Pozioma osnowa geodezyjna Systematyka według G-1 (G-2)

Historia zakładania osnowy

poziomej w Polsce



Triangulacja jako metoda pomiaru.



Willebrordus Snellius – Snell van Royen
(1580-1626). Triangulacja rok 1615.



W roku 1670 francuski duchowny Picard
dokonał z inicjatywy powstałej w 1966
Francuskiej Akademii Nauk pomiarów
południka paryskiego (R = 6275 km vs
6371 km). Picard pierwszy zastosował
krzyż kresek do celowania w lunecie
instrumentu.

1.Projekt triangulacji w Polsce – 1791 Tadeusz
Czacki
i Jan Śniadecki – „Plan mapy generalnej”
przedstawiony Komisji Skarbowej.
2.Sieć Kieleckiego Okręgu Górniczego –
Wojciech Niemyski 1829-1835 – 300 trójkątów;
punkt początkowy na Łysicy.
3.Ministerstwo Robót Publicznych we
współpracy z WIG: rozpoczęcie pomiarów
triangulacyjnych:

   punkt przyłożenia Borowa Góra k/Warszawy
    (obserwatorium Astronomiczne), elipsoida
Bessela (1846)
   łańcuchy trójkątów –w każdym para punktów
Laplace’a
   i pomiar bazy metodą rozwinięcia, łańcuch
łączony
   w wieniec.

Sieć

triangulacyjna

Punkt
Laplace’a

Azymut boku

Układ
centraln
y

Punkty I
klasy

Rozwinięcie
bazowe

Punkt
Laplace’
a

Błąd pomiaru kąta w sieciach

triangulacyjnych

Wzór Ferrero:

[ f f ]

= ±

gdzie:

f – odchyłka zamknięć trójkątów

pomniejszona
o nadmiar sferyczny

n – liczba trójkątów w sieci

Prace w okresie 1925-1939

Pełne pokrycie siecią triangulacyjną
terenów
na wschód od południka 24,

wieńce: Warszawa-Grodno, Lublin.

Sieć Warszawa-Toruń z nawiązaniem do
triangulacji niemieckiej.

Sieć Kraków-Śląsk:
pomiar 13 rozwinięć bazowych z punktami
Laplace’a.

Zakończenie prac przewidziano na 1943
rok.

Sieć astronomiczno-geodezyjna SAG

1.Prace triangulacyjne po wojnie - projekt podstawowej sieci
poziomej
aż do zagęszczenia punktami co 2-3 km (1948),

-         założenie nowych podwójnych łańcuchów triangulacyjnych,
-         uzupełnienie sieci istniejących,
-         połączenie obu w/w konstrukcji w jedną całość (długości
boków ok. 25 km),
-         założenie nowej sieci wypełniającej (SW).

2.Pomiar sieci:

-         elipsoida Krasowskiego (1940),
-         w 1954 r. przyjęto nazwę Sieć Astronomiczno-Geodezyjna
(SAG),
-         pomiar zakończono w 1955 r.,
-         połączono 18 różnych rodzajów sieci (388 punktów SAG, 5937
punktów SW,
       55 punktów Laplace’a – stan na 1986 r.),
-         zakładano równocześnie sieć wypełniającą (SW) – długości
boków ok. 7 km
-         częściowo zakładano punkty sieci zagęszczającej (metoda
wcięć)
-         zakładano ciągi poligonizacji precyzyjnej I i II klasy wzdłuż
linii
       i szlaków kolejowych.

Sieć astronomiczno-geodezyjna

SAG

3. Wyrównanie SW – lata 1958-1963 – 6000 punktów w

65 grupach.

4. Zmodernizowana podstawowa osnowa kraju:

- wzmocnienie sieci przez pomiar dalmierzami,

- 1 punkt na 60 km

5. Ponowne wyrównanie bez podziału na grupy w

CIGiK – minikomputer NOVA (1966):

- SAG, SW i 72 punkty sieci zagranicznych,

- 48 312 kątów w sieci SW, 4302 kierunków w SAG,

55 azymutów Laplace’a, 163 długości,

- otrzymano współrzędne B, L na elipsoidzie

Krasowskiego

- błędy pomiaru kąta w sieciach SAG i SW, wzór

Ferrero.

6. Wprowadzono podział osnowy na podstawową,

szczegółową
i pomiarową – instrukcja (O-1).

Triangulacja państwowa i lokalna

(wg instrukcji O-1 i G-1)

Sieci triangulacji państwowej

Klasa

triangulacji

(klasa wg O-1)

Dopuszczalny

błąd kąta po

wyrównaniu

( ″ )

Minimalna

długość boku

(km)

1 (I klasa)

1.0

2 (I klasa)

1.2

3 (II klasa)

1.7

4 (II klasa)

2.2

Sieci triangulacji lokalnego znaczenia

Klasa

triangulacji

(klasa wg O-1)

Błąd średni m

wyznaczenia

punktu (m)

Minimalna

długość boku

(km)

I (II klasa)

0.05

2.5

II (II klasa)

0.07

III (III klasa)

