1.
Podział gruntów wg PN. 1.kryterium wytrzymało

ś

ciowe na

ś

ciskanie: - grunty skaliste > 500 MPa, -grunty n <

200 MPa, 2.kryterium ze wzgl

ę

du na porowato

ść

: - grunty skaliste n=0.01-0.03, - grunty nieskaliste n=0.2-

0.6, 3.ze wzgl

ę

du na

ś

rodowisko sedymentacji (wodne, ziemne): - glacjalne, - fluwialne, - eoliczne (wiatr),

- limiczne - jeziorne (namuły, torfy), -fluwioglacjalne – wodnolodowcowe (w wyniku działania
lodowca), morskie

2.
O wyborze sposobu posadowienia decyduj

ą

nast

ę

puj

ą

ce czynniki. a)warunki gruntowe – układ warstw, ich

no

ś

no

ść

i

ś

ci

ś

liwo

ść

, b)warunki wodne – poziom zwierciadła wody gruntowej i jego zmiany,

przepuszczalno

ść

podło

ż

a, agresywno

ść

wody w stosunku do betonu, c)rodzaj i charakter konstrukcji

projektowanego obiektu, d)mo

ż

liwo

ś

ci przedsi

ę

biorstw wykonawczych

3.
Podstawowe wymagania stawiane fundamentom bezpo

ś

rednim.

1.fundament musi by

ć

wła

ś

ciwie usytuowany w płaszczy

ź

nie poziomej i na odpowiedniej gł

ę

boko

ś

ci

przy uwzgl

ę

dnieniu wszystkich mo

ż

liwych wpływów i oddziaływa

ń

, które mogłyby naruszy

ć

jego stan

i równowag

ę

,

2.fundament ł

ą

cznie z podło

ż

em musi by

ć

, stateczny. Musz

ą

by

ć

spełnione warunki I SG,

3.fundament lub cały zespół fundamentów nie mo

ż

e nadmiernie osiada

ć

i wykazywa

ć

nadmiernych

ró

ż

nic osiada

ń

,

ż

eby nie spowodowa

ć

uszkodze

ń

lub zmniejszenia u

ż

yteczno

ś

ci opartej na nim

konstrukcji nadziemnej. Musz

ą

by

ć

spełnione warunki II SG. Równie

ż

niedopuszczalne s

ą

drgania,

które wywołuj

ą

dolegliwo

ś

ci u ludzi, uszkodzenia budynku lub jego wyposa

ż

enia.[Wszystkie 3

warunki s

ą

od siebie niezale

ż

ne i ka

ż

dy musi by

ć

spełniony]

4.
Rodzaje I SG. Warunek obliczeniowy.

1.wypieranie podło

ż

a przez pojedynczy fundament lub przez cał

ą

budowl

ę

,

2.usuwisko albo zsuw fundamentu lub podło

ż

a wraz z budowl

ą

,

3.przesuni

ę

cie w poziomie posadowienia fundamentu lub w gł

ę

bszych warstwach podło

ż

a. Warunek

obliczeniowy I SG: Q

r

£

m * Q

f

; Q

r

– warto

ść

obliczeniowa działaj

ą

cego obci

ąż

enia, Q

f

–

obliczeniowy opór graniczny podło

ż

a gruntowego przeciwdziałaj

ą

cy obci

ąż

eniu Q

r

, m – współ.

korekcyjny [< 1, na m mo

ż

e si

ę

składa

ć

wa

ż

no

ść

budowli,

ś

cisło

ść

metody obliczeniowej, metoda

okre

ś

lenia parametrów geotechnicznych].

5.
Kiedy nie trzeba sprawdza

ć

oblicze

ń

wg II SG. Oblicze

ń

II SG nie musimy przeprowadza

ć

, gdy budynki s

ą

mało wra

ż

liwe na osiadania oraz równocze

ś

nie w podło

ż

u wyst

ę

puj

ą

grunty mało

ś

ci

ś

liwe. W przypadku, gdy

budynek jest obliczany jako konstrukcja ci

ą

gła statycznie na podło

ż

u odkształcalnym, mo

ż

na nie sprawdza

ć

jej wygi

ę

cia lub ugi

ę

cia.

6.
Rodzaje II SG.

1.

Ś

rednie osiadanie fundamentów budowli.

2.Przechylenie budowli jako cało

ś

ci lub jej cz

ęś

ci wydzielonej dylatacjami.

3.Odkształcenie - konstrukcji: wygi

ę

cie(ugi

ę

cie) budowli jako cało

ś

ci lub jej cz

ęś

ci mi

ę

dzy

dylatacjami, lub ró

ż

nica osiada

ń

fundamentów. Warunek obliczeniowy II SG: [S]

£

[S]

dop

[S]-symbol

umownej warto

ś

ci przemieszczenia lub odkształcenia miarodajnego dla oceny stanu u

ż

ytkowego

danej budowli (s

ś

r

,

q

,f

o

,

D

s/l). S

dop

- symbol odpowiedniej warto

ś

ci dopuszczalnej. Przemieszczenia

dopuszczalne S

dop

ustala si

ę

dla danego obiektuudowlanego na podstawie analizy stanów

granicznych jego konstrukcji, wymaga

ń

u

ż

ytkowych i eksploatacji urz

ą

dze

ń

, a tak

ż

e działania

poł

ą

cze

ń

instalacyjnych.

7.
Ustalenie parametrów geotechnicznych do obliczenia II SG. W II SG wg PN stosujemy warto

ś

ci

charakterystyczne parametrów geotechnicznych. Przy ustaleniu parametrów met. B mo

ż

na posługiwa

ć

si

ę

tab.1,2,3 oraz rys.6,7 PN (na podstawie J

L

,J

D

).

r

-g

ę

sto

ść

obj

ę

to

ś

ciowa gruntu t/m

3

,

r

si

- g

ę

sto

ść

wła

ś

ciwa

szkieletu gruntu t/m

3

, E

o

- moduł pierwotnego (ogólnego) odkształcenia gruntu [kPa], E- moduł wtórnego

(spr

ęż

ystego) odkształcenia gruntu [kPa], Mo - moduł edometryczny

ś

ci

ś

liwo

ś

ci pierwotnej (ogólnej) [kPa] ,

M - moduł edometryczny

ś

ci

ś

liwo

ś

ci wtórnej (spr

ęż

ystej) [kPa].

8.
Metody oblicze

ń

osiada

ń

.

1.metoda napr

ęż

e

ń

(odkształce

ń

jednoosiowych).

Osiadanie S

i

warstwy podło

ż

a o grubo

ś

ci h

i

obliczamy ze wzoru: S

i

= S

i

’’ + S

i

’ gdzie osiadanie wtórne -

S

i

’’=

l

*

s

zsi

* h

i

/ M

i

,osiadanie pierwotne- S

i

’ =

s

zdi

* h

i

/ M

oi

,S

i

’’ - osiadanie wtórne [cm] , S

i

’ - osiadanie

pierwotne [cm], h

i

– mi

ąż

szo

ść

warstwy,

s

zsi,

s

zdi

–odpowiednio wtórne i pierwotne napr

ęż

enie w podło

ż

u

pod fundamentem, w połowie grubo

ś

ci warstwy i [kPa],

M

i

, M

oi

– edometryczny moduł

ś

ci

ś

liwo

ś

ci wtórnej i pierwotnej ustalony dla gruntu warstwy i [kPa],

l

-współ.

uwzgl

ę

dniaj

ą

cy stopie

ń

odpr

ęż

enia podło

ż

a po wykonaniu wykopu, którego warto

ść

nale

ż

y przyjmowa

ć

:

l

=0-gdy czas wznoszenia budowli(od wykonania wykopów fundamentowych do zako

ń

czenia stanu

surowego , z monta

ż

em urz

ą

dze

ń

stanowi

ą

cych obci

ąż

enie stałe) nie trwa dłu

ż

ej ni

ż

1 rok,

l

=1 – gdy czas

wznoszenia budowli jest dłu

ż

szy ni

ż

1 rok

2.metoda odkształce

ń

(odkształce

ń

trójosiowych). Powinna by

ć

stosowana w typowych

przypadkach obci

ąż

enia, 3.metoda

ś

cie

ż

ek napr

ęż

e

ń

– przy potrzebie dokładniejszych prognoz osiada

ń

mo

ż

na stosowa

ć

metod

ę

ś

cie

ż

ek napr

ęż

e

ń

, jest to metoda uproszczona.

9.
Ró

ż

nice pomi

ę

dzy E

O

, M

O

, E

S

. M

o

– edometryczny moduł

ś

ci

ś

liwo

ś

ci pierwotnej w warunkach niemo

ż

liwej

rozszerzalno

ś

ci gruntu – stosunek przyrostu napr

ęż

e

ń

do wzgl

ę

dnej zmiany grubo

ś

ci próbki przy obci

ąż

eniu

pierwotnym próbki w edometrze (M

0

> E

0

), E

0

– moduł pierwotnego odkształcenia gruntu w warunkach

swobodnej bocznej rozszerzalno

ś

ci, E

S

– moduł podatno

ś

ci podło

ż

a – boczna rozszerzalno

ść

ograniczona.

10.
Napr

ęż

enia krytyczne wg Maaga i Masłowa. Za obci

ąż

enie krytyczne wg Maaga przyjmuje si

ę

obci

ąż

enie,

którego przekroczenie powoduje w podło

ż

u gruntowym , (poni

ż

ej kraw

ę

dzi powierzchni obci

ąż

onej)

powstanie stref uplastycznienia. W obr

ę

bie stref uplastycznienia grunt znajduje si

ę

w stanie granicznym i nie

mo

ż

e stawia

ć

oporów napr

ęż

eniom

ś

cinaj

ą

cym, pod wzgl

ę

dem wła

ś

ciwo

ś

ci mechanicznych upodabnia si

ę

do cieczy lepkiej. Wg Maaga obci

ąż

enie krytyczne jest to max mo

ż

liwe obci

ąż

enie nie wywołuj

ą

ce

uplastycznienia gruntu w zadanym punkcie podło

ż

a. q

kr

= c * M

C

+

g

* D * M

D

; M

C

, M

D

= f(

f

).

Obci

ąż

enie krytyczne wg Maaga odpowiada qprop obci

ąż

enie krytyczne oznacza przesuniecie tej granicy-

wchodzimy w strefe II .Przestaje to by

ć

zale

ż

no

ś

c linowa, ale nie dzieje si

ę

nic złego. Wg Masłowa

obci

ąż

enie krytyczne jest to max mo

ż

liwe obci

ąż

enie przy ograniczeniu zasi

ę

gu stref uplastycznienia do linii

pionowych przechodz

ą

cych przez kraw

ę

dzi podstawy fundamentu. q

kr

= c * M

C

+

g

* D * M

D

+

g

* B *

M

B

; M

C,

M

D

, M

B

= f(

f

). Obci

ąż

enie graniczne – stan graniczny oznacza taki stan obci

ąż

enia i napr

ęż

enia w

rozpatrywanym elemencie lub układzie, dla którego zachodzi pocz

ą

tek niestatecznego zniszczenia lub

zaawansowanego płyni

ę

cia plastycznego, ogólnie niezdolno

ść

do przeniesienia dodatkowych obci

ąż

e

ń

.

Zgodnie z teori

ą

no

ś

no

ś

ci granicznej, pole napr

ęż

e

ń

i warto

ść

obci

ąż

enia w stanie granicznym nie zale

żą

ani

od stanu pocz

ą

tkowego, ani od programu obci

ąż

enia.

11
Wielko

ś

ci potrzebne dla okre

ś

lenia no

ś

no

ś

ci podło

ż

a wg PN metod

ą

B. ( I SG). W I SG wg PN stosujemy

warto

ś

ci oblicz. parametrów geotechnicznych. Przy ustalaniu parametrów metod

ą

B mo

ż

na posługiwa

ć

si

ę

zale

ż

no

ść

. korelacyjnymi przedst. w tabl.1,2 oraz na rys.3,4,5 w PN-81/B-03020,

r

- g

ę

sto

ść

obj

ę

to

ś

ciowa

gruntu,

r

si

– g

ę

sto

ść

wła

ś

ciwa gruntu, w

n

– wilgotno

ść

naturalna,

f

- k

ą

t tarcia wew, C

u

– spójno

ść

gruntu

12.
Wady oblicz. no

ś

no

ś

ci wg PN podło

ż

a uwarstwionego. 1.Norma nie uwzgl

ę

dnia wpływu wytrzymało

ś

ci

gruntu górnej warstwy na opór graniczny podło

ż

a uwarstwionego. 2.Nie uwzgl

ę

dnia wpływu mi

ąż

szo

ś

ci

warstwy gruntu słabego. Prowadzi to do zani

ż

enia warto

ś

ci oporu granicznego w zakresie mi

ąż

szo

ś

ci

<

>

h 0,5B i do zawy

ż

enia obliczonych warto

ś

ci w zakresie mi

ąż

szo

ś

ci h B. 3.Normowa metoda oblicze

ń

w

nieznacznym stopniu uwzgl

ę

dnia zale

ż

no

ść

oporugranicznego podło

ż

a uwarstwionego od kształtu

fundamentu, zawy

ż

aj

ą

c wyniki oblicze

ń

w przypadku fundamentów ławowych. 4.Przyj

ę

cie podło

ż

a

£

nieuwarstwionego (jednorodnego) w przypadku z

2B niezale

ż

nie od mi

ąż

szo

ś

ci warstwy gruntu słabego i

kształtu fundamentu mo

ż

e prowadzi

ć

do zawy

ż

onej warto

ś

ci oporu granicznego podło

ż

a uwarstwionego.

