„Dla kogo choinka?”

Przez zaśnieżony, grudniowy las wędrował skrzat Marceli. Chociaż nie było
łatwo brnąć po kolana w śniegu, skrzat wesoło podśpiewywał sobie pod nosem i
co chwila uśmiechał się radośnie. Na plecach dźwigał bowiem piękną, zieloną
choinkę, którą miał lada chwila podarować komuś, komu jest ona naprawdę
potrzebna. Już sama myśl o radości jaką sprawi obdarowanemu sprawiała, że
Marceli czuł w sercu miłe ciepło. Ale mimo, że spacerował już po lesie od
południa ( a słońce dawno zniknęło już za horyzontem) nie spotkał jeszcze
nikogo, komu mógłby choinkę ofiarować.

Pomiędzy świerkami przemykał lis Mateusz. Był nieco zdenerwowany, bo od
rana nic jeszcze nie miał w pysku. Dzień nie był dobry na polowanie, bo jego
ślady były widoczne na śniegu i wszystkie małe, leśne zwierzątka omijały go z
daleka. A Mateuszowi powoli zaczynało burczeć w brzuchu…

Kiedy lis zobaczył skrzata niosącego wspaniałą, rozłożystą choinkę
natychmiast przyszedł mu do głowy niesamowity pomysł:

„Gdybym miał taką choinkę, ukryłbym się za nią i czekał, aż jakiś zabłąkany
zajączek pojawi się na polance. Głuptaskowi nie przyszłoby do głowy, że
ukrywam się za zielonymi gałązkami, a kiedy podszedłby bliżej, jedna chwila i
miałbym kolację jak się patrzy!” - rozmarzył się Mateusz.

Podszedł do skrzata i zapytał z niewinną miną:

- Witaj, mały skrzacie. A nie za ciężko ci tak dźwigać takie rozłożyste drzewko?
Może mógłbym ci w tym pomóc?

Skrzat ukłonił się nisko i pokręcił głową:

- Mam ważne zadanie do wykonania. Muszę ofiarować tę choinkę temu, kto
najbardziej jej potrzebuje.

- O! – westchnął z zachwytem lis – To na pewno jest prezent dla mnie! Nikt nie
potrzebuje jej bardziej niż ja!

- A do czego, drogi lisie, jest ci potrzebna choinka? – zapytał Marceli.

- No, choinka jest mi bardzo potrzebna do… do… - zaczął się jąkać Mateusz –
Jest mi potrzebna, bo chcę urządzić wielki bal noworoczny dla wszystkich

zwierząt leśnych! – wykrzyknął wreszcie, bo pomyślał, że to może być
dostateczny powód, aby otrzymać drzewko – A sam wiesz, że bal noworoczny
bez choinki nie może się odbyć!

Skrzat Marceli uważnie popatrzył na lisa i po chwili stwierdził:

- Niestety, lisie, to nie jest choinka dla ciebie!

Minął Mateusza, który zazgrzytał tylko zębami ze złości i poszedł dalej.

W leśnym zagajniku dziadek Dionizy zbierał chrust. Układał małe, połamane
gałązki na sankach, aby wieczorem napalić nimi w piecu i ogrzać swoje stare,
zmarznięte kości. Kiedy ujrzał skrzata wędrującego z choinką na plecach zatarł
ręce:

„Jakie dorodne drzewko! – pomyślał – Jak pięknie paliłoby się w moim piecu!
A jak cieplutko zrobiłoby się w mojej chatce…” – rozmarzył się i wyszedł na
spotkanie Marcelemu.

- Witaj, mądry skrzacie! – ukłonił się Marcelemu – A dokąd to niesiesz taką
dużą choinkę? Nie chciałbyś przypadkiem jej tu zostawić?

- Mam ważne zadanie do wykonania. Muszę ofiarować tę choinkę temu, kto
najbardziej jej potrzebuje. – powtórzył skrzat to samo, co przed chwilą
powiedział lisowi.

Dziadek uśmiechnął się od ucha do ucha:

- No, to lepiej nie mogłeś trafić, bo ta choinka jest mi bardzo, ale to bardzo
potrzebna!

- Naprawdę? – uśmiechnął się Marceli – A do czego?

Dziadek Dionizy podrapał się w głowę. Nie mógł przecież zdradzić, że zamierza
spalić drzewko w piecu.

- Mam w swoim sadzie kilka różnych drzewek. Ta choineczka pasowałaby do
nich jak ulał. – wymyślił na poczekaniu.

Marceli popatrzył uważnie na staruszka i pokręcił głową:

- Przykro mi, ale ta choinka nie jest dla ciebie. – i powędrował dalej,
podśpiewując cicho radosną kolędę.

Tymczasem tuż za starym dębem mały, szary zajączek wyglądał ze swojej
norki, z trwoga rozglądając się na wszystkie strony. W norce pod kołderką z
zeschłych liści smacznie spały jego dzieciaczki. Zajączek drżał o ich
bezpieczeństwo, bał się, żeby jakiś żarłoczny lis albo wilk nie odkrył ich norki.
Kiedy zobaczył skrzata Marcelego wędrującego z choinką na plecach rozmarzył
się:

- Gdybym miał takie drzewko, ustawiłbym je przy wejściu do norki i wtedy
żaden lis ani inny drapieżnik nie trafiłby do mojego domku…

Jakież było zdziwienie zajączka, kiedy skrzat Marceli skierował swoje kroki
wprost w jego stronę, a kiedy stanął przed norką, postawił choinkę na ziemi i
powiedział:

- Mam ważne zadanie do wykonania. Muszę ofiarować tę choinkę temu, kto
najbardziej jej potrzebuje.

- Naprawdę… - wyszeptał przerażony zajączek – Ale ja nie wiem, kto
najbardziej mógłby jej potrzebować…

- Ale ja już wiem! – roześmiał się skrzat. Ustawił choinkę przy wejściu do norki
tak, że nikt by się nawet nie domyślił, że tuż za nią jest zajęczy domek. To się
dopiero ucieszą małe zajączki, kiedy rano zobaczą zielone drzewko, które na
dodatek będą mogły ustroić do zbliżającej się wigilii!

A uradowany skrzat Marceli powędrował dalej, nucąc pod nosem „Cicha noc,
święta noc…”