Wyższa Szkoła gospodarki
w Bydgoszczy
PEDAGOGIKA CZASU
WOLNEGO
Wykład VII
Opracowała:
dr Bożena Sowińska
Wykład VII
Rola mediów (książka, prasa, radio,
telewizja, gry komputerowe i
Internet) w zagospodarowaniu czasu
wolnego
Opracowała
dr Bożena Sowińska
Media
Biorąc pod uwagę łacińskie pochodzenie
terminu „media” – medius (łac.) – „będący w
środku, pomiędzy”, definiuje się je jako
pośredniki – środki lub sposoby
komunikowania.
Medium to coś, co pośredniczy w
przekazywaniu informacji między nadawcą i
odbiorcą.
Media to różnego rodzaju przedmioty i
urządzenia przekazujące odbiorcom
określone informacje (komunikaty)
poprzez słowa, obrazy i dźwięki, a także
umożliwiające im wykonywanie
określonych czynności intelektualnych i
manualnych.
Wacław Strykowski
Media - podział
Jeden z podziałów dzieli media na: małe i duże( czyli mass media: prasa, radio,
telewizja)
Ze względu na rodzaj percepcji, a więc zaangażowanie odpowiedniego zmysłu
odbioru wyróżniamy media:
- wizualne – oddziałują na zmysł wzroku (książka, prasa, fotografia, przeźrocza
(niedźwiękowe), plakat, naklejki, film niedźwiękowy. Ich podstawowym
tworzywem jest obraz: statyczny albo dynamiczny;
- audialne (audytywne) – oddziałują na zmysł słuchu (radio, taśma
magnetofonowa, płyta CD). Ich tworzywem podstawowym są: słowo,
muzyka, hałas i cisza.
- audiowizualne – oddziałują na dwa zmysły: wzrok i słuch ( film udźwiękowiony,
telewizja, taśma magnetowidowa, płyta DVD. Tworzywem podstawowym
tych mediów są: słowo, obraz statyczny albo dynamiczny, muzyka, hałas, i
cisza.
Nową postacią mediów audiowizualnych są multimedia (np. Internet, gry
komputerowe). Ich specyfika polega na tym, że zgodnie z nazwą, łączą w
sobie kilka różnych środków komunikowania: tekst, obraz, animację,
narrację, wideo, muzykę. Są interaktywne, gdyż umożliwiają użytkownikowi
dokonywanie wpływu na percypowany materiał.
Inna klasyfikacja mediów opiera się na typie odbioru:
- media odbierane indywidualnie, np. książka, prasa, fotografia;
- media odbierane indywidualnie bądź zbiorowo, np. radio, taśma
magnetofonowa,
płyta CD, DVD;
- media odbierane głównie grupowo, np. telewizja, wideo, przezrocza;
- media odbierane w tłumie, np. film kinowy, plakat.
Funkcje mediów
Do podstawowych funkcji mediów zalicza się:
Funkcja informacyjna
– realizuje potrzebę i prawo człowieka do informowania i bycia
informowanym. Odbiorca mediów oczekuje od nich przede wszystkim informacji najnowszej i
prawdziwej.
Funkcja wychowawcza
mediów ma znaczenie węższe i szersze. W znaczeniu węższym
odnosi się do działalności świadomej, więc wcześniej zaplanowanej i przemyślanej np. gdy
nauczyciele w swej pracy posługują się mediami (filmy, przeźrocza, taśma magnetofonowa
CD, DVD). Walor pedagogiczny ma w jakimś stopniu nieplanowana działalność mediów.
Stanowi ona realizację ich funkcji wychowawczej w znaczeniu szerszym np. w środowisku
rodziny niekontrolowany (przez rodziców) dostęp dziecka do mediów. O kontakcie z mediami
decyduje tu najczęściej chwilowa potrzeba dziecka, jego zachcianka czy kaprys. Odbywa się
to poza kontrolą, a nawet poza wiedzą rodziców albo za ich milczącym przyzwoleniem. W
realizacji funkcji wychowawczej mediów w szerszym znaczeniu dają o sobie znać zarówno
błąd pedagogiczny (np. rodziców), jak i różnorakie postaci zagrożenia ze strony samych
mediów (negatywne wzorce osobowe, elementy pornografii, agresja, przemoc, itp.).
Funkcja rozrywkowa
- wymieniana jest we wszystkich klasyfikacjach mediów.
Człowiek, homo ludens, ma w swoją psychikę głęboko wpisaną potrzebę zabawy i rozrywki.
Dla dziecka i osoby dorastającej zabawa jest przygotowaniem do zadań życiowych, dlatego
wykazuje ona doniosłe znaczenie w formowaniu osobowości. W życiu człowieka dorosłego
zabawa jest korelatem w stosunku do jego pracy; staje się też kompensacją w sytuacji
przeciążenia pracą. Może być także czynnikiem rozładowującym różnorakie napięcia
(katharsis). Zwiększająca się ilość wolnego czasu oraz ciągły rozwój mediów pozwalają
potrzebę tę w dużym stopniu zaspokoić. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż czas wolny od pracy
wypełniany jest coraz częściej obcowaniem z mediami. Rozrywkę w odniesieniu do mediów
należy rozumieć najszerzej. Wskazuje to na określenie funkcji rozrywkowej jako
„ukierunkowanej na relaks i zabawę”. Oznacza to, że funkcję rozrywkową realizują w mediach
również i te programy radiowe i telewizyjne oraz teksty drukowane, czy multimedia, którym
nie zlecono formalnie zabawiania odbiorców (radiosłuchaczy, telewidzów, czytelników, itd.). W
związku z tym należy media rozpatrywać także jako instrumenty wychowania do rekreacji
oraz środek prowadzący do budowania nowych form relaksu.
Książka
„Wszystko co we mnie
piękne i szlachetne
zawdzięczam książce”