Szkoła Policji w Katowicach

Podstawowe postawy strzeleckie

Opracowanie:

podkom. Jerzy Sterczewski

asp. szt. Marek Kwaczała

Zakład Wyszkolenia Specjalnego

Wydawnictwo
Szkoły Policji w Katowicach
2009

S

Z

K

O

ŁA

POL

IC

J

I

2



Wszelkie prawa zastrzeżone – Szkoła Policji w Katowicach 2009

Książki nie wolno reprodukować (adaptować) ani w całości, ani w części, niezależnie od
zastosowanej techniki (druk, fotografia, komputer, kserograf, fonografia itd.), bez pisemnej zgody
Wydawcy.

Druk i oprawa: Szkoła Policji w Katowicach

3

SPIS TREŚCI

1.

Wprowadzenie

5

2.

Przyjęcie postawy strzeleckiej

6

3.

Trzymania /chwyt/ broni

7

4.

Celowanie

10

5.

Oddychanie

11

6.

Ściąganie języka spustowego

12

7.

Wytrzymanie strzału

13

8.

Postawy strzeleckie

14

9.

Postawy strzeleckie wysokie

15

10.

Postawy strzeleckie niskie

21

11.

Literatura

25

4

5

WPROWADZENIE

Posługiwanie się bronią palną jest bardzo specyficzną umiejętnością

zastrzeżoną dla wąskiej i wybranej grupy osób. Niniejsze opracowanie zawiera
wybrane postawy strzeleckie, z których policjanci na wstępnym etapie szkolenia
korzystają najczęściej. W miarę nabywania doświadczenia można stosować inne,
trudniejsze i bardziej zaawansowane techniki posługiwania się bronią. Oprócz
postawy, na celność strzału mają wpływ również inne czynniki. W ostatnim okresie
nastąpiła radykalna zmiana poglądów w kwestiach metodyki treningu strzeleckiego
w kierunku istotnego zwiększenia jego dynamiki.

Wyszkolenie strzelca do tzw. poziomu minimalnego, na którym jest on

w stanie posługiwać się bronią samodzielnie jest bardzo trudne, zależy od bardzo wielu
czynników. W każdej grupie są osoby, którym czynności manualne nie sprawiają
większych trudności - osoby te uczą się bardzo szybko, są też i tacy, którym
opanowanie szkolenia sprawia wiele problemów.

Można użyć tutaj analogii do prowadzenia samochodu, kiedy pewne czynności

kierowca wykonuje mimowolnie podczas jazdy. Odruchowo naciska pedały,
przyspiesza, hamuje. Podobnie jest przy posługiwaniu się bronią. Zadaniem całego
procesu szkolenia strzeleckiego jest doprowadzenie do sytuacji, w której strzelec
niejako automatycznie wykonuje czynności związane z wyjęciem, odbezpieczeniem,
przeładowaniem oraz wycelowaniem. Maksymalnie szybkie i automatyczne wykonanie
tych czynności pozostawia czas na myślenie, czy nacisnąć język spustowy czy też nie,
a czasami ratuje życie strzelca.

Autorzy

opracowania

wyrażają

podziękowanie

słuchaczom

kursu

podstawowego KP – 16, którzy użyczyli swoich wizerunków na potrzeby niniejszej
publikacji.

6

PRZYJĘCIE POSTAWY STRZELECKIEJ

Niemożność pełnego unieruchomienia broni wynika z anatomicznej budowy

człowieka. Poszczególne części ciała są połączone stawami o różnym stopniu
ruchliwości. Amplituda i częstotliwość ruchów broni w trakcie celowania zależą od
stopnia utrzymania stałości napięcia mięśni biorących udział w zapewnieniu
stabilności ciała strzelca wraz z bronią w postawie strzeleckiej.

To bardzo zawiłe stwierdzenie uświadamia nam, jak bardzo istotnym

czynnikiem jest przyjęcie odpowiedniej postawy strzeleckiej.

Zapewnienie absolutnego bezruchu pistoletu jest oczywiście niemożliwe,

ujemny wpływ na celność trafienia w strzelaniu z pistoletu mają ruchy w stawach
nadgarstka i barkach rąk, stawy skokowe nóg, łączenia kości podudzia i stopy.

