Slajd 1

Media

Biorąc pod uwagę łacińskie pochodzenie

terminu „media” – medius (łac.) – „będący w

środku, pomiędzy”, definiuje się je jako

pośredniki – środki lub sposoby

komunikowania.

Medium to coś, co pośredniczy w

przekazywaniu informacji między nadawcą i

odbiorcą.

Media to różnego rodzaju przedmioty i

urządzenia przekazujące odbiorcom

określone informacje (komunikaty)

poprzez słowa, obrazy i dźwięki, a także

umożliwiające im wykonywanie

określonych czynności intelektualnych i

manualnych.

Wacław Strykowski

Media - podział

Jeden z podziałów dzieli media na: małe i duże( czyli mass media: prasa, radio,

telewizja)

Ze względu na rodzaj percepcji, a więc zaangażowanie odpowiedniego zmysłu

odbioru wyróżniamy media:

- wizualne – oddziałują na zmysł wzroku (książka, prasa, fotografia, przeźrocza

(niedźwiękowe), plakat, naklejki, film niedźwiękowy. Ich podstawowym

tworzywem jest obraz: statyczny albo dynamiczny;

- audialne (audytywne) – oddziałują na zmysł słuchu (radio, taśma

magnetofonowa, płyta CD). Ich tworzywem podstawowym są: słowo,

muzyka, hałas i cisza.

- audiowizualne – oddziałują na dwa zmysły: wzrok i słuch ( film udźwiękowiony,

telewizja, taśma magnetowidowa, płyta DVD. Tworzywem podstawowym

tych mediów są: słowo, obraz statyczny albo dynamiczny, muzyka, hałas, i

cisza.

Nową postacią mediów audiowizualnych są multimedia (np. Internet, gry

komputerowe). Ich specyfika polega na tym, że zgodnie z nazwą, łączą w

sobie kilka różnych środków komunikowania: tekst, obraz, animację,

narrację, wideo, muzykę. Są interaktywne, gdyż umożliwiają użytkownikowi

dokonywanie wpływu na percypowany materiał.

Inna klasyfikacja mediów opiera się na typie odbioru:
- media odbierane indywidualnie, np. książka, prasa, fotografia;
- media odbierane indywidualnie bądź zbiorowo, np. radio, taśma

magnetofonowa,

płyta CD, DVD;
- media odbierane głównie grupowo, np. telewizja, wideo, przezrocza;
- media odbierane w tłumie, np. film kinowy, plakat.

Funkcje mediów

Do podstawowych funkcji mediów zalicza się:



Funkcja informacyjna

– realizuje potrzebę i prawo człowieka do informowania i bycia

informowanym. Odbiorca mediów oczekuje od nich przede wszystkim informacji najnowszej i

prawdziwej.

Funkcja wychowawcza

mediów ma znaczenie węższe i szersze. W znaczeniu węższym

odnosi się do działalności świadomej, więc wcześniej zaplanowanej i przemyślanej np. gdy

nauczyciele w swej pracy posługują się mediami (filmy, przeźrocza, taśma magnetofonowa

CD, DVD). Walor pedagogiczny ma w jakimś stopniu nieplanowana działalność mediów.

Stanowi ona realizację ich funkcji wychowawczej w znaczeniu szerszym np. w środowisku

rodziny niekontrolowany (przez rodziców) dostęp dziecka do mediów. O kontakcie z mediami

decyduje tu najczęściej chwilowa potrzeba dziecka, jego zachcianka czy kaprys. Odbywa się

to poza kontrolą, a nawet poza wiedzą rodziców albo za ich milczącym przyzwoleniem. W

realizacji funkcji wychowawczej mediów w szerszym znaczeniu dają o sobie znać zarówno

błąd pedagogiczny (np. rodziców), jak i różnorakie postaci zagrożenia ze strony samych

mediów (negatywne wzorce osobowe, elementy pornografii, agresja, przemoc, itp.).



Funkcja rozrywkowa

- wymieniana jest we wszystkich klasyfikacjach mediów.

Człowiek, homo ludens, ma w swoją psychikę głęboko wpisaną potrzebę zabawy i rozrywki.

Dla dziecka i osoby dorastającej zabawa jest przygotowaniem do zadań życiowych, dlatego

wykazuje ona doniosłe znaczenie w formowaniu osobowości. W życiu człowieka dorosłego

zabawa jest korelatem w stosunku do jego pracy; staje się też kompensacją w sytuacji

przeciążenia pracą. Może być także czynnikiem rozładowującym różnorakie napięcia

(katharsis). Zwiększająca się ilość wolnego czasu oraz ciągły rozwój mediów pozwalają

potrzebę tę w dużym stopniu zaspokoić. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż czas wolny od pracy

wypełniany jest coraz częściej obcowaniem z mediami. Rozrywkę w odniesieniu do mediów

należy rozumieć najszerzej. Wskazuje to na określenie funkcji rozrywkowej jako

„ukierunkowanej na relaks i zabawę”. Oznacza to, że funkcję rozrywkową realizują w mediach

również i te programy radiowe i telewizyjne oraz teksty drukowane, czy multimedia, którym

nie zlecono formalnie zabawiania odbiorców (radiosłuchaczy, telewidzów, czytelników, itd.). W

związku z tym należy media rozpatrywać także jako instrumenty wychowania do rekreacji

oraz środek prowadzący do budowania nowych form relaksu.

Książka

Książka to dokument, w którym na materialnym nośniku są

przedstawione za pomocą znaków graficznych komunikaty;

jako wytwór kultury materialnej i duchowej książka jest

narzędziem utrwalania i przekazu tekstów językowych i

pozajęzykowych (obrazowych, symbolicznych). Należy do

środków komunikacji o najdłuższej tradycji i o szczególnym

znaczeniu społecznym. Towarzysząc rozwojowi cywilizacji od

momentu wynalezienia pisma (IV-III tysiąclecie p.n.e.)

stanowi ważny składnik komunikacji piśmienniczej.

Jednoznaczne zdefiniowanie pojęcia książka jest trudne z powodu

historycznej zmienności jej treści, form i funkcji. Potocznie

książka jest rozumiana jako:



Synonim utworu literackiego (piśmienniczego).



Wydawnictwo zwarte, nieperiodyczne, w przeciwieństwie do

czasopisma i gazety.



Publikacja drukowana o objętości większej niż broszura.



Każdy druk w postaci kodeksu (książka telefoniczna,

książkowy rozkład jazdy).



Pewna liczba oprawionych arkuszy papieru przeznaczonych

do zapisania (książka kasowa, książka życzeń i zażaleń).

