Słuchamy, aby budowa

ć

Dariusz Piórkowski SJ (fot. r-z/flickr.com) „Ka

ż

dego wi

ę

c, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, mo

ż

na

porówna

ć

z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale” (Mt 7, 24). Zwykle skał

ę

z dzisiejszej Ewangelii

uto

ż

samiamy z Jezusem. Je

ś

li jednak uwa

ż

niej wczytamy si

ę

w tekst, odkryjemy,

ż

e solidny fundament naszego

ż

ycia tworzy

zarówno boskie słowo jak i jego ludzkie wcielenie w czyn. Mówienie w tym kontek

ś

cie,

ż

e skał

ą

jest tylko Chrystus, to w pewien

sposób uwalnianie si

ę

od odpowiedzialno

ś

ci za swoje

ż

ycie. Rozwijaj

ą

c metafor

ę

u

ż

yt

ą

przez Jezusa, mo

ż

na powiedzie

ć

,

ż

e nie

wystarczy jedynie wpatrywa

ć

si

ę

w pi

ę

kny projekt willi i wzdycha

ć

, jak by to było ładnie zamieszka

ć

w takim domu. Ale z samego

przygl

ą

dania si

ę

szkicom nic si

ę

nie urodzi. Ta Ewangelia

ś

wietnie ilustruje, na czym polega współpraca człowieka z Bogiem.

Przyjmuj

ą

c Jego dary, musimy zrobi

ć

wszystko, co w naszej mocy, aby

ś

my wydali dobre owoce. Oczywi

ś

cie, nie chodzi tutaj o skoki

na banji lub zdobywanie K-2, lecz cz

ę

sto o bardzo prozaiczne akty codziennego

ż

ycia. Budowanie

ż

ycia, jak mówi Ewangelia, nie

b

ę

dzie nam zawsze szło jak po ma

ś

le i w podskokach. Burze zniech

ę

cenia, zm

ę

czenia, przeciwno

ś

ci b

ę

d

ą

nas nachodzi

ć

. Ale je

ś

li

b

ę

dziemy mie

ć

w pami

ę

ci

ż

ywe Słowo Chrystusa, a równocze

ś

nie nie wycofamy si

ę

zbyt szybko z naszych zobowi

ą

za

ń

, przera

ż

eni

ograniczonymi mo

ż

liwo

ś

ciami, przetrwamy i wyjdziemy z tych do

ś

wiadcze

ń

wzmocnieni. Misj

ą

Słowa Bo

ż

ego nie jest wzbudzanie

zachwytów. W Ewangelii

ś

w. Łukasza natrafiamy na epizod, w którym pewna kobieta zachwycona mow

ą

Jezusa, zaczyna woła

ć

z

tłumu i wychwala

ć

Jego matk

ę

za to,

ż

e zrodziła kogo

ś

tak wspaniałego (Łk 11, 27-28). Odpowied

ź

Jezusa jest jednak intryguj

ą

ca. W

polskim przekładzie czytamy: „Owszem. Ale równie

ż

błogosławieni s

ą

ci, którzy słuchaj

ą

słowa i zachowuj

ą

je wiernie”. W greckim

tek

ś

cie pojawia si

ę

słowo menoun – „tak, ale”, „przeciwnie, „raczej”, które oddano pozytywnie jako „owszem”. Tymczasem słowo to

mo

ż

e by

ć

oddane jako potwierdzenie lub zaprzeczenie. Osobi

ś

cie uwa

ż

am,

ż

e polskie tłumaczenie jest zasadniczo trafne, ale trzeba

doda

ć

pewne wa

ż

ne uzupełnienie. W swojej wypowiedzi Jezus nie neguje entuzjastycznej uwagi kobiety i podtrzymuje warto

ść

fizycznego macierzy

ń

stwa, uznaj

ą

c godno

ść

Maryi. Niemniej, wydaje si

ę

,

ż

e w kontek

ś

cie całej Ewangelii

ś

w. Łukasza, Jezus kładzie

wi

ę

kszy akcent duchowe przyj

ę

cie i zrodzenia słowa w sobie, czyli w swoim

ż

yciu, czego Maryja jest równie

ż

dobitnym przykładem.