Broń w rękach strzelca przez cały czas wykonuje ruchy, o umiejscowieniu

przestrzeliny na tarczy decyduje precyzja skierowania do niej lufy broni w momencie
opuszczenia jej przez pocisk. Wszystkie czynności strzelca muszą zmierzać do tego,
aby wielokrotnie wytworzyć taką precyzję podczas oddawania kolejnych strzałów.

W miarę postępu szkolenia wszystkie czynności powinny być limitowane

w czasie, sukcesywnie skracanym zgodnie z

doskonaleniem się umiejętności strzelca.

Obowiązuje tu jednak zasada, że pierwszeństwo nad czynnikiem szybkości wykonania

ć

wiczenia ma kryterium celności strzałów. Policjant stara się coraz szybciej dobywać

broni, przygotowywać ją do użycia, i oddać z niej pierwszy strzał, dba jednak przede
wszystkim o pozytywny efekt treningu – trafienie celu wszystkimi wystrzelonymi
pociskami. Brak tej skuteczności powinien skłonić instruktora do spowolnienia tempa
treningu na rzecz jego efektywności, do czasu trwałego (za każdym razem)
uzyskiwania liczby trafień równej liczbie wystrzelonych pocisków.

Znaczny wpływ na zachowanie się broni w końcowej fazie celowania ma

sposób ściągania języka spustowego, który został omówiony w innym rozdziale.

7

TRZYMANIA /CHWYT/ BRONI

Dla lepszego zrozumienia wpływu chwytu na umiejscowienie przestrzelin,

warto przypomnieć niektóre prawa mechaniki. Podczas spalania prochu rozprężające
się gazy wyrzucają pocisk z lufy, równocześnie wywierając nacisk na dno łuski
opierającej się o zamek, co powoduje odrzut broni.

Sile odrzutu przeciwstawia się ręka strzelca utrzymująca broń. Ponieważ oś

lufy pistoletu przebiega ponad dłonią strzelca, powoduje to podrzut broni do góry.
Siła odrzutu działa, gdy pocisk przemieszcza się w lufie i krótko podczas wzlotu
gazów z lufy.

Ponieważ najważniejsze dla celnego strzelania jest usytuowanie lufy

w momencie, gdy pocisk ją opuszcza, jakakolwiek zmiana siły chwytu powoduje
zmianę kąta podrzutu lufy a tym samym zmianę toru lotu pocisku.

Bardzo ważnym czynnikiem jest trzymanie /uchwycenie/ broni. W szkoleniu

wstępnym preferuje się trzymanie broni oburącz, prawidłowy sposób uchwycenia
i trzymania broni należy intensywnie ćwiczyć szczególnie w początkowym szkoleniu.
Chwyt broni należy starannie umieścić we wgłębieniu pomiędzy palcem wskazującym
a kciukiem - oś lufy ma być przedłużeniem przedramienia ręki, która trzyma broń.
Dłoń układamy możliwie wysoko, kciuk przylega do bocznej okładki rękojeści, kabłąk
opieramy na środkowym palcu ręki trzymającej broń. Palce: środkowy, serdeczny
i mały obejmują pewnie chwyt broni i trzymają go ze stałą siłą. Słabe trzymanie jest
błędem, zbyt mocne również nie jest wskazane, gdyż drgania mięśni przenoszone są
na broń, dłoń powinna przylegać do chwytu możliwie jak największą powierzchnią.
Podczas trzymania broni oburącz, dłoń ręki wspomagającej obejmuje palce dłoni
trzymającej broń. Palec wskazujący opiera się pod kabłąkiem lub też może być oparty
o jego przednią część, kciuk leży równolegle do kciuka ręki trzymającej. Po uniesieniu
rąk do strzelania, ręka trzymająca broń lekko wypycha ją do przodu, natomiast ręka
wspomagająca jak gdyby instynktownie powstrzymuje ten ruch. Takie ustawienie
zapewnia poprawną statykę trzymania, pamiętajmy również o zablokowaniu
nadgarstków obu rąk.

