„ZATWIERDZAM” Warszawa, dnia 11. 05. 2010r.

……………………….

……………………….

PLAN PRACY

INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA

1. ZAGADNIENIE:

PRZYJMOWANIE POSTAWY STRZELECKIEJ LEŻĄCEJ I KLĘCZĄCEJ Z KBK, ZMIANA STANOWISKA, SKŁADANIE SIĘ DO STRZAŁU, CELOWANIE I ŚCIĄGANIE JĘZYKA SPUSTOWEGO.

2. CEL:

Nauczyć przyjmowania postawy strzeleckiej stojącej i klęczącej z kbk, zmiany stanowiska, składania się do strzału, celowania, ściągania języka spustowego. Kształtowanie nawyków bezpiecznego obchodzenia się z bronią.

III. CZAS: 19 minut.

IV. MIEJSCE: Strzelnica szkolna WAT ( Oś ,,A”)

V. LITERATURA:

Metodyka Szkolenia Strzeleckiego - Szkol.730/89. str. 39-42

Kompendium wiedzy o eksploatacji broni strzeleckiej- Uzbr. 2637/99 str. 64-70

5,56 mm karabin szturmowy wz. 1996. Opis i użytkowanie – DWLąd. 21/2000 str. 32-38

VI. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

5, 56 mm kbs „Beryl” - 6 kpl.

Figura bojowa nr 27 (karabin maszynowy) - 3 szt.
Figura bojowa nr 31(pancerzownica ) - 3 szt.

Ponadto szkoleni posiadają uzbrojenie etatowe.

VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

Przed przystąpieniem do wykonywania ćwiczeń praktycznych z bronią każdorazowo sprawdzam

jej rozładowanie.

Zwracam szczególną uwagę na zachowanie bezpiecznego kierunku wylotu lufy karabinka.

Wykonywać tylko polecenia nakazane przez instruktora.

Nie oddalać się z punktu nauczania bez zezwolenia instruktora.

Niezwłocznie meldować o urazach powstałych podczas ćwiczeń.

