Dzielę się każdą chwilką – Żonie Halinie

str.-74 -75

Od świtania do poranka.

Biegam w góry i w doliny.

Biegam co dzień, bez ustanku.

Nadaremnie jak na kpiny.

Wciąż tematów jakichś szukam.

Błądzę, wracam, podpatruję.

Bo w niewoli ma mnie sztuka.

Więc rysuję i maluję.

Gdy w Porębie dużo słońca.

Biegam dużo i ochotnie.

Z końca Szklarskiej – aż do końca.

Gonię, biegam wciąż samotnie

Prę się w górę, wyże, wyżej.

Dech zapiera, pula łomoce.

Już do szczytu coraz bliżej.

Zaraz spocznę na opoce.

Krok wolnieje a po trawie.

Noga nie chce stąpać chyżej.

A do szczytu – tuż – tuż, prawie.

Jeszcze chwilka. Wyżre, wyżej.

Gdy mrok spadnie w górskie hale.

Idą paki na przechadzkę.

Nie zazdroszczę ja im wcale.

Bo mam zawsze z Tobą schadzkę.

Czasem głos ich mnie dobiega.

Jakiś żal czy też wymówka.

Zawsze komuś coś dolega.

Ty – nie mówisz ani słówka.

Ty mi nigdy nie grymasisz.

I nie dąsasz mi się wcale.

Ni porywów innych nie gasisz.

Nie przerywasz gdy się żalę.

Inne pary, gdy tak chodzą.

Czynią fochy lub grymasy.

I dyskusję ostrą wodzą.

Co za czasy, co za czasy.

My chodzimy ciągle razem.

I nie nudzi nam się wcale.

Chociaż ja nie jestem głazem.

Bo rozmawiam z Tobą stale.

Str.75

Mówię Ci jak oko mami.

Oglądane krajobrazy.

Szczyty gór zasnute mgłami.

Jak z muślinu albo z gazy.

Tak rozmawiam w myślach z Tobą.

Tak się dzielę każdą chwilką.

Tak się dzielę każdą dolą.

I tak chodzę z Tobą tylko.

1956r.