Babiogórski Park

Narodowy

Wykonał: Matusz Mędyk kl. III TB

Babiogórski Park

Narodowy

utworzony 30 października 1954 r., jest jednym z 23

parków narodowych na terenie Polski. Znajduje się on w

Polsce południowej, w powiecie suskim i nowotarskim

(województwie małopolskim) przy granicy ze Słowacją.

Po słowackiej stronie istnieje park krajobrazowy "Horná

Orava". Obejmuje północną i południową stronę

masywu Babiej Góry włączając najwyższy szczyt

Beskidu Żywieckiego – Diablak (1725 m n.p.m.).
W Zawoi, gdzie znajduje się siedziba Dyrekcji Parku,

utworzono specjalny Ośrodek Edukacyjny

Babiogórskiego Parku Narodowego prezentujący w

przystępny sposób walory babiogórskiej przyrody. Dla

uatrakcyjnienia zwiedzania parku wytyczono sieć

ścieżek edukacyjnych.

Położenie

woj. małopolskie, Polska

Data utworzenia 1954
Powierzchnia
- leśna 31,98 km²
- uprawna 0,39 km²
- wodna 0,12 km²
Pow. ochrony
- ścisłej 10,62 km²
- częściowej 21,74 km²
- krajobrazu 1,56 km²
Powierzchnia otuliny

84,37 km²

Długość szlaków turystycznych

52 km

Odwiedzających rocznie

60 000

Siedziba

Zawoja

Babiogórski
Park
Narodowy

Historia

Babiogórski Park Narodowy powstał na mocy Rozporządzenia

Rady Ministrów z dnia 30 października 1954 roku (Dz. U. Z 4 II

1955 r. Nr 4, poz. 25). Powierzchnia Parku wynosiła 1703,70

ha, w tym 97 ha gruntów prywatnych. Rezerwat ścisły

obejmował 1049,88 ha, a rezerwat częściowy 624,89 ha. Na

fakt utworzenia Babiogórskiego Parku Narodowego wpłynęło

wiele czynników, między innymi klasycznie wykształcony

układ pięter roślinnych, zespół roślinności naskalnej i jedyne w

Polsce stanowiska roślin: okrzyn jeleni i rogownica alpejska. W

partii szczytowej Babiej Góry występuje jedyne w Beskidach

piętro halne oraz wiele zanikających stawków osuwiskowych.
W 1977 roku objęto Babią Górę w granicach Parku

Narodowego statusem Rezerwatu Biosfery i włączono do

programu UNESCO-MAB "Człowiek i biosfera". Ponad 20-letnie

starania o powiększenie Parku przyniosły efekt w 1997 roku.

Rozporządzeniem Rady Ministrów powiększono obszar parku

do 3391,55 ha. Utworzono również otulinę o powierzchni 8437

ha.

Flora

Na terenie parku opisano 500 gatunków roślin naczyniowych,

prawie 200 gatunków mchów oraz liczne porosty, glony i

wątrobowce. Występuje tutaj 70 gatunków wysokogórskich oraz

54 objęte ochroną gatunkową. M.in. mają tu swoje stanowiska tak

rzadkie w Polsce gatunki roślin, jak: okrzyn jeleni, rogownica

alpejska, wyblin jednolistny, turzyca pchla, tocja karpacka, tojad

morawski, zimoziół północny[1]. Symbolem parku jest okrzyn

jeleni, który występuje tylko w Babiogórskim Parku Narodowym.
Na Babiej Górze widoczny jest piętrowy układ roślinności górskiej.

Są to następujące piętra wraz z charakterystycznymi roślinami:



regiel dolny (700-1150 m n.p.m.): buk zwyczajny, świerk

pospolity, jodła (sięgają do 45 m wysokości i 350 cm obwodu pnia;

zobacz: Gruba Jodła), żywiec cebulkowy, czosnek niedźwiedzi



regiel górny (1150-1350 m n.p.m.): świerk



piętro kosodrzewiny (1350-1650 m n.p.m.): kosodrzewina,

jarzębina, kostrzewa pstra, zawilec narcyzowy, goździk okazały,

lilia złotogłów



piętro alpejskie (1650 – 1725 m n.p.m.): sit skucina, kosmatka

brunatna, rogownica alpejska (endemit babiogórski)

Szczawik zajęczy

Ciemiężyca zielona

Róża alpejska

Okrzyn jeleni

Sasanka alpejska

Lilia złotogłów

Fauna

105 gatunków ptaków (wliczając dzięcioły i
puchacze).
Ssaki takie jak jelenie, rysie, wilki i niedźwiedzie.
Owady, zwłaszcza chrząszcze, wliczając unikatowe
gatunki.

Zaskroniec zwyczajny

Wilk

Cietrzew

Myszołowy

Trzmiel rudy

Niedźwiedź brunatny