Oto artykuł, jaki pozwoliłem sobie przetłumaczyć z czasopisma „World

Explorer”, które zaprenumerowałem i które wydawane jest przez The
World Explorers Club. Artykuł jest o tzw. Włóczni Longinusa, która ponoć
była ostatnio w posiadaniu Hitlera oraz o tajnych bazach nazistów na
Antarktydzie i produkowanych przez nich tajnych broniach, w tym
latających talerzach. Przy okazji tego tekstu prosiłbym o przeprosiny dla
Igora Witkowskiego – miał rację: U-boot z rtęcią został zatopiony w
cieśninie Malakka, a zatem na wschodnim Oceanie Indyjskim!

Natomiast ma południowym Atlantyku pomiędzy październikiem 1942 a

wrześniem 1944 roku rzeczywiście zatopiono 16 U-bootów, ale nie jestem
pewien, czy któryś z nich posiadał ładunek rtęci. Wszystkim czytelnikom

stron NAUTILUS-a życzę miłej lektury!

Wojtek Bobilewicz

Fundacja NAUTILUS

III Rzesza na Antarktydzie

Ostateczny sekret Świętej Włóczni

Czym jest Święta Włócznia?

Wedle Ewangelii Św. Jana (19:31-37), kiedy Jezus wisiał na Krzyżu rzymski centurion przebił

Jego bok włócznią. Chrześcijańska tradycja nadała później owemu żołnierzowi imię Gaius Cassius
Longinus. W ciągu wieków przedmiot, o którym twierdzono, iż jest tą właśnie Świętą Włócznią
stawał się własnością niektórych z najbardziej wpływowych przywódców, w tym Konstantyna,
Justyniana, Karola Wielkiego, Ottona Wielkiego, cesarzy z rodu Habsburgów, a w nowszych
czasach Adolfa Hitlera. Powstała legenda, wedle której „ktokolwiek posiada ową Świętą Włócznię i
rozumie moce, którym służy, trzyma w swych rękach losy świata – dobre lub złe”.

Zwana także Włócznią Przeznaczenia, Włócznią Longinusa oraz Włócznią Chrystusa, owa

dziwna relikwia Pasji Chrystusa opisywana była przez ostatnie dwa tysiące lat. Euzebiusz z
Cezarei, który został duchowym doradcą Konstantyna tak opisywał Świętą Włócznię, która ponoć
sprzyjała potędze cesarza w czwartym wieku n.e.:

„Była to długa włócznia, wykładana złotem. Na wierzchołku przymocowany był złoty

wieniec i szlachetne kamienie, a w jego środku symbole imienia Zbawcy, dwie litery,
wskazujące na imię Chrystusa poprzez jego początkowe znaki – te właśnie litery cesarz miał w
zwyczaju nosić na swym hełmie w późniejszym czasie. Na włóczni zawieszony był też kawałek
materiału, iście królewski przedmiot, niezwykle bogato wyszywany i wysadzany najbardziej
lśniącymi szlachetnymi kamieniami, który, zdobiony także złotą nicią, na patrzącym wywierał
wrażenie nieopisanie piękne. Cesarz nieustannie używał tego symbolu zbawienia, chroniąc się
przed wszelakimi negatywnymi i wrogimi mocami i rozkazał, by włócznię nosić na czele swej
armii.

Uwagę świata przykuło opublikowane w roku 1972 dzieło Trevora Ravenscrofta, zatytułowane

The Spear of Destiny, the Occult Power Behind the Spear Which Pierced the Side of Christ
(„Włócznia Przeznaczenia, Okultystyczne moce, związane z włócznią, która przebiła bok
Chrystusa”). W książce swej opisywał głównie uprzednie życia najściślejszego kręgu nazistowskich
przywódców. Skonstatował on, iż w jedenastym wieku używali oni Włóczni Przeznaczenia do
odprawiania czarnej magii i że znów się tym zajmują – Druga Wojna Światowa stanowiła bitwę
czarnoksiężników pomiędzy siłami zła i dobra. Większość książki zawierają „dowody” na to, iż
główni gracze w dramacie, rozgrywającym się w latach 30-tych i 40-tych stanowili reinkarnację
naprawdę żyjących osób, które stanowiły wzór postaci z wagnerowskiej opery Parsifal. Od tego
czasu Włócznia Przeznaczenia stała się najważniejszym przedmiotem wielu powieści, opracowań
naukowych, programów telewizyjnych (fabularnych i dokumentalnych) a nawet komiksów.
Zaliczyć do nich można takie pozycje, jak Indiana Jones and the Spear of Destiny („Indiana Jones i
Włócznia Przeznaczenia”), Hellboy czy Hellblazer (któremu zawdzięczamy wyprodukowany w
roku 2005 film Constantine z Keanu Reevesem).

Ostrze Świętej Włóczni i inne regalia Świętych Cesarzy Rzymu, znajdujące się obecnie w Schatzkammer

w Wiedniu.

Ravenscroft nie był jedynym powojennym profesorem college’u, który pisał o micie Świętej

Włóczni, dodając nieco od siebie. W latach 1988-89, dr Howard A. Buechner, profesor medycyny
w Tulane i potem na LSU (Uniwersytecie Stanowym w Luizjanie), do tej opowieści dopisał nowy
rozdział, pisząc swe dwie książki, Hitler’s Ashes – Seeds of a New Reich („Popioły Hitlera –
nasiona nowej Rzeszy”) oraz Adolph Hitler and the Secrets of the Holy Lance („Adolf Hitler i
zagadki Świętej Włóczni”). Doktor Buechner był emerytowanym pułkownikiem armii
amerykańskiej, który podczas II Wojny Światowej służył jako lekarz (chirurg) polowy w batalionie.

W połowie lat 80-tych skontaktował się z nim posługujący się pseudonimem „kapitan Wilhelm
Bernhart”, który twierdził, że jest dawnym marynarzem z niemieckiego U-boota, który brał udział
w przewiezieniu Świętej Włóczni na Antarktydę w roku 1945 oraz dopomógł grupie niemieckich
biznesmenów w jej odzyskaniu w roku 1979. Przedstawił on Buechnerowi księgę, która – jak
twierdził – stanowiła dziennik z tzw. „Ekspedycji Hartmanna” z roku 1979 i zawierała m.in.
odręcznie napisany list, potwierdzający autentyczność obiektów, podpisany przez Hartmanna, a
także fotografie niektórych z wydobytych przedmiotów.

Wedle Buchnera ów niegdysiejszy nazistowski marynarz twierdził, iż może udowodnić, że

słynna Włócznia Przeznaczenia, wystawiana obecnie w Schatzkammer Museum w Wiedniu jest
podrobiona. Przed wojną Heinrich Himmler, który później został szefem Biura ds. Okultyzmu w
SS, utworzył krąg Rycerzy, służących Świętej Włóczni i nazwany Wielką Radą Rycerską. Słyszało
się często doniesienia, iż w celowo wyznaczonym do tego celu zamku Wewelsburg, który dziś wita
turystów lubiących grozę, używali oni Świętej Włóczni do odprawiania skomplikowanych
ceremonii z zakresu czarnej magii. „Kapitan Bernhart” twierdził, że podczas wojny Himmler
nakazał sprowadzić z Japonii do Niemiec najświetniejszego płatnerza, a ten sporządził drugą i
jeszcze doskonalszą replikę włóczni. Ową „perfekcyjną” kopię wystawiano potem w Norymberdze,
skąd powróciła pod koniec wojny do władz austriackich, podczas gdy nad prawdziwą włócznią
pieczę sprawował Himmler – aż na rozkaz Hitlera została wysłana na Antarktydę.

Obraz przedstawiający przebicie boku Jezusa włócznią Longinusa.

W ostatnich godzinach wojny, wedle słów owego marynarza, Hitler osobiście wyznaczył

człowieka, którego później nazywano „pułkownikiem Maximillianem Hartmannem” i który miał
dopilnować, żeby niektóre z jego najbardziej cennych skarbów, w tym Włócznia Przeznaczenia,
zostały przewiezione łodzią podwodną na Antarktydę – tą samą łodzią, na której wedle swych
zeznań służył Bernhart. Ponadto pułkownik Hartmann miał ponoć w roku 1979 odzyskać
prawdziwą Włócznię Przeznaczenia, znowu z pomocą Benrnharta. Wedle słów Buechnera i
Bernharda Święta Włócznia ukryta jest obecnie gdzieś w Europie i jest w posiadaniu
reaktywowanego zakonu rycerzy Himmlera, zwanego teraz Rycerzami Świętej Włóczni.

Skontaktowawszy się z większością rzekomych członków Ekspedycji Hartmanna z roku 1979

oraz innymi osobami zaangażowanymi w tamto przedsięwzięcie, w tym z niegdysiejszymi
wyższymi rangą urzędnikami nazistowskimi oraz bliskimi współpracownikami Adolfa Hitlera, na
przykład z przywódcą Hitlerjugend, Arturem Axmannem, pułkownik Buechner nabył przekonania,
że opowieści marynarza były prawdą. Albo był ofiarą niezwykle złożonego i skomplikowanego
żartu czy oszustwa, albo też Włócznia Przeznaczenia naprawdę przez jakiś czas złożona była na
Antarktydzie i może się znajdować w rękach grupy osób, które wierzą, iż posiada ona moc
kierowania losami ludzkości – i odprawiają właśnie teraz z jej pomocą magiczne rytuały!

Pułkownik Howard A. Buechner, w czasie II Wojny Światowej wojskowy chirurg, któremu pokazano
kroniki z Ekspedycji Hartmanna.

Opowieść pułkownika Buechnera zbadali i częściowo potwierdzili autorzy niniejszego artykułu

w swej książce napisanej dla i wydanej przez Adventures Unlimited Press (AUP), zatytułowanej
Secrets of the Holy Lance: The Spear of Destany In History & Legend („Sekrety Świętej Włóczni.
Włócznia Przeznaczenia w historii i legendzie”). Zdrowy rozsądek skłania się zapewne ku
odrzuceniu tak nieprawdopodobnej opowieści. A jednak wciąż i wciąż przekonujemy się, że prawda
zaiste dziwniejsza jest od fikcji. Choć przychylaliśmy się do twierdzenia, że Buechner stał się ofiarą
oszustwa czy żartu, zgodziliśmy się, że historię tę z całą pewnością warto zawrzeć w książce,
dotyczącej legend, jakimi obrosła Święta Włócznia – a pewne elementy z opowieści Buechnera
były zaskakująco bliskie prawdy! Oto zatem, czego udało nam się dowiedzieć w trakcie badań nad
tym ostatecznym sekretem Świętej Włóczni…

Ten propagandowy plakat czyni aluzję, iż to Hitler dzierży Świętą Włócznię. Dowody wskazują na to, że
pomimo trwającego wokół upadku Trzeciej Rzeszy, pracował on nad budową Czwartej rzeszy na
Antarktydzie.