PRZEBIEG ZAJĘĆ

Lp.	CZYNNOŚCI INSTRUKTORA	CZYNNOŚCI SZKOLONYCH
1.	Ustawiam szkolonych w wyznaczonym miejscu, określonym podczas instruktażu, podaję treść zagadnienia. Szkolenie realizuję zgodnie z podstawowym modelem nauczania. „BACZNOŚĆ” Przyjmowanie postawy strzeleckiej stojącej i klęczącej z kbk, składanie się do strzału, celowanie i ściąganie języka spustowego. - „SPOCZNIJ”. Celem szkolenia jest nauczyć Was przyjmowania postawy strzeleckiej leżącej i klęczącej z kbk, zmiany stanowiska, składania się do strzału, celowania i ściągania języka spustowego. CO TO JEST I DO CZEGO SŁUŻY Składanie się do strzału w postawie klęczącej to zbiór czynności jakie wykonuje żołnierz po przyjęciu postawy strzeleckiej na stanowisku ogniowym. Czynności te umożliwiają prawidłowe przygotowanie się do strzału. Postawę strzelecką klęczącą przyjmuje się w celu zapewnienia korzystnych warunków do strzelania i ukrycia się przed ogniem nieprzyjaciela. Postawa ta powinna być wygodną, statyczną i osłaniającą przed ogniem przeciwnika a przy tym ułatwiać prowadzenie celnego ognia przy umiejętnym wykorzystaniu zasłony. Ułatwia ona prowa­dzenie celnego ognia lecz przez dłuższy czas może powodować zmęczenie strzelca. Stosuje się ją zarówno podczas strzelania zza ukrycia, jak i w innych przypadkach. Postawa strzelecka leżąca jest najbardziej statyczna i najmniej męcząca oraz najbardziej osłania przed ogniem przeciwnika. Ponadto ułatwia prowadzenie celnego ognia zwłaszcza przy umiejętnym wykorzystaniu podpórki, i z za ukrycia. Zmiana stanowiska jest elementem niezbędnym podczas wykonywania wielu strzelań szkolnych i bojowych. Umiejętne opanowanie zmiany stanowiska pomaga w bezpiecznym, szybkim i celnym prowadzeniu ognia z różnych miejsc. Celowanie jest jednym z głównych elementów celnego strzału. Celowaniem nazywamy umiejętność zgrywania przyrządów celowniczych w celu nadania osi przewodu lufy takiego położenia w płaszczyźnie poziomej i pionowej, które zapewni przejście toru lotu pocisku przez cel. Umiejętne ściąganie języka spustowego jest czynnością pozwalającą na zwiększenie stateczności broni podczas strzelania a przez to na celniejsze prowadzenie ognia. NA JAKĄ KOMENDĘ SIĘ WYKONUJE Postawę strzelecką klęczącą wykonuje się na komendę „POSTAWĘ STRZELECKĄ KLĘCZĄCĄ -ĆWICZ” . Postawę strzelecką leżącą przyjmuje się na komendę : „POSTAWĘ STRZELECKĄ LEŻĄCĄ – ĆWICZ”. Pozostałe ćwiczenia wykonuje się bez komend. WZOROWY POKAZ Pokazuję prawidłowe przyjęcie postawy strzeleckiej leżącej i klęczącej, zmianę stanowiska, złożenie się do strzału, wycelowanie i ściągnięcie języka spustowego. Zawarte w załączniku (załącznik nr 2) POKAZ Z OBJAŚNIENIEM Pokazuję i objaśniam. Zawarte w załączniku (załącznik nr 2) ĆWICZENIE PRAKTYCZNE Ustawiam szkolonych w szeregu, z zachowaniem odstępu jednego kroku. Ćwiczenie prowadzę bez temp, do pełnego opanowania. Podaję komendy, zwracam uwagę na prawidłowe ich wykonanie. Po sprawdzeniu ćwiczących indywidualnie przystępuję do ćwiczenia całością, omawiając na bieżąco popełniane błędy. Zwracam uwagę na przestrzeganie zasad bezpieczeństwa przy obchodzeniu się z bronią, oraz dyscyplinę wojskową w czasie zajęć. OMÓWIENIE ZAGADNIENIA Ustawiam szkolonych w miejscu rozpoczęcia zajęć. - omawiam najczęściej popełniane błędy. Zawarte w załączniku (załącznik nr 1); - wskazuję najlepiej ćwiczących; - odpowiadam na pytania szkolonych; - wskazuję literaturę do nauki własnej.	Ustawiają się w szeregu. Przyjmują postawę zasadniczą. Stoją, słuchają i notują Słuchają i notują. Słuchają i notują. Stoją, obserwują zachowanie instruktora, notują. Stoją, słuchają objaśnienia instruktora, obserwują wykonywane przez niego czynności, notują. Stoją w wyznaczonym miejscu, ćwiczą wykonywanie poszczególnych elementów zagadnienia. Stoją na zbiórce, słuchają.

OPRACOWAŁ

…………………………………..

Załącznik nr 1

Podstawowy model nauczania:

1. Podać treści zagadnienia (nazwać czynności, które są przedmiotem nauczania) („BACZNOŚĆ” – nauczę was, doskonalić będziemy, realizować będziemy, poznamy zasady, itd. - „SPOCZNIJ”);

2. Podać komendę, na którą wykonuje się tę czynności (podać sytuację kiedy daną czynność się wykonuje) oraz zapoznać z celem nauczania tej czynności (czynność ta służy do);

3. Wzorowo pokazać wykonania nowej czynności ,,Pokazuję”;

4. Pokazać i wyjaśnić zasady i sposoby wykonywania (jeśli jest potrzeba – także pokaz czynności fragmentami „lub na tempa”),

,,Pokazuję i objaśniam”;

5. Ćwiczyć praktycznie czynności (początkowo

„na tempa” lub fragmentami, później w całości);

6. Doskonalić szkolonych w prawidłowym i dokładnym wykonywaniu czynności;

7. Omówić zagadnienie (wskazać najczęściej popełnione błędy i niedociągnięcia).

Wskazówki metodyczne

- instruktor przed zajęciami odpowiedzialny jest za przygotowanie podpunktu nauczania w niezbędne środki nauczania,

- przed rozpoczęciem szkolenia wskazać kierunek bezpieczny do sprawdzenia rozładowania broni,

- ustawienie instruktora podczas szkolenia powinno być takie, aby szkoleni mogli z łatwością obserwować czynności, które wykonuje,

