POZYCJE

WYJŚCIOWE

I ĆWICZEBNE

POZYCJE

WYJŚCIOWE

I ĆWICZEBNE

ćwiczenia

kompensacyjno

- korekcyjne

ćwiczenia

kompensacyjno

- korekcyjne

Zadania gimnastyki

• Gimnastyka wyrównawcza – to zasób i

rodzaj ćwiczeń, które mają

skompensować pewien niedobór ruchowy

zarówno pod względem ilościowym, jak i

jakościowym. Działa profilaktycznie.

• Gimnastyka korekcyjna obejmuje

ćwiczenia, których zadaniem jest

naprawienie lub poprawienie czegoś, co

zostało mniej lub bardziej uszkodzone –

jej zadaniem jest usunięcie wady

postawy. Działa leczniczo.

POZYCJE WYJŚCIOWE I

ĆWICZEBNE

Pozycja ćwiczebna to pozycja

przyjmowana podczas wykonywania

ćwiczenia (ma szczególne znaczenie podczas

wykonywania ćwiczeń statycznych).
Właściwy dobór pozycji wyjściowych (PW)

określa wartość wykonywanego ćwiczenia.

Ich klasyfikacja zależy od zakładanego

celu

.

W gimnastyce korekcyjnej najważniejsza jest

lokalizacja (I) i odciążenie (II).

I.

Biorąc pod uwagę stopień doraźnego

wyrównania wady wyróżnia się pozycje

korekcyjne
i hiperkorekcyjne.

pozycje c.d.

• Pozycje korekcyjne to te, w których oś

kręgosłupa powraca do stanu
prawidłowego.

• Pozycje hiperkorekcyjne – przeprostne

polegają na nadmiernym wygięciu w stronę
przeciwną.

Stosowanie pozycji korekcyjnych jest
zasadą obowiązującą w każdym
ćwiczeniu.

II.

Ciężar ciała powoduje pogłębienie

zarówno krzywizn fizjologicznych, jak i
skrzywienia kręgosłupa.
Ze względu na

stopień obciążenia

kręgosłupa

wyróżnia się pozycje odciążające

kręgosłup od ucisku osiowego
i obciążające go.

• Pozycje odciążające to te, w których
kręgosłup ustawiony jest równolegle do
podłoża lub pod pewnym kątem.

Zalicza się do nich: leżenie przodem,

tyłem, bokiem, podpory i pozycje ręczno –
kolanowe (pozycje Klappa w klękach) oraz
zwisy.

Zwis na rękach działa odciążająco

przede wszystkim na odcinek piersiowy
kręgosłupa,

zwis na podudziach – na odcinek

lędźwiowy.

Programu postępowania

korekcyjnego nie można jednak opierać
wyłącznie na pozycjach odciążających.

Odciążone mięśnie

antygrawitacyjne pracują zupełnie
inaczej niż w pozycji spionizowanej –
cechującej człowieka.

Dobierając pozycje wyjściowe

należy przestrzegać zasady: od ćwiczeń
w odciążeniu do ćwiczeń z
obciążeniem, co oznacza
przechodzenie od ćwiczeń w pozycjach
niskich do ćwiczeń
w pozycjach wysokich.

Ze względu na

położenie środka

ciężkości ciała

w stosunku do podłoża

pozycje wyjściowe

dzieli się na: pozycje niskie i wysokie.

• Pozycje niskie charakteryzują się niskim
położeniem środka ciężkości ciała w
stosunku do podłoża. Do tej grupy zalicza się
leżenie, siady, podpory, klęki itp.
Pozycje niskie stwarzają dobre warunki do
stabilizacji
i izolacji.

• Pozycje wysokie charakteryzuje wysokie
położenie środka ciężkości ciała w stosunku
do podłoża. Utrzymanie równowagi jest w
nich utrudnione ze względu na zmniejszenie
podstawy podparcia ciała lub podniesienie
środka ciężkości ciała. W związku z tym
określa się je również pozycjami
chwiejnymi.

Pozycje izolowane

W przypadku gimnastyki korekcyjnej

izolacja

oznacza ograniczenie rozprzestrzeniania się ruchu

do jakiegoś określonego odcinka lub segmentu.

Może to być ustalenie obręczy barkowej podczas

ćwiczeń rozciągających mm piersiowe większe lub

ustalenie miednicy w ćwiczeniach kończyn dolnych

tak, aby nie spowodować przemieszczania się

ruchu na odcinek lędźwiowy kręgosłupa.

Przyjmuje się, że

im pozycja jest niższa a

płaszczyzna zetknięcia się z podłożem lub

przyrządem większa, tym pozycja jest bardziej

izolowana

i daje większą gwarancję prawidłowego

wykonania ćwiczenia.

Stabilizacja

• Stabilizacja bierna: ustalenie

uzyskuje się odpowiednią pozycją, w

której stabilizatorem jest ciężar ciała

lub granica ruchomości stawów. Osiąga

się je także przy pomocy przyboru lub

przy pomocy instruktora czy

współćwiczącego.

• Stabilizacja czynna, znacznie

trudniejsza do osiągnięcia, uzyskiwana

jest przez napięcie odpowiednich grup

mięśniowych (włączenie świadomości).

Sterowanie

Lokalizacja działania na kręgosłup opiera się
na tzw. zasadzie sterowania.
Terminu tego używa się także dla określenia
działania dolnego czy górnego przyczepu
m prostego brzucha przy ustalonym drugim:

• sterowanie odgórne – uruchamianie tułowia

w stosunku do unieruchomionych kończyn

dolnych,

• sterowanie oddolne – uruchamianie

kończyn dolnych w stosunku do

unieruchomionego tułowia.