Drapieżnictwo

• Oddziaływanie antagonistyczne.

Osobniki jednej populacji są zabijane
(ofiary) i stanowią pożywienie dla
osobników drugiej populacji
(drapieżniki).

• I chociaż pojedyncze osobniki spośród

ofiar tracą na tej zależności (bo giną i
są zjadane), to populacja jako całość
zyskuje- przeżyją najlepiej
dostosowane, a liczebność populacji
nie przekroczy pojemności środowiska.

• W warunkach naturalnych nie zdarza

się, by drapieżniki całkowicie wytępiły
populację ofiar.

• Niekiedy rośliny „żerują” na

zwierzętach- owadożerne rośliny
kwiatowe, które chwytają i trawią
drobne bezkręgowce, głównie owady
i zaopatrują się w ten sposób w
potrzebne im związki azotowe.

Rosiczka (Drosera spp.)

Pływacz (Urticularia spp.)

• Można zaobserwować ogromną

rozmaitość metod stosowanych przez
drapieżniki. Zaliczamy tu np. grupowe
polowania (lwy, wilki), lepkie języki
(niektóre ryby, ropuchy), chowane
zęby i aparat do wstrzykiwania jadu
(żmije), sieci pajęcze, a nawet
duszenie ofiar przez niektóre węże.

Niektóre zwierzęta polują nocą.

• Zwierzęta drapieżne zmierzają często

do bardzo szybkiego uśmiercania
ofiary przez zadawanie ran pazurami
albo zębami w najczulsze miejsca.

• Tchórz, który zakradł się do kurnika

szerzy spustoszenie, przegryzając
ptakom arterie szyjne.

• Ofiary również dysponują

wyszukanymi mechanizmami
ucieczki przed drapieżnikami,
wystawianie strażników, wydawanie
okrzyków alarmowych, przybieranie
barw ochronnych.

• Szpaki, po stwierdzeniu obecności

groźnego dla nich sokoła wędrownego,

formują bardzo zwarty szyk obronny.

• Niektóre owady upodabniają się do

części roślin, np. patyczaki.

• Mątwy i ośmiornice wyrzucają na

zewnątrz barwnik podobny do czarnego

atramentu, jednocześnie natychmiast

zmieniają kolor i kierunek ruchu.

• Niektóre węże unoszą ogony i

poruszają nimi w taki sposób jakby to
była głowa. Jeżeli drapieżnik
zaatakuje go, to wąż ma dużą szansę
na zadanie ciosu głową. (Cylindrophis
maculatus).

Orzęski (Euplotes

octocarinatus)

W obecności niektórych drapieżników zmieniają kształt, poprzez co są
trudniejsze do połknięcia
A-forma podstawowa
B- forma przekształcona

• Wiele gatunków drapieżnych pełni w

przyrodzie bardzo pożyteczną funkcję
ważnego czynnika selekcyjnego i
mogą być wykorzystywane do
regulowania gęstości populacji ofiary.
Np. biedronka wykorzystywana do
zwalczania białego czerwca.

• Specyficzną formę drapieżnictwa

stanowi kanibalizm. Jest to pospolite
zjawisko wśród stawonogów w
przypadku przegęszczenia populacji
lub braku pokarmu.