa rolnego na następcę w
rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z
2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.10)) albo przepisów w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Renty strukturalne” objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007−2013 wydanych na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z
dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego
Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427, z późn. zm.) W
przypadku zbycia przez następcę nieruchomości przekazanych przez rolnika przepisy o opłacie, o
której mowa w ust. 4, stosuje się odpowiednio.

Opłata adiacencka
Art. 98a.
1. Jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika
wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość,
wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu.
Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości
nie większej niż 30 % różnicy wartości nieruchomości. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w
terminie 3 lat od dnia,
w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie
o podziale stało się prawomocne. Wartość nieruchomości przed podziałem i po podziale określa się
według cen na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej.
Stan nieruchomości przed podziałem przyjmuje się na dzień wydania decyzji zatwierdzającej podział
nieruchomości, a stan nieruchomości po podziale przyjmuje się na dzień, w którym decyzja
zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się

prawomocne, przy czym nie uwzględnia się części składowych nieruchomości. Przepisy art. 144 ust. 2,
art. 146 ust. 1a, art. 147 i art. 148 ust. 1–3 stosuje się odpowiednio.
1a. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić, jeżeli w dniu, w którym decyzja zatwierdzająca
podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale nieruchomości stało się
prawomocne, obowiązywała uchwała rady gminy, o której mowa
w ust. 1. Do ustalenia opłaty adiacenckiej przyjmuje się stawkę procentową obowiązującą
w dniu, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o
podziale nieruchomości stało się prawomocne.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się przy podziale nieruchomości dokonywanym niezależnie
od ustaleń planu miejscowego.
3. Jeżeli w wyniku podziału nieruchomości wydzielono działki gruntu pod drogi publiczne lub pod
poszerzenie istniejących dróg publicznych, do określenia wartości nieruchomości, zarówno według
stanu przed podziałem jak i po podziale, powierzchnię nieruchomości pomniejsza się o powierzchnię
działek gruntu wydzielonych pod te drogi lub pod ich poszerzenie.
4. W rozliczeniu opłaty adiacenckiej lub zaległości z tego tytułu, osoba zobowiązana do jej wniesienia
może przenieść na rzecz gminy, za jej zgodą, prawa do działki gruntu wydzielonej w wyniku podziału.
Przepis art. 66 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.13)) stosuje się odpowiednio. Różnice między wartością działki gruntu wydzielonej w
wyniku podziału a należnością wynikającą z opłaty adiacenckiej pokrywane są w formie dopłat
Wnioski końcowe
Przepis ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dotyczący prognozy skutków
finansowych uchwalenia planu miejscowego, jest wymogiem słusznym…

Przepisy wprowadzające obowiązek opracowania prognoz skutków finansowych uchwalenia planu
miejscowego w obecnym kształcie prawnym zwiększają koszt opracowania MPZP nie dając gminie w
zamian wymiernych korzyści.

Do czasu dokonania powszechnej taksacji nieruchomości i powstania w pełnym zakresie katastru
nieruchomości, regulacja prawna dotycząca prognoz finansowych w obecnym zakresie jest
demoralizująca zarówno dla gmin jak i zespołów projektowych.

Wykład: Planowanie Przestrzenne w USA
PP wywodzi się z socjologii

1. Ciało ustawodawcze

a. rada gminy, miasta, najważniejsze plany na poziomie gminy,

b. mała liczba radnych

2. Komisja planowania

a. opiniuje i przedstawia projekty jest powołana przez ciało ustawodawcze, od 5-9

członków;

b. ocenia projekty i zmiany planu, przedstawia city council
c. następuje wyłożenie do publicznego wglądu

3. administrator strefowania

a. jest aktem prawa miejscowego

b. DWZ decyzja lokalizacyjna która jest zgodna z planem strefowania, dzięki niej można

otrzymać pozwolenie na budowę

c. Sprawdza zgodność z planem strefowania

4. Wydział planowania – komórka złożona urbanistów którzy są odpowiedzialni, za powstawanie

planów strefowania, sami robią, albo zlecają

5. Konsultanci zewnętrzni – niezależni specjaliści

6. Społeczeństwo – organizacje społeczne
7. Planowanie alternatywne – planiści alternatywni – adwokat strony przeciwnej – urbanista

wyznacza jacy alternatywny projekt

8. Media

9. Rzecznik praw obywatelskich
10. Referendum

11. Ciało odwoławcze
12. Sąd

1. COMPRFHENSIVE PLAN – właściwy plan obejmuje calą gminę, akt kierownictwa,

odpowiednik własnego studium

Obejmuje:
-cele plau
-najważniejsze polityki
-programy w zakresie rozwoju społecznego, fizycznego i ekonomiczne
-ocena możliwości realizacji planu
-raport danych i analiz na których oprto cele
Zarządy realizacji w odniesieniu do wydatków
Alternatywne projekty
-mechanizmy włączania społeczeństwa w planowanie

