Protetyka na implantach

Dlaczego implant

• Utrata nawet pojedynczego zęba nie jest obojętna dla całego

układu gryzienia i każdy ubytek wymaga jak najszybszego

uzupełnienia. Zostawienie pustego miejsca po zębie jest

poważnym błędem.

Zęby bowiem tworzą tak spójny zespół, że zaczynają się

przesuwać lub wysuwać, aby spotkać inne, z którymi

mogłyby kontaktować. Utrata jednego lub większej ilości

zębów daje kilka możliwości uzupełnienia ich. Jedną z nich

jest umieszczenie w kości implantu czyli sztucznego korzenia.

• Współczynnik powodzenia implantów stomatologicznych jest

wysoki. Długookresowe powodzenie zabiegu zawdzięczamy

samemu tytanowi, jednak cały czas prowadzone są badania

mające na celu udoskonalenie powierzchni aby skracać czas

gojenia i redukować do minimum ryzyko odrzutu.

Budowa implantu

• Implanty mają kształt mniej lub bardziej

zbliżony do kształtu korzenia zębowego.

• Jedne wyglądają jak pełne śruby z gwintem na

powierzchni, a inne wyglądają jak perforowane
puste cylindry. Większość implantów
zrobionych jest z czystego tytanu, inne ze
stopu tytanu, a

powierzchnia

ich pokryta jest

rozpyloną plazmą tytanową, lub
hydroksyapatytem, czyli porowatą substancją
ceramiczną, która ma stymulować wrastanie
żywej tkanki kostnej.

• Materiał, z którego są zrobione implanty,

nie może być szkodliwy dla organizmu

człowieka - rakotwórczy, toksyczny czy

radioaktywny, nie może też korodować.

Musi być zgodny biologicznie, czyli

tolerowany przez tkanki żywe - kość

nastąpi wtedy osteointegracja. Czysty

tytan, stop tytan-glin-wanad i

hydroksyapatyt to podstawowe materiały

stosowane do produkcji implantów.

• Na przebieg procesu gojenia ma

wpływ bioaktywna powierzchnia
implantu oraz budowa zapewniająca
przenoszenie sił z konstrukcji
protetycznej na powierzchnię
implantu oraz dalej na kość, która
przyjmuje obciążenie.

• Tytan zajmuje dziewiąte miejsce pod względem

obfitości występowania w przyrodzie. W stanie

naturalnym najczęściej spotykany jest jako

dwutlenek tytanu - minerał miękki, ale

wytrzymały. Stop tytanu został utworzony po to,

aby uzyskać tworzywo biozgodne o zwiększonej

wytrzymałości. Wyizolowany czysty tytan,

zalecany do implantów dentystycznych, ma

następujący skład: 99,75% stanowi tytan, 0,05%

żelazo, 0,1% tlen, 0,03% azot, 0,05% węgiel, a

0,012% wodór. Zarówno czysty tytan, jak i stop

tytanu, wykazują bardzo wysoką odporność na

korozję.

Kształt implantów

• Fizjologicznie wokół własnych zębów występuje

stabilna wysokość kostna oraz paraboliczny przebieg

kości i dziąseł. Do podobnej stabilności i zachowania

prawidłowych warunków dąży się również w

przypadku implantów. Zastosowanie popularnych

obecnie rodzajów wszczepów o płaskiej platformie

nośnej  może przyczyniać się do powolnego zaniku

kości wokół szyjki wszczepu.

• Najnowszy produkt jakim jest implant paraboliczny

Nobel PERFECT wydaje się być rzeczywiście

perfekcyjny.

• Panewkowy kształt powierzchni nośnej implantu jest

wynikiem wnikliwych studiow i analizy budowy brzegu

kości wokół naturalnego zęba.

• Pierwsze badania

potwierdzaja, że dzieki

parabolicznemu

zaprojektowaniu powierzchni

nośnej implantu możliwe jest

utrzymanie i zachowanie

brzeżnej blaszki wyrostka

kostnego. To z kolei ułatwia

odtworzenie naturalnego

konturu dziąsła wokół

przyszłej korony oraz

brodawek międzyzębowych.

