Jezus Król Polski - uzasadnienie tytułu

czwartek, 27 maja 2010 22:28 | Wpisany przez Administrator

Tytuł „Jezus Król Polski” nie ma powszechnie uznanych korzeni
historycznych. Należy go raczej wiązać z posłannictwem S.B. Rozalii
Celakówny. Z tego względu zakorzenia się on obecnie w świadomości
Polaków pomału, a czasem z pewnymi trudnościami. Płyną one czasem z
nieznajomości Pisma Świętego, teologii i Tradycji Kościoła, a czasem ze
złej woli ludzi, którzy zwalczają tytuł królewski Jezusa w obawie, że
zagraża On ich panowaniu nad ludźmi i nad narodami.

Analiza pism Rozalii Celakówny pod kątem biblijnym, teologicznym i historycznym pozwala
wysnuć wniosek, że to właśnie ten tytuł wyraża istotę misji Służebnicy Bożej Rozalii.

Wydaje się nieuniknionym, że prędzej czy później każdy szerzący misję Rozalii spotka się z
pytaniem (czy to ze strony księży, czy osób świeckich) o prawomocność tego tytułu w
stosunku do Jezusa. Na to pytanie najprościej i najkrócej można odpowiedzieć: Dlaczego
Jezus Król Polski? – z tego samego powodu, dla którego Maryja jest Królową Polski, oraz z
tego samego powodu, dla którego Jezus został ogłoszony Królem żydowskim (Mt 27,11 i
in.), Królem Izraela (J 1,49 i in.) – może być przecież Królem każdego narodu. Poniżej
postaram się wyjaśnić tę kwestię możliwie przystępnie.

* * *

Zacznijmy od stwierdzenia najprostszego faktu, że Bogu jako jedynemu Stwórcy i Władcy
świata przysługują wszelkie godności i tytuły.

Jezus jest Królem całej ziemi. Prawda ta jest dogmetem (zob.

Intronizacja w świetle

dogmatycznego nauczania Kościoła

), wyznajemy ją w Uroczystości Chrystusa Króla

Wszechświata. Skoro Jezus króluje nad światem, to tym samym nad każdym człowiekiem i
nad każdym narodem. Śpiewa o tym natchniony psalmista: Bóg jest Królem całej ziemi (Ps
47,8), Bóg króluje nad narodami (Ps 47,9)

[1]

, Ty kierujesz narodami na ziemi (Ps 67,5n).

Jezus jest Królem wszechświata, więc jest również Królem Polski, gdyż część zawsze należy
do całości. Tak rozumiany tytuł przysługuje Jezusowi z natury, ontologicznie, a więc
absolutnie niezależnie od woli człowieka. Jezus po prostu jest Królem Polski dlatego, że jest
Królem wszechświata – i nie powinno to nikogo dziwić.

Natomiast Jezus domaga się, aby ta niezależna od woli człowieka prawda wiary była uznana i
wyznana przez Polaków – tak jak domagał się od Piotra wyznania wiary, że jest Mesjaszem,
choć przecież był Mesjaszem niezależnie od jego wyznania. Tak więc prawda, która istnieje
sama w sobie (obiektywnie), ma być wyznana przez nas; prawda, która istnieje w aspekcie
ontologicznym, ma być wyznana w aspekcie moralnym (życiowym).

Innymi słowy jest to ukonkretnienie w życiu osobistym prawdy ogólnej. Zobaczmy to na
przykładzie jednostki: prawdą ogólną jest, że Jezus jest Królem. Sama ta prawda nic nie
zmieni w moim życiu, jeśli nie wyznam, że Jezus jest moim Królem. Tak samo w życiu

narodu: Jezus jest Królem wszechświata, ale dopiero wolna decyzja danego narodu sprawia,
że ten naród uznaje nad sobą Jezusa Króla.

Reasumując: Jezus jest z ustanowienia Bożego Królem Polski, natomiast naród podda się
faktycznie pod Jego władzę dopiero poprzez Akt Intronizacji Jezusa Króla Polski. Przy okazji
powiedzmy, że tytuł „Jezus Król Wszechświata” został nadany Jezusowi na mocy dekretu
samego Boga Ojca, który jeden jest Królem całego świata (np. Ml 1,14) i który całą władzę
przekazał Synowi (J 5,22.27; por. 1Kor 15,27n). Dlatego my obchodzimy Uroczystość
Chrystusa Króla Wszechświata, ale nie dokonujemy Intronizacji Jezusa na Króla
wszechświata, bo nie mamy żadnego prawa do nadania Mu takiego tytułu. My możemy
dokonać tyko Intronizacji Jezusa Króla Polski, bo taki zakres kompetencji nam, jako
narodowi, przysługuje.