13.
Na czym polega okre

ś

lenie no

ś

no

ś

ci podło

ż

a uwarstwionego wg normy niemieckiej DIN. No

ś

no

ść

podło

ż

a

uwarstwionego obliczamy jak dla podło

ż

a jednorodnego o

ś

rednich parametrach geotechnicznych.

Procedura u

ś

redniania parametrów geotechnicznych: a)obliczenie gł

ę

boko

ś

ci aktywnej fundamentu w

zale

ż

no

ś

ci od k

ą

ta tarcia wewn

ę

trznego poszczególnych warstw podło

ż

a gruntowego stosuj

ą

c metod

ę

kolejnych przybli

ż

e

ń

, b)oblicz.

ś

redniej wa

ż

onej i współ.

∆

, c)oblicz.

ś

rednich parametrów geotechnicznych.

14.
Rozwi

ą

zanie Terzaghiego. (Rys.1) Terzaghi przyj

ą

ł,

ż

e na klin ABC gruntu, znajduj

ą

cy si

ę

pod fundamentem

w warunkach granicznej równowagi działaj

ą

: - obci

ąż

enie od fundamentu Q

gr

, -ci

ęż

ar gruntu w klinie ABC,

-siły biernego odporu gruntu E

P

w obr

ę

bie brył ACDE, BCD’E’, -siły oporu spójno

ś

ci T

C

na płaszczyznach AC

i BC , a wi

ę

c Q

gr

+

g

*B

2

/4 *tg

f

-2E

P

–c * B*tg

f

=0 ,obci

ąż

enie graniczne wg Terzaghiego (odnosz

ą

ce

si

ę

do fundamentu pasmowego, płytko posadowionego o podstawie szorstkiej, poziomej oraz obci

ąż

onego

osiowo i pionowo) q

gr

= c*N

C

+p*N

D

+1/2*

g

*B*N

B

,p=

g

*D, współczynniki N

C

,N

D

,N

B

nazywa si

ę

współ.

no

ś

no

ś

ci, które uwzgl

ę

dniaj

ą

odpowiednio: ½

g

B N

B

– wpływ szeroko

ś

ci podstawy fundamentu ( lub

wa

ż

ko

ś

ci o

ś

rodka), p N

D

– wpływ gł

ę

boko

ś

ci posadowienia (lub obci

ąż

enia naziomu ), c N

C

– wpływ

spójno

ś

ci.

15.
Warunek okre

ś

lenia no

ś

no

ś

ci podło

ż

a od sił poziomych. Dla przypadku fundamentu o podstawie

prostok

ą

tnej, obci

ąż

onego mimo

ś

rodowo sił

ą

N

r

oraz sił

ą

poziom

ą

T

RB

(działaj

ą

c

ą

równolegle do krótszego

boku podstawy B) lub T

RL

( działaj

ą

ce równolegle do dłu

ż

szego boku podstawy L). N

r

£

m * Q

fNB

lub N

r

£

m * Q

fNL

; gdzie Q

fNB

= Q

fNL

= B*L*[ (1+ 0,3*B / L) * N

c

* c

u

r

* i

c

+ (1+1,5* B / L) * N

D

*

r

D

r

* g * D

min

* i

D

+

+(1-0,25* B / L) * N

B

*

r

B

r

* g * B * i

B

] ; gdzie i

B

, i

C

, i

D

– współ. wpływu nachylenia wypadkowej obci

ąż

enia

wyznaczone z nomogramów w PN i

B

, i

C

, i

D

= f(

d

L

(

d

B

),

f

u

r

), tg

d

B

= T

RB

/ N

R

, tg

d

L

= T

RL

/ N

R

,

(RYS.2)

16.
Uwzgl

ę

dnienie mimo

ś

rodu w okre

ś

leniu no

ś

no

ś

ci podło

ż

a dla posadow. bezpo

ś

redniego. (Rys.3) . Wpływ

mimo

ś

rodu uwzgl

ę

dniamy stosuj

ą

c propozycj

ę

Meyerhofa zmniejszaj

ą

c

ą

obliczeniowe wymiary podstawy

fundamentu, wykorzystujemy e

L

, e

B

– mimo

ś

ród działania obci

ąż

enia, odpowiednio w kierunku równoległym

do szeroko

ś

ci B i długo

ś

ci L podstawy( B

£

L ), [m]

17.
Czynniki wpływaj

ą

ce na usytuowanie w planie i gł

ę

boko

ść

posadowienia fundamentów bezpo

ś

rednich:

1.przemarzanie podło

ż

a, 2.wyst

ę

powanie gruntów ekspansywnych i zapadowych 3.roboty ziemne w

s

ą

siedztwie, 4.poziom wody w gruncie , 5.rozmycie dna rzeki i podmycia brzegów, 6.niekorzystne

geologiczne zjawiska i procesy zachodz

ą

ce w podło

ż

u, 7.wymagania dotycz

ą

ce poszczególnych rodzajów

obiektów budowlanych i ich konstrukcji, 8.wymagania dotycz

ą

ce warunków eksploatacji obiektów

powoduj

ą

cych niekorzystne zjawiska i procesy.

18.
Gł

ę

boko

ść

przemarzania. 3 grupy obszarów:

1.obszary na których temp. w podło

ż

u gruntowym jest zawsze + ,

2.obszary na których temp. gruntu do pewnej gł

ę

boko

ś

ci zale

ż

nie od pory roku, mo

ż

e by

ć

dodatnia

lub ujemna (poni

ż

ej tej gł

ę

boko

ś

ci jest zawsze dodatnia),

3.obszary na których grunt do okre

ś

lonej gł

ę

boko

ś

ci ma temp. ujemn

ą

, przez cały rok, tzw. obszary

o gruntach wiecznie zamarzłych.

19.
Grunty wysadzinowe. Wysadziny mog

ą

wyst

ą

pi

ć

tylko wtedy gdy:

1. grunt jest wysadzinowy,
2.o

ś

rodek gruntowy jest bardzo wilgotny, a zwierciadło wody gruntowej zalega do

ść

płytko,

3.ujemne temperatury powietrza utrzymuj

ą

si

ę

do

ść

długo.

Fundament obiektu budowlanego znajduj

ą

cy si

ę

w strefie przemarzania gruntu podlega działaniu sił

^

wysadzinowych. Działaj

ą

one

do podstawy fundamentu , oraz stycznie do powierzchni bocznej, je

ż

eli

grunt jest do niej przymarzni

ę

ty.

^

Wielko

ść

normalnych (

do podstawy) jednostkowych sił wysadzinowych osi

ą

ga 500 - 800 kPa , a

jednostkowych sił stycznych (na powierzchniach bocznych) ok. 100 kPa.
Wysadziny powstaj

ą

wskutek tworzenia si

ę

w zamarzaj

ą

cym gruncie soczewek lodu, które rosn

ą

wskutek podci

ą

gania wody ze strefy bardziej zawilgoconego lub wodono

ś

nego gruntu.

Do gruntów wysadzinowych zalicza si

ę

wszystkie grunty zawieraj

ą

ce wi

ę

cej ni

ż

10 % cz

ą

stek o

ś

rednicy zast

ę

pczej mniejszej ni

ż

0,02 mm oraz wszystkie grunty organiczne.

20.
Grunty ekspansywne ( p

ę

czniej

ą

ce, skurczliwe ). S

ą

to grunty wra

ż

liwe na zmiany wilgotno

ś

ci, przy jej

zwi

ę

kszeniu p

ę

czniej

ą

, a przy zmniejszeniu kurcz

ą

si

ę

. W Polsce s

ą

to głównie iły (Warszawa, Wrocław,

Bydgoszcz, Toru

ń

, okolice Poznania i Zielonej Góry).

[Wielko

ś

ci charakteryzuj

ą

ce ekspansywno

ść

: -wska

ź

nik p

ę

cznienia Ipc =

∆

h

P

/ h

o

, -wilgotno

ść

p

ę

cznienia

w

K

, -ci

ś

nienie p

ę

cznienia p

C

-ci

ś

nienie jakie wykazuje próbka gruntu po zalaniu wod

ą

w warunkach

uniemo

ż

liwionego odkształcenia (gr. ekspansywne

s

=0 daj

ą

Ipc

³

0.04)]

21.
Grunty zapadowe. Grunty makroporowate o strukturze nietrwałej, osiadaj

ą

ce pod wpływem zawilgocenia.

(lessy – naszych warunkach).
Gdy i

mp

>0.02 to grunty zapadowe ; i

mp

–wska

ź

nik osiadania zapadowego, w Polsce wyst

ę

puj

ą

na

terenie Wy

ż

yny Lubelskiej, Sandomierskiej, Krakowsko - Cz

ę

stochowskiej, Niecka Nidzia

ń

ska , Sudety, i

Przedgórze Sudeckie, Karpaty i Pogórze Karpackie )
Lessy s

ą

gruntami pochodzenia eolicznego, które w stanie lu

ź

nym zostały spojone w

ę

glanem

wapniowym, charakteryzuj

ą

si

ę

du

żą

porowato

ś

ci

ą

. W stanie suchym maj

ą

b. du

żą

wytrzymało

ść

, lecz po

zawilgoceniu spojenie w

ę

glanem wapniowym przestaje działa

ć

, nast

ę

puje wymycie spoiwa i osiadanie

cz

ą

stek -grunt zapada. Szczególnie wyra

ź

ne zjawisko zapadowo

ś

ci wyst

ę

puje pod obci

ąż

eniem, powoduje

uszkodzenie budowli.

21.
Zjawiska które mog

ą

wyst

ą

pi

ć

przy zmianie wilgotno

ś

ci podło

ż

a ilastego (ekspansywnego): 1.skurcz

spowodowany przesychaniem 2.p

ę

cznienie spowodowane nawilgacaniem 3.rozwój ci

ś

nie

ń

p

ę

cznienia w

gruncie, gdy jest on ograniczony i nie mo

ż

e p

ę

cznie

ć

4.zmniejszenie wytrzymało

ś

ci gruntu jako rezultat

p

ę

cznienia.

22.
Projektowanie fundamentów na gruntach ekspansywnych. Podło

ż

e fundamentowe zbudowane z gruntów

ekspansywnych musi spełnia

ć

warunki wymagane dla gruntów spoistych i dodatkowo trzeba uwzgl

ę

dni

ć

:

1.Stopie

ń

ekspansywno

ś

ci gruntu. 2.Techniczne mo

ż

liwo

ś

ci zabezpieczenia podło

ż

a przed działaniem

czynników uaktywniaj

ą

cych ekspansywno

ść

gruntu.

23.
Dziesi

ęć

podstawowych reguł dotycz

ą

cych projektowania fundamentów bezpo

ś

rednich na gruntach

ekspansywnych. I Fundamenty:

1.posadowienie obiektu-preferowa

ć

obiekty podpiwniczone, w gruntach silnie p

ę

czniej

ą

cych

stosowa

ć

posadowienie na płycie i dylatowa

ć

fragmenty obiektów o ró

ż

nych układach konstrukcyjnych

2.minimalne zagł

ę

bienie fundamentów powinno wynosi

ć

: -dla obiektów niepodpiwniczonych D

min

³

1,5m, -dla podpiwniczonych D

min

³

0,5m i D

³

1,5m, II Ochrona przed wod

ą

opadow

ą

i gruntow

ą

.

3.stosowa

ć

zewn

ę

trzny drena

ż

peryferyjny przy przewidzianym bocznym dopływie wody,

4.nie wolno wprowadza

ć

wód opadowych bezpo

ś

rednio podło

ż

a, nale

ż

y je kierowa

ć

do kanalizacji,

5.nie stosowa

ć

poduszek piaskowo-

ż

wirowych pod fundamentami lecz warstw

ę

chudego betonu na

całej szeroko

ś

ci dna wykopu odkrytego w danym dniu,

6.nie wolno niestarannie zasypywa

ć

wykopów po zewn

ę

trznej stronie

ś

cian przyziemia . Nale

ż

y je

uszczelnia

ć

cienkimi warstwami szczelnie ubitego iłu lub gliny,

7.ci

ą

gi kanalizacyjne powinny by

ć

szczelne, nale

ż

y stosowa

ć

o ile to mo

ż

liwe rury wiotkie, dba

ć

o

szczelno

ść

zł

ą

czy i poł

ą

cze

ń

,

8.drzewa i krzewy –nale

ż

y sadzi

ć

drzewa w odległo

ś

ci co najmniej : pojedyncze 1.5 H, grupy drzew

2H. Trzeba przycina

ć

konary drzew poniewa

ż

system korzeniowy rozwija si

ę

proporcjonalnie do

wielko

ś

ci korony, III Dostosowanie konstrukcji do przeniesienia niekorzystnych wpływów

ekspansywno

ś

ci

. 9.wzmocnienie konstrukcji, stosowa

ć

podłu

ż

ne zbrojenie ław i wzmocnienie wie

ń

ca,

10.dylatacje – dylatowa

ć

pionowo posadzki piwnic obok

ś

cian no

ś

nych i dylatowa

ć

poziomo

ś

cianki

działowe poni

ż

ej stropu w piwnicach.

24.

