Światła cienie

Będąc dzieckiem, patrzyłam na płomienie,

Tańczące na czarnym węglu,

Niczym jasności cienie.

Tańczyły balet dzikości,

Tańczyły go bezgłośnie,

Dawały przy tym ciepło,

Trąc się o siebie miłośnie.

Do tego igrały światłem,

Raz ciemnym, raz jaśniejszym,

To jakby – na niby – brzydszym,

To jakby – na niby – piękniejszym.

Albo pięły się po czymś,

Niby, bardzo, bardzo wysoko,

A za moment spadały – nisko -

Sypiąc iskry wokół – szeroko -.

A jak nazywał się taniec?

Być może miał tytuł wtedy:

„Początek wielkiego początku”

A może o niebo skromniejszy.

„Balet bez treści i wątku.”

Tego do dzisiaj nie wiem,

- Wówczas – widziałam tylko,

Drgające…, drgające…, płomienie,

Które na czarnym węglu,

Tańczyły, jak światła cienie.

I. Iwańska

Warszawa 2016-05-05