Styl Romański
•Architektura
Architektura, rzeźba,
malarstwo
Architektura
Architektura romańska charakteryzowala sie wymierną przestrzenią dzięki zastosowaniu przęseł w
budowlach stanowiących zespół geometrycznych brył wznoszonych z kamiennych ciosów.
Najważniejszymi typami budowli były kościoły zakonne i pielgrzymkowe o geometrycznych, surowych
formach.
W rzutach stosowano formy centralne (okrągłe i wieloboczne) oraz plan krzyża łacińskiego w typie
poantycznej bazyliki z kryptą pod chórem, z jednym lub trzema portalami flankowanymi dwiema wieżami
w części zachodniej, i wieżą na skrzyżowaniu naw.
W części wschodniej wznoszono 3, 5 lub 7 apsyd (typ benedyktyński) albo wieniec kaplic promienistych
(kościoły pielgrzymkowe). Pod koniec XI w. rozwinięto różne systemy sklepienne tworzące grupy
regionalne - sklepienia kolebkowe dominowały we Francji i w Hiszpanii, krzyżowo-żebrowe w Niemczech,
kopułowe w południowo-zachodniej Francji, żebrowe we Włoszech. Oprócz sklepień i przęseł stosowanych
w systemie wiązanym, do głównych elementów romańskiego wnętrza należały filary, arkady, empory,
biforia i triforia.
Rzeźba
Rzeźba romańska była przede wszystkim rzeźbą architektoniczną, wypełniała portale i tympanony,
pokrywała głowice kolumn, trzony filarów oraz węgary. Prezentowała w prostej, ornamentalnej lub
znakowej formie logiczne przesłanie dostępne dla ogółu wiernych. Przemawiała do nich wyrazistą, ostro
zarysowaną i ekspresyjną formą, która odznaczała się hieratycznością przedstawień i
charakterystycznymi, wydłużonymi proporcjami. Tematów dostarczał Stary i Nowy Testament oraz żywoty
świętych. W ornamencie dominowała plecionka, częste były również motywy zwierzęce i roślinne
symbolizujące m.in. walkę dobra ze złem.
Malarstwo
Romańskie malarstwo ścienne było również związane z architekturą - tworzyło wielkie kompozycje
wypełniające apsydy bazylik i pokrywające ich sklepienia, płaskie i linearne, o ograniczonej skali barw
(ochra żółta i czerwona, zieleń i błękit). W skryptoriach klasztornych Anglii, Francji, Niemiec i Austrii
uprawiano malarstwo miniaturowe.
Malarstwo tablicowe rozkwitło w XIII w. we Włoszech (retabula). Kwitło też witrażownictwo, od
wyobrażeń świętych wypełniających całe okna do małych scen w kwaterach. Snycerstwo dostarczało
krucyfiksów i posągów Marii z Dzieciątkiem, złotnictwo zaś krzyży, relikwiarzy i naczyń liturgicznych (na
tym polu wyróżniała się Nadrenia).
Sztuka romańska rozwinęła się najpełniej we Francji, w obrębie jej szkół regionalnych działających na
terenie Burgundii , Owernii, Langwedocji, Prowansji, Poitou i Périgord, Île de France, Normandii. We
Włoszech głównymi ośrodkami sztuki romańskiej były: Piza, Modena, Werona, Parma. W Hiszpanii:
Santiago de Compostela, Zamora, Salamanca, León. W Niemczech: Trewir, Spira, Moguncja, Wormacja,
Kolonia.
Średniowiecze
Wraz z końcem pierwszego tysiąclecia nie nadszedł
spodziewany koniec świata, w związki z czym natychmiast nastąpił
nagły wybuch entuzjazmu religijnego. Po utworzeniu nowego
Świętego Cesarstwa Rzymskiego i usytuowaniu się w nim
naczelnych władz kościelnych rozpoczął się okres, który sam
nazywam średniowieczem właściwym. Rozpoczęły się wtedy spory
między papieżem, a patriarchą Konstantynopola o przewodnictwo
światu chrześcijańskiemu, czego ostateczym skutkiem było
powstanie kościoła prawosławnego. Do tego dochodzą tzw.
krucjaty, czyli wyprawy krzyżowe, rozpoczęte wkrótce później.
Średniowiecze kojarzy się wiekszości ludzi ze strachem, ascezą,
całkowitą wiarą w Boga, ciemnością i niewiedzą. Wydaje mi się, że
styl romański bardzo dobrze oddaje te wyobrażenia.
Początek jego istnienia datuje się na przełom IX i X wieku.
Narodził się on w południowej Fracji i północnych Włoszech, gdzie
krzyżowały się wpływy bizantyjskie z rzymskimi. To tam władcy
miast - państewek konkurowali ze sobą między innymi w
dziedzinia wznoszenia piękniejszych, większych i wspanialszych
świątyń. Z czasem styl romański rozprzestrzenił się na resztę
Francji i Włoch, Hiszpanię, Niemcy, Anglię i kraje Słowiańskie, skąd
wypierał poprzednie - bezstylowe porządki architektoniczne.
Kościoły
Kościoły wznoszone w stylu romańskim miały trzy lub pięć naw.
Najczęsciej miały też nawy poprzeczne, tak, że całość miała kształt krzyża.
Budowla od wewnątrz była przyozdabiana bardzo skromnie, a w krajach
słowiańskich nie była prawie wcale przyozdabiana. W mniejszych kościołach
wieża wznosiła się na głównym wejściem. Większe miały zazwyczaj dwie
wieże, ustawione po dwóch stronach wejścia głównego. Prawdziwe
olbrzymy prawie zawsze miały trzy portale wejściowe (wgłębienia w ścianie
frontowej), z jednym wyraźnie większym od pozostałych. W stylu
romańskim włoskim często wieże były nie połączone z samym kościołem.
