Microsoft Word - Pytania - opracowane2.docx

1. Różnice pomiędzy mikroprocesorem a mikrokontrolerem

Mikrokontroler jest niezależnym systemem komputerowym, zawierającym w sobie (pamięć
RAM,ROM, układy I/O, timer, układy kontroli przerwań, rdzeń CPU), układ transmisji (szeregowej,
równoleglej), jednostkę obliczeniową ALU, zegar czasu rzeczywistego RTC :



mała moc obliczeniowa (20 MIPSów)



na ogół brak instrukcji zmiennoprzecinkowych



przetwarzanie potokowe



bogate peryferia

liczniki i układy czasowe

przetworniki A/C i C/A

duża liczba interfejsów



dostępne operacje bitowe



brak układu zarządzania pamięcią MMU



praca tylko w trybie rzeczywistym



rzadko obsługiwany bezpośredni dostęp do pamięci DMA



zastosowanie: aparatura kontrolno pomiarowa

Mikroprocesor jest sekwencyjnym układem logicznym działającym w takt sygnału zegarowe CLK:



duża moc obliczeniowa (6000 MIPSów obecnie)



wielordzeniowość oraz technologia HT



przetwarzanie potokowe



dostępne instrukcje zmiennoprzecinkowe



do działania wymaga dodatkowych peryferiów

kontroler DMA

pamięć (programu i danych)

kontroler przerwań PIC (ang. Programmable Interrupt Controller)



dostępny układ zarządzania pamięcią MMU



adresowanie w trybie rzeczywistym i wirtualnym



z reguły architektura Von-Neumana



możliwość pracy w systemie wieloprocesorowym



zastosowanie: komputery (stacje robocze - komputery osobiste, serwery)

2. Kaskadowe połączenie programowalnych kontrolerów przerwań

Kontroler przerwań jest urządzeniem pozwalającym na zgłaszanie przerwań przez wiele

urządzeń przy wykorzystaniu jednej linii przerwań mikroprocesora. Układ umożliwia także ustawianie
priorytetów  przerwań.  Pojedynczy  8259  umożliwia  obsługę  8  przerwań.  Możliwe  jest  jednak
podłączenie  kaskadowe  kontrolerów,  co  pozwala  obsłużyć  ich  większą  ilość.  Połączenie  takie  jest
realizowane jak na rysunku. Jedno z urządzeń pracuje w trybie master, z kolei pozostałe kontrolery
działają jako układ slave. Wyprowadzenia CAS0:2 wszystkich urządzeń łączy się ze sobą równolegle.
Linie  kontrolera  master  przesyłają  sygnały  do  układów  slave.  Z  kolei  wyjścia  INT  układów  slave  są
podłączane do wejść M7:0 układu master (każdy slave do jednego wejścia Mx). Wyjście INT układu
master jest podłączone z wejściem IRQ mikroprocesora. Układy wymagają skonfigurowania do pracy
w trybie kaskadowym.

Układy połączone są ze sobą trzema liniami adresowymi CAS0:2. Każdy z kontrolerów

rozpoznaje swoją rolę (Master lub Slave) badając poziom sygnału SP/EN. Zero logiczne konfiguruje

układ jako SLAVE. Do każdego kaskado połączonego kontrolera doprowadzony jest z procesora
sygnał INTA. lecz tylko układ Mastter jest połączony ze swojego wyjścia INT z wejściem procesora
INTREQ.

Obsługa przerwań od układu MASTER:



Urządzenie połączone z wejściem o numerze

n zgłasza przerwanie wymuszając wysoki poziom
logiczny na lini IRn



Jeżeli bit n w rejestrze maskującym IMR

jest ustawiony to powoduje  ignorowanie wszelkich
przerwań  nadchodzących  tą  linią,  jeżeli  nie  to
powoduje  ustawienie  n-bitu  w  rejestrze  zgłoszeń
IRR



Nastepnie układ oceny priorytetu wybiera w

przypadku większej liczby zgłoszeń to o najwyższym
priorytecie i wysyłago do rejestru obsługi ISR



w ISR obsługiwane jest przerwanie ,

procesor wysyła sygnał INTA a kontroler odpowiada
do niego wystawieniem na szynę danych D0:7

wektora przerwań



następnie rejestr ISR jest zerowany co objawia się gotowością do obsługi kolejnego
przerwania

Obsługa przerwań od układu SLAVE:



zgłoszenie ustawia n bit w rejestrze zgłoszeń IRR układu SLAVE i po opracowaniu priorytetów,
wysyła sygnał INT do układu Master



układ master otrzymuje zgłoszenie na linii IR2, co powoduje ustawienie bitu 2 w rejestrze IRR



układ master opracowawszy priorytet własnych zgłoszeń, wysyła sygnał INT do procesora



procesor odpowiada pierwszym sygnałem INTA, następnie układ Master adresuje liniami
CAS0:2 układ Slave odpowiadający za obsługę zgłoszonego przerwania



w obu układach następuje przesunięcie bitu odpowiadającego obsługiwanemu kanałowi z
IRR do ISR



drugi impuls INTA Z CPU nakazuje układowi Slave wystawienie na szynę danych (D7:0)
wektora przerwań



zerowane są rejestry ISR układu Master i Slave

3. Bezpośredni dostęp do pamięci (DMA)

Tryb DMA jest trybem, w którym transmisja danych pomiędzy urządzeniami (np. we/wy) a

pamięcią odbywa się z pominięciem samego mikroprocesora. Może to być realizowane przez sam
mikroprocesor lub przez specjalny układ zwany kontrolerem DMA. Wymaga on wcześniejszego
skonfigurowania. Tryb transferu DMA pozwala odciążyć procesor od przesłań danych między jednymi
urządzeniami a innymi. W tym czasie CPU może kontynuować wykonywanie programu. Przykładem
kontrolera DMA jest układ 8237. Możliwe jest kaskadowe połączenie układów 8237, aby zwiększyć
ilość urządzeń mogących pracować w trybie DMA.

Jest to przesyłanie danych bezpośrednio z pamięci do układu we/wy z pominięciem

mikroprocesora. Realizacja transmisji DMA wymaga zastosowania specjalnego układu tzw.

sterownika  DMA.  Układ  ten  inicjuje  transmisję
przez  zablokowanie  mikroprocesora  w  trakcie
transmisji  adresuje  komórki  pamięci,  dlatego
wymaga  zewnętrznego  sygnału  zegarowego.
Przed  rozpoczęciem  transmisji  musi  być
odpowiednio

zaprogramowany.

Sama

transmisja

może

być

wykonywana

zablokowaniu pracy mikroprocesora lub w cyklach zegarowych, podczas których przetwarza on dane.

Układ we/wy wykorzystujący transmisję DMA musi być wyposażony w dwa dodatkowe sygnały

sterujące(wyjściowy DRQ i wejściowy DACK). Sygnałem DRQ zgłasza się żądanie obsługi do
sterownika DMA. DACK oznacza zgodę na rozpoczęcie transmisji i jest wystawiany przez sterownik
DMA

Zaletą transmisji DMA jet szybkość przesyłania dużych ilości informacji (tzw. Bloków), wadą

jest skomplikowanie układów w postaci układu DMA i dodatkowych sygnałów sterujących.

4. Format liczby zmiennoprzecinkowej na podstawie typu float

Liczba zmiennoprzecinkowa jest komputerową reprezentacją liczb rzeczywistych zapisanych w

postaci  wykładniczej  (zwanej  też  notacją  naukową).  Ze  względu  na  wygodę  operowania  na  takich
liczbach przyjmuje się ograniczony zakres na mantysę i cechę. Powoduje to, że liczba jest określana z
pewną dokładnością i może występować w określonym zakresie.
Istnieje  kilka  typów  reprezentujących  liczby  zmiennoprzecinkowe  między  innymi  typ float.  W  typie
tym cała liczba przedstawiona jest na 32 bitach z czego:



8 bitów to wykładnik (cecha)



23 bity to mantysa



1 bit został przeznaczony na znak liczby

Wartość liczby zmiennoprzecinkowej zapisanej w typie float jest obliczana wg wzoru:

Gdzie:



S (ang. sign) – znak liczby, czyli 1 lub -1



M (ang. Mantissa) – znormalizowana mantysa



E (ang. Exponent) – wykładnik



Bias (pochodzi od ang. Biased Exponent) – pewna stała o którą przesuwany jest wykładnik

Normalizacja mantysy:
Mantysa należy do przedziału [1,2)
Znak liczby:
Liczba jest ujemna, gdy bit znaku (S) jest równy 1, w przypadku liczby dodatniej bit znaku jest równy
0.

Przesunięcie wykładnika:
Wykładnik, w celu uniknięcia konieczności kodowania jego znaku (liczba miałaby dwa bity znaku),
zapisywany jest jako wartość przesuniętą o pewną stałą (ang. biased exponent). Właściwą wartość
wykładnika uzyskuje się odejmując od zakodowanego wykładnika wartość przesunięcia (ang. bias).
W formacie liczby zmiennoprzecinkowej 32 bitowej przesunięcie to wynosi 127.
Poniżej przestawiona została liczba zmiennoprzecinkowa typu float

Znak

Wykładnik

Mantysa

L(C) = (01101000)

= 104

Bias = 127

L(C) – Bias = 104 – 127 = - 23

L(M) = (1.11101101111010111101011)

= 1 + (11101101111010111101011)

* 2

-23

=1.9294

L = 2,3000 * 10

-7

Najmniejszą

dodatnią

liczbą

możliwą

przechowywania

typie

float

-127

= 5,8775 * 10

-39

, co stanowi rozdzielczość tego typu danych. Największą wartością, którą można

zapisać jest 3,4028 * 10

Wartość największa

( ) =

( ) ∗ 2

( )

Wartość najmniejsza

( ) = −

( ) ∗ 2

( )

Wartość największa mniejsza od zera

( ) = −

( ) ∗ 2

( )

Najmniejsza większa od zera

( ) =

( ) ∗ 2

( )

5. Dekompozycja liczby zmiennoprzecinkowej dla wartości 17,5

Struktura liczby zmiennoprzecinkowej:

Mantysa m-bitowa, cecha n-bitowa, jeden bit przeznaczony na znak. Przyjmując następujące
oznaczenia:
L(S) – bit znaku, L(M) – mantysa, L(C) – cecha, P – podstawa systemu liczbowego
Liczbę zmiennoprzecinkową można zapisać w następującej postaci:
L(A) = (-1)

L(S)

* L(M) * P

L(C)-B

gdzie B = P

n-1

-1

Ponadto mantysa musi być unormowana co oznacza, iż L(M) musi się znajdować w przedziale [1,P), a
L(S) przyjmuje 0 lub 1.

