P O L I T E C H N I K A G D A Ń S K A

Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska

Katedra Geotechniki, Geologii i Budownictwa Morskiego

80-233 Gdańsk, ul. G. Narutowicza 11/12

1.

Badania makroskopowe gruntu wg PN-EN ISO 14688-1

1.1

Zasada i zastosowanie metody

Badania makroskopowe polegają na określeniu rodzaju i niektórych cech fizycznych gruntu poprzez
jego ocenę wizualną, bez użycia specjalistycznych przyrządów i aparatury. Są to badania przybliżone,
które należy potwierdzić badaniami laboratoryjnymi.

1.2 Określenie pochodzenia gruntu

Grunty w większości przypadków zostają osadzone w danym miejscu przez naturalne procesy
geologiczne. Takie grunty nazywamy naturalnymi rodzimymi. Grunty mogą też być odłożone w wyniku
działalności ludzkiej. Nazywamy je wówczas gruntami antropogenicznymi. Mogą być one zbudowane
z materiału naturalnego (np. nasypy budowlane lub niebudowlane) bądź z materiału sztucznego (np.
z odpadów poprodukcyjnych, żużli, popiołów, kruszyw sztucznych itp.). Określenie pochodzenia
danego gruntu przeprowadza się na podstawie oględzin i obserwacji terenu oraz próbek gruntu
wydobywanych z odwiertów lub wykopów, jak również na podstawie materiałów (dokumentacji)
archiwalnych, dotyczących danego terenu.

1.3 Określenie czy grunt jest organiczny czy mineralny

Określenia tego dokonujemy na podstawie obserwacji cząstek gruntu, barwy, zapachu, podatności
i gęstości. Grunty organiczne najczęściej wydzielają charakterystyczny zapach pleśni, który można
zintensyfikować przez podgrzewanie. Ponadto w takich gruntach jak torfy można dostrzec liczne
włókna organiczne (roślinne). Grunty organiczne mają najczęściej barwę czarną, ciemnoszarą lub
ciemnobrunatną. Po wysuszeniu wykazują wyraźnie mniejszy ciężar objętościowy od gruntów
organicznych, a pod naciskiem wykazują dużą podatność (odkształcalność objętościową). W zależności
od zawartości części organicznych, stopnia rozłożenia i składu chemicznego możemy wyróżnić: torfy,
namuły, gytie i grunty próchnicze. Grunt próchniczy charakteryzuje się tym, że części organiczne
występują w formie domieszek, a główny materiał jest mineralny (piasek lub pył). Metody oznaczania
i opisu gruntów organicznych podane są w p. 5.11 i 5.12 w/w normy.

1.4 Określenie ziarnistości gruntu

Wyróżnia się grunty bardzo gruboziarniste, gruboziarniste i drobnoziarniste.
Grunty bardzo gruboziarniste to takie w których zawartość głazów i kamieni o wymiarze powyżej
63 mm jest większa niż 50%.
Grunty gruboziarniste to takie, w których ziarna i cząstki w stanie wilgotnym nie zlepiają się nawzajem.
W gruntach tych zwykle ziarna można dostrzec gołym okiem. W przypadku gdy ponad 50% gruntu
gruboziarnistego zajmują ziarna o wymiarze ponad 2 mm - mamy do czynienia ze żwirem.
W przeciwnym razie mamy do czynienia z piaskiem. W zależności od proporcji poszczególnych frakcji
możemy grunty gruboziarniste podzielić na: żwiry grube, żwiry średnie, żwiry drobne, piaski grube,
piaski średnie, piaski drobne i piaski pylaste. Klasyfikacji gruntu pod tym względem dokonuje się na
podstawie wzrokowej oceny wielkości ziaren i zawartości poszczególnych frakcji. Przydatne jest tu
doświadczenie badacza.
W przypadku, gdy wilgotne ziarna i fragmenty gruntu zlepiają się wzajemnie i tworzą grudki
odkształcające się plastycznie – mamy do czynienia z gruntami drobnoziarnistymi. W gruntach tego
typu zwykle ziaren głównej frakcji nie można dostrzec gołym okiem. Grunty drobnoziarniste złożone są
głównie z frakcji pylastej i ilastej, ale mogą też zawierać domieszki frakcji grubszych. W zależności od
wzajemnej proporcji poszczególnych frakcji możemy tu wyróżnić: pyły, iły, pyły piaszczyste, iły
piaszczyste, iły pylaste itp. Klasyfikacji gruntu pod tym względem dokonuje się na podstawie
wzrokowej oceny plastyczności gruntu oraz zwartości pyłu i iłu, opisanej w pkt. 1.5.
Spotyka się również grunty należące do tzw. grupy pośredniej – np. żwiry zapylone, żwiry zailone,
piaski zapylone, piaski zailone itp..

1.5 Określenie plastyczności gruntu oraz zawartości piasku, pyłu i iłu

W celu oznaczenia plastyczności (zwięzłości) wilgotną kulkę gruntu o średnicy około 7 mm powinno
się wałeczkować na gładkiej powierzchni aby otrzymać wałeczek o średnicy około 3 mm. Następnie
należy utworzyć ponownie kulkę i powtarzać wałeczkowanie do chwili, kiedy na skutek utraty wody,
gruntu nie daje się wałeczkować, a tylko zlepiać. Osiąga się wtedy granicę plastyczności. W wyniku
badania stwierdza się, że grunt ma:
a) małą plastyczność – gdy próbka wykazuje spoistość, ale nie daje się wykonać wałeczka o średnicy
3 mm,
b) dużą plastyczność – gdy próbka daje się wielokrotnie wałeczkować do cienkich wałeczków.
Mała plastyczność wskazuje na dużą zawartość pyłu, a duża plastyczność świadczy o dużej zawartości
iłu.

