Laboratorium nr 5

1/6

1)

Parametry linii poleceń.

Język C oprócz wprowadzania danych za pomocą odpowiednich funkcji biblioteki

standardowej (scanf, sscanf, getchar, getc, gets itp.) umożliwia również tworzenie

programów, w których dane wprowadzane są z linii poleceń (podczas wywoływania

programu) przez użytkownika. Wprowadzanie danych z linii poleceń polega na podaniu listy

argumentów po nazwie programu podczas wywoływania. Obsługa parametrów wymaga

stworzenia odpowiedniej funkcji głównej „main”. Przykład takiej funkcji został przedstawiony

poniżej:

int main(int argc, char *argv[])
{

...
return(0);

}

*argv[ ] – jest to parametr, który jest wskaźnikiem na tablicę znakową zawierającą

wszystkie argumenty wprowadzane z linii poleceń. Pierwszym elementem tablicy argv[0] jest

zawsze nazwa programu.

argc – jest to parametr, który zawiera liczbę całkowitą. Liczba ta określa ilość

przekazywanych argumentów do programu z linii poleceń. Zarazem argc jest indeksem

tablicy argv[ ].

Język C

Temat: Funkcje, parametry linii poleceń, typ wyliczeniowy.

Instrukcja

laboratoryjna

5

Przygotował: mgr inż. Maciej Lasota

Laboratorium nr 5

2/6

Przykład:

#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>

int main(int argc, char *argv[])
{

int a,b,wynik;

if(argc != 3)
{

printf("Program dodaje dwie liczby,

podaj dwa parametry !!!\n");

exit(1);

}

a = atoi(argv[1]); //konwersja na liczbe calkowita
b = atoi(argv[2]); //konwersja na liczbe calkowita

printf("Nazwa programu: %s\n",argv[0]);
printf("Parametr A: %d\n",a);
printf("Parametr B: %d\n",b);

wynik = (a+b);

printf("Wynik dodawania: %d\n",wynik);

return (0);

}

2)

Funkcje.

Funkcje umożliwiają podzielenie oraz pogrupowanie często wykonywanego kodu

ź

ródłowego (instrukcji programu) na mniejsze moduły (bloki), które mogą być wielokrotnie

wykorzystywane w programie. Zadaniem funkcji zazwyczaj jest wykonywanie określonych

operacji oraz zwracanie lub też nie określonej wartości. Często ukrywają one w sobie

szczegóły pewnych operacji przed innymi częściami programu, w których znajomość tych

szczegółów jest zbędna lub niewskazana. Wykorzystywanie funkcji w programie daje

większą przejrzystość kodu oraz łatwiejsze wprowadzanie zmian.

Funkcja główna jest to podstawowa funkcja, od której zaczyna działanie każdy

program napisany w języku C. Funkcja ta musi występować w każdym pliku źródłowym, który

kompilujemy i który później będziemy wykonywać jako program (nie dotyczy plików

ź

ródłowych kompilowanych jako moduły). W języku C funkcją główną jest funkcja „main”.

Może ona zwracać określona wartość lub nie zwracać żadnej wartości, wszystkie pozostałe

zdefiniowane funkcje zawsze wywołujemy z wnętrza funkcji „main”.

Laboratorium nr 5

3/6

Deklaracja funkcji w języku C wygląda następująco:

[typ danych funkcji] [nazwa funkcji]([parametry funkcji])
{

[deklaracja zmiennych lokalnych]
instrukcja1;
instrukcja2;
...
[zwracana wartość];

}

Parametry funkcji są to zmienne przekazywane, do ciała funkcji w celu wykonania na

nich operacji (działań). W języku C wszystkie parametry przekazywane są przez wartość,

oznacza to że operujemy jedynie na kopiach zmiennych, a nie na oryginalnych zmiennych.