Przykład:
(17,5)

= (10001,1)

-> normalizacja mantysy -> 1,00011 * 2

Przyjmując, że mamy 8 bitów na cechę oraz 8 bitów na mantysę (w tym jeden bit na znak),
otrzymujemy B = 2

8-1

-1 = 127, wobec tego L(C) = (131)

= (10000011)

Ostatecznie:

0 10000011 1000110

Niektóre typy danych pomijają jednostkę (1 przed przecinkiem) w mantysie, gdyż wiadomo, że
zawsze (gdy mantysa jest znormalizowana) ta 1 tam występuje. Tak np. jest w typie float. Wówczas
liczba zostałaby zapisana jako:
0 10000011 0001100000000000000000

6. Kolejność bajtowa, rozmieścić w pamięci o organizacji bajtowej od adresu 0x23

32 bitowe słowo o wartości 0xfd0aa55 w kolejności little endian oraz big
endian

W kolejności big endian dane wielobajtowe są zapisywane w pamięci po kolei od najstarszego bajta
do najmłodszego. Liczba 0xfd0aa55 będzie zapisana w pamięci w następujący sposób:

Adres

0x23 0x24 0x25 0x26

Zawartość

0x0f 0xd0 0xaa 0x55

W kolejności little endian dane są zapisywane w kolejności od najmłodszego bajta począwszy, a na
najstarszym skończywszy. Liczba 0xfd0aa55 będzie zapisana w pamięci w następujący sposób:

Adres

0x23 0x24 0x25 0x26

Zawartość 0x55 0xaa 0xd0 0x0f

7. Różnice pomiędzy architekturą harwardzką oraz Von Neumana

System komputerowy von Neumanna nie posiada oddzielnych pamięci do przechowywania danych i
instrukcji.  Instrukcje  jak  i  dane  są  zakodowane  w  postaci  liczb.  Bez  analizy  programu  trudno  jest
określić czy dany obszar pamięci zawiera dane czy instrukcje.
W  odróżnieniu  od  architektury  von  Neumanna,  w  architekturze  harvardzkiej  pamięć  danych  jest
oddzielona  od  pamięci  rozkazów.  Prostsza  (w  stosunku  do  architektury  Von  Neumanna)  budowa
przekłada się na większą szybkość działania - dlatego ten typ architektury jest często wykorzystywany
w procesorach sygnałowych oraz przy dostępie procesora do pamięci cache.

<- von Neuman

Harwardzka



Prostsza od architektury Von Neumanna
co przekłada się na większą szybkość
działania(używane

procesorach

sygnałowych i tam gdzie procesor ma
dostęp do pamięci cache)



rozkazy i dane przechowywane są w
oddzielnych pamięciach



różna organizacja pamięci(inna długość
słowa danych i rozkazów)



możliwość

pracy

równoległej

(jednoczesny odczyt z pamięci programu
oraz pamięci danych)

von Neumanna



procesor ma dostęp do przestrzeni
adresowej

dekodery

dresowe

zapewniają mapowanie pamięci na
rzeczywiste układy



pamięć  traktowana  jest,  jako  liniowa
tablica  komórek,  które  identyfikowane
są  przy  pomocy  dostarczanego  przez
procesor adresu



rozkazy i dane przechowywane są w tej
samej pamięci



nie da się rozróżnić danych od rozkazów



instrukcje jak i dane zakodowane są w
postaci liczb



wykonywany  program  może  sam  się
modyfikować  traktując  obszar  instrukcji
jako dane

8. Różnice pomiędzy mikroprocesorami typu RISC oraz CISC

Ze względu na typ listy instrukcji mikroprocesory można podzielić na:



RISC (ang. Reduced Instruction Set Computer)

Jako przykłady można wymienić: Atmel AVR, ARM, Ralpha, MIPS, SPARC, Intel 80860



CISC (ang. Complex Instruction Set Computer)

Jako przykłady można wymienić: AMD, x86

Podstawowe cechy architektury RISC w porównaniu z CISC:



Zredukowana liczba rozkazów do niezbędnego minimum. Ich liczba wynosi kilkadziesiąt,
podczas gdy w procesorach CISC sięga setek. Upraszcza to znacznie dekoder rozkazów.



Redukcja trybów adresowania, dzięki czemu kody rozkazów są prostsze, bardziej
zunifikowane, co dodatkowo upraszcza wspomniany wcześniej dekoder rozkazów. Ponadto
wprowadzono tryb adresowania, który ogranicza ilość przesłań - większość operacji wykonuje

się wg schematu:



Ograniczenie komunikacji pomiędzy pamięcią, a procesorem. Przede wszystkim do
przesyłania danych pomiędzy pamięcią, a rejestrami służą dedykowane instrukcje, które
zwykle nazywają się load (załaduj z pamięci), oraz store (zapisz do pamięci); pozostałe
instrukcje mogą operować wyłącznie na rejestrach. Schemat działania na liczbach
znajdujących się w pamięci jest następujący: załaduj daną z pamięci do rejestru, na zawartości
rejestru wykonaj działanie, przepisz wynik z rejestru do pamięci.



Zwiększenie liczby rejestrów (np. 32, 192, 256, podczas gdy np. w architekturze x86 jest
zaledwie 8 rejestrów), co również ma wpływ na zmniejszenie liczby odwołań do pamięci.



Dzięki przetwarzaniu potokowemu (ang. pipelining) wszystkie rozkazy wykonują się w jednym
cyklu maszynowym, co pozwala na znaczne uproszczenie bloku wykonawczego, a
zastosowanie superskalarności także na zrównoleglenie wykonywania rozkazów. Dodatkowo
czas reakcji na przerwania jest krótszy.

W skrócie:

RISC

CISC

Zbiór instrukcji jest ortogonalny

Rozbudowana liczba instrukcji

Mała liczba instrukcji


Zredukowana liczba rozkazów, upraszcza to
znacznie dekoder rozkazów



Redukcja trybu adresowania => prostsze
kody rozkazów



Ograniczenie komunikacji między pamięcią a
procesorem. Do przesyłanie danych między
pamięcią a rejestrami służa dedykowane
instrukcje (load, store)



Zwiększenie liczby rejestrów(np.32,192,256)



Dzięki przetwarzaniu potokowemu (pip
eling) wszystkie rozkazy wykonują się w
jednym cyklu maszynowym

Wysoka specjalizacja instrukcji



Duża liczba rozkazów



Niektóre rozkazy potrzebują dużej liczby
cykli procesora do wykonania



Wystąpienie złożonych ,specjalistycznych
rozkazów



Duża liczba trybów adresowania



Do pamięci może odwoływać się duża
liczba rozkazów



Mniejsza od układów RISC częstotliwość
taktowania procesora



Powolne działanie dekodera rozkazów

9. Podać różnice pomiędzy mikrokontrolerami 8051, 8052 oraz ADuC812

ADuC812

8051

8052



8 kanałowy, 12 bitowy przetwornik
A/C



Dwa 12 bitowe przetworniki C/A



Pamięć programu flash/EEPROM 8kB



Pamięć danych Flash/EEPROM 640B



Monitor napięcia zasilania



Sterownik transmisji szeregowej
I

C/SPJ



Kontroler DMA do transferu danych z
przetwornika A/C



Używany do pomiaru akwizycji i
analizy danych analogowych np. z
czujników



Dzieki przetwornikom C/A oraz
modułom czasowo licznikowym
możliwe jest generowanie sygnałów
sterujących elementami
wykonawczymi



8 bitowa ALU



4 banki rejestrów roboczych



4kB pamięci wewnętrznej ROM (zewn.
do 64kB)



128B pamięć wew. RAM (zewn. do
64kB)



Zbiór rejestrów specjalnych SFR



Układ generujący sygnał taktujący



4,8-bitowe równoległe porty



1 szeregowy port



2 liczniki działające w 1 z 4 trybów



Jednobitowy procesor funkcji
logicznych



System przerwań z układem
priorytetów



Wykonane są w zmodyfikowanej
architekturze harwardzkiej, należą do
CISC



Możliwość programowania w językach
wysokiego poziomu

To, co w
8051 plus:



256B wew.
pamięć RAM



Trzeci 16-
bitowy licznik



Dodatkowe
rejestry
specjalnego
do obsługi 3-
go licznika

10. Architektura mikrokontrolerów AVR

Głównym zadaniem rdzenia CPU (centralnej jednostki liczącej) jest zapewnienie poprawnego i

szybkiego wykonywania kodu. Z tego powodu CPU musi mieć dostęp do pamięci, musi wykonywać
operacje, sterować układami peryferyjnymi i obsługiwać przerwania.

Dla uzyskania maksymalnej wydajności AVR zbudowany jest w oparciu o architekturę

harwardzką – z rozdzielonymi pamięciami i szynami dla programu i danych. Instrukcje w pamięci
programu wykonywane są potokowo. Podczas gdy jedna instrukcja jest wykonywana, następna jest
już pobierana z pamięci programu. Dzięki takiemu rozwiązaniu, możliwe jest wykonywanie całej
instrukcji w każdym cyklu zegara.

Blok szybkiego dostępu zawiera 32 rejestry robocze o jednocyklowym czasie dostępu. To

pozwala aby jednostka ALU (arytmetyczno logiczna) również mogła pracować w jednym cyklu. W
typowej operacji, dwa argumenty ALU są wystawiane z bloku rejestrów, wykonywana jest operacja, a
wynik jest powrotem umieszczany w bloku rejestrów, i to wszystko w jednym cyklu zegara.

Sześć spośród 32 rejestrów roboczych może być używane jako trzy 16-bitowe rejestry

wskaźnikowe (X, Y, Z) w trybie adresowania pośredniego. Daje to możliwość wykonywania szybkich
przeliczeń danych. Jeden z tych trzech wskaźników adresu (Z) może być użyty jako wskaźnik adresu w
tzw. lookup tables w pamięci flash programu.