Książka

Książka jest najczęściej formą przekazu beletrystyki

(literatura piękna) i literatury naukowej, ale również

publicystyki i wszelkiej przydatnej w życiu informacji.
Terminem książka obejmuje się dzisiaj dzieła

wybitnych

pisarzy,

uczonych,

monumentalne

opracowania

encyklopedii,

słowników,

wszelkie

poradniki, zbiory typu przepisy kulinarne, instrukcje

typu książki obsługi robotów kuchennych, literaturę

tzw. trzeciorzędną i literaturę popularno-naukową,

społeczno

polityczną,

podręczniki

szkolne

akademickie, aż dp komiksów, książek telefonicznych i

książeczek do nabożeństwa.
Książka pełni różnorodne funkcje poczynając od

informacyjnej poprzez wychowawczą a na rozrywkowej

kończąc.
Mając na uwadze pedagogikę czasu wolnego - pełni

funkcję wypoczynkową i kształcąca.

Książka elektroniczna

E-book (także: eBook, książka elektroniczna lub

publikacja elektroniczna), e-książka – treść

zapisana

formie

elektronicznej,

przeznaczona do odczytania za pomocą

odpowiedniego

oprogramowania

zainstalowanego

urządzeniu

komputerowym

(np.

komputer

osobisty,

specjalne urządzenie do czytania książek,
telefon komórkowy czy palmtop).

Zalety książek w postaci

elektronicznej

Książki elektroniczne, a właściwie urządzenia i oprogramowanie

do ich pobierania i odtwarzania, mają szereg oczywistych zalet, a

także pewne wady - znaczenie tych ostatnich maleje jednak z

każdym rokiem, dzięki bardzo szybkiemu postępowi technicznemu

i malejącym kosztom.



Aktualność informacji, którą zawdzięczamy przede wszystkim

Internetowi.



Niższy

koszt

pozyskiwania

informacji

(gazet,

książek,

podręczników szkolnych, prac naukowych itd.), jeśli nie liczyć,

rzecz jasna, jednorazowych kosztów sprzętu.



System nawigacyjny i wyszukiwawczy nieporównanie bogatszy i

skuteczniejszy niż w książce tradycyjnej.



Nieograniczona

praktycznie

objętość

elektronicznych

materiałów.



Łączenie najrozmaitszych typów mediów w jednolitej postaci

elektronicznej, niemożliwe do uzyskania w tak szerokim zakresie

w książce tradycyjnej.



Ułatwienie dostępu do informacji dla milionów osób o fizycznych

upośledzeniach.

Wady książek w postaci

elektronicznej



Większe

wymagania

urządzeń

elektronicznych,

których

używanie wiąże się z określonym poziomem kultury technicznej.



Koszt nabycia urządzenia (komputera czy specjalistycznego

odtwarzacza).



Niedostateczna ciągle jakość wyświetlaczy, powodujące szybsze

zmęczenie czytającego i wolniejsze czytanie (wg testów - o ok. 25

proc.)



Ograniczona przenośność, aczkolwiek nie dotyczy to już w

zasadzie notebooka czy czytnika książek elektronicznych.



Mała oferta.



Ograniczenia ekonomicznej infrastruktury (zwłaszcza systemu

rozliczeń),

zniechęcające

wydawców

znacznie

intensywniejszego zagospodarowywania nowych możliwości.



Brak

wystarczająco

skutecznych

technik

technologii

ułatwiających korzystanie z mediów elektronicznych osobom

niepełnosprawnym (w szczególności syntezy dźwięku).



Nieskuteczne techniki zabezpieczania praw autorskich.

Podział prasy



Ze względu na treść wyróżniamy prasę: naukową,

religijną, sportową, satyryczną, sensacyjną, itp.



Ze względu na zasięg: prasa sublokalna, lokalna,

regionalna,

centralna

(ogólnokrajowa),

międzynarodowa.



Ze względu na częstotliwość ukazywania się:

dzienniki (gazety), ukazujące się przynajmniej dwa

razy w tygodniu,

czasopisma, wychodzące nie częściej niż raz w

tygodniu i nie rzadziej niż raz na kwartał,

periodyki, wydawane nie częściej niż jeden raz na

półmroku, ale nie rzadziej niż raz w roku (a więc

półroczniki i roczniki)



Ze względu na wiek czytelników: prasa dziecięca,

młodzieżowa i prasa dla dorosłych (w tym bogata

prasa dla kobiet oraz prasa „rodzinna”.



względu

stosunek

wydawców

obowiązującego prawa: prasa oficjalna (zgodna z

prawem), nielegalna (podziemna, w tzw. drugim

obiegu), konspiracyjną (w warunkach okupowanych,

prasę narzuconą przez okupanta (tzw. prasa

gadzinowa), prasę subkultur..

Język filmu

Kadr

(klatka) jest najmniejszą, nieruchomą cząstką filmu.

Ujęcie

to najmniejsza ruchoma jednostka filmu, odcinkiem taśmy

filmowej od momentu włączenia kamery do jej zatrzymania.

Scena

składa się z kilku lub kilkunastu ujęć np. gdy w filmie dwie osoby

rozmawiają ze sobą przez telefon będąc w dwóch różnych miejscach.

Sekwencja

jest połączeniem scen w określony wątek, temat dotyczący z

reguły osoby, zdarzenia, rzeczy itp. W skrajnym wypadku sekwencja

może ograniczyć się do jednej sceny, a nawet jednego ujęcia.

Plan

to odległość kamery od filmowanego obiektu (odległość od

widzianego w kadrze obiektu, ile miejsca zajmuje on w kadrze). Plany

dzieli się zwyczajowo na:



Plan daleki

- rozległy widok krajobrazu lub dekoracji zawierający

informację o miejscu akcji.

 Plan ogólny

- postacie ludzkie wtopione są w otaczający krajobraz,

dekorację.

 Plan pełny

- nieco bliższy od ogólnego, postacie ludzkie pokazane są w

całości, tło w dalszym ciągu jest widoczne.

 Plan amerykański

- ukazuje postacie ludzkie od głowy do kolan,

stosowany najczęściej do przedstawienia rozmawiających osób.

 Plan średni (półzbliżenie)

- na ekranie widzimy twarz aktora z

częścią tułowia.

 Zbliżenie (wielki plan)

- twarz aktora zajmuje cały ekran.

 Detal (wielkie zbliżenie)

– np. szczegół twarzy (usta, ucho, oko),

przedmiot np.: pierścionek, telefon, pistolet itp.