• Muszelkowe wyprofilowanie

powierzchni nośnej implantu

powinno zapewnić, że efekt

kosmetyczny dziąsła

otaczającego sztuczny ząb

będzie do złudzenia imitował

naturę

Implanty używane w stomatologii

najprościej podzielić można z uwagi

na:

• 1. zastosowanie

a/ implanty do fiksacji śródzębowej - sztyfty

przechodzące przez wierzchołek korzenia aż do

otaczającej kości - stabilizujące rozchwiane zęby

b/ implanty do replantacji wybitych zębów -

mocujące ząb, który po wybiciu został ponownie

umieszczony w zębodole

c/ implanty śródkostne (wewnątrzkostne) czyli te

powszechnie rozumiane jako sztuczne korzenie

• . techniki zabiegowe

a/ do zabiegów natychmiastowych po

usunięciu zęba

b/ do zabiegów odroczonych -

wykonywanych w pełnowartościowej kości

1/ jednoczasowe - z natychmiastowym

obciążeniem protetycznym

2/ wieloczasowe - z okresem gojenia 3-lub

6mcy ( po zastosowaniu dodatkowych

technik regeneracyjnych

) i obciążeniem

protetycznym po skończeniu okresu gojenia

• 1. tkanka kostna otaczająca implant

2. implant
3. łącznik
4. śruba łącznika
5. protetyczny element koronowy
6. śruba mocująca konstrukcję
protetyczną
7. szkielet konstrukcji protetycznej
8. olicowanie
9. powierzchnia zwarcia

• Pomiędzy tymi elementami istnieją

powierzchnie przylegania, przez
które przenoszone są obciążenia
funkcjonalne, zanim ostatecznie
trafią na kość otaczającą implant.
Każde z dziewięciu miejsc
przenoszenia sił żucia odgrywa
specyficzną i dynamiczną rolę w
biomechanice implantu.

:

Według przyjętych norm międzynarodowych

systemy implantologiczne muszą spełniać

następujące wymogi

• udowodnione obszernymi i wieloletnimi badaniami

naukowymi pewne rezultaty

• odpowiedni materiał obojętny dla organizmu
• do każdego typu implantu powinien pasować każdy

rodzaj nadbudowy lecz jednocześnie powinna być

ograniczona liczba typów implantów i części do

nadbudów

• system zapewnia specyficzne oprzyrządowanie w

celu przygotowania kości oraz odpowiedni system

chłodzenia w celu uniknięcia uszkodzeń

termicznych ; instrumentarium jest wytrzymałe na

sterylizację, a praca nim nie może być za bardzo

skomplikowana

• precyzyjne dopasowane elementy muszą mieć

zagwarantowany duży współczynnik wytrzymałości i

elastyczności

• system musi zapewniać lekarzowi prostą i

bezpieczna technikę operacyjną i protetyczną ;

połączenia między różnymi częściami implantu tj.

trzonem i nadbudową nie mogą mieć szpar - jest to

bardzo ważne zwłaszcza w wypadku połączeń

znajdujących się poddziąsłowo

• sterylne opakowanie powinno umożliwiać zabieg bez

potrzeby dotknięcia powierzchni wewnątrzkostnej

• producent musi dawać gwarancje dostaw mimo

zmian systemu

• system zapewnia specyficzne oprzyrządowanie w celu

przygotowania kości oraz odpowiedni system chłodzenia w celu

uniknięcia uszkodzeń termicznych ; instrumentarium jest

wytrzymałe na sterylizację, a praca nim nie może być za bardzo

skomplikowana

• precyzyjne dopasowane elementy muszą mieć zagwarantowany

duży współczynnik wytrzymałości i elastyczności

• system musi zapewniać lekarzowi prostą i bezpieczna technikę

operacyjną i protetyczną ; połączenia między różnymi częściami

implantu tj. trzonem i nadbudową nie mogą mieć szpar - jest to

bardzo ważne zwłaszcza w wypadku połączeń znajdujących się

poddziąsłowo

• sterylne opakowanie powinno umożliwiać zabieg bez potrzeby

dotknięcia powierzchni wewnątrzkostnej

• producent musi dawać gwarancje dostaw mimo zmian systemu

•

• W część tytanowego implantu umieszczonej

w kości zachodzą komórkowe i tkankowe

reakcje gojenia. Proces ten oparty jest na

przebudowie tkanki kostnej, a jej budowanie

musi być szybsze od procesów resorpcji,

wywołanych ciałem obcym. Na równowagę

między tymi procesami mają wpływ m.in.

siły biomechaniczne wyzwalane przez

konstrukcję protetyczną- zarówno

prowizoryczną jak i stałą oraz zdolności

organizmu indywidualnego pacjenta.

