Pourazowe przykurcze,
zrosty i zesztywnienia w
stawie ramiennym.

Dorota Kidoń

gr.3 Fizjoterapia II rok

PRZYKURCZEM
(contractura)

nazywamy ograniczenie ruchu w

stawie w określonej płaszczyźnie.

Może występować jako:

-

zgięciowy (c. in flexione)

-

odwiedzeniowy ( c. in abductione)

-

wyprostny (c. in extensione)

-

przywiedzeniowy (c. in adducione)

-

mieszany

Bodźce bólowe zmuszają chorego

do przyjmowania takich pozycji
stawu, aby zmniejszyć w nim
ciśnienie. Prowadzi to do
ograniczenia jego funkcji i
stopniowego zaniku mięśni, co
utrwala przykurcz.

Z czasem dochodzi do:

-

zaburzeń odżywiania chrząstki
stawowej,

-

zmian w torebce stawowej

-

zrostów wewnątrz- i
zewnątrzstawowych

-

zesztywnienia stawu

Rozwój przykurczu zależy od:

-

przyczyny pierwotnej

-

zdolności regeneracyjnych zajętych
tkanek

-

możliwości adaptacyjnych stawu

-

zmian troficznych otaczających
tkanek

PODZIAŁ

Ze względu na patogenezę przykurcze

dzielą się na:

-

dynamiczne: powstające w następstwie

chorób ośrodkowego układu

nerwowego (porażenia spastyczne i

wiotkie, urazowe uszkodzenia rdzenia,

zapalenie opon mózgowych)

-

mechaniczne (pourazowe)

-

zapalne (swoiste i nieswoiste)

Ze względu na lokalizację

przykurczu wyróżnia się

przykurcze:

-

skórne (po oparzeniach)

-

powięziowe (po urazach mechanicznych,

zapaleniach)

-

mięśniowe (po urazach, zapaleniach,

unieruchomieniu)

-

neurogenne (po uszkodzeniu nerwów)

-

stawowe (po uszkodzeniu i zrostach błony

maziowej, więzadeł, torebki lub chrząstki)

Budowa obręczy barkowej

Urazy obręczy kończyny górnej
z powikłanym ograniczeniem
ruchomości:



Zwichnięcie stawu ramiennego

- pierwotne
- nawykowe



Zwichnięcie stawu barkowo- obojczykowego



Zwichnięcie stawu mostkowo-
obojczykowego



Uszkodzenie pierścienia rotatorów

Objawy po zwichnięciach:



Zniesienie ruchów czynnych i biernych w
stawie



Obrzęk



Ból (samoistny, uciskowy, podczas ruchów)



Zniekształcenie obrysów stawu



Przymusowe ustawienie kończyny



Sprężysty opór czy próbie pokonywania
zwichnięcia

Objawy po uszkodzeniu
rotatorów:



Ból na wysokości guzka większego kości
ramiennej



Ograniczenie odwodzenia ramienia



Brak możliwości rozpoczęcia odwodzenia
(staje się możliwe po biernym uniesieniu
ramienia do kąta 30-60 stopni)



Upośledzenie ruchów rotacyjnych
ramienia

Powikłania:



Ograniczenie zakresów ruchów w
stawu



Zwichnięcia nawykowe



Zmiany zwyrodnieniowe



Dystrofia Sudecka

Postępowanie przy
wystąpienie przykurczu:



Ćwiczenia czynne i prowadzone w
zakresie nie wywołującym bólu, później
oporowe- przyczyniają się do
zwiększenia zakresu i wzmożenia siły
mięśniowej



Nagrzewania, okłady parafinowe, ciepłe
kąpiele i delikatny masaż z ominięciem
stawu- wzmożenie ukrwienia i
rozluźnienie przykurczu

Postępowanie przy
wystąpienie przykurczu cd.:



Zastosowanie wyciągów
oddalających od siebie powierzchnie
stawowe- poprawa czynności stawu



Około- i dostawowe podanie
hydrokortyzonu bądź hialuronidazy.

Leczenie operacyjne:

W przypadkach nie wykazujących przez

szereg miesięcy postępu mimo
prowadzonego leczenia zachowawczego
po upływie 1-2 lat można rozważyć
ewentualność leczenia operacyjnego, które
polega na usunięciu blizn śródstawowych,
przecięciu obkurczonej torebki stawowej,
wydłużeniu skróconych ścięgien i mięsni.

Skostnienia

Przyczyna okołostawowych

skostnień jest zazwyczaj
zaniechanie unieruchomienia po
nastawieniu zwichnięcia, w okresie
po zdjęciu opatrunku gipsowego
drażnienie ruchami biernymi,
rozciąganiem oraz masażem
tkanek okołostawowych

Skostnienia cd.

Torebka stawowa, więzadła,

przyczepy ścięgien oraz krwiak w ich

okolicy ulegają metaplazji kostnej i

skostnieniu.

Skostnienia te mogą przyczynić się

do ograniczenia ruchów stawu,

blokując mechanicznie część jego

prawidłowego zakresu.

Leczenie:

W przypadku narastających skostnień

wskazane jest:

-

zapewnienie kończynie spokoju

-

zabezpieczenie przed niekorzystnymi
bodźcami

Leczenie operacyjne prowadzi zazwyczaj

do jeszcze większego skostnienia.

Profilaktyka:

Ma bardzo duże znaczenie i dotyczy

przede wszystkim pierwszego okresu po
zwichnięciu.

Polega na stosowaniu możliwie łagodnej

repozycji i na unieruchomieniu przez ok.
3tyg. Szczególnie ważne jest również
unikanie silnie drażniących bodźców.

Bibliografia:



Dega W. „Ortopedia i
Rehabilitacja” PZWL Warszawa
1968



Gaździk R. „Ortopedia i
Traumatologia” PZWL Warszawa
1998