ODMIANA RZECZOWNIKA - DEKLINACJA

Deklinacja (Declinatio) to odmiana przez przypadki i liczby (z uwzględnieniem rodzaju).
Deklinacji podlegają rzeczowniki, przymiotniki, zaimki i imiesłowy. W łacinie wyróżnia
się pięć deklinacji, przy czym trzecia deklinacja posiada trzy typy. O tym, do której
deklinacji należy słowo, decyduje końcówka jego dopełniacza l.poj. (Gen. sg.), którą
słowniki podają zaraz po głównej formie.


I deklinacja - declinatio prima

Do pierwszej deklinacji należą słowa zakończone w mianowniku na -a, zaś w
dopełniaczu na -ae. Ich temat (znajdowany w Gen. pl. pod odcięciu końcówki -rum)
kończy się na -a, dlatego pierwszą deklinację nazywa się także "deklinacją -a".

II deklinacja - declinatio secunda

Do drugiej deklinacji należą słowa, których temat (znajdowany w Gen. pl. pod odcięciu
końcówki -rum) kończy się na -o. Z tego powodu drugą deklinację nazywa się także
"deklinacją -o". Gen. sg. wyrazów należących do tej deklinacji kończy się na -i. Mogą to
być rzeczowniki wszystkich rodzajów, przy czym:

•

rzeczowniki rodzaju męskiego kończą się na -us, -er, -ir

•

rzeczowniki rodzaju żeńskiego kończą się na -us

•

rzeczowniki rodzaju nijakiego kończą się na -um