Reakcje te mogą, ale nie w każdym

przypadku muszą, być jednakowe.

• Na poziomie komórkowym następuje

tak zwana

osteoinegracja

. Jest to

pojęcie biologiczne i oznacza zrost
żywej tkanki kostnej z tytanową
powierzchnią implantu, w efekcie
czego następuje zintegrowanie się
wszczepu z kością.

Diagnostyka

• Punktem wyjścia do planowania prac na

implantach u każdego pacjenta jest ocena ilości i

jakości tkanki kostnej mającej stanowić podłoże

dla wszczepu.

Istotne znaczenie w ocenie kości ma jej wartość i

jakość biologiczna. Wartość ta jest zróżnicowana

ze względu na przebyte i aktualne choroby,

dlatego konieczna jest rozmowa lekarza z

pacjentem i zebranie wywiadu lekarskiego.

Badanie kliniczne

• Badanie kliniczne jest nieodzownym uzupełnieniem

wywiadu

z pacjentem i analizy zdjęć

radiologicznych

.

Podczas badania stomatologicznego pacjentów

przewidzianych do leczenia implantologicznego oceniamy

• tkanki miękkie ( ruchomość błony śluzowej, jej kolor i

grubość, występowanie blizn, owrzodzeń lub innych

schorzeń )

• zęby ( ruchomość, próchnica, płytka nazębna i kamień)

• przyzębie (krwawienie, kieszonki patologiczne)

• pozycje zębów (nachylenia, stłoczenia, przesunięcia)

• obszary bezzębne (szerokość i wysokość wyrostka,

podcienie, nieregularności)

Badanie radiologiczne

•

Powszechność stosowania zdjęć tradycyjnych wynika z

szerokiej dostępności tego rodzaju badania. Ich

niedoskonałość polega głównie na tym, że można na

nich zaobserwować dopiero znaczne różnice gęstości

kości przy około 40% ubytku związków nieorganicznych.

Istotne znaczenie w ocenie kości ma jej wartość i jakość

biologiczna. Wartość ta jest zróżnicowana ze względu na

przebyte i aktualne choroby, istniejące i utracone

uzębienie, wiek pacjenta i związaną z tym różną

czynność gruczołów dokrewnych. Wszystko to wpływa

na procesy metaboliczne kości szczęki i żuchwy.

• Jednak wśród bardziej

dostępnych technik
obrazowych
przydatnych w
implantologii
niezmiennie bazujemy
na zdjęciach
pantomograficznych i
CVCT pozwalających
ocenić warunki do
planowanej
implantacji.

Badania dodatkowe

• Nie jest możliwie ustalenie za pomocą metod współczesnej

diagnostyki potencjalnych zdolności gojenia tkanki kostnej.

Oznacza to, że przed wszczepieniem implantu lekarz może

przedstawić tylko prognozę ogólną przebiegu procesu gojenia.

Decyzję co do podjęcia leczenia z użyciem implantów ułatwia m.in.

zlecenie wykonania badań krwi.

Rutynowo prosimy, aby pacjent na wizytę konsultacyjną przyniósł

ogólne badania krwi (nie starsze jednak niż sprzed 3 miesięcy) lub

wykonał aktualnie nowe A są to:

• morfologia krwi z rozmazem

• OB

• czas krwawienia i krzepnięcia

• cukier

• HbS

• HIV

• hormony TSH, T3, T4

• wapń, sód, potas w surowicy

Przeciwwskazania

• Nie każdy pacjent może poddać się zabiegowi

implantacji ponieważ np. nie każda szczęka

stwarza taką możliwość. Choroby nie omijają

kości i analiza zdjęć radiologicznych -

struktury tkanki kostnej musi to wykluczyć

Przeciwwskazania do planowanej implantacji

możemy mieć ogólne - ze względu na stan

zdrowia i przebyte lub obecne choroby, oraz

miejscowe - z uwagi na stan kości i miejsce

planowanego zabiegu

Nie należy zakładać

implantów

• osobom z zaawansowaną paradontozą i stanami zapalnymi przyzębia

lub naganną higieną jamy ustnej, nawykowym zgrzytaniem -

bruksizmem

• osobom o nieustabilizowanej cukrzycy lub nieleczonych o wysokim

poziomie cukru - u nich gorzej goją się rany, wolniej przebiega

integracja tytanu z kością

• osobom po chorobach nowotworowych lub innych chorobach

wyniszczających organizm oraz pacjentom po przebytej radioterapi

okolicy twarzoczaszki

• nałogowym palaczom - mają gorzej ukrwioną, cienką błonę śluzową,

zaburzenia w krążeniu, co powoduje, że rany trudniej się goją

• osobom chorym na osteoporozę, choroby krwi, chorobę gośćcową

lub cierpiącym na stany zapalne kości.

•

• Podczas badania można stwierdzić następujące

ograniczenia miejscowe do leczenia

implantologicznego:

• niewystarczające do umieszczenia implantów wymiary

wyrostka zębodołowego

• brak miejsca w okluzji, czyli pomiędzy zębami górnymi

i dolnymi

• brak miejsca pomiędzy zębami sąsiednimi

(przechylenie trzonowca uniemożliwiające

wprowadzenie instrumentów chirurgicznych

• nieprawidłowa błona śluzowa w miejscu przyszłej

implantacji

•

Konsultacji dodatkowych u lekarzy prowadzących (lekarz domowy, lekarz specjalista)

wymagają pacjenci, u których stwierdzono:

•

choroby układu krążenia (nadciśnienie, niewydolność serca itp.), wrodzone wady

serca, protezy zastawek sercowych,

•

chorobę reumatyczną,

•

schorzenia endokrynologiczne t.j. gruczołów wydzielania wewnętrznego

•

chorobę Parkinsona,

•

choroby szpiku czyli układu krwiotwórczego

•

układu oddechowego (astma, przewlekłe zapalenie oskrzeli, przebyta gruźlica)

•

choroby psychiczne

•

choroby nerek

•

schorzenia wątroby

•

Nie wszczepia się implantów pacjentkom w ciąży.

• W miarę upływu lat określono klinicznie warunki konieczne

dla uzyskania osseointegracji:

• implant powinien zostać wszczepiony za pomocą mało

urazowej techniki chirurgicznej pozwalającej uniknąć

przegrzania kości podczas przygotowywania uprzednio

precyzyjnie wyznaczonego miejsca wprowadzenia implantu

• musi zostać umieszczony z zapewnieniem jego pierwotnej

stabilności

• nie powinien podlegać obciążeniom funkcjonalnym w

okresie wgajania, choc coraz częściej chirurdzy skłaniają się

do tego aby jak najszybciej obciążać implant, dodatkowo

stymuluje to i pobudza otaczającą kość do osteointegracji.

Zabieg jednoetapowy

• Zabieg jednoetapowy ma tę podstawową

zaletę, że ingerujemy tylko jeden raz w tkanki
otaczające implant. Wymaga jednak idealnej
dyscypliny higieny zarówno operowanego
miejsca jak i całej jamy ustnej. Implant po
wprowadzeniu na swoje miejsce jest od razu
zaopatrzony w śrubę zabliźniającą lub w
część do prowizorycznej odbudowy
protetycznej. Implant nie jest całkowicie
zagłębiony w kości, lecz jego górna część
przechodzi przez dziąsło.

• Niezależnie od techniki zastosowanej w okresie

wgajania się wszczepu trzeba zweryfikować jego

integrację wg następujących kryteriów:

• brak ruchomości

• występowanie zdrowej tkanki wokół wszczepu

• niewystępowanie objawów radiologicznych

rozrzedzenia kości

• Obecnie uznaje się, że współczynnik przeżycia

implantów po 15 latach ich funkcjonowania

wynosi 86% dla żuchwy i 78% dla szczęki.