Już wtedy ukształtowała się klasyczna forma bazyliki, czyli dużego koscioła,
otoczonego przez wieniec kaplic. Okna umieszczone były nad kaplicami, w
części nawowej, wyższej od reszty.
Kraków, Kościół Św.
Andrzeja
Kościół Św. Andrzeja, wzniesiony w
ostatnim dwudziestoleciu XI w.,
fundowany zapewne przez
Sieciecha, palatyna Władysława
Hermana, jako kolegiata z kilkoma
kanonikami. Wkrótce potem
znalazł się pod patronatem
benedyktyńskiego opactwa w
Sieciechowie, a za panowania
Łokietka przeszedł na własność
klarysek. Był głównym kościołem
należącego do Starżów
Toporczyków Okółu obok dwóch
innych: Marii Magdaleny, Św.
Marcina i może Św. Piotra Apostoła
w północnej części osady.
Wzniesiony w dwóch bliskich sobie
fazach jest dwuwieżową bazyliką
typu saskiego, złożoną z krótkiego,
jednoprzęsłowego, trójnawowego
korpusu, z transeptu i chóru
zamkniętego apsydą. podobnie jak
nawy boczne, których konchy,
zachowane w dolnych partiach,
odkryto w r. 1964.
Perła polskiej architektury
romańskiej
Perłą polskiej romańskiej architektury jest kolegiata w Tumie pod
Łęczycą (na zdjęciu). Jest to najlepiej zachowana budowla tego typu w
naszym kraju. Wyraźnie można rozpoznać w niej formę bazyliki. Proszę
zwrócić szczególną uwagę na wieże. Ich niewielka wysokość, w porównaniu
z nawą główną, również była charakterystyczna dla stylu romańskiego, a
także na półokrągłe prezbiterium - kolejna cecha charakterystyczna.
Wnętrza kościołów były raczej ciemne, a to z powodu małych okien i
skromnie przyozdobione. Nowością są sklepienia krzyżowo-żebrowe, które
się wtedy pojawiły. Powstały one w skutek połączenia pod kątem prostym
dwóch, przecinających się łuków. Ciężar stropu rozkłada się wtedy na cztery
różne miejsca, co pozwala na podtrzymanie wiekszej części dachu.
Zamki obronne
Oczywiście architektura romańska to nie tylko kościoły, ale
również, a może przede wszystkim zamki obronne. Na zdjęciu obok
widnieje fragment zamku w Łęczycy. Myślę, że bez problemu
można rozpoznać tu formy romańskie - przede wszystkim małe,
zakończone półkolistym łukiem okna. Wieże najczęściej
czoworkątne, ale zdażały się też okrągłe i sześciokątne.
Europa
Jednym z przykładów architektury romańskiej jest zapewne
budowla znajdująca się w gorącej Italii. W całej Europie do dziś
istnieją setki doskonale zachowanych przykładów architektury
Romańskiej. Niewątpliwie jednym z njasłynniejszych jest Krzywa
Wieża w Pizie, we Włoszech (zdjęcie poniżej). Być może nawet nie
domyślaliście się, że jest to budowla w tym stylu. Przykład ten
ukazuje różnice między romanizmem słowaińskim, a włoskim.
Wciąż jednak pozostają pewne cechy niezmienne, np. niewielkie
okna, czy mała ilość ozdób zewnętrznych.
Opactwo Sainte-Foy w Conques
(Rouergue)
Od XI wieku przechowywane są tu relikwie Świętej Fides.
Świątynia ta, znajdująca się na trasie pielgrzymek do Santiago de
Compostela (nazywanej el camino de Santiago) to znakomity
przykład kościoła pielgrzymkowego z trzema nawami, obejściem i
galeriami, zdolnymi pomieścić tłumy pielgrzymów oraz
umożliwiającymi ich uporządkowane przemieszczanie się do i z
miejsca, gdzie znajdują się relikwie. Nawy są krótkie, lecz
niezwykle wysokie, szczególnie dwukondygnacyjna nawa główna,
która wznosi się na wysokość 22 m.
Przykłady budowli w
Polsce
Kościół NMP
w
Inowrocławiu
Rotunda św.
Prokopa
Kościół św.
Jana
Jerozolimskieg
o za murami
Poznaniu
Kolegiata w
Tumie pod
Łęczycą
Wiadomości ogólne
Styl romański skąd się wziął i czym
jest?
Romańska sztuka, styl w sztukach
plastycznych rozwijający się w XI - XII w. (w
Europie
dzięki wyprawom krzyżowym zaznaczył też
są obecność na Bliskim Wschodzie) jako
pierwszy powszechny kierunek sztuki
średniowiecznej. Miał charakter głównie
kościelny, a jego dokonania wiązały się
przede wszystkim z działalnością zakonów,
zwłaszcza benedyktynów i cystersów.
Sztuka romańska nawiązywała do sztuki
późnoantycznej (antyk), zapożyczając od
niej poszczególne elementy (np.
architektoniczne), lecz jej nie naśladowała.
Była odbiciem ścisłych stosunków
społecznych i surowości w ujmowaniu spraw
religii. Do jej upowszechnienia przyczynił się
Kościół, jednoczący kulturowo narody
ówczesnej Europy, i wzrost znaczenia władzy
papieskiej.
GRUPA
• Michał Mazur
Segiusz Kubicki
Bartek Kląskała
Krzysztof Jakóbiak
Maciej Kurnicki
STYL ROMAŃSKI .