Konkubinat Władzy z Kulturą

Słowa „kultura" i „cywilizacja" są w niektórych językach synonimami. Słowo
„cywilizacja" pochodzi od „civis" (obywatel) i pojawia się w językach
współczesnych od XVI wieku. Słowo to oznaczało ideał życia człowieka i czasami
rezultaty działalności na korzyść ludzkości. W tym sensie cywilizacja jest
przeciwieństwem barbarzyństwa. Cywilizacja jest rezultatem współżycia między
ludźmi aby być w towarzystwie innych. Tylko człowiek, który bierze udział w
życiu społecznym jest człowiekiem cywilizowanym.

To samo powiedział

myśliciel

i polski historyk, F.Koneczny

:

„Cywilizacja jest metodą życia w społeczeństwie."

Konieczność wspólnego życia mobilizuje człowieka, aby tworzył instytucje i formy
współżycia, co daje w rezultacie cywilizację, w ramach której człowiek może
rozwijać kulturę. Słowo „kultura" pochodzi od łacińskiego „colere" (kultywować)
uprawiać ziemię aby zaspokoić głód, ale również kultywować myśl, wolę, tradycję,
charakter. Stopień kultury mierzy się stopniem rozwoju osobowości człowieka.
Kultura obejmuje syntezę tendencji, życzeń i wysiłku składających się na pracę
człowieka, aby zdobyć ludzkie, dobre samopoczucie. Antropolog określa to w
formie:

„Złożonego zespołu, który rozumie wiedzę, wierzenia, sztukę, moralność, prawo,
obyczaje i jakąkolwiek umiejętność czy przyzwyczajenia człowieka jako członka
społeczeństwa."

Nie można zbudować cywilizacji bez obecności kultury człowieka.

„Związek między kulturą i cywilizacją jest podstawowy, głęboki i nierozerwalny.
Krzyżują się one i wzajemnie przenikają."

Możliwa jest wymiana kulturalna, ale nie jest możliwa wymiana cywilizacji. Próby
mieszania cywilizacji, metod i stylów społeczeństw, kończą się likwidacją jednej z
nich. Inaczej mówiąc naród może żyć tylko według zasad życia społecznego,
uformowanego w ciągu wieków poddany wolnym procesom zmian historycznych,
przemian społecznych i odrzucenia innych kultur.

Kultura jest myślą przewodnią społeczeństwa

Według teorii Pitirina Sorokina

,

rosyjskiego badacza mieszkającego

w USA,

socjologia jest bezradna jeżeli usunie się elementy kultury. Stosunki między ludźmi
pozbawione elementów kultury, stają się zjawiskiem biofizycznym, które może
interesować fizyka, a nie socjologa. Społeczeństwo opiera się na elementach
kultury, a specjalnie na wierzeniach, wartościach i normach. Stosunki
międzyludzkie opierają się na trzech elementach: człowieku, grupie społecznej i na

elementach, które wchodzą w skład kultury: wierzeniach, doświadczeniach i
zwyczajach. Kiedy człowiek nie może wejść do grupy, to nie osiąga współpracy
ludzi, co można przypisać zakłóceniom w systemie kulturalnym, zmianami w
wierzeniach, wartościach, normach. Członkowie społeczeństwa akceptują i
respektują podstawowe wartości, które są podobne, ale nie identyczne dla różnych
narodowości. Niektóre wartości są ważniejsze od innych, ale zawsze trzeba wziąć
pod uwagę tradycje z odrobin;) kultury każdej grupy, każdego miasta, każdej
narodowości. Wartości są zasadami, które kierują człowiekiem, wiedząc co jest
godne, ważne i jakie są cele do osiągnięcia: honor przeciwstawia się kradzieży,
wolność, pracowitość itd. Oczekuje się, że członkowie danego społeczeństwa
respektują fundamen talne wartości. Mogą one być podobne, ale nie identyczne dla
Amerykanów, Francuzów albo dla Hiszpanów. Normy są zasadami prawnymi albo
moralnymi odzwierciedlonymi w konstytucjach, prawach cywilnych, w moralności
;

religijnej i w statutach instytucji społecznych. Polityka jest powiązana z kulturą.

