Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym

Umowa o partnerstwie

publiczno-prywatnym

Partnerstwo publiczno-prywatnym zostało zdefiniowane
w PartPublPrywU w sposób otwarty, poprzez wskazanie
podstawowych cech umowy tego typu. Zgodnie z art. 1
ust. 2 PartPublPrywU, przedmiotem partnerstwa
publiczno-prywatnego jest wspólna realizacja
przedsięwzięcia oparta na podziale zadań i ryzyk
pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem
prywatnym. Definicję PPP rozwija art. 7 ust. 1
PartPublPrywU wskazując, że przez umowę o
partnerstwie publiczno‑prywatnym partner prywatny
zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za
wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w
części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich
przez osobę trzecią, a podmiot publiczny zobowiązuje się
do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w
szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego.

Model realizacji

partnerstwa publiczno-

prywatnego

Jedną z podstawowych cech PPP jest

zróżnicowanie jego form realizacyjnych.

Rzeczywisty model, stosowany w

konkretnym przypadku, jest zawsze

specyficzny dla zastosowanych

uwarunkowań i potrzeb stron zawierających

umowę partnerstwa publiczno-prywatngo.

Niemniej jednak można wskazać pewne

elementy które będą występować w niemal

każdym przedsięwzięciu realizowanym w

formule PPP.

W każdej formie PPP najbardziej istotne są

3 elementy:

*wprowadzenie partnera prywatnego do

sfery zarządzania usługami publicznymi,

*spowodowanie jego zaangażowania

finansowego,

*rozłożenie ryzyka w sposób optymalny w

stosunku do umiejętności zarządzania

nim przez podmiot publiczny i partnera

prywatnego.

Kwestia wyszczególnienia etapów

składających się na proces udanego

partnerstwa publiczno- prywatnego jest w

znacznym stopniu umowna i zależy od

założeń przyjmowanych jako wyjściowe.

Głównymi uczestnikami występującymi w
konkretnym przedsięwzięciu PPP są

• Instytucja sektora publicznego-

zleceniodawca(rząd, władze samorządowe,

agencje i instytucje państwowe,) pełniąca

najczęściej rolę inicjatora kontraktu , po

ustaleniu własnych potrzeb w zakresie

usprawnienia systemu świadczenia usług

publicznych.

• Inwestorzy kapitałowi, którzy zwykle

tworzą prywatną spółkę za pośrednictwem

której współpracują z podmiotem

publicznym i głównymi podwykonawcami.

• Instytucje finansujące przedsięwzięcie tzn.

banki, ubezpieczyciele, fundusze inwestycyjne-

w tym konsorcja branżowe lub multibranżowe,

angażujące w ramach danego przedsięwzięcia

zgromadzony kapitał.

• Podwykonawcy, często występujący łącznie z

głównym podmiotem prywatnym (liderem) ,

zainteresowani np. wykonaniem konkretnych

prac przy inwestycji, dostarczyciele

nowoczesnych technologii oraz urządzeń itd.;

mogą to być firmy o niższym potencjale

ekonomicznym, wywodzące się z danego

regionu/gminy.

• Inni uczestnicy, m.in. doradcy- konsultanci

(prawnicy , finansowi, techniczni itd.)

instytucje ubezpieczeniowe, agencje ratingowe,

instytucje poręczające i gwarantujące itd.

• Etap pierwszy, czyli rozpoznanie projektu, jest

bardzo wstępną fazą, w której projekt zostaje

zidentyfikowany. Dokonuje się tu niezbędnych analiz,

prowadzących do nadania właściwej struktury

organizacyjnej rozważanemu projektowi. Celem tego

etapu jest zgromadzenie możliwie dużej ilości

ogólnych informacji identyfikujących projekt, przy

czym za najważniejsze należy uznać działania

zmierzające do określenie stron przedsięwzięcia, ale

również pozostałych uczestników- wspomagających

strony projektu. Zgromadzone dane umożliwiają

sformułowanie planu, którego celem jest

doprowadzenie do zawarcia kontraktu PPP.

W przypadku jednostek samorządu terytorialnego

istnieje konieczność podjęcia przez organ

stanowiący decyzji(uchwały) , dotyczące np.

rozporządzania składnikami majątku i

ewentualnego zaangażowania finansowego. Jest to

czynnik znacznie wydłużający procedury zawarcia

partnerstwa publiczno- prywatnego.