Podczas przerwań i wywołań procedur podrzędnych adres powrotny licznika programu jest

przechowywany w pamięci stosu. Stos zajmuje obszar pamięci SRAM, więc jego rozmiar jest
ograniczony wielkością tej pamięci. Każdy program musi zainicjalizować wskaźnik stosu SP w
procedurze obsługi resetu, zanim zostanie wywołana obsługa przerwania czy podprocedura.

Moduł przerwań ma swoje rejestry kontrolne w przestrzeni I/O z dodatkowym globalnym

bitem odblokowującym przerwania w rejestrze statusowym SREG (opisany dalej). Wszystkie
przerwania mają osobny wektor przerwania w tablicy wektorów przerwań. Przerwania mają
priorytet zależny od pozycji wektora. Im niższy adres wektora przerwań, tym wyższy jest priorytet dla
danego przerwania.

Rejestr statusowy – SREG:

Numer bitu

Nazwa

Dostęp

R/W R/W R/W R/W R/W R/W R/W R/W

Wartość początkowa

I – globalne zezwolenie na przerwania
T – znacznik kopii
H – znacznik przeniesienia połówkowego
S – bit znaku S=V xor N
V – znacznik przepełnienia
N – znacznik wartości ujemnej
Z – znacznik wartości zerowej
C – znacznik przeniesienia lub pożyczki
Mapa pamięci programu:

Każdy z portów ma ściśle z nim związane 3 rejestry konfiguracyjne. Są to: rejestr danych

PORTx, rejestr kierunkowy DDRx oraz port pinów wejściowych PINx. Dodatkowo ustawieniem
jednego bitu PUD w rejestrze SFIOR można wyłączyć wszystkie rezystory
pull-up we wszystkich portach jednocześnie.

Większość pinów posiada więcej niż jedną funkcję, do obsługi układów zintegrowanych w

mikrokontrolerze. Uaktywnienie funkcji alternatywnej wybranym pinom portu nie blokuje
pozostałym możliwości pracy jako cyfrowe piny I/O.

Bity DDxn w rejestrze DDRx określają kierunek pracy pinu. Wpisana tam wartość 1 powoduje

pracę pinu Pxn jako wyjściowy, 0 jako wejściowy.

Wpisanie 1 do PORTxn podczas, gdy pin skonfigurowany jest jako wejście, powoduje

włączenie rezystora pull-up. Wartość 0 spowoduje jego wyłączenie. Skonfigurowanie pinu jako
wyjście automatycznie odłączy rezystor pull-up. W czasie stanu resetu mikrokontrolera lub gdy nie
pracuje zegar, piny są w trójstanowe.

Wpisanie 1 do PORTxn, podczas gdy pin skonfigurowany jest jako wyjście, spowoduje

ustawienie stanu wysokiego. Wpisanie 0 ustawi stan niski.

Niezależnie od obranego kierunku pracy pinu w DDxn, wartość pinu portu może być

odczytana  poprzez  bity  PINxn.  Jeśli  zmiana  stanu  następuje  z  zewnątrz,  to  wartość  PINxn  jest
opóźniona  do  momentu  synchronizacji  ze  stanem  niskim  zegara.  Wartość  na  pinie  jest
zapamiętywana na zboczu opadającym zegara a uaktualniona wartość PINxn pojawia się ze zboczem
narastającym  zegara.  Potwierdzenie  wpisanej  programowo  wartości  pinu,  poprzez  odczyt  PINxn,
musi  odbywać  się  więc  co  najmniej  jeden  cykl  zegarowy  po  wpisaniu.  Synchronizujące  opóźnienie
można zrealizować instrukcją NOP.

Generator taktujący – w mikro kontroler wbudowano wzmacniacz odwracający fazę, przeznaczony do

generowania przebiegu zegarowego synchronizującego pracę mikrokontrolera. Wyprowadzenie XTAL1 i XTAL2 pełnią
odpowiednio funkcję jego wejścia i wyjścia.

Po podłączeniu zewnętrznego rezonatora wzmacniacz pracuje jako generator sygnału taktującego

mikrokontroler. Przewidziano też możliwość pracy z zewnętrznym przebiegiem zegarowym.

Rejestry ogólnego przeznaczenia
Zestaw 32 8-bitowych rejestrów ogólnego przeznaczenia gwarantuje szybki dostep do podręcznych danych.

Wszystkie rejestry mają bezpośredni dostęp do ALU, mogą więc pełnić rolę argumentów operacji arytmetyczno-
logicznych bez pośrednictwo dodatkowych rejestrów przejściowych i specjalnego akumulatora. 6 ostatnich rejestrów
tworzy 3 pary dwubajtowych rejestrów indeksowanych używanych jako wskaźniki(X,Y,Z) przy adresowaniu pośrednim.

Rejestry R0:15 objęte zostały ograniczeniem, przez co nie mogą być stosowane przez ALU przy operacjach ze

stałymi ładowanymi bezpośrednio.

ALU-bardzo wydajna jednostka arytmetyczno-logiczna współpracująca z bez[pośrednio z 32 rejestrami ogólnego

przeznaczenia. Operacje wykonywane przez ALU dzielimy na: arytmetyczne,logiczne,bitowe.

Pamięć programu- mikrokontrolery AVR wyposażono w 2kB pamięci Flash programowanej w systemie , która

pełni rolę pamięci programu.

Stos-pamięci SRAM w układach AVR powierzono dodatkową istotną rolę poza miejscem przechowywania

danych pamięć ta stanowi stos mikrokontrolera. Pamięć stosu może być wykorzystana do tymczasowego
przetrzymywania zmiennych lokalnych oraz adresów powrotu przy wywoływaniu podprogramów.

11. Opisać architekturę Motorola M68

12. Sekwencja startu i stopu w protokole I

Gdy na linii SDA stan logiczny zmienia się z '1' na '0', a na linii SCL jest stan '1', to sytuacja taka

nazywa się START. Natomiast gdy na linii SDA stan logiczny zmienia się z '0' na '1', podczas wysokiego

poziomu na linii SCL, to sytuacja taka nazywa się STOP. Przedstawione to zostało na poniższych

wykresach:

W protokole I

C transmisja danych odbywa się szeregowo, w dwóch kierunkach przy użyciu dwóch

linii. Jedna z nich SCL(serial clock Line) przesyła impulsy zegarowe synchronizujące transmisję,

natomiast druga SDA(serial data Line) przesyła dane w dwóch kierunkach.

Stan linii danych może być zmieniany, gdy linia zegarowa SCL znajduje się w stanie niskim.

13. Opisać interfejs 1-Wire

Nazwa interfejsu 1-Wire wywodzi się stąd, że do całkowitej komunikacji używana jest tylko

jedna linia danych (i jedna linia masy). Dodatkowo, odbiornik może być zasilany bezpośrednio z linii
danych, wykorzystując zasilanie pasożytnicze, co jest ogromną zaletą tego interfejsu.

Właściwości magistrali 1-Wire:



Wykorzystuje jedną linię do dwustronnej komunikacji.



Wymaga rezystora podciągającego na linii danych (ang. pull-up resistor) najczęściej o wartości
4.7–5 kΩ.



System z magistralą 1-Wire wymaga jednego urządzenia typu Master i jednego lub więcej
urządzeń typu Slave.



Każde urządzenie podłączone jest do magistrali przez końcówkę typu „open drain” lub 3-state
port.



Wszystkie dane oraz rozkazy przesyłane są przez magistralę począwszy od najmłodszego bitu
(ang. LSB).

Każda wymiana danych zawiera 3 etapy :

1. Inicjalizacja: Zawiera etap zerowania układu Slave oraz etap potwierdzenia przez Slave’a

obecności na magistrali.

2. Przesyłanie komendy typu ROM:. Każdy układ Slave posiada unikalny 64-bitowy kod.

Komendy typu ROM umożliwiają zaadresowanie konkretnego układu, identyfikację układu,
wyszukanie alarmu lub pominięcie sprawdzania 64-bitowego kodu.

3. Przesłanie funkcji sterującej układu:. Sekwencja tego typu umożliwia realizację wszystkich

dostępnych operacji na wybranym układzie.

14. Wyjaśnić ideę sterowania multipleksowego (macierz diod lub klawiszy)

Procesor wysyła na linie wierszy impuls po kolei począwszy od pierwszej. W każdej chwili czasu

w stanie aktywnym jest tylko jeden wiersz. Wciśnięcie przycisku spowoduje wystąpienie impulsu na
odpowiedniej kolumnie, co zostaje wykryte przez procesor. Po jednym cyklu odpytywania klawiatury,
proces jest powtarzany.

Połączenie większej ilości klawiszy w matrycę pozwala na zaoszczędzeniu wyprowadzeń

mikrokontrolera. Klawiatura składająca się z 16 przycisków wymaga 8 linii mikrokontrolera.

Odczyt pierwszego wiersza:
Zerowanie programowe linii B0 i odczytując stan wyprowadzeń B4:B7- stan tych linii

odzwierciedla stan klawiatury w pierwszym wierszu (SW1-SW4). Przykładowo niski poziom na linii B5
oznacza wciśnięcie SW2. Podobnie postępujemy dla pozostałych wierszy kolejno zerując pojedyncze
linie B4, B5, B6, B7 i odczytując stan czterech linii wejściowych. W ten sposób po wykonaniu 4
kroków mamy odczytane stany wszystkich 16-stu klawiszy.

