Metoda elektrooporowa jest to metoda pr

ą

du stałego słu

żą

ca okre

ś

leniu

rozkładu oporno

ś

ci przez „wpuszczanie” pr

ą

du stałego do ziemi i pomiar

ró

ż

nicy potencjałów wygenerowanej w ziemi

Na podstawie danych okre

ś

la si

ę

rozkład oporno

ś

ci wewn

ą

trz ziemi.

Oporno

ść

charakteryzuje zdolno

ść

skał do stawiania oporu przepływaj

ą

cemu

pr

ą

dowi elektrycznemu

na oporno

ść

wł

ąś

ciw

ą

skał wpływaj

ą

nast

ę

puj

ą

ce czynniki:

skład mineralny, cechy strukturalno-teksturalne, porowato

ść

, zwi

ę

zło

ść

, nasycenie

wod

ą

, zasolenie, skład chemiczny roztworów wodnych, st

ęż

enie tych

roztworów i temperatura

Elektryczny opór wła

ś

ciwy skał – ogólna klasyfikacja:

1. Skały b. wysokooporowe: gipsy, anhydryty, sole kamienne (10 tys.–1 mln omm)
2. Skały wysokooporowe: gabra, bazalt, granity (500-10000 omm)
3. Skały

ś

redniooporowe: wapienie, piaski, piaskowce, iły (kilka – kilka tys. omm)

4. Skały niskooporowe: siarczki, w

ę

gle antracytowe, grafit, galenit, magnetyt, piryt,

chalkopiryt, pirotyn (0.1 – 0.00001 omm)

Dla najcz

ęś

ciej spotykanych skał w Polsce (przykład):

Piaski suche 250 – 10 000 omm

Piaski zawodnione 80 – 350 omm

Mułki, gliny 35 – 80 omm

Iły od kilku do kilkudziesi

ę

ciu omm

Wapienie, piaskowce (suche) powy

ż

ej 300 omm

Wapienie, piaskowce (zawodnione) poni

ż

ej 300 omm

Teoria

: dwie elektrody u

ż

ywane jako pr

ą

dowe i dwie pomiarowe mierz

ą

ce

ró

ż

nice potencjałów generowan

ą

przez pr

ą

d w ziemi.

Gł

ę

boko

ść

penetracji jest funkcj

ą

rozstawu, im wi

ę

kszy rozstaw tym wi

ę

ksza gł

ę

boko

ść

.

Gł

ę

boko

ść

penetracji wynosi od ok. 20 % do 40 % rozstawu – to zale

ż

y od rozkładu

oporno

ś

ci.

Zastosowanie:

w geologii, hydrogeologii, geotechnice, wykrywaniu złó

ż

surowców skalnych

Interpretacja:

Zwykle bezpo

ś

rednia, ale polegaj

ą

ca na wielokrotnym wyznaczaniu

zagadnienia prostego (interpretacja po

ś

rednia). Najpierw jest tworzony

hipotetyczny model o

ś

rodka i liczona krzywa syntetyczna. Krzywa

teoretyczna jest porównywana do krzywej polowej (obserwowanej) i liczona
jest ró

ż

nica mi

ę

dzy nimi (funkcja bł

ę

du). W procesie iteracyjnym obie

krzywe s

ą

„uzgadniane” poprzez minimalizacj

ę

funkcji bł

ę

du i modyfikowane

s

ą

parametry o

ś

rodka (mi

ąż

szo

ść

i oporno

ść

warstw).