Niemiecka Antarktyda

Główny Południk, czyli Południk Zerowy, przebiega od bieguna do bieguna, przechodząc przez

Greenwich w Anglii, zachodnią Francję, wschodnią Hiszpanię, Afrykę Zachodnią oraz Południowy
Atlantyk, a następnie przez Antarktydę w regionie znanym dziś jako Ziemia Królowej Maud. Został
tak nazwany w roku 1930 przez Norwega Riiser-Larsena, by uczcić Królową Norwegii.

Południk Zerowy (zero długości geograficznej) biegnie od bieguna do bieguna, przebiegając przez
Greenwich w Anglii, Zachodnią Europę, Zachodnią Afrykę i Południowy Atlantyk, a następnie przecina
Antarktydę w miejscu, które Niemcy nazwali Neuschwabenland (Nową Szwabią).

W roku 1939 Niemcy i Norwegia wysunęły roszczenia terytorialne, dosłownie w odstępie kilku

dni, do tego przybrzeżnego obszaru Antarktydy. Niemiecka Ekspedycja Antarktyczna z lat 1938-39
dokonała przelotów nad niemal jedną-piątą kontynentu, robiąc około 11.000 fotografii. Z samolotu
ekspedycji zrzucono także kilka tysięcy malutkich nazistowskich flag oraz specjalnych metalowych
słupków z insygniami ekspedycji i swastyką, roszcząc prawo Niemiec do tych ziem.

Nazistowski statek Schwabenland, załadowujący z powrotem na pokład jeden z samolotów Dornier
Wal(„Wieloryb”), które z niego startowały w trakcie swej misji z lat 1938-39, polegającej na zdjęciach
fotogrametrycznych i podboju części Antarktydy.

Nazwano ten region Nową Szwabią (po niemiecku Neuschwabenland), biorąc nazwę od

współczesnej Szwabii, stanowiącej jedno z pierwotnych księstw Królestwa Niemieckiego. Szwabia
była domem dla jednej z najpotężniejszych europejskich monarchii, Dynastii Hohenstaufenów,
która rządziła Świętym Imperium Rzymskim w XII i XIII wieku. Największym z władców dynastii
był Fryderyk Rudobrody (Barbarossa), w którego posiadaniu znajdowała się Święta Włócznia.
Wedle doniesień sam Hitler wierzył w to, że jest reinkarnacją Barbarossy. Nazwał od imienia króla
jeden ze swych domów, a inwazję na Rosję opatrzył kryptonimem Operacja Barbarossa.

Hitler uważał, że jest reinkarnacją Fryderyka Barbarossy, XII-wiecznego Cesarza Niemieckiego Świętego
Imperium Rzymu i właściciela Świętej Włóczni.

Niemiecka Ekspedycja Antarktyczna z lat 1938-1939 odkryła w głębi swego terytorium kilka

wolnych od lodu regionów z jeziorami i śladami wegetacji (głównie mchy i porosty). Geolodzy z
ekspedycji stwierdzili, że dzieje się tak za sprawą gorących źródeł lub innych zjawisk
geotermalnych. Odkrycie to, jak się twierdzi, skłoniło Reichsführera-SS Heinricha Himmlera to
opracowania śmiałego planu budowy stałej bazy na Antarktydzie. Od ponad 60 lat plotki o bazie,
opatrzonej kryptonimem „Stacja 211” urzekają historyków i badaczy. Czy to możliwe, że istotnie
została zbudowana i obsadzona załogą w ramach trwającego całą wojnę projektu? Być może
Kontradmirał Karl Doenitz ogłosił jego zakończenie kiedy w roku 1943 powiedział:

„Niemiecka flota łodzi podwodnych dumna jest ze zbudowania dla Führera w innej części

świata Szangri-La na lądzie, niezwyciężoną fortecę”.

Większość z pogłosek zgodna jest co do tego, że Stacja 211, jeśli istniała naprawdę, znajdowała

się wewnątrz wyraźnie widocznej góry w łańcuchu Muhlig-Hofmann w Nowej Szwabii (Ziemi
Królowej Maud). W latach 1946-47 Admirał Byrd, cieszący się w Ameryce największą renomą
badacz regionów polarnych, szukał być może Stacji 211. W ramach tak zwanej „Operacji
Highjump” miał do swej dyspozycji największą armadę, jaką kiedykolwiek wysłano na Antarktydę.
Stany Zjednoczone wysłały na Antarktydę 13 okrętów i 4.700 ludzi (w tym lotniskowiec, łódź
podwodną, dwa niszczyciele, ponad dwa tuziny samolotów i ok. 3.500 Marines w pełnym
rynsztunku bojowym), oficjalnie tłumacząc wszystko „misją szkoleniową”. A jednak uporczywe
pogłoski niestrudzenie twierdzą, że prawdziwym celem operacji było odnalezienie nazistowskiej
fortecy. Nie jest jasne, czy Byrdowi udało się kiedykolwiek odnaleźć „Szangri-La” Führera – o ile
oczywiście istotnie się tu znajdowało i o ile rzeczywiście go tu szukano.

Insygnia niemieckiej ekspedycji, która wytyczyła granice Nowej Szwabii w latach 1938-39, zagarniając
ten obszar dla Trzeciej Rzeszy.

W okresie pomiędzy rokiem 1956 a 1960 norweska ekspedycja naniosła na mapy większość

Ziemi Królowej Maud, bazując na pomiarach geodezyjnych na ziemi oraz fotografiach lotniczych.
Zwodniczym może wydać się fakt, iż istotnie odnaleziono wolną od lodu górę, która pasowała do
opisu z pogłosek o Stacji 211. Nazwali ją Svarthamaren (Czarny Młot). Jeśli to istotnie położenie
Stacji 211, jej sekret zostanie zachowany i w XXI wieku, albowiem teren ten ogłoszono „Specjalnie
Chronionym Obszarem Antarktycznym oraz Strefą Szczególnego Zainteresowania Naukowego”
zgodnie z postanowieniami Ustawy o ochronie Antarktydy z roku 1978. Miał to być obszar ochrony
przyrody, który znalazł się na liście „wyjątkowych naturalnych laboratoriów przyrody, służących
badaniom nad petrelem antarktycznym (Thalassoica Antarctica), petrelem białym (Pagodroma
nivea) oraz wydrzykiem antarktycznym (Catharacta maccormicki) oraz ich adaptacją do
rozmnażania w głębi kontynentu antarktycznego”. Dostęp ograniczony jest wyłącznie dla garstki
specjalnie wyselekcjonowanych naukowców. Jeśli to podstęp, to przez długie jeszcze lata nikt, kto
mógłby być uważany za niebezpiecznego ze względu na posiadaną wiedzę odnośnie prawdziwych
wydarzeń nie zostanie dopuszczony zbyt blisko tego obszaru.

Pułkownik Buechner oraz kapitan Bernhart unikają jednakże wzmianek o Stacji 211, być może

w celu zachowania tajemnicy, co zgadzałoby się z ogólnym wydźwiękiem ich dwóch książek. W
istocie przyznają oni, że nazwiska wszystkich członków ekspedycji z 1979 roku podane w
książkach są fikcyjne i zostały użyte w celu ochrony ich tożsamości. Jest oczywiste, że Buechner
nie mówi nam wszystkiego, co wie.

Zamiast tego, Buechner i Bernhart mówią nam, że załoga łodzi podwodnej w roku 1945

umieściła skarb Hitlera u stóp nie posiadającego nazwy lodowca w górach Muhlig-Hofmann; skarb
wkopany był w lód i chroniony stalowymi płytami. Oznacza to, że musiano by znaleźć jeden z
niewielu odcinków wybrzeża nie odcięty od morza kilometrami lodu szelfowego, a potem zejść na
ląd i maszerować po lodzie ponad 160 kilometrów w głąb kontynentu, z ładunkiem stali ważącym
tonę lub więcej! Wydało nam się to najmniej prawdopodobnym kawałkiem tej całej szalonej
układanki. W niektórych rejonach Antarktydy w ciągu roku spada 18 metrów śniegu. Jak głęboko
musiałby znajdować się skarb po ponad 30 latach? I w jakim celu maszerowano by w poszukiwaniu
wolnej od lodu przestrzeni po to tylko, by zakopać skarb w lodzie? Nie, odrzuciliśmy tę bajeczkę
Buechnera, mając nieomal pewność, że gdyby cokolwiek z tego było prawdą, to zaniesiono by
raczej Świętą Włócznię gdzieś, skąd łatwo byłoby ją odzyskać – do Stacji 211.

Stacja 211

To zadziwiające, ale odkryliśmy dowody na to, że prawa ręka Hitlera, Rudolf Hess, został

obarczony odpowiedzialnością za koordynację działań, mających na celu zbudowanie Stacji 211.
Historycy często uznają Hessa za nazistowskiego figuranta, który doszedł do wysokiego stanowiska
wyłącznie dzięki swemu całkowitemu wiernopoddaństwu Führerowi, lecz być może w istocie stało
się tak dlatego, iż jego prawdziwa rola była tak doskonale ukryta.

Jeśli tak, to Hess musiał poprosić o pomoc Reichsführera-SS Heinricha Himmlera. Himmler

odrzucił chrześcijaństwo, podobnie jak wielu z najwyższych rangą funkcjonariuszy nazistowskich,
wierzył zaś w dziwną germańską wersję neopogańskiego New Age. Był oddany niemieckiemu
okultyście Drowi Friedrichowi Wichtlowi, który specjalizował się w tradycji masońskiej oraz
teoriach o „światowym spisku”. Po upadku Cesarstwa Austro-Węgierskiego w roku 1918 pod
koniec I Wojny Światowej, Dr Wichtl napisał swój bestseller, zatytułowany Weltfreimaurerei,
Weltrevolution, Weltrepublik („Światowa masoneria, światowa rewolucja, światowa republika”).
Himmler zafascynował się okultyzmem, gdy w roku 1919 przeczytał książkę dra Wichtla, będąc
kadetem na rekonwalescencji po poważnej chorobie żołądka.