Organy władzy publicznej oczekują przede

wszystkim wsparcia ze strony kapitału prywatnego

w zakresie inwestycji infrastrukturalnych. Jednak

kategorii korzyści z realizacji partnerstwa nie

można ograniczać jedynie do inwestycji, często

bowiem majątek znajdujący się w rękach jednostki

sektora publicznego nie jest efektywnie

wykorzystywany ,gdyż zdarza się , że kadra

zarządzająca tą jednostką nie przejawia postaw

przedsiębiorczych. Jeśli utrzymanie majątku będzie

mniej kosztowało, to cena usług komunalnych ( dla

budżetu lub mieszkańców) będzie odpowiednio

niższa. Podobny efekt tj. obniżenia cen , pojawia

się także, gdy partner prywatny w kontrakcie PPP

zdoła osiągnąć dodatkowe przychody. Często

ujawnienie się tych efektów pozwala na

akumulowanie dodatkowego kapitału bez

konieczności wnoszenia go przez partnera

prywatnego przed zawarciem PPP.

Wstępne rozpoznanie możliwości

zrealizowania projektów PPP, pozwalające na

rzetelne ustalenie aktualnego stanu

gospodarki komunalnej, umożliwia przejście

do kolejnego etapu jakim jest

przeprowadzenie analizy pod kątem

efektywności ewentualnie zawartego

partnerstwa oraz zagrożeń związanych z

jego realizacją , w szczególności w zakresie:

1.Ryzyka związanego z realizacją

projektowanego przedsięwzięcia, z

uwzględnieniem różnych sposobów jego

podziału pomiędzy podmiot publiczny i

partnera prywatnego oraz wpływu na poziom

długu publicznego i deficytu budżetowego

jednostki sektora finansów publicznych.

2. Aspektów ekonomicznych oraz

finansowych projektowanego

przedsięwzięcia w ramach partnerstwa z

kosztami jego realizacji w inny sposób.

3.Porównania korzyści związanych z

realizacją przedsięwzięcia w ramach PPP z

korzyściami i zagrożeniami społecznymi

związanymi z realizacją tego zadania w

inny sposób.

4. Stanu prawnego składników

majątkowych, jeśli prawo składników

majątkowych ma być przeniesione lub

udostępnione w inny sposób przez podmiot

publiczny na rzecz partnera prywatnego

lub utworzonej spółki realizującej

przedsięwzięcie .

Procedura wyboru partnera nie jest konkursem

kandydatów ale przede wszystkim sposobem zawarcia
umowy . Determinantą procedury wyboru partnera jest
charakter wynagrodzenia . Dlatego sektor publiczny w
pierwszej kolejności musi określić, jaką postać przyjmie
wynagrodzenie partnera prywatnego.

Pierwszym krokiem w postępowaniu koncesyjnym jest

publikacja publicznego ogłoszenia , w miejscu
uzależnionym od przedmiotu koncesji. Przepisy stanowią,
iż w przypadku gdy przedmiotem koncesji jest usługa-
ogłoszenie umieszcza się w Biuletynie Zamówień
Publicznych, udostępnionym na stronach internetowych
Urzędów Zamówień Publicznych. W przypadku, gdy
przedmiotem koncesji jest robota budowlana , ogłoszenie o
koncesji przesyła się drogą elektroniczną do Urzędu
Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich. Oprócz
ogłoszeń w oficjalnych publikatorach , podmiot publiczny
zamieszcza także odpowiednie ogłoszenie w swojej
siedzibie oraz na stronie internetowej.

Po złożeniu ofert następuje etap ich ocen, który

winien się zakończyć wyborem najkorzystniejszej

oferty. Zgodnie z art. 17 ust. 2 Ustawy o

koncesjach na roboty budowlane i usługi – podmiot

publiczny może przeprowadzić postępowanie także

w sytuacji , gdy wpłynęła tylko jedna oferta. O

wyborze najkorzystniejszej oferty podmiot

publiczny informuje oferentów wraz z podaniem

uzasadnienia swojej decyzji. Najlepsza oferta –wg

art. 6 ustawy o PPP z 2008r.-to taka oferta, która

przedstawia najkorzystniejszy bilans

wynagrodzenia i innych kryteriów odnoszących się

do przedsięwzięcia. Ustawa zdefiniowała dwa

podstawowe kryteria oceny ofert:

-podział ryzyka i zadań związanych z

przedsięwzięciem między partnerami,

-termin i wysokość przewidywanych płatności lub

innych świadczeń podmiotu publicznego, jeżeli są

one planowane.