15. Procesory sygnałowe

Zadaniem procesorów sygnałowych (DSP – ang. Digital Signal Procesor) jest przetwarzanie sygnałów
analogowych lub cyfrowych w czasie rzeczywistym. Zastosowanie znajdują one przede wszystkim w
przetwarzaniu sygnałów akustycznych, obrazów, a także modulacji i demodulacji (modemy, telefony
komórkowe). Główne różnice pomiędzy DSP a zwykłym mikroprocesorem to:



Operacja mnożenia wraz z akumulacją wykonywana jest w jednym cyklu



Specjalne tryby adresowania pamięci (pamięć dwuportowa)



Sprawna realizacja pętli

Procesory DSP można podzielić na:



Stałoprzecinkowe



Zmiennoprzecinkowe



16, 32 czy 64 bitowe

Przykładem procesora sygnałowego może być procesor sygnałowy rodziny ADSP-21xx. W procesorze
tym znajdują się następujące jednostki obliczeniowe:



ALU – Arithmetic Logic Unit jest 16-bitowa z dwoma wejściami X i Y i jednym wyjściem R,
wyniki operacji zapamiętywane są w rejestrach AR i AF,

Operacje arytmetyczne i logioczne

Rejestr AF jest rejestrem wewnętrznym umożliwiającym użycie wyniku bezpośrednio
jako jedno z wejść (wejście Y)

Rejestr AR może zostać przesłany na magistralę R-BUS lub DMD-BUS oraz załadowany
z magistrali DMD-BUS



MAC – Multiply Accumulator

Jedno cyklowe instrukcje mnożenia, mnożenia z dodawaniem, mnożenia z
odejmowaniem

40-bitowy akumulator z zabezpieczeniem na przepełnienie

dwa 16-bitowe wejścia(X i Y)

wynik mnożenia w postaci 32 bitowej R

wynik może być podawany na wejście Y

wszystkie rejestry mogą być odczytane lub zapisane w tym samym czasie



Shifter – rejestr przesuwny

Normalizacja (konwersja liczb stałoprzecinkowych na zmiennoprzecinkowe)

Denormalizacja

Przesunięcia arytmetyczne i logiczne

Ponadto w procesorze znajdują się jeszcze: generator adresu danych DAG, który odpowiada za:



Sprzętowe adresowanie modulo



Jednoczesne zarządzanie czterema wskaźnikami za każdy DAG



Sprzętowa implementacja bufora cyklicznego



Możliwość pobrania dwóch operandów jednocześnie

oraz układ sekwencjonowania programu Program Sequencer:



Generowanie adresu kolejnych instrukcji



Stos sprzętowy



Obsługa przerwań



Jedno cyklowa obsługa instrukcji rozgałęziających

Ponadto zawiera : elementy we/wy, peryferia (porty szeregowe, flagi we/wy, timer)

16. Podział instrukcji. 15 przykładów dla dowolnej architektury

Podział



pełniona funkcja

przesłań (miedzyrejestrowe, pamięć – rejestr, rejestr – pamięć)

arytmetyczne

logiczne

sterujące (wywołanie podprogramu, skok bezwarunkowy, skok bezwarunkowy
względny)

warunkowe

specjalne (zatrzymanie procesora, oczekiwania przerwania, operacja pusta, obniżenie
poboru mocy)



typ danych

stałoprzecinkowe

zmiennoprzecinkowe

bitowe (przesunięcia logiczne, arytmetyczne, przesuniecie cykliczne w prawo przez
znacznik przeniesienia

przesuniecie cykliczne w prawo, ustawianie bitu k w słowie B,

zerowanie bitu k w słowie B)

blokowe

DSP - Digital Sound Processing

SIMD - Single Instruction Multiple Data



poziom uprzywilejowania

0 - jadro systemu operacyjnego (zarządzanie pamięcią, przełączanie zadań)

1 - system operacyjny (dostęp do danych, obsługa wejść / wyjść)

2 - rozszerzenie systemu operacyjnego przez użytkownika

3 - programy użytkowe

Przykłady dla AVR ATMEGA:

Mnemonik Operandy

Opis

Znaczniki

Cykle

zegara

Uwagi

Arytmetyczno-logiczne

ADD

Rd, Rr

Rd = Rd + Rr

ZCNVSH

d, r = [0,31]

SUB

Rd, Rr

Rd = Rd - Rr

ZCNVSH

d, r = [0,31]

SUBI

Rd, K

Rd = Rd – K

ZCNVSH

K = [0,255], d = [16,31]

SBC

Rd, Rr

Rd = Rd-Rr-C

ZCNVSH

d, r = [0,31]

AND

Rd, Rr

Rd = Rd & Rr

ZNVS

d, r = [0,31]

ANDI

Rd, K

Rd = Rd & K

ZNVS

K = [0,255], d = [16,31]

Rd, Rr

Rd = Rd | Rr

ZNVS

d, r = [0,31]

EOR

Rd, Rr

Rd = Rd ^ Rr

ZNVS

d, r = [0,31]

COM

Rd = 0xFF-Rd

ZNCVS

d = [0,31]

INC

Rd = Rd +1

ZNVS

d = [0,31]

TST

Rd = Rd & Rd

ZNVS

d = [0,31]

CLR

Rd = Rd^Rd

ZNVS

d = [0,31]

Mnemonik

Opis

Cykle zegara

Operacja

Rozgałęziające

JMP k

Skok bezpośredni

PC = k

RJMP k

Skok względny

PC = PC + k +1

CALL k

Skok bezpośredni

PC = k

RET

Powrót z procedury

PC = STACK

SBRC Rr, b

Pomiń jeśli bit w rejestrze równy 0

1/2/3

If (Rr(b)=0) PC=PC+2 or 3

SBIS P, b

Pomiń jeśli bit w rejestrze I/O równy 1

1/2/3

If (P(b)=1) PC=PC+2 or 3

BREQ k

Skok gdy równe

1,2

If (Z=1) PC=PC+k+1

BRNE k

Skok gdy nierówne

1,2

If (Z=0) PC=PC+k+1

BRSH k

Skok gdy większe lub równe

1,2

If (C=0) PC=PC+k+1

BRLO k

Skok gdy mniejsze

1,2

If (C=1) PC=PC+k+1

Bitowe

SBI P, b

Ustaw bit w rejestrze I/O

I/O(P,b) = 1

CBI P, b

Wyczyść bit w rejestrze I/O

I/O(P,b) = 0

LSL Rd

Logiczne przesunięcie w lewo

Rd(n+1)=Rd(n), Rd(0)=0

LSR Rd

Logiczne przesunięcie w prawo

Rd(n)=Rd(n+1), Rd(7)=0

ROL Rd

Rotacja w lewo przez Carry

Rd(0)=C, Rd(n+1)=Rd(n),

C=Rd(7)

SEI

Włącz przerwania

I=1

ROR Rd

Rotacja w prawo przez Carry

Rd(7)=C, Rd(n)=Rd(n+1),

C=Rd(0)

Transfer danych

MOV Rd, Rr

Prześlij z rejestru do rejestru

Rd = Rr

LDI Rd, K

Ładuj stałą do rejestru d=[16,31]

Rd = K

LD Rd, X

Ładuj pośrednio

Rd = (X)

ST X, Rr

Zachowaj pośrednio

(X) = Rr

IN Rd, P

Czytaj port

Rd = P

OUT P, Rr

Wyślij na port

P = Rr

PUSH Rr

Wyślij na stos

STACK = Rr

POP Rd

Pobierz ze stosu

Rd = STACK

17. Co to jest pamięć wirtualna oraz układ zarządzania pamięcią MMU

Układ zarządzania pamięcią MMU – pozwala na obsługę pamięci wirtualnej i jej translację na pamięć
fizyczną. Do zadań tych układów należy również ochrona pamięci podręcznej. Zarządzanie szynami
danych

Pamięć wirtualna jest techniką
programową a także sprzętową
gospodarowania pamięcią operacyjną
RAM pozwalającą na przydzielanie
pamięci dla wielu procesów, zwalnianie
jej i powtórne przydzielanie. Mechanizm
umożliwia przydzielenie procesom więcej

pamięci niż rzeczywista ilość pamięci fizycznej zainstalowanej w komputerze

18. Tryb rzeczywisty, tryb chroniony oraz tryb wirtualny V86 procesorów i386 i

wyższych

Tryb rzeczywisty – tryb pracy

mikroprocesorów

z rodziny

procesorów

x86

, w którym procesor

pracuje tak jak procesor

Intel 8086

. W trybie tym brak ochrony pamięci przed użyciem przez inny

proces i brak obsługi wielozadaniowości. W trybie rzeczywistym dostępna jest 1-

megabajtowa

przestrzeń adresowa. Procesory nowsze,i386 itd., mają szersze szyny adresowe (24-, 32- lub 36-
bitowe) toteż pracując w trybie rzeczywistym mogą adresować całe 1088 kB pamięci.
Tryb chroniony (ang. protected mode) – to tryb pracy mikroprocesorów serii x86 wprowadzony w
mikroprocesorze Intel 80286. Tryb chroniony umożliwia adresowanie pamięci w większym zakresie
niż 1MB (tryb rzeczywisty), wprowadza wiele nowych udogodnień wspierających wielozadaniowość,
takich jak: sprzętowa ochrona pamięci (układ MMU), wsparcie przełączania kontekstu procesora i
wiele innych.
Tryb wirtualny (zwany także V86 lub Virtual 8086) — specjalny tryb pracy procesorów o
architekturze IA-32, dostępny w trybie chronionym, który umożliwia uruchamianie programów
przeznaczonych dla trybu rzeczywistego. W trybie wirtualnym symulowane jest działanie analogiczne
dla procesora Intel 8086 (faktycznie można uruchamiać kod także dla 8088, 80186 i 80188), tzn.
otrzymuje dostęp do 1 MB pamięci i rejestrów procesora i może wykonywać te rozkazy, które mają
sens w takim otoczeniu.

19. Co to jest segmentacja pamięci, jaka jest różnica przy stosowaniu rejestrów

segmentowych i indeksowych, podać przykłady

Segmentacja pamięci polega na podzieleniu przez system operacyjny pamięci fizycznej na fragmenty
o określonym początku, rozmiarze, atrybutach i identyfikatorze. System tworzy takie segmenty na
żądanie aplikacji, przekazując jej jedynie identyfikatory nie pozwalające na odczytanie parametrów
segmentów. Programy odwołują się zatem do kolejnych komórek pamięci w ramach należących do
nich segmentów, nie wiedząc nic o tym, w jakie miejsca pamięci fizycznej trafiają ich odwołania.
Procesy nie mają też prawa „widzieć” segmentów należących do innych programów — w czasie
przekazywania kontroli procesowi system musi zablokować definicje segmentów należących do
pozostałych procesów, przy każdym przełączeniu blokując segmenty wyłączanego programu i na
nowo uaktywniając segmenty programu aktywowanego.