Sposoby zabezpieczenia obiektów budowlanych przed szkodliwymi skutkami przemarzania gruntów.
1.zwi

ę

kszenie gł

ę

boko

ś

ci posadowienia co najmniej do umownej gł

ę

boko

ś

ci przemarzania h

z

,

2.usuni

ę

cie warstwy gruntu wysadzinowego i zast

ą

pienie go przez grunt niewysadzinowy ,

3.obni

ż

enie poziomu wody gruntowej za pomoc

ą

drena

ż

u ,

4.zag

ę

szczenie podło

ż

a za pomoc

ą

wałowania lub stabilizacja gruntu cementem, popiołami lotnymi

(dla podło

ż

a drogowego i podło

ż

a tymczasowych lekkich obiektów budowlanych),

5.zastosowanie izolacji cieplnej podło

ż

a gruntowego aby temperatura na poziomie posadowienia w

okresie zimy utrzymywana powy

ż

ej 0

0

C.

25
.Zjaw.przełamowo

ś

ci.Polega na ogrzaniu górnej cz

ęś

ci gruntu przy zamarzni

ę

tej cz

ęś

ci dolnej. Powstaje

błoto pod nawierzchni

ą

i przy obci

ąż

aniu drogi nast

ę

puje przełamanie. Wyst

ę

puje to wtedy gdy mamy

gwałtown

ą

wiosn

ę

.

26.
Niekorzystne zjawiska geologiczne.
1.Zjawiska krasowe – s

ą

powodowane przez wody przenikaj

ą

ce przez skały rozpuszczalne (wapienie, skały

gipsowe i solne, w mniejszym stopniu dolomity). Polegaj

ą

one na ługowaniu w

ę

glanu wapniowego. Obni

ż

a

si

ę

wytrzymało

ść

skał, oraz powstaj

ą

w podło

ż

u szczeliny, pieczary, kawerny. W Polsce kras wyst

ę

puje

głównie na obszarze Jury Polskiej ( krakowsko - wielu

ń

skiej), zachodniej cz

ęś

ci Tatr, cz

ęś

ci Wy

ż

ynie

Małopolskiej, w Beskidach Zachodnich i górach

Ś

wi

ę

tokrzyskich. Kras gipsowy jest rozwini

ę

ty w kieleckim i

w rejonie Annopola nad Wisł

ą

.

2.Osówiska. Wykaz stanów granicznych, które nale

ż

y uwzgl

ę

dni

ć

w przypadku analizy stateczno

ś

ci

skarp lub zboczy. Jako minimum nale

ż

y rozpatrywa

ć

nast

ę

puj

ą

ce stany graniczne:

a)całkowita utrata stateczno

ś

ci lub no

ś

no

ś

ci skarp (zbocza)

b)zniszczenie wywołane wewn

ę

trzna erozj

ą

c) zniszczenie wywołane erozj

ą

powierzchniow

ą

(rozmyciem)

d)zniszczenie wywołane wyporem hydraulicznym
e)odkształcenie nasypu lub skarpy (wzgl

ę

dnie ich podło

ż

a, powoduj

ą

ce uszkodzenie s

ą

siednich

konstrukcji, dróg lub innych urz

ą

dze

ń

)

f)obryw skalny
g)odkształcenie nasypu lub skarpy, w tym przemieszczenia powierzchniowe powoduj

ą

ce utrat

ę

przydatno

ś

ci u

ż

ytkowej

h)erozja powierzchniowa powoduj

ą

ca utrat

ę

przydatno

ś

ci u

ż

ytkowej

3.Tereny eksploatacji górniczej. Nale

ż

y wzi

ąć

pod uwag

ę

: - odkształcenia podło

ż

a – wpływ

wstrz

ą

sów górniczych

4.Wietrzenie – fizyczne i chemiczne. Uwzgl

ę

dniamy na terenach wyst

ę

powania gruntów skalistych

ul

ę

gaj

ą

cych procesowi wietrzenia. Bierzemy pod uwag

ę

: - mi

ąż

szo

ść

wietrzeliny – strefy profilu

wietrzelinowego. Nale

ż

y w ustalaniu warunków posadowienia wykorzysta

ć

do

ś

wiadczenia lokalne.

27.
Sposoby zabezpiecz. dla istniej

ą

cych budynków posadowionych na gruntach zapadowych.

1.zapewnienie dobrego powierzchniowego odwodnienia terenu bez mo

ż

liwo

ś

ci tworzenia

jakichkolwiek zastoisk i zbiorników wodnych

2.tymczasowe wykopy powinny mie

ć

uszczelnione

ś

ciany i dno

3.konieczne jest zapewnienie szczelno

ś

ci kanałów i wodoci

ą

gów z sygnalizacj

ą

w przypadku

uszkodzenia
Grunty nienasycone obejmuj

ą

grunty ekspansywne i zapadowe.

28.
Sposoby zabezpiecze

ń

przy budowie nowych obiektów (grunty zapadowe).

1.wykopy powinny by

ć

wykonywane z ochron

ą

przed wodami opadowymi (pokrycie dna wykopu

warstw

ą

chudego betonu lub tymczasowe zadaszenie). Nast

ę

pnie szybkie wykonanie cz

ęś

ci podziemnej

konstrukcji i zasypanie wykopu

2.dla ci

ęż

kich obiektów budowlanych i niedu

ż

ej mi

ąż

szo

ś

ci lessów wskazane oparcie na palach lub

studniach

3.mo

ż

liwe jest zag

ę

szczenie lessów za pomoc

ą

tzw. pali gruntowych lub ci

ęż

kich ubijaków

4.wyrza

ż

anie gruntu (spiekanie) - rozgrzane gazy o temperaturze 600 – 1100

o

C wtłaczane pod

ci

ś

nieniem w wykonany otwór

29.
Stany graniczne (zapewnienie stateczno

ś

ci według Eurokodu nr 7 w przypadku analizy stateczno

ś

ci skarp

lub zboczy).
a)całkowita utrata stateczno

ś

ci lub no

ś

no

ś

ci skarp (zbocza)

b) zniszczenie wywołane wewn

ę

trzn

ą

erozj

ą

c) zniszczenie wywołane erozj

ą

powierzchniow

ą

(rozmyciem)

d) zniszczenie wywołane wyporem hydraulicznym
e) odkształcenie nasypu lub skarpy ( wzgl

ę

dnie ich podło

ż

a, powoduj

ą

ce uszkodzenie s

ą

siednich

konstrukcji, dróg lub innych urz

ą

dze

ń

f) obryw skalny
g)odkształcenie nasypu lub skarpy, w tym przemieszczenia powierzchniowe powoduj

ą

ce utrat

ę

przydatno

ś

ci

u

ż

ytkowej

h) erozja powierzchniowa powoduj

ą

ca utrat

ę

przydatno

ś

ci u

ż

ytkowej

30.
Osuwiska. Przy wykonywaniu wi

ę

kszych wykopów i nasypów mog

ą

wyst

ą

pi

ć

osuwiska i zsuwy zboczy

naturalnych lub sztucznych (skarp), gdy wzdłu

ż

dowolnej ci

ą

głej powierzchni w zboczu lub skarpie siły

ś

cinaj

ą

ce przekrocz

ą

wytrzymało

ść

gruntu na

ś

cinanie. Zsuwem nazywamy obsuni

ę

cie si

ę

górnej warstwy

gruntu prawie równolegle do powierzchni terenu, powierzchnia po

ś

lizgu jest zbli

ż

ona kształtem do

płaszczyzny. Osuwiskiem nazywa si

ę

obsuni

ę

cie si

ę

gruntu w dół wzdłu

ż

krzywoliniowej powierzchni

po

ś

lizgu. Podział osuwisk: 1.pod wzgl

ę

dem stosunku do przebiegu struktury geolog.: -asekwentne,

-konsekwentne –w

ś

ród nich rozró

ż

nia si

ę

konsekwentno-strukturalne, konsekwentno-szczelinowe ,

konsekwentno-szczelinowe, -insekwentne, 2.na podstawie kryteriów morfologicznych: -dolinowe, -zboczowe
3.ze wzgl

ę

du na skład minerału który bierze udział w ruchu osuwiskowym: -zwietrzelinowe, -skalne, -skalno-

zwietrzelinowe, -osuwiska w osadach sypkich. 4.osuwiska podmorskie.

31.
Róznice mi

ę

dzy parciem, a odporem granicznym; parcie spoczynkowe. Parcie graniczne gruntu (parcie

czynne) - E

a

- siła działaj

ą

ca od strony o

ś

rodka gruntowego w stanie przemieszczenia konstrukcji lub jej

elementu w kierunku od gruntu, przy warto

ś

ci przemieszczenia

r

a

dostatecznej dla uzyskania przez parcie

warto

ś

ci najmniejszej. Odpór graniczny gruntu (parcie bierne) – E

p

- reakcja gruntu spowodowana

przemieszczeniem konstrukcji lub jej elementu w kierunku gruntu, przy warto

ś

ci przemieszczenia

r

p

niezb

ę

dnej dla osi

ą

gni

ę

cia przez odpór warto

ś

ci najwi

ę

kszej. Parcie spoczynkowe gruntu E

o

siła działaj

ą

ca

od strony o

ś

rodka gruntowego, gdy nie istnieje mo

ż

liwo

ść

przesuni

ę

cia konstrukcji lub jej elementu.

32
.Zasadnicze cechy i zniszczenie dla parcia granicznego ( Rankinowski stan napr

ęż

e

ń

) . Stan napr

ęż

e

ń

granicznych wg Rankine’a jest mo

ż

liwy jedynie przy jednoczesnym spełnieniu warunków:

1.naziom jest poziomy
2.konstrukcja oporowa jest pionowa,
3.k

ą

t tarcia gruntu o konstrukcj

ę

jest pomijalnie mały

4.obci

ąż

enie q jest

^

do naziomu. Gdy spełnione s

ą

jednocze

ś

nie 4 warunki wówczas

powierzchnia po

ś

lizgu jest płaszczyzn

ą

(w przeciwnym wypadku jest krzywoliniowa) i otrzymujemy

rozwi

ą

zanie

ś

cisłe. Mechanizm zniszczenia dla parcia i odporu granicznego – dla wyznaczenia warto

ś

ci

parcia, zakładamy mechanizm zniszczenia polegaj

ą

cy na

ś

ci

ę

ciu o

ś

rodka gruntowego wzdłu

ż

płaszczyzny

CB. Siłami działaj

ą

cymi na klin odłamu ABC s

ą

jego ci

ęż

ar (siła Q) wraz z obci

ąż

eniem naziomu q na

odcinku AB, siła reakcji

ś

ciany na parcie E

a

(pozioma przy pomini

ę

ciu tarcia mi

ę

dzy

ś

cian

ą

a gruntem) oraz

reakcja S nieruchomej cz

ęś

ci o

ś

rodka. Z warunków równowagi wynika,

ż

e linie działania sił musz

ą

przenika

ć

si

ę

w jednym punkcie, a wielobok sił Q, E

a

, S musi by

ć

zamkni

ę

ty. Zakładamy,

ż

e opór

ś

cinania wzdłu

ż

płaszczyzny po

ś

lizgu okre

ś

la warunek Coulomba

t

f

=

s

* tg

f

+ c. Mo

ż

emy sił

ę

S rozło

ż

y

ć

na dwie

składowe C i R o znanych warto

ś

ciach. Składowa C wynika z pokonania oporu spójno

ś

ci i składowa R

wynika z pokonania oporu tarcia (RYS.4).

33.
Teoria Mullera –Breslau. Podał wzory na współczynniki Ka i Kp dla dowolnego nachylenia

ś

ciany, dowolnego

nachylenia naziomu oraz uwzgl

ę

dniaj

ą

ce tarcie mi

ę

dzy

ś

cian

ą

a gruntem. Jest to rozwi

ą

zanie przybli

ż

one

oparte na zało

ż

eniu

ż

e powierzchnia po

ś

lizgu jest płaszczyzn

ą

. Warto

ś

ci parcia i odporu uzyskane za

pomoc

ą

wzoru M-B s

ą

przybli

ż

one. Uogólniony wzór na parcie daje wyniki zbli

ż

one do poprawnych, ró

ż

nice

na ogół nie przekraczaj

ą

5 %. Natomiast w przypadku odporu ró

ż

nice te s

ą

wi

ę

ksze. Warto

ść

bł

ę

du szybko

ro

ś

nie wraz ze wzrostem k

ą

ta tarcia wewn

ę

trznego gruntu. Ze wzoru M-B otrzymujemy zawy

ż

on

ą

warto

ść

odporu granicznego. Uwzgl

ę

dnienie w obliczeniach tarcia gruntu o

ś

cian

ę

oporow

ą

powoduje: - zmniejszenie

warto

ś

ci parcia granicznego gruntu - zwi

ę

kszenie warto

ś

ci odporu granicznego gruntu. I U

ogólniona metoda

Coulomba: 1.Powierzchnia po

ś

lizgu jest płaszczyzn

ą

nachylon

ą

do poziomu pod k

ą

tem

Q

2.Wzdłu

ż

powierzchni po

ś

lizgu spełniony jest warunek Coulomba 3.Reakcja od ci

ęż

aru klina odłamu jest odchylona od

normalnej o k

ą

t

f

4.Wykres parcia jest nachylony od normalnej do

ś

ciany. II Metoda stanów granicznych

(przybli

ż

ona): 1.Składowe napr

ęż

enia działaj

ą

ce na sztywn

ą

ś

cian

ę

oporow

ą

wyznacza si

ę

w oparciu o

równania metody charakterystyk 2.O

ś

rodek gruntowy ze

ś

cian

ą

znajduje si

ę

w stanie równowagi granicznej,

tzn.

ż

e w ka

ż

dym punkcie o

ś

rodka spełniony jest warunek Coulomba 3.Wobliczeniach uwzgl

ę

dnia si

ę

wpływ

składowej izotropowej napr

ęż

enia:

s

= c*ctg

f

4.Poszukiwany rozkład napr

ęż

enia ma przebieg

krzywoliniowy i jest aproksymowany lini

ą

prost

ą

(rozwi

ą

zanie po stronie bezpiecznej).