Ponadto przedmiotowymi kryteriami

mogąc być w szczególności:

-podział dochodów pochodzących z

przedsięwzięcia,

-stosunek wkładu własnego podmiotu

publicznego do wkładu partnera
prywatnego,

-efektywność realizacji przedsięwzięcia,
-funkcjonalność, parametry techniczne,

poziom oferowanych technologii, koszt
utrzymania i serwis przedmiotu
przedsięwzięcia.

Drugim z dozwolonych sposobów wyboru partnera

prywatnego jest zastosowanie przepisów w zakresie
zamówień publicznych. W pierwszej kolejności podmiot
publiczny musi dokonać wyboru trybu postępowania, w
oparciu o które je przeprowadzi. Ustawa o PPP nie
zawiera w tym zakresie żadnych ograniczeń, co oznacza,
iż przynajmniej teoretycznie w przedsięwzięciach typu
PPP mogą być zastosowane wszystkie tryby
przewidziane w Prawie zamówień publicznych tj.:

-przetarg nieograniczony,
-przetarg ograniczony,
-negocjacje z ogłoszeniem,
-negocjacje bez ogłoszenia,
-dialog konkurencyjny,
-zamówienie z wolnej ręki,
-zapytanie o cenę,
-aukcja elektroniczna

O wyborze właściwego trybu postępowania

decydować będą względy merytoryczne, a w

praktyce oznacza to, iż wypracowanie szczegółów

planowanego przedsięwzięcia wymagać będzie

konsultacji między sektorem publicznym a

zainteresowanym współpracą partnerem

prywatnym. Powyższe powoduje, iż czołową rolę

wśród dostępnych trybów z Prawa zamówień

publicznych należy przyznać trybom

negocjacyjnym- dialogowi konkurencyjnemu i

negocjacją z ogłoszeniem . Tryby te są również

uprzywilejowane w przedsięwzięciach typu PPP z

uwagi na złożony charakter zamówienia , w którym

nie można opisać wprost przedmiotu zamówienia

lub określić uwarunkowań prawnych i finansowych

jego wykonania. Ponadto cena nie jest

jednoznacznym kryterium wyboru. Dialog

konkurencyjny w praktyce bardzo często jest

wykorzystywany w przedsięwzięciach , w których

realizuje się roboty budowlane.

Końcowym efektem właściwie przeprowadzonej

procedury budowy partnerstwa publiczno-

prywatnego jest sformułowanie umowy PPP

oraz jej realizacja. Etap ten tylko pozornie jest

łatwiejszy – to właśnie od tego momentu mogą

ujawnić się wszelkie słabości prowadzonych

negocjacji i niedookreślenie ważnych

postanowień partnerstwa.

Urzeczywistnienie przedsięwzięcia w

większości przypadków będzie wymagało od

partnera prywatnego zrealizowania projektu

inwestycyjnego w oparciu o zgromadzone przez

niego środki. Tę fazę etapu realizacyjnego

kontraktu PPP należy uznać na krytyczną

powodzenia całego przedsięwzięcia gdyż w

większości partnerzy prywatni będą opierać

się na kredytach i innych formach finansowania

kapitałem pożyczkowym.

Ustawa wymaga, aby przedsięwzięcie połączone było z

utrzymaniem lub zarządzaniem składnikiem majątkowym,
który jest wykorzystywany do realizacji przedsięwzięcia
publiczno-prywatnego lub jest z nim związany. Utrzymanie
składnika majątkowego w stanie niepogorszonym
oznaczać będzie ponoszenie kosztów bieżących napraw
składnika majątkowego także jego konserwacji i remontów.
W grę wchodzić będzie również ponoszenie różnego rodzaju
kosztów cywilno-prawnych (m.in. za dostarczane usługi,
opłat czynszowych, itp.) oraz publicznoprawnych (np.
podatku od nieruchomości). Zarządzanie składnikiem
majątkowym obejmować będzie podejmowanie różnego
rodzaju czynności faktycznych, zmierzających do
osiągnięcia celu przedsięwzięcia poprzez optymalizację
korzyści wynikających z dysponowania tym składnikiem.
Utrzymanie i zarządzanie składnikiem majątkowym, to
kluczowe elementy współpracy, wyróżniające PPP od
zwykłych zamówień publicznych.

