Zuchy w Kręgu Rady!

Zuchy nie od razu będą umiały radzić, dlatego też musisz ich tego nauczyć. Zadbaj,
aby każdy zuch zabrał głos, aby w danej chwili mówił tylko ten zuch, który otrzymał
głos (posłuż się pacholikiem mówi tylko ten zuch, który trzyma pacholika), zadbaj o
to, aby zuch, którego sprawę omawiacie miał prawo głosu. Zasiadanie w Kręgu
Rady jest ważnym elementem zbiórki, stąd też obrzędowa oprawa zwoływania i
przebiegu Kręgu Rady.

Oto kilka ćwiczeń, które każdemu dziecku pozwolą powiedzieć: "teraz ja", pozwolą
poczuć się pewnie, pomimo otyłości, krótkowzroczności czy innej niesprawności lub
ułomności. Tu każdy zuch jest jeden, niepowtarzalny, najważniejszy na świecie.

Wszystkie ćwiczenia są dość proste, ale wymagają od prowadzącego pełnej
świadomości celu ich przeprowadzenia. Ćwiczenia nie można nie dokończyć lub
przerwać w połowie, gdy tylko kilkoro dzieci się wypowiedziało. Tutaj każdy ma
równe prawa - każdemu trzeba poświęcić tyle samo czasu, z każdym rozmawiać
podobnie, co wcale nie znaczy, że "z powagą", choć i ona w określonych
sytuacjach jest potrzebna. Ważna jest swoboda, ale dopasowana do możliwości
osoby prowadzącej tak, aby ćwiczenie mogło zostać zrealizowane. Dostrzegać
należy drobne sprawy, jeśli sąpozytywne, chwalić i nagradzać. Jeśli w trakcie zabaw
wynikną sytuacje, z którymi nie możesz sobie poradzić -porozmawiaj o nich ze
szkolnym psychologiem, pedagogiem lub inną osobą, która np. ukończyła warsztaty
socjoterapii.

Zaproponujmy znaną zabawę w imiona, aby każde dziecko przypomniało sobie o
istnieniu koleżanki lub kolegi. Drużynowy mówi swoje imię, kolejne dziecko najpierw
przedstawia siebie, a potem podaje imię drużynowego. Zabawa trwa, aż ostatnie
dziecko wypowie wszystkie imiona, własne również w odpowiedniej kolejności.
Porzucamy krąg i zuchy stają w rozsypce w sali.

Drużynowy zaczyna opowiadać o dzieciach. Ten zuch, który uzna, że mowa jest o
nim, wstaje, głośno krzyczy "to ja" i siada. Może się zdarzyć, że dwoje lub troje dzieci
krzyknie w tym samym momencie. Taką sytuację musisz przewidzieć wcześniej. Zanim
rozpoczniesz swoją opowieść o cechach dzieci, podkreśl, że w ludziach występują
podobieństwa i różnice. Każdy człowiek odbiera je inaczej. Dlatego opis własny i
koleżanki może być prawie identyczny. Pamiętać należy, że w opowieści nie wolno
wskazywać na ułomności lub na szczegóły ubrania. Pierwsze sprawi przykrość, drugie
nie jest stałą cechą dziecka.

Gdy wszystkie zuchy siedzą, rozdaj im kartki, kredki i poproś, by narysowały swój
portret. To nie ma być dzieło, tylko wizja ducha, wiec daj swej gromadzie niewiele
czasu -najlepiej kwadrans. Poproś, by każdy rysownik podpisał swój autoportret
ulubionym przezwiskiem lub imieniem, a potem postawił (położył) przed sobą. Usiądź
w kręgu i z każdym dzieckiem porozmawiaj o jego ulubionej zabawie, potrawie, filmie
itp. Pozostałe dzieci mogą mówić "ja też", "i mnie się to podoba", nie wolno dopuścić
do złośliwości lub przykrych komentarzy. Pamiętaj, są zuchy, które we własnym
domowym środowisku słyszą tylko o swych złych cechach i przyzwyczajeniach lub
lubią fantazjować i zmieniają prawdę. Takie sytuacje trzeba delikatnie eliminować
(czasami wystarczy jedno krótkie pytanie typu: z czego jest zrobione?, jak często
oglądasz?) lub pomóc wybrać tą cechę pozytywną. Po omówieniu prac i przypięciu

ich do maty pozwólmy, by dzieci w praktyce wykorzystały zebrane informacje.

