Państwo policyjne w socjalistycznej Rumunii

Autor: Matt McCaffrey
Źródło:

mises.org

Tłumaczenie: Monika Butryn

BBC opublikowało niedawno tragiczny acz fascynujący artykuł poświęcony

politycznej opresji podczas reżimu Ceausescu w socjalistycznej Rumunii. Artykuł
opowiada historię Carmen Bugan, której ojciec Ion był notorycznie szpiegowany,
aresztowany i torturowany z pobudek politycznych. Od 1999 roku akta tajnej

rumuńskiej policji, Securitate, są dostępne dla przesłuchiwanych w epoce
socjalizmu. Carmen zdecydowała się ujawnić dokumenty dotyczące swojej
rodziny. Publicznie wypowiedziała się na temat zasięgu szpiegostwa i krzywd,
które w jego konsekwencji wycierpiała nie tylko jej rodzina, ale i wielu innych
mieszkańców Rumunii.

Jak każde państwo socjalistyczne, Rumunia pod przywództwem

Ceausescu doświadczyła bankructwa. Jak opisuje to Bugan:

Była to Rumunia niedostatku żywności, regularnych przerw w
dostawie energii i okrutnych represji dla każdej formy sprzeciwu
[…]. Wieczorne kolejki po chleb często kończyły się walkami na

pięści.
By stłumić jakiekolwiek postulaty reform, rząd Ceausescu brutalnie

zwalczał wszelką opozycję, włączając również sprzeciw Iona Bugana. Walczył on
o politycznie reformy i próbował uciec z kraju, jednak kilkakrotnie został
aresztowany i skazany na ciężkie roboty.

Częścią wyroku był pięciomiesięczny okres tortur, polegających na
odizolowaniu oraz głodówce i konieczności noszenia na sobie
łańcuchów ważących 45 kg przez całą dobę. Odbywało się to w
„specjalnym” skrzydle więzienia w Alba Iulia [...] Opowieści

mojego ojca dotyczące tego kresu mrożą krew w żyłach: był
karmiony raz na dwa dni, a umyć się pozwolono mu trzy razu
podczas całego pobytu.
Nawet po wyjściu Bugana z więzienia Securitate w dalszym ciągu

szpiegowało jego rodzinę poprzez podsłuchy założone w ich domu. Aktywność

rodziny rejestrowana była bardzo szczegółowo, co ukazywało wnikliwość służby
bezpieczeństwa:

Istnieją nagrania poranków, na których opowiadamy sobie nasze
sny z poprzedniej nocy. Osoba rejestrująca znała nas tak dobrze,
że była w stanie odczytać i opisać nasze nastroje. Niektórzy
nawet opowiadali się po którejś ze stron w rodzinnych kłótniach,

notując na marginesach, kto w ich mniemaniu miał rację. To tak,
jakby ci niewidzialni rejestratorzy naszych dręczonych dusz mieli
z nami swego rodzaju jednostronną relację.
Historia rodziny Buganów skłania nas do refleksji, że oprócz ogromnej

ilości problemów gospodarczych i naruszeń praw człowieka, socjalizm niszczył
również niektóre podstawowe więzi pomiędzy jednostkami. Przykładem takiego
destrukcyjnego działania było rozbijanie rodzin: Ion Bugan w 1985 roku został
zmuszony do rozwodu w związku z ryzykiem „skażenia” swoimi poglądami
małżonki oraz dzieci..

Lecz to tylko wierzchołek góry lodowej. Przede wszystkim, kiedy

inwigilacja nasila się, coraz trudniej jest zaufać nawet najbliższym osobom.
Bugan doświadczył pierwszego aresztu wskutek donosu do Securitate,
wystosowanym przez jego „przyjaciela”. W podobnej sytuacji znajdowała się
Carmen — jej szkolni koledzy prowadzili tajne akta, w których zapisywali jej
komentarze na temat poglądów politycznych ojca. Samo Securitate nie
poprzestawało na szpiegowaniu, lecz usiłowało podstępnie wymusić na Buganach
wyznanie swoich zakazanych przez reżim poglądów. Jak wspomina to Carmen:

Kolejnym przykładem było wykorzystanie tzw. legendy

(techniczny zwrot używany przez Securitate), kiedy »pracownik
Amnesty International« odwiedził nas, by wypytać mamę o tatę i
dowiedzieć się, czy my też byliśmy z jego powodu prześladowani.
Funkcjonariuszowi polecono mówić z niemieckim akcentem i
zachowywać się nerwowo. Zaprosił ją do hotelu w mieście po to,
by »porozmawiać z dala od podsłuchów«. Była to pułapka,
zastawiona po to, by móc wtrącić mamę do więzienia za
rozmawianie z obcokrajowcami o tacie. Tutaj również mamy
nagrania, z którymi możemy porównać sobie to, co pamiętamy z
tamtego dnia. Gdy ten człowiek wyszedł, mama powiedziała:

»Nikt się o nas aż tak nie martwi. Nie ufam mu«. Uratował ją
właśnie brak zaufania.
Przykład rodziny Buganów idealnie ilustruje pogląd Misesa, że państwa

socjalistyczne są od postaw nieracjonalne. Nie tylko rujnują własną gospodarkę,
ale również rozbijają społeczeństwo.