Ostatecznie Himmler stał się zwolennikiem hinduistycznej koncepcji światowych epok, zwanych

yugami. Wierzył, że obecna epoka, Kali Yuga, zakończy się globalnym kataklizmem, dając tym
samym początek nowej epoce, zwanej Satya Yuga. Zakładając nazistowską kolonię na
Antarktydzie, Himmler wierzył, iż w ten sposób przyczynia się do tego, by pozostałości „czystej
rasy aryjskiej” przetrwały nadchodzący kataklizm z nietkniętą strukturą społeczną i kulturalną.
Wierzył, że ocalali przejmą Antarktydę na własność, gdy kataklizm spowoduje stopienie czapy
lodowej na biegunie południowym.

Niemcy zbudowały podczas wojny ponad dwa tuziny „superłodzi podwodnych”. Każda miała

wielkość lotniskowca, lecz nie skonstruowano ich jako okręty wojenne, były one podwodnymi
transportowcami. Początkowo wykorzystywano je do dostarczania zaopatrzenia grup bojowych
łodzi podwodnych, zwanych „stadami wilków”. Potem, jak się zdaje, zostały zmuszone do
przewożenia narzędzi, sprzętu, surowców, a być może także niewolniczej siły roboczej do bazy na
biegunie południowym. Dowody wskazują, że kursy U-bootów w stronę Neuschwabenland trwały
nawet po kapitulacji Niemiec w roku 1945, jak to za chwilę zobaczymy.

W czasie wojny w tym olbrzymim przedsięwzięciu uczestniczyły także okręty nawodne, lecz w

miarę jak szala zwycięstwa przechylała się na stronę aliantów, znakomita część zadań
transportowych przypadła U-bootom i ich załogom. Pewne pojęcie o wielkości i natężeniu ruchu na
Antarktydę i z powrotem daje fakt, że pomiędzy październikiem roku 1942 a wrześniem roku 1944
na południowym Atlantyku zatopiono 16 niemieckich U-bootów.

Kilka ze statków nawodnych zdawało się pełnić funkcje jednostek nadzorujących, zaopatrując

łodzie podwodne i trzymając w odpowiedniej odległości aliantów. Dla przykładu ścigacz Atlantis,
pod dowództwem kapitana Bernharda Rogge, pomiędzy rokiem 1939 a 1941 przebył bardzo długą
trasę po południowym Atlantyku oraz po Oceanie Indyjskim i południowym Pacyfiku, między
grudniem roku 1940 a styczniem roku 1941 odwiedzając Wyspy Kergulena (w którym to czasie
pochowano kapitana w Bassin de la Gazelle). Okręt przybrał wówczas nowy kształt i pływał jako
Tamesis, dopóki 22 listopada 1941 roku nie zatopił go niedaleko Wyspy Wniebowstąpienia HMS
Devonshire.

Innym ścigaczem był Pinguin, pod dowództwem kapitana Ernsta-Felixa Krudera. Jego obszarem

działania był głównie Ocean Indyjski. W styczniu 1941 roku przechwycił on norweską flotę
wielorybniczą (statki-przetwórnie Ole Wegger oraz Pelagos, a także statek transportowy Solglimt i
jedenaście kutrów myśliwskich) na szerokości ok. 59ºS i długości ok. 02º30W. Jeden z tych kutrów
przemianowano na Adjutant. Pozostał na Oceanie Indyjskim jako okup, natomiast pozostałe
norweskie statki wysłano do okupowanej Francji. 8 maja 1941 roku Pinguin został zatopiony u
wybrzeży Zatoki Perskiej przez HMS Cornwall, po tym, jak przejął 136.550 ton towarów
brytyjskich i sił sprzymierzonych.

Jeszcze innym ścigaczem był Komet, dowodzony przez kapitana Roberta Eyssena. Działał na

oceanach Spokojnym i Indyjskim i wsławił się m.in. żeglugą w lutym 1941 roku wzdłuż wybrzeża
Antarktydy od Przylądka Adare aż po Lodowiec Szelfowy Shackletona w poszukiwaniu statków
wielorybniczych. Tam spotkał się ze ścigaczem Pinguin oraz z transportowcami Alstertor i
Adjutant. Kometa zatopiono u wybrzeży Cherbourga w roku 1942.

Mapa regionów antarktycznych.

Pośredni dowód na antarktyczny projekt konstrukcyjny stanowić może historia łodzi podwodnej

U-859. 4 kwietnia 1944 roku, o godzinie 04:40, wypłynęła ona z portu z nieznaną misją, wioząc 67
ludzi i 33 tony rtęci w zaplombowanych szklanych butlach, umieszczonych w wodoszczelnych
blaszanych skrzyniach. Później, 23 września tego samego roku, łódź została zatopiona w Cieśninie
Malakka przez HMS Trenchant. Choć zginęło 47 członków załogi, to jednak 20 ocalało. Jakieś 30
lat później jeden z ocalałych opowiedział otwarcie o przewożonym ładunku, a nurkowie
potwierdzili następnie tę opowieść, znajdując rtęć. Znaczenie tego odkrycia polega na tym, iż rtęci
używa się jako paliwa w pewnych odmianach napędu kosmicznego, o czym wkrótce opowiemy. Po
cóż niemiecka łódź podwodna miałaby transportować tego typu ładunek tak daleko od domu?
Podejrzewamy, że płynęła ona w kierunku Stacji 211, mając na pokładzie „paliwo” do pewnego
rodzaju specjalistycznych pojazdów powietrznych o kształcie dysku!

Dalsze dowody na to, że Stacja 211 istniała i była zamieszkana także po zakończeniu wojny

znaleźć można w doniesieniach, dotyczących aktywności niemieckiej floty po upadku Berlina. Dla
przykładu w dniu 10 lipca 1945 roku, ponad dwa miesiące po ustaniu oficjalnych działań
wojennych, niemiecka łódź podwodna U-530 poddała się władzom argentyńskim w porcie Mar del
Plata, jednej z najbliższych Antarktydy przystani w Argentynie. W podobnych okolicznościach w
miesiąc później – 17 sierpnia – do Mar del Plata przybyła łódź U-977. Były to tylko dwie z łodzi,
które, jak się uważa, stanowiły konwój „Ostatecznej Armii Fuhrera”. Informator pułkownika
Buechnera, „kapitan Bernhart”, służył ponoć na jednym z tych U-bootów, lecz aby ukryć
prawdziwą tożsamość tego człowieka nie wspomina się ni razu, na którym.

Załoga na pokładzie U-530, niemieckiej łodzi podwodnej, która poddała się w Mar del Plata w
Argentynie, na wiele miesięcy po zakończeniu wojny – nie złożywszy żadnych szczegółowych wyjaśnień
na temat tego, co robiła tyle czasu na Południowym Atlantyku. Czy tajemniczy „kapitan Bernhart” był
jednym z tych ludzi?

Przez dość długi czas po zakończeniu wojny napływały doniesienia o aktywności niemieckiej.

Francuska Agence France Press z dnia 25 września 1946 roku stwierdza: „powtarzające się
pogłoski o aktywności niemieckich U-bootów w rejonie Ziemi Ognistej pomiędzy najbardziej na
południe wysuniętym punktem Ameryki a Antarktydą oparte są na prawdziwych wydarzeniach”.

Potem zaś francuska gazeta France Soir, zamieściła następujące sprawozdanie ze spotkania z

niemieckim U-botem:

„Prawie półtora roku po zaprzestaniu działań wojennych w Europie islandzki statek

wielorybniczy Juliana został zatrzymany przez dużego niemieckiego U-boota. Juliana

znajdowała się w rejonie antarktycznym niedaleko Malwinów [Falklandów], kiedy wynurzyła
się niemiecka łódź podwodna i wciągnęła na maszt oficjalną niemiecką flagę żałobną –
czerwoną z czarnym obrzeżem.

Dowódca łodzi wysłał grupę marynarzy, która przypłynęła do Juliany gumowym pontonem, a

po wejściu na pokład statku wielorybniczego zażądała od kapitana Hekli części zapasów świeżej
żywności. Prośbę wypowiedziano zdecydowanym i nie znoszącym sprzeciwu tonem, z którego
wynikało, że opór byłby niemądry.

Niemiecki oficer mówił poprawnym angielskim i zapłacił za towar amerykańskimi dolarami,

dając kapitanowi wielorybnika prowizję w wysokości 10 USD za każdego członka załogi
Juliany. W czasie załadunku towarów na łódź podwodną jej dowódca poinformował kapitana
Heklę o dokładnym położeniu dużego stada wielorybów. Juliana odnalazła potem to stado
precyzyjnie we wskazanym miejscu”.

Czy to możliwe, że po zakończeniu wojny oprócz U-530 i U-977 w tamtym rejonie operowały

także inne U-booty? Francuskie sprawozdanie zdaje się wskazywać, że tak właśnie było. Nie
istnieją żadne oficjalne potwierdzenia takiej działalności, wiadomo wszakże, iż w czasie wojny
„zaginęły” 54 niemieckie U-booty, z których zaledwie w przypadku 11 istnieje
prawdopodobieństwo kolizji z minami.

Wydaje się rozsądnym przypuszczenie, że po ukończeniu pierwszych etapów budowy Stacji 211

przeniesiono tu kilka programów badawczo-rozwojowych nowych, eksperymentalnych rodzajów
broni. Wiadomo dość dobrze, iż Najwyższe Dowództwo nie pogodziło się z kapitulacją, wierząc, że
nowe bronie odwrócą przebieg wojny na korzyść Niemiec. Przy nasilających się bombardowaniach
alianckich i armiach nacierających na Niemcy od wschodu, zachodu i południa, wydawało się
roztropnym przeniesienie swych najcenniejszych projektów w jakieś miejsce, znajdujące się poza
zasięgiem działań wojennych – a jakież z nich mogło znajdować się dalej od aliantów, niż
Antarktyda?

Nazistowskie NOLe

Pod koniec 1944 roku SS Himmlera przejęło całkowitą kontrolę nad wszelkimi projektami

zaawansowanych broni i nad dużą częścią ich produkcji. Dotyczyło to także projektów tzw.
superbroni (takich jak rakiety V-2 i odrzutowe myśliwce) oraz licznych podziemnych kompleksów
w Niemczech i gdzie indziej, a także związanych z nimi obozów pracy przymusowej.

Ideologii nazistowskiej nie ograniczały ustalone i konwencjonalne nauki, jakich nauczano w

amerykańskich szkołach. Jest oczywiste, że nazistowskie programy technologiczne także cieszyły
się dużą swobodą. Programy owe stanowiły fuzję nazistowskiego szaleństwa z mobilizacją pozornie
niewyczerpanych zasobów produkcyjnych Niemiec i radykalnymi koncepcjami.