Wkład własny – podstawa partnerstwa publiczno-

prywatnego

Podmiot publiczny powinien współdziałać z partnerem prywatnym w

osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie

wkładu własnego. Wniesienie wkładu własnego będzie de facto

najważniejszą i najczęstszą w praktyce formą udziału podmiotu

publicznego. Wkładem własnym podmiotu publicznego będzie

świadczenie, polegające głównie na poniesieniu części wydatków na

realizację przedsięwzięcia, w tym sfinansowaniu dopłat do usług

świadczonych przez partnera prywatnego w ramach przedsięwzięcia

lub wniesieniu składnika majątkowego (zob. art. 2 pkt. 5

PartPublPrywU). Podmiot publiczny w ramach wkładu własnego będzie

mógł uczestniczyć w wydatkach na realizację przedsięwzięcia. Udział

ten może być jednak tylko „częściowy”. O ile ustawodawca dopuszcza,

by partner prywatny w ramach wkładu własnego w całości pokrył

koszty przedsięwzięcia (patrz art. 7 ust. 1 PartPublPrywU), o tyle

podmiot publiczny nie będzie mógł swoim wkładem sfinansować

całości wydatków. Nie wyklucza to wszakże możliwości pokrycia

większości, nawet znakomitej, globalnych kosztów przedsięwzięcia.

Płatność podmiotu publicznego mogłaby przybrać wówczas formę m.in.

wyższego niż partner prywatny pokrycia kapitału założycielskiego

spółki mieszanej oraz jej funduszy operacyjnych, zapłaty większości

faktur za zakupy związane z realizacją przedsięwzięcia, jedno- (kilku-)

razowych dużych transz na rzecz partnera prywatnego, lub

finansowania długiem (kredyt, pożyczka, obligacje) większej części

kosztów.

Podmiot publiczny często wnosił będzie wkład

własny w formie dopłaty do usług świadczonych

przez partnera prywatnego, np. pokrywania

części kosztów działalności operatora drogi

publicznej (w formie dopłat do ceny za przejazd

drogą dla określonej kategorii użytkowników)

lub kosztów operatora domów komunalnych

(poprzez dopłatę do czynszu najmu lokali).

Łącznie ponoszone w okresie trwania umowy

dopłaty mogą często stanowić ponad połowę

wydatków na realizację przedsięwzięcia. Nie

ma formalnych przeszkód, by dopłaty pełniły de

facto formę wynagrodzenia partnera

prywatnego i pokrycie części jego kosztów

działalności operacyjnej. Ważne jednak, aby

pamiętać, że przynajmniej część kosztów

(inwestycyjnych lub eksploatacyjnych)

powinien pokryć partner prywatny.

Wkładem własnym podmiotu publicznego będzie

również wniesienie składnika majątkowego. W

praktyce, podmiot publiczny może wnieść

nieruchomość, na której będzie realizowana

inwestycja, przedsiębiorstwo, konkretną

infrastrukturę i urządzenia (wodociągi, drogi, mosty,

stadion sportowy, środki transportu zbiorowego) lub

właściwe prawa majątkowe (licencje, koncesje).

Wniesiony składnik majątkowy może bezpośrednio

służyć do realizacji przedsięwzięcia lub pośrednio.

Dla przykładu: na jednej z dwóch nieruchomości

wniesionych przez stronę publiczną, partner

prywatny buduje domy komunalne, będące

przedmiotem przedsięwzięcia, a na drugiej buduje

centrum handlowe, służące do finansowania

pierwszej, głównej części przedmiotu umowy.

Wniesienie wkładu własnego w postaci składnika

majątkowego może nastąpić w szczególności w

drodze sprzedaży, użyczenia, użytkowania, najmu

albo dzierżawy (art. 9 ust. 1 PartPublPrywU).

Nie wyklucza to innych tytułów prawnych,

jak darowizna, zamiana, leasing, itp. Wkład
własny będzie przesądzał o partnerskim
charakterze współpracy. Jeżeli jedna ze stron
umowy nie zobowiązuje się do określonych
wydatków albo do oddania do dyspozycji
(choćby odpłatnie) składnika majątkowego,
to znaczy, że współpraca stron jest bardzo
ograniczona, nie kwalifikuje się do
określenia mianem partnerstwa. Trudno
byłoby mówić o PPP, jeżeli np. partner
prywatny miałby świadczyć usługi bez
eksploatacji urządzeń niezbędnych do
wykonywania takich usług.