Gatunki filmu fabularnego

Już bardzo wcześnie w historii filmu powstały gatunki filmowe. Filmy

poszczególnych gatunków mają wiele cech wspólnych: bohaterów, podobne wątki,

scenerię. Jednakże sztuka filmowa stale się rozwija, ewoluuje, powstają nowe

gatunki, odmiany, a nawet zauważamy proces krzyżowania się gatunków (jeden

film można zaklasyfikować do różnych gatunków np. 8 kobiet F. Ozona to

jednocześnie kryminał, melodramat, komedia, musical).

Baśń

to gatunek, w którym królują fantastyka, czary, cuda, niezwykłe dokonania

bohaterów, przedmioty o niezwykłych właściwościach, a zwierzęta zachowują się

jak ludzie. Baśnie oglądają głównie dzieci do 12 lat. Filmy te pobudzają wyobraźnię

dziecięcą, pełnią ważną rolę wychowawczą ukazując zwycięstwo dobra nad złem

(np. Pinokio S. Barrona, Harry Potter i kamień filozoficzny Ch. Columbusa).

Dramat filmowy

, utwór filmowy, w którym akcja skupia się wokół głównego

konfliktu, a jego struktura ma za zadanie poruszyć emocje widza. W zależności od

problematyki występują różne odmiany gatunku charakteryzujące się swoistą

poetyką.

 Dramat filmowy psychologiczny

– konflikt w nim ma charakter wewnętrzny

– rozgrywa się w psychice bohatera, osoby często psychicznie niezrównoważonej.

W zakresie poetyki cechują go: duża liczba zbliżeń, wolny rytm narracji,

wzrastające napięcie dramaturgiczne, szczególna rola muzyki i tzw. efektów

dźwiękowych, np. Milczenie i Persona I. Bergmana, Lokator R. Polańskiego, Trzy

kobiety R. Altana.

 Dramat filmowy obyczajowy

– jego tematem są konflikty obyczajowe, np.

opozycja: zbuntowana jednostka – społeczeństwo (Na nabrzeżach E. Kazana,

Buntownik bez powodu N. Raya), konflikt artysty i społeczeństwa (Lenny B.

Fosse’a), robienie kariery (Wszystko o Ewie J. Mankiewicza) czy brak ambicji i dążeń

(Pięć łatwych utworów B. Rafelsona).

 Dramat filmowy społeczny

– utwór, którego tematem są problemy społeczne

(np. Nietolerancja D.W. Griffitha, Grona gniewu J. Forda, Złodzieje rowerów V. de

Sici, Perła w koronie K. Kutza).

Gatunki filmu fabularnego c.d.

Historyczny film

oparty jest na faktach i opowiada o postaciach historycznych w

wiernie odtworzonych kostiumach z danej epoki (np. Ben Hur W. Wylera, Ogniem i

mieczem J. Hoffmana).

 Biograficzny film

jest pewną odmianą filmu historycznego, o życiu i dziełach

wybitnych postaci (np. Korczak A Wajdy).

 Kostiumowy film

to film, w którym wypadki historyczne stanowią jedynie

egzotyczne tło dla przygód fikcyjnych bohaterów(np. Człowiek w żelaznej masce R.

Wallace’a, Trzej muszkieterowie).

Horror

– zwany filmem grozy ma swój rodowód w baśniach, ludowych

opowieściach o diabłach, czarach, duchach powracających zza grobu. Jego

charakterystyczną cechą jest budzenie grozy i tajemniczości (np. Dziecko

Rosemary R. Polańskiego, Dracula J. Badhama).

Komedia

jest najstarszym gatunkiem filmowym, bodaj najtrudniejszym, gdyż

twórcy filmowi do końca nie są w stanie przewidzieć czy rozśmieszą widza, czy

wszyscy zrozumieją dowcip (np. Pół żartem pół serio W. Wildera, Sami swoi S.

Chęcińskiego, Zemsta A. Wajdy, Kevin sam w domu).

 Burleska

to gatunek wywodzący się z tradycji teatralnej (farsa, wodewil),

rewiowej, i cyrkowej. Charakteryzuje się spiętrzonymi do granic absurdu

elementami komizmu sytuacyjnego: gagami, bójkami, błazeńskimi gonitwami,

akrobatycznymi wyczynami, akcja rozwija się niezmiernie szybko. Mistrzami

burleski byli bracia Max, Charcie Chaplin, Flip i Flap

 Slapstick

gatunek filmowy popularny zwłaszcza w kinie niemym., O bardzo

wartkiej akcji i licznych gagach. Nazwa pochodzi od kija z nadętym pęcherzem,

którym komicy uderzali jeden drugiego z nośnym trzaskiem (slap –stick) (np. Flip i

Flap).
.

Komediodramat,

utwór filmowy, który łączy elementy komedii i dramatu (np.

Brzdąc Ch. Chaplina, Zezowate szczęście A. Munka).

Gatunki filmu fabularnego c.d.

Kryminał,

to gatunek filmu, którego tematem jest zbrodnia lub

przestępstwo. W obrębie tego gatunku powstało wiele odmian m.in.:

 Detektywistyczny film.

Przestępstwo stara się wykryć przedstawiciel

prawa, prywatny detektyw. Widz zostaje wciągnięty w akcję wokół

rozwiązania zagadki, morderstwa (np. Sokół maltański J. Hustona).

 Gangsterski film

ukazuje grupę gangsterów zazwyczaj żyjąca w

izolacji od reszty społeczeństwa, która rządzi się własnymi prawami,

mająca własny kodeks honorowy. Akcja jest żywa, walki band

gangsterskich, krwawe sceny (np. Ojciec chrzestny F.F. Coppoli).

 Thriller

(dreszczowiec), sensacyjny film podejmujący najczęściej temat

zbrodni, o silnym emocjonalnym oddziaływaniu na widza. Dramatyczna,

oparta na zagrożeniu, intryga wywołuje napięcie graniczące nierzadko ze

strachem. Za klasyka gatunku uchodzi A. Hitchcock.

 Czarny film

, jest to odmiana filmu kryminalnego, w którym zaciera się

granica między ściganym a ścigającym. Zamieniają się rolą – ścigający

jest ścigany np. (Żar ciała L. Kasdana).
Należy dodać, że czyste jednorodne gatunki bywają coraz rzadziej, cechy

wszystkich tych odmian we współczesnym filmie bywają wymieszane.

