plik

Ćwiczenie D3:

OMUNIKACJA

RDZENIA

PROCESORA

SYGNAŁOWEGO

TMS320

SERII

2400

PAMIĘCIĄ

URZĄDZENIAMI

PERYFERYJNYMI

opracował:

mgr inż. Tadeusz Białoń

Tadeusz.Bialon@polsl.pl

Cele ćwiczenia:

–

poznanie trybów adresowania procesorów serii C24xx

–

poznanie mechanizmów wielokrotnego dostępu do pamięci

–

doskonalenie umiejętności programowania w asemblerze

Część I:

Komunikacja z pamięcią danych

Obliczenia iteracyjne na przykładzie generacji ciągu Fibonacciego

Ciąg Fibonacciego jest to ciąg liczbowy którego pierwsze dwa wyrazy są równe jeden a każdy
następny wyraz jest sumą dwóch poprzednich. Ciąg ten ma postać:

a = 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55 ...

Ciąg ten jest używany do matematycznego opisu niektórych zjawisk przyrodniczych i wykorzystywany
między innymi przez fraktalne metody przetwarzania obrazów. Metoda jego generowania stanowi
dobry i prosty przykład algorytmu iteracyjnego.
Podczas przeprowadzania obliczeń iteracyjnych zawsze pojawia się operacja zastępowania starych,
nie potrzebnych  już  danych   nowymi,  otrzymanymi   w  ostatnim   kroku  obliczeń.   W rozpatrywanym
przypadku   ciągu   Fibonacciego   musimy   przechowywać   dwie   poprzednio   obliczone   wartości
(oznaczmy je jako a(n-2) i a(n-1)) aby obliczyć trzecią, najnowszą (oznaczoną jako a(n)). Na

przykład, gdy a(n-2) = 5 oraz a(n-1) = 8 otrzymamy wynik a(n) = 13. Przechodząc do

następnego kroku obliczeń, wyrazy starsze musimy zastąpić wyrazami nowszymi czyli a(n-2) = 8

i a(n-1) = 13. Teraz możemy obliczyć wartość kolejnego wyrazu ciągu. Procesory sygnałowe

dzięki rozbudowanej strukturze magistral służących do komunikacji z pamięcią mogą jednocześnie
zapisywać i odczytywać dane z pamięci. Dzięki temu możliwe jest wykonanie powyższej operacji
przeniesienia  danych za  pomocą jednej  instrukcji asemblera, bez wykorzystania akumulatora, co
znacznie skraca czas wykonywania algorytmów iteracyjnych.
Przedstawiony   poniżej   algorytm   generacji   ciągu   Fibonacciego   wykorzystuje   akumulator   do
obliczania i przechowywania ostatniego wyrazu ciągu (a(n)). Dwie komórki pamięci danych są

wykorzystywane do przechowywania dwóch starszych wyrazów ciągu, odpowiednio: komórka o
adresie 200h wyrazu a(n-1) i komórka o adresie 201h wyrazu a(n-2). Algorytm w

nieskończonej pętli wykonuje operację dodawania i dwie operacje kopiowania.

Zadanie 1:

Algorytm programu generującego kolejne wyrazy ciągu Fibonacciego

1. Przygotowanie danych

Przygotowujemy dane dla pętli głównej algorytmu.

1.1. Załaduj stronę pamięci danych DP_B1

1.2. Załaduj do akumulatora wartość 01h

1.3. Załaduj wartość 01h do komórek pamięci o adresach 200h i 201h

2. Pętla główna

Zaczynamy obliczać kolejne wyrazy ciągu Fibonacciego.

2.1. Dodaj do akumulatora zawartość komórki pamięci o adresie 201h

2.2. Przesuń zawartość komórki pamięci o adresie 200h do komórki o adresie 201h

2.3. Zapisz zawartość akumulatora do komórki pamięci o adresie 200h

2.4. Wróć do punktu 2.1

Instrukcje asemblera potrzebne do napisania programu:

add, b, dmov, lacc, ldp, sacl, splk

Zadanie 2:

Generacja ciągu Fibonacciego z zapisem kolejnych wyrazów w buforze pamięci

Podczas   wykonywania   obliczeń   iteracyjnych   bardzo   często   zachodzi   konieczność   zapisywania
wyników tych obliczeń w pamięci. Zwykle w tym celu definiuje się jeden duży sektor pamięci, w
którego kolejnych komórkach zapisuje się dane w takiej kolejności w jakiej są one wyliczane. Do
adresowania   kolejnych   komórek   pamięci   tego   sektora   najłatwiej   jest   wykorzystać   pomocniczą
jednostkę arytmetyczno logiczną i adresowanie pośrednie. Rozwiązanie to ma dodatkową zaletę taką,
że   nie   wymaga   użycia   akumulatora,   przez   co   operacja   zapisu   danych   nie   ingeruje   w   aktualnie
wykonywany algorytm.
Program napisany w zadaniu 1 należy rozbudować wykorzystując następujące zasoby pomocniczej
jednostki arytmetyczno logicznej: Rejestr AR1 będzie przechowywał aktualny adres komórki pamięci

bufora danych w której należy zapisać kolejny wynik obliczeń. Po każdym zapisie zawartość tego
rejestru należy zwiększyć o jeden. Rejestr AR0 będzie przechowywał adres końca bufora danych.

Zawartość tego rejestru po każdym zapisie należy porównać z zawartością rejestru AR1. Jeżeli

zawartość rejestrów AR1 i AR0 będzie taka sama należy zakończyć działanie algorytmu, gdyż

oznacza to całkowite zapełnienie bufora pamięci.

Algorytm z zadania 1 należy rozbudować o następujące punkty:

1. Przygotowanie danych

1.4. Ustaw jako aktualny rejestr pomocniczy AR1

1.5. Załaduj do rejestru AR1 adres początku bufora danych

1.6. Załaduj do rejestru AR0 adres końca bufora danych

2. Pętla główna
2.3.A. Zapisz zawartość akumulatora w komórce pamięci o adresie przechowywanym w
rejestrze AR1 i zwiększ zawartość tego rejestru o 1
2.3.B. Porównaj zawartość rejestrów AR1 i AR0 sprawdzając czy zawartość aktualnego rejestru

pomocniczego (AR1) ma mniejszą wartość od zawartości rejestru AR0

W tym celu należy zastosować instrukcję cmpr z odpowiednim warunkiem. Instrukcja ta wynik
porównania zapisuje w bicie testowym TC (1 gdy warunek jest spełniony, 0 gdy warunek nie jest

spełniony).

2.3.C. Jeżeli warunek testowany w punkcie 2.3.B. nie jest spełniony należy wykonać skok do
punktu 3

3. Kończenie algorytmu

Opuszczamy algorytm i przechodzimy do nieskończonej pętli.

3.1. Wykonaj instrukcję nop
3.2. Wróć do punktu 3.1.

Dodatkowe instrukcje asemblera potrzebne do napisania programu:

bcnd, cmpr, lar, mar, nop

Część II:

Komunikacja z urządzeniami peryferyjnymi

Algorytm programu mierzącego napięcie na potencjometrze i wyświetlającego wynik pomiaru na

linijce diodowej (procesor docelowy TMS320F240).

Procesor   sygnałowy   TMS320F240   jest   wyposażony   w   dwa   niezależne   przetworniki   analogowo
cyfrowe. Każdy z nich obsługuje zestaw ośmiu wejść analogowych. Każdy przetwornik za jednym
wyzwoleniem   może   wykonać   dwa   pomiary   napięcia   na   dowolnie   wybranych   wejściach   (można
również dwukrotnie zmierzyć napięcie na tym samym wejściu). Wyniki pomiaru są zapisywane w
dwustopniowym   rejestrze   kolejkowym   typu   FIFO   (ang.  first   in,   first   out),   który   jest   rejestrem
mapowanym w pamięci danych. Aby odczytać obydwa wyniki pomiaru, należy po prostu dwukrotnie

odczytać zawartość komórki pamięci danych sprzężonej z tym rejestrem. Pierwsza odczytana wartość
będzie   wynikiem   pierwszego   pomiaru,   a   po   pierwszym   odczycie   zawartość   tej   komórki   pamięci
zostanie automatycznie zastąpiona drugim wynikiem pomiaru (jest to rejestr kolejkowy więc wyniki
pomiarów są odczytywane „po kolei”, w kolejności w jakiej wykonywane były pomiary).
Przetworniki analogowo cyfrowe procesora TMS320F240 mogą współpracować (tzn. być wyzwalane
lub   powodować   zadziałania)   z   innymi   urządzeniami   peryferyjnymi   procesora,   mogą   również
generować przerwania. Za konfigurację przetworników analogowo cyfrowych odpowiadają rejestry
kontrolne ADCTRL1 i ADCTRL2.