Jeden taki program, nadzorowany przez inżyniera zajmującego się implozją, Viktora

Schaubergera, przyniósł w rezultacie latające talerze i lewitujące dyski. Schauberger (1885-1958)
był pionierem nowego pojmowania Nauk Przyrodniczych, odkrywając pierwotne prawa i reguły,
których nie uznawała ówczesna nauka. Tego, co odkrył można się dowiedzieć w jednej z
najnowszych książek wydanych przez Adventures Unlimited Press (AUP), Hidden Nature: The
Startling Insights of Viktor Schauberger („Ukryta natura: zadziwiające spostrzeżenia Viktora
Schaubergera”) [nie przetłumaczona na polski – przyp. tłumacza].

Alianci już po wojnie natknęli się na dowody potwierdzające prace badawcze nad latającymi

talerzami. W fabryce i wyrzutni rakiet w Peenemünde, zarządzanej przez przyszłego szefa NASA,
Wernhera von Brauna, alianci odkryli kilka fotografii talerzy. Oglądali zdjęcia napędzanego rtęcią
Flugkriesel oraz świecących tajemniczych sfer, na które napotykali się alianccy piloci, nazywając je
„foo-fighters”. Opublikowany w maju 1980 roku w Neue Presse artykuł zawiera wspomnienia
inżyniera z Peenemünde, który pracował przy projekcie, mającym na celu opracowanie
przypominającego latający talerz uzbrojonego pojazdu, zdolnego do załogowych lotów z
prędkością 3000 km/h. Zbiegłszy po wojnie do Stanów Zjednoczonych, inżynier zgłosił patent na

latający talerz według swego własnego projektu. W ciągu ostatnich kilku lat AUP opublikowało
kilka książek na ten temat, w tym [żadna z nich nie została przetłumaczona na polski – przyp.
tłumacza] Man-Made UFOs 1944-1994: Fifty Years of Supression („NOLe wyprodukowane przez
ludzi 1944-1994: pięćdziesiąt lat milczenia”) Renato Vesco i Davida Hatchera Childressa oraz
Hitler’s Flying Saucers: A Guide to German Flying Discs of the Second World War („Latające
talerze Hitlera: przewodnik po niemieckich latających dyskach z Drugiej Wojny Światowej”)
Henry’ego Stevensa.

Domniemana, wykonana przez aliantów, fotografia częściowo wybudowanego pojazdu w kształcie dysku
znalezionego w fabryce w Pradze, w Czechach.

Pomiędzy rokiem 1947 a 17 grudnia roku 1969 Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych

prowadziły intensywne dochodzenie w sprawie doniesień i obserwacji niezidentyfikowanych
obiektów latających (NOLi). Program ten objęto kryptonimem Blue Book (Błękitna Księga).
Centralą programu była baza Sił Powietrznych Wright-Patterson. Po zamknięciu Projektu Błękitna
Księga Siły Powietrzne USA nie wyraziły oficjalnie żadnego dalszego zainteresowania
obserwacjami NOLi. Odpowiedzialny za Projekt Błękitna Księga kapitan Edward Ruppert [w
istocie jego nazwisko brzmiało Ruppelt – przyp. tłumacza], powiedział w roku 1956:

„Gdy zakończyła się II Wojna Światowa, Niemcy byli na etapie rozwoju kilku rewolucyjnych

pojazdów latających oraz rakiet samonaprowadzających. Większość z tych projektów
znajdowała się w początkowych fazach, niemniej były to jedyne znane rodzaje pojazdów, które
mogły choćby tylko zbliżyć się do możliwości technicznych obserwowanych obiektów UFO”.

Po przeanalizowaniu dowodów istnienia niemieckich programów badawczych nad bronią

eksperymentalną alianci poczuli, że mieli wiele szczęścia, pokonując w porę Niemców. Sir Roy
Feddon, któremu Brytyjczycy powierzyli śledztwo w sprawie produkcji nazistowskich maszyn
latających, powiedział:

„Widziałem wystarczająco wiele z ich projektów i planów produkcyjnych, by zdać sobie

sprawę z tego, że gdyby udało im się przedłużyć wojnę o kilka miesięcy, to zostalibyśmy
skonfrontowani z zupełnie nowymi i śmiertelnymi rodzajami broni powietrznej”.

Wczesny model latającego talerza, długodystansowy pojazd zwiadowczy, zwany Vril-ya RFZ-2,

został sfotografowany, jak towarzyszy statkowi Atlantis na Oceanie Atlantyckim. Istnieje pewne

prawdopodobieństwo, iż niektóre z tych długodystansowych dysków wykorzystano jako osłonę w
późniejszych misjach U-bootów. Przed wyprodukowaniem Elektroboota – łodzi podwodnej
napędzanej silnikiem elektrycznym – U-booty musiały wynurzać się na tankowanie. Porty
przyjazne niemieckim łodziom podwodnym w drodze na Biegun Południowy znajdowały się na
Ziemi Ognistej oraz niedaleko Przylądka Dobrej Nadziei w Południowej Afryce. Od samego
początku rozwoju Nowej Szwabii, wokół tych portów widziano bardzo dużo UFO, a w Ameryce
Południowej obserwacje takie trwały jeszcze przez dziesięciolecia.

Artystyczna wizja nazistowskich spodków, eskortujących U-booty na Antarktydzie.

Po nieudanej misji pokojowej Hessa w Anglii, w wyniku której resztę życia spędził za kratkami,

admirał Doenitz mógł przejąć rolę Hessa jako szef projektu antarktycznego. Wygłaszając
inauguracyjne przemówienie dla kończących szkołę morską kadetów w roku 1944 admirał czynił
złowieszcze przechwałki:

„Niemiecka marynarka wojenna ma wciąż do odegrania wielką rolę w przyszłości.

Niemiecka flota zna wszystkie miejsca ukrycia, do których można by ewakuować Führera,
gdyby zaszła taka potrzeba. Może tam w całkowitym spokoju dokończyć swą życiową pracę”.

Czy miejscem był Neuberlin na Antarktydzie? W naszych badaniach tego epizodu w trwającej

dwa tysiąclecia zawiłej drodze Włóczni poprzez chrześcijańską świadomość natknęliśmy się
szaloną, nieuniknioną mieszaninę otrzeźwiającej prawdy historycznej z zabawną Miejską Legendą
rodem z brukowców.

Zdjęcie latającego pojazdu Vril.

Neuberlin

Jeśli latem 1942 roku byłeś żołnierzem Wehrmachtu na zbombardowanej stacji kolejowej w

Połtawie, mieście na Ukrainie, mogłeś zaobserwować niezwykle dziwacznie wyglądającą
maszerującą jednostkę wojskową, zmierzającą ku oczekującemu pociągowi pasażerskiemu.
Jednostka ta składała się z kobiet, z których wszystkie były błękitnookimi blondynkami w wieku
pomiędzy 17 a 24 lata, wysokimi i smukłymi, a ich zachwycające figury przykrywały dziwaczne
mundury w kolorze błękitnego nieba. Każda z kobiet miała na sobie czapkę wojskową we włoskim
stylu, bluzkę o kształcie litery A, sięgającą poniżej kolana oraz podobną z kształtu i pasującą do
bluzki kurtkę z insygniami SS. Zdawać by się mogło, że SS zwerbowało właśnie pluton
luksusowych panienek do wynajęcia, lecz prawda była o wiele dziwaczniejsza. Patrzyłeś właśnie na
najnowszy wymysł Reichsführera-SS Heinricha Himmlera – Antarctisches Seidlungensfrauen
[Antarktyczne Osadniczki albo ASF].

Tymi słowami pisał rosyjski ufolog Konstantin Iwanienko na łamach magazynu UFO Roundup,

wol. 9, numer 3, z 21 stycznia 2004 roku. Iwanienko twierdził, iż należące do SS Rasse und
Seidlungshauptamt (Biuro ds. rasy i osadnictwa, inaczej RuSHA) było agencją, odpowiedzialną za
dobór kobiet do Antarktisches Seidlungensfrauen. Mniej więcej połowa z tych „rekrutek” stanowiły
Volksdeutschki – etniczne Niemki, których przodkowie osiedli na Ukrainie w XVII i XVIII wieku.
Inne zaś były rdzennymi Ukrainkami, które RuSHA „awansowała” do statusu rasy aryjskiej w
procesie zwanym Eindeutschung (zniemczaniem). Pisał, że nawet do 10.000 Ukrainek o
dopuszczalnej czystości rasowej (spośród ponad pół miliona deportowanych podczas wojny)
zostało przetransportowanych nie do przymusowej pracy w niemieckich fabrykach amunicji, lecz
na niemiecką część Antarktydy!

Fotografia wolnych od lodu gór na Antarktydzie, wykonana podczas jednej z sesji aerofotogrametrycznej.
Czy enigmatyczna Stacja 211, czyli Neuberlin, znajdowała się w takim właśnie miejscu, jak twierdzą to
uporczywe pogłoski?

Iwanienko twierdził dalej, że kobiety z ASF wysyłane były w takiej ilości, że „cztery Ukrainki

przypadały na jednego Niemca”. Jeśli to prawda, oznaczałoby to, że do Neuschwabenland, jak
nazywano terytorium Antarktydy, do którego prawa rościły sobie Niemcy, udało się około 2500
mężczyzn. Niektórzy z nich mogli być naukowcami i inżynierami, wysłanymi do pracy nad
zaawansowanymi systemami broni, wielu z nich jednak musiało być dość niezwykłymi żołnierzami
– tak zwanym „Ostatnim Batalionem”. Być może byli członkami himmlerowskiego Waffen-SS?
Żołnierzami, którzy sprawdzili się w walce, na przykład na Froncie Wschodnim? Rety! Cztery
dziewczęta na jednego mężczyznę to lepsze, niż Surf City Beach Boysów!

Niektórzy wierzą, iż kolonia Neuschwabenland przetrwała nie tylko koniec II Wojny Światowej,

ale także wielką bitwę z 3500 Marines oraz samolotami podczas „Operacji Highjump”, jak wkrótce
opowiemy.

Jakby wszystko to nie było wystarczająco niewiarygodne, Iwanienko napisał dalej:

„Całkowita liczba nazistów na Antarktydzie przekracza obecnie dwa miliony, a […] wielu z

nich poddało się operacji plastycznej, aby z większą łatwością móc przemieszczać się po
Ameryce Południowej i przeprowadzać wszelkiego rodzaju transakcje biznesowe”.