Melodramat

– najbardziej popularny gatunek filmowy zwany też

„wyciskaczem łez”. To filmy o miłości, życiu rodzinnym, problemach

dorastania, w których osią akcji są konflikty idei i emocji (np. Love story

A. Hillera, Umrzeć z miłości A. Cayatte’a Trędowata J. Hoffmana).

Zakończenie filmu bywa zazwyczaj tragiczne, choć kończy się śmiercią

bohaterki, to jednak miłość triumfuje.

Gatunki filmu fabularnego c.d.

Muzyczny film

, czyli musical, jest najczystszą formą rozrywki. Muzyka i taniec

odgrywają w nim istotną rolę. Pojawił się dopiero po wprowadzeniu do filmu

dźwięku (np. Deszczowa piosenka G. Kelly’ego i S. Donena, Hair M. Formana,

Kabaret B. Fosse’a, Chicago R. Marschalla).

Przygodowy film,

to filmy akcji o szlachetnych śmiałkach i podłych

nikczemnikach. Charakteryzują się szybkim tempem, pełno w nich ucieczek,

pogoni, pojedynków, odsieczy, ale i sporo humoru i miłości (np. Poszukiwacze

zaginionej arki S. Spielberga).

Katastroficzny film

, to nowy rodzaj kina akcji, który pojawił się w latach

siedemdziesiątych XX w. i zdobył natychmiast popularność. W filmach tych

bohaterowie stają wobec groźnego kataklizmu (np. Tragedia Posejdona R. Neame’a,

Płonący wieżowiec J. Guillermina).

Science fiction

. Już od początku XX w. Twórcy filmowi zajmowali się fantastyką

naukową. W filmach tych wykorzystywano wszelkie znane triki filmowe i efekty

specjalne, ale dopiero zastosowanie technik komputerowych do produkcji filmu

pozwoliło temu gatunkowi wznieść się na najwyższe szczyty. Akcja tych filmów

dzieje się w odległej przeszłości bądź odległej przyszłości (np. Gwiezdne wojny G.

Lucasa, Park jurajski S. Spielberga).

Western

, czyli film kowbojski powstał na początku XX w. Opowiada o życiu

pierwszych osadników na Dzikim Zachodzie w okresie zasiedlania tych terenów.

Dzięki wartkiej akcji, licznym scenom walki, atrakcyjnym plenerom, wyraźnie

nakreślonym postawom moralnym (walka dobra ze złem) do dziś jest popularny

(Dyliżans J. Forda, W samo południe F. Zinnemanna, Tańczący z wilkami K.

Costnera).

Wojenny film

, gatunek ten na dobre pojawił się podczas pierwszej wojny

światowej. Filmy te opowiadają o surowej, tragicznej rzeczywistości, o

okrucieństwie wojny, o wpływie na ludzi biorących w niej udział (np. Czas

Apokalipsy F. F. Coppoli, Pluton O. Stone’a, Westerplatte S. Różewicza)

Historia filmu

28XII1895r.

Bracia A. I L. Lumière w Paryżu, w „Grand Café” zorganizowali pierwszy pokaz
filmowy m.in. Wyjście robotników z fabryki

XIX/XXw.

•Filmy były nieme, czarno-białe

1908r.

Operator Józef Mayer nakręcił pierwszy polski film fabularny Antoś po raz
pierwszy w Warszawie.

6X1927r.

Sukces Śpiewaka jazzbandu A. Croslanda, zrealizowany systemem Vitaphone
(dźwięk odtwarzany z płyt), a potem The Air Circus, z dźwiękiem odtwarzanym za
pośrednictwem optycznego odczytu ścieżki dźwiękowej na brzegu taśmy z
obrazem, zadecydowały o szybkim rozpowszechnieniu filmu dźwiękowego na całym
świecie.

1932r.

Pierwszy film wyprodukowany w systemie trójbarwnym tzw. technikolorem –
kreskówka Disneya Kwiaty i drzewa, a pierwszy film fab. aktorski to Becky Sharp.

50.XXw.

W walce z rosnącą konkurencją telewizji wynaleziono tzw. szeroki ekran (film
panoramiczny).

70.XXw.

Potrzeby emisji filmu w telewizji doprowadziły do wynalezienia techniki zapisu i
odtwarzania obrazu za pośrednictwem taśmy magnetycznej (magnetowid).

2.połowa lat

70.XXw.

Udoskonalone i zminiaturyzowane magnetowidy stały się dostępne dla
pojedynczych widzów, tworząc trzecią, obok kina i telewizji sieć rozpowszechniania
filmów – wideo.

80.XXw.

W  realizacji  filmów  zaczęto  stosować  techniki  komputerowe  (m.  in.  przy
projektowaniu  scenografii),  uzyskując  efekty  niemożliwe  do  osiągnięcia  w
przestrzeni trójwymiarowej. Za pioniera stosowania nowości technicznych w filmie
określono  Georga  Lucasa,  który  zastosował  je  w  1977  r.  w  pierwszej  wersji
Gwiezdnych wojen.

1990r.

Wytwórnia Disneya zastosowała po raz pierwszy nowoczesną cyfrową technikę
animacji do produkcji filmu Bernard i Bianka w krainie kangurów. Potem był Król
lew i inne.

1995r.

Wszedł na ekrany pierwszy film wyprodukowany wyłącznie za pomocą komputera,
bez kręcenia ujęć kamerą – Toy story.

90.XXw.

Upowszechnił się cyfrowy zapis filmu na płytach DVD.

2000r.

Stworzono wirtualnego człowieka w filmie Człowiek widmo. Modelem był aktor
Kevin Bacon.

XXIw.

Przewiduje się upowszechnienie kina cyfrowego. Dystrybucja cyfrowa odbywać się
będzie kanałami satelitarnymi lub światłowodowymi. Umożliwi to jednoczesny
przekaz kopii do wielu kin.

Wideo na żądanie

Video-on-Demand (VOD), czyli w

tłumaczeniu wideo na żądanie

Nie wychodząc z domu, możemy skorzystać z usług

wirtualnej wypożyczalni filmów, coraz częściej

nagranych w standardzie HD. Co więcej, nie musimy

się martwić o płatność za obejrzenie filmu, bo

rachunek zostanie dołączony do comiesięcznej faktury

za usługi TV. Dostępne w ten sposób filmy czy

ulubione seriale, co prawda, nie zawsze należą do

gorących nowości, ale są legalne i można je zamówić,

nie wstając z fotela. Możemy również obejrzeć

wybrany film lub odcinek serialu nie wtedy, kiedy jest

nadawany przez telewizję, ale wówczas, gdy mamy na

to czas i ochotę.

