Zabawna anegdota związana z działaniem skojarzeń wizualizacyjnych
w praktyce

Podczas seminarium poświęconego mózgowi na salę wszedł pięcioletni syn jednego
z uczestników. Chłopiec o imieniu Aleksander, mimo że znał zaledwie kilka liter
alfabetu, domagał się stanowczo, by włączono go do przeprowadzanego akurat
ćwiczenia z map myśli.

W końcu, na jego usilną prośbę, pozwolono mu wziąć udział. Malec wybrał sobie
MÓZG jako temat mapy, gdyż ten właśnie wyraz słyszał ostatnio najczęściej w
rozmowach, a następnie zaczął na głos zastanawiać się, co ma narysować.

„Zaraz, zaraz, co robi mój mózg? Aha, no właśnie, zadaje pytania”

.

Chłopiec narysował znak zapytania, mamrocząc znów pod nosem:

„I co jeszcze robi mój mózg?” Aaa, ma przecież przyjaciół!”

Szybko narysował wizerunek dwóch dłoni w uścisku.

„A co jeszcze, co jeszcze? Aaa, no tak, mówi „dziękuję” !”,

i na kartce pojawiła się narysowana koperta.

„I co jeszcze robi mój mózg?

– zastanawiał się Aleksander, a przy każdym

nowym pomyśle z radości aż podskakiwał na krzesełku.

„Kocha mamusię i tatusia!”

– umieścił serce.

Tak rozmawiając z samym sobą maluch ukończył dzieło, co obwieścił radosnym
okrzykiem.



Jest to przykład całkowicie naturalnej pracy mózgu – swobodnej
wielokierunkowości, otwartości, elegancji skojarzeń.

Źródło: Tony Buzan,

Mapy twoich myśli, Wydawnictwo RAVI, Łódź 1999, s. 69.