34.
Analiza stateczno

ś

ci zbocza, wska

ź

nik stateczno

ś

ci. W analizie stateczno

ś

ci wyznacza si

ę

siły powoduj

ą

ce

zsuw – czynne, wyst

ę

puj

ą

ce w powierzchni po

ś

lizgu, oraz siły utrzymuj

ą

ce – bierne, wynikaj

ą

ce z

wytrzymało

ś

ci gruntu na

ś

cinanie. Miar

ą

stateczno

ś

ci jest wska

ź

nik stateczno

ś

ci okre

ś

lany jako stosunek sił

(lub momentów) utrzymuj

ą

cych do sił (lub momentów) powoduj

ą

cych zsuw. Analiza stateczno

ś

ci polega na

znalezieniu najmniejszej warto

ś

ci wska

ź

nika stateczno

ś

ci za pomoc

ą

oblicze

ń

wykonanych dla ró

ż

nych

poło

ż

e

ń

powierzchni po

ś

lizgu.

35.

Podział metod obliczania stateczno

ś

ci. 1.Zbocze o ograniczonej wysoko

ś

ci: a) metoda pasków (Felleniusa,

Bishopa, Nonveillera, Janbu, Morgersterna-Price’a, graficzna). 2.Zbocze o nieograniczonej wysoko

ś

ci

(metody du

ż

ych brył).

36.
Metoda pasków. –Pyt.105.

37.
Metoda Felleniusa. Walcowa powi

erzchnia po

ś

lizgu

(łuk kołowy) przechodz

ą

ca najcz

ęś

ciej przez doln

ą

kraw

ę

d

ź

skarpy. Kryterium stateczno

ś

ci jest stosunek momentów sił utrzymuj

ą

cych do momentów sił

powoduj

ą

cych zsuw Dokładne wyznaczenie warto

ś

ci siły N

i

stanowi główn

ą

trudno

ść

w analizie stateczno

ś

ci.

O jej warto

ś

ci decyduj

ą

ci

ęż

ar paska Q

i

(znany) oraz ró

ż

nica

D

Z

i

sił działaj

ą

cych na boki paska (nieznane).

Fellenius przyj

ą

ł,

ż

e siły Z

i

s

ą

równe 0. Z podawanych w literaturze zestawie

ń

wynika,

ż

e metoda Felleniusa

daje najmniejsze warto

ś

ci wska

ź

nika stateczno

ś

ci w porównaniu z innymi metodami (RYS.5).

38.
Metoda Bishopa. Jest modyfikacj

ą

metody Felleniusa (walcowa powierzchnia po

ś

lizgu) polegaj

ą

c

ą

na innym

okre

ś

leniu sił działaj

ą

cych w podstawie paska i odmiennym sposobie przyj

ę

cia sił działaj

ą

cych na bokach

ka

ż

dego z pasków. Metoda ta polega na zrównowa

ż

eniu momentów sił wzgl

ę

dem

ś

rodka powierzchni

po

ś

lizgu, na spełnieniu warunku równowagi rzutu wszystkich sił na o

ś

pionow

ą

. Ogólne rozwi

ą

zanie Bishopa

uwzgl

ę

dnia wszystkie siły działaj

ą

ce na pasek. Stwierdzono,

ż

e uwzgl

ę

dnienie pionowych składowych sił

działaj

ą

cych na bokach pasków (x) w obliczeniach wska

ź

nika stateczno

ś

ci daje zwi

ę

kszenie dokładno

ś

ci nie

przekraczaj

ą

ce kilku procent. Z tego wzgl

ę

du boczne siły pionowe s

ą

w obliczeniach najcz

ęś

ciej omijane, a

wi

ę

c zakłada si

ę

,

ż

e siły wzajemnego oddziaływania pasków na siebie s

ą

poziome (uproszczona metoda

Bishopa).

39.
Metoda Nonveillera. Jest stosowana do wyznaczania wska

ź

nika stateczno

ś

ci przy zało

ż

eniu dowolnej

powierzchni po

ś

lizgu.

Cz

ę

sto pomija si

ę

siły x.

40.
Metod

ę

Janbu stosujemy w przypadku powierzchni po

ś

lizgu o dowolnym kształcie. Rozpatruj

ą

c równowag

ę

pojedynczego paska zakłada si

ę

,

ż

e suma rzutów sił na kierunek pionowy i poziomy jest = 0. Janbu

zaproponował wprowadzenie dodatkowego równania momentów wzgl

ę

dem

ś

rodka podstawy paska.

Rozwi

ą

zanie to jest mo

ż

liwe po dokonaniu zało

ż

e

ń

pozwalaj

ą

cych wyznaczy

ć

jedn

ą

z dwóch niewiadomych:

poło

ż

enia sił wypadkowych na bokach pasków lub ich nachylenie wyra

ż

one stosunkiem E

i

/ X

i

(E - siły

poziome, X-siły pionowe).

41.
Metoda Morgensterna –Price’a. Jest to metoda ogólna umo

ż

liwiaj

ą

ca badanie stateczno

ś

ci przy dowolnych

powierzchniach po

ś

lizgu. Równania równowagi pojedynczego paska wyprowadza si

ę

z warunków

równowagi momentów wzgl

ę

dem

ś

rodka podstawy paska oraz z sumy rzutów sił na kierunek normalny i

styczny do podstawy paska. Zakłada si

ę

niesko

ń

czenie mał

ą

szeroko

ść

pasków dx i zast

ę

puj

ą

c warunki

równowagi równaniami ró

ż

niczkowymi.

42.
Metody graficzne. Polegaj

ą

na zbudowaniu planu sił i sprawdzeniu równowagi. Warunkiem uzyskania

równowagi przy przyj

ę

tym wska

ź

niku stateczno

ś

ci jest zamkni

ę

cie wieloboku sił. Do sił o znanych

warto

ś

ciach i kierunkach nale

żą

: - ci

ęż

ar własny paska gruntu Q, -parcie wody w porach U działaj

ą

ce w

^

podstawie paska

do powierzchni po

ś

lizgu, -siła spójno

ś

ci C działaj

ą

ca stycznie do powierzchni po

ś

lizgu.

Warto

ś

ci pozostałych sił s

ą

nieznane, natomiast znane s

ą

(lub mog

ą

by

ć

zało

ż

one) kierunki ich działania:

f

-reakcja R odchylona jest o k

ą

t tarcia wew. Gruntu (

) od normalnej do powierzchni po

ś

lizgu, -zwykle

zakłada si

ę

,

ż

e kierunek wypadkowych sił oddziaływania pasków na siebie jest II do skarpy (lub do

powierzchni po

ś

lizgu) lub poziomu na odcinkach obejmuj

ą

cych wi

ę

ksze strefy poni

ż

ej skarpy.

43.
Metoda du

ż

ych brył (Rys.6). Metoda ta pozwala na okre

ś

lenie wska

ź

nika stateczno

ś

ci, przy zało

ż

eniu

powierzchni po

ś

lizgu, najcz

ęś

ciej w postaci kilku przecinaj

ą

cych si

ę

płaszczyzn. Sprawdzenia stateczno

ś

ci

dokonuje si

ę

analitycznie lub graficznie (przyjmuj

ą

c zało

ż

enia jak w metodzie pasków). Reakcj

ę

w podło

ż

u

przyjmuje si

ę

tak jak w stanie granicznym tzn. wzdłu

ż

linii po

ś

lizgu działa siła spójno

ś

ci C oraz siła R

f

odchylona od normalnej o k

ą

t

. Siły wzajemnego oddziaływania mi

ę

dzy bryłami przyjmowane s

ą

jako II do

płaszczyzny po

ś

lizgu lub te

ż

nachylenia skarpy. Czasami zakłada si

ę

,

ż

e przy pionowych liniach

oddzielaj

ą

cych kierunek tych sił jest poziomy, a wi

ę

c całkowicie pomija si

ę

opór

ś

cinania wzdłu

ż

linii

oddzielaj

ą

cych. Pozwala na szybkie oszacowanie warunków stateczno

ś

ci i ustalenie sytuacji najmniej

korzystnych. Dlatego stosuje si

ę

j

ą

szczególnie we wst

ę

pnych fazach projektowania. Ró

ż

nice spowodowane

ró

ż

nym przyj

ę

ciem sił wewn

ę

trznych nie s

ą

du

ż

e.

44
.Zakres stosowania pali. 1.przekazanie obci

ąż

enia na ni

ż

ej le

żą

ce, mocniejsze podło

ż

e, 2.posadowienie

obiektów budowlanych, poni

ż

ej warstwy gruntu, która mo

ż

e ulec rozmyciu lub mo

ż

e by

ć

w przyszło

ś

ci

usuni

ę

ta albo naruszona przy wykonywaniu robót budowlanych, 3.zakotwienie obiektu budowlanego w

gruncie przeciw sile wyporu 4.przekazanie na podło

ż

e du

ż

ych sił pionowych lub poziomych, 5.stabilizacja

osuwisk, 6.ograniczenie robót ziemnych i unikni

ę

cie robót odwodnieniowych, 7.przyspieszenie robót – du

ż

a

mechanizacja, 8.zag

ę

szczenie gruntu niespoistego, 9.ograniczenie wielko

ś

ci odkształce

ń

podło

ż

a.

45.
Podział pali ze wzgl

ę

du na: 1.Materiał:-drewniane, -stalowe, -betonowe, -

ż

elbetowe, -strunobetonowe,

2.Sposób przekazywania obci

ąż

e

ń

na podło

ż

e: (rysunki) -stopowe, -zawieszone, -po

ś

rednie,

-wyci

ą

gane ,-kozłowe, -obci

ąż

one siłami poziomymi, 3.Technologi

ę

(sposób wykonania): -gotowe wbijane,

-wykonywane w otworach wierconych, -wykonywane na miejscu w otworach wybijanych,
-wtłaczane (wciskane statycznie), -zawiercane (wkr

ę

cane), -du

ż

ych

ś

rednic.

46.
Pale drewniane. Wła

ś

ciwie wykonane i wbite pale drewniane s

ą

najbardziej trwałym z dotychczas znanych

rodzajów pali (80 – 100 lat). Najstarsze z tych pali znaleziono w Londynie i Wenecji sprzed 1000 lat nadaj

ą

ce

si

ę

do u

ż

ycia. Pale s

ą

trwałe je

ś

li znajduj

ą

si

ę

poni

ż

ej zwierciadła wody gruntowej. Stosuje si

ę

sosn

ę

,

ś

wierk,

jodł

ę

, d

ą

b, modrzew. Klon i buk wykazuj

ą

niedu

żą

trwało

ść

i nadaj

ą

si

ę

na pale tymczasowe. Pale drewniane

stosuje si

ę

do długo

ś

ci 12-24 m (w USA stosowano o długo

ś

ci do 53 m). Przy wbijaniu doln

ą

cz

ęść

pala

powinno si

ę

zaostrzy

ć

i obi

ć

metalem, na górze nale

ż

y zastosowa

ć

. pier

ś

cie

ń

wzmacniaj

ą

cy. D = 24+L, L w

metrach, no

ś

no

ść

pali drewnianych, N

T

=120 - 150 kN

47.
Pale prefabrykowane

ż

elbetowe.-du

ż

y ci

ęż

ar, -kosztowny transport, -ci

ęż

ki sprz

ę

t do wbijania, -wstrz

ą

sy i

hałasy przy wbijaniu.

48.
Pale Wolfsholza. Wykonuje si

ę

pod osłon

ą

rury obsadowej D=35 – 45 (50,60) cm, N

t

= 400 – 600 kN. Po

wykonaniu rury, po wbiciu, nakr

ę

camy głowic

ę

, w której mamy 3 otwory: 1.z przewodem do podawania

betonu, 2.do podawania spr

ęż

onego powietrza i 3.lunet

ę

. Je

ż

eli natrafimy na wod

ę

gruntow

ą

to j

ą

usuwamy.

Nast

ę

pnie podajemy beton i spr

ęż

one powietrze powoduj

ą

c skok ci

ś

nienia, podniesienie si

ę

rury i

zag

ę

szczenie betonu spr

ęż

onym powietrzem. Nie mo

ż

emy dopu

ś

ci

ć

, aby korek betonu wydostał si

ę

poza

rur

ę

. Musimy sprawdza

ć

poziom betonu w rurze za pomoc

ą

lunety. Zalety: -mo

ż

liwo

ść

wykonywania do

gł

ę

boko

ś

ci ponad 20 m, -łatwo

ść

zorganizowania robót w miejscach trudnodost

ę

pnych, -wykonawstwo

nieuci

ąż

liwe dla otoczenia, Wady: -bardzo niski stopie

ń

mechanizacji, -stosunkowo du

ż

y nakład pracy i du

ż

y

wysiłek fizyczny, -niebezpiecze

ń

stwo przerwania trzonu pala podczas betonowania,

49.
Pale Franki. Nazwa pochodzi od nazwiska in

ż

yniera francuskiego Frankinol. D=35,40,50 cm, N

t

=600 –1500

kN. Ustawiamy rur

ę

obsadow

ą

przy specjalistycznym kafarze Nast

ę

pnie wsypujemy do rury suchy beton (o

małej wilgotno

ś

ci). Nast

ę

pnie przy pomocy młota ubijamy ten suchy beton. Tworzy si

ę

korek. Istot

ą

tej

technologii jest uzyskanie bardzo du

ż

ego tarcia mi

ę

dzy betonem, a rur

ą

> od no

ś

no

ś

ci gruntu. Pal zagł

ę

bia

si

ę

. Jak dojdziemy do stosownej gł

ę

boko

ś

ci to dokonujemy sprawdzenia no

ś

no

ś

ci pali przy pomocy wzorów

dynamicznych. Sprawdzenie polega na okre

ś

leniu p

ę

du pala –czyli wielko

ś

ci zagł

ę

bienia pod wpływem 1

uderzenia. Je

ż

eli p

ę

d nie jest zbyt du

ż

y to przyst

ę

puje si

ę

do formowania podstawy pala. Przy uderzeniu

wybija si

ę

trzon pala. Nast

ę

pnie wyci

ą

gaj

ą

c rur

ę

i dodaj

ą

c betonu z ubijaniem tworzy si

ę

trzon pala. Zalety:

-du

ż

a no

ś

no

ść

, -małe osiadanie pojedynczych pali pod obci

ąż

eniem, -zmechanizowane szybkie

wykonawstwo (30 –35 mb na 1 zmian

ę

), -dobra jako

ść

betonu, -odporno

ść

na działanie czynników

agresywnych, Wady: -ograniczona przydatno

ść

w gruntach spoistych, -niebezpiecze

ń

stwo szkodliwych

nast

ę

pstw zag

ę

szczania gruntu, -wstrz

ą

sy i hałas.