Trzy warianty VOD

•

VOD

– używając terminu „Video-on-Demand” mamy na myśli

najczęściej tak zwany rzeczywisty VOD, który polega na tym, że

dostawca usługi – na żywo, o określonej przez nas porze – przesyła do

naszego odbiornika zamówiony film czy program. Magazyn materiałów

wideo znajduje się u operatora, a opłaty (jeśli jakieś są – część

usługodawców udostępnia abonamentom filmy za darmo) są doliczane

do miesięcznego rachunku. Do każdego filmu możemy wrócić, bo

oferta jest tylko rozszerzana, nic z niej nie znika.

•

Push VOD

– odmiana VOD wybierana najczęściej przez nadawców

satelitarnych, którzy w odróżnieniu od kablowych konkurentów muszą

się bardzo liczyć z przepustowością łączy. W tym systemie rolę

magazynu pełni umieszczone u użytkownika urządzenie PVR, na które

operator automatycznie wgrywa aktualnie udostępniane materiały.

Liczba oferowanych filmów jest więc ograniczona pojemnością dysku

twardego w PVR, a po każdym uaktualnieniu oferty tracimy dostęp do

poprzednich materiałów.

•

nVOD (near VOD)

– czyli „prawie VOD” to symulowanie funkcji wideo

na żądanie za pomocą klasycznych technologii TV. Operator

transmituje ten sam film na wielu kanałach jednocześnie, na każdym

rozpoczynając emisję o 10-15 minut później. Dzięki temu odbiorca

może rozpocząć oglądanie materiału od początku niemal w dowolnym

momencie. Zastosowanie tej technologii wymaga bardzo dużej

przepustowości łączy, na co mogą sobie pozwolić tylko najwięksi

operatorzy.

Radio

Technologie realizacji radiowych:



technika reporterska - reportaż jest jednym z

najbardziej rozwiniętych, twórczych programów

radiowych;



technika studyjna (dyskusja, słuchowisko, treści

napisane specjalnie dla radia);



technika samorealizacji (realizator jest narratorem,

spikerem, odbiera telefony itd.).

Dziedziny zastosowania radia:

•

informacja,

•

rozrywka,

•

propaganda,

•

reklama,

•

edukacja.

Radio

Elementy tworzywa radiowego:



słowo,



muzyka,



dźwięki naturalne,



cisza

Rodzaje twórczości radiowej:

Komunikat

(albo informacja) – to najstarsza forma audycji radiowej, służy do

przekazywania wiadomości najświeższych i ważnych.

Komentarz

– jest następstwem komunikatu, stanowi próbę interpretacji

zaistniałych wydarzeń. Jest to propozycja oceny tego, co się dzieje w świecie.

Dyskusja

– to rozmowa wcześniej przygotowana i prowadzona przez dziennikarza

radiowego.

Wywiad

– jest rozmową indywidualną prowadzoną przez dziennikarza z osobą

poproszoną o wywiad.

Magazyn

– znacznie rozbudowana forma audycji radiowej. Swoim zasięgiem może

on obejmować również inne, proste formy radiowe, takie jak: informacja, piosenka,

dyskusja, komentarz itp.

Reportaż

– to najbardziej atrakcyjna forma twórczości radiowej, która dociera do

codziennej rzeczywistości bardzo blisko, aby ukazać pewne zjawiska oraz problemy

i odpowiednio je naświetlić.

Słuchowisko

– jest teatrem radiowym, stwarza słuchaczom „teatr w domu”.

Znamionuje je duża siła oddziaływania na radiosłuchaczy, ponieważ odwołuje się

przede wszystkim do ich wyobraźni.
Wymienione zostały podstawowe formy twórczości radiowej. Swoje własne formy,

a więc rodzaje i gatunki tej twórczości mają poszczególne działy programowe, jak

np. programy publicystyczne, muzyczne, religijne, oświatowe, sportowe itp.

Telewizja

Termin telewizja pochodzi od dwóch słów:

greckiego tele – daleko i łacińskiego visio –

widzenie. Etymologicznie więc telewizja

oznacza przekazywanie i odbieranie obrazów

z pewnej odległości. Telewizja należy do

mediów audiowizualnych. Specyfika przekazu

telewizyjnego sprawiła, że medium to

wywarło głębokie piętno na kulturze drugiej

połowy XX wieku.

Telewizja

Pod względem zakresu wyodrębniamy:



Telewizję otwartą w skali makro (charakteryzująca się

dużym zasięgiem, jak np. TVP 1 i TVP 2) i w skali mikro

(dot. telewizji środowiskowej o małym zasięgu).



Telewizje satelitarną – programy emitowane na olbrzymie

odległości przy pomocy satelity komunikacyjnego.



Telewizję przewodową, nazywaną inaczej płatną lub

komercyjną (przesyłanie obrazów za pomocą przewodów,

zapewnienie wielu programów i lepszej jakości).



Telewizję w obwodzie zamkniętym inaczej nazywaną

użytkową (przemysłową). Telewizja ta wykorzystywana jest

w przemyśle, np. kamera rejestrująca wytop stali, kontrola

ruchu pociągów; w szkolnictwie, np. śledzenie przez

studentów skomplikowanych operacji serca; w wierceniach

i obserwacjach geologicznych, np. kamera w szybie

wiertniczym, w kraterze wulkanu.

Telewizja

Ze względu na technikę utrwalania i

przechowywania obrazów wyróżniamy
dwa urządzenia:



Magnetowidy

pozwalające

indywidualne

nagrywanie,

montaż

odtwarzanie programów.



Gramowid – płyta gramowidowa, płyta CD
itp. Nagrywane są przemysłowo i służą
tylko do odtwarzania programu.

Serial tradycyjny

Serial tradycyjny składa się ze skończonej

ilości odcinków, a fabularna opowieść zostaje

domknięta. Wszystkie wątki znajdują pod

koniec dramaturgiczne rozwiązanie.

