Terapia logopedyczna dziecka z autyzmem

Objawy autyzmu dotyczą podstawowych sfer funkcjonowania dziecka – obejmują relacje
społeczne, porozumiewanie się i zachowanie. Odpowiednia terapia dziecka

autystycznego może pomóc w nabyciu niezbędnych umiejętności i poprawić sposób

funkcjonowania. Zaburzenia w odbiorze i przetwarzaniu bodźców zmysłowych,

zarówno wzroku, słuchu, dotyku, a także węchu, smaku i równowagi, nakładają się

często na nieprawidłowości w zakresie możliwości wykonawczych. Złożoność objawów

z całą pewnością koreluje z zaburzeniami funkcji poznawczych dzieci autystycznych.

Ich wynikiem jest częściowy lub całkowity brak umiejętności posługiwania się
złożonymi strukturami mowy oraz rozumienia sytuacji społecznych i stanów

emocjonalnych. Brak jednoznacznie określonych przyczyn autyzmu i jego szerokie

spektrum objawów uniemożliwia stosowanie jednej, skutecznej metody terapeutycznej.

Leczenie autyzmu, będące zagadnieniem interdyscyplinarnym, wymaga holistycznego

podejścia terapeutycznego.

Zaburzenia mowy dzieci z autyzmem nie są jednorodne, mimo, ze stanowią jeden

z osiowych objawów tego zaburzenia. W zakresie komunikacji obserwuje się opóźniony

rozwój mowy, postępujący regres mowy lub brak jej rozwoju.

Mowa osób z diagnozą autyzmu charakteryzuje się:

słabym poziomem zdolności inicjowania lub podtrzymywania kontaktu

werbalnego,

stereotypiami,

zaburzeniami treści i formy przekazu

nieprawidłową intonacją, tempem, rytmem i akcentem

ton głosu może być monotonny lub mieć intonacje charakterystyczną dla zdań

pytających

błędy w użyciu struktur gramatycznych

stereotypowe slogany

echolaliczne powtarzania zwrotów, wyrazów, zdań; echolalia może mieć

charakter bezpośredni lub odroczony. Echolalia bezpośrednia polega

na powtarzaniu przez dziecko dosłownie skierowanego do niego pytania,

z zachowaniem tej samej struktury gramatycznej lub powtarzania bezpośrednio

zasłyszanego słowa. Echolalia odroczona charakteryzuje się tym, że dziecko

przytacza całe zdania, testy i piosenki, które usłyszało znacznie wcześniej przed

kilkoma dniami, miesiącami czy nawet rokiem.

Z mową dziecka autystycznego często nie współwystępują żadne sposoby komunikacji,

takie jak: gaworzenie, ekspresja uczuć na twarzy i gesty. Dzieci autystyczne często nie
rozumieją celu i znaczenia języka, dlatego też nie potrafią posługiwać się nim, jako

narzędziem komunikacji. Zatem istotną sprawą jest umożliwienie tym osobom takiego

sposobu komunikowania się, jakiego potrzebują. Mowa jest najlepszym sposobem

osiągnięcia tego celu, o ile tylko można jej nauczyć. Równie istotnym, o ile nie

ważniejszym, jest próba nauczenia rozumienia komunikatu, co zwykle leży u podstaw

nabywania umiejętności językowych.

Można zrobić dużo, aby wspierać rozwój i poprawić codzienne

funkcjonowanie dzieci i dorosłych z autyzmem, dopasowując programy edukacyjno –

terapeutyczne do indywidualnych potrzeb i rozwijać komunikację. Najwięcej korzyści
daje jak najwcześniejsza interwencja przy zastosowaniu sprawdzonych, uznanych

na świecie metod, skuteczność, których jest wymierna, mierzalna i poparta badaniami.