Nazwał on Rzeszę Antarktyczną „jednym z najpotężniejszych militarnie państw świata,

ponieważ jest w stanie kilkakrotnie unicestwić USA, wykorzystując wystrzeliwane z łodzi
podwodnych pociski nuklearne, jednocześnie pozostając zabezpieczonym przed nuklearnym
kontratakiem amerykańskim ze względu na grubą na ponad trzy kilometry pokrywę lodową”.

Twierdził dalej, iż miasto zwane Neuberlin (Nowy Berlin), stolica kolonii, rozciąga się wzdłuż

„wąskich, wydrążonych pod lodem tuneli”, znajdujących się pod nie wymienionym z nazwy
łańcuchem górskim, a ogrzewane jest poprzez „wulkanicznego pochodzenia otwory wentylacyjne”.
Całkowicie już dając upust wyobraźni, dodaje też, że Neuberlin przylega do „prehistorycznych ruin
miasta Kadath, które mogło być zbudowane przez osadników z zagubionego kontynentu, Atlantydy,
grubo ponad 100.000 lat temu”.

Przeszukanie Internetu pokazuje, iż wielu innych badaczy spoza oficjalnego kręgu także

twierdzi, iż pod lodami Antarktydy odnaleziono – a być może nawet ponownie zasiedlono – ruiny
Atlantydy. Niektórzy mówią, że Atlantyda znajduje się przy jednym z ok. 70 ciepłych jezior, które
odkryto na głębokości wielu kilometrów pod powierzchnią polarnej czapy lodowej, jak na przykład
Jezioro Wostok (Wschód) przy rosyjskiej bazie niedaleko Bieguna Niedostępności.

Innym z często czynionych twierdzeń odnośnie Neuberlina jest to, wedle którego w mieście

znajduje się Dzielnica Obcych, w której mieszkają Plejadanie, Zeta Reticulanie, Reptoidzi,
Aldebaranowie, Ludzie w Czerni i inni gwiezdni przybysze. Jak już wspomnieliśmy, naziści
pracowali nad niezwykle zaawansowanymi maszynami latającymi, z których część mogła
opuszczać ziemską atmosferę. Niektórzy badacze są przekonani, że nazistom istotnie udało się
polecieć na księżyc, a nawet na Marsa. Czy po opuszczeniu ziemi nawiązali kontakt z przybyszami
z kosmosu? Czy też może ich rakiety, pojazdy „foo-fighter” i latające dyski sprowokowały obcych
do odwiedzin na ziemi?

Naszym ulubionym przypadkiem daleko posuniętej kuriozalności rodem z brukowców jest

dziwna sekta religijna, zwana Redempcjonistami. Wierzą oni, iż w roku 1954 Hitler odbył podróż
na księżyc na pokładzie zbudowanego przez nazistów latającego talerza, gdzie spotkał się z obcymi
z Aldebarana, najjaśniejszej gwiazdy w konstelacji Byka. Owi obcy, na istnienie których brak
naturalnie jakichkolwiek dowodów, zabrali potem Adolfa do swego świata. Lecz, mówią wyznawcy
kultu, wkrótce powróci na mostku flagowego okrętu olbrzymiej kosmicznej armady z Aldebarana i
„odkupi” Ziemię!

We współczesnej ustnej tradycji ufologicznej krąży opowieść, jakoby latem 1936 roku w

Szwarcwaldzie rozbił się pozaziemski statek kosmiczny o napędzie antygrawitacyjnym,
odnaleziony przez nazistów i dokładnie przez ich zbadany, co wyjaśniałoby ich program rozwoju
latających talerzy. Przypomina to bardzo opowieści o podobnie wydobytym wraku rozbitego
„spodka” niedaleko Roswell w stanie Nowy Meksyk w roku 1947, prace badawcze nad którym
doprowadziły w efekcie do odkrycia tranzystora (opatentowanego przez Bell Laboratories w
kolejnym roku), światłowodów i innych egzotycznych technologii.

Wedle Iwanienki w ostatnich latach „idea Germańsko-Słowiańskiej Antarktycznej Rzeszy

zyskuje coraz większą popularność”. Twierdzi on, że o Rzeszy Antarktycznej „mówi się coraz
częściej” w Rosji, Polsce, na Ukrainie, Białorusi i w innych krajach Europy Wschodniej. W
numerze gazety Frankfurter Allgemeine z 10 maja 2003 roku polski dziennikarz A. Stagjuk
[przypuszczalnie zniekształcone nazwisko – przyp. tłumacza] krytykuje decyzję Polski o wysłaniu
oddziałów do Iraku w ramach pomocy Amerykanom w ich okupacji tego kraju. Pod koniec artykułu
stwierdza on: „następny rząd Polski podpisze traktat z Antarktydą i wypowie wojnę USA”. W tym
samym tygodniu słowa Stagjuka nadała operująca na falach krótkich stacja Deutsche Welle.

Czy rzeczywiście pod lodem znajduje się miasto, zamieszkane przez wnuki i prawnuki

pierwotnych osadników-esesmanów; czy też jest to jedynie Miejska Legenda, a Ziemię królowej
Maud zamieszkują jedynie ptaki i naukowcy o trzeźwych umysłach? Czy też może prawda leży
gdzieś pośrodku? Na co – jeśli w ogóle – natknął się admirał Byrd w roku 1947?

Bitwa o Neuschwabenland

Jak to już wcześniej odnotowano, w latach 1946-47 admirał Byrd mógł poszukiwać Stacji 211.

Podczas działań oficjalnie określonych jako „szkoleniowe”, w ciągu ponad miesięcznego okresu
tuzin okrętów z prowadzonej przez Byrda w trakcie „Operacji Highjump” („Skok z wysoka”)
flotylli przybył do trzech różnych punktów zbornych na oceanie południowym wewnątrz kręgu

polarnego, a pierwszy z nich zarzucił kotwicę w dniu 30 grudnia 1946 roku. Uporczywe pogłoski
twierdzą niezmiennie, iż prawdziwym celem operacji było odnalezienie Stacji 211 i – jeśli była
zamieszkana – nawiązanie walki z nazistami w ich fortecy.

Wedle planu większa część ludzi i sprzętu, tzw. Grupa Centralna, miała udać się do

antarktycznego „domu” Byrda, Małej Ameryki na Lodowcu Szelfowym Rossa, gdzie planowano
założyć główną bazę. Były jeszcze dwie grupy okrętów, z których każda składała się z
pomocniczego statku przewożącego hydroplany, niszczyciela i tankowca. Jedna z grup miała
rozpocząć operację na wschód od Grupy Centralnej, a druga – na zachód od niej.

Grupa Wschodnia, pod dowództwem kapitana George’a J. Dufeka, miała rozpocząć

przemieszczanie się po przeciwnej stronie kontynentu, niż obóz bazowy w Małej Ameryce. Grupa
Wschodnia rozpoczęła swą misję od rekonesansu na Ziemi Królowej Maud (zwanej przez Niemców
Neuschwabenland), a następnie przemieściła się na zachód i wykonała w tym czasie w dużej ilości
dokładne zdjęcia Niemieckiej Antarktydy. Z kolei Grupa Zachodnia, dowodzona przez kapitana
Charlesa A. Bonda, rozpoczęła od środka i zakończyła swą trasę w połowie drogi wokół
kontynentu, na Ziemi Królowej Maud, tym samym zamykając koło.

Tyły osłaniał całkiem nowy lotniskowiec, The Philippine Sea („Morze filipińskie”) z admirałem

Byrdem na pokładzie. Statek właśnie kończył próbny rejs niedaleko Zatoki Guantanamo na Kubie,
kiedy nadeszły rozkazy, że ma on uczestniczyć w „Operacji Highjump”. Pospieszna podróż na
północ przywiodła go do portu Bazy Marynarki Wojennej w Norfolk w stanie Wirginia.
Zakończenie przygotowań do liczącej 10.000 mil morskich trasy zajęło miesiąc.

Naszywka naramienna uczestnika Operacji Highjump.

Ponieważ statek miał przepływać Kanałem Panamskim, należało dokonać zmian w strukturze

kadłuba oraz pokładu głównego. Kanał został skonstruowany na początku XX wieku i może
zmieścić tylko jednostki niewielkich, względnie średnich rozmiarów. Współczesne giganty mórz –
supertankowce, kontenerowce i pływające miasta, jakimi są nowoczesne transportowce – zmuszone
są, jak ich żaglowi poprzednicy przed wiekami – do opływania Przylądka Horn.

Wkrótce doki wokół Philippine Sea zapełniły się skrzyniami, pełnymi ważącego ponad sto ton

wszelakiego rodzaju sprzętu i zapasów, czekających na załadunek. Na głównym pokładzie
wylądowało kilka śmigłowców, które zabezpieczono i przymocowano na czas podróży.

Potem zaś pojawił się największy problem, czyli sześć transportowców R4D. Były to wojskowe

wersje słynnych DC3. Były zdecydowanie za duże, by móc samodzielnie wylądować na pokładzie
lotniskowca z czasów II Wojny Światowej, a ich start z takiego lotniskowca możliwy był jedynie

przy wykorzystaniu przymocowanych do boków silników rakietowych. Lądowisko dla tych
samolotów znajdowało się o ponad milę od doku, tak więc przez sam środek bazy morskiej trzeba
było przebić pas, biegnący od lądowiska do nabrzeża. Piloci musieli przejechać każdym z
samolotów przez tę wąską ścieżkę; na końcach skrzydeł siedzieli marynarze, co niwelowało
ewentualność poderwania samolotu do góry przy silnych podmuchach wiatru i rzucenia nim o
ściany budynków, płoty czy maszyny. Niejednokrotnie czubki skrzydeł znajdowały się o cale od
katastrofy.

Na sam koniec na pokładzie Philippine Sea zjawił się admirał Byrd, który przybył na zaledwie

kilka godzin przed odpłynięciem. Tuż po południu 2 stycznia 1947 roku, z admirałem Byrdem
stojącym na mostku, Philippine Sea powoli zaczął oddalać się od mola przy dźwiękach grającej
orkiestry i salutującym dowództwie lokalnej bazy.

USS Philippine Sea, załadowany po brzegi zapasami żywności, helikopterami oraz gigantycznymi
samolotami transportowymi R4D, które wymagały napędu rakietowego, by wystartować z pokładu i
musiały być pozostawione na Antarktydzie, gdyż były zbyt duże, by wylądować z powrotem na
lotniskowcu.

