studenci.pl

studenci.pl

BAJKI TERAPEUTYCZNE jako próba redukowania lęków dziecięcych

Chcąc mówić o lęku, powinniśmy najpierw zdefiniować dwa pojęcia, które często
traktowane są zamiennie, a mianowicie – strachu i lęku.
Przez strach będziemy rozumieli zachowanie wrodzone, którego rola polega na jak
najlepszym, skutecznym przystosowaniu do zmieniającego się i zagrażającego środowiska.
Już niemowlę reaguje strachem na silny dźwięk czy ból, głośno uzewnętrzniając emocje.
Później reakcje strachu rozszerzają się na inne, obojętne początkowo bodźce i sytuacje, także
na słowa, jeśli towarzyszą bodźcom pierwotnym. Strach jest więc reakcją na czynniki
zewnętrzne i bodziec wewnętrzny, jakim jest ból.
Lęk natomiast powstaje w momencie wyobrażenia sobie zagrożenia. Jest zatem procesem
wewnętrznym, który ma na celu ochronę przed potencjalnym niebezpieczeństwem.
Ustalając ich wzajemne relacje, możemy uznać, że ze strachu wyrasta lęk.
Rozważając problematykę lęku u dzieci należy przede wszystkim podkreślić, że może
on występować w formie stanu lękowego, określanego jako lęk realny, obiektywny, który
stanowi specyficzny sposób reagowania dziecka w konkretnej, obiektywnej sytuacji
zagrożenia wraz z towarzyszącymi przeżyciami psychicznymi i objawami fizjologicznymi
mianowicie zmianom w psychice (niepokój, napięcie emocjonalne, skupienie uwagi i myśli
na realnym zagrożeniu) towarzyszą zmiany fizjologiczne dotyczące głównie układów
krążenia i oddechowego, m.in. przyspieszenie akcji serca, wzrost ciśnienia krwi, zmiany
rytmu oddychania. Lęk taki jest wywołany przez dający się dokładnie określić obiekt lub
wydarzenie, a dziecko rzeczywiście boi się tego obiektu czy wydarzenia, które wywołało to
uczucie.
Ponadto u dzieci obserwujemy także elementy tzw. lęku subiektywnego, bezprzedmiotowego
w postaci dyspozycji do reagowania stanami lęku w sytuacjach obiektywnie niegroźnych,
przy czym dyspozycja ta może u dziecka przybierać na sile i częstości manifestowania się,
prowadząc do utrwalenia się lęku jako cechy osobowościowej. Manifestuje się ona u dzieci
ogólną lękliwością, zachowaniami takimi jak trudności do przystosowania, zwłaszcza do
nowych sytuacji, nie podejmowanie trudniejszych zadań, unikanie obcych ludzi oraz
koncentrowanie się na próbach i zajęciach, które redukowałyby lęk.
Stany lękowe i lękliwość jako tendencję osobowościową, obserwujemy u dzieci w
różnym stopniu, zależnym od okresu rozwojowego, w jakim się aktualnie znajduje.

♦

U niemowląt, zwłaszcza starszych przeżywane są głównie stany lęku związane z hałasem,
obcymi ludźmi oraz nieznanymi przedmiotami i miejscami.
W tym okresie życia stan lękowy jest krótkotrwały, chociaż dość gwałtowny, na ogół
znika wraz z usunięciem przyczyny;

♦

W wieku poniemowlęcym mechanizmy stanu lękowego są już bardziej skomplikowane
oraz obserwuje się tendencje do utrwalania się lęku. Najbardziej znaczące w tym okresie
rozwojowym jest przeżywanie lęku związanego z opuszczeniem psychicznym (brak
czułości) lub fizycznym ze strony najbliższych, które zna (szczególnie matki) –
określanego jako lęk separacyjny. W tym okresie życia bardzo częste są lęki przed
nieznanym: przed ciemnością, przed obcymi miejscami, przed niektórymi zwierzętami.
Ponadto dziecko przeżywa lęk związany z percepcją intensywnych bodźców wizualnych
tj. duże obrazy, obrazy w TV, itp. W tym okresie dziecko, gdy się lęka, trwa często w
bezruchu lub się chowa, płacze lub krzyczy