8

ZDJĘCIA OD NUMERU 1 DO 4

OBRAZUJĄ TRZYMANIE BRONI OBURĄCZ PRZY RÓśNYM UŁOśENIU KCIUKÓW

ORAZ PALCA WSKAZUJĄCEGO RĘKI WSPOMAGAJĄCEJ

ZDJĘCIE 1

ZDJĘCIE 2

9

ZDJĘCIE 3

ZDJĘCIE 4

10

CELOWANIE

Pistolety i rewolwery posiadają mechaniczne, otwarte przyrządy celownicze,

muszkę i szczerbinkę. Prawidłowe zgranie tych elementów polega na umieszczeniu
muszki w środku szczerbinki, wierzchołek muszki musi pokrywać się z górną
krawędzią szczerbinki. Przyrządy celownicze muszą być ustawione prostopadle do
podłoża, pochylenie lub skręcenie broni jest błędem.

Poprawnie celować można zarówno jednym okiem jak i obydwoma, ważne jest

aby zorientować się, które oko ma rolę dominującą. Przeważnie będzie to oko po
stronie ręki dominującej, tzn. u strzelca praworęcznego dominować będzie oko prawe,
u leworęcznego oko lewe. Są jednak wyjątki od tej reguły, dlatego trzeba to
koniecznie sprawdzić. Wystarczy ująć do ręki np. ołówek i trzymać go na
wyciągniętych rękach przed sobą na wysokości oczu. Przy takim ustawieniu wybrać
sobie konkretny cel przed sobą, skoncentrować wzrok na wierzchołku ołówka
i skierować go na ten cel. Zamykając kolejno prawe a potem lewe oko zauważymy, że
w jednym przypadku wierzchołek ołówka pozostanie na celu a w drugim przesunie się
na bok. To oko, które patrząc na cel widzi na nim ołówek jest okiem dominującym,
odgrywa ono zasadniczą rolę podczas strzelania. Zawsze staramy się ustawić
przyrządy po stronie oka dominującego Test ten wskazuje również, że bez większych
problemów można wycelować broń, nie zamykając jednego oka. Jeśli jednak celujemy
jednym okiem, to robimy to zawsze okiem dominującym.

Celowanie z obu oczu ma tę zaletę, że widzimy większy obszar i łatwiej

dostrzegamy napastników oraz zagrożenia. Wszystkie podręczniki strzeleckie podają
zasadę, że podczas celowania wzrok należy koncentrować na muszce i szczerbince,
natomiast cel powinien być widziany nieostro.

Istota celowania z dwojga oczu powoduje, że cel nie jest widziany ostro, staje

się nieco nieostrym zamazanym tłem – plamą. Ta technika celowania uniemożliwia
precyzyjne mierzenie, ale sprawdza się w sytuacjach, które wymagają szybkiej reakcji
i równocześnie możliwie pełnej obserwacji przedpola. Nasuwa się pytanie, jaką
dokładnością charakteryzuje się strzelanie w tzw. plamę. Zależy ono od dystansu
i umiejętności strzelca. Jeśli przyjmiemy, że odległość ta wynosi ok. 10 m (typowy
dystans sytuacji wymiany ognia podczas napadu lub samoobrony), to dobrze
przygotowany strzelec ulokuje pociski za każdym razem w kole o średnicy około
30 - 40 cm. Taka dokładność ognia jest wystarczająca, zapewnia porażenie dowolnie
wybranej strefy przeciwnika, co oznacza wręcz pewne jego obezwładnienie.

Po odpowiednim treningu czynność taka powinna być wykonywana bez

wysiłku. Niektóre przyrządy celownicze w nowoczesnych jednostkach broni mają
białe, żółte lub fosforyzujące plamki pozwalające bardzo szybko zgrać przyrządy. Jest
to ułatwienie szczególnie przydatne w celowaniu w stresie jak i przy słabej
widoczności.