1. Konfiguracja przetwornika AC.

Konfiguracja przetworników analogowo cyfrowych polega na odpowiednim ustawieniu zawartości
rejestrów ADCTRL1 i ADCTRL2. Rejestry zawierają informację o liczbie i warunkach rozpoczęcia

pomiarów, interakcjach z innymi urządzeniami peryferyjnymi oraz numery wejść analogowych dla
których   zostaną   wykonane   pomiary.   Poniżej   podano   sposób   konfiguracji   odpowiedni   dla   tego
zadania.

1.1. Załadować stronę pamięci danych DP_ADC.

1.2. Zapisać do rejestru ADCTRL1 wartość 1001100001101110b.

1.3. Zapisać do rejestru ADCTRL2 wartość 0000000000000011b.

2. Rozpoczęcie pomiaru.

Aby rozpocząć pomiar należy ustawić na 1 pierwszy bit rejestru ADCTRL1. Pozostałe bity tego

rejestru zostały ustawione w punkcie poprzednim i muszą pozostać bez zmian.

2.1. Załadować stronę pamięci danych DP_ADC.

2.2. Aby rozpocząć pomiar, należy bit 0 (pierwszy od prawej) rejestru ADCTRL1 ustawić na 1.

3. Oczekiwanie na koniec pomiaru.

Czas trwania pomiaru jest trudny do określenia, gdyż jest w skomplikowany sposób zależy od
konfiguracji przetworników. Przetworniki jednak sygnalizują zakończenie pomiarów stanem

siódmego bitu rejestru ADCTRL1. Bit ten jest automatycznie ustawiany na 1 zaraz po rozpoczęciu

pomiaru i pozostaje w tym stanie aż do jego zakończenia. Z wykonaniem dalszej części programu
trzeba więc zaczekać aż bit ten zmieni swoją wartość ponownie na 0.
Najłatwiej jest wykorzystać w tym celu najpierw instrukcję bit, która ładuje wartość wybranego bitu
komórki pamięci danych do bitu testowego TC (jest to jeden z bitów rejestrów statutowych rdzenia

procesora). Następnie należy wykorzystać instrukcję skoku warunkowego bcnd, wybierając
odpowiedni warunek skoku zależny od stanu bitu TC.

3.1. Załadować zawartość bitu 7 rejestru ADCTRL1 (ósmy od lewej) do bitu testowego TC

3.2. Jeżeli bit testowy TC jest równy 1, skocz do punktu 3.1.

4. Odczyt i przetworzenie wyniku pomiaru

Dziesięciobitowy wynik pomiaru odczytany z rejestru wynikowego ADCFIFO2 ma postać:

w9 w8 w7 w6 w5 w4 w3 w2 w1 w0 0

jak widać brakujących sześć bitów zostało uzupełnionych zerami. W celu wyświetlenia na linijce
diodowej wynik ten musi być przetworzony do postaci gotowej do zapisania w rejestrze sterującym
uniwersalnymi   wejściami   –   wyjściami   cyfrowymi.   Po   przetworzeniu,   gotowa   kombinacja   bitów
powinna mieć postać:

__________

Starsze 8 bitów określa kierunek przesyłu danych (1 = wyjście, 0 = wejście) pozostałe bity to 8
starszych bitów wyniku pomiaru. Bity te są zanegowane ze względu na ujemną logikę linijki diodowej
(0 zapala diodę, a 1 gasi).

4.1. Załaduj do akumulatora zawartość rejestru wynikowego ADCFIFO2, z przesunięciem o 8

bitów w lewo.

W ten sposób 8 starszych bitów wyniku pomiaru znalazło się w starszym słowie akumulatora.
Operując dalej na starszym słowie akumulatora pomijamy 2 najmniej znaczące bity wyniku pomiaru,
które i tak nie zmieszczą się na linijce diodowej.

4.2. Wykonaj logiczną operację NOT na zawartości akumulatora.
4.3. Wykonaj logiczną operację OR na starszym słowie akumulatora i liczbie 0ff00h.

5. Wyświetlenie wyników pomiaru.

5.1. Załaduj stronę pamięci danych DP_IO.

5.2. Zapisz zawartość starszego słowa akumulatora do rejestru PBDATDIR.

6. Wróć do punktu 2.

Instrukcje asemblera potrzebne do napisania programu:

and, b, bcnd, bit, cmpl, lacc, ldp, or, sach, sacl, splk

Sprawozdanie z ćwiczenia

Sprawozdanie z ćwiczenia powinno zawierać kody napisanych w trakcie ćwiczenia programów
wraz z komentarzami opisującymi ich działanie.