Chrystus zdaje si

ę

wi

ę

c mówi

ć

do niewiasty w tłumie: „Masz racj

ę

, kobieto, ale tylko cz

ęś

ciowo. Bo nie przyszedłem po to,

ż

eby was

czarowa

ć

, ale da

ć

wam mo

ż

liwo

ść

wzrastania dzi

ę

ki wypowiedzianemu i przyj

ę

temu słowu”. Kiedy słuchamy Słowa Bo

ż

ego i kaza

ń

(nie wył

ą

czaj

ą

c mnie samego), warto skupi

ć

si

ę

nie tylko na wra

ż

eniach, ale po wyj

ś

ciu z ko

ś

cioła zada

ć

sobie pytanie: Jak

ą

cegiełk

ę

wynosz

ę

z tej mszy, któr

ą

chciałbym doło

ż

y

ć

do budowy domu mojego

ż

ycia? Do czego czuj

ę

si

ę

zach

ę

cony? Co mógłbym

wprowadzi

ć

w czyn? Je

ś

li te pytania w ogóle nie padn

ą

, w tej lub innej formie, wszystko spłynie po nas jak deszcz po kaczce, gdy

ż

kazanie raz bardziej si

ę

nam podoba, a innym razem mniej. Chocia

ż

tak na marginesie trzeba powiedzie

ć

, ( i bij

ę

si

ę

w tym

momencie w piersi)

ż

e czasem kazania maj

ą

tak

ą

jako

ść

,

ż

e, przy najszczerszych ch

ę

ciach, nie wiadomo, co zabra

ć

ze sob

ą

do

domu. Słowo Bo

ż

e jest no

ś

nikiem i zaczynem dobra, które odpowiada naszym najgł

ę

bszym pragnieniom. Jak ziarno chce zapu

ś

ci

ć

w nas korzenie, zakiełkowa

ć

, dojrze

ć

i przynie

ść

owoc w postaci cnót i dobrych uczynków. Sk

ą

d jednak bierze si

ę

w nas rozd

ź

wi

ę

k

pomi

ę

dzy naszymi deklaracjami, poprzedzonymi cz

ę

sto zachwytem, a ich wypełnieniem? Co zrobi

ć

, aby skuteczniej przerzuca

ć

w

sobie most mi

ę

dzy słuchanym słowem a jego realizacj

ą

? Przyczyny tego rozziewu s

ą

ró

ż

ne: nasza słabo

ść

i ograniczenia, brak

wewn

ę

trznej motywacji, itd. My

ś

l

ę

jednak,

ż

e du

ż

o wi

ę

ksz

ą

przeszkod

ą

mo

ż

e by

ć

niedostateczne przekonanie o naszej wielkiej

warto

ś

ci. Pow

ą

tpiewamy w to,

ż

e Chrystus, powołuj

ą

c nas na swoich uczniów, z góry tak nas wyposa

ż

ył, i

ż

mamy w sobie podatny

grunt na przyj

ę

cie Jego Słów. Dlatego pierwszym krokiem do skuteczniejszego wypełniania woli Boga w naszym

ż

yciu jest

nieustanne odkrywanie spoczywaj

ą

cego w nas dobra, a tak

ż

e tego, które dzieje si

ę

wokół nas. Dla przykładu, jak

ż

e cz

ę

sto nasz

ą

uwag

ę

przykuwaj

ą

głównie złe wiadomo

ś

ci, które zwykle dobrze si

ę

sprzedaj

ą

i wypełniaj

ą

wi

ę

kszo

ść

serwisów informacyjnych w

mediach. Przyzwyczaili

ś

my si

ę

,

ż

e to normalno

ść

. O dobru niewiele si

ę

mówi, bo ono wydaje si

ę

oczywiste i nudne. „Ciesz si

ę

sob

ą

.

Nie mówi

ę

: czy

ń

tak zawsze. Nie mówi

ę

: czy

ń

tak cz

ę

sto. Lecz powiadam: czy

ń

tak wci

ąż

na nowo”- tak

ś

w. Bernard z Clairvaux

zwraca si

ę

w swoim li

ś

cie do ówczesnego papie

ż

a Eugeniusza III, który zacz

ą

ł si

ę

chwia

ć

i zniech

ę

ca

ć

. Ucieszy

ć

si

ę

sob

ą

to uzna

ć

,

ż

e jestem darem,

ż

e w moim istnieniu i wn

ę

trzu bije

ź

ródło dobra. Chrystus nie zach

ę

całby nas do budowania domu naszego

ż

ycia,

gdyby

ś

my nie byli do tego zdolni. Tylko trzeba t

ę

zdolno

ść

w sobie zobaczy

ć

. I ni

ą

si

ę

ucieszy

ć

.