11

ODDYCHANIE

W czasie oddychania człowiek jest tylko pozornie unieruchomiony, ruchy klatki

piersiowej przenoszą się na ramiona i dłonie, w których trzymana jest broń. W takiej
sytuacji trudno zgrać przyrządy celownicze, które „tańczą” na tle celu, ramiona szybko
się męczą, a my sami zaczynamy się denerwować. Regulacja oddechu jest sprawą
bardzo istotną, ma duży wpływ na celność strzału. Naukę rozpoczynamy oddając
strzał w tzw. pauzie oddechowej, tj. w przerwie pomiędzy wdechem a wydechem.
Wykonujemy dwa, trzy głębokie wdechy, po ostatnim wydechu organizm uspokoi się
na kilka sekund co powinno wystarczyć na oddanie strzału. Strzelanie podczas pauzy
oddechowej należy kontynuować do czasu uzyskania odpowiednich wyników,
z czasem nabiera się wprawy i regulacja oddechu następuje samoistnie.

W czasie wymiany ognia, w sytuacji stresowej strzelec będzie oddychał wcale

o tym nie myśląc, i nawet wtedy, gdy zapomni o oddychaniu, co niewątpliwie wpłynie
na celność, przestrzeliny będą znajdować się w obrębie celu, co jest zasługą treningu.
Ten właśnie aspekt jest najważniejszy w strzelaniu obronnym, liczą się trafienia celu
a nie „dziesiątki”.

12

ŚCIĄGANIE JĘZYKA SPUSTOWEGO

Palec może leżeć na spuście tylko wtedy, gdy broń skierowana jest do celu, do

którego zamierzamy strzelać. To bardzo ważna zasada, potknięcie, szarpnięcie, odgłos
wystrzału mogą spowodować zdenerwowanie i mimowolny skurcz mięśni,
a w konsekwencji przypadkowy strzał. Nawet podczas treningu, kiedy któryś z jego
uczestników przechodzi „pod lufą”, automatycznie opuszczamy broń i jednocześnie
zdejmujemy palec ze spustu.

Palec powinien dotykać spustu częścią pomiędzy opuszkiem a pierwszym

stawem, jego praca to ruch do tyłu i do przodu – równolegle do osi lufy. Ruch palca od
momentu dotknięcia spustu do wystrzału powinien być jednym płynnym
pociągnięciem. Ruch ten trzeba wytrenować, każdy model broni ma inną
charakterystykę spustu, początkowy luz a później wyraźny opór, lub też jednostajny
opór podczas całej drogi spustu. W początkowym okresie szkolenia strzał powinien
być dla strzelca zaskoczeniem, w miarę zdobywania doświadczenia zaskoczenie
strzałem powinno być coraz mniejsze. Mówimy tu o płynnej pracy na spuście,
wyciskaniu języka spustowego lub też o zwiększeniu nacisku na spust aż do momentu
strzału. Gwałtowne pociągnięcie spustu lub też ruch palca na boki powodują
odchylenie broni i bardzo niekorzystnie wpływają na celność. Sumienny trening
wyeliminuje te błędy, a strzelec będzie dokładnie wiedział kiedy padnie strzał.

Archaizmem jest twierdzenie, że broń raz do roku strzela sama. W taki sposób

próbują usprawiedliwiać się ci, którzy popełnili błędy przy posługiwaniu się bronią.
Broń palna to nie zabawka, nie znosi pomyłek, gdy jesteśmy zmuszeni użyć jej
przeciwko człowiekowi wymagana jest wręcz chirurgiczna dokładność. Strzał musi

nastąpić w dokładnie wybranym momencie i tylko do rozpoznanego celu.

Przedstawione powyżej zasady układania palca i ściągania języka spustowego

są stosowane powszechnie i uważa się je za właściwe. Są jednak strzelcy, którzy
układają palec głębiej lub stosują inne zasady a pomimo tego dobrze strzelają.
Wypracowanie jednak własnej metody wymaga ogromnego doświadczenia i dlatego
zachęcamy początkujących strzelców do korzystania ze wskazówek zawartych w tym
opracowaniu. W miarę nabywania doświadczenia sami wypracujecie sposób ściągania
spustu oraz inne aspekty poprawnego strzelania.