Szczególne zasady dotyczące wkładu

własnego w postaci nieruchomości

Przekazanie partnerowi prywatnemu lub spółce celowej

nieruchomości na czas realizacji przedsięwzięcia w ramach

partnerstwa publiczno-prywatnego może nastąpić

nieodpłatnie (art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.

o gospodarce nieruchomościami) – GospNierU. Wniesienie

wkładu własnego w postaci nieruchomości w drodze

sprzedaży następuje w drodze bezprzetargowej, o ile wybór

partnera nastąpił w trybie art. 4 ust. 1 lub 2 PartPubl- PrywU

(art. 37 ust. 2 pkt. 11 GospNierU.). W drodze przetargowej

wniesiony zostanie wkład w postaci nieruchomości, gdy do

wyboru partnera prywatnego doszło w trybie art. 4 ust. 3

PartPublPrywU. Przepisy GospNierU umożliwiają parterowi

prywatnemu lub spółce celowej skorzystanie z bonifikaty od

ceny, jeżeli sprzedaż stanowi wniesienie wkładu własnego

podmiotu publicznego. Sprzedaż na powyższych zasadach

następuje z prawem odkupu, którego wykonanie może

nastąpić najpóźniej w terminie 6 miesięcy od zakończenia

czasu trwania umowy o PPP

Ochrona składnika majątkowego

Składnik majątkowy wniesiony przez stronę publiczną

podlega szczególnej ochronie prawnej. Jeżeli jest

wykorzystywany przez partnera prywatnego w sposób

oczywiście sprzeczny z jego przeznaczeniem

określonym w umowie o partnerstwie publiczno-

prywatnym, partner prywatny jest zobowiązany przekazać

ten składnik podmiotowi publicznemu na zasadach

określonych w umowie o partnerstwie publiczno-prywatnym

(art. 9 ust. 2 PartPublPrywU). Naruszenie zasad

wykorzystania składnika musi być rażące i podważać cel

umowy. Żądanie zwrotu składnika majątkowego nie musi

oznaczać automatycznego odstąpienia od całej umowy

(jakkolwiek w konkretnym przypadku znaczenie składnika

dla przedmiotu umowy może być tak duże, iż brak

możliwości korzystania z niego wyklucza dalszą celowość

współpracy). Skutek w postaci automatycznego odstąpienia

od umowy może być jednak w takim przypadku z góry

przewidziany w kontrakcie. Domaganie się zwrotu składnika

majątkowego dotyczyć może tylko tego składnika, którego

dotyczy naruszenie

Zwrot i rozliczenie składników

majątkowych

Szczegółowe reguły dotyczące zwrotu i rozliczenia

wykorzystania składników majątkowych przez partnera

prywatnego lub spółkę celową powinny zostać określone

odpowiednio w umowie o partnerstwie publiczno-

prywatnym lub w umowie spółki bądź statucie spółki.

Zgodnie z ogólnymi zasadami, składniki majątkowe

wniesione przez partnera prywatnego pozostają po

rozwiązaniu umowy własnością podmiotu publicznego.

Dzięki temu zachowana zostanie ciągłość świadczenia usługi

przez stronę publiczną samodzielnie, bądź w ramach

kolejnego PPP. Partnerowi prywatnemu przysługiwał będzie

zwrot wartości składnika majątkowego według stanu z

chwili przekazania. Jeżeli składnik majątkowy był własnością

podmiotu publicznego, a partner prywatny poczynił na ten

składnik pewne nakłady (inwestycje, utrzymujące rzecz w

należytym stanie lub ulepszające ją), może żądać zwrotu

jedynie nakładów koniecznych (np. wydatków na remonty,

konserwację, świadczenia publicznoprawne) o tyle, o ile nie

mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał ze składnika

majątkowego.

Składnik majątkowy, który był wykorzystywany

do realizacji przedsięwzięcia przez partnera

prywatnego lub spółkę celową po zakończeniu

czasu trwania umowy o partnerstwie publiczno-

prywatnym przekazywany jest podmiotowi

publicznemu w stanie niepogorszonym, z

uwzględnieniem jego zużycia wskutek

prawidłowego używania. Jeżeli składnik

majątkowy był własnością partnera prywatnego,

partnerowi prywatnemu przysługuje zwrot

wartości składnika majątkowego według stanu z

chwili przekazania. W innym przypadku, tj.

wówczas, gdy składnik należał do podmiotu

publicznego lub innego podmiotu, partner

prywatny może żądać zwrotu nakładów

odpowiednio na zasadach określonych w art. 9

ust. 3 PartPublPrywU.

Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym może jednak

przewidywać, że składnik pozostanie w rękach partnera

prywatnego. Umowa o PPP może także stanowić, że

przekazanie składnika majątkowego nastąpi na rzecz

państwowej lub samorządowej osoby prawnej lub spółki

handlowej z co najmniej większościowym udziałem JST

albo Skarbu Państwa (art. 11 ust. 2 PartPublPrywU).

Przekazaniu podlegać będą zarówno składniki będące

wkładem podmiotu publicznego, jak również partnera

prywatnego. Umowa o partnerstwie publiczno-

prywatnym powinna rozstrzygać, czy przekazanie ma

mieć charakter odpłatny czy nie. W praktyce często

przekazanie będzie nieodpłatne lub wiązać się z nim

będzie odpłatność symboliczna. Możliwe jednak, że

umowa przewidywać będzie zapłatę przez przejmującego

składnik pełnej wartości rynkowej. Ustawa wymusza

należytą dbałość o składniki majątkowe wniesione w

ramach partnerstwa. W celu urzeczywistnienia tego

wymogu umowa powinna względnie precyzyjnie określać

stan składników majątkowych w chwili ich przekazania

partnerowi prywatnemu lub spółce celowej (czyli w

momencie wyjściowym)

Roszczenie podmiotu publicznego

przeciwko partnerowi prywatnemu lub

spółce, celowej o przekazanie składnika

majątkowego przedawnia się z upływem

lat dziesięciu od dnia zakończenia czasu

trwania umowy o PPP (art. 11 ust. 3

PartPublPrywU). Należy wszakże

pamiętać, że roszczenie o zwrot

nieruchomości, stanowiącej wkład w

przedsięwzięcie partnerskie,

modyfikowane będzie normą art. 222

KC, zgodnie z którą roszczenia

właściciela nie ulegają przedawnieniu,

jeżeli dotyczą nieruchomości.

Prawo pierwokupu nieruchomości,

będącej wkładem własnym

W razie sprzedaży przez podmiot publiczny albo spółkę

celową nieruchomości będącej wkładem własnym,

partnerowi prywatnemu przysługuje prawo pierwokupu,

które może być wykonane w ciągu dwóch miesięcy od

dnia zawiadomienia go o treści umowy zawartej z osobą

trzecią. Umowa o PPP może przewidywać dłuższy

termin. Skorzystanie z prawa pierwokupu będzie

szczególnie istotne dla partnera, który przez długi czas

gospodarował daną nieruchomością i w oparciu o nią

chciałby kontynuować działalność. Prawo pierwokupu

będzie istniało zarówno w trakcie trwania umowy, jak

również po jej rozwiązaniu. Prawo pierwokupu

przysługuje także ostatniemu partnerowi prywatnemu

(tj. temu podmiotowi, który był partnerem do chwili

rozwiązania umowy i zaprzestania wykonywania

przedsięwzięcia w formie PPP). Będzie mógł skorzystać

z tego uprawnienia przez rok od zakończenia czasu

trwania umowy o PPP,chyba że:

• w prawomocnym orzeczeniu sądu stwierdzono jego

odpowiedzialność za nienależyte wykonanie

zobowiązania z umowy o PPP, lub

• podmiot publiczny zawarł umowę o PPP z nowym

partnerem prywatnym (art. 12 PartPubl-PrywU).

W zakresie realizacji prawa pierwokupu przez

partnera prywatnego zastosowanie znajdą zapisy

umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym, a

także odpowiednie przepisy KC(art. 596–602) oraz

GospNierU. Ta ostatnia ustawa nie przewiduje

żadnych preferencji cenowych dla dotychczasowego

partnera prywatnego, zamierzającego skorzystać z

prawa pierwokupu. Oznaczać to będzie w

konkretnym przypadku, że ewentualny pierwokup

będzie mógł dojść do skutku tylko po cenie

odpowiadającej cenie wynikającej z

najkorzystniejszej oferty w ramach

przeprowadzonego postępowania przetargowego.

Document Outline