Grupa Centralna dotarła do umówionego punktu zbornego na Antarktydzie trzy dni przed

opuszczeniem portu przez Philippine Sea, przybywając na Wyspę Scotta 30 grudnia 1946 roku. A
właściwie cała Grupa z wyjątkiem lodołamacza Burton Island. On także odbywał swój dziewiczy
rejs próbny, kiedy załoga otrzymała rozkaz uczestnictwa w misji. Burton Island odpłynął ze swej
bazy na zachodnim wybrzeżu późno i na ocean południowy przybył jako ostatni – w istocie
dopłynął tam właśnie w chwili, kiedy ogłoszono pospieszny odwrót, jak za chwilę zobaczymy.

Pierwszą „ofiarą” Wojny Byrda była łódź podwodna USS Sennet. Okręty Grupy Centralnej

podążały za lodołamaczem Northwind poprzez lodowy pak ku otwartym wodom Morza Rossa.
Wedle oficjalnej historii lód okazał się zbyt niebezpieczny dla łodzi podwodnej, którą odholowano
z powrotem na Wyspę Scotta. Niektórzy badacze spekulowali, że w istocie natknęła się ona na
niemieckie linie obrony przeciw łodziom podwodnym. Z Morza Rossa łódź odpłynęła na Nową
Zelandię w celu dokonania remontu, a potem udała się do swej bazy w strefie Kanału. Pozostała
część grupy dotarła do Zatoki Wielorybów 15 stycznia.

W ciągu następnych dwóch dni grupy żołnierzy zeszły na stały ląd i wybrały lokalizację obozu

bazowego. Gdy już dokonano wyboru budowa Małej Ameryki IV rozpoczęła się natychmiast.
Wkrótce rozładowano szereg różnych pojazdów, które wykorzystano przy budowie trzech pasów

startowych ze ubitego śniegu i jednego krótkiego pasa ze stalowych mat, a także przy
przygotowaniu powierzchni lodu na budowę miasteczka namiotowego (które również mogło się
pochwalić jedną wykonaną z blachy falistej chatą typu Quonset). Ciężka maszyneria, użyta przy
wykonywaniu tych zadań to m.in. traktory, jeepy, pojazdy typu „łasica”, buldożery inny sprzęt
gąsienicowy.

Drugi wypadek, przy tym pierwszy fatalny (oficjalnie), miał miejsce 21 stycznia. Ofiarą był

młody marynarz, Vance Woodall, ze statku zaopatrzeniowego Yancey. Wedle jednego z opisów
zajścia:

„Traktory D6 okazały się zbyt ciężkie, by jechać po śniegu, pokrywającym powierzchnię

lodu w zatoce. Aby uzyskać wystarczającą moc ciągnienia, kierowcy musieli rozjeżdżać śnieg
poruszającymi się stalowymi gąsienicami, aż osiągnęły one poziom twardego lodu. Często
zdarzało się wówczas, że jedna gąsienica „chwytała” lód wcześniej, niż druga, sprawiając, że
traktorem gwałtownie miotało na boki, dopóki obie gąsienice nie sięgnęły lodu. Oficjalny raport
z wypadku stwierdza, że Woodall uległ nieszczęśliwemu wypadkowi, gdy jego prawe ramię i
głowa dostały się pomiędzy gąsienicę a jedno z kół kiedy traktorem nagle targnęło w przód.
Kręgosłup Woodalla był połamany „wysoko w części szyjnej” i marynarz, który służył w
wojsku od zaledwie siedmiu miesięcy, zmarł na miejscu”.

Cztery dni później przybył wielce niezadowolony admirał Byrd. Philippine Sea spotkał się z

Grupą Centralną 25 stycznia niedaleko Wyspy Scotta. Cztery dni potem, 29 stycznia, szczęśliwie
wystartowały dwa pierwsze R4D, odbywając niebezpieczny lot do Małej Ameryki – na pokładzie
pierwszego z nich, lecącego wyżej, znajdował się admirał Byrd. Do 30 stycznia przybyło
bezpiecznie wszystkich sześć samolotów R4D. Tym samym skończyło się zadanie lotniskowca.
Zbyt duże, by powrócić na pokład statku, R4D miały być po prostu pozostawione na Antarktydzie
po zakończeniu misji. Philippine Sea natychmiast zawrócił i czym prędzej udał się w stronę domu,
przybywając do Quonset Point na Rhode Island 28 lutego.

Ze swej bazy w Małej Ameryce sześć samolotów R4D odbyło dziesiątki lotów fotogramet-

rycznych mających na celu wykonanie zdjęć zamarzniętego wnętrza kontynentu, w tym także
samego Bieguna Południowego. W tym czasie koledzy pilotów w „latających łodziach” PBM, które
wystartowały ze statku pomocniczego w Grupie Wschodniej i Zachodniej, latali z podobnymi
misjami wzdłuż całego wybrzeża Antarktydy.

W sumie wykonano ponad 73.000 fotografii. Lecz to, co mogło być marzeniem kartografa

okazało się kartograficznym koszmarem. Ze względu na brak odpowiednich punktów odniesienia
na lądzie wartość miało tylko kilka tysięcy zdjęć. Bez znajomości lokalizacji, do których odnosiły
się zdjęcia nie było możliwe złożenie z nich mozaiki i stanowiły one tylko pozbawione znaczenia
obrazy lodu. A przynajmniej tak twierdzono.

W kolejnym roku zorganizowano znacznie mniejszą ekspedycję, nazwaną „Operacja Windmill”

(„Wiatrak”), utrzymując, że jej celem miało być właśnie zebranie tych punktów odniesienia.
Niektórzy badacze utrzymują, że prawdziwym celem „Operacji Windmill” było stwierdzenie, czy
Stacja 211 jest wciąż zamieszkana.

Nie znaczy to wcale, iż projekt mapowania Antarktydy podczas „Operacji Highjump” przebiegał

bezproblemowo. Wszystkie trzy grupy nękała zła pogoda: mgły, niski pułap chmur, gęste chmury w
wyższych warstwach atmosfery, silne wiatry itp.; jednakże najgorsze warunki miała Grupa
Zachodnia, spędzając całe tygodnie bez startu choćby jednego samolotu.

Najbardziej zdumiewającym wydarzeniem dla Grupy Zachodniej było odkrycie „Oazy

Bungera”. Jak zapisał jeden z kronikarzy wyprawy:

„30 stycznia lub 1 lutego (zapisy nie są jasne) pilot PBM porucznik David E. Bunger wzniósł

się nad zatoką i poleciał na południe w kierunku oddalonego o jakieś sto mil kontynentu. W tym
samym czasie USS Currituck znajdował się niedaleko Szelfu Lodowego Shackletona na
Wybrzeżu Królowej Marii, części Ziemi Wilkesa. Docierając do brzegu Bunger przeleciał w

kierunku zachodnim, a jego kamery wciąż pracowały. Nagle ludzie w kokpicie zauważyli, jak
znad nagiego, białego horyzontu pojawia się ciemny punkt, a gdy się doń zbliżyli, nie mogli
uwierzyć własnym oczom. Byrd opisał to później jako „ziemię pełną błękitnych i zielonych
jezior oraz brązowych wzgórz pośród nieskończonych przestrzeni lodu”. Bunger i jego ludzie
uważnie przyjrzeli się temu obszarowi, a potem pospieszyli w stronę statku, by opowiedzieć
innym o swym odkryciu. Kilka dni później Bunger wraz z załogą powrócili, by jeszcze raz rzucić
okiem na swe odkrycie i stwierdzili, że jedno z jezior jest wystarczająco duże, by na nim
lądować. Bunger wylądował ostrożnie swą „latającą łodzią” i powoli się zatrzymał. Jak na
Antarktydę woda była dość ciepła, miała bowiem około 30º wedle ocen ludzi, którzy zanurzali w
niej ręce po łokieć. Jezioro wypełniały czerwone, błękitne i zielone algi, które nadawały
jeziorom charakterystyczną barwę. Zdawało się, że chłopcy „przenieśli się z dwudziestego wieku
w krajobraz sprzed tysiąca lat, kiedy to ziemia dopiero zaczynała się wyłaniać spod jednego z
największych zlodowaceń”, jak później pisał Byrd. Byrd nazwał to odkrycie „jak dotąd
najważniejszym, w każdym razie na tyle, na ile opinia publiczna interesowała się ekspedycją”.”

Dr Paul Siple, najbliższy przyjaciel admirała Byrda, który towarzyszył mu we wszystkich jego

polarnych ekspedycjach, także i w tej, skomentował później to odkrycie mówiąc, że ledwie wśród
naukowców biorących udział w ekspedycji zaczęły się dyskusje na temat natury „Oazy Bungera”,
„a już jedenastu przedstawicieli prasy na pokładzie USS Mount Olympus wysłało w świat depesze,
opisujące oazę jako „Szangri-la” i sugerujące, że ogrzewane jest ono tajemniczym źródłem ciepła i
zdolne do podtrzymywania życia roślinnego”. Czy terminy „Szangri-la” oraz „tajemnicze źródło
ciepła” brzmią znajomo? Oficjalnie, ze względu na słony posmak wody z próbki pobranej przez
Bungera, „Oazę Bungera” uznano po prostu za niewielką zatokę morską.

Grupa Wschodnia, przelatująca nad Neuschwabenland, była tą, która jako następna poniosła

(zanotowane oficjalnie jako ostatnie) straty. Oficjalna wersja głosiła, iż jedna z ich „latających
łodzi” PBM, zwana George One, uderzyła w wierzchołek góry i spadła, schodząc niżej i zabijając
trzy osoby. Tamte wydarzenia zapisał jeden z rozbitków, radiooperator Jim Robbins:

„Mój radar nie wyłapywał nic, prócz wierzchołków górskich szczytów, posiadających

szorstką powierzchnię o dobrych właściwościach odbijających. Wedle wskazań radaru
znajdowały się one 25 kilometrów ode mnie. Zgadzało się to z naszymi obdarzonymi wielkim
błędem mapami, a byliśmy wciąż spowici mgłą i lataliśmy na wysokości 240 metrów (prawie
zawsze poniżej pułapu złej pogody); mieliśmy właśnie zawracać, gdyż nie mieliśmy
nieograniczonego pułapu i widoczności nad wybrzeżem, jak zanotowała załoga podczas
wcześniejszego lotu George One. Zanim zdążyliśmy zawrócić, uderzyliśmy o wzniesienie, co
spowodowało eksplozję. W kadłubie i znajdującym się w nim zbiorniku paliwa mieliśmy
wyrwaną dziurę, co sprawiło, że 145-oktanowe paliwo zaczęło wylewać się na zewnątrz.
Płomienie z dyszy silnika natychmiast spowodowały jego zapłon. Była to zapewne największa
eksplozja lotnicza w dziejach, już wówczas w roku 1946! Cały kadłub po prostu uległ całkowitej
dezintegracji! Większość z nas została zmieciona z pokładu w tym samym kierunku. Dwóch
dostało się pomiędzy łopatki śmigła i natychmiast zginęło”.