13

WYTRZYMANIE STRZAŁU

Powyższy element techniki strzelania jest rzadko opisywanym w literaturze,

a stanowi jego ważny składnik. Głównym powodem utrzymania pełnej koncentracji
uwagi i napięcia mięśni przez około 1 do 2 sekund po strzale jest uniknięcie
psychicznego i fizycznego rozluźnienia. Ważne jest, aby już w czasie celowania
i wyciskania języka spustowego nastawić się psychicznie na wytrzymanie po strzale.
Polega to na utrzymaniu wszystkich stanów mięśni jak przed strzałem, natomiast po
jego nastąpieniu przyrządy celownicze powinny znów uchwycić rejon celowania.
Objawami braku wytrzymania po strzale są gwałtowne opuszczenie broni, zamknięcie
oczu podczas strzału, gwałtowne zwolnienie języka spustowego.

14

POSTAWY STRZELECKIE

POSTAWA BEZPIECZNA - „Gotów”

Postawa ta stosowana jest na strzelnicy w początkowym okresie szkolenia

strzeleckiego policjantów jako postawa wyjściowa. Charakteryzuje się ona tym, że
broń skierowana jest w stronę kulochwytu (celu) z lufą równolegle ustawioną do
podłoża blisko ciała, przy biodrze. Sylwetka ciała jest wyprostowana. Nogi w lekkim
rozkroku. Ciężar ciała równomiernie rozłożony. W sytuacjach realnych postawa ta
daje możliwość ochrony broni, czy to przez skręcenie ciała, czy wykorzystanie drugiej
wolnej ręki, bezpiecznego poruszania się oraz daje możliwość szybkiego
wyprowadzenia broni na linię celowania. Modyfikacją tej postawy są jeszcze:
bezpieczna dolna i górna, w których lufa broni skierowana jest odpowiednio w dół lub
górę o kąt nie przekraczający ok. 45 stopni. Można również podtrzymywać broń drugą
ręką, co przy prawidłowym chwycie powoduje, że bardzo szybko można wyprowadzić
ją do celu i oddać strzał.

15

POSTAWY STRZELECKIE WYSOKIE

POSTAWA FRONTALNA

W postawie tej ciało strzelca jest naturalnie wyprostowane. Nogi w lekkim

rozkroku i ciężar ciała równomiernie rozłożony. Podniesiona lekko do góry broda
sprawia, że nie ma problemu ze swobodnym oddychaniem oraz prawidłowym
zgraniem przyrządów celowniczych. Ręce wyprostowane, zablokowane w łokciach,
tworzą „trójkąt” z tułowiem. W postawie tej można oddać celne, mierzone strzały
i dlatego stosuje się ją bardzo często w strzelaniach precyzyjnych, wyczynowych
a także wtedy, gdy policjant używa kamizelki kuloodpornej. Mankamentem tej
postawy jest to, że wystawione jest na ewentualny ostrzał przeciwnika całe ciało
strzelca.

16

POSTAWA FRONTALNA OBNIśONA

Jest modyfikacją postawy frontalnej wysokiej. Różni się ona tym, że do jej

przyjęcia konieczne jest większe odstawienie jednej nogi w bok (im dalej, tym
bardziej będzie obniżona) oraz ugięcie kolan w taki sposób, który imituje ruch
siadania. Istotne jest przy tym, aby tułów był prosty (linia kręgosłupa powinna być
prostopadła do podłoża). Głębokość obniżenia zależy od indywidualnych możliwości
i upodobań strzelca. Jest to postawa bardzo stabilna, umożliwiająca oddanie szybkich
strzałów a przy tym, poprzez obniżenie, staje się trudniejszym celem do rażenia.
Pamiętać jednak należy o tym, że ugięcie powoduje napięcie mięśni ud (im głębiej tym
bardziej), a przez to zmęczenie, które może spowodować drgania mogące mieć wpływ
na celność. Dlatego w tej postawie preferowane jest oddawanie krótkiej serii strzałów.