Politycy bez skrupułów manipulują kulturą. Myśliciele, intelektualiści są kuszeni
aby wejść na drogę polityki. Praktycznie nie ma ludzi bez bagażu intelektualnego
popartego dyplomem akademickim, którzy mogliby zrobić solidną karierę
polityczną. Nawet przywódcy robotników tacy jak Marks, Engels, Lenin pochodzili
ze środowiska inteligenckiego. Drastycznym przykładem rozkładu moralnego i
kulturalnego oraz prawnego jest akcja wywrotowa zwana rewolucją. W ostatnim
okresie

„Sztab" czy „Establishment"

, który jest na szczycie władzy interesuje się

promocją kultury oraz wprowadzeniem wartości i wierzeń, które ściśle
odpowiadają ich interesom. Żeby to osiągnąć staje się właścicielem kultury, aby nią
manipulować z ukrycia.

Od wyraźnej zgody na korzyść kultury do wyraźnej niezgody przeciwko niej

Osiągnięto uznanie jako wartości uniwersalnej oraz jako prawa człowieka, że
kultura jest dobrem wszystkich ludzi. W Deklaracji Praw Człowieka
zaakceptowanej przez ONZ 10 grudnia 1948 r., artykuł 27 mówi: „Każda osoba ma
prawo brać wolny udział w życiu kulturalnym wspólnoty, korzystać ze sztuki, brać
udział w programach naukowych i w korzyściach z tego płynących." W większości
konstytucji wymienia się prawo do kultury. W celu ochrony kultury państwo
wprowadza oświatę, aby była dostępna dla wszystkich, bez dyskryminacji i
bezpłatna. O kulturze mówi się w konstytucjach, statutach, ale w żadnym miejscu
nie podano dokładnie czym jest kultura. Nikt się tym problemem specjalnie nie
przejmuje. Słynny profesor mówi:

„Pewne jest, że szkolnictwo i kultura pomagają zdobyć wiedzę. Jednak ta wiedza
nie jest na tym samym poziomie co stan duchowy. Można być bardzo wyuczonym
nie będąc kulturalnym."

Jeżeli chodzi o zdolność do zapamiętania, klasyfikowania informacji i akumulację
wiedzy, to do tego najlepiej nadaje się komputer. Człowiek powinien górować nad
nim przez zdolność rozumowania i przez zaangażowanie w temacie, co

charakteryzuje kulturę. Na wykładzie filozofii, pewien profesor powiedział: Temat
o którym mówimy w klasie jest dla autorów rzeczywistością, dla profesorów ideą,
a dla studentów tylko słowami. Kultura przenika do wnętrza człowieka, a
nauczanie pozostaje na powierzchni. Francuski profesor powiedział, że wiedza jest
walizką, którą zabiera się w podróż, a kultura produktem żywnościowym, który
spożyty może zmienić fizjologię i psychikę człowieka.

„Kultura jest tym, co pozostaje kiedy się wszystko zapomni."

Istnieją sprzeczności, które oddzielają wiedzę od kultury. Nauczanie ma charakter
użytkowy i za pracę daje dyplomy i tytuły, ale nie zajmuje się obiektywną prawdą,
która powinna być celem oświaty. Pomimo, że aktualizowano metody nauczania,
włączając w nie najnowsze doświadczenia pedagogiczne, nie realizuje się kontaktu
ludzkiego między profesorem i uczniem. Nie jest dobrą rzeczą, że uczeń ma 7 albo
8 profesorów. Tak zwane „testy" pedagogiczne badają wyłącznie inteligencję,
pamięć, wyobraźnię. Ale jak może profesor poświęcić 15 minut dziennie, aby
wyrównać poziom jeżeli ma 200 albo więcej uczniów? Tylko wyjątkowo zdolni
nadążają za tempem

szkolenia, ponieważ większość poznaje 50% materiału, a tylko

15% go przyswaja. Reasumując: poświęcono czas na szkolenie, które ma
obejmować całą kulturę, stosując naukę i przysposabianie. Nie przygotowano
dorosłego człowieka, aby się integrował w sposób racjonalny ze społeczeństwem i
korzystał ze zdobyczy kultury: sprawiedliwości, pokoju, pracy, rozrywek itd.
Człowiekowi przepojonemu kulturą nie będzie trudno być dobrym obywatelem,
dobrym sąsiadem, dobrym kompanem, a nie będzie pasożytem konsumpcyjnym
defraudującym zasoby dewiz uskładanych z pracy, poświęcenia i szczodrości
innych.

