

Speculatores;



Szpiedzy, informatorzy, kontrola
korespondencji;



Scoutmasters;



Quartermasters general;



Intelligencers;



Komitet Wywiadowczy Tajnej Rady;



Black Chamber;



„Nawet najzdolniejszy ambasador nie

osiągnie wiele bez korzystania z usług

szpiegów. Równie mało uzyska, gdy swoich

agentów zwerbuje z niższych klas

społecznych. Gdy zaś zdecyduje się na

pozyskanie agenta z wyższej klasy, musi się

liczyć z tym, że takie żródło informacji

będzie wymagało wysokich nakładów

finansowych. Aby bowiem uzyskać dobre

efekty działalności na tym polu, ambasador

musi być w stanie przekupić każdego od

sekretarza do lokaja, od slużebnej faworyty

królewskiej do damy dworu.” 1790 r.



XVII wiek – utrwalenie obowiązujących
do dzisiaj zasad dyplomacji oraz
powstanie zrębów struktur
wywiadowczych;



Śledzenie ruchów potencjalnych
przeciwników dla potrzeb Admiralicji;



System kontroli zagranicznej
korespondencji i depesz (np. króla Prus
do jego ambasadora na dworze elektora
saskiego)



Początek instytucjonalizacji
działalności wywiadowczej-początek
XIX w.



Druga połowa XIX wieku to początek
zmian statusu wywiadu;



DMI, DNI – 1887 r.;



Trzeci Wydział Kancelarii Carskiej;



Okres I WŚ to dynamiczny rozwój
służb kontrwywiadowczych;



Instytucje zajmujące się bezpieczeństwem

wewnętrznych powstawały z reguły obok

struktur wywiadu wojskowego:

- brytyjska Security Service,

- kanadyjska Security Intelligence

Service,

- niemiecki Bundesamt fur

Verfassungsschutz,

- francuska Direction de la Surveillance

du Territoire,

- izraelska Szin Beth.