Akt Intronizacji Jezusa Króla Polski, dokonany przez władze narodu (Rząd i Episkopat),
uprawomocni tytuł „Jezus Król Polski” na poziomie prawa ludzkiego (jak było z tytułem
„Maryja Królowa Polski”, zob. niżej). W przypadku, gdy owe władze się zbuntują, to także
poprzez odpowiednią „masę krytyczną” – odpowiednią liczbę tych aktów dokonanych przez
Polaków – Jezus może zostać wprowadzony na tron Polski.

Reasumując: Jezus jest Królem Polski z woli Boga Ojca, ma więc tytuł „Jezus Król Polski” z
prawa Bożego; nie ma go natomiast (jeszcze) z prawa ludzkiego. Kiedy więc używamy tytułu
„Jezus Król Polski”, to z jednej strony mamy na myśli ten ogólny Boży dekret, z drugiej
strony antycypujemy, uprzedzamy moment potwierdzenia go przez prawo ludzkie (świeckie i
kościelne).

Na marginesie dodam, że te i tym podobne argumenty bardzo przypominają wielowiekowe
wysiłki teologów w uargumentowaniu prawdy o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi
Panny (uprzedniość łaski odkupienia), zanim ta prawda została przez Kościół
zdogmatyzowana w 1854 roku. Takie są widocznie drogi prawd Bożych niosących w sobie
niezwykły potencjał łaski…

* * *

Polska, posiadająca co do istoty tę samą godność, jak każdy inny naród, ma szczególne prawo
do nazywania Jezusa Królem Polski, z uwagi na jeden znamienny fakt – fakt obecności w
naszym Narodzie Maryi, Królowej Polski. Tytuł „Maryja Królowa Polski” został uroczyście
nadany Matce Najświętszej przez króla Polski Jana Kazimierza 1 kwietnia 1656 roku. Wtedy
to, po cudownej obronie Częstochowy, król złożył w imieniu swego narodu słynne śluby
lwowskie, rozpoczynające się od słów:

Wielka Boga Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico.

Ja, Jan Kazimierz, za zmiłowaniem Syna Twojego, Króla królów, a Pana mojego i Twoim
miłosierdziem król, do najświętszych stóp Twoich przypadłszy, Ciebie dziś za Patronkę moją i
za Królową państw moich obieram. Tak samego siebie, jak i moje Królestwo polskie, księstwo
litewskie, ruskie, pruskie, mazowieckie, żmudzkie, inflanckie, smoleńskie, czernichowskie oraz
wojsko obu narodów i wszystkie moje ludy Twojej osobliwej opiece i obronie polecam, Twej
pomocy i zlitowania w tym klęsk pełnym i opłakanym Królestwa mojego stanie przeciw
nieprzyjaciołom Rzymskiego Kościoła pokornie przyzywam.

Tytuł ten: „Maryja Królowa Korony Państwa Polskiego” został potwierdzony mocą ustawy
Sejmu Rzeczpospolitej i zapisu Konstytucyjnego z 3 maja 1764 roku, a także zatwierdzony
przez Kościół w osobie papieża Piusa XI. Dziś czcimy go m.in. w uroczystej Mszy świętej, w
Apelu Jasnogórskim czy w Litanii Loretańskiej do Najświętszej Maryi Panny. Czy nie o taki
sam akt w stosunku do Jezusa, z miłości i ku ratunkowi Ojczyzny, przez władze świeckie i
duchowe dokonany, chodzi dzisiaj w Polsce…? Przypomnę zapis Rozalii: Jest jednak
ratunek dla Polski, jeśli Mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności poprzez
Intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na
czele…

Jak pisze w swej encyklice Ad caeli reginam papież Pius XII (encyklice w całości
poświęconej królewskiej godności Maryi): Królem wprawdzie, w pełnym, właściwym i
absolutnym znaczeniu, jest tylko Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek, jednak także Maryja, choć w
ograniczony i analogiczny sposób, uczestniczy w królewskiej godności jako Matka Króla-
Boga, Towarzyszka w dziele Boskiego Odkupienia, w Jego walce z nieprzyjaciółmi i w
odniesionym nad wszystkimi zwycięstwie (Acta Apostolicae Sedis 46 [1954] 625-640).
Godność królewska Maryi wynika więc z uczestnictwa w godności królewskiej Jezusa (por.
Ap 2,26n; 3,21; 20,4-6; 22,5). Ona jest Królową tylko z tej racji, że Jezus jest Królem,
Maryja jest Królową Polski dlatego, że Jezus jest Królem Polski.