Ważnym elementem w terapii jest nauczanie zachowań werbalnych, które mają

pomóc w interakcjach społecznych w oparciu o techniki Stosowanej Analizy Zachowań

(ABA)). Skuteczny program kształtowania funkcjonalnej komunikacji obejmuje:

Język recepcyjny (rozumienie języka)



wykonywanie poleceń jednoetapowych



wskazywanie części ciała na polecenie



wskazywanie przedmiotów i obrazków na polecenie



wskazywanie znajomych osób



wskazywanie czynności na obrazkach



wskazywanie przedmiotów w otoczeniu



pokazywanie obrazków w książce



identyfikowanie przedmiotów po ich funkcji



identyfikowanie co kto posiada



identyfikowanie dźwięków środowiskowych



identyfikowanie pomieszczeń



identyfikowanie emocji



identyfikowanie miejsc



wykonywanie poleceń dwuetapowych



podawanie dwóch przedmiotów



przynoszenie przedmiotów nie będących w polu widzenia



identyfikowanie cech



identyfikowanie przedstawicieli różnych zawodów



zabawa w udawanie



identyfikowanie kategorii



identyfikowanie zaimków



wykonywanie poleceń z przyimkami



identyfikowanie widzianych przedmiotów po opisie



układanie sekwencji obrazków w kolejności



identyfikowanie płci



identyfikowanie brakującego elementu



odpowiadanie tak/nie na pytania dotyczące przedmiotów i czynności



wskazywanie w odpowiedzi na pytania „co...?”, gdzie...?”, itp.



identyfikowanie przedmiotów po dotyku



wykonywanie poleceń trzyetapowych



wykonywanie złożony poleceń z dystansu



identyfikowanie osób, miejsc i rzeczy po ich opisie



identyfikowanie przedmiotu, kiedy widoczna jest tylko jego część



identyfikowanie rzeczy, które są takie same



identyfikowanie rzeczy, które są różne



identyfikowanie co nie pasuje w oparciu o cechę lub kategorię



identyfikowanie liczby pojedynczej i mnogiej



odpowiadanie na pytania dotyczące krótkiej historii



odpowiadanie na pytania dotyczące danego tematu



wykonywanie poleceń: „Spytaj...” i „Powiedz...”



znajdowanie ukrytego przedmiotu na podstawie wskazówek dotyczących

miejsca



różnicowanie kiedy zadać pytanie a kiedy udzielić informacji

Mowa



naśladowanie niewerbalne – w tym naśladowanie specyficznych ruchów

twarzy i ust



wzmacnianie wszelkich wokalizacji



naśladowanie pojedynczych dźwięków (głosek), różnicowanie głosek



łączenie głosek w sylaby, naśladowanie sylab



łączenie sylab w słowa, naśladowanie słów dwusylabowych



naśladowanie słów wielosylabowych



naśladowanie zdań



ćwiczenie artykulacji, głośności, intonacji, modulacji, wysokości, tempa, rytmu

mowy

Język ekspresyjny (komunikowanie się)



wskazywanie pożądanych rzeczy w odpowiedzi na pytanie: „Co chcesz?”



spontaniczne wskazywanie pożądanych rzeczy



nazywanie przedmiotów



nazywanie przedmiotów na obrazkach



werbalne proszenie o pożądane rzeczy



mówienie „tak” i „nie” w reakcji na preferowane i niepreferowane rzeczy



nazywanie znajomych osób



dokonywanie wyboru



wymienianie pozdrowień



odpowiadanie na pytania społeczne



nazywanie czynności na obrazkach, na innych osobach i na sobie



nazywanie przedmiotu po jego funkcji, (np. „Czym czeszesz włosy?”)



określanie czyja jest rzecz



proszenie o pożądaną rzecz w odpowiedzi na pytanie: „Co chcesz?”