Zabawa pt. "Kogo nie ma" jest znana, ale w tym przypadku warto ją odświeżyć i
przypomnieć. Potrzebny jest jeden koc do przykrywania dzieci. Zuchy stają w
rozsypce, następnie kucają. Na dany przez drużynowego znak wszyscy uczestnicy
zamykają oczy. Jedno dziecko zostaje nakryte kocem. Pozostałe dzieci po kolejnym
sygnale otwierają oczy i wskazany zuch informuje, kogo nie ma. Na pewno pomogą
portrety. Zabawę powtarza się kilkakrotnie. Ponowny powrót do kręgu i kolejne
ćwiczenie. Osoba prowadząca zajęcia czyta opis czynności, które lubi t robić dzieci.
Gdy któryś z zuchów (może być ich kilkoro) usłyszy zdanie o sobie, wstaje i biegnąc
wokół kręgu zgodnie ze wskazówkami zegara (kierunek) wymienia się miejscem.
Dlaczego jest to możliwe? Dzieci miały takie samo zajęcie, które lubią. Przykład opisu
-

charakterystyki:

- te dzieci lubią biegać i bawić się na świeżym powietrzu, te dzieci lubią rysować i
malować.

Poniższe ćwiczenie najlepiej przeprowadzić pod koniec zbiórki. Należy każdemu
dziecku wręczyć duży arkusz papieru pakowego, dobrze zatemperowany ołówek i
nożyczki. Dzieci w sposób dowolny dobierają się parami. Rozkładają papier na
podłodze lub przypinają do mat i obrysowują sylwetkę koleżanki lub kolegi leżącego
na wznak na papierze. Potem wycinają sylwety z papieru. W trakcie
obrysowywania należy opisywać koleżankę lub kolegę. (Najpierw przyboczny
obrysowywuje np. drużynową i opowiada: "Teraz obrysowuję Ciebie, druhno, masz
długie włosy, związane w koński ogon..."). Po wycięciu przypiąć sylwetkę w
dowolnym miejscu. Dobrze jest podpisać postacie. To ułatwi pracę na następnej
zbiórce. Tydzień to bardzo dużo w życiu dziecka, więc kolejne spotkanie można
rozpocząć od zabawy od zabawy z sylwetami. Spróbuj odnaleźć siebie. Każde
dziecko ma wskazać własną postać. Mogą pojawić się błędy i wtedy należy
wyjaśnić, skąd się wzięły. Kiedy każdy zuch odnajdzie swój cień, podchodzi do niego
i mówi o swojej nieprzeciętności. Ważne, by była pozytywna. Można prosić dzieci,
aby pomogły koledze. To ćwiczenie można przeprowadzić w dowolnym czasie, np.
w trakcie zabawy karnawałowej. Jeśli drużyny nie stać na zakup papieru, zabawę
można zorganizować w drzwiach zuchówki. Potrzebne jest prześcieradło i lampka
dająca mocny strumień światła. Biały materiał przybijamy do framugi drzwi i
oświetlamy. Kilkoro dzieci pojedynczo przemieszcza się między prześcieradłem a
lampką. Reszta drużyny obserwuje postać i podaje imię, wymienia ciekawe cechy.

Zaprezentowane ćwiczenia i zabawy pozwolą dzieciom uzmysłowić sobie
występujące różnice i podobieństwa, a takie stwarzają sytuacje do wyodrębnienia
cech, szczególnie pozytywnych, które maluchy zwykle podsumowują stwierdzeniem
"dobra -dobry". Uczą się obiektywnego wypowiadania sądu, bo i same mogą w
innym przypadku usłyszeć coś przykrego. Łączą je wspólne zainteresowania,
zwycięstwa i porażki.