50.Pale Vibro. D=40 –60 cm, L = do 30 m, stosuje si

ę

rur

ę

obsadow

ą

, na dole tej rury dajemy stalowy lub

ż

elbetowy grot o kształcie sto

ż

ka o

ś

rednicy nieco wi

ę

kszej ni

ż

rura, głowica rury z uchami, wykonanie: wbija

si

ę

w grunt rur

ę

obsadow

ą

zako

ń

czon

ą

grotem. Młot uderza w kołpak na głowicy rury. Nast

ę

pnie

zdejmujemy kołpak i jest betonowanie. Beton o konstrukcji plastycznej. Potem wyci

ą

ga si

ę

rur

ę

z gruntu.

Wibromłot uderza silnie w gór

ę

, a słabo w dół z cz

ę

stotliwo

ś

ci

ą

rz

ę

du 30 – 60 uderze

ń

na minut

ę

. Pr

ę

dko

ść

wyci

ą

gania nie powinna przekracza

ć

1m / min, Zalety: -du

ż

a no

ś

no

ść

, -prosta i znaczna wydajno

ść

wykonawstwa, Wady: -wstrz

ą

sy, hałas, -niebezpiecze

ń

stwo przerwania lub przew

ęż

enia trzonu pala przy

formowaniu. W Polsce stosuje si

ę

modyfikacj

ę

tej metody – VIBRO L, nie zaleca si

ę

posadawia

ć

na nich

odpowiedzialnych budowli.

51.
Pale wtłaczane (wciskane statycznie -pale Mega, Spencer– White– Prentis). Wciskane statycznie przy
pomocy siłowników hydraulicznych, stosowane najcz

ęś

ciej do wzmocnienia posadowienia istniej

ą

cych

budowli; pod istniej

ą

c

ą

ław

ą

wykonujemy wykop i wstawiamy siłownik hydrauliczny, za pomoc

ą

siłownika

wciskamy pal, w trakcie wciskania mierzymy opór jaki stawia pal i mierzymy no

ś

no

ść

. Pale Mega to pale

odcinkowe o

ś

rednicy najcz

ęś

ciej 25 cm i długo

ś

ci odcinków 0,5 - 1,0 m.

52.
Pale zawiercane i pale du

ż

ych

ś

rednic. S

ą

to pale prefabrykowane, składaj

ą

si

ę

z trzonu

ż

elbetowego lub

stalowego i

ś

rubowego ostrza kilkakrotnie wi

ę

kszego ni

ż

trzon pala. Pale te najcz

ęś

ciej stosuje si

ę

jako pale

kotwi

ą

ce, wydajno

ść

200m / 8h, no

ś

no

ść

porównywalna z Franki.

Pale du

ż

ych

ś

rednic. Stosowane do przeniesienia du

ż

ych sił, momentów, przy budowlach komunikacyjnych

(przyczółki mostów, wiaduktów). Firmy produkuj

ą

ce te pale: Benoto, Salzgitter, Kujawa II, D = 200cm,

N

T

= 3,0 -5,0 (10) MN, H =300 –600 kN, M=1,0 – 2,0 MNm, stosowane ró

ż

ne metody wierce

ń

:- udarowe,

-obrotowe z okresowym usuwaniem urobku, -obrotowe z płuczk

ą

, -wibracyjne

53
.Wbijanie pali 1.organizacja robót dla efektywnego wbijania i ograniczenia negatywnych skutków. Istotne jest
dobranie ci

ęż

aru młota i wysoko

ś

ci jego spadania. Dla unikni

ę

cia uszkodze

ń

pali stosuje si

ę

kołpaki.

Wbijanie pali w grunty niespoiste

ś

rednio zag

ę

szczone, oraz w spoiste półzwarte i zwarte nale

ż

y

rozpoczyna

ć

od pali

ś

rodkowych ze wzgl

ę

du na opór gruntu rosn

ą

cy w miar

ę

przybywania pali. Niewła

ś

ciwe

post

ę

powanie mo

ż

e utrudni

ć

, a nawet uniemo

ż

liwi

ć

dalsze wbijanie. Natomiast w przypadku gruntów

słabych celowe jest rozpocz

ę

cie wbijania od pali skrajnych. 2.zjawiska wywołane wbijaniem pali. a)grunty

niespoiste: W gruntach lu

ź

nych i drobnoziarnistych mo

ż

e nast

ą

pi

ć

du

ż

e osiadanie powoduj

ą

ce tarcie

negatywne. W gruntach

ś

rednio i gruboziarnistych wzrost zag

ę

szczenia mo

ż

e prowadzi

ć

do wypychania

gruntu do góry i na boki powoduj

ą

c nawet zniszczenie wykonanych wcze

ś

niej pali. b)grunty spoiste: Wbijanie

pali powoduje wzrost ci

ś

nienia wody w porach gruntu i jego przemieszczenie. Nast

ę

puje naruszenie

struktury gruntu. Zmniejsza si

ę

wytrzymało

ść

gruntu na pobocznicy pala. Mo

ż

e nast

ą

pi

ć

uniesienie

wcze

ś

niej wbitych s

ą

siednich pali lub ich uszkodzenie.

54.
Zagro

ż

enia spowodowane wbijaniem pali dla podło

ż

a i s

ą

siednich obiektów budowlanych: 1.Osiadania

podło

ż

a wskutek wbijania pali. 2.Boczne przesuni

ę

cie gruntu przez pale. 3.Wypchni

ę

cie przez pale gruntu do

góry. 4.Drgania obiektów budowlanych, wymuszone energi

ą

wbijania pala. (przykłady: Wbicie 100 pali na

gł

ę

boko

ść

15 m w lu

ź

ny piasek i

ż

wir spowodowało osiadanie powierzchni terenu o 15 cm . Wbicie du

ż

ej

liczby pali w grunty spoiste spowodowało poziome przesuni

ę

cie gruntu o ponad 30 cm . Poziom terenu na

budowie na skutek wbijania podniósł si

ę

o 1 m.

55.
Wpłukiwanie pali. Wpłukiwanie pali polega na wtłaczaniu w grunt, przez opuszczone z palem metalowe rury,
wody i spr

ęż

onego powietrza (ci

ś

nienie 5–14 atmosfer). Umiej

ę

tne wpłukiwanie w piaskach mo

ż

e

spowodowa

ć

zagł

ę

bienie pala na gł

ę

boko

ść

kilku do kilkunastu metrów jedynie pod ci

ęż

arem własnym i

ustawionego na palu młota. Wymagane warunki: 1.mo

ż

na stosowa

ć

tylko w gruntach dobrze

przepuszczalnych (piaski), 2.wpłukiwanie nale

ż

y przerwa

ć

co najmniej 1m przed osi

ą

gni

ę

ciem wymaganego

zagł

ę

bienia, 3.ostatni odcinek po przerwaniu wpłukiwania nale

ż

y wbi

ć

.

56
.Metody okre

ś

lania no

ś

no

ś

ci pali wciskanych. 1.Wzory dynamiczne, 2.próbne obci

ąż

enia, 3.wzory statyczne

(teoretyczne), 4.metoda sto

ż

kowej sondy wciskanej CPT (CPT u), 5.wzory teoretyczno – empiryczne,

6.badania dynamiczne.

57
.No

ś

no

ść

pala ze wzgl

ę

du na materiał. (W niektórych normach i przepisach pa

ń

stwowych jest ustalana

warto

ść

napr

ęż

e

ń

dopuszczalnych w palach): 1.dla pali gotowych wbijanych

(prefabrykowanych)

minimalna

wytrzymało

ść

kostkowa betonu przeznaczonego do formowania pali wynosi R

28

= 20-27 MPa. Pale mo

ż

na

projektowa

ć

na napr

ęż

enia

ś

ciskaj

ą

ce

£

0,25 R

28

£

7,0 MPa

£

0,225R

28

. Niemiecka DIN 4026 R

28

³

35

MPa. 2.dla pali formowanych w gruncie zbrojenia nie oblicza si

ę

lecz zwyczajowo przyjmuje si

ę

4-8 pr

ę

tów o

ś

rednicy 14-16 mm. W przepisach Bryt. –napr

ęż

enia robocze

£

5,3 MPa, DIN 4014 podaj

ą

2 - 4,5 MPa, W

normach rosyjskich rozró

ż

nia si

ę

2 poj

ę

cia no

ś

no

ś

ci pali ze wzgl

ę

du: 1.materiał, 2.opór grunt. W

projektowaniu przyjmuje si

ę

mniejsz

ą

z tych warto

ś

ci.

58.
Zało

ż

enia i wymagania tzw. wzorów dynamicznych do okre

ś

lania no

ś

no

ś

ci pali. Obliczenie wzorami

dynamicznymi nale

ż

y traktowa

ć

jako pomocniczy, a nie podstawowy sposób okre

ś

lania no

ś

no

ś

ci pali.

Ogólnie nale

ż

y stwierdzi

ć

,

ż

e wzory dynamiczne nie nadaj

ą

si

ę

do okre

ś

lanie no

ś

no

ś

ci pali wbijanych w

nasycone wod

ą

grunty spoiste oraz niespoiste pylaste. Energia uderzenia młota = praca przy zagł

ę

bianiu

pala w grunt + straty energii uderzenia(RYS.7). Wzory dynamiczne stosuje si

ę

tylko do pali wbijanych w

przypadku wierconych jest to bez sensu. S

ą

4 grupy wzorów dynamicznych: 1.wzór najprostszy –ci

ęż

ar

uderzaj

ą

cej cz

ęś

ci młota pomno

ż

ony przez wysoko

ść

jej spadu = si

ę

no

ś

no

ść

pala pomno

ż

onej przez

wielko

ść

zagł

ę

bienia podstawy pala w grunt pod wpływem jednego uderzenia Q * h = N

d

* c. 2.wzory

uzu

pełnione

stałymi współczynnikami maj

ą

cymi uwzgl

ę

dnia

ć

czynniki, które powoduj

ą

straty energi

uderzenia (wzór gdy

ń

ski) –N

d

= (Q * h * s)/( F

d

* c); F

d

– współ. bezpiecze

ń

stwa, s – współ. wyzyskiwania

energii uderzenia. 3.wzory uwzgl

ę

dniaj

ą

ce skuteczno

ść

wykorzystywania energii

uderzenia młota, która

zale

ż

y mi

ę

dzy innymi od stosunku ci

ęż

aru młota i pala, niektóre dodatkowo zawieraj

ą

współ. poprawkowe

(wzór Brixa) – N

d

= (Q

2

*G*h)/ ((c * F

d

*(Q+G)

2

); (wzór holenderski) – N

d

= (Q

2

*h)/((F

d

* c * (Q+G)).

4.wzory zmodyfikowane zawieraj

ą

ce człony charakteryzuj

ą

ce poszczególne straty energii uderzenia m.in.

wywołane spr

ęż

ysto

ś

ci

ą

kołpaka, głowicy i tronu pala oraz gruntu (wzór Hiley’a dla młotów wolnospadowych)

N

d

=((100*Q*h*f)/ ((c+0,5(c

1

+c

2

+c

3

))) * ((Q+G*a

2

)/(Q+G)); f– wska

ź

nik skuteczno

ś

ci pracy młota

(0,75 – 1), a– współczynnik wydajno

ś

ci uderze

ń

(0-0,55), c

1

– spr

ęż

yste odkształcenie głowicy pala

oraz kołpaka wywołane uderzeniami młota, c

2

– spr

ęż

yste odkształcenie pala, c

3

– spr

ęż

yste

odkształcenie gruntu otaczaj

ą

cego pal i poni

ż

ej pala.PN 6/26 (wzory z normy): a)N

d

=E / (c+e*L); c – wp

ę

d

pala pod wpływem ostatniego uderzenia ubijaka, e– spr

ęż

yste odkształcenie pala, gruntu i kołpaka na 1 m

długo

ś

ci pala, uzale

ż

nione od wp

ę

du c. b) N

d

=(

h*

E)/((c+c

1

)*F

d

);

h

- współ. wyzyskania energii wbijania

pala, przyjmowany wg zalece

ń

do stosowanego wzoru dynamicznego, F

d

– współ. bezpiecze

ń

stwa. Warunki

stosowania wzoru dynamicznego – stosuje si

ę

w przypadkach: -pal na ½ długo

ś

ci od podstawy zagł

ę

biony

jest w gruntach niespoistych, -warto

ś

ci c i c

1

pomierzono na placu budowy, -w co najmniej 3 przypadkach

wykonanie pali tego samego rodzaju przy u

ż

yciu sprz

ę

tu tego samego rodzaju uzyskano dla tych samych

warto

ś

ci

h

i F

d

współ. cechowania p spełniaj

ą

ce relacj

ę

: 0,8< p <1,2.