Przypomina to film fabularny – tyle że rozbity

na odcinki. Tematyka seriali jest

nieograniczona: współczesność, historia,

fantastyka, kryminalna intryga, obserwacja

obyczajowa, dzieje zbiorowości i losy

jednostek. Zazwyczaj cotygodniowa emisja

oraz poważniejsza niż w przypadku telenoweli i

sitcomu tematyka sprawiają, że odbiór ma

charakter bardziej „uroczysty”. Produkcjom

tego typu są też zazwyczaj stawiane wyższe

wymagania realizacyjne (np. Pogada dla

bogaczy)

Telenowela

Telenowela – jej początki sięgają jeszcze epoki radia (w Polsce

najsłynniejszym pierwowzorem tego gatunku było słuchowisko radiowe

Matysiakowie). W terminologii amerykańskiej spotykamy się z terminem

soap opera (opera mydlana) – od towarzyszącym często tym

opowieściom reklam środków czystości. Ta nazwa wskazuje zrazem na

charakter publiczności, wśród której dominują kobiety. Tematem telenowel

są zwykle:

•

Perypetie uczuciowe (dominują w modelu latynoamerykańskim)

•

Obserwacja obyczajowa (model północnoamerykański).

Telenowela ma charakter otwarty: wiemy, jak opowieść się zaczyna, nigdy

nie wiemy, jak całość się kończy (zwykle się kończy, gdy spada

oglądalność, telenowele są po prostu zdejmowane z anteny). W trakcie

trwających – nawet po kilkadziesiąt lat – emisji bohaterowie dojrzewają

wraz z widzami, pojawiają się nowe wątki i postaci, stare znikają (czasami

– jak w Klanie, Złotopolskich, Na dobre i złe – związane jest to ze śmiercią

aktorów). Istotna jest także wielowątkowość każdego odcinka – w życiu

poszczególnych postaci niewiele się wydarza (jak w życiu), ale następuje

pewien rozwój akcji. Pod względem realizacyjnym, co widać np. w Klanie,

Złotopolskich, Na dobre i Złe, zalecana jest oszczędność: kilka wnętrz,

rzadkie plenery, stała grupa wykonawców, „taśmowa” produkcja

scenariusza. W założeniu – choć nie zawsze – telenowela pojawia się na

ekranie codziennie po to, byśmy niejako na bieżąco mogli towarzyszyć

ulubionym bohaterom. Sami bohaterowie to najczęściej ludzie tacy jak

my, których życie (poza pewną dramaturgiczną kondensacją wydarzeń)

niewiele różni się od naszego, a kategorie, w jakich opisują świat,

korespondują z rozpowszechnionymi stereotypami. Telenowela to

dzisiejsze zwierciadło naszego życia.

Sitcom

Sitcom (komedia sytuacyjna, z ang. situation comedy). Już

sama nazwa wskazuje na charakter opowieści. O ile popularność

telenoweli wynika z potrzeby wzruszeń, o tyle sitcom odwołuje

się do drzemiącego w nas potencjału buntu. Jest to oczywiście

bunt

kontrolowany

–

polegający

igraniu

rozpowszechnionymi

stereotypami.

Sytuacyjne

zdarzenia

komiczne zawierają często wnikliwą obserwację paradoksów

życia społecznego, z drugiej strony – śmiech pozwala

odreagować wiążące się z mini stresy. Sitcom to lustro, w którym

odbija się codzienne życie – tyle że jest to krzywe zwierciadło.

Wielokrotnie doświadczenia dowiodły, że dla takiej opowieści

najwłaściwsza jest konstrukcja epizodyczna. Poszczególne

odcinki stanowią domknięte dramaturgicznie całości, najlepiej z

wyraźną puentą, która musi na końcu wybrzmieć. Częstotliwość

emisji i czas trwania całości nie są przesadzone. Ci sami

bohaterowie w kolejnych komicznych sytuacjach będą nas bawić

tak często i tak długo, dopóki będziemy mieli potrzebę spotykać

się z nimi na ekranie. Kiedy się znudzą, znikają nagle – jak

bohaterowie telenoweli. Sitcomy są chyba najoszczędniejszymi

produkcjami serialowymi, wystarczy zwykle jedno wnętrze i kilku

aktorów np.: Świat według Kiepskich, Posterunek 13.

Najlepsze programy telewizyjne

INFORMACJA

Wiadomości (1 TVP); Panorama (2 TVP); Informacje (Polsat); Fakty (TVN);
Teleexpress (1 TVP)

PUBLICYSTYKA

7 dni-Świat – Andrzeja Turskiego i jego gości (od końca lat 80., 2 TVP); Kropka
nad I – Moniki Olejnik (od 1997, TVN)

EDUKACJA

Sonda – program Andrzeja Kurskiego i Zdzisława Kaminskiego (1973-89, 1 TVP);
Sensacje XX wieku – Bogusława Wołoszańskiego (od połowy lat 80., 1 TVP)

DLA DZIECI

Bolek i Lolek – Władysława Nehrebeckiego, film, światowy przebój; Miś z
okienka z Bronisławem Pawlikiem; Zwierzyniec – Franciszka Sumińskiego

DLA MŁODZIEŻY

Rower Błażeja(1 TVP)

1.KULTURA

Pegaz (od 1959, 1TVP); W starym kinie – Stanisława Janickiego (2 TVP); Perły z
lamusa – Zygmunta Kałużyńskiego i Tomasza Raczka

1.ROZRYWKA-
programy
rozrywkowe

Kabaret starszych panów (1958-66); Spotkania z balladą ze Stuhrem i
Sobczukiem; Poznajmy się i Małżeństwo doskonałe (1964-68, 1 TVP)

POZRYWKA

–

programy satyryczne

Wielokropek (1963-65); Właśnie leci kabarecik (od 1978, 2TVP); MdM po
godzinach – Wojciecha Manna i Krzysztofa Materny (1997-2000, 2 TVP)

TELETURNIEJE

Wielka gra (od 1962, 2 TVP); Koło fortuny i Wojciech Pijanowski (1 TVP);
Milionerzy i Hubert Urbański (TVN)

TALK-SHOW

Tok-Szok Jacka Żakowskiego i Piotra Najsztuba (2 TVP, później Polsat); Tele-Echo
Ireny Dziedzic (lata 60. i 70.); Na każdy temat
Andrzeja Woyciechowskiego i Mariusza Szczygła (1995-2000, Polsat)

REALITY-SHOW

Big Brother (2001, TVN); Dwa światy(2001, Polsat)

SERIALE:
KOMEDIOWE

Czterdziestolatek (reż. Jerzy Gruza, 1974); Alternatywy 4 (reż. Stanisław Bareja,
1983); Kariera Nikodema Dyzmy (reż. Jan Rybkowski, 1980)

SERIALE
DRAMATYCZNE

Chłopi (reż.Jan Rybkowski, 1972); Dom (reż. Jan Łomnicki, 1980); Dekalog (reż.
Krzysztof Kieslowski, 1988)

SERIALE AKCJI

Stawka większa niż życie (reż. Janusz Morgenstern, Andrzej Konic1967); 07 zgłoś
się ( reż. Krzysztof Szmagier, 1976); Ekstradycja (reż. Wojciech Wójcik, 1995).

