Drawieński Park

Narodowy

Teren Drawieńskiego Parku Narodowego i otuliny znajduje się na

Równinie Drawskiej, która jest fragmentem Pojezierza
Południowopomorskiego, w północno-zachodniej Polsce. Zajmuje
centralną część kompleksu leśnego zwanego Puszczą Drawską. DPN
reprezentuje krajobraz młodoglacjalnych równin sandrowych. W całości
położony jest w zlewni rzeki Drawy, która razem ze swoim dopływem -
Płociczną, stanowią jego główną oś hydrograficzną. Obie rzeki płyną przez
szeroki pas sandrów, które powstały z piasków usypanych przez wody
topniejącego lodowca spływające ku pradolinie Toruńsko-Eberswaldzkiej.

Położenie Drawieńskiego Parku Narodowego:
Długość geograficzna od 15°45' do 16°45' E
Szerokość geograficzna od 53°00' do 53°15' N

Powierzchnia:
Powierzchnia: 11441,34 ha (w tym w zarządzie DPN: 11107,58 ha)
Powierzchnia otuliny: 40896 ha
Powierzchnia ochrony ścisłej: 569,36 ha
Powierzchnia ochrony częściowej: 10225,02 ha
Powierzchnia ochrony krajobrazowej: 313,19 ha
Udział ekosystemów leśnych: 9188,89 ha
Udział ekosystemów nieleśnych lądowych: 1001,52 ha
Udział wód powierzchniowych: 919,17 ha
Liczba województw na terenie których funkcjonuje Park: 3
zachodniopomorskie, gmina:
- Bierzwnik: 74,43 ha (powiat choszczeński)
- Człopa: 2376,32 ha (powiat wałecki)
- Drawno: 1903,42 ha (powiat choszczeński)
- Tuczno: 1118,44 ha (powiat wałecki)
lubuskie, gmina:
- Dobiegniew: 5590,89 ha (powiat strzelecko-drezdenecki)
wielkopolskie, gmina:
- Krzyż: 377,84 ha (powiat czarnkowsko-trzcianecki)
Ogólna długość granic Parku: 212,45 km
Obwody ochronne: 7 (Dębina, Knieja, Ostrowiec, Kamienna, Pustelnia,

Sitno, Szuwary)

Przyroda:
Liczba gatunków roślin i zwierząt występujących na terenie

Drawieńskiego PN:

- rośliny naczyniowe: 924 (chronionych: 55)
- pijawki: 18 (chronionych: 1)
- jętki: 30 (chronionych: 3)
- ważki: 47 (chronionych: 11)
- mięczaki: 70 (chronionych: 18)
- kózkowate: 49 (chronionych: 1)
- ryby: 39 (chronionych: 6)
- płazy: 13 (chronionych:13)
- gady: 7 (chronionych:7)
- ptaki: 169 (chronionych: 151)
- ssaki: 42 (chronionych: 19)
Liczba udokumentowanych zbiorowisk roślinnych: 224

Turystyka:
Znakowane szlaki turystyczne piesze: 77 km

Miejsca biwakowania nad Drawą: 6 (Drawnik, Barnimie, Bogdanka,

Sitnica, Pstrąg, Kamienna)
Miejsca postoju pojazdów: 6 ( Zakręt Raka, Rogoźnica, jez.
Ostrowieckie, osada Ostrowiec, Pustelnia, Gwiazda)
Punkty Informacji Turystycznej: 2 (Drawno, Głusko)
Presja turystów na Drawieński Park Narodowy (osoby)
- Kajakarze: 9290
- Biwakowicze: 7604

- Wędkarze: 1055
- Wycieczki: 1128

Fizyczno geograficzna regionalizacja Polski w układzie J. Kondrackiego:
Mezoregion: Równina Drawska
Makroregion: Pojezierze Południowopomorskie
Podprowincja: Pojezierza Południowobałtyckie
Prowincja: Niż Środkowoeuropejski
Centrum obszaru Drawieńskiego Parku Narodowego leży w linii

prostej:

• około 101 km od Szczecina
• około 61 km od Gorzowa
• około 97 km od Poznania
• około 230 km od Wrocławia
• około 280 km od Łodzi
• około 235 km od Gdańska
• około 360 km od Warszawy