Rejestry segmentowe tworzą wirtualne segmenty pamięci których adresy nie mają związku z
fizycznym adresowaniem komórek pamięci
Rejestr segmentowy - rejestr procesora stworzony do przechowywania adresu początkowego obszaru
pamięci, w którym umieszczone są rozkazy, dane albo stos programu. W procesorach o architekturze
x86 występuje 6 rejestrów segmentowych:



CS - 16 bitowy rejestr segmentu kodu programu



DS - 16 bitowy rejestr segmentu danych



SS - 16 bitowy rejestr segmentu stosu



ES, FS, GS - 16 bitowe rejestry pomocnicze dla danych

20. Ile jest wymaganych bitów adresowych aby zaadresować 4GB pamięci o

organizacji po 4 bajty

x – ilość bitów potrzebna do zaadresowania 4GB, przy założeniu, że jedna komórka ma 4 bajty

4= 4000000000

x = log

1000000000

Z powyższych obliczeń wynika, że potrzeba 30 bitów.

21. Wykreślić diagram odczytu i zapisu pamięci dla magistrali sterującej (OE, WR,

CS), należy uwzględnić magistralę adresową i danych

22. Jaka jest różnica pomiędzy pamięcią statyczna i dynamiczna, co to jest

odświeżanie pamięci i jak można je zrealizować na przykładzie Z80

Pamięć statyczna:



Przechowuje informacje w rejestrach zbudowanych z przerzutników



Tworzone są w technologiach bipolarnych i MOS



Przechowują wpisane dane bez dodatkowych zabiegów tak długo, dopóki jest obecne
napięcie zasilania



Przykładem takich pamięci mogą być pamięci podręczne CACHE

Pamięć dynamiczna jest to ulotna pamięć półprzewodnikowa o dostępie swobodnym, której bity są
reprezentowane  przez  stan  naładowania  kondensatorów.  Jej  element  składa  się  z  kondensatora  i
tranzystora  separującego.  Ze  względu  na  samorozładowywalnie  się  kondensatorów  pamięci
dynamiczne  trzeba  okresowo  odświeżać  z  okresem  od  ułamka  do  kilku  milisekund.  Odświeżanie
zawartości  realizowane  jest  przez  układy  wspomagające  umieszczone  na  płycie  głównej  lub  sam
procesor i polega na ponownym zapisie odczytanej wartości w te same komórki pamięci.
Typowa pojemność kondensatora w komórce pamięci dynamicznej to kilkadziesiąt femto faradów.
W procesorze Z80 za odświeżaniu pamięci dynamicznych odpowiada rejestr R, który znajduje się w
bloku Special Purpose Register.

Każdy akt odczytu z komórki pamięci powoduje więc zarazem odświeżenie jej zawartości.

Komórki wymagają okresowego odświeżania zawartości nawet wtedy, gdy w pamięci nic się nie
dzieje. Ładunek w kondensatorze C ulega bowiem powolnemu zanikowi w wyniku istnienia prądów
upływu (prąd podprogowy tranzystora komórki, prąd wsteczny drenu). W celu odświeżania
wystarczy okresowo odczytywać wszystkie komórki. Jak widać, działanie pamięci dynamicznej przy
odczycie jest dość skomplikowane. Z tego powodu pamięci dynamiczne działają wolniej niż statyczne.

23. Rodzaje pamięci

Podział ze względu na sposób programowania:



(S/D)RAM - (Static/Dynamic) Random Access Memory (pamięć o dostępie swobodnym),



ROM - Read Only Memory (pamięć tylko do odczytu),



OTP - One Time Programmable (pamięć jednokrotnie programowalna),



(UV)EPROM - Erasable Programmable ROM (pamięć tylko do odczytu kasowalna promieniami
UV),



EEPROM - Electrically EPROM (pamięć tylko do odczytu kasowalna elektrycznie),



Flash - pamiec EEPROM typu błyskowego (Pełka 1999),



NVRAM - Non Volatile RAM - pamięć nieulotna o dostępie swobodnym.

Podział ze względu na sposób dostępu – interfejs:



szeregowa,



równoległa,



FIFO - First Input First Output (kolejka),



FILO - First Input Last Output (stos),



jednoportowa,



wieloportowa.

24. Poprawka BCD

BCD – Binary Coded Decimal – kod dwójkowo-dziesiętny, który przyporządkowuje cyfrom

dziesiętnym od 0 do 9 wektory informacji cyfrowej zwane z tego powodu kęsami BCD.
Najważniejszą zaletą kodów BCD jest prostota konwersji liczb pomiędzy postaciami: dziesiętną i
binarną. Typowe zastosowania to: wyświetlacze liczb w postaci dziesiętnej np. kalkulatory.
Przykład liczbie 1937 w kodzie BCD odpowiada: 0001 1001 0011 0111

Poprawka BCD:

0 0 1 0 0 1 1 1

0 1 0 0 1 0 0 1

0 1 1 1 0 0 0 0

Należy zastosować poprawkę BCD, ponieważ w wyniku dodawania nastąpiło przeniesienie pomiędzy
segmentami. Poprawka ta polega na dodaniu 6. Ostateczny wynik po poprawce wygląda
następująco:

0 1 1 1 0 1 1 0

W  powyższym  przykładzie  wszystko  jest  OK,  nastąpiło  przeniesienie  ->  dodano  6.  Natomiast  jeśli
dodamy  inne  liczby  np.  0111  i  1000  czyli  7  i  8  wówczas  jako  wynik  otrzymamy  1111.  Z  punktu
widzenia kodu  BCD wynik ten jest nieprawidłowy, ponieważ w tym kodzie największą wartością na
danych  4  bitach  może  być  1001.  W  tym  przypadku  należy  sprawdzać  czy  otrzymana  w  wyniku
dodawania  liczba  w  danym  segmencie  nie  jest  większa  od  9,  jeśli  tak  wówczas  trzeba  dodać  6.
Podsumowując,  jeśli  mamy  liczbę  składającą  się  z  dwóch  kęsów  BCD,  tak  jak  na  powyższych
schematach, wówczas:



Jeżeli cztery mniej znaczące bity wyniku zawierają liczbę większą od 9 (tzn. od 1001) lub
dodatkowe przeniesienie ma wartość 1, to do wartości wyniku należy dodać liczbę 6 (0110);



Jeżeli cztery bardziej znaczące bity wyniku zawierają liczbę większą niż 9 lub przeniesienie (z
najbardziej znaczącej pozycji) ma wartość 1, to do wartości wyniku należy dodać liczbę 60
(01100000);

25. Działania arytmetyczne na liczbach zmiennoprzecinkowych

= M

* P

= M

* P

, M

– mantysy

C1, C2 – cechy
Założenie: C2 >C1



Dodawanie

+/-

= (M

+/- M

* P

C2-C1

) * P



Mnożenie

= (M

* M

) * P

C2 + C1



Dzielenie

= (M

/ M

) * P

C1 – C2

26. Opisać rejestr znaczników

Rejestr znaczników jest rejestrem mikroprocesora. Jego zawartość stanowi pewna ilość tzw.

flag,  czyli  wartości  jednobitowych.  Rejestr  ten  służy  przede  wszystkim  do  oznaczania  wyników
niektórych  operacji.  Wartości  znaczników  mogą  również  wpływać  na  pracę  procesora,  sposób
wykonania pewnych instrukcji. Niektórymi z nich są znaczniki zera (ustawiany, gdy wynikiem rozkazu
jest  0),  znacznik  przeniesienia  (carry  –  ustawiany  np,  gdy  wynik  operacji  nie  zmieścił  w  rejestrze),
przepełnienia  (overflow  –  ustawiany,  gdy  wynik  operacji  ze  znakiem  nie  zmieścił  się  w  rejestrze).
Mogą  występować  także  inne  flagi,  takie  jak:  znacznik  znaku,  kierunku,  parzystości,  zezwolenia
przerwań. Znaczniki wpływają np. na sposób wykonania instrukcji rozgałęziających.

Rejestr znaczników (flagowy) – zawiera dodatkowe cechy wyniku wykonywanej operacji,

które potrzebne są do podjęcia decyzji o dalszym sposobie przetwarzania informacji. Cechami tymi
mogą być: znak wyniku, przekroczenie zakresu, parzysta lub nieparzysta liczba jedynek. Wystąpienie
określonej cechy sygnalizowane jest ustawieniem lub wyzerowaniem określonego bitu w rejestrze
flagowym. Ustawione bity są znacznikami lub flagami.

27. Co to jest przerwanie, jaka jest różnica pomiędzy przerwaniem maskowalnym i

niemaskowalnym

Przerwanie (ang. interrupt) jest stanem powodującym zmianę sposobu wykonywania

programu  procesora.  Przerwania  można  podzielić  na  programowe  i  sprzętowe.  Przerwanie
programowe  jest  generowane  odpowiednią  instrukcją  procesora  wykonywaną  podczas
przetwarzania  programu  i  przypomina  raczej  wywołanie  podprogramu  niż  faktyczne  przerwanie.
Przerwanie  sprzętowe  to  sygnał  generowany  przez  dowolne  urządzenie peryferyjne  (znajdujący  się
wewnątrz  lub  poza  mikrokontrolerem),  które  wymaga  natychmiastowej  obsługi  przez  procesor.  W
momencie  zgłoszenia  przerwania  procesor  wykonuje  skok  do  obsługi  danego  przerwania.  Miejsce,
gdzie ta procedura obsługi się znajduje jest wyszukiwane w tzw. tablicy wektorów przerwań. Tam na
podstawie  numeru  przerwania  jest  ustalany  adres  procedury.  Po  zakończeniu  obsługi  przerwania
procesor kontynuuje wykonywanie przerwanego programu.
Przerwania maskowalne to takie, które mogą zostać zamaskowane, czyli wyłączone. Oznacza to, że
procesor  nie  będzie  reagować  na  zgłaszanie  danego  przerwania.  Przerwaniem  niemaskowalnym
zostanie  zawsze  obsłużone  ilekroć  zostanie  ono  zgłoszone  i  nie  można  tego  wyłączyć.  Np.  w
procesorach AVR niemsakowalne jest tylko 1 przerwanie – reset.