spontaniczne proszenie całym zdaniem o pożądaną rzecz



wołanie rodzica z odległości



określanie funkcji przedmiotów



nazywanie i wskazywanie części ciała zgodnie z ich funkcją



nazywanie funkcji części ciała



nazywanie miejsc



nazywanie emocji



nazywanie kategorii



pojęcia abstrakcyjne: kolory, kształty, wielkości, przyimki, zaimki osobowe

i dzierżawcze, taki sam – różny, mniej – więcej, najpierw – potem, pojęcia

czasu, prawo – lewo, itp.



określanie płci



proste zdania – „To jest...”, „Mam...”, „Chcę...”, „Widzę...”, itp.



mówienie „nie wiem” w odpowiedzi na pytanie o nazwę nieznanego

przedmiotu



zadawanie pytań: „Co to jest?” i „Gdzie jest...?”



odpowiadanie na pytania – „kto?”, „co?”, „gdzie?”, „kiedy?”, „dlaczego?”



używanie kombinacji dwóch słów do opisywania przedmiotów, obrazków
i zdarzeń – rzeczownik z czasownikiem, zaimek z czasownikiem, przymiotnik

z rzeczownikiem, czasownik z przysłówkiem, negacje, itp.



używanie kombinacji trzech i więcej słów do opisywania przedmiotów,

obrazków i zdarzeń



zadawanie pytań



przypominanie wydarzeń sprzed chwili – czas przeszły



czas przyszły



opisywanie sekwencji obrazków



przekazywanie wiadomości



odrywanie ról z kukiełkami



oferowanie pomocy



mówienie „nie wiem” w odpowiedzi na nieznane pytania



określanie kategorii, do której należy przedmiot



nazywanie rzeczy w danej kategorii



powtarzanie historii



opisywanie cech przedmiotów nie będących w polu widzenia



słuchanie historii i odpowiadanie na pytania



przypominanie przeszłych zdarzeń



opowiadanie własnej historii



wyrażanie zakłopotania i proszenie o wyjaśnienie



zaawansowane opowiadanie i opisywanie zdarzeń



zaawansowana składnia



słuchanie konwersacji i odpowiadanie na pytania na jej temat



odpowiadanie na pytania dotyczące wiedzy ogólnej



opisywanie jak coś zrobić



opisywanie podobieństw i różnic pomiędzy przedmiotami



język abstrakcyjny, – „Dlaczego...?”, „Jeśli...”, Przewidywanie zakończenia,

przyjmowanie cudzej perspektywy, określanie głównego tematu historii lub

konwersacji, itp.

Przed rozpoczęciem terapii logopedycznej dziecka z autyzmem, musimy przyjąć

specyficzną postawę, bowiem u dzieci z tym zespołem terapia ma charakter dwutorowy.

Logopeda musi traktować mowę oraz komunikację, jako dwa odrębne tory, ponieważ
najczęściej nauka komunikacji nie wiąże się bezpośrednio z nauką mowy. Dziecko nie

musi mówić, by zacząć pracę nad komunikacją. Komunikacja rozwija się zarówno

na poziomie przedsymbolicznym jak i symbolicznym. Żeby umiejętność mówienia mogła

służyć komunikacji, musi być spełnionych wiele czynników, bowiem dobra komunikacja

potrzebuje dobrych fundamentów.

Dwutorowość terapii logopedycznej u dzieci z autyzmem oznacza:



I TOR: Praca nad komunikacją -> Kompetencje komunikacyjne.



II TOR: Praca nad mową -> Kompetencje językowe.

Jeśli logopeda zdecyduje się wyłącznie na drugi tor, pojawia się duże ryzyko,

że dziecko nie nauczy się funkcjonalności mowy, a w konsekwencji nie będzie jej

używać. Również tempo rozwoju mowy będzie powolne, może się ona stać

narzędziem komunikacji bardzo późno lub nawet wcale. Mowa nie zawsze jest
wyznacznikiem pojawienia się komunikacji.

Opracowała mgr Anna Zgrzebniak

logopeda, oligofrenopedagog