Środki masowego przekazu zaciskają pętlę na szyi kultury

Istnieją możliwości, że środki przekazu mogą się włączyć w działalność kultury.
Środki przekazu mogą służyć społeczeństwu albo manipulować i dławić kulturę.
Specjaliści od środków przekazu dyskutują nad możliwościami zastosowania
środków masowego przekazu w upowszechnianiu kultury.

Kiedy świadomie obniża

się jakość informacji i poziom programów rozrywkowych, to następuje degradacja
celów kultury, co jest oszukańczym nie spełnianiem służebnej funkcji wobec
społeczeństwa. Niektórzy oskarżają środki masowego przekazu o spowodowanie
aktualnego kryzysu kulturalnego. Kryzys kulturalny jest wzmocnieniem procesu
zmian, które zachodzą w stosunkach międzyludzkich, przechodząc ze
społeczeństwa integralnego i harmonicznego w społeczeństwo zanarchizowane,
homogenizowane, manipulowane, oszukane, bez humanizmu - tylko masowe.

„Fundamentalna analiza społeczeństwa zmasowanego jest zbyt przekonywująca i
atrakcyjna i autorytatywna aby ją odrzucić."

Więcej szczegółów na temat tego procesu można znaleźć w pracy Cervery. Od
końca I wojny światowej w Europie rozwinęły się różne rodzaje kultury, takie jak
kultura technologiczna, popularna, środków przekazu, które mają wysoki poziom
techniki. Po II wojnie światowej tendencje te umacniają się i pojawia się nacisk
polityczny i ekonomiczny, który utrzymuje społeczeństwo w sytuacji stałego
pogarszania się stosunków społecznych

i kulturalnych, co realizowane jest poprzez

zmasowanie. Czynnikami wewnętrznymi zmasowania są:

1. Przeciwwaga mas w miastach,

2. Nacisk z zewnątrz.

3. Tendencje do zrównania ludzi.

Pierwszy czynnik oznacza stratę miasta, będącego żywotną wspólnotą, która
funkcjonuje i porusza się swoimi torami, podczas gdy masa składa się z ludzi
bezwładnych, bezmyślnych, bez kręgosłupa moralnego, uznającymi normy i
wartości dyktowane przez przemysł, przeciwne wartościom i tradycyjnym
normom. Ta martwa, bezstrukturalna masa ludzka przyciąga do siebie elementy
manipulacji z zewnątrz. Masa nie posiada elit, które mogły by jej wskazać kierunek
różnorodności, która by rozbiła zmasowanie. Socjolog Biesanz twierdzi, że „baza
emocjonalno racjonalna" steruje ruchami masy, idącej za symbolami, które
dostarcza totalitaryzm.

Trzeci element zmasowania, to wartość zrównania. Nie

chodzi tu o państwo równości, ale o manipulację sentymentami, ponieważ „ci
ludzie, którzy czują się równymi nie zamieniają się w rzeczywistości w równych".
Liberałowie i konserwatyści krytykują ideę równości, która prowadzi do
eksploatacji.

Kiedy „utrzymuje się, emocjonalne i irracjonalne" zrównane

równouprawnienie pod hasłem praw człowieka i udziału człowieka w polityce
przez demokrację i teorie demagogów, stosuje się mit państwa opartego na
anonimowości, pasywności, jednolitości co sprowadza się do totalitaryzmu, a nie
równouprawnienia. Błędem jest programowanie wolności i sprawiedliwości w
społeczeństwie zmasowanym o niskim poziomie kulturalnym, zagubionym w
rzeczywistości identyfikacji ludzkiej. Wszystkie obietnice ideologiczne czy
partyjne nie mogą przekroczyć muru zmasowania. Przywódcom partii liberalnych,
konserwatywnych, socjalistycznych i komunistycznych nie odpowiada inne
społeczeństwo niż zmasowane. Jasne jest teraz, że za wysiłkiem do zmasowania
ukryta jest droga do władzy. Mówi się, że kultura humanistyczna skazana jest na
wymarcie, a zastąpi ją kultura masowa.