- wykorzystywać podstawowy model nauczania uwzględniając stopień znajomości przerobionego materiału
( nauka, doskonalenie),

- pytania kontrolne zadawane w czasie szkolenia kierować do wszystkich szkolonych, pozostawiając kilka sekund do namysłu, a następnie wskazać odpowiadającego. Taka forma mobilizuje szkolonych do ciągłego myślenia,

- podczas szkolenia należy uwzględnić zasadę złożoności i stopniowania trudności,

- stosować poprawne wysławianie się (zdania powinny być krótkie, proste i zrozumiale),

- analizować powstałe trudności i wyciągać wnioski szkoleniowe,

- zwracać uwagę na zasady przestrzegania przepisów bezpieczeństwa w czasie zajęć, oraz wykonywanie przez szkolonych tylko tych czynności które zostały nakazane przez instruktora,

- wymagać od szkolonych bezwzględnego przestrzegania regulaminów, oraz zasad żołnierskiego zachowania się.

Najczęściej popełniane przez instruktorów błędy:

- stosowanie podczas nauczania niewłaściwego nazewnictwa części i mechanizmów broni,

- nieumiejętne przekazywanie materiału,

- odbieganie od tematu zagadnienia,

- niewłaściwe sporządzenie planu pracy,

- nieprawidłowe ustawienie instruktora podczas prowadzenia szkolenia (na kierunku wylotu przewodu lufy)

Załącznik nr 2

PRZYJMOWANIE POSTAWY STRZELECKIEJ KLĘCZĄCEJ I STOJĄCEJ Z KARABINKA, ZMIANA STANOWISKA, SKŁADANIE SIĘ DO STRZAŁU, CELOWANIE I ŚCIĄGANIE JĘZYKA SPUSTOWEGO.

Klęczącą postawę strzelecką stosuje się podczas strzelania w wysokiej trawie, w zaroślach, zza płotu, itp. Postawa ta szybko mę­czy żołnierza, dlatego stosuje się ją tylko w przypadku krótkiego zatrzymania się na jednym stanowisku ogniowym. Wykonuje się ją na komendę „POSTAWĘ STRZELECKĄ KLĘCZĄCĄ - ĆWICZ” a tak­że samodzielnie podczas strzelań.

W celu przyjęcia klęczącej postawy strzeleckiej powinno się: zdjąć karabinek (broń) z ramienia i chwycić

go prawą ręką za nakładkę lufy do przodu (pistolet lub pistolet maszynowy wyjmuje się z futerału, przy broni z kolbą rozkładaną – rozkłada kolbę i chwyta broń lewą ręką za łoże, prawą za rękojeść); cofnąć stopę prawej nogi w ten sposób, aby tworzyła z prawym ramieniem i tułowiem linię prostą oraz klęknąć na kolano prawej nogi i usiąść na obcasie prawego buta. Lewa noga powinna być postawiona pionowo, a nosek buta zwrócony nieco w prawo. Udo prawej nogi powinno two­rzyć kąt 90° w stosunku do płaszczyzny strzału; przyłożyć karabinek (broń) łożem do lewej ręki, prawą ręką chwycić za rękojeść.

Na komendę „POWSTAŃ” trzeba powstać, prawą nogę dostawić do lewej i przyjąć postawę zasadniczą; na chwycić broń w położenie „na pas”. Przy broni z kolbą składaną, przed założeniem jej na pas lub schowaniem do futerału – złożyć kolbę.

W postawie klęczącej żołnierz utrzymuje broń ręką za łoże, a łokieć opiera na udzie przed lub za kolanem (w zależności od długości ramion); prawą ręką trzyma za rękojeść, palec wskazujący wewnątrz kabłąka wyprostowany; łokieć prawej ręki lekko uniesiony w bok. Lewa noga postawiona pionowo, a czubek buta zwrócony nieco w prawo. Udo prawej nogi powinno tworzyć kąt około 90 stopni w stosunku do płaszczyzny strzału.

W celu przyjęcia postawy strzeleckiej leżącej:

- prawą rękę przesunąć wzdłuż pasa nieco do góry i zdejmując bron z ramienia, chwycić ją lewą ręką za komorę zamkową. Następnie chwycić broń prawą ręką z góry za nakładkę oraz łoże i skierować wylotem lufy do przodu.