Gry komputerowe

Gry komputerowe są udoskonaloną

wersją gier elektronicznych, które

masowo były produkowane w latach 70.

w USA i w krajach Dalekiego Wschodu.

Współczesne gry komputerowe w

porównaniu z prostymi grami

elektronicznymi (zwanymi też

telewizyjnymi) z początkowego okresu

oferują wszechstronną interakcję,

sugestywne efekty dźwiękowe, mają

bardziej realistyczną grafikę, bardziej

skomplikowaną akcję.

Gry komputerowe - klasyfikacja

Obecnie istnieje wiele tysięcy gier komputerowych. Producenci i użytkownicy

dokonują rozmaitych ich klasyfikacji. Spośród nich można wyróżnić wiele typów, z

typów można wydzielić wiele podgrup. Także, podobnie jak przy klasyfikacji filmów,

można znaleźć produkcje pośrednie, o wyraźnie mieszanym pochodzeniu, np. gry

symulacyjno-strategiczne.

Sławomir Łukasz dokonał następującej klasyfikacji gier komputerowych:



Symulacyjne – jak wynika z samej nazwy, gry te pozwalają na symulowanie

sprawowania kontroli nad jakimś pojazdem, np. samochodem, statkiem,

samolotem przy wiernym odwzorowaniu danego środowiska. W zależności od

pojazdu, jaki został wykorzystany, gry symulacyjne dzielą się na: symulatory

lotnicze, morskie, lądowe i kosmiczne.



Strategiczne – wywodzą się ze sztabowych gier wojennych. Istnieje wiele typów

gier strategicznych, np.: klasyczne strategie wojenne, strategie w czasie

rzeczywistym (ang. Real Time Strategy), strategie ekonomiczne.



Zręcznościowe – grający musi wykazać się refleksem i sprawnością w

operowaniu
joystickiem bądź myszką. Zabawa zazwyczaj polega na strzelaniu do wrogich

obiektów, bieganiu i skakaniu przez przeszkody, czy walkach wręcz z różnymi

przeciwnikami.



Przygodowe – cechą charakterystyczną tego typu gier jest rozbudowana fabuła.

Gracz wykonuje rozmaite czynności, np.: rozmawia z napotkanymi w świecie gry

postaciami, rozwiązuje zagadki, poszukuje przedmiotów.



RPG (ang. role-playing games) - to komputerowa odmiana gier fabularnych.

Gracze wcielający się w postacie bohaterskich rycerzy, śmiałków itp., podróżują po

fantastycznych krainach, pokonują piętrzące się przed nimi przeszkody i

niebezpieczeństwa.



Logiczne – to przeniesione na ekrany monitora znane łamigłówki i zabawy

logiczne, wymagające wytężonego myślenia.

Gry komputerowe – klasyfikacja

c.d.

Z kolei Mark Griffiths zaproponował klasyfikację gier, która oparta

jest na kategoryzacji gier wideo, dokonanej przez młodzież:



Symulatory sportowe – symulacje dyscyplin sportowych, np.:

golf, hokej, lekka atletyka (np. World Wide Soccer).



Wyścigi – symulują sporty motorowe, takie jak wyścigi formuły



Przygodowe – gracz przebywa w różnych światach i przyjmuje

odmienne osobowości (np.: Star Trek Generations).



Logiczne – wymagające aktywności myślenia (np.: Tetris)



Platformówki – polegają na bieganiu wzdłuż platform i

przeskakiwaniu pomiędzy nimi (np.: Mario 64).



Platformówki i eksplozje (blastery) – to platformówki z

dodatkowymi elementami polegającymi na wysadzaniu w

powietrze wszystkiego, co pojawi się w polu widzenia (np.:

Robocop 2).



Pokonaj wszystkich – to gry z elementami przemocy fizycznej.

Zabawa polega na walce, np.: uderzenia, kopnięcia, ciosy (np.:

Mortal Kombat).



Zabij wszystkich – to gry polegające na strzelaniu i zabijaniu z

wykorzystaniem wszelkiego rodzaju broni (np.: Blast Corps).



Inne – to pozostałe gry, których nie można zaliczyć do

wcześniej wymienionych kategorii (np.: Sim City).

Gry komputerowe – klasyfikacja

c.d.

Jerzy Zygmunt Szeja podaje podział gier ze względu na

perspektywę, z jakiej gracz obserwuje bohaterów:



Perspektywa gracza-bohatera gry (FPP – ang. first person

perspective). Świat gry widziany jest w ten sposób, jakby oczy

gracza były oczami bohatera, którego ruchami gracz zawiaduje.



Perspektywa gracza zawiadująca ruchami widocznego bohatera

(TPP – third person perspective). W tego typu grach świat jest

widziany zwykle zza pleców postaci.



Perspektywa obserwatora mapy – bez bohaterów lub wpływu na

ich indywidualne ruchy.

Gry komputerowe – bezpieczeństwo

dzieci

Większość dorosłych w ogóle nie jest zorientowana, jakie treści

zawarte są w grach komputerowych, jakie gry są odpowiednie dla
ich dzieci, dlatego też trudno jest im kontrolować zaistniałą
sytuację.

Pomocny może okazać się wprowadzony w 2003 r.

ogólnoeuropejski  system  klasyfikacji  gier  (PEGI).  System  ten
został  stworzony  w  celu  ochrony  nieletnich  przed  grami  o  treści
nieodpowiedniej  dla  ich  grupy  wiekowej.  Został  on  opracowany
przez  ISFE  (Interactive  Software  Federation  of  Europe)  przy
współpracy z największymi producentami konsol komputerowych
(Playstation,  Xbox  i  Nintendo),  a  także  grup  społecznych,
konsumentów,  rodziców  i  grup  religijnych.  Spotkał  się  on  z
entuzjastycznym przyjęciem ze strony Komisji Europejskiej, która
uważa,  iż  jest  to  modelowy  przykład  działań  mających  na  celu
ochronę  nieletnich.  Został  on  przyjęty  przez  większość  krajów
Unii  Europejskiej.  System  klasyfikacji  gier  składa  się  z  dwóch
oddzielnych,  ale  uzupełniających  się  elementów,  których
piktogramy umieszcza się na okładce gry:



klasyfikacji wiekowej;



opis rodzaju treści obecnych w grze.

Po przejściu procesu klasyfikacji udziela się grom licencji na

używanie określonego logo i piktogramów.