0.12

IV (pomiarowa

0.25

Triangulacja

państwowa

(wg instrukcji O-1 i G-

Założone na terenie kraju sieci triangulacyjne:



a) sieć triangulacji głównej astronomiczno-geodezyjna),



b) sieć triangulacji wypełniającej,



c) sieć triangulacji zagęszczającej,



d) dawne sieci triangulacyjne od I do V rzędu włącznie
oraz



e) sieci lokalne

Wnioski z tabeli – nie wszystkie punkty
triangulacyjne weszły do osnowy
podstawowej I klasy – decyduje błąd
długości boku po wyrównaniu: m

< 5

mm/km

Pozioma osnowa geodezyjna

Instrukcje i wytyczne

Instrukcje i wytyczne techniczne obowiązujące na
podstawie rozporządzenia Ministra Spraw
Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 1999
r. w sprawie standardów technicznych dotyczących
geodezji, kartografii oraz krajowego systemu
informacji o terenie (Dz. U. Nr 30, poz. 297).
G-1    Pozioma osnowa geodezyjna (z 1979 r.,
ze zmianą
           z 1983 r.)  czwarte 1986
G-1.5 Szczegółowa osnowa pozioma.
Projektowanie, pomiar
          i opracowanie wyników. Wyd.drugie
1990
G-1.9 Katalog znaków geodezyjnych oraz
zasady
           stabilizacji punktów. Wyd. pierwsze
1984

Pozioma osnowa geodezyjna

Instrukcje i wytyczne c.d.

Instrukcje techniczne wydane drukiem,
przygotowane jako załączniki do projektu
rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i
Budownictwa zmieniającego rozporządzenie
w sprawie standardów technicznych dotyczących
geodezji, kartografii i krajowego systemu
informacji o terenie.
G-2 Szczegółowa pozioma i wysokościowa
osnowa geodezyjna i przeliczenia
współrzędnych między układami.
G-1.10 Formuły odwzorowawcze i parametry
układów współrzędnych. wyd. II zm. 2001
Uwagi: Z programem TRANSPOL na CD-ROM
G-2.5 Szczegółowa pozioma i wysokościowa
osnowa geodezyjna. Projektowanie, pomiar i
opracowanie wyników. Wyd.I 2002

Klasyfikacja punktów osnowy poziomej
według G-2

§ 9

Poziomą osnowę geodezyjną (z wyłączeniem osnowy
pomiarowej) dzieli się na trzy klasy oznaczone cyframi
rzymskimi.

1) Punkty osnowy podstawowej zalicza się do I klasy, a
punkty osnowy szczegółowej do II i III klasy.

2) Punkty wyznaczone przy użyciu systemów
satelitarnych
w danej klasie wyróżnia się indeksem .S. (IS, IIS, IIIS).

3) Do punktów klasy IS zalicza się punkty sieci POLREF

i punkty zagęszczenia sieci EVRF.

Koncepcja sieci kątowo-liniowej II klasy

punkty
nawiązania I
klasy

Usunięto środki
układów centralnych,
zamiast wszystkich
kątów w trójkącie na
każdym stanowisku
mierzy się kąty
i długości boków

punkty

II klasy

Własności osnowy II klasy

zakładanej klasycznie



Dawna triangulacja (j.w.)



Sieci kątowo-liniowe:

Długość elementu

w sieci

Średnie błędy pomiaru

kąta

długości boku

0,5 - 2 km

2 - 4 km
4 - 8 km

4" /12

2,5" /8

1,5" /5

2 · 10

-5

1,2 · 10

-5

8 · 10

-6

Pozioma osnowa

szczegółowa klasy III

Technologie zakładania:



Sieci poligonowe



Punkty wcięte



Aerotriangulacja analityczna

Gęstość punktów osnowy

szczegółowej II i III klasy

Powierzchnia

na jeden punkt

Rodzaj

terenu

II klasa

III klasa

Tereny

intensywnie
zainwestowan

0.8 km

10-20 ha

Tereny rolne

1-2 km

20-50 ha

Kompleksy

leśne

12 km

50-120 ha

Zasada numeracji punktów w

sieciach

I i II klasy (wytyczne G-1.5)

Szkice osnowy podstawowej i szczegółowej
II klasy są prowadzone w skali 1: 50 000.
Podkład stanowi mapa topograficzna w
układzie „1965”.

Numer składa się z dwóch członów:
czterocyfrowego godła mapy w skali 1:50
000
oraz
- numeru z zakresu 10 –99 dla osnowy
podstawowej
- numeru z zakres 100-999 dla osnowy
szczegółowej
II klasy.

Szkice osnowy III klasy prowadzone są w
skali 1: 10 000. Numery punktów osnowy
III klasy zaczynają się od 1000
i są przypisane do sekcji mapy 1:10 000.

Zasada numeracji punktów

w sieciach II klasy (wytyczne G-

1.5)

100-

149

150-

199

300-

349

350-

399

200-

249

250-

299

400-

449

450-

499

500-

549

550-

599

700-

749

750-

799

600-

649

650-

699

800-

849

850-

899

Rezerwa 900 -999

1:25
000

1: 10
000

Skala wyjściowa 1: 50

000

Document Outline