17

POSTAWA PÓŁFRONTALNA WYSOKA

Aby przyjąć tę postawę należy wykonać wykrok do przodu jedną nogą (dla

strzelców praworęcznych lewą a dla leworęcznych prawą), przez co uzyskuje się
skręcenie ciała, które ustawia się lekko "po skosie" (tzw. pozycja walki
w samoobronie). Dzięki temu uzyskuje się efekt zmniejszenia obrysu sylwetki
wystawionej na działanie przeciwnika (szczególnie gdy nie dysponujemy pancerzem
osobistym). Ręka trzymająca broń jest wyprostowana i zablokowana w łokciu. Druga
ręka zamyka chwyt broni a ponadto dociska pierwszą do barku, dodatkowo ją
stabilizując. Ugięty łokieć zasłania część tułowia, stwarzając niejaką osłonę dla tej
części ciała. Sylwetka jest prosta, ciężar ciała równomiernie rozłożony na obu nogach.
Istotne jest to, aby pięty nie były ustawione w jednej linii jedna za drugą, gdyż w ten
sposób postawa traci stabilność. Jest ona bardzo wygodna, stabilna i bezpieczna.
Umożliwia zarówno celne, szybkie oddanie strzałów, jak i pewne poruszanie się
z bronią. Jest chyba najbardziej naturalną i dlatego też najczęściej stosowaną
w praktyce przez policjantów.

18

POSTAWA PÓŁFRONTALNA OBNIśONA

Jest modyfikacją postawy półfrontalnej wysokiej i zmienia się ona o tyle,

ż

e wykonuje się przysiad, zachowując proste plecy. Należy przy tym zwrócić uwagę,

aby kolana skierowane były na zewnątrz sylwetki. Przyjęcie tej postawy dodatkowo
zwiększa bezpieczeństwo strzelca przy wymianie ogniowej, gdyż oprócz zmniejszenia
obrysu sylwetki uzyskuje się efekt obniżenia. Jej wadą, tak jak w postawie frontalnej
obniżonej, jest szybkie męczenie się mięśni ud, ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Bardzo ważne jest, aby ciężar ciała równomiernie rozłożyć na obie nogi, gdyż
najczęstszym błędem popełnianym przez strzelców jest przenoszenie ciężaru na nogę
wykroczną oraz „zamykanie” sylwetki poprzez skierowanie kolana do jej wnętrza.

19

POSTAWA BOCZNA Z JEDNEJ RĘKI

Opisana tutaj postawa jest typową stosowaną w strzelectwie sportowym

i w praktyce strzelań policyjnych raczej jej się nie spotyka. Stosowana jest podczas
szkolenia funkcjonariuszy, aby zapoznać ich z możliwością użycia broni w sytuacji,
gdy jedna ręka jest wyłączona na skutek urazu lub gdy jest zajęta. Strzelanie odbywa
się zarówno z ręki wiodącej, jak i słabej.

W postawie tej ciało strzelca ustawione jest bokiem do celu. Nogi w lekkim

rozkroku. Stopy ustawione na szerokości ramion i ciężar ciała równomiernie
rozłożony. Tułów wyprostowany z piersią wysuniętą nieco do przodu. Głowa skręcona
w bok w stronę celu, broda lekko uniesiona. Ręka trzymająca broń jest wyprostowana,
zablokowana w łokciu i tworzy wraz z ramionami jedną linię.

20

POSTAWA „Z BIODRA”

Technik przyjmowania tej postawy jest bardzo dużo i zależą od upodobań oraz

doświadczeń strzelca. Stosuje się ją najczęściej w sytuacji, gdy trzeba natychmiast
oddać strzał i nie ma czasu na wyprowadzenie broni na linię celowania w starciach na
bardzo bliskich odległościach.

W proponowanej postawie ciało strzelca ustawione jest tak, jak do postawy

półfrontalnej z lewą nogą wysuniętą do przodu (dla praworęcznych). Przedramię ręki
trzymającej broń oparte jest o tułów na wysokości biodra w taki sposób, aby pistolet
znajdował się w okolicy osi ciała. Pamiętać należy jednak o tym, aby nie przysuwać
pistoletu zbyt blisko, gdyż pracujący zamek może spowodować kontuzję. Celowanie
odbywa się (jeżeli jest na to czas) „po lufie”’(muszka - cel). W momencie gdy lufa
ustawiona jest równolegle do podłoża, należy podnieść nieco muszkę. Druga ręka
zamyka chwyt broni, choć często może zdarzyć się tak, że strzał padnie z jednej ręki.