„Kultura masowa składa się z symboli, mitów i obrazów życia praktycznego,
system identyfikacji i projekcji przyłącza się do kultury narodowej i
humanistycznej konkurując z nią."

Ten sam autor uzasadnia, że kultury masowej nie stworzyli intelektualiści, tylko
ludzie mierni, sfrustrowani, protegowani, którzy się uczepili społecznych

środków

przekazu. Kultura masowa jest kulturą mas i jest właściwie podsystemem
kulturalnym. Kultura masowa w USA wzrosła przy poparciu postępu technicznego,
który wraz z mechanizacją niszczy wysiłki pracy ręcznej, wprowadza nieludzką
specjalizację pozbawiając człowieka sensu autonomii i odpowiedzialności. Kultura
ta rozlała się po II wojnie światowej po Europie Zachodniej, a potem na wschód i
do krajów trzeciego świata. Komercjalizacja i konsumizm nie reagują gdy kultura
masowa, z której mają korzyści, wypiera kulturę klasyczną humanistyczną. O
kulturze masowej napisano:

„W najgorszym razie kultura masowa (popularna) nie tylko stanowi
niebezpieczeństwo ogłupienia i obniżenia poziomu gustów, ale również wraz z
brutalizacją zmysłów otwiera drogę do totalitaryzmu."

Spengler analizując styl obecnych pisarzy i artystów nazywa kulturę masową
„prostytucją intelektualną",

„wzmacnia miernotę, konformizm, pasywność, sceptycyzm, a kończy na
odczłowieczeniu osobników i popychaniu ich na drogę systemu totalitarnego."

Rządy manipulują sprawami społecznymi i polityką, aby kontrolować
społeczeństwo zmasowane przy pomocy szkolnictwa, propagandy partii, wymiaru
sprawiedliwości i środków masowego przekazu. Nie uprawia się kultury
humanistycznej, osobowej, formalnej ponieważ podąża się za patronami głupoty i
kretynizmu ustroju według najnowszej mody. Kultura jest koncentratem, który
zawiera wierzenia, wartości, normy w komórkach inteligencji, pamięci, wyobraźni,
woli, ale pod hasłem prawdy i przystosowania bytu do realności. Prawda jest
punktem krytycznym dla wiedzy, techniki badań, szkolnictwa dla dorosłego i
profesora. Jest to wysiłek w kierunku jedności, harmonii i poszukiwania prawdy.
Jest to wielka iluzja ludzka całej historii. Od dłuższego czasu sceptycyzm,
racjonalizm, materializm i relatywizm są różnymi metodami okrążania i
redukowania prawdy. Wprowadza się pluralizm i postępowość i propaguje marsz
do przodu, zgodnie z wyzwaniem czasu bez oglądania się do tyłu. Z tą mieszanką
oraz z odrobiną „chrześcijańskiego humanizmu" tworzy się nadbudowę kulturalną
narodu. To ma usprawiedliwić środki masowego przekazu. Przy stołach w studiach
radiowych czy telewizyjnych zasiadają ludzie o różnym poziomie kultury i
godzinami mówią o czymkolwiek, ale nigdy nie dochodzą do prawdy. Pluralizm i
progresywność prowadzą do egalitaryzmu, do kultury masowej, kultury mas.
Żandarmi

świata koncentrujący władzę używają pieniędzy aby popierać kulturę

masową, socjopolitykę bezmózgowej demokracji, nie interweniowania, w
niesprawiedliwe „demokracje ludowe" wschodu, tylko ofiarowanie wszystkim
nędzy, odbierając wolność i godność. Środki masowego przekazu popierają kulturę
masową.