Jako Polacy przyzwyczailiśmy się do obecności w naszym Narodzie Królowej, która z
Jasnogórskiego tronu okiem Matki spogląda na swój lud. Zgodnie z nauczaniem prymasa
Polski Augusta Hlonda, prymasa Stefana Wyszyńskiego i papieża Jana Pawła II wierzymy, że
ta obecność Maryi Królowej w Narodzie Polskim nie jest przypadkowa, że Maryja ten naród
umiłowała i, w jakiś sposób, wybrała. Przypomnę, że jest to bodajże jedyny przypadek w
świecie, gdzie Maryja została publicznie i uroczyście ogłoszona Królową narodu zarówno
przez władze świeckie, jak i władze kościelne, i gdzie nadany Maryi tytuł (Królowa Polski)
został uznany przez Stolicę Apostolską i wprowadzony do oficjalnej liturgii.

* * *

To była przesłanka historyczna dla uzasadnienia tytułu „Jezus Król Polski”. Oprócz tej, jest
inna, jeszcze mocniejsza, bo sięgająca samej Ewangelii, przesłanka uprawomocniająca tytuł
„Jezus Król Polski”.

Naród żydowski, jeden z narodów ziemi, został przez Boga niegdyś wybrany, aby stanowić
ziemskie królestwo Boga Króla (Wj 19,6; Ps 59,14; passim). Nie był to wybór bezcelowy:
naród ten był przygotowywany na przyjęcie w swym łonie Mesjasza, oczekiwanego Króla.
Cały mesjanizm Starego Testamentu, czy to wskazując bezpośrednio na Mesjasza- Króla, czy
mówiąc o czasach mesjańskich, świadczy, że naród Izraela został wybrany po to, aby przyjąć
wyczekiwanego Króla i Zbawcę, który przyniesie światu szalom – sumę dóbr mesjańskich
(zob. więcej w

Teologia narodu

).

Jezus, który przychodzi jako Mesjasz Król, namaszczony Duchem Świętym – przychodzi do
konkretnego narodu. Nigdzie w Nowym Testamencie nie mówi się, że Jezus jest Królem
świata, lecz zawsze, że jest Królem narodu, do którego przyszedł – jest Królem Izraela.
Natanael, otrzymawszy od Jezusa czytelny dla siebie znak mesjańskiej godności Jezusa,
wyznaje: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela! Jezus tę wypowiedź w
pełni akceptuje; więcej – traktuje jako wyznanie wiary przyszłego Apostoła (zob. J 1,48-50).
Pamiętajmy, że Ewangelia św. Jana jest tą spisaną najpóźniej i najbardziej teologicznie

przemyślaną.

Najbardziej wymownym świadectwem Ewangelii, potwierdzającym prawomocność
królewskiego tytułu Jezusa w stosunku do narodu, jest napis na krzyżu – tytuł „winy”
Jezusa: „Jezus Nazarejczyk Król żydowski” (łac. „Jesus Nazarenus Rex Judeorum”). Tytuł
ten znamiennie często pojawia się w ewangelicznych opisach męki Jezusa – w sumie
kilkanaście razy. Piłat, ulegając presji tłumu, skazuje Jezusa na śmierć. Wypisuje tytuł winy,
który każe umieścić na krzyżu: Jezus Nazarejczyk, Król żydowski. Napis, jak podkreślają
Ewangeliści, umieszczony jest w trzech ówcześnie panujących w świecie językach
(hebrajskim, greckim i łacińskim). Jest to więc proklamacja królewskości Jezusa ogłoszona
„urbi et orbi”, całemu światu. Głosi prawdę, że Jezus przyszedł, aby zakrólować w
konkretnym narodzie i należy Mu się prawo do tytułowania Go w ten sposób. Przywódcy
żydowscy usiłowali wpłynąć na Piłata, aby zmienił napis na krzyżu, na co ten odpowiedział
tylko: Com napisał, napisałem (J 19,21n). Tym, którzy dziś negują prawo Jezusa do
królewskiej godności w odniesieniu do poszczególnego narodu, należy zwrócić uwagę, aby
spojrzeli na krzyż…

Mamy więc trzy samodzielne i przekonywujące przesłanki – filozoficzną, historyczną i
biblijną – które, wzięte razem, definitywnie uzasadniają tytuł „Jezus Król Polski”.
Człowiekowi wiary i dobrej woli to wystarczy…

Chrystus po swym zmartwychwstaniu posłał uczniów do szerzenia Królestwa we wszystkich
narodach świata. Cała nowotestamentalna idea Królestwa Bożego bardzo mocno koreluje z
pojęciem narodu i rodziny narodów. Tu wkraczamy już w zagadnienia teologii narodu, bardzo
pomocnej dla uzasadnienia misji Rozalii.

dr Marcin Majewski

[1]

Zob. Jan Paweł II, Pan króluje nad narodami, Katecheza ojca świętego Jana Pawła II

wygłoszona podczas audiencji ogólnej 5 września 2001 roku na Placu św. Piotra w
Watykanie, [w:] „Tygodnik Źródło” 507(2001) 37.