59.
Metody wprowadzenia próbnych obci

ąż

e

ń

. 1.Metoda stałych stopni obci

ąż

enia. 2.Metoda stanu równowagi,

3.Metoda CRP- stałej pr

ę

dko

ś

ci wciskania pala. 4.Metoda stałych przyrostów siły. ad1.)długi czas badania;

zalet

ą

jest uzyskiwanie nie tylko charakterystycznych no

ś

no

ś

ci ale równie

ż

charakterystycznego osiadania

pod fundamentem, ad2.)warto

ść

siły nie jest stała przy osiadaniu pala –mierzy si

ę

sił

ę

i osiadanie do

osi

ą

gni

ę

cia równowagi siły i osiadania. Metoda ta skraca czas badania w gruntach spoistych do 1/3 a w

niespoistych bardziej, ad3.)polega na wciskaniu pala ze stał

ą

pr

ę

dko

ś

ci

ą

0.5 –1.5 mm/min. Odczytuje si

ę

warto

ść

siły i osiadania. Metoda ta pozwala na okre

ś

lenie no

ś

no

ś

ci gruntu w ci

ą

gu kilkunastu minut.

Natomiast nie uzyskujemy charakterystycznego osiadania, obci

ąż

enia, ad 4.)jest modyfikacj

ą

3 metody,

polega na zwi

ę

kszeniu obci

ąż

enia niewielkimi skokami w równych odst

ę

pach czasu. Uzyskamy warto

ść

no

ś

no

ś

ci, ale nie mamy charakterystycznych osiada

ń

.

60.
Schematy stanowisk do badania no

ś

no

ś

ci pali statycznym obci

ąż

eniem wciskaj

ą

cym (Rys.8.). 1.stanowisko

z obci

ąż

eniem skalowanym 2.stanowisko z platform

ą

obci

ąż

eniow

ą

b

ę

d

ą

c

ą

podparciem dla siłownika

hydraulicznego, 3.stanowisko siłownika hydraulicznego z układem belek i palami kotwi

ą

cymi, 4.stanowisko

kombinowane.

61.
Sposoby wzmacniania gruntów.
1.Zag

ę

szczenie wgł

ę

bne gruntów niespoistych:

a)wybuchy,
b)wibratory,
c)ci

ęż

kie ubijaki.

2.Wst

ę

pna konsolidacja gruntów spoistych za pomoc

ą

elektroosmozy (przy pomocy pr

ą

du stałego).

3.Zastrzyki - wprowadzenie pod ci

ś

nieniem do gruntu zaczynu stabilizuj

ą

cego. Rodzaje zastrzyków:

przenikaj

ą

ce, otaczaj

ą

ce przemieszczaj

ą

ce

. 4.Wgł

ę

bna stabilizacja - kolumny wapienne.

5.Zbrojenie gruntu:
a)grunt zbrojony - wykorzystuje tarcie mi

ę

dzy gruntem, a zbrojeniem

b)gwo

ź

dziowanie

c)wkładki z geosytetyków (geotekstylia).

62.T
echnologie wzmacniania gruntów spoistych. 1.Wst

ę

pna konsolidacja gruntów spoistych: a)wykonujemy

wst

ę

pne obci

ąż

enie w postaci nasypu troch

ę

ci

ęż

szego od projektowanego obiektu - grunt skonsoliduje.

b)zdejmujemy obci

ąż

enie, stawiamy budynek, stosujemy dreny pionowe,

ż

eby woda szybciej była

odprowadzana z wyciskanego gruntu (bo z gruntów spoistych ci

ęż

ko jest wycisn

ąć

wod

ę

). 2.Elektroosmoza -

wprowadzamy w podło

ż

e gruntowe anody („+” stalowe lub aluminiowe) ,katody („-„ rury z filtrem

miedziowym). Przyło

ż

enie pr

ą

du stałego 220 [V], 5 [A]. W gruntach bardzo spoistych nast

ę

puje

przepływ wody do katody i si

ę

wypompowuje. 3.Zastrzyki (przenikaj

ą

ce, przemieszczaj

ą

ce, otaczaj

ą

ce).

4.Ineksja strumieniowa. 5.Wgł

ę

bna stabilizacja (kolumny wapienne). 6.Zbrojenie gruntów (gwo

ź

dziowanie,

geowłókniny ).

63.
Metody wykonywania zastrzyków. 1.wraz z post

ę

pem wiercenia, 2.z post

ę

pem ku górze, 3.przez rur

ę

z

r

ę

kawami, 4.metoda strumienia (jet grouting).

64.
Ocena jako

ś

ci nasypu zbudowanych z gruntów spoistych. Badania laboratoryjne zag

ę

szczenia gruntów

spoistych. Okre

ś

la si

ę

w

opt

i

r

ds.

stosuj

ą

c aparat Proctora: 1.metoda normalna (3 warstwy, 25 uderze

ń

,

ubijak 2,5 kg, wysoko

ść

32 cm, Ec = 589 J. 2.metoda zmodyfikowana (AASHO) - wi

ę

ksza energia

zag

ę

szczenia - 5 warstw, ubijak 4,5 kg, wysoko

ść

48 cm, Ec = 2649 J. Wyst

ę

puj

ą

4 grupy gruntów: 1.nie

nadaj

ą

ce si

ę

do budowy nasypów. 2.mało przydatne. 3. dobre. 4. bardzo dobre.

65.
Podział gruntów ze wzgl

ę

du na przydatno

ść

do budowy nasypów. 1.grunty nie nadaj

ą

ce si

ę

do budowy

nasypów: -iły o w

L

>65%, -gruntu niezag

ę

szczalne

r

ds. .

< 1.6 g / cm

3

, -grunty organiczne. Wbudowanie

ich w nasyp jest mo

ż

liwe jedynie w przypadku modyfikacji ich wła

ś

ciwo

ś

ci za pomoc

ą

tzw. Stabilizatorów lub

zmiany uziarnienia, 2.grunty mało przydatne – grunty spoiste o w

n

> w

opt

takiej,

ż

e nie zapewniaj

ą

mo

ż

liwo

ś

ci

uzyskania wła

ś

ciwego wska

ź

nika zag

ę

szczenia I

s

. Grunty wymagaj

ą

osuszenia lub mog

ą

by

ć

wbudowane w

doln

ą

parti

ę

nasypu pod warunkiem przewarstwienia przepuszczalnymi gruntami i ich konsolidacj

ę

przed

rozpocz

ę

ciem eksploatacji nasypu, 3.grunty dobre - grunty spoiste o w

v

£

65%, i o wilgotno

ś

ci bliskiej

wilgotno

ś

ci optymalnej: 0.9w

opt

£

w

n

£

1.1w

opt

, które mo

ż

na wbudowa

ć

w nasyp uzyskuj

ą

c wymagan

ą

warto

ść

wska

ź

nika zag

ę

szczania I

s

. Zaleca si

ę

ich wbudowanie poni

ż

ej umownej gł

ę

boko

ś

ci przemarzania

4.grunty bardzo dobre - piaski, pospółki i

ż

wiry. Daj

ą

ce si

ę

łatwo zag

ęś

ci

ć

i mało wra

ż

liwe na zmiany

zawilgocenia: wska

ź

nik ró

ż

noziarnisto

ś

ci u = (d

60

/ d

10

) >6 ,dla pospółek u > 4 ,nie jest to wystarczaj

ą

ce

kryterium – współ. krzywizny 1< (d

20

)

2

/(d

10

*d

60

) <3

66.
Kurzawka. Nazywa si

ę

naruszeniem stateczno

ś

ci gruntu w wyniku działania ci

ś

nienia hydrodynamicznego,

polegaj

ą

ce na tym,

ż

e grunt przestaje stawia

ć

opór przepływowi i zaczyna płyn

ąć

razem z wod

ą

.

Wytrzymało

ść

na

ś

cinanie spada do zera. Upłynniony grunt zachowuje si

ę

jak ciecz. Najbardziej podatne na

te zjawiska s

ą

piaski pylaste i drobne, zwłaszcza zawieraj

ą

ce domieszki cz

ą

stek iłowych. W praktyce

niekiedy kurzawk

ą

nazywa si

ę

rodzaj gruntu (nawodnione piaski pylaste i drobne) podatny na zjawiska

kurzawkowe.

67.
Sufozja. Nazywa si

ę

wymywanie, przez przepływaj

ą

c

ą

wod

ę

w podło

ż

u najdrobniejszych cz

ą

stek gruntu.

Ziarna wi

ę

ksze pozostaj

ą

nienaruszone. W procesie tym nast

ę

puje zwi

ę

kszenie porowato

ś

ci i obj

ę

to

ś

ci

porów gruntu. Sufozja mechaniczna zachodzi w gruntach małospoistych i pylastych.

68.
Sprawdzanie no

ś

no

ś

ci pali w terenie za pomoc

ą

próbnych obci

ąż

e

ń

. Próbne obci

ąż

enie boczne pali nale

ż

y

przeprowadzi

ć

je

ż

eli od powierzchni terenu do gł

ę

boko

ś

ci równej hs zalegaj

ą

grunty organiczne (torfy,

namuły) o I

L

>0.5, grunty spoiste o I

L

>0.75 , grunty niespoiste o I

D

< 0.2 lub

ś

wie

ż

e nasypy o I

D

< 0.33

wzgl

ę

dnie w pozostałych warunkach posadowienia je

ż

eli projektant chce dopu

ś

ci

ć

wi

ę

ksze przemieszczenia

pala w poziomie terenu ni

ż

y

d

=1,0 cm . Próbne boczne obci

ąż

enia pali nale

ż

y przeprowadza

ć

zgodnie z

zaleceniami podanymi w rozdz.7 PN.

69.
Warto

ś

ci obci

ąż

e

ń

próbnych. Próbne obci

ąż

enia wciskaj

ą

ce i wyci

ą

gaj

ą

ce nale

ż

y projektowa

ć

na siły równe

półtora krotnej warto

ś

ci no

ś

no

ś

ci pala (1,5 N

t

lub 1,5 N

w

). Próbne obci

ąż

enia boczne nale

ż

y projektowa

ć

na

siły co najmniej półtorakrotnie wy

ż

sze od obci

ąż

enia charakterystycznego pala (1,5 H

n

)

70.
Terminy sprawdzania no

ś

no

ś

ci. O terminach sprawdzenia no

ś

no

ś

ci decyduj

ą

:

-rozpraszanie ci

ś

nie

ń

porowych, -dojrzewanie i twardnienie betonu. Rodzaj pali: 1.wbijane : -grunty

niespoiste – 7 dni , - grunty nawodnione, piaski drobne, pylaste, gliniaste oraz pyły i gliny piaszczyste – 20
dni, -grunty spoiste – 30 dni, 2.wykonane w gruncie: - 30 dni,

71.
Próbne obci

ąż

enie pali wciskanych. Obci

ąż

enie pala powinno wzrasta

ć

stopniami (1/8 – 1/12) N

t

, przy czym

stopni tych nie powinno by

ć

mniej ni

ż

10. Obci

ąż

enie nale

ż

y kontynuowa

ć

do uzyskania granicznej no

ś

no

ś

ci

pala lub warto

ś

ci siły Q

max

podanej w proj. próbnego obci

ąż

enia. Odczyty osiadania nale

ż

y notowa

ć

co 10

minut. Je

ż

eli osiadanie przy danym obci

ąż

eniu trwa dłu

ż

ej ni

ż

1h wówczas odst

ę

py czasu mi

ę

dzy dalszymi

odczytami mo

ż

na przyjmowa

ć

dłu

ż

sze ni

ż

10 min. Przed ka

ż

dym powi

ę

kszeniem obci

ąż

enia nale

ż

y

zaczeka

ć

a

ż

do zako

ń

czenia osiadania pala od obci

ąż

enia poprzedniego. Zako

ń

czenie osiada

ń

mo

ż

na

przyj

ąć

umownie w chwili gdy

ś

redni przyrost osiada

ń

w 2 kolejnych okresach 10 minutowych jest nie

wi

ę

kszy ni

ż

0,5mm.W czasie prowadzenia obci

ąż

enia dopuszczalne s

ą

przerwy polegaj

ą

ce na zupełnym

odci

ąż

ania pala przy czym przerwa nie powinna trwa

ć

dłu

ż

ej ni

ż

1 dob

ę

. Po przerwie obci

ąż

enie pala mo

ż

na

podnie

ść

do tego obci

ąż

enia ,przy którym nast

ą

piła przerwa. Po osi

ą

gni

ę

ciu obci

ąż

enia równego Qr pal

nale

ż

y odci

ąż

y

ć

oraz zanotowa

ć

jego trwałe osiadanie. Trwałe osiadanie nale

ż

y te

ż

zanotowa

ć

po

zako

ń

czeniu badania.