Panowanie nad społeczeństwem przez presję kultury

Przy pomocy kultury można popierać dyktataturę albo inną formę autokracji,
przeprowadzić reformę społeczną, zmianę obyczajów i wywołać rewolucję.
UNESCO powstało jak organ ONZ 4 listopada 1946 roku. Co dwa lata zbiera się
30 osobowy zarząd, aby zatwierdzić budżet i program. Cele UNESCO są
następujące: utrzymywać pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe popierając
współpracę między krajami przy pomocy edukacji, wiedzy, kultury i respektowania
sprawiedliwości, prawa, praw ludzkich i podstawowych wolności. Między
publikacjami i programami wyróżnia się jeden pod hasłem Nauczyć się być
przygotowany przez byłego ministra oświaty Francji Edgara Faure i komisję
UNESCO w 1972 roku. Książka miała służyć jako model edukacji ONZ dla
akredytowanych krajów przy UNESCO.

"Nauczyć się być pisze Diez Horchleiter, jest począwszy od tytułu bardzo
sugestywnym dokumentem, który ma służyć do wywołania debaty o programach
naukowych, aby dać nowe perspektywy kapitałowi i poruszyć trudny temat
rozwoju edukacyjnego różnych krajów."

Analiza książki - przewodnika odkrywa cele UNESCO;

"Ideologia UNESCO zawarta w dokumencie Nauczyć się być jest propagandą
laicką, materialistyczną i ateistyczną. Przenika umysł i proponuje edukację przy
pomocy technologii, która atakuje rejony najbardziej ważnych wartości ludzkich."

i dodaje:

„Ideologia UNESCO ma cel polityczny, a kultura, edukacja, nauczanie są prostymi
instrumentami w ich potężnych i ukrytych w rękawiczkach rękach, żeby prać
mózgi na skalę światową."

Trzeba unaocznić postulaty UNESCO przytaczając tekst książki Nauczyć się być:

A) Traktowanie prawdy. „Dla komisji, która przygotowała książkę jest oczywiste,
że edukacja dzisiaj cierpi pod ciężarem dogmatów." (str. 13); „Zrozumienie świata
jest celem edukacji, ale to się sprowadza do wyjaśnienia abstrakcyjnych zasad
uniwersalnych, niedostatecznie aby odpowiedzieć na pytania młodych umysłów."
(str. 74); „Demonstrowanie edukacji nie jest możliwe bez uwolnienia się od
tradycyjnych dogmatów pedagogiki. Należy wprowadzić swobodny i ciągły dialog
w procesie nauczania, który wywoła proces obudzenia świadomości, skierowanej
aby nauczyć się samoedukacji tak, że uczeń zamieni się z obiektu w podmiot." (str.
86, 87). „Trzeba spowodować obalenie tabu przodków." (str. 91); „Edukacja musi
ciągle kwestionować swoją treść i metody." (str. 92); „Celów edukacji nie można
wydedukować z zasad kosmicznych, które nie stanowią wartości absolutnej." (str.
93);

„Zasada obiektywizmu nie pozwala na formułowanie opinii przed jej

sprawdzeniem. To jest czego chce duch wiedzy w przeciwieństwie do ducha
dogmatycznego albo metafizycznego." (str. 168)

Inny pisarz wypowiada się na temat tych tekstów:

„jasne jest, że prawda nie istnieje i trzeba usunąć ciężar przestarzałych dogmatów.
Nie ma prawdy ani zasad uniwersalnych i ci co twierdzą, że. to jest
niedopuszczalne nie są zdolni do życia we współczesnym świecie."

B) Jedyna rzeczywistość i stała zmiana.; „Należy się nauczyć stałego odkrywania i
odnowy" (str. 37); „Po raz pierwszy w historii stosuje się edukację w sposób
świadomy przygotowując ludzi do rodzajów społeczeństw, które jeszcze nie
istnieją." (str. 14); „Edukacja bierze udział w ruchu historii." (str. 65);
„Przyszłością naszych społeczeństw jest demokracja, rozwój i zmiana. Człowiek,
który będzie tworzył nasze społeczeństwo będzie człowiekiem demokracji, rozwoju
ludzkości i zmiany." (str. 116); „Edukacja powinna przygotować zmiany, ich
akceptację i ich stosowanie, stworzyć stan dynamicznego, niekonformi-stycznego
nie konserwatywnego ducha." (str. 119); „Nowe strategie edukacji powinny
pochodzić z wizji globalnej środków i systemów nauczania odpowiadających
potrzebom społeczeństwa w stanie ciągłej zmiany." (str. 198); „Polecamy
tworzenie ośrodków narodowych rozwoju szkolnictwa albo innych, podobnych
instytucji, mających funkcje stałych innowacji edukacyjnych w duchu stałej
reformy edukacji." (str. 255).