Zabieg dwuetapowy

• Implantacja
• Przykrycie płatem śluzówkowo-

okostnowym

• Po 6 mieś w szczęce a 3 mieś w

żuchwie odsłonięcie implantu i
założenie śruby zablizniającej

• Po 10 dniach protetyka

Implantacja

natychmiastowa

• Natychmiastowa implantacja jest możliwa i

wykonywana, ale najczęściej w przypadku, gdy otwór

po usuniętym zębie jest na tyle mały, że można go

powiększyć kalibrowanym wiertłem pod średnicę

zaplanowanego implantu. Usuwany ząb nie może być

w stanie zapalnym.

Często przy takich zabiegach potrzebne jest

dodatkowe użycie specjalnych membran

ułatwiających kości regenerację wraz z syntetycznym

granulatem kostnym, którym uszczelnia się wolne

przestrzenie pomiędzy implantem, a ściankami

zębodołu.

Zabiegi

regeneracji kości

przedłużają zazwyczaj czas

gojenia do co najmniej 6 - ciu miesięcy.

• Coraz częściej chirurdzy skłaniają się do tego

aby jak najszybciej obciążać implant.
Oczywiście zwraca się szczególną uwagę na
nieprzeciążanie wszczepu. Prowizoryczne
uzupełnienia wykonane są z akrylu, który
jest bardziej miękki od zębów własnych, oraz
na początku wyłączone ze zgryzu. Stopniowa
aktywacja sił żujących i przenoszenie ich na
implant dodatkowo stymuluje i pobudza
otaczającą kość do osteointegracji.

Odbudowa protetyczna

• Po wytworzeniu solidnego oparcia jakim

jest wygojony w kości implant, możemy

przystąpić do odbudowania brakujących

zębów. Dokonywana jest analiza modeli

gipsowych odzwierciedlających warunki

zgryzowe u pacjenta . Bardzo istotne jest,

aby przyszłą odbudowę wykonać zgodnie

z regułami fizjologii i fizyki nie

zaniedbując przy tym oczywiście

kosmetyki.

Kompleks implant-korona

•

Elementy te to:

•

tkanka kostna otaczająca implant

•

implant

•

łącznik

•

śruba łącznika

•

protetyczny element koronowy

•

śruba mocująca konstrukcję protetyczną

•

szkielet konstrukcji protetycznej

•

olicowanie

•

powierzchnia zwarcia

•

Pomiędzy tymi elementami istnieją powierzchnie przylegania, przez które przenoszone są

obciążenia funkcjonalne, zanim ostatecznie trafią na kość otaczającą implant. Każde z dziewięciu

miejsc przenoszenia sił żucia odgrywa specyficzną i dynamiczną rolę w biomechanice całej

odbudowy protetycznej.

• W każdy implant wkręca się część pośrednią

czyli tzw. łącznik, dzięki której będzie mógł
być zamocowany pojedynczy ząb lub zespół
zębów.

Dokonywana jest analiza modeli gipsowych
odzwierciedlających warunki zgryzowe u
pacjenta . Bardzo istotne jest, aby przyszłą
odbudowę wykonać zgodnie z regułami
fizjologii i fizyki nie zaniedbując przy tym
oczywiście kosmetyki.

Pojedynczy brak

• Pojedyncza odbudowa wymaga specjalnej

ośmiokątnej śruby , która wkręcona do
wnętrza implantu będzie uniemożliwiała
swobodny obrót nowego zęba. Koronka jest
trwale przykręcona maleńką śrubką do
implantu, od wewnętrznej, niewidocznej
strony lub po prostu cementowane jak
korona na własnym zębie. Sposoby
mocowania nadbudowy protetycznej na
implantach są różne dla różnych systemów.

• W odcinkach przednich, gdzie kosmetyka

odgrywa decydującą rolę ,od zewnątrz - na

powierzchni wargowej brzeg korony wnika

pod dziąsło do złudzenia upodabniając się

do naturalnego zęba.

Dzięki parabolicznemu zaprojektowaniu

powierzchni nośnej nowego implantu Nobel

PERFECT możliwe jest utrzymanie i

zachowanie brzeżnej blaszki wyrostka

kostnego. To z kolei ułatwia odtworzenie

naturalnego konturu dziąsła wokół przyszłej

korony oraz brodawek międzyzębowych.