Wychodząca w miejscowości Duluth w stanie Minnesota gazeta News-Tribune z dnia 2 stycznia

2005 roku zamieściła na stronie 7A artykuł, zatytułowany „Marynarka wojenna próbuje odnaleźć
samolot pozostawiony na Antarktydzie 58 lat temu”, w którym czytamy m.in.:

„27 listopada 2004 roku marynarka odbyła wstępny lot […], którego celem było odnalezienie

wraku George’a 1, samolotu, który rozbił się w roku 1946. Ekipa poszukiwawcza, lecąca na
pokładzie samolotu Orion P-3, należącego do Chilijskiej Marynarki Wojennej, składała się z
chilijskiej załogi wojskowej oraz naukowców z NASA, współpracujących ze sobą w tej misji.
[…]

Podczas trwającego 11 godzin lotu w obie strony – z i do Puenta Arenas, najbardziej na

południe wysuniętego miejsca w Chile – samolot poszukiwawczy obniżył się aż do pułapu 500

stóp (150 metrów) nad Wyspą Thurstona, aby umożliwić naukowcom wykorzystanie radaru oraz
promieni lasera w celu zlokalizowania pozostałości należącego do Marynarki Stanów
Zjednoczonych hydroplanu PBM (Martin) Marines. […]

Choć nieznani szerokiemu ogółowi, trzej mężczyźni, którzy zginęli w wypadku (w 1946

roku) – Wendell K. Hendersin, Maxwell Lopez oraz Frederick Williams – wciąż uważani są na
Antarktydzie za bohaterów”.

W amerykańskiej stacji badawczej McMurdo, znajdującej się na krawędzi Szelfu Lodowego

Rossa, znajduje się tablica, upamiętniająca czterech mężczyzn, którzy zginęli podczas „Operacji
Highjump” i którzy byli pierwszymi Amerykanami, jacy kiedykolwiek zginęli podczas wielu
ekspedycji, organizowanych przez Byrda.

Przyznać należy, iż oficjalne sprawozdania z operacji nie brzmią jak raporty z działań

wojennych. Istnieją jednak uporczywe pogłoski o zażartych bojach, wielkiej ilości ofiar,
zestrzelonych samolotach itp. Czy wszystko to są tylko zmyślone opowieści? Jeśli tak, czemu Byrd
stał na czele istnej armady i 3.500 Marines? I dlaczego kapitan Richard H. Cruzen, dowódca
operacyjny ekspedycji, nakazał nagłe zakończenie misji po zaledwie ośmiu tygodniach, choć ich
zaopatrzenie wyliczone było na trwający 6 do 8 miesięcy pobyt w regionach polarnych? Czemu
ludzie, którzy zginęli w „wypadkach” zostali zapamiętani jako bohaterowie wojenni?

Czy Byrd, a być może także załoga George One, natknęli się na nazistowski latający talerz?

Niektórzy uważają za dowód, że tak się właśnie stało wypowiedź admirała dla chilijskiej gazety
Brisant, jaki poczynił na pokładzie statku Mount Olympus w drodze do domu:

„USA musiały podjąć działania defensywne przeciw wrogim myśliwcom, nadlatującym z

regionów polarnych. […] Myśliwcom, które zdolne są przelecieć z jednego bieguna na drugi z
niewiarygodną prędkością”.

Wedle słów badacza spraw paranormalnych, Alana DeWaltona:

„Jedną z rzeczy, którą stwierdził admirał Byrd podczas konferencji prasowej po porażce na

Antarktydzie, było to, że cały kontynent antarktyczny należy otoczyć „murem instalacji
obronnych, ponieważ stanowi on ostatnią linię obrony dla Ameryki”. Choć podczas wojny USA
i Rosja byli sprzymierzeńcami, nagle powstała „Żelazna Kurtyna”, a wówczas Rosjanie i my
staliśmy się wrogami.

Zarówno Sowieci, jak i Stany Zjednoczone otoczyli bieguny bazami obronnymi i wczesnego

wykrywania, a pomiędzy nimi znajdował się nagi pas ziemi niczyjej, na której nie mieszkał
absolutnie nikt, ale czy rzeczywiście? Czy to możliwe, że udawaliśmy, że bronimy się przed
Rosjanami, a Rosjanie udawali, że bronią się przed nami, a w istocie zarówno my, jak i oni
obwialiśmy się tego, co było pomiędzy nami – Ostatniego Batalionu nazistów?”

Inną rzeczą, którą twierdzili niektórzy badacze, choć pierwotne źródło tej pogłoski trudno

odnaleźć, był fakt, że po powrocie do Stanów admirał Byrd wpadł w szał przed Prezydentem i
Połączonym Dowództwem Sztabu (według niektórych wersji tej historii zeznawał on przed
Kongresem) i nie znoszącym sprzeciwu tonem, silnie „zasugerował”, by z Antarktydy uczynić pole
testowe broni termonuklearnej. Miejskie Legendy dodają, że wkrótce po żądaniach Byrda, by
zbombardować nazistów na Antarktydzie bombami nuklearnymi, nad Kapitolem pojawiły się
NOLe. Snuto przypuszczenia, że niektóre z owych NOLi były nazistowskimi pojazdami z
Antarktydy, ostrzegającymi USA przed możliwością działań odwetowych, gdyby posłuchano
rekomendacji Byrda.

Proszę nam wierzyć, usilnie próbowaliśmy udowodnić powyższe! Nie znaleźliśmy żadnego

śladu domniemanego zeznania Byrda przed Kongresem, ale udało nam się ustalić, że został

wysłuchany przez Prezydenta, a zapiski z tego spotkania są wciąż do tej pory utajnione. W istocie
dwukrotnie nad Kapitolem widziano UFO, raz za dnia, a nieco później także nocą. Były
obserwowane przez tysiące ludzi, a krajowej prasie pojawiły się odpowiednie reportaże. Niestety do
obserwacji tych doszło w roku 1951, na długo po powrocie Byrda do USA, i prawie dwa lata po
zakończeniu „Operacji Windmill”. Nie wydaje się nam prawdopodobne, aby pomiędzy tymi
dwoma wydarzeniami istniał jakiś związek.

W drodze powrotnej do domu z operacji Highjump Admirał Byrd powiedział: „Niezbędne było podjęcie
działań defensywnych przeciwko wrogim myśliwcom, które nadlatywały z regionów polarnych. […]
Myśliwcom, zdolnym przelecieć z jednego bieguna na drugi z niewiarygodną prędkością”. Cóż miałoby
to oznaczać, jeśli nie fakt, że natknięto się na nazistowskie UFO?

Po operacjach Highjump i Windmill na Antarktydę udały się dosłownie dziesiątki ekspedycji.

Choć przez następną dekadę Amerykanie trzymali się z daleka od tego kontynentu, w ciągu
następnych kilku lat ekspedycje zorganizował ponad tuzin różnych narodowości. Wspólna opinia
autorów niniejszego opracowania jest taka, że jeśli istniała Stacja 211, to z całą pewnością została
porzucona na długo przed ogłoszeniem Międzynarodowego Roku Geofizycznego (1958-59), kiedy
to Antarktydę odwiedziła rekordowa liczba zwiedzających i badaczy spoza Niemiec.

Ekspedycja Hartmanna

Nasza opowieść o legendzie Włóczni Przeznaczenia, opisanej w książce Secrets of the Holy

Lance („Zagadki Świętej Włóczni”) rozpoczęła się i zakończyła w roku 1979, wraz z odzyskaniem
Świętej Włóczni z lodów Antarktydy przez „Ekspedycję Hartmanna”. Nasza próba odtworzenia tej
historii była, jak przyznajemy, fikcją i łączyła materiał z książek pułkownika Buechnera i kapitana
Bernharta z rezultatami naszych własnych badań odnośnie Stacji 211. Rozpoczęliśmy i
zakończyliśmy historię włóczni w roku 1979 ponieważ, o ile przekazy są choć po części
prawdziwe, Włócznia Przeznaczenia nie jest eksponatem, wystawionym w jakimś muzeum albo
schowanym głęboko w skarbcach jakiegoś kościoła, lecz w istocie odgrywa aktywną rolę na arenie
światowej. „Przeznaczenie świata na dobre lub na złe” znów może znajdować się w rękach jednego
człowieka!

W książce Adolph Hitler and the Secrets of the Holy Lance („Adolf Hitler i zagadki Świętej

Włóczni”) pułkownik Buechner i kapitan Bernhart opowiadają ze szczegółami, jak doszło do
ekspedycji Hartmanna. Wszystko zaczęło się, jak piszą, w roku 1969, kiedy to Rudolfa Hessa
zabrano do brytyjskiego szpitala, by tam leczyć jego wrzody. Kilka dni później były członek załogi

U-boota 530, jednej z łodzi podwodnych, które poddały się w Mar del Plata po zakończeniu wojny,
otrzymał klucz do skrytki bankowej w Szwajcarii. W skrytce znajdowały się wskazówki do innej
skrytki, w której znaleziono pewną ilość zapieczętowanych kopert oraz znaczną ilość ukrytych
płynnych aktywów.

Zapieczętowane koperty w szwajcarskim banku otworzył były członek załogi łodzi U-530.

Poinstruowano go, by skontaktować się i przekazać zawartość skrytki człowiekowi, któremu Hitler
osobiście powierzył przetransportowanie swego najbardziej cennego dobytku, w tym Świętej
Włóczni, na Antarktydę. W książkach Buechnera i Bernharta identyfikowany jest on jedynie jako
„pułkownik Maximilian Hartmann” i sami przyznają, że nie jest to nazwisko prawdziwe. Hartmann
nie opuścił Niemiec pod koniec wojny, lecz dopilnował, by w ostatnich dniach wojny wysocy rangą
urzędnicy, tacy jak Martin Bormann, osobisty sekretarz Hitlera, a także skarb Rzeszy, który
powierzył mu Hitler wydostali się z kraju dwiema lub większą ilością łodzi podwodnych. Ta grupa
łodzi podwodnych, licząca sobie pomiędzy 3 a 12 jednostek, nazywana była często „Konwojem
Führera”. Była to część północnego tzw. projektu „Rat Line” („Linia Szczura”), która umożliwiła
nazistom ucieczkę – a być może nawet samemu Führerowi!