Znaczenie piktogramów wg

systemu PEGI

Klasyfikacja wg rodzaju treści

gry

Klasyfikacja wiekowa

Piktogr

Znaczenie piktogramu

Piktogr

Znaczenia piktogramu

Wulgaryzmy (Bad
Language) W grze
używany jest wulgarny
język.

Minimalny wiek gracza:
3 lata.

Dyskryminacja
(Discrimination)
Gra zawiera materiał,
który może
dyskryminować niektóre
osoby.

Minimalny wiek gracza:
7 lat.

Narkotyki (Drugs) Gra
nawiązuje do tematu
narkotyków.

Minimalny wiek gracza:
12 lat.

Strach (Fear) Gra może
przerażać małe dzieci,
wywołuje
przerażenie

Minimalny wiek gracza:
16 lat.

Treści erotyczne (Sex)
Gra zawiera treści
erotyczne.

Minimalny wiek gracza:
18 lat.

Przemoc (Violence)
Gra zawiera elementy
przemocy.

Gry internetowe

Gry na automatach weszły do domów dzięki

konsolom, z kolei ich popularność przyczyniła

się do zaadaptowania gier na komputerach

osobistych, to natomiast stało się przyczyną

ogromnej ekspansji przemysłu produkującego

te komputery. W dalszej konsekwencji –

ekspansja komputerów osobistych przyczyniła

się do rozwoju Internetu, a to było

konsekwencją pojawienia się gier w sieci.

Obecnie każda z ważniejszych gier

komputerowych ma opcję sieciową.

Spośród wielu form spędzania wolnego czasu

w Internecie największym powodzeniem cieszą

się gry komputerowe, a także kontakty

towarzyskie.

Gry internetowe

W pismach o grach komputerowych gry sieciowe dzielą się na

takie same rodzaje jak zabawy dla pojedynczych uczestników.

Można również spotkać podział gier online, zwanych również MMO

(od ang. Massively Multiplayer Online), ściśle związany z

czasem rozgrywki:

gry krótkie STMMO (od ang. Short Time MMO). To przeważnie

kopie popularnych gier takich jak: szachy, poker, warcaby,

brydż, kółko i krzyżyk, statki itp., zmodyfikowanych na

potrzeby Internetu. Na jednym serwerze umieszczonych jest

przeważnie kilka gier tego typu. Pojedyncza rozgrywka w grę

STMMO nie trwa dłużej niż kilkadziesiąt minut (maksymalnie

kilka godzin);

gry długie LTMMO (od ang. Long Time MMO). W grach LTMMO

rozgrywka trwa kilka miesięcy lub nie ma wyraźnego końca.

Wydawać by się mogło, że nowi gracze mogą mieć problemy

przy włączaniu się do aktualnie trwającej rozgrywki. Jednakże

tak nie jest. W miarę uczestnictwa w rozgrywce gracze

ewoluują, przechodząc na coraz wyższe poziomy i rywalizują

ze starszymi graczami. Powoduje to stały dopływ emocji i

motywuje do bycia coraz lepszym, by pokonać coraz

silniejszych rywali

Internet

tak to się zaczęło

• W 1969 r. w ramach eksperymentu finansowanego przez

ARPA (Advanced Research Projects Agency) - amerykańską

agencję zajmującą się koordynowaniem badań naukowych

dla potrzeb wojska - połączono cztery uniwersytety w USA:

Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles, Uniwersytet w Santa

Barbara, Uniwersytet Stanowy Utah oraz Stanford Research

Institute. Tak powstała sieć ARPANET – przodek Internetu

Usługi internetowe

Większość ludzi utożsamia WWW (ang. World Wide

Web) z Internetem, nie zdając sobie sprawy, iż jest to

jedna z usług globalnej sieci, powstała w latach 90. XX

w. Przed nią istniały już inne - np. FTP, Usenet, poczta

elektroniczna,

Gopher,

które

powodzeniem

realizowały wszystkie funkcje potrzebne do efektywnej

wymiany danych. Niektóre z tych usług przetrwały do

dzisiaj, inne pomału zamierają.
Dzisiejszy Internet to gigantyczny twór, a liczba jego

zastosowań jest nieograniczona i nie wiemy co za 5, 10

lat wymyśli jeszcze człowiek.
Usługi internetowe wymagają różnego oprogramowania

i sposobu realizacji – to rezultat wielu lat pracy tysięcy

programistów.

Usługi internetowe



World Wide Web



Poczta elektroniczna



Listy dyskusyjne



Grupy dyskusyjne



FTP



Telnet



Gopher



IRC



ICQ i inne komunikatory



Czat



Systemy P2P



VolP



WAP

Jak bezpiecznie korzystać z

Internetu

1. Korzystaj z zapory połączenia internetowego (tzw.

firewall);

2. Pobieraj i instaluj najnowsze aktualizacje

oprogramowania;

3. Korzystaj z aktualnego oprogramowania antywirusowego;
4. Nie używaj haseł, które łatwo odgadnąć lub złamać;
5. Przeglądaj sieć Web, zachowując środki ostrożności (np.

niektóre animacje czy menu wskakujące czasem

zawierają wirusy);

6. Korzystaj z poczty e-mail w bezpieczny sposób (nie

otwieraj podejrzanych załączników, aktualizuj

oprogramowanie poczty, nie odpowiadaj na spam, filtruj

wiadomości śmieci);

7. Regularnie twórz kopie zapasowe i odtwarzaj dane.

Propozycje pytań egzaminacyjnych

Co rozumie pan/pani pod pojęciem media?

Jak dzielimy media ze względu na rodzaj percepcji?

Wymień podstawowe funkcje mediów (trzy).

Książka jest najczęstszą formą przekazu ................. (dokończ

zdanie).

Co pan/pani rozumie pod pojęciem książka elektroniczna?

Co to jest prasa?

Jak dzielimy prasę ze względu na częstotliwość ukazywania się?

Co to jest film?

Jakie mamy rodzaje filmu (biorąc pod uwagę technikę tworzenia)?

10.

Istnieje wiele gatunków filmu fabularnego. Scharakteryzuj np.

kryminał i jego odmiany.

11.

Co to jest wideo na żądanie i wymień jego rodzaje?

12.

Wymień rodzaje twórczości radiowej.

13.

Jak dzielimy seriale telewizyjne (podaj przykłady)?

14.

Przedstaw podział gier komputerowych zaproponowany przez

Sławomira Łukasza.

15.

Jakie znasz usługi internetowe (wymień przynajmniej 5)?

Document Outline