PP
-przeznaczenie terenu
-komunikacja
-infrastruktura

2. Plan strefowania – akt prawa miejscowego, odpowiednik mpzp, jest częścią ordynacji

strefowej

Zawiera:
-definicje stref i ustalenia, cale miasto podzielone jest na strefy
-lista stref
-mapa strefowania
-zasady postępowania

Rodzaj strefowań
-klasyczne – przeznaczenie terenów
-elastyczne – np., wysokość, kształt dachu
-nakładowe
-bodźcowe, zachęcające

Przykłady stref:
-rolna

-jednorodzinna
-wielorodzinna
-hotelowa
-handlowa

Nie ma ustalonej listy przeznaczeń
Brak jednoznacznej procedury uchwalania planów
Nie tworzą nowych planów tylko zmieniają istniejące

Podział nieruchomości- kto ma więcej ni 5 działek podlega specjalnej procedurze

1.inwentaryzacja działki
2.uzyskanie informacji co musi zawierać plan + uwarunkowania zewnętrzne (powiązania z innymi
działkami)
3.wydziela się i planuje wszystkie tereny przeznaczone na cele publiczne
4.uzgodnienia z punktu widzenia linii zabudowy, szerokość ulic, dostęp do ulicy
5.opracowanie próbne + instalacje, drenaż drogi
6.obliczenie kosztu jednej działki
7.konsultacje z bankiem i administracją federalną
8.zlożenie mapy w innych instytucjach, uzgadnianie
9. zatwierdzenie

RENEWAL – wyburzenie wszystkiego i budowa od nowa, sytuacja wspomagania finansowego.

PP w NIEMCZECH
Istnieją 3 akty prawne:
-ustawa o gosp. Pp
-kodeks budowlany
-rozporządzenie o przeznaczeniu terenu -akt przeznaczenia terenu

Rząd prowadzi politykę przestrzenną, która zawiera:
-założenia kierunkowe
-zasady gosp. Pp
-cel gosp. Pp.

SYSTEM REGLEMENTACYJNY – nie można robić nic co nie jest dozwolone
SYSTEM RESTRYKCYJNY – można robić wszystko poza tym co jest zakazane

Działanie niemieckich sądów jest inne niż polskich. W razie wątpliwości sad ustala wartość lub
powołuje biegłych. Decyzje podejmowane są zgodnie z logiką. W Polsce wszystko musi być
sprecyzowane.

Decentralna koncentracja - wzrost mniejszych miast (50 tys.)
Zamiast wzrostu aglomeracji

1. Wyrażanie interesów prywatnych i publicznych. Równowaga pomiędzy nimi

2. Zasada wzajemnego uzgadniania. Wszystko trzeba uzgadniać
3. Unikanie chaosu

4. Unikanie bledów i kosztów usuwania tych błędów
5. Realizacja potrzeb komunikacyjnych

6. Ochrona środowiska i krajobrazu.
7. Tworzenie zdrowych warunków życia i pracy

8. Potzreby osób wymagających opieki
9. Unikanie jednorodnych osiedli o strukturze getta

Poziomy planowania:
-krajowy
-landowy
-regionalny
-powiatowy
-gminny

FNP akt kierownictwa wewnętrznego –obejmuje wszytki jednostki publiczne uchwalony prze radę
gminy, sporządzony na zamknięty okres, mniej treści strategicznych, więcej treści przestrzennych
BP – akt prawa miejscowego, podstawa do pozwolenia Ana budowę, duża szczegółowość, są małe,
wydawane przez radę miejska.

Stworzenie planu nieformalnego
Szukanie deweloperów
Ustalanie z developerami szczegółów
Plan miejscowy kwartału

Po wykonaniu i uchwaleniu planu wykonuje się scalanie i podział

Procedura sporządzenia Beaungsplanu
1.stwierdzenie potrzeby planu
2.uchwala o przystąpienia, gmina zobowiązuje się do zabezpieczenia środków na uzbrojenie terenu
3.
4.
5.sporządzenie projektu wstępnego
6. uzgodnienie 60 instytucji
7. sporządzenie projektu
8.wylozenie do publicznego wglądu 4 tygodnie
9przyjecie uwag i zastrzeżeń
10. badanie uwag i zastrzeżeń
11.Uchwalenie wraz z uwagami i zastrzeżeniami (lista)
12.wojewoda bada zgodność z prawem oraz wyważenie interesów
13.ogłoszenie o wejściu planu

Modernizacja miasta:
1,identyfikacja obszarów niewykorzystanych zmian społecznych

2.uchwala się obszar modernizacji
3.inwentaryzacja +kontakty z mieszkańcami i właścicielami
4uchwalenie ramowego planu modernizacji
5.opracowanei programu modernizacji i zaradności finansowej
6.dotacja państwa + ulgi dla inwestorów
7.plan działań socjalnych
8sporządzenie planu miejscowego BP
9.realizacja zamierzenia.

PLANOWANIE WE FRANCJI

2 poziomy planowania w mieście
-plan struktury – coś jak studium
-plan użytkowania terenu - mpzp
+ raport i analizy