Marynarz zrobił tak, jak mu nakazano, przekazując koperty pułkownikowi Hartmannowi. W

pierwszej z nich Hartmann odnalazł zakodowaną wiadomość od profesora Karla Haushofera.
Haushofer był tym dla Trzeciej Rzeszy, czym dla ostatnich kilku prezydentów USA był Wielebny
Billy Graham. Był nie tylko powiernikiem i spowiednikiem, lecz także aktywnie kształtował sposób
myślenia najwyższego dowództwa nazistowskiego. Jego wierzenia zmotywowały po części
nazistów do poszukiwania Arki Przymierza i Agarthy, mistycznego królestwa oświeconych istot,
mieszkających wewnątrz pustej w środku ziemi! Odszyfrowana wiadomość przekazywała dokładne
położenie skrzyń z brązu, które tyle lat temu Hartmann wysłał na Antarktydę na pokładzie łodzi
podwodnej.

Druga koperta zawierała instrukcje dla Hartmanna, by odtworzył Wielką Radę Rycerską

Himmlera, lecz tym razem rycerze mieli poświęcić siebie, a także wykorzystywać moc Świętej
Włóczni, w celu zaprowadzenia pokoju na świecie. Organizacja miała być także znana pod nową
nazwą, Rycerze Świętej Włóczni.

Trzecia koperta zawierała bardzo znaczną sumę pieniędzy. Dzięki nim Hartmann rozpoczął

tworzenie zakonu Rycerzy Świętej Włóczni oraz przygotowania do odzyskania ich mistycznego
talizmanu, Włóczni Przeznaczenia. Jak napisali Buechner i „Bernhart”:

„W roku 1974 Zakon Rycerzy został zreorganizowany przez byłego oficera armii niemieckiej,

niejakiego pułkownika Maximiliana Hartmanna, teraz jednak cele grupy były zasadniczo inne.
Tym razem nie było żadnego starego zamczyska, w którym by się spotykano. Wojskowe
mundury zostały zastąpione przez służbowe garnitury, a broń ustąpiła miejsca neseserom.
Zniknęła przemoc, a miast niej używano mądrych negocjacji”.

Pamiętnik Hartmanna w szczegółach opisuje długą i nieco nieprawdopodobną serię przesiadek z

jednego samolotu do kolejnego, potem podróż łodziami i wreszcie helikopter na Antarktydę. Choć
wydaje się, że Buechner akceptuje prawdziwość pamiętnika, autorzy niniejszego artykułu mają
wielkie trudności z jego przyswojeniem. Szczerze powiedziawszy, czyta się go jak kiepską,
amatorską powieść. Z drugiej strony, czegóż chcieć od starzejącego się biznesmena, piszącego po
niemiecku tekst przetłumaczony następnie na angielski przez równie wiekowego niemieckiego
marynarza, dla którego angielski nie był językiem ojczystym? Jak już wcześniej wspomniano,
przypuszczamy, że narracja poprzetykana jest fałszywymi wskazówkami i półprawdami aby
zapobiec rozpoznaniu przez kogokolwiek osób zaangażowanych w całe przedsięwzięcie – o ile,
rzecz jasna, rzeczywiście coś takiego istotnie miało miejsce.

Ostatecznie pułkownik Hartmann przybył na Antarktydę śmigłowcem wraz z trzema innymi

Rycerzami Świętej Włóczni. Zlokalizowali oni i usunęli stalowe płyty umieszczone nad wejściem
do komnaty, w której znajdowała się Włócznia i znaleźli wykładany stalowymi arkuszami tunel,
wiodący w głąb góry. Jak czytamy w dzienniku wyprawy:

„Nasze latarki oświetlają stalowy tunel, który ciągnie się na około dziesięć metrów. Kiedy

docieramy do końca tunelu, znajdujemy się w wielkim pomieszczeniu, przypominającym
jaskinię. Wydaje się być ciepłe. Rozświetlamy latarkami ową salę i zauważamy zamarznięte
słupy lodu o dziwacznych i groteskowych kształtach. Idziemy w głąb jaskini przez jakieś 300
metrów. To właśnie wówczas doszliśmy do mniejszej jaskini, która skręcała w prawo i kończyła
się komnatą szeroką na około 80 metrów i na dziesięć metrów wysoką. To tu właśnie ukryte są
skarby Rzeszy!

W tym miejscu ustawiono niewielki obelisk o mniej więcej metrowej wysokości, który

oznacza miejsce ukrycia skarbów. Znajduje się na nim inskrypcja: „Zaiste jest więcej rzeczy na
niebie i „w” ziemi, niż to się może przyśnić (Za tym punktem mieści się AGHARTA)
Haushofer, 1943”.

Nasze światła natychmiast padają na skarb, składający się z ośmiu dużych skrzyń z brązu.

Oznacza to, że na każdego mężczyznę przypadają dwie skrzynie i że trzeba będzie dwukrotnie tu
wracać. Czy to się nam uda? To się okaże. Każdy z nas chwyta mocno w dłonie brązową
skrzynię”.

Hartmann wkrótce ulega rozczarowaniu, zdając sobie sprawę, że całkowity ciężar skrzyń jest

zbyt wielki, by zespół mógł je wszystkie przenieść do czekającego nieopodal helikoptera. Trzeba
zostawić cztery skrzynie. Hartmann pisze dalej:

„Powrotny marsz jest wyczerpujący i trudny. W drodze powrotnej kilkakrotnie zatrzymujemy

się na odpoczynek. Z każdym krokiem skrzynie stają się coraz cięższe. Coraz częściej musimy
zatrzymywać się, by odpocząć. W końcu docieramy [do helikoptera] w chwili, gdy jesteśmy już
całkowicie wyczerpani. Po kolejnym krótkim odpoczynku rozpoczynamy załadunek brązowych
skrzyń na pokład. Lothar i Heinz odrzucają zapasowy bak z paliwem, przepompowując
wcześniej jego zawartość do głównego zbiornika… Wyrzucamy różne fragmenty zbędnego
sprzętu. Zmniejszamy tym samym ciężar śmigłowca, co wyrówna ciężar dodatkowego ładunku.
Ośmiu skrzyń nie dałoby się po prostu załadować.

Tuż przed odlotem otwieramy skrzynię, zawierającą Świętą Włócznię. Obserwujemy z

największą fascynacją, jak Klauss wyjmuje brązowy sworzeń z zatrzasku. W środku skrzyni
znajduje się spłowiały skórzany futerał oraz pełno innych przedmiotów. Ostrożnie otwieramy
futerał. Jest! Święta Włócznia! Włócznia, która przebiła bok Naszego Pana, Jezusa Chrystusa!
Lampka oliwna, którą zapaliliśmy […] sprawia, że to wszystko wygląda jak jakaś ceremonia.
Chwytam Świętą Włócznię w rękę i podnoszę ją w górę. Niewiele myśląc, wypowiadam słowa:
„Święta Włócznia zawsze zwraca się ku naszym odwiecznym Niemcom”.”

Buechner i Bernhart piszą, iż z Antarktydy pułkownik Hartmann i jego zespół udali się z

powrotem do punktu wyjścia w Brazylii, gdzie otrzymano odpowiednie dokumenty przewozowe,
umożliwiające wywóz Świętej Włóczni jako obiektu sztuki. Umożliwiło im to przejście przez
procedury celne bez większych trudności. Większość z grupy Hartmanna powróciła do Niemiec,
gdzie wiodą życie odnoszących sukcesy, ale pozostających w cieniu biznesmenów.

Jednakże pułkownik Hartmann wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Tam spotkał się z byłym

członkiem załogi jednej z łodzi podwodnych, której być może admirał Doenitz użył do przewozu
materiałów i ludzi do Stacji 211. Buechner i Bernhart twierdzą, że pułkownik Hartmann pozostawił
owemu marynarzowi pewne przedmioty, w tym także kopię dziennika wyprawy oraz napisany
odręcznie i podpisany list, potwierdzający autentyczność przedmiotów. Hartmann wyjechał,
zabierając ze sobą Włócznię.

Gdzie obecnie znajduje się Święta Włócznia?

Buechner zapewnia nas, że nad Włócznią sprawują teraz opiekę i ochronę owi Rycerze Świętej

Włóczni. Wydaje się, iż ich plan się powiódł, albowiem w rzeczy samej Niemcy znów są
zjednoczone jako jeden, potężny naród. Buechner zmarł wierząc, iż owi współcześni rycerze
chronią Włócznię, nie dopuszczając, by kiedykolwiek dostała się w niepowołane ręce. Czy tak jest
istotnie? Zapewne dopiero przyszłość pokaże.

Czy istnieje obecnie nowy zakon, „Rycerzy Świętej Włóczni”, którzy kierują niewiarygodne moce
Świętej Włóczni ku osiągnięciu światowego pokoju – co jest kompletnie innym celem, niż ten, do którego
dążyli wodzowie Trzeciej Rzeszy, wykorzystujący ją w sekretnych rytuałach na Zamku Wewelsburg?

Jerry E. Smith od ponad 30 lat jest autorem, wydawcą i aktywistą. Pojawił się już ponad 300

razy w różnych programach radiowych i telewizyjnych. Jeździ także z wykładami. Jest autorem
książki HAARP: The Ultimate Weapon of the Conspiracy („HAARP: Ostateczna broń konspiracji”)
(1998) oraz współautorem książki Secrets of the Holy Lance: The Spear of Destany In History &
Legend („Sekrety Świętej Włóczni. Włócznia Przeznaczenia w historii i legendzie”) (2005).
Drugim autorem tej ostatniej pozycji jest George Piccard, który także napisał książkę Liquid
Conspiracy: JFK, LSD, the CIA, Area 51 and UFOs („Płynna konspiracja: JFK, LSD, CIA, Strefa
51 i NOLe”) (AUP, 1999). Piccard jest prawdziwym człowiekiem Renesansu. Nocami jest
gitarzystą prowadzącym i wokalistą w „pre-apokaliptycznym” zespole rockowym The Atomiks, za
dnia zaś nosi garnitur, pracując jako jeden z dyrektorów zarządzających w dziale informatycznym
jednej z czołowych medycznych firm diagnostycznych.

Autor: Jerry Smith i George Piccard