♦

W okresie przedszkolnym uważa się na ogół, że występuje stosunkowo najwięcej reakcji
mających charakter lękowy. W tym okresie bowiem dziecko staje się z jednej strony –
zdolne do rozpoznawania niebezpieczeństwa, z drugiej zaś nie posiada zbyt dużo
doświadczenia, które pozwalałoby mu na rozróżnianie przedmiotów i sytuacji, których nie
należy się bać. Dzieci przedszkolne przeżywają lęk w zetknięciu z dość tajemniczymi dla

studenci.pl

studenci.pl

nich zjawiskami przyrody, takimi jak szum wody, kołysanie drzew, cień, itp. Nasila się w
wieku przedszkolnym przeżywanie lęku związanego z rozłąką z najbliższymi osobami
oraz lęku ciemnych pomieszczeń utrudniających orientację w otoczeniu.
Reakcje lękowe tego okresu mogą przejawiać się zarówno przez fazy znieruchomienia jak
i przez zachowanie ucieczkowe, towarzyszą im często zaburzenia czynnościowe
przewodu pokarmowego, objawiające się bólami brzucha.

♦

W okresie szkolnym obserwuje się proces zmniejszania roli tych źródeł lęku, które mają
charakter przedmiotów oraz konkretnych zjawisk fizycznych i przyrodniczych. Bardzo
intensywnie natomiast wzrasta przeżywanie lęku związanego z różnorodnymi sytuacjami
społecznymi oraz z interakcjami z dorosłymi i rówieśnikami w rodzinie i szkole. Z
większym natężeniem występują w tym okresie lęki oparte na wyobrażeniach i fantazji,
których podłożem są przeczytane książki, obejrzane filmy zawierające elementy
fantastyki, sensacji czy horroru.

♦

Pod koniec okresu szkolnego i w okresie dorastania pojawiają się różnice pomiędzy
dziewczętami i chłopcami dotyczące sytuacji wywołujących lęk oraz sposób przeżywania
lęku. Dziewczęta częściej niż chłopcy przeżywają stany lęku, chłopcy zaś częściej cechują
się lękliwością. Wiele osób wśród dorastającej młodzieży odczuwa lęk przed
niepowodzeniem, wyśmianiem, utratą prestiżu, kompromitacją, dezaprobatą społeczną.

Współczesne dzieci panicznie zatem boją się złego czarownika, pogryzienia przez
przygodnego psa czy potwora rodem z telewizji, który może dopaść i zabić, przed którym nie
ma ucieczki. Ciemność, burza, bestie, duchy, sytuacje poniżenia i osamotnienia to tylko
niektóre czynniki wywołujące u dzieci niepokój. Jeśli niepokój ten jest silnie doznawany, to
zwykle prowadzi do zahamowania lub wzmożenia aktywności. Dzieci stają się bierne,
apatyczne, „porażone” lękiem – lub też nadmiernie pobudzone, chaotyczne w działaniu, co
również nie sprzyja rozwiązaniu trudnej sytuacji. Lęk niweczy próby skupienia się na czymś
innym, a przez to obniża sprawność intelektualną. Dziecko jest skoncentrowane tylko na tych
przykrych bodźcach, skutkiem czego mniej sprawnie działa, a w szkole uzyskuje gorsze
wyniki w nauce. Lęki, jakie przeżywają dzieci często są dla nich koszmarem i mogą
pozostawić trwały ślad, bliznę na osobowości.
Bajka terapeutyczna jako metoda obniżania poziomu lęku w psychoterapii jest zupełną
nowością!
Bajki to najbliższe dziecku utwory, w którym świat realny miesza się z fantastycznym i
razem tworzą zrozumiałą rzeczywistość. Dziecko zapoznaje się w nim z sytuacjami
wzbudzającymi niepokój oraz znajduje cudowne rozwiązanie problemów. W świecie bajek
może znaleźć przyjaciół, przeżyć wspaniałe przygody, a przede wszystkim pozbyć się lęku.
W bajkowym świecie rządzą reguły dobra i ono zawsze zwycięża. Szczęśliwe zakończenie
daje dziecku, które już na początku czuło się bohaterem albo uczestnikiem zdarzeń,
przyjemne uczucie sukcesu.
Wszystkie bajki terapeutyczne mają pewne stałe elementy dotyczące; głównego tematu,
głównego bohatera, innych postaci bajkowych oraz tła opowiadania. Przy wykorzystaniu tego
stałego schematu realizowane są w bajkach założone cele (konkretyzowanie i
racjonalizowanie lęku, zastępcze wzmacnianie poczucia własnej wartości, uczucie
pozytywnego myślenia, kształtowanie pozytywnego nastroju emocjonalnego i
odwrażliwianie).

1.

Główny temat – bohater opowiadania przeżywa sytuacje emocjonalnie trudne, które
wyzwalają lęk. Określony jest rodzaj doznawanych uczuć. W każdej bajce dominuje inna
sytuacja wyzwalająca lęk, np. lęk przed separacją od matki, przed bólem, ciemnością,
kompromitacją, utratą kontroli nad własnym ciałem, śmiercią czy amputacją;

studenci.pl

studenci.pl

2.

Główny bohater – to dziecko lub zwierzątko, z którym mały pacjent mógłby się
identyfikować. Radzi on sobie ze wszystkimi pojawiającymi się trudnymi sytuacjami przy
pomocy innych postaci bajkowych, które pomagają mu zracjonalizować problem,
ukierunkowywują jego aktywność i uczą adekwatnych sposobów zachowania. W efekcie
bohater postrzega siebie pozytywnie i każda bajka kończy się skutecznym rozwiązaniem
trudnej sytuacji, a tym samym uwalnia go od lęku. Główna postać zdobywa nowe
umiejętności radzenia sobie w trudnej emocjonalnie sytuacji, ponieważ nie tylko zna
sposoby postępowania, ale i potrafi pozytywnie myśleć o sytuacji uprzednio wzbudzającej
wyłącznie lęk.

3.

Inne wprowadzone postacie – pomagają zwerbalizować lęk, uczą skutecznych sposobów
zachowań, umożliwiają głównemu bohaterowi osiągnięcie sukcesu, uczą pozytywnego
myślenia w sytuacjach lękotwórczych w kategoriach: mogę, chcę, nie boję się, potrafię,
poszukuję rozwiązań. Postacie te kierują nastrój emocjonalny pełen miłości, serdeczności
i zrozumienia, stymulują głównego bohatera do mówienia o swoich problemach, do
otwierania się;

4.

Tło opowiadania – jest tak skonstruowane, by bajka rozgrywała się w miejscach znanych
dziecku, np. szpital, ulica. Miejsca te są tak przedstawione, że wywołują u postaci
bajkowych pogodny nastrój.

Fabuła takiego fantastycznego opowiadania dotyczy różnych sytuacji wzbudzających lęk. W
opowiadaniu terapeutycznym stosuje się następujące sposoby oddziaływania na bajkowego
bohatera: konkretyzację i racjonalizację doznawanych lęków, wzmacnianie poczucia własnej
wartości, uczenie pozytywnego myślenia, powtarzanie i łączenie bodźców lękotwórczych z
takimi, które wywołują pozytywną reakcję emocjonalną.
Dzięki bajce dziecko może w sposób zastępczy zaspokoić swoje potrzeby psychiczne –
poczuć się kochane, akceptowane, bezpieczne. Bajka daje mu wsparcie, poczucie siły i
nadzieję.
Istotnym mechanizmem powodującym obniżanie lęku u dziecka jest wzbudzanie niepokoju
poprzez opis niebezpiecznej sytuacji, w jakiej bohater się znajduje, a jednocześnie i dziecko,
rozpoznając ją, nie doznaje realnej szkody. Wówczas takie bodźce tracą zdolność wzbudzanie
strachu, a później lęku, zwłaszcza że dzieci wielokrotnie proszą o czytanie tej samej bajeczki
dzięki czemu zjawisko to utrwala się. Dlatego właśnie terapeuci stosują różne formy pracy z
użyciem bajek.
Konkretyzacja lęku dokonuje się poprzez pokazanie dziecku, jakie osoby, przedmioty czy
sytuacje go wywołują. Umożliwia to wypracowanie strategii pomocy bądź zapobiegania
lękowi. Uświadomienie przyczyn i skutków wpływa na racjonalność działania i nieuleganie
panice. Bajki terapeutyczne mają też na celu poszerzanie wiedzy dziecka o inne wzory, dotąd
mu nie znane. W ten sposób może ono rozszerzyć swoje kompetencje w radzeniu sobie w
nowej, trudnej sytuacji.
„Odwrażliwianie” poprzez bajki terapeutyczne dokonuje się przez oswojenie z osobami,
przedmiotami czy sytuacjami wzbudzającymi lęk, tak że po jakimś czasie przestają te reakcje
wywoływać.
Inna technika zastosowana w bajkach polega na kojarzeniu bodźców poznanych jako
lękotwórcze z przyjemnymi emocjami, co w efekcie prowadzi do wyobrażania sobie bodźców
uprzednio lękotwórczych – bez doznawania lęku.
Cechą charakterystyczną wszystkich bajek terapeutycznych jest to, że bohater bajkowy
znajduje się w trudnej sytuacji i przeżywa lęk, a wprowadzone postacie i rozwój zdarzeń
umożliwiają redukcję tego lęku – bohater uczy się różnych sposobów jego przezwyciężania,
natomiast nabycie nowych kompetencji zmienia sytuację psychiczną i zachowanie bohatera.
Taki schemat ma ułatwić dziecku „przeniesienie” doświadczeń bohatera i ich zasymilowanie.

studenci.pl

studenci.pl

Bohater bajkowy wyposażony jest w cechy upodabniające go do małego czytelnika (zbliżony
wiek, znalezienie się w podobnej sytuacji lękotwórczej).
Inną charakterystyczną cechą sposobu przedstawienia świata w bajkach terapeutycznych jest
eksponowanie bodźców wyodrębnionych jako lękotwórcze i łączenie ich z bodźcami
pozytywnymi tak, by ułatwić proces oswajania, wygaszania i przewarunkowywania lęku u
dziecka.
Bajki terapeutyczne należy stosować, gdy dziecko jest w sytuacji lękotwórczej i doświadcza
lęku. Ale nie tylko! Także wtedy, gdy objawia niepokój, bądź w celach profilaktycznych.
Poprzez kontakt z taką bajką dziecko w sytuacji, gdy doświadcza lęku (np. jest
hospitalizowane), otrzymuje wsparcie, uczy się pozytywnego myślenia o sytuacji, w której się
znalazło, zastępczo zaspokaja potrzeby, jak również uświadamia sobie własne uczucia, ich
objawy i przyczyny.
Bajka, która dotyczy problemów odczuwanych przez dziecko, pomaga uporać się z przeżytym
doświadczeniem, z zalegającymi emocjami, pozwalają nadać im odpowiednie znaczenie.
Umożliwiając powtórne przeżycie sytuacji lękowej, pomaga usunąć lęk, lub przynajmniej go
obniżyć. W profilaktyce bajki te oswajają z potencjalnym zagrożeniem, przygotowują do
racjonalnego, pozytywnego myślenia i działania. Poza tym bajki sprzyjają rozwojowi
osobistemu w aspekcie tzw. inteligencji emocjonalnej.
Przedstawienie stanów emocjonalnych bohatera, zarówno tych pozytywnych, jak i
negatywnych, sprzyja rozwojowi empatii, rozumieniu siebie i innych, ułatwia komunikację,
skłania do niesienia pomocy.
Bajka terapeutyczna może ułatwić obniżenie poziomu lęku poprzez dostarczenie
odpowiedniej wiedzy o osobach, przedmiotach, zdarzeniach wywołujących lęk oraz
umożliwiać racjonalizację lęku poprzez informację, jak należy postępować w sytuacji go
wywołującej.
Redukcja lęku dokonać się może przede wszystkim dzięki mechanizmom naśladowania i
modelowaniu wzorca, jakim jest bohater bajkowy. Dzięki temu procesowi dziecko może
otrzymać zastępcze wzmocnienie poczucia własnej wartości, utrwalić skuteczne sposoby
działania, myśleć pozytywnie.
W świetle powyższych rozważań stwierdzić można, że bajki terapeutyczne są
szczególnie dobrą metodą zmniejszania bądź usuwania lęku i wzbogacania osobowości
dziecka – co potwierdziły również badania dzieci hospitalizowanych, wobec których je
stosowano.

Bibliografia

1. Molicka Maria, Bajki terapeutyczne, Poznań 1999;
2. Ranchburg Jenö, Lęk, gniew, agresja, Warszawa 1993, WSiP;
3. Shaw Mary Ann, Dziecięce lęki, Poznań 1999, wyd. Moderski i S-ka;
4. Lęk. Różnorodność przeżywania, red. W. Tłokiński, Warszawa 1993