Do oceny zawartości piasku, pyłu i iłu wykorzystuje się próbę rozcierania w wodzie, potrząsania próbką
oraz rozcinania nożem.

Próba rozcierania polega na umieszczeniu niewielkiej ilości gruntu między palcami dłoni i rozcierania
go po zanurzeniu w wodzie. W czasie rozcierania próbujemy wyczuć zawartość ziaren piasku. Jeżeli
wyczuwa się dużą ilość ziaren piasku mamy do czynienia z pyłem piaszczystym lub iłem piaszczystym.
Ponadto grunt ilasty przy rozcieraniu sprawia wrażenie śliskości (mydła), przykleja się do palców i po
wysuszeniu nie można go usunąć bez opłukiwania. Grunt pylasty daje wrażenie szorstkości, a po
wysuszeniu łatwo daje się usunąć z palców.

Próba potrząsania polega na przerzucaniu z dłoni do dłoni wilgotnej próbki o rozmiarze ok. 20-30 mm.
Próbka staje się błyszcząca na skutek pojawienia się wody na jej powierzchni. Po naciśnięciu próbki
palcami, woda z powierzchni znika. Zawartość pyłu i iłu może być określona na podstawie czasu
potrzebnego na pojawienie się wody przy wstrząsaniu i jej zaniku przy nacisku. W przypadku pyłu
woda szybko się pojawia i znika. W przypadku dużej zawartości iłu wstrząsanie i nacisk nie dają efektu.
Im wolniej pojawia się i znika woda, tym większa jest zawartość iłu w próbce.

Próba rozcinania próbki nożem polega na obserwacji powierzchni gruntu po rozcięciu nożem. Połysk
świadczy o dużej zawartości iłu, powierzchnia matowa – o przeważającej zawartości pyłu.

1.6 Określenie struktury gruntu

Przy ocenie struktury gruntu stwierdza się czy ma budowę ciągłą (jednorodną), nieciągłą
(niejednorodną) czy warstwową. Do oceny tej potrzebna jest próbka gruntu typu NNS (o nie naruszonej
strukturze). Nieciągłości objawiają się nagłymi zmianami barwy, osłabieniami oraz nagłymi zmianami
plastyczności. Nieciągłości chaotyczne i nieregularne mają zwykle pochodzenie mechaniczne
(w wyniku uskoków tektonicznych, osunięć, ścięć i innego przemieszczania się mas gruntowych).
Nieciągłości regularne - warstwowe mają pochodzenie sedymentacyjne.

1.7 Określenie konsystencji gruntu

Pod względem konsystencji można stwierdzić, że badany grunt spoisty jest:

a) miękkoplastyczny – jeśli wydostaje się między palcami dłoni przy ściskaniu

b) plastyczny – jeśli daje się formować przy lekkim nacisku palców

c) twardoplastyczny – jeśli nie może być formowany palcami, lecz daje się wałeczkować do średnicy

3 mm bez spękań i rozdrabniania się

d) zwarty – jeśli nie daje się wałeczkować do średnicy 3 mm, lecz jest ciągle wilgotny i pozwala na

uformowanie grudki (kulki)

e) bardzo zwarty – jeśli jest wysuszony, ma najczęściej jasną barwę i rozpada się przy próbie

formowania.

1.8 Określenie barwy gruntu

Barwę gruntu należy określić na próbce świeżo pobranej z podłoża i przy świetle dziennym. Do
określenia barwy wskazane jest skorzystanie z wzorcowej skali barw. Barwę gruntu określa się po
przełamaniu próbki gruntu. Przy opisie najpierw podajemy odcień i jego intensywność, a następnie
barwę dominującą (np. ciemnożółto-szara).

1.9

Określenie zawartości węglanów w gruncie

Zawartość węglanów (głównie CaCO

3

) oznacza się za pomocą kropli rozcieńczonego kwasu solnego

(10%). Na podstawie wyniku badania rozróżnia się następujące cechy gruntu

a) brak węglanów (0) – jeżeli po zadziałaniu kwasem solnym nie obserwuje się żadnej reakcji

b) wapniste(+) – jeżeli zadanie kwasu solnego powoduje wyraźne lecz krótkotrwałe burzenie

c) bardzo wapniste (++) – jeżeli dodanie kwasu solnego wywołuje silne i długotrwałe burzenie.

1.10 Frakcja

główna i drugorzędna gruntu

Frakcja główna określa właściwości inżynierskie gruntu. W symbolach gruntów oznacza się ją dużą
literą.
W przypadku gruntów bardzo gruboziarnistych i gruboziarnistych frakcją główną jest frakcja
o przeważającej masie.
W przypadku gruntów drobnoziarnistych, główną frakcją jest odpowiedni rodzaj gruntu
drobnoziarnistego (ił lub pył) determinujący właściwości inżynierskie gruntu.

Frakcje drugorzędne są oznaczone w symbolach gruntów małymi literami. W nazwach gruntów
przedstawia się je w formie przymiotnika lub rzeczownika ze spójnikiem „z” lub wyrazem
„domieszka”.

Należy zaznaczyć, że ze względu na ujednolicenie w krajach Unii Europejskiej, symbole gruntów
odpowiadają ich nazwom w języku angielskim. Dla przykładu:

- żwir piaszczysty - saGr (sandy Gravel)

- piasek gruby zapylony - siCSa (silty Coarse Sand)

- piasek drobny zailony - clFSa ( clayey Fine Sand)

- pył piaszczysty – saSi (sandy Silt)

- Ił piaszczysto-pylasty - sasiCl (sandy-silty Clay)

Załącznik