Holografia

Nazwa tego wynalazku powstała z zestawienia greckich słów holos = całość i grapho =

piszę.

Kryje się za nią metoda rejestrowania i odtwarzania przestrzennych (trójwymiarowych)

obrazów przedmiotów, w której wykorzystuje się zjawisko interferencji wiązki fal odbitych

od przedmiotu z wiązką takich samych fal padających bezpośrednio na materiał

rejestrujący. Jeżeli na przedmiot jest rzutowana wiązka świetlna, która odbija się od

niego i pada na materiał światłoczuły, gdzie spotyka się z taką samą wiązką padającą

bezpośrednio, to otrzymuje się na nim hologram optyczny, czyli zapis obrazu przedmiotu

zaszyfrowany w postaci prążków i pierścieni interferencyjnych. Taki zapis zawiera pełną

(całościową) informację o wyglądzie przedmiotu. Można więc z niego odtworzyć

zarejestrowany obraz w postaci trójwymiarowej.

Teoretyczne podstawy holografii opracował w 1920 roku polski fizyk Mieczysław Wolfke.

Pierwsze próby zapisywania i odtwarzania obrazów metodą holograficzną przeprowadził

w 1947 roku fizyk brytyjski pochodzenia węgierskiego Denis Gabor, który wprowadził

również nazwę holografia. Przeszkodą w rozwoju tej metody był brak źródeł światła

emitujących wiązki świetlne o ściśle określonej długości fali, a przy tym bardzo spójnie i o

odpowiednio dużym natężeniu. Usunął tę przeszkodę wynalazek lasera.

W 1969 roku amerykańscy fizycy Byron B. Brenden i Gary Langlois opracowali podstawy

holografii akustycznej, w której do rejestrowania obrazu przedmiotu i jego odtwarzania

stosuje się fale dźwiękowe.

Holografia optyczna znalazła zastosowanie w medycynie i biologii, a także w

informatyce.

Holografia akustyczna ma zastosowanie w defektoskopii. Trwają badania nad

zastosowaniem holografii w trójwymiarowym filmie i telewizji.

Wirujące zwierciadła holograficzne są stosowane do przesuwania promienia laserowego

po kodzie paskowym w kasach domów towarowych.