Wszelkie czynności realizowane na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego

podporządkowane są ochronie przyrody.
Podstawową funkcją DPN jest obserwacja środowiska naturalnego i ocena

aktualnego stanu procesów przyrodniczych, wód powierzchniowych i

podziemnych, zmian klimatu, elementów przyrody nieożywionej. Na jej

podstawie można bowiem prognozować kierunki i tempo przemian

ekosystemów oraz reakcje żywych organizmów na zmiany środowiska.
Z obszarem Parku i otuliny związana jest bezpośrednio zlewnia Drawy o

powierzchni 567 km2. Bystry nurt rzek rzeźbi efektowne jary i wąwozy wcięte

w powierzchnię sandru, o zboczach dochodzących do 30 m wysokości,

porośniętych wielogatunkowym drzewostanem. W ich dolinach zachodzą

najważniejsze z procesów kształtujących współczesną rzeźbę terenu: praca

rzeki prowadzi z jednej strony do punktowej erozji zboczy doliny w miejscach

podcinanych przez rzekę, a z drugiej do akumulacji osadów rzecznych na

porośniętych łęgiem olszowym terasach zalewowych.
Puszcza Drawska, obecnie zwarty kompleks leśny, jeszcze 100 lat temu była

mozaiką lasów, pastwisk i pól. Jej dzisiejszy krajobraz jest w znacznym stopniu

ukształtowany przez tradycyjną gospodarkę, zwłaszcza leśną, a jego

elementami są relikty dawniejszej ludzkiej aktywności.

Duży udział w całości krajobrazu kulturowego Puszczy stanowią
rozproszone w lasach resztki osad ludzkich i starych cmentarzy.
Obecnie, Drawieński Park Narodowy odznacza się bogactwem
występujących tu typów ekosystemów. Miarą tego bogactwa jest liczba 224
udokumentowanych zbiorowisk roślinnych. Powierzchniowo dominują lasy -
stanowią ponad 80 proc. powierzchni Parku - przede wszystkim buczyny,
łęgi olszowe i olsy, a także płaty borów sosnowych. Charakterystycznymi
elementami przyrody Parku są także torfowiska, oraz ekosystemy wodne i
łąkowe.
Jeziora położone na obszarze Drawieńskiego Parku cechują się znaczną
zmiennością pod względem trofii, powierzchni i głębokości. Kilka z nich
wyróżnia się oryginalną fauną i florą.
Faunę Parku reprezentuje ponad 200 gatunków kręgowców, wśród nich
najliczniejszą gromadę stanowią ptaki. Występuje też bogactwo
bezkręgowców pośród których są szczególnie cenne gatunki, zagrożone
wyginięciem.
Zwierzęciem herbowym Drawieńskiego Parku Narodowego jest wydra.

Historia

Pierwsze badania naukowe terenów projektowanego Parku i Puszczy Drawskiej rozpoczęły
się w 1969 r. Specjaliści, którym udało się tu dotrzeć, zachwycili się pięknem terenu,
głuszą i dzikimi ostępami. Zgromadzone materiały umożliwiły utworzenie w 1974 r.
rezerwatu "Rzeka Drawa".
W latach 1978-79 członkowie Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Przyrody (WKOP) w
Gorzowie Wlkp. wspólnie z Ligą Ochrony Przyrody zgłosili wniosek o utworzenie
Drawieńskiego Parku Narodowego w oparciu o rezerwaty "Drawa" i "Radęcin".
Wnioskodawcami byli: doc. Lucjan Agapow, mgr inż. Michał Chełkowski, i mgr inż. Jan
Krawiec.
Uchwałą Państwowej Rady Ochrony Przyrody (PROP) z dnia 30 października 1984 r.
Drawieński Park Narodowy został wpisany na listę projektowanych parków narodowych.
Pozytywną opinię dotyczącą utworzenia parku narodowego wydał po konsultacji z PROP
Departament Ochrony Przyrody w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego.
Kierownictwo i koordynację specjalistycznych zespołów powierzono doc. Lucjanowi
Agapowowi. Wykonana dokumentacja została przekazana w 1985 r. Ministerstwu
Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa, tym samym zakończył się podstawowy,
najważniejszy etap tworzenia Parku.
Oficjalnie utworzony 1 maja 1990 roku.

Dziękuje za obejrzenie prezentacji

Kopycki Piotr
Grupa B