21

POSTAWY STRZELECKIE NISKIE

POSTAWA KLĘCZĄCA WYSOKA

Postawę klęczącą wysoką przyjmuje się robiąc wykrok do przodu lewą nogą

(dla strzelców praworęcznych) i klękając na prawym kolanie. Należy przy tym
zwrócić uwagę, aby kąt utworzony pomiędzy udem a podudziem nogi wykrocznej nie
był mniejszy niż 90 stopni, gdyż zmniejszenie kąta skutkuje utratą stabilności postawy
oraz może spowodować podniesienie pięty z podłoża, a jednym z warunków jej
prawidłowości jest, aby stopa pewnie, całą powierzchnią przylegała do niego. Noga
zakroczna ustawiona równolegle do osi ciała, choć spotyka się, że noga skierowana
jest do wewnątrz sylwetki, z piętą skierowaną do góry. Palce stopy podwinięte (jak
w bloku startowym), co umożliwia w razie potrzeby szybką zmianę postawy bądź
przemieszczanie się.

Tułów wyprostowany i ręce trzymające broń tworzą z nim trójkąt, tak jak

w postawie frontalnej. Przyjmując tę postawę ewidentnie zmniejszamy swoją
sylwetkę, stając się przy tym mniejszym celem, a ponadto stosuje się ją przy
wykorzystaniu osłon.

22

POSTAWA KLĘCZĄCA NISKA

Postawa klęcząca niska jest modyfikacją postawy klęczącej wysokiej.

Przyjmuję się ją w identyczny sposób z tym, że w końcowej fazie biodra siadają na
pięcie nogi zakrocznej. Reszta jest identyczna jak poprzedniej postawie. W oczywisty
sposób zmniejsza się w ten sposób sylwetkę strzelca oraz można korzystać z niskich
osłon podczas walki ogniowej. W praktyce stosuje się ją także w sytuacji, gdy wystąpi
niesprawność broni, czy to na skutek zacięcia czy konieczności wymiany magazynka,
schodząc do niej w tym przypadku ze wszystkich wyżej omawianych postaw. Nawyk
przyjmowania tej postawy w tych okolicznościach w bardzo znaczący sposób
zwiększa bezpieczeństwo strzelca podczas walki.

23

POSTAWA KLĘCZĄCA NISKA Z PODPARCIEM

24

POSTAWA LEśĄCA NA PLECACH

Przyjmowanie postawy leżącej odbywa się w ten sam sposób, jak pad w tył

w samoobronie. Broń trzymana oburącz skierowana jest w stronę celu. Wykonuje się
głęboki przysiad, tak aby biodra znalazły się jak najniżej przy podłożu i jak najbliżej
stóp. W momencie gdy biodra znajdą się na podłożu, tułów również kładzie się na nim
jak największą powierzchnią. Głowa uniesiona obserwuje przyrządy celownicze.
W proponowanej postawie kolana ugięte, skierowane do góry oraz na zewnątrz. Stopy
oparte całą powierzchnią o podłoże. Ręce trzymające broń oparte niemal na całej
swojej długości o tułów.

W postawie tej strzelec jest najtrudniejszym celem do trafienia ze względu na

niewielką powierzchnię wystawioną na działanie przeciwnika, a przy tym dzięki dużej
płaszczyźnie podparcia jest bardzo celna.

Przy przyjmowaniu tej postawy można asekurować się ręką, która nie trzyma

broni. Wówczas ręka ta jako pierwsza dotyka podłoża, dodatkowo amortyzując.

25

LITERATURA

1.

Zarządzenie nr 6/2000 Komendanta Głównego Policji z dnia 16 maja 2000 r.

w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i użytkowania broni palnej przez

policjantów (Dz. Urz. KGP Nr 4, poz. 38 z późn. zm.).

2.

Decyzja nr 713/2005 Komendanta Głównego Policji z dnia 30 grudnia 2005 r.

w sprawie szkolenia strzeleckiego policjantów (Dz. Urz. KGP z 2006 r. Nr 3,

poz. 9).

3.

J. Ciupiński, A.B. Komar, Technika i taktyka strzelań policyjnych, wyd. KGP WSP

1999.