28. Podać tryby adresowania



implikowane – dane operandu są pobierane z określonego (wg kodu rozkazu) rejestru
ogólnego przeznaczenia oraz akumulatora, wynik w akumulatorze



natychmiastowe – (dane/dana operandu są umieszczone bezpośrednio w kodzie rozkazu)
dotyczy sytuacji kiedy do kodu rozkazu dołączony jest argument. Takie rozkazy są co
najmniej 2-bajtowe



bezpośrednie – (dane umieszczone w rejestrze procesora) odbywa się przez powiązanie
kodu rozkazu z adresem. Umożliwia adresowanie wewnętrznej pamięci RAM, SFR i
adresowanie bitów



indeksowe  –  (dane  operandu  są  pobierane  z  pamięci.  Adres  jest  ustalany  na  podstawie
wartości jednego z rejestrów indeksowych oraz przesunięcia zawartego w kodzie programu.)
to  jedyny  sposób  na  pobieranie  stałych  z  pamięci  ROM,  umożliwia  obsługę  tablic.  Rozkaz
wykorzystuje  zawartość  akumulatora  i  wcześniej  zapisaną  wartość  rejestru  pomocniczego
DPTR.  Adres  stałej  jest  tworzony  przez  sumowanie  zawartości  DPTR  z  zawartością
akumulatora.



postindeksowe – dana jest pobierana z pamięci. Adres jest ustalany na podstawie rejestru
indeksowego oraz przesunięcia. Przesunięcie jest odczytywane z pamięci na podstawie
adresu zawartego w kodzie programu



pośrednie – dana operandu pochodzi z pamięci, której adres jest określany na podstawie
zawartości innej komórki pamięci. Tej adres jest z kolei umieszczony w kodzie.



względne – adres danej operandu jest ustalany na podstawie aktualnego wskaźnika
instrukcji oraz przesunięcia z kodu programu



rejestrowe bezpośrednie służy do pobierania lub lokowania argumentu w rejestrach
roboczych Rr. Pobieranie argumentu a rejestru roboczego wymaga wcześniejszego
wprowadzenia danej do rejestru



pośrednie indeksowe wykorzystuje do adresowania argumentu rejestry indeksowe lub
rejestr pomocniczy DPTR, kod rozkazu zajmuje 7 bitów

29. Do czego służy dekoder adresów, przykłady

Dekoder adresu jest urządzeniem, które na podstawie niektórych linii adresowych określa

fizycznie kość, z udziałem której odbywa się transmisja danych. Kod na podstawie wybranych linii
adresu decyduje któremu układowi ustawić wyprowadzenie CS (chip select) w stan wysoki. Pozostałe
moduły pamięci będą mieć linie danych w stanie wysokiej impedancji. Przykładem dekodera adresu
jest układ 74154 lub multiplekser z wejściem zwartym do 1.

30. Podać warianty ramki dla standardu UART

Na ramkę składają się: bity danych, bit startu (znacznik początku ramki), bit parzystości oraz

bity  stopu  (znacznik  końca  ramki).  Ramka  może  zawierać  od  5  do  8  bitów  danych.  Bit  startu  jest
obowiązkowy,  natomiast  liczba  bitów  stopu  może  wynosić  1  lub  2.  Bit  parzystości  jest
wykorzystywany do zabezpieczenia danych przed przekłamaniem podczas przekazu. Może oznaczać
parzystą  lub  nieparzystą  liczbę  ustawionych  bitów  w  polu  danych.  Bit  ten  może  być  ustawiony  na
stałe lub też może być na stałe wyzerowany, może być także pominięty.

31. Czym różni się transmisja synchroniczna od asynchronicznej

W transmisji synchronicznej równolegle do sygnałów danych jest przesyłany sygnał taktujący.

Próbkowanie danych na liniach danych odbywa się w określonym momencie przejścia sygnału
zegarowego (zbocze narastające lub opadające).

W trybie asynchronicznym nie ma oddzielnej linii zegarowej, a dane są przesyłane w takt

wewnętrznego  sygnału  zegarowego,  który  jest  generowany  oddzielnie  w  nadajniku  i  odbiorniku.
Warunkiem  prawidłowego  przesyłania  danych  w  asynchronicznym  sposobie  transmisji  jest  to,  aby
nadajnik  i  odbiornik  miały  ustawioną  tą  samą  częstotliwość  wspomnianych  sygnałów  zegarowych.
Dane  najczęściej  są  próbkowane  z  częstością  16  razy  większą  od  częstości  przesyłania  kolejnych
bitów. Nadpróbkowanie ma na celu zapewnienie, że żadna dana nie zostanie przekłamana w czasie
transmisji.

32. Co to jest pamięć CACHE, jaka jest zaleta stosowania tej pamięci w przypadku

bezpośredniego dostępu do pamięci

Pamięć cache jest szybką pamięcią pośredniczącą w przesyłaniu danych pomiędzy pamięcią

RAM a innymi układami np. procesorem. Pamięć cache ma znacznie mniejszy czas dostępu niż
pamięć RAM. Cache jest wykorzystywana w procesorach, gdzie umieszczane są rozkazy do
wykonania. Ich pobieranie z tej pamięci jest znacznie szybsze niż z RAM, co pozwala zmniejszyć czas
ich wykonywania. Pamięć cache często jest też instalowana w dyskach twardych oraz napędach DVD-
RW.

Pamięć podręczna cache ma czas dostępu poniżej 10µs. Wadą jest niewielka pojemność i duża

cena. Jednak niewielkiej pojemności pośredniej między powolną pamięcią RAM a szybkim
mikroprocesorem daje efekt przyśpieszenia mikrokomputera.

Przechowuje ona porcje danych pobrane z RAM, które z dużym prawdopodobieństwem będą

potrzebne mikroprocesorowi. Możemy przyjąć trzy sposoby podłączenia pamięci cache: boczne, w
linii, obustronnie.

33. Co to jest stos, podać przykładowe instrukcje operujące na stosie

Stos (ang. LIFO, Last In, First Out; ostatni na wejściu, pierwszy na wyjściu) – liniowa struktura

danych, w której dane dokładane są na wierzch stosu i z wierzchołka stosu są pobierane. Ideę stosu

danych można zilustrować jako stos położonych jedna na drugiej książek – nowy egzemplarz kładzie
się na wierzch stosu i z wierzchu stosu zdejmuje się kolejne egzemplarze. Elementy stosu poniżej
wierzchołka stosu można wyłącznie obejrzeć, aby je ściągnąć, trzeba najpierw po kolei ściągnąć to, co
jest nad nimi.
Przykładowe instrukcje:



Push – odłożenie obiektu na stos



Pop – ściągnięcie obiektu ze stosu i zwrócenie jego wartości



Call – odłożenie adresu następnej instrukcji na stos



Ret – ściągnięcie adresu ze stosu; powrót z podprogramu

Pamięć SRAM w układach AVR powierzono dodatkową i istotną rolę. Poza miejscem

przechowywania  danych,  pamięć  ta  stanowi  jednocześnie  stos  mikrokontrolera.  Pamięć  stosu
wykorzystano  może  być  do  tymczasowego  przetrzymywania  zmiennych  lokalnych  oraz
zapamiętywania adresów powrotu przy wywoływaniu podprogramów.

Dokładanie danych na stos (push) powoduje dekrementację wskaźnika stosu, a ich ściąganie

(po) jego inkrementacje. Konsekwentnie wywołanie podprogramu (call, wystąpienie przerwania)
zmniejsza wartość tego wskaźnika (przesyła na stos adres powrotu), powrót( Ret, reti) jego
zwiększenie. W przypadku skoków na stos odkładany jest licznik programu o długości 2 bajtów.

34. Co to oznacza, że architektura jest zewnętrznie 16, a wewnętrznie 32 bitowa,

podać zalety i wady takich rozwiązań

35. Jaka jest różnica pomiędzy układem licznikowym a czasomierzem

Licznik jest układem służącym do zliczania impulsów pochodzących z zewnętrznego źródła.

Czasomierz jest układem bardzo podobnym do licznika z tym, że zliczane są impulsy zegarowe
pochodzące z oscylatora.

36. Sterownik wyświetlacza alfanumerycznego hd44780

Jednym z najbardziej popularnych chipów kontrolujących pracę wyświetlacza LCD jest

HD44780, wdrożony przez japońską firmę Hitachi. Na poniższym rysunku przedstawiony został model
typowego wyświetlacza LCD opartego na HD44780.

Rys. 1 Typowa budowa wewnętrzna modułu LCD

ygna

ły

ruj

ąc

LCD

DRIVER

LCD

DRIVER

8 lub 16

W wyświetlaczach LCD opartych na sterowniku HD44780 zasadnicze pole odczytowe sterowane jest
poprzez  3  grupy  sygnałów.  Dwie  grupy  sygnałów  generowane  są  bezpośrednio  z  kontrolera,
natomiast  trzecia  grupa  pochodzi  od  dodatkowych  układów  tzw.  driverów  LCD.  Ilość  tych
dodatkowych  driverów  jest  ściśle  zależna  od  ilości  wyświetlanych  znaków,  ponieważ  jeden  driver
może  obsługiwać  maksymalnie  do  16  znaków.  Cały  moduł  jak  widać  na  rys.  1  sterowany  jest  przy
użyciu 11 linii sterujących. Oprócz tego do wyświetlacza należy jeszcze podłączyć zasilanie (VDD) oraz
masę  (VSS).  Przewód  V0  służy  natomiast  do  regulacji  kontrastu.  Moduły  LCD  z  reguły  zasila  się
napięciem +5V.
Moduły LCD posiadają ponadto 3 rodzaje pamięci wewnętrznej:


pamięć generatora znaków CG ROM (255 znaków)



pamięć wyświetlacza DD RAM (80 znaków)



pamięć znaków użytkownika CG RAM (8 znaków)

CG  ROM  (czyli  Charakter  Generator  ROM)  jest  to  wbudowana  w  strukturę  sterownika  HD44780
pamięć typu ROM, w której umieszczone są kombinacje zgaszonych i zapalonych pikseli w matrycy
danego  znaku.  DD  RAM  (czyli  Display  Data  RAM)  to  natomiast  tzw.  pamięć  wyświetlania.  Jest  ona
taka sama dla wszystkich rodzajów wyświetlaczy i wynosi 80 znaków. Wobec tego jednocześnie do
modułu  wyświetlacza  można  zapisać  80  znakową  informację,  co  powoduje,  że  jeżeli  dany
wyświetlacz ma mniejsze pole odczytowe niż 80 znaków, wówczas na LCD pojawią się tylko znaki z
wpisanego tekstu.