Miedzyzębowe braki

• Kiedy potrzebna jest odbudowa kilku

zębów możemy wykonać kilkupunktową

niezależną implantację i na niej oprzeć

pojedyncze brakujące zęby . Technika

jest taka jak omówiona już przy brakach

pojedynczych. Uzupełniając brakujące

zęby za pomocą klasycznego mostu,

stomatolog często zmuszony jest do

szlifowania całkowicie nieraz zdrowych

zębów, które stanowić będą tzw. filary.

• Most łączący implant z zębem własnym nie

wykazuje gorszej prognozy okresu
użytkowania niż most oparty wyłącznie na
wszczepach. Obawy o możliwe negatywne
oddziaływanie sztywnego połączenia zębów
filarowych z implantami nie zostały
potwierdzone klinicznie. Różna sztywność
naturalnego-fizjologicznego umocowania
zęba w przeciwieństwie do kościozrostu
implantu występuje tylko przy siłach
działających statycznie.

• Przeprowadzone pomiary in vivo wykazały

jednakże dynamiczny wzrost sił do 500 N/s
(ok.60kg) podczas żucia. Prawdopodobnie
szpara ozębnowa wypełniona płynem
tkankowym przy szybkim wzroście sił
zachowuje się podobnie sztywno jak
połączony z kością implant. Tylko przy powoli
wzrastającym i statycznym działaniu sił
elastyczne włókna przyzębia mogą tłumić
początkowo te siły i całkowicie przez
odchylenie zęba

• Jako filary dla mostów opartych na

implancie i zębie wskazane są szczególnie

zęby już koronowane, bądź też wymagające

koronowania, przez co można zrezygnować

z osadzania sąsiedniego implantu. Inaczej

zaleca się nienaruszanie zębów własnych i

stosowanie mostu opartego tylko na

implnatch.

Wszystkie te rozwiązania zaleca się

szczególnie tym osobom , które mają

kłopoty z przyzwyczajeniem się do

wyjmowanych protez oraz w przypadkach

gdy szkoda jest nam szlifować zęby własne .

Bezzębie

• Pacjenci bezzębni z powodu braku ozębnej,

w której są usytuowane receptory czuciowe,
nie mogą kontrolować wielkości sił
wyzwalanych podczas żucia, a możliwość
wyczuwania przeszkód artykulacyjnych jest
u nich 5-krotnie mniejsza niż u leczonych z
zębami naturalnymi.

• Ruchomość protez, brak prawidłowych kontaktów

artykulacyjnych i obniżona percepcja prowadzą

do uszkodzeń błony śluzowej jamy ustnej i

dolegliwości bólowych oraz do przyśpieszenia

zaników podłoża kostnego. Wszystkie dolegliwości

wynikające z ruchomości protez całkowitych, a

szczególnie protezy całkowitej dolnej, powodują

dyskomfort pacjenta podczas ich użytkowania.

63,5% badanych skarży się na tak duży

dyskomfort, że unikają z tego powodu spożywania

wielu rodzajów potraw, a 17% badanych

stwierdza, że znacznie efektywniej rozdrabniają

pokarm bez protez niż z protezami.

• Implanty zapewniają dodatkowe

umocowanie i fantastycznie
stabilizują protezy

Bezzębie min 8 implantów

• Liczba implantów potrzebnych do

wykonania protezy nakładowej w
żuchwie wynosi od 2 do 6, 8 i zależy
od rodzaju planowanej protezy,
miejscowych warunków
anatomicznych i możliwości
finansowych pacjenta.

• protezy - mosty oparte całkowicie na

implantach

• protezy oparte zarówno na

implantach, jak i na podłożu
śluzówkowo--kostnym.

• Stosując 2 implanty umieszcza się je z regułu

w miejscu kłów

Planując podparcie protezy nakładowej na 4

implantach, rozmieszczamy je w polu

trapezu. Zarówno 2, jak i 4 implanty najlepiej

szynujemy retencyjną belką. Zaletą

zastosowania 4 implantów jest

wyeliminowanie dodatkowo rotacji przednio-

tylnej protezy, która może występować przy

belce opartej na 2 implantach.

 Implanty wprowadza się w przedniej

części trzonu żuchwy pomiędzy
otworami bródko-wymi; jakość
wyrostka bezzębnego i kości w tym
odcinku żuchwy są z reguły dobre.
Przy 2 wszczepach umieszczanych w
odcinku przednim, można również
zastosować zatrzaski punktowe,
które utrzymują protezę.