OTYŁOŚĆ W WIEKU DZIECIĘCYM A

OTYŁOŚĆ DOROSŁYCH

Otyłość w wieku

dziecięcym jest istotnym
czynnikiem ryzyka
wystąpienia otyłości u
dorosłych. Wyniki badań
naukowych wskazują, że
istnieje związek pomiędzy
BMI dziecka a człowieka
dorosłego. Na przykład,
jeśli dziecko powyżej 3.
roku życia jest otyłe to
istnieje wysokie
prawdopodobieństwo, że
również w wieku
dorosłym będzie miało
kłopoty z utrzymaniem
właściwej

wagi (ok.

70%)

Nadwaga wieku rozwojowego ma długotrwałe,

ujemne następstwa zdrowotne (bez względu

na masę ciała człowieka dorosłego). Skutkuje

wcześniejszą umieralnością czy też częstszym

zapadaniem na choroby układu krążenia,

układu oddechowego, szkieletowo-

mięśniowego i zaburzenia w sferze

psychospołecznej. Nawet jeśli te powikłania

ujawnią się w pełni lub zostaną z opóźnieniem

rozpoznane w wieku dojrzałym, to ich rozwój

rozpoczyna się dużo wcześniej- zwykle wraz z

rozwojem otyłości dziecięcej.

W wieku dziecięcym najczęściej zdarza się tzw.

otyłość prosta, w której powstawaniu, oprócz
przyczyn genetycznych, ogromną rolę odgrywają
czynniki środowiskowe. Dotyczy ona 98% dzieci
z nadmierną masą ciała. Jest efektem
dodatniego bilansu energetycznego (nadmiarem
pokarmu w stosunku do wydatków na
metabolizm podstawowy, wysiłkowy,
termogenezę) i powoduje upośledzenia narządu
ruchu rzutujące na całe życie: skrzywienia
kręgosłupa, płaskostopie czy koślawość kolan.

Jeśli dziecko je więcej, niż potrafi spalić,

nadmiar energii odkłada się w postaci tkanki
tłuszczowej. Rozwój tkanki tłuszczowej
rozpoczyna się w okresie prenatalnym, a
namnażanie komórek tłuszczowych następuje
w okresie niemowlęcym, a także później. Raz
powstała komórka tłuszczowa nie zanika.
Tracąc na wadze, pozbywamy się zawartości
tych komórek, ich liczba nie ulega zmianie.

Otyłość wieku dziecięcego prowadzi do

obniżenia jakości życia. Dzieci otyłe często nie

akceptują własnego wyglądu, mają niską

samoocenę, często czują się izolowane i cierpią

na depresję. Niskie poczucie własnej wartości i

brak akceptacji w środowisku rówieśników

odpowiada za niską jakość życia, może to także

tłumaczyć częste podejmowanie prób

samobójczych w tej grupie.

Dziękuję za uwagę!!!