Na rys. 2 zaznaczonych zostało 11 sygnałów sterujących. Osiem z nich - oznaczonych jako D0-

D7 - to typowa ośmiobitowa linia danych, przeznaczona do wymiany informacji z kontrolerem
sterującym.. Sygnał R/W (Read/Write) ustala kierunek komunikacji z wyświetlaczem LCD, sygnał RS
ustala tryb pracy jako transmisję danych bądź instrukcji. Natomiast E (Enable) umożliwa odczyt
sygnałów wejściowych. Na rys. 3 przedstawiony został cykl zapisu jak i odczytu danych z modułu LCD.

Rys. 3 Przebiegi charakterystyczne sygnałów sterujących LCD przy zapisie i odczycie

Jak można zaobserwować na rys. 3, aby zapisać daną lub instrukcję do LCD należy kolejno:
 ustawić odpowiedni poziom na linii RS (‘0’ jeśli zapisywana jest instrukcja i ‘1’ jeśli zapisywana jest

dana); na linii R/W ustawić ‘0’ (ponieważ dokonywany jest zapis); podać na linie D0…D7 daną lub
instrukcję; w tym czasie linia E powinna znajdować się w stanie niskim;

 następnie na linie Enable należy podać impuls o czasie trwania t

, który minimalnie powinien

wynosić 450ns; podczas opadającego zbocza dane z szyny danych zostają „fizycznie” zapisane do
modułu LCD

 po tym zboczu należy jeszcze przez okres t

, który minimalnie powinien wynosić 20ns,

podtrzymać dane na liniach D0…D7;

 po okresie t

stan na liniach RS, R/W oraz na szynie danych jest nieistotny; moduł wykonuje teraz

wewnętrzne operacje zależne od wpisanych danych lub instrukcji;

W tabeli 1 przedstawione zostały instrukcje, które pozwalają sterować wyświetlaczem m.in.

pozwalają wyczyścić wyświetlacz czy też włączyć funkcję migania kursora.

Tabela 1. Zbiór instrukcji służących do sterowania LCD

Instrukcja

Dane

Opis

Czas

wykonania

R/W

Clear display

Czyści wyświetlacz i ustawia kursor na
początku (adres=0)

120μs…

4,9ms

Return home

▪

Ustawia kursor na pozycji początkowej.
Jeżeli napis był przesunięty ustawia go na
pozycji oryginalnej. DD RAM nie ulega
zmianie

120μs…

4,8ms

Entry mode set

I/D

Ustawia kierunek przesuwu kursora i
włącza/wyłącza funkcję przesuwu napisu
przy zapisie do DD RAM

120μs

Display ON/OFF

Włącza/wyłącza wyświetlacz (D), kursor (C) i
funkcję migania kursora (B)

120μs

Cursor & display shift

S/C

R/L

▪

Przesuwa kursor i napis bez zmiany
zawartości DD RAM

120μs

Function set

▪

Ustala ilość bitów danych interfejsu (DL)
liczbę wyświetlanych linii (L), oraz format
znaku (F)

120μs

Set CG RAM address

Ustawia adres w CG RAM. Wszystkie
operacje zapisu danej odnoszą się do tej
pamięci po wywołaniu tej instrukcji

120μs

Set DD RAM address

Ustawia adres w DD RAM. Wszystkie
operacje zapisu danej odnoszą się do tej
pamięci po wywołaniu tej instrukcji

120μs

Read busy flag

Odczytuje stan flagi zajętości ,,Busy Flag”
oraz bieżący adres w pamięci
DD RAM wyświetlacza

1μs

Write data to

CG or DD RAM

Dana do zapisu

Zapisuje daną (znak) do pamięci
DD RAM

120μs

Read data from

CG or DD RAM

Odczytana dana

Odczytuje daną (znak) z pamięci DD lub CG
RAM wyświetlacza

120μs

I/D = 1 Zwiększanie (+1)

I/D = 0 Zmniejszenie (-1)

S/C = 1 Przesuwanie napisu

S/C = 0 Przesuwanie kursora

R/L = 1 Przesuwanie w prawo

R/L = 0 Przesuwanie w lewo

DL = 1 Interfejs 8-bitowy

DL = 0 Interfejs 4-bitowy

N = 1 2 linie

N = 0 1linia

F = 1 znaki 5x10 punktów

F = 0 znaki 5x7 punktów

BF = 1 Moduł zajęty

BF = 0 Gotowy na następną instrukcję

S = 1 Przesuwanie całej zawartości napisu DD RAM
Bity nie mające znaczenia „▪”

DD RAM: Pamięć znaków
CG RAM: Pamięć generatorów znaków
A

: Adres w pamięci CG RAM

: Adres w pamięci DD RAM

AC: licznik (wskaźnik) adres w pamięci DD
lub CG RAM

yko

ży

łu

Wyświetlacz alfanumeryczny LCD zbudowany na sterowniku firmy Hitachi posiada układ

automatycznego  resetowania  modułu  po  włączeniu  napięcia  zasilającego  (‘Internal  reset  circuit’).
Inicjalizacja automatyczna trwa około 10ms i podczas tego okresu wyświetlacz nie przyjmuje żadnych
rozkazów.
Wartości początkowe są następujące:
  wyświetlacz wygaszony (‘display clear’)
  8-bitowa szyna danych (‘function set’ DL=1)
  wyświetlanie 1 linii (‘function set’ N=0)
  matryca znaku 5x7 punktów (‘function set’ F=0)
  zwiększanie adresu (‘entry mode set’ I/D=1)
  brak przesuwania (‘entry mode set’ S=0)
  pamięć  DD  RAM  jest  spacjami,  natomiast  pamięć  CG  RAM  jest  wypełniona  przypadkowymi

znakami

37. Opisać tryb zerowy układu 8255

Układ 8255 jest układem uniwersalnych portów wejścia/wyjścia. Układ jest wyposażony w 2

porty 8 bitowe (A i B) i dwa porty 4 bitowe (oznaczone jako port C). Tryb zerowy jest podstawowym
trybem  pracy  układu.  Każdy  z  portów  (łącznie  z  obiema  połówkami  portu  C)  może  pracować
niezależnie  od pozostałych jako wejście lub wyjście. Do sterowania  układem wykorzystano 8 bitów
danych,  2  bity  adresu,  linię  CS  (chip  select)  oraz  linie  RD  i  WR.  Wyjścia  portów  są  wyposażone  w
zatrzaski,  z  kolei  wejścia  nie  są  wyposażone  w  zatrzaski.  Zapisanie  wartości  do  odpowiedniego
rejestru  przez  procesor  spowoduje  ustawienie  żądanego  stanu  portów.  Odczyt  portów  odbywa  się
również przez określony rejestr układu.

38. Architektura komputerów klasy PC (tryb rzeczywisty), start komputera - POST,

mapa pamięci, bit A20

W  momencie  włączenia  zasilania  procesor  x86  rozpoczyna  wykonywanie  programu  od  adresu
0xFFFF:0x0000. W trakcie uruchamiania komputera wykonywany jest tzw. POST (Power-On Self Test)
w trakcie którego wykonywane jest sprawdzenie podstawowych podzespołów komputera. Przebieg
POST  zależy  od  tego,  czy  wykonano  zimny,  czy  gorący  start  komputera.  W  trakcie  zimnego  startu
sprawdzane są takie komponenty jak: procesor, pamięć ROM, RAM, układy pomocnicze, klawiatura,
karty  rozszerzeń,  dyski.  W  trakcie  gorącego  startu  pomijany  jest  test  pamięci  RAM.  Następnie
rozpoczyna  się  wykonywanie  programu  zawartego  w  pamięci  ROM.  Następuje  inicjalizacja  kart

rozszerzeń, ustalenie wektorów przerwań BIOS oraz załadowanie sektora MBR pierwszej stacji
dysków i jego wykonanie.

39. Podać największą liczbę, ale ujemną zapisaną w kodzie U2 na 16 bitach, z

których 4 zostały przeznaczone na część ułamkową, podać reprezentację
bitową tej liczby

Największą liczbą ujemną zapisaną w tym formacie będzie liczba dziesiętna -0,0625, która ma
reprezentację bitową:
1 11111111111,1111

40. Podać przykłady rozkazów rozgałęziających, podać możliwość zapętlenia kodu

oraz wytwarzania opóźnień z użyciem tych rozkazów

Przykłady rozkazów rozgałęziających (AVR ATMEGA):

Mnemonik

Opis

Operacja

JMP k

Skok bezpośredni

PC = k

RJMP

Skok względny

PC = PC + k + 1

CALL k

Skok bezpośredni

PC = k

RET

Powrót z procedury

PC = STACK

SBRC Rr, b

Pomiń jeśli bit w rejestrze równy 0

If (Rr(b)=0) PC=PC+2 or 3

SBIS P, b

Pomiń jeśli bit w rejestrze I/O równy 1

If (P(b)=1) PC=PC+2 or 3

BREQ k

Skok gdy równe

If (Z=1) PC=PC+k+1

BRNE k

Skok gdy nierówne

If (Z=0) PC=PC+k+1

BRSH k

Skok gdy większe lub równe

If (C=0) PC=PC+k+1

BRLO k

Skok gdy mniejsze

If (C=1) PC=PC+k+1

CALL k

Skok bezpośredni

PC = k

41. Co to są drgania styków, podać algorytm ich eliminacji

Drgania styków jest to efekt niepożądany jaki występuje w momencie wciskania i zwalniania

przycisku. Objawia się on występowaniem na zmianę losowych przełączeń między stanami wysokimi
i niskimi. Efekt ten utrzymuje się przez kilkanaście milisekund. Dobrym sposobem eliminacji drgań
jest zastosowanie pętli czasowej wykonywanej po wykryciu wciśnięcia przycisku tak długo, aby stan
wejścia był już stabilny.