72.
Poprawka w PN. Dotyczy sprawdzenia I SG fundamentów pasmowych posadowionych na gruncie
niespoistym, którego parametry ustala si

ę

metod

ą

B. Do warunku Q

r

£

m * Q

f

nale

ż

y podstawi

ć

warto

ść

Q

f

=

g

m

* Q

f

(n)

gdzie Q

f

(n)

– charakterystyczna warto

ść

oporu granicznego podło

ż

a,

g

m

– współczynnik

materiałowy

g

m

=0.75, natomiast Qf(n) nale

ż

y ustali

ć

wg wzorów (Z1-2) lub (Z1-10) podstawiaj

ą

c

charakterystyczne warto

ś

ci parametrów

f

u

(n)

,

g

D

(n)

,

g

B

(n)

w miejsce wyst

ę

puj

ą

cych w tych wzorach

warto

ś

ci obliczeniowych

f

u

(r)

,

g

D

(r)

,

g

B

(r)

oraz przyjmuj

ą

c B : L=0 ,

73.
No

ś

no

ść

pali w gruntach spoistych. W przypadku zagł

ę

bienia pali w grunty spoiste (z wyj

ą

tkiem

zwartych) nale

ż

y sprawdzi

ć

strefy napr

ęż

e

ń

wokół pala. W gruntach jednorodnych mo

ż

na przyj

ąć

,

ż

e granica

strefy napr

ęż

e

ń

powstaj

ą

cych w gruncie dookoła pala jest wyznaczona powierzchni

ą

kołowego sto

ż

ka

ś

ci

ę

tego, którego podstawa le

ż

y w płaszczy

ź

nie poziomej przechodz

ą

cej przez dolny koniec pala, a

a

tworz

ą

ca jest nachylona do osi pod k

ą

tem

, zale

ż

nym od rodzaju gruntu. Promie

ń

podstawy strefy

a

napr

ęż

e

ń

R=D/2+h*tg

. Gdy strefy napr

ęż

e

ń

nie nachodz

ą

na siebie w poziomie podstawy to no

ś

no

ść

grupy pali równa si

ę

sumie no

ś

no

ś

ci pali pojedynczych. Gdy strefy napr

ęż

e

ń

nachodz

ą

na siebie nale

ż

y do

oblicze

ń

no

ś

no

ś

ci grupy pali wprowadzi

ć

współczynnik redukcyjny m = f(r/R).

74.
Czynniki naruszaj

ą

ce stateczno

ść

zbocza: a)fizyko – geologiczne, - wody : infiltracja wód atmosferycznych,

wahania zwierciadła wody, woda kapilarna, przepływ wody w skałach, - inne czynniki : nachylenie warstw,
sp

ę

kania i uskoki, wietrzenie fizyczne, wpływ temp, skurcz i p

ę

cznienie, erozja wiatrowa: deflacja, korozja,

promieniowanie, b)geologic

zno –dynamiczne

: - wody: erozja wód powierzchniowych: rzek, jezior, morza,

ź

ródła, - inne czynniki: wietrzenie chemiczne: oksydacja, karhonetyzacja, hydracja, hydroliza; ruchy

tektoniczne, wstrz

ą

sy sejsmiczne, działanie biologiczne zwierz

ą

t, ro

ś

lin, bakterii, c)antropogeniczne: - wody :

spi

ę

trzenie wód powierzchniowych i podziemnych, powstanie ci

ś

nienia wody w porach, uszkodzenie

kanałów i przewodów; - inne czynniki: obci

ąż

enia: statyczne, dynamiczne, zabiegi techniczne: iniekcja,

kotwienie, wykopy, instalacje, uprawa roli.

75.
Stateczno

ść

zboczy (skarp) mo

ż

e by

ć

tylko wtedy zapewniona, gdy zostan

ą

spełnione 4 warunki: 1.dokładne

rozpoznanie budowy geologicznej i warunków wodnych terenu, przy czym na terenie dawnych osuwisk
nale

ż

y zlokalizowa

ć

przebieg powierzchni po

ś

lizgu, 2.dokładne wyznaczenie fizycznych i mechanicznych

cech gruntów i skał, zwłaszcza wzdłu

ż

spodziewanych lub dawnych powierzchni po

ś

lizgu, 3.wła

ś

ciwe

zastosowanie metod obliczeniowych stateczno

ś

ci zboczy i skarp, 4.odpowiednie zastosowanie

zabezpiecze

ń

.

76.
Parcie gruntu na

ś

cian

ę

porowat

ą

i gładk

ą

(wnioski bada

ń

Terzaghiego). a)dla konstrukcji oporowej o pow.

gładkiej i pionowej powierzchni wewn

ę

trznej równomiernie obci

ąż

onej obci

ąż

eniem równomiernie

rozło

ż

onym uzyskujemy

ś

cisłe rozwi

ą

zanie parcia i odporu b)dla konstrukcji oporowej o pionowej, ale

szorstkiej

ś

cianie wewn

ę

trznej uwzgl

ę

dniamy tarcie gruntu o

ś

cian

ę

oporow

ą

(

d

z

), obni

ż

a ona warto

ść

parcia Ea a powi

ę

ksza odpór Ep.

77.
Konsolidacja wg Terzaghiego. (konsolidacja - proces równoczesnego zmniejszania si

ę

zawarto

ś

ci

wody i obj

ę

to

ś

ci porów w gruncie po zaistnieniu przyrostu napr

ęż

e

ń

). Zagadnieniem zmiany ci

ś

nie

ń

wody w

porach i napr

ęż

e

ń

efektywnych z równoczesnym zmniejszaniem si

ę

obj

ę

to

ś

ci porów, a wi

ę

c i obj

ę

to

ś

ci

obci

ąż

onej strefy gruntu zajmuje si

ę

teoria konsolidacji o

ś

rodka gruntowego. Teoria ta jest oparta na

zało

ż

eniach: 1.grunt jednorodny, 2.w gruncie wszystkie pory wypełnione s

ą

wod

ą

(układ dwufazowy),

3.szkielet gruntowy i woda s

ą

nie

ś

ci

ś

liwe tak wi

ę

c przebieg konsolidacji zale

ż

y od pr

ę

dko

ś

ci odpływu wody,

4.ruch wody odbywa si

ę

zgodnie z prawem Darcy, 5.warstwa jest w nieograniczonej rozci

ą

gło

ś

ci i przepływ

odbywa si

ę

prostopadle do konsolidowanej warstwy, 6.dla danego przedziału obci

ąż

enia przyjmuje si

ę

stał

ą

warto

ść

współ.

ś

ci

ś

liwo

ś

ci E. 7.parametry gruntu s

ą

stałe i nie zmieniaj

ą

si

ę

w czasie, wg Terzaghiego k =

const

78.
Podstawowe wła

ś

ciwo

ś

ci charakteryzuj

ą

ce proces konsolidacji. 1.stopie

ń

konsolidacji U, stosunek osiadania

gruntu w dowolnym czasie S

t

do osiadania całkowitego po zako

ń

czeniu konsolidacji pod wpływem

obci

ąż

enia S

C

, 2.czas konsolidacji T

V

– okre

ś

la jaki procent konsolidacji osi

ą

gni

ę

ty został na danej

gł

ę

boko

ś

ci T

V

= C

V

/ h

2

*t ; C

V

– współ. konsolidacji, h– mi

ąż

szo

ść

konsolidowanej warstwy, t– czas trwania

konsolidacji, 3.współ. konsolidacji C

V

=k/(

g

* m

V

); k– współ. filtracji, m

V

– współ.

ś

ci

ś

liwo

ś

ci obj

ę

to

ś

ciowej,

4.krzywe konsolidacji.

79.
Zasada napr

ęż

e

ń

efektywnych. Napr

ęż

enie efektywne równa si

ę

napr

ęż

eniu całkowitemu zmniejszonemu o

ci

ś

nienie w porach. Napr

ęż

enie efektywne wpływa w sposób decyduj

ą

cy na wła

ś

ciwo

ś

ci gruntu, a

szczególnie na

ś

ci

ś

liwo

ść

i wytrzymało

ść

.

80.
Ró

ż

nice bada

ń

laboratoryjnych wodoprzepuszczalno

ś

ci dla gruntów spoistych i niespoistych. Dla gruntów

spoistych. badania przeprowadza si

ę

ze zmiennym spadkiem hydraulicznym z odpowiednim dostosowaniem

edometru, za

ś

dla gruntów niespoistych bada si

ę

w aparaturze o stałym spadku hydraulicznym.

Spowodowane jest to tym,

ż

e w gruntach spoistych nadci

ś

nienie nie zawsze jest zdolne do przej

ś

cia wody

przez próbk

ę

. Dzieje si

ę

to tak ze wzgl

ę

du na wypełnienie porów przez wod

ę

błonkow

ą

.

81.
Tiksotropia. Zjawisko przechodzenia

ż

elu w zol i odwrotnie, wskutek tylko mechanicznych oddziaływa

ń

,

nazywa si

ę

tiksotropi

ą

. Zjawisko tiksotropii ró

ż

ni si

ę

od koagulacji tym,

ż

e w czasie koagulacji powstaj

ą

oddzielne kłaczki, nie poł

ą

czone mi

ę

dzy sob

ą

, natomiast tworzenie si

ę

ż

elu obejmuje wszystkie cz

ą

stki

zawiesiny, z których po pewnym czasie powstaje ci

ą

gła struktura komórkowa. Grunty zawieraj

ą

ce bardzo

drobne cz

ą

stki iłowe o rozmiarach koloidalnych (< 0,0002 mm) odznaczaj

ą

si

ę

równie

ż

tiksotropi

ą

(bentonit,

grunty ilaste). Cz

ą

stki iłowe i koloidalne tworz

ą

pomi

ę

dzy wi

ę

kszymi ziarnami tiksotropowe spoiwo w postaci

ci

ą

głej siatki przestrzennej, nadaj

ą

c gruntowi spoisto

ść

i wytrzymało

ść

. Struktura tiksotropowa spoiwa gruntu

mo

ż

e by

ć

naruszona wskutek drga

ń

i wibracji co powoduje znaczne uplastycznienie gruntu, a nawet i jego

upłynnienie.

82
.Kryterium Coulomba – Mohra. Dla gruntów niespoistych w chwili zniszczenia stosunek napr

ęż

e

ń

ś

cinaj

ą

cych w płaszczy

ź

nie do napr

ęż

e

ń

normalnych wynosi tg

f

. Zniszczenie nast

ę

puje przez po

ś

lizg na

okre

ś

lonej płaszczy

ź

nie, nie przywi

ą

zuje si

ę

znaczenia do zale

ż

no

ś

ci mi

ę

dzy napr

ęż

eniami, a

odkształceniami ani te

ż

do stałych materiałowych, nie zwraca si

ę

uwagi na zale

ż

no

ś

ci mi

ę

dzy wytrzymał. na

ś

ciskanie i rozci

ą

ganie.

83.
Stany zawilgocenia gruntu. Stany zawilgocenia okre

ś

laj

ą

w jakim stopniu poty w gruncie wypełnione s

ą

wod

ą

, stopie

ń

wilgotno

ś

ci (Sr) – okre

ś

la stopie

ń

wypełnienia porów wod

ą

. Stany gruntu w zale

ż

no

ś

ci od Sr:

£

£

1.Sr =0 –stan suchy (su), 2.0< Sr

0.4 – stan mało-wilgotny (mw), 3.0.4< Sr

0.8 –stan wilgotny (w), 4.

£

0.8 < Sr

1 – stan nawodniony (nw).

84.
Czynniki wpływaj

ą

ce na konsystencje i stan gruntu. 1.ilo

ść

i wła

ś

ciwo

ś

ci wody w gruncie, 2.skład i

wła

ś

ciwo

ś

ci cz

ą

stek stałych: skład granulometryczny, skład mineralny, skład kationów wapiennych i

domieszki substancji organicznej, kształt cz

ą

stek

85.

Współczynnik

ś

ci

ś

liwo

ś

ci. Pod działaniem obci

ąż

enia grunt odkształca si

ę

. Odkształcenie zale

ż

y od rodzaju i

warto

ś

ci obci

ąż

enia oraz od wła

ś

ciwo

ś

ci gruntu. Cecha gruntu polegaj

ą

ca na zmniejszaniu si

ę

jego obj

ę

to

ś

ci

pod wpływem przyło

ż

onego obci

ąż

enia nazywamy

ś

ci

ś

liwo

ś

ci

ą

. Wska

ź

nik

ś

ci

ś

liwo

ś

ci - C

c

okre

ś

la si

ę

na

podstawie nachylenia pierwotnej krzywej

ś

ci

ś

liwo

ś

ci, narysowanej w skali półlogarytmicznej (stosunek

zmiany porowato

ś

ci do zmiany napr

ęż

e

ń

w gruncie) C

c

= e

1

-e

2

/ (log

s

’

2

/

s

’

1

)

Ś

ci

ś

liwo

ść

obrazuje

zale

ż

no

ść

zmiany wska

ź

nika porowato

ś

ci do zmiany obci

ąż

enia w warunkach niemo

ż

liwej jego bocznej

rozszerzalno

ś

ci (np. w edometrze) i wyra

ż

amy wzorem a

i

=

∆

e

i

/

∆s

i

.

86.
Kapilarno

ść

czynna i bierna. Kapilarno

ść

czynna - zjawisko przenosz

ą

ce wody w kapilarach do góry w

stosunku do zwierciadła wody wolnej. Kapilarno

ść

bierna – zjawisko obni

ż

enia si

ę

wody w stosunku do

poziomu wody w kapilarach.

87.
Na czym oparte s

ą

metody tabel i wzorów teoretycznych okre

ś

lenia współczynnik wodoprzepuszczalo

ś

ci?

