Asymetria funkcjonalna mózgu a funkcjonowanie poznawcze

ODPOWIEDZI

Ad 1.

a. F (wyjątek stanowią węch i smak)
b. P (bo informacja musi jeszcze pokonać spoidło wielkie)

c. F (jest połączona z lewymi częściami siatkówek OBU oczu)

d. F (powinno być: „lewą część siatkówki”, ponieważ siatkówka obraca obraz do góry

nogami)

e. P (bo język, którego nie rozumiemy, nie jest traktowany jak sensowna mowa, a

zatem nie jest analizowany przez ośrodki rozumienia mowy zlokalizowane głównie w
lewej półkuli)

f. P (bo język migowy, podobnie jak zwykły język, jest analizowany przez ośrodki

mowy)

g. P (bo jej prawa, ważna dla mowy półkula, jest nadal aktywna)
h. F (mózg powoli uczy się wykorzystywać pozostałe mniejsze spoidła)

i. F (prawa półkula przewyższa lewą zarówno w odczytywaniu emocji, jak i w funkcjach

wzrokowo-przestrzennych).

j. F (powinno być: „lewą”)

k. F (większość różnic między funkcjonowaniem prawej i lewej półkuli ma charakter

nieznacznych tendencji; wyłącznie bardzo proste zadania aktywizują tylko jedną
półkulę, natomiast przy zadaniach trudniejszych obie półkule muszą ze sobą
współpracować  przewaga funkcjonalna którejś z półkul najczęściej nie jest
absolutna (do tej pory nie znaleziono dowodów na to, iż jakikolwiek złożony proces
psychiczny kontrolowany jest tylko i wyłącznie przez jedną półkulę)

l. P (początkowo mózg wytwarza w spoidle więcej aksonów niż potrzeba, pozostawiane

są tylko te aksony, które łączą korespondujące ze sobą komórki obu półkul)

m. P (jest możliwe dzięki pozostałym mniejszym spoidłom oraz połączeniom każdej z

półkul z obiema stronami ciała)

n. F (u większości – 70-80% – osób leworęcznych ośrodki mowy znajdują się w lewej

półkuli, tak jak u osób praworęcznych  mózg osoby leworęcznej nie jest lustrzanym
odbiciem mózgu osoby praworęcznej)

o. P (u osób leworęcznych wynika to ze zwiększonej potrzeby komunikacji między

obszarami językowymi lewej półkuli oraz ośrodkami sterującymi lewą ręką w prawej
półkuli)

p. F (powinno być: „trzecim a piątym”)
q. F (uważa się, że kobiety mają bardziej rozwinięte spoidło wielkie, dzięki czemu

wymiana informacji między półkulami przebiega sprawniej)

r. P (Wskazuje na to m.in. eksperyment, w którym pacjent po komisurotomii widzi

rysunek pazura kurczęcia adresowany do półkuli lewej i jednocześnie zimowy
krajobraz adresowany do półkuli prawej. Jego zadaniem jest wskazanie pasującego
obrazka spośród zaproponowanego zestawu. Pacjent zwykle wskazuje prawą ręką
rysunek głowy kurczęcia (jako uzupełnienie pazura widzianego po prawej stronie pola
widzenia), a lewą – szuflę (uzupełniając obraz z lewego pola widzenia). Zapytany o
przyczynę wyboru, twierdzi, że pazur należy do kurczęcia, a szufla służy do
oczyszczania kurnika  łączy więc informację o widzianym pazurze z tym na co
wskazał. Zdaniem Gazzanigi, tej integracji dokonuje wspólny mechanizm zwany
„interpretatorem”. Mechanizm ten zlokalizowany jest w półkuli lewej, ponieważ
uwzględnia informacje dochodzące tylko do półkuli lewej – pacjent zupełnie ignoruje
informację o śniegu, którą zaadresowano do półkuli prawej)

Ad 2.

Lewa półkula: c, g, i
Prawa półkula: a, b, d, e, f, h, j


Ad 3.

Bo zautomatyzowane czynności przebiegają w oparciu o ośrodki podkorowe (nie
wymagają udziału kory mózgowej).

Ad 4.

Półkule tego pacjenta nie wymieniają informacji między sobą. Pacjent może więc
wypowiedzieć to, co widziała jego lewa (a zatem odpowiedzialna za mowę) półkula (słowo
„ring” jest przez nią analizowane, ponieważ zostało wyświetlone w prawym polu
widzenia).
Lewą ręką natomiast pacjent wskazuje klucz, a więc słowo, które wyświetlone zostało w
jego lewym polu widzenia, a zatem zostało odebrane tylko przez prawą półkulę (dlatego
pacjent nie może go ani nazwać, ani opisać).


Ad 5.



próba Wady (próba amytalowa)



rozdzielnouszna prezentacja bodźców słuchowych (słuchanie dychotomiczne)



test latencji nazywania przedmiotu



techniki neuroobrazowania: PET, fMRI, potencjały wywołane EEG

Ad 6.

Prawa półkula odgrywa rolę w przetwarzaniu paralingwistycznych (w tym emocjonalnych)
aspektów mowy. Na przykład pacjenci z uszkodzeniami prawej półkuli, którzy nie
popełniają żadnych błędów w tradycyjnych testach afazji, mogą mieć problemy z
przetwarzaniem pozajęzykowych aspektów mowy: chorzy ci sprawiają wrażenie, jakby
niezupełnie rozumieli kontekst wypowiedzi, ton rozmowy, gestykulację, mają trudności ze
zdaniami abstrakcyjnymi, spójnym ciągiem myśli, mówią dużo i chaotycznie. Ich mowa
może być monotonna, mogą mieć trudności w rozpoznawaniu towarzyszącego
wypowiedzi wyrazu twarzy oraz kłopoty z rozumieniem humoru i ironii.
Zaburzenie to nazywa się „aprozodią”.

Ad 7.

Prawa półkula odpowiada za holistyczne, a lewa – za analityczne aspekty percepcji. Na
przykład, koncentracja na literach D powoduje aktywację lewej półkuli; na kształcie L -
prawej.

Dlatego też podczas analizy kształtu lewa półkula koncentruje się na szczegółach, a
prawa na ogólnych zarysach. Wynika to z tego, że kanał drobnokomórkowy (odbiór
szczegółów) odgrywa ważniejszą rolę w lewej półkuli, a kanał wielkokomórkowy (ogólne
zarysy i ruch) – w półkuli prawej. Dlatego kopiowanie rysunku oglądanego przez prawą
półkulę polega na odtwarzaniu wyłącznie ogólnego zarysu, a przez lewą półkulę – tylko
szczegółów.