Ten sam pisarz komentuje to tak:

„Nic z formacji filozoficznej, moralnej, religijnej. Ten typ formacji przygotowuje
do zmian, ciągłych transformacji i to się uważa za jedyną

rzeczywistość."

C) Nieodwracalny bieg historii; „Przyśpieszenie zmiany i strukturalnych
transformacji musi podkreślić rozdział który istnieje między strukturami i inny
między infrastrukturą i superstrukturą." (str. 15);

„Uważamy, że istnieje zależność

między transformacją otoczenia socjoekonomicznego i strukturami i typami akcji
edukacyjnych. Edukacja bierze udział w biegu historii." (str. 65); „Edukacja nie
może istnieć jutro w innej formie niż skoordynowany zespół gdzie wszystkie
sektory są strukturalnie integrowane. Z punktu widzenia osobowego będzie ona
całkowita i twórcza, zindywidualizowana i autoadministracyjna. Będzie popierać i
ożywiać kulturę będąc jednocześnie motorem awansu zawodowego. Ten kierunek
jest nieodwracalny. To jest rewolucja kulturalna naszych czasów."

Pierwszy

wniosek to ten, że historii nie tworzy człowiek, tylko człowiek musi się do jej
biegu dostosować. Jeżeli można mówić dzisiaj o czymś tak absurdalnym w wiedzy,
fizyce, fizjologii jest to wysiłek aby utrzymać determi-nizm historii. Nie zrozumieli
tego biurokraci z UNESCO. Z tekstów wynika zmiana wielkości człowieka, nowa
klisza która zatraciła przejrzystość, którą miała w kulturze humanistycznej. O
człowieku można powiedzieć, że nigdy nie jest dorosły, ponieważ jego egzystencja

jest procesem bez końca bez zakończenia i nauczenia się..., będzie zobowiązany
uczyć się stale przeżycia." (str. 179).

„Metą edukacji jest pozwolić człowiekowi

być sobą. Po raz pierwszy w historii edukacja jest stosowana w świadomy sposób,
przygotowując człowieka do rodzajów społeczeństw, które jeszcze nie istnieją."
(str. 14); „Chodzi formowanie nieznanych dzieci dla nieznanego świata." (str. 15).

Na podstawie tych paru cytatów można rozszyfrować ideologię UNESCO:

odrzucanie prawdy, stałe zmiany, determinizm historyczny. Należy zwrócić

uwagę,

że w cytowanej książce nie rozumuje się, tylko narzuca jedno po drugim
sformułowania bez wysiłku zademonstrowania wiarygodności faktów.

Widać

jasno, że organizacja

międzynarodowa UNESCO propaguje coś co nie jest edukacją

technologiczną, ani edukacją popularną tylko kontrkulturą nazwaną rewolucją
kulturalną, która jest formą manipulacji politycznej aby zniszczyć kulturę. Nigdy
nie zaistniał taki fakt w historii, żeby przy oklaskach technokratów, technokracji i
publiczności zadecydowano o odrzuceniu kultury w Europie, będącej epicentrum
światowej kultury, aby osiągnąć i utrzymać społeczną mistyfikację, zubożenie
duchowe, zachętę do odrzucenia zasad i dogmatów i zastąpienie ich innymi, które
mają więcej mitów, popychanie do idei równości, podczas gdy dąży się do
światowego uniformizmu, społeczeństwa bez demokracji, państwa
socjalistycznego. Ta cyniczna kultura, oszustwo kultury, gigantyczna manipulacja
usadowiła się w Europie. Miała wpływ na reformę w Hiszpanii „Ogólne prawo
edukacji" z 1970 roku, które przejęło ideologię edukacji z UNESCO. We wstępie
do Libro blanco zawierającej to prawo napisano:

„Wszystkie idee i czyny są poddane rewizji, krytycznej analizie i nowemu
nastawieniu. Nie unikną tego uniwersalnego rewizjonizmu ani systemy

edukacyjne,

ani idee socjologiczne, ekonomiczne, polityczne ani zasady etyczne i religijne."