Zmienne lokalne funkcji są to zmienne widoczne tylko w obrębie danego bloku (ciała

funkcji), tworzone są w momencie inicjowania (wywoływania) i niszczona w momencie

kończenia funkcji. Kolejne wywołanie tej samej funkcji tworzy nowe instancje zmiennych.

Zasięg nazw jest ta cześć programu, wewnątrz której można daną nazwę zmiennej

stosować. W przypadku zmiennych lokalnych funkcji zasięg nazw ogranicza się jedynie do

danego bloku instrukcji (ciała funkcji). Zmienne lokalne o tej samej nazwie, które występują w

różnych funkcjach nie są ze sobą powiązane w żaden sposób.

Przykład:

#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>

int warunek(int a, int b)
{

if(a > b)
{

return (1);

}
if(a < b)
{

return (2);

}

return (0);

}

Laboratorium nr 5

4/6

int main(void)
{

int x,y;

printf("Podaj liczbe calkowita \"x\": ");
scanf("%d",&x);

printf("Podaj liczbe calkowita \"y\": ");
scanf("%d",&y);

if(warunek(x,y) == 1)
{
printf("Liczba %d jest wieksza od liczby %d\n",x,y);
} else if(warunek(x,y) == 2)
{
printf("Liczba %d jest mniejsza od liczby %d\n",x,y);
} else
{
printf("Liczba %d jest rowna liczbie %d\n",x,y);
}

return (0);

}

Przykład:

#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>

float suma(float a, float b)
{

return(a+b);

}

float roznica(float a, float b)
{

return(a-b);

}

float iloczyn(float a, float b)
{

return(a*b);

}

float iloraz(float a, float b)
{

return(a/b);

}

Laboratorium nr 5

5/6

int main(int argc, char *argv[])
{

float x,y;

if(argc != 3)
{

printf("Blad!, wywolanie programu: %s [liczba1]

[liczba2]\n",argv[0]);

exit(0);

}

x = atof(argv[1]);
y = atof(argv[2]);

printf("SUMA liczb: %.2f + %.2f = %.4f\n",x,y,suma(x,y));
printf("ROZNICA liczb: %.2f - %.2f = %.4f\n",x,y,roznica(x,y));
printf("ILOCZYN liczb: %.2f * %.2f = %.4f\n",x,y,iloczyn(x,y));
printf("ILORAZ liczb: %.2f / %.2f = %.4f\n",x,y,iloraz(x,y));

return (0);

}

3)

Rekurencja.

Rekurencja lub też rekursja ma miejsce wtedy, gdy dana funkcja w sposób pośredni

lub bezpośredni wywołuje samą siebie. W różnych językach programowania funkcja, która

wywołuje samą siebie nazywana jest funkcją rekurencyjną.

Funkcja rekurencyjna musi spełniać dwa podstawowe założenia:

•

musi posiadać koniec,

•

musi zmniejszać stopień złożoności obliczanego problemu.

Definicja silni spełnia obie zasady rekurencji. Po pierwsze, posiada koniec (określony

warunkiem n = 0). Po drugie, upraszcza początkowy problem, ponieważ obliczenie wartości

wyrażeni (n – 1) jest prostsze niż obliczenie wyrażenia (n).

Przykład:

int silnia(int liczba)
{

if(liczba == 0) return(1);
return(liczba * silnia(liczba-1));

}

Laboratorium nr 5

6/6

4)

Typ wyliczeniowy.

Typ wyliczeniowy „enum” w języku C został stworzony dla zmiennych, które

przechowują tylko ograniczony zbiór wartości. Dostęp do tych wartości odbywa się poprzez

nazwę tzw. etykietę. Język C implementuje typ wyliczeniowy „enum” jako zgodny z typem

całkowitym, dlatego też, poprawnym sposobem przydzielenie wartości do zmiennej jest

podanie numeru określonej etykiety. Ogólna postać instrukcji „enum” jest następująca:

enum nazwa_typu { etykieta1, etykieta2, ... } nazwa_zmiennej;