POST MIŁY PANU

POST MIŁY PANU

„Moją ofiarą. Boże, duch skruszony; Ty nie gardzisz sercem pokornym
i skruszonym” (Ps 51, 19)

„Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? umartwialiśmy siebie, a Tyś tego nie
uznał?” (Iz 58, 3). W ten sposób lud izraelski, dokładnie przestrzegający prawa
postu, skarżył się Bogu, dochodząc swoich rzekomych praw, bo opartych na
praktykach pokutnych, pozbawionych jednak prawdziwego ducha pobożności.
Odpowiedź zaś Boża brzmiała: „Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród
bicia niegodziwą pięścią... czyż ja taki post, jak ten wybieram sobie?” (tamże 4-
5).

Kościół słowem Bożym poucza swoich synów o prawdziwym znaczeniu
wielkopostnej pokuty: „Na próżno odejmuje się ciału pożywienie, jeśli duch
nie ucieka od grzechu” (św. Leon W.). Jeśli pokuta nie prowadzi do
wewnętrznego wysiłku, by zwalczać grzech i praktykować cnotę, nie może być
miła Bogu, który pragnie, aby Mu służono sercem pokornym, czystym,
szczerym. Samolubstwo i skłonność do podkreślania własnego ja zbyt często
prowadzą człowieka do stawiania swej osoby w centrum wszechświata,
z podeptaniem praw bliźniego, a więc z pominięciem zasadniczego prawa
miłości braterskiej. Dlatego też Żydów wstrzymujących się od pokarmu,
używających wora i popiołu jako łoża, ale nie przestających uciskać bliźniego,
Bóg surowo karci i odrzuca ich praktyki pokutne. Na niewiele lub na nic się nie
przyda nakładać wyrzeczenia swojemu ciału, jeśli nie potrafimy wyrzekać się
własnego interesu, by szanować i popierać sprawę bliźniego; własnych
zapatrywań, by uznać zdanie bliźniego; jeśli nie staramy się żyć w zgodzie ze
wszystkimi i znosić cierpliwie doznane krzywdy.

Pismo święte zaznacza, że właśnie miłość bliźniego czyni miłymi Bogu praktyki
pokutne. Post miły Panu „czyż nie jest raczej ten post, który wybieram... dzielić
swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego
ujrzysz, przyodziać? Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko zagoi się
twoja rana” (Iz 58, 7-5). Wówczas „światło” dobrego sumienia rozbłyśnie
wobec Boga i ludzi, a „rana” zadana przez grzech zostanie uleczona prawdziwą
miłością Boga i bliźniego.

Dzięki Ci zawsze i wszędzie, Panie, Ojcze święty, wszechmogący i wieczny
Boże, przez Chrystusa, Pana naszego, przez którego przykład i laskę
umacnia się wiara tego, kto pości, ożywia się nadzieja i rozpłomienia
miłość; On bowiem prawdziwie jest chlebem żywym, posilającym na życie

2011-03-03

Czytania na każdy dzień

mateusz.pl/czytania/…/20110311.htm

1/2

Created with novaPDF Printer (

www.novaPDF.com

). Please register to remove this message.

wieczne, i pokarmem udzielającym tężyzny duchowej.
Twoje Słowo, przez które stworzyłeś wszystkie rzeczy, jest istotnie
pokarmem nie tylko ludzi, lecz także aniołów. Mojżesz, Twój sługa,
posilony takim pokarmem, kiedy miał otrzymać Prawo, pościł przez
czterdzieści dni i czterdzieści nocy, wstrzymując się od pokarmu
materialnego, by lepiej zakosztować Twej niewysłowionej słodyczy.
Dlatego nie odczuwał nawet głodu ciała i zapomniał o pokarmie
ziemskim, bo oświecała go moc Twojej chwały i posilało go życiodajne
słowo Bożego Ducha.
O, nie dozwól, aby nam kiedyś zabrakło tego chleba, którego — jak nas
zachęcasz — zawsze powinniśmy łaknąć, a jest nim Pan nasz Jezus
Chrystus (Sakramentarz Gregoriański).

O Panie, w czasie postu zachowaj trzeźwym mój umysł i ożyw we mnie
zbawienne wspomnienie tego, co miłosiernie uczyniłeś dla mego dobra,
poszcząc i modląc się za mnie... Czyż może być większe miłosierdzie nad
to, które Ciebie, Stworzyciela nieba, skłoniło, abyś zstąpił na ziemię
i abyś... cierpiał głód; aby w Twojej osobie sytość łaknęła, moc
doświadczyła słabości, zdrowie uległo zranieniu, życie umarło?... Czyż jest
większe miłosierdzie, że Stworzyciel stał się stworzeniem, a Pan sługą? że
został sprzedany Ten, kto przyszedł odkupić, poniżony, który wywyższa,
zabity Ten, co ożywia?
Spośród jałmużn, jakie należy czynić, polecasz mi dawać chleb
głodnemu; Ty, by dać się mnie głodnemu, na pokarm wydałeś naprzód
sam siebie w ręce oprawców. Polecasz mi przyjmować podróżnych, a Ty
dla mnie przyszedłeś do swego domu i Twoi cię nie przyjęli.
Niech Cię uwielbia dusza moja, bo okazujesz się tak miłosierny
względem wszelkich moich nieprawości, leczysz wszystkie ułomności,
zachowujesz od zepsucia życie moje i napełniasz swoimi dobrami serce
moje.
Spraw, bym poszcząc uniżał duszę swoją, pamiętając, jak Ty, nauczyciel
pokory, uniżyłeś samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci na
krzyżu (św. Augustyn).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 236