- zrobić długi wykrok prawą nogą w prawo skos, pochylić tułów do przodu, zgiąć lewą nogę, jednocześnie oprzeć o ziemię dłoń lewej reki palcami w pobliżu prawej stopy ;

- położyć się na lewy bok i łokieć lewej reki, przewrócić się na brzuch, oprzeć na przedramionach i wyprostować obie nogi w rozkroku, tak aby palce nóg były skierowane na zewnątrz, broń położyć łożem na dłoni lewej reki, a prawą reką uchwycić za rękojeść.

Szkolony po przyjęciu postawy strzeleckiej leżącej powinien:

zwrócić uwagę, aby kąt zawarty między tułowiem a przedłużeniem osi broni wynosił 30-45ºJest to konieczne do przyjęcia dogodnej postawy i osiągnięcia stateczności broni. Wielkość tego kąta w znacznej mierze zależy od długości rąk żołnierza. Łokcie powinny być oparte o ziemię. Łokieć prawej ręki powinien być ustawiony tak, aby tworzył naturalną podpórkę. Ciężar ciała i broni spoczywa wówczas na lewej ręce. Z tego względu należy jej nadać takie położenie, aby się szybko nie męczyła i nie drżała. Kąt jaki tworzył łokieć lewej ręki powinien być zbliżon do kąta prostego. W celu zwiększenia stateczności broni, do strzelania z wolnej ręki można wykorzystać pas, który należy odpowiednio przygotować. Długość pasa powinna zapewnić sztywne utrzymanie broni przy założeniu na przedramię lewej ręki i z prawej strony magazynka. Należy uważać aby pas nie był przez strzelca napinany ręką. Każdy szkolony indywidualnie ustala długość pasa. Długość tę powinien on zapamiętać.

ZMAINA STANOWISKA

W celu zmiany stanowiska należy po przerwaniu prowadzenia ognia zabezpieczyć broń, następnie zmienić stanowisko jednocześnie kierując wylot lufy karabinka w stronę pola tarczowego. Stanowisko zmieniamy poruszając się biegiem, jednocześnie utrzymując cały czas pochyloną sylwetkę. Po zajęciu stanowiska i przyjęciu postawy strzeleckiej, odbezpieczyć broń i prowadzić ogień.

CELOWANIE

Aby wycelować broń za pomocą otwartych przyrządów celowniczych należy przez przesuwanie szczerbiny celownika nadać linii celowania takie położenie, w którym oś przewodu lufy uzyska właściwe położenie i umożliwi trafienie celu. Aby wycelować, należy zmrużyć lewe (prawe) oko, a prawym (lewym) patrzeć przez szczerbinkę ramienia celownika na wierzchołek muszki. Przesuwając łokcie, a w razie potrzeby tułów i nogi, wycelować karabinek, tak aby muszka znajdowała się w środku szczerbinki i równo z jej krawędziami, a wierzchołkiem stykała się z punktem celowania. W czasie celowania zwracać uwagę na to, aby krawędź ramienia celownika była w położeniu poziomym, a kolba mocno przyciśnięta do ramienia. Głównymi przyczynami zmniejszającymi celność strzelania są błędy popełniane przez strzelającego w doborze celownika i punktu celowania, w przygotowaniu i w czasie strzelania.

ŚCIĄGANIE JĘZYKA SPUSTOWEGO

W celu dania strzału wstrzymać oddech (na wydechu) i utrzymując wycelowanie, płynnie naciskać język spustowy do chwili, aż kurek niezauważalnie zwolni się z zaczepu kurkowego i nastąpi strzał.

Jeżeli żołnierz w czasie naciskania języka spustowego wyczuje, że nie może dłużej wstrzymywać oddechu, to nie zwalniając nacisku na język spustowy powinien przerwać jego ściąganie, wznowić oddychanie, a następnie ponownie wstrzymawszy oddech w czasie wydechu, sprawdzić wycelowanie, poprawić je i kontynuować ściąganie języka spustowego. W czasie prowadzenia ognia karabinek należy mocno przycisnąć do ramienia, nie zmieniając położenia łokci i zachowując równą muszkę pod wybranym punktem celowania. Po daniu każdego strzału (serii) szybko poprawić celowanie, a jeżeli zachodzi potrzeba, zmienić również nastawę celownika lub punkt celowania.