42. Sposób realizacji PWM (modulacji szerokości impulsów) przy użyciu układów

czasowych

Układ PWM jest to układ, który generuje sygnał prostokątnym o regulowanym wypełnieniu.

PWM można zbudować wykorzystując czasomierz, który będzie zmieniał stan wyjścia przy
przepełnieniu oraz przy zrównaniu wartości licznika z pewną określoną wartością. Licznik taki zawsze
będzie zliczać w górę. Od wartości porównywanej będzie zależeć wypełnienie impulsów. Taki tryb
pracy układu PWM został zaimplementowany w mikrokontrolerach serii AVR i nazywa się Fast PWM.

43. Systemy wieloprocesorowe (podział)

Podział ze względu na symetrie:



wszystkie procesory traktowane sa na równi - system bardziej wydajny - SMP (ang. Symmetric
Multi Processing)



niektóre procesory maja przypisane ścisłe zadania - łatwiejszy projekt, na przykład jeden
procesor odpowiada na przerwania, drugi odpowiada za komunikacje wejścia wyjścia - ASMP
(ang.Asymetric Mutli Processing)

Podział ze względu na potok danych i programu



SISD (ang. Single Instruction, Single Data) - jeden strumień instrukcji, jeden strumień danych



MIMD (ang. Multiple Instruction, Multiple Data) - wiele strumieni instrukcji, wiele strumieni
danych



SIMD (ang. Single Instruction, Multiple Data) - jeden strumień instrukcji, wiele strumieni
danych



MISD (ang. Multiple Instruction, Single Data) - wiele strumieni instrukcji, jednej strumień
danych

44. Co to jest stan wysokiej impedancji, jakie ma on zastosowanie w systemie

mikroprocesorowym

Stan wysokiej impedancji jest to stan, w którym bramka na wyjściu nie posiada ani stanu

wysokiego, ani niskiego. Jej wyjście jest praktycznie odizolowane od wejść. Dzięki temu możliwe jest
proste zrealizowanie portów dwukierunkowych bez ryzyka uszkodzenia bramek (w wyniku
połączenia z sobą dwóch wyjść), dwukierunkowych magistral danych. Stan wysokiej impedancji jest
aktywowany poprzez ustawienie stanu wysokiego na określonym wejściu bramki trójstanowej.

45. Co to jest MMX oraz SSE

MMX jest dodatkowym zestawem instrukcji wprowadzonym w procesorach Pentium MMX.

MMX  pozwala  za  pomocą  jednej  instrukcji  wykonywać  operacje  na  zbiorze  kilku  danych  (SIMD  –
single  instruction,  multiple  data).  Instrukcje  te  służą  do  operowania  liczbami  całkowitymi  (z  i  bez
znaku).  Instrukcje  MMX  pozwalają  również  na  przeprowadzanie  obliczeń  z  tzw.  nasycaniem.  Dzięki
temu  dodanie  dwóch  liczb,  które  przepełniłyby  rejestr  spowoduje  ustawienie  w  nim  najwyższej
możliwej  wartości.  Zestaw  instrukcji  SSE  (Streaming  SIMD  Extensions)  został  wprowadzony  do
procesorów

Pentium

III.

Pozwala

wykonywanie

instrukcji

SIMD

liczbach

zmiennoprzecinkowych.

46. Opisać krótko mikrokontroler PIC (Microchip) (rejestry, rozkazy, architektura)

Procesory PIC firmy MICROCHIP są procesorami posiadającymi cechy architektury RISC to oznacza, że
posiadają zminimalizowaną listę rozkazów. Zaletę procesorów PIC jest przede wszystkim:



Tylko 35 pojedynczych rozkazów



Wszystkie rozkazy są wykonywane w jednym cyklu, wyłączając rozkazy skoków, które
realizowane są w dwóch cyklach maszynowych



Maksymalna częstotliwość zegara to 20 MHz dla procesorów z pamięcią typu EPROM oraz
10 MHz dla procesorów z pamięcią programu typu EEPROM i FLASH



14-bitowa długość słowa rozkazu (dwunastobitowa w PIC 12C508)



Ośmiobitowa długość słowa pamięci danych RAM oraz rejestrów sterujących



15 rejestrów specjalnych służących do konfigurowania układu



Ośmiopoziomowy stos (dwupoziomowy dla PIC 12C508)



Natychmiastowy (bezpośredni) i pośredni typ adresowania



Ośmiobitowy licznik z ośmiobitowym podzielnikiem wstępnym



Wykonanie w technologii CMOS



Szeroki zakres napięć zasilających oraz niewielki pobór prądu (<2mA dla 5V oraz Stand-by
26uA)

W procesorze PIC 16F84 znajdują się dwa bloki pamięci:



Blok pamięci programu



Blok pamięci danych

Pamięć danych podzielona jest na dwa obszary. Pierwszy obszar to rejestry ogólnego specjalnego
przeznaczenia SFR, które służą do sterowania oraz kontrolowania mikroprocesora, drugi zaś to
rejestry ogólnego przeznaczenia – GPR służące jako pamięć operacyjna (statyczna) RAM. Pamięć
danych podzielona jest na banki w PIC 16F84 znajdują się dwa banki. Bezpośredni dostęp do
rejestrów jest możliwy tylko w obrębie jednego banku

Rejestr Statusowy:

Bit 7

Bit 6

Bit 5

Bit 4

Bit 3

Bit 2

Bit 1

Bit 0

IRP

RP1

RP0

~TO

~PD

IRP – bit wybierający bank (używany do adresowania pośredniego)
RP1, RP0 – do selekcji banków (używany do adresowania pośredniego)
PD – Power down
Z – wskaźnik zera
DC – przeniesienie połówkowe
C – wskaźnik przeniesienia

47. Podać kod w c ustawiający, zerujący lub negujący n-ty bit słowa

| - bitowe OR
& - bitowe AND
~ - negacja bitowa
1<<n – przesuwanie bitowe (w tym przypadku 1 w lewo o n bitów)
^ - bitowe XOR

Ustawianie bitu n w słowie A:

A |= 1<<n

A = A | 1<<n

Ustawienie bitu m i k w słowie A:

A |= 1<<m | 1<<k

Wyzerowanie bitu n w słowie A:

A &= ~(1<<n)

A = A & ~(1<<n)

Wyzerowanie bitów n, m, k i k+1 w słowie A:

A &= ~(1<<n | 1<<m | 3<<k)

Negacja bitu n w słowie A:

A ^= 1<<n

A = A ^ (1<<n)

Negacja bitu n i k+2 w słowie A:

A ^= (1<<n | 4<<k)

Kopiowanie bitów B6, B5, B4 na bity A4, A3, A2

A = (A & 0xE3) | (B>>2 & 0x1C)

48. Dostęp do peryferiów (ADC, DAC, liczniki, pamięć EEPROM itp.) z punktu

widzenie mikroprocesora

49. Podać różnice pomiędzy magistralą komputerową ISA oraz PCI

Magistrala ISA jest to 16 bitowa magistrala, taktowana częstotliwością 8MHz, której

maksymalna  realna  przepustowość  wynosi  ok.  4-5  MB/s.  Złącze  tej  magistrali  składa  się  z  dwóch
sekcji 62 i 36 stykowej. Doprowadzone jest 16 linii  danych (po 8 na każdą z sekcji), cztery napięcia
zasilania,  w  sumie  występuje  27  linii  adresowych  (20  w  sekcji  podstawowej  i  7  sekcji  36stykowej),
linia  reset,  linie  przerwań,  linie  związane  z  komunikacją  w  kanałach  DMA,  dwa  sygnały  oscylatora,
oraz  inne  linie  sterujące.  Występują  dwa  rodzaje  kart  tzw.  Długie  czyli  posiadającą  także  sekcje  36
stykową.  Karty  te  operują  na  słowie  16  bitowym,  mają  dostęp  do  większej  ilości  przerwań  oraz
kanałów DMA. Drugi rodzaj kart to karty krótkie czyli mające tylko sekcję 62 stykową. Urządzenie na
tych kartach operują na słowie 8 bitowym.
ISA parametry:



8 bitowa

Ilość kontaktów 62

Napięcia zasilające +5V,-5V,-12V, +12V

Częstotliwość pracy 4.77MHz (1MB/s)



16 bitowa

Kompatybilna z magistralą ISA 8 bitową

Szerokość szyny 16 bitów

Ilość kontaktów 98

Napięcia zasilające +5V,-5V,-12V, +12V

Częstotliwość pracy 8.33MHz (2MB/s)

Magistrala PCI (ang. Peripheral Component Interconnect)



PCI 2.0 – rok 1993, 32 bity, 33MHz, 133MB/s, 5V (12V, -12V, -5V)



PCI 2.1 – rok 1994, 64 bity, 33MHz, 533MB/s, 5V (12V, -12V, -5V)



PCI 2.2 – rok 1999, 64 bity, 33MHz, 533MB/s, 5V/3.3V (12V, -12V, -5V)



PCI 2.3 – rok 1999, 64 bity, 33MHz, 533MB/s, 3.3V (12V, -12V, -5V)

50. Co to jest WATCHDOG

Układ Watchdog służy do wykluczenia możliwości „zawieszania się” mikrokontrolera, np. na

skutek zaistniałych  zakłóceń  w  systemie  czy  poprzez  wykonywanie  nieskończonych,  niepożądanych
pętli programu.
Jeśli  włączony  licznik  watchdog’a  nie  zostanie  w  określonym  czasie  wyzerowany,  nastąpi
wygenerowanie  impulsu  resetującego  mikrokontroler.  Taktowanie  odbywa  się  poprzez  niezależny
wbudowany oscylator.
W  mikrokontrolerze  Atmega16  watchdog  jest  taktowany  oscylatorem  o  częstotliwości  pracy  ok.
1MHz.  Włączanie  i  konfigurowanie  watchdog’a  odbywa  się  przez  rejestr  WDTCR.  W  rejestrze  tym
znajdują się bity odpowiedzialne za włączenie i odblokowanie watchdog’a (WDE i WDTOE) oraz bity
WDP2:0, które odpowiadają za preskaler. Za pomocą tych bitów dobierany jest czas, jaki upływa od