Zale

żą

od uziarnienia i porotowato

ś

ci. a)HAZENA k

10

= c*d

10

2

, k - stała Darcego, d

10

-

ś

rednica miarodajna,

b)KRUGERA K = [243 * 10

4

/

Y

2

] * n

3

/ (1-n)

2

, n - porowato

ść

,

Y

-powierzchnia cz

ą

stek gruntu zawarta w 1

cm

3

, c)USCBS k

0

= 0.036 (d

10

)

2/3

, wzory oparte s

ą

na: -podstawie uwarstwienia warstwy wodono

ś

nej,

-podstawie wyników próbnych pompowania.

88.
Parametry wytrzymało

ś

ci na

ś

cinanie. 1.wg Skemptona - Bishopa, dla gruntu normalnie skonsolidowanego:

t

f

=

s

’

*tg

f

’

, dla gruntu prekonsolidowanego:

t

f

= c

’

+

s

’

* tg

f

’

gdzie: c

’

-kohezja,

f

’

-efektywny k

ą

t tarcia wewn

ę

trznego,

s

’

=

s

- u -napr

ęż

enie efektywne w szkielecie gruntu, istniej

ą

ce w

momencie

ś

ci

ę

cia gruntu, 2.wg Terzaghiego – Hrorslera.

89.
Metody bada

ń

wytrzymało

ś

ci na

ś

ciskanie. 1.bezpo

ś

rednie (aparat bezpo

ś

redniego

ś

cinania –skrzynkowy,

grunty niespoiste), 2.trójosiowe (aparat trójosiowego

ś

cinania – grunty spoiste), 3.badanie sond

ą

skrzydełkow

ą

. Wytrzymało

ść

na

ś

cinanie – opór jaki stawia grunt napr

ęż

eniom

t

w rozpatrywanym

punkcie o

ś

rodka, dla spoistych

t

= c +

s

tg

f

, dla niespoistych

t

=

s

tg

f .

Hipotezy

wytrzymało

ś

ciowe: - kryterium Coulomba - Mohra (hipoteza),-kryterium Terzaghiego - Hvorslera (hipoteza),

hipoteza Bischopa - Skemptona.

90
.Rodzaje wody w gruncie. Woda w gruncie wyst

ę

puje w postaci: 1.wody błonkowej (przywarta na

powierzchni cz

ą

steczek gruntowych, na wod

ę

t

ą

działaj

ą

tak du

ż

e siły przyci

ą

gania,

ż

e nie ulega ona sile

przyci

ą

gania ziemskiego). 2.wody

kapilarnej

(utrzymana siłami napi

ę

cia powierzchniowego w porach gruntu

ponad zwierciadłem wody gruntowej; woda kapilarna opada w dół, gdy ci

ęż

ar jej przewy

ż

sza kapilarne siły

napi

ę

cia powierzchniowego). 3.wody wolnej (woda wolna całkowicie ulega siłom ci

ęż

ko

ś

ci i zajmuje

najni

ż

sze mo

ż

liwe poło

ż

enie w porach gruntów przepuszczalnych, woda wolna = woda gruntowa). 4.wody

wchodz

ą

cej w skład minerałów. 5.wody w postaci pary. 6.wody w postaci soczewek wodnych.

91
.Filtr odwrotny. Zasada działania filtru odwrotnego polega na tym,

ż

e w studni do odpompowywania wody z

bardzo drobnoziarnistego gruntu wodono

ś

nego zabezpiecza si

ę

przeciw wyci

ą

gni

ę

ciu jego cz

ą

steczek przez

zało

ż

enie dwóch warstw filtruj

ą

cych „a” i „b” o grubszym uziarnieniu. Z tych warstw układ „b” ma nieco

grubsze uziarnienie ni

ż

grunt „c” i zabezpieczenie przeciw wyci

ą

ganiu przez ci

ś

nienia spływowe

drobniejszych cz

ą

stek z gruntu „c”, a układ „a” ma jeszcze grubsze uziarnienie chroni

ą

c przed odci

ą

ganiem

cz

ą

stek gruntu „b”. Filtr odwrotny składa si

ę

z ziaren o uziarnieniu coraz grubszym w kierunku filtruj

ą

cej

wody. Filtr odwrotny zabezpiecza przed szkodliwymi skutkami filtracji (RYS.9).

92.
Cel obliczenia drena

ż

u opaskowego. 1.Sprawdzenie zasi

ę

gu depresji 2.Ustalenie

ś

rednicy s

ą

czków

3.Ustalenie wła

ś

ciwych spadków drena

ż

u. POZIOMY - Najbardziej rozpowszechniony sposób drenowania

polega na uło

ż

eniu wokół obiektu lub parceli s

ą

czków poł

ą

czonych ze studzienkami kontrolnymi i studni

ą

zbiorcz

ą

z której odprowadza si

ę

wod

ę

do kolektora. PIONOWY - Opaskowy drena

ż

pionowy składa si

ę

z

układu studni rozmieszczonych wzdłu

ż

obwodu odwadnianego obiektu, poł

ą

czonych ruroci

ą

giem ze stacj

ą

pomp.

93.
Z czego składa si

ę

drena

ż

poziomy. Drena

ż

poziomy składa si

ę

z s

ą

czków i studzienek. Stosuje si

ę

do

trwałego odwodnienia terenu lub jako drena

ż

roboczy (dla wykonywania wykopu i zało

ż

enia izolacji

wodoszczelnej).

94.
Z czego składa si

ę

drena

ż

pionowy. Drena

ż

pionowy składa si

ę

ze studni wierconych lub wpłukiwanych, albo

igłofiltrów. W zasadzie stosuje si

ę

do czasowego obni

ż

ania zwierciadła wody gruntowej (na czas reakcji

wykopów i izolacji wodoszczelnej).

95.
Jak wpływa niekorzystnie odwodnienie na osiadanie budowli. Odwodnienie podło

ż

a mo

ż

e spowodowa

ć

nast

ę

puj

ą

ce zjawiska powoduj

ą

ce dodatkowe osiadanie budowli: 1.przyrost napr

ęż

e

ń

pierwotnych w

szkielecie gruntowym, 2.zmiana rozkładu napr

ęż

e

ń

pod fundamentem, 3.wypłukanie cz

ą

stek ilastych i

pylastych, 4.chwilowe zmniejszenie tarcia wewn

ę

trznego w gruncie

96.
Drena

ż

zupełny i niezupełny. W zale

ż

no

ś

ciod gł

ę

boko

ś

ci poło

ż

enia s

ą

czków lub zapuszczenia studni w

stosunku do warstwy nieprzepuszczalnej rozró

ż

nia si

ę

drenowanie: 1.zupełne (doskonałe) – je

ż

eli s

ą

czki lub

otwory studzienne si

ę

gaj

ą

do warstwy nieprzepuszczalnej. 2.niezupełne (niedoskonałe) – je

ż

eli s

ą

czki lub

otwory studzienne nie dochodz

ą

do warstwy nieprzepuszczalnej (RYS.10).

97
Prognoza osiadania gruntu. Realistyczna prognoza osiadania fundamentów zale

ż

y od: 1.jako

ś

ci rozpoznania

warunków geologiczno – in

ż

ynierskich, 2.modelu o

ś

rodka obliczeniowego, 3.metodyki oblicze

ń

osiada

ń

,

4.metodyki oznacze

ń

parametrów gruntowych.

98.
Sposoby odwodnienia. 1.bezpo

ś

rednie pompowanie wody z wykopu, 2.drena

ż

poziomy, 3.drena

ż

pionowy.

Klasyfikacja i systemy drenowania: a)ze wzgl

ę

du na sposób odprowadzenia wody z podło

ż

a: -drena

ż

poziomy, -drena

ż

pionowy, b)w zale

ż

no

ś

ci od gł

ę

boko

ś

ci poło

ż

enia s

ą

czków lub zapuszczenia studni w

stosunku do warstwy nieprzepuszczalnej: - doskonały (zupełny), -niedoskonały
(niezupełny), c)zale

ż

nie od układu ci

ą

gów drena

ż

owych w terenie: - systematyczne, - opaskowe

(pier

ś

cieniowe), - warstwowe, - czołowe, - brzegowe.

99.
Cel obsypki. 1.ułatwienie dopływu wody do rurek drenarskich, 2.ochrona rurek przed zamuleniem,
3.zabezpieczenie otaczaj

ą

cego gruntu rodzimego przed rozmywaniem. Materiał obsypki dobiera si

ę

wg

zasady filtra odwrotnego, tzn. uziarnienie powinno zwi

ę

ksza

ć

si

ę

od gruntu, w kierunku rurki drenarskiej. Filtr

odwrotny składa si

ę

z warstw o uziarnieniu coraz grubszym, w kierunku filtruj

ą

cej wody.

100.
Stany Gruntów Spoistych. 1.zwarty J

L

<0, 2.półzwarty J

L

<0, 3.twardoplastyczny 0<J

L

£

0,25, 4.plastyczny

0,25<J

L

£

0,5, 5.mi

ę

kkoplastyczny 0,5

£

J

L

£

1,0, 6.płynny J

L

>1,0. Konsystencja gruntów spoistych: -płynna,

-plastyczna, -zwarta. Granica płynno

ś

ci: w

L

wyznacza si

ę

umownie, jest to wilgotno

ść

w [%], jak

ą

ma pasta

gruntowa umieszczona w misce aparatu Casagrande’a, gdy wykonana bruzda zlewa si

ę

przy 25 uderzeniu

miseczki o podstaw

ę

aparatu. Granica plastyczno

ś

ci: w

P

wilgotno

ść

w [%] jak

ą

ma grunt, gdy przy kolejnym

wałeczkowaniu bryłki gruntu wałeczek p

ę

ka po osi

ą

gni

ę

ciu

ś

rednicy 3 mm.

101.
Okre

ś

l wpływ tarcia mi

ę

dzy gruntem a

ś

cian

ą

oporow

ą

na parcie i odpór. Uwzgl

ę

dniaj

ą

c tarcie pomi

ę

dzy

gruntem i

ś

cian

ą

: -zmniejsza warto

ść

obliczon

ą

parcia granicznego gruntu -zwi

ę

ksza warto

ść

odporu

granicznego.

102.
Zasadnicze wymagania dotycz

ą

ce gł

ę

boko

ś

ci posadowienia: Przy ustalaniu gł

ę

boko

ś

ci posadowienia nale

ż

y

uwzgl

ę

dnia

ć

nast

ę

puj

ą

ce czynniki: a)gł

ę

boko

ść

wyst

ę

powania poszczególnych warstw geotechnicznych,

b)wody gruntowe i przewidywane zmiany ich stanów, c)wyst

ę

powanie gruntów p

ę

czniej

ą

cych, zapadowych,

wysadzinowych, d)projektowan

ą

niwelete powierzchni terenu w s

ą

siedztwie fundamentów, poziom posadzek

pomieszcze

ń

podziemnych, poziom rozmycia dna rzeki, e)gł

ę

boko

ść

posadowienia s

ą

siednich budowli,

f)umown

ą

gł

ę

boko

ść

przemarzania gruntów.

103.
Osiadanie pierwotne. Osiadanie wtórne. Osiadanie pierwotne - to osiadanie wyznaczone w zakresie
napr

ęż

enia dodatkowego

s

zd

z zastosowaniem modułu

ś

ci

ś

liwo

ś

ci pierwotnej Mo (lub Eo). S

’

i =

s

zdi

* h

i

/

M

oi

. h

i

- grubo

ść

warstwy [cm],

s

zdi

- dodatkowe napr

ęż

enie w podło

ż

u pod fundamentem, w połowie

grubo

ś

ci warstwy „i” [kPa], Mo - edometryczny moduł

ś

ci

ś

liwo

ś

ci pierwotnej, ustalony dla gruntu warstwy „i”

[kPa]. Osiadanie wtórne to osiadanie wyznaczone w zakresie napr

ęż

enia wtórnego

s

zsi

z zastosowaniem

modułu

ś

ci

ś

liwo

ś

ci wtórnej M (lub modułu odkształcenia wtórnego E). S’’

i

=

l

*

s

zsi

* h

i

/ M

i

h

i

- grubo

ść

warstwy [cm],

s

zsi

- wtórne napr

ęż

enie

w podło

ż

u pod fundamentem, w połowie grubo

ś

ci warstwy „i” [kPa],

Mi - edometryczny moduł

ś

ci

ś

liwo

ś

ci wtórnej, ustalony dla gruntu warstwy „i” [kPa],

l

- współczynnik

uwzgl

ę

dniaj

ą

cy stopie

ń

odpr

ęż

enia podło

ż

a po wykonaniu wykopu, którego warto

ść

nale

ż

y przyjmowa

ć

:

l

= 0 - gdy czas wznoszenia obiektu budowlanego (od wykonania wykopów fundamentowych do zako

ń

czenia

stanu surowego, z monta

ż

em urz

ą

dze

ń

stanowi

ą

cych obci

ąż

enie stałe) nie trwa dłu

ż

ej ni

ż

1 rok.

l

= 1 -

gdy czas wznoszenia obiektu budowlanego jest dłu

ż

szy ni

ż

1 rok.

104.
Metoda pasków. Po przyj

ę

ciu linii po

ś

lizgu dokonuje si

ę

podziału klina odłamu na odr

ę

bne paski, tak g

ę

sto,

aby ró

ż

nice wynikaj

ą

ce z zast

ą

pienia powierzchni po

ś

lizgu płaszczyznami nie wpływały w sposób istotny na

przeprowadzon

ą

analiz

ę

. Siły na powierzchniach pionowych E

i

X

i

wynikaj

ą

z wzajemnego oddziaływania

pasków na siebie, siła Q jest ci

ęż

arem paska, siły T i N s

ą

składowymi siły reakcji R nieruchomej cz

ęś

ci

o

ś

rodka.