Dalej podano:

"Ta nowa polityka edukacyjna obejmie w przyszłości integralną reformę
społeczeństwa i jego starych struktur w formie cichej i pokojowej rewolucji, która
będzie bardziej skuteczna i głębsza w porównaniu z innymi." „Cicha i pokojowa
rewolucja rozłoży chrześcijańskie spoiwa, które krępowały strukturę europejskiego
społeczeństwa." „Źródło zła edukacji jest w dogmatyzmie." „Bezsensowne
poszukiwanie prawdy to co się liczy." „System wartości regulujących do tej pory
życie, będzie poddany procesowi rewizji." „System edukacyjny zmieni kulturę
zgodnie z kompasem zmian gospodarczych." „Edukacja jest zadaniem ciągle
niedokończonym i oznacza to, że nikt nie będzie człowiekiem w pełni
wykształconym ani kulturalnym."

Obserwator zauważył, że „doskonałością tego programu edukacyjnego jest
pozostanie w niedoskonałości,"

Zmiana materialistyczna i ateistyczna, którą stara

się wprowadzić do hiszpańskiego systemu edukacji, spycha kulturę narodową i

niszczy chrześcijaństwo. Szczytem służalczości i zakłamania ze strony władz
hiszpańskich

w stosunku do UNESCO jest wzmianka w artykule l o

„chrześcijańskiej koncepcji życia" i w 6 „uznanie praw Kościoła katolickiego",
podczas gdy prawo zmierza do rewizji zasad etycznych i religijnych i jednocześnie
„uważa rodzinę, Kościół i społeczeństwo jako pomocników państwa edukacji"
(„Libro blanco" str. 206).

W UNESCO przygotowuje się akcję rewolucyjną o celach politycznych, prania
mózgów narodów europejskich. Kiedy pojawia się w Hiszpanii „Libro Blanco"
rząd hiszpański występuje do UNESCO o przyznanie pożyczki 12 milionów
dolarów na szkolnictwo! W ostatnich latach życia Generalissimusa Franco cywilne
władze hiszpańskie nawiązały kontakty z Watykanem, aby opracować projekt
prawa, który miał być sprawdzony przez duchownych hiszpańskich i hiszpańską
Federację Nauczania Religijnego (FERE). Niestety, istnieją zalecenia monsignore
Benelli, sekretarza Papieża:

„Odnowa nauczania katolickiego we współpracy z UNESCO i II Soborem
Watykańskim, żeby proklamować zjednoczoną ludzkość wierzących wszystkich
religii z niewierzącymi, którzy wierzą w człowieka." (J.Gil de Sagredo -
"Educacion y subversion")

Jest to jeden z przykładów wywrotowej infiltracji w strukturach Watykanu. Spoza
Hiszpanii zaplanowano rozkład jedności wewnętrznej narodu, który nie pasował
do międzynarodowych planów i który trzeba było poddać modernizacji, tak jak to
zrobiono z innymi narodami europejskimi. Tuziny zepsutych umysłów, pasożytów
(międzynarodowych organizacji) łączy się, aby prać mózgi młodzieży aby
uniemożliwić akcje patriotyczne. W ostatnim rozdziale książki Edukacja i
wywrotowość zadaje się pytanie: kogo może interesować rewolucyjna i polityczna
akcja w programach UNESCO? Jeżeli porówna się zasady działania i ideologię
UNESCO z innymi dokumentami i z tekstem „Protokołów Mędrców Syjonu", to
odkryje się, że na zebraniu głównych szefów międzynarodowego syjonizmu w
1895 roku w Bazylei „projektowano planowanie edukacji i kultury na skalę
światową jako koniecznej platformy do stworzenia rządu światowego". Gdyby
autor Gil de Sagredo znał zasady władzy od XIV wieku do dzisiaj, to by
zdefiniował rewolucję kulturalną jako instrument polityczny w wojnie o
zdominowanie i kierowanie narodami.

Literatura:

1. J.A.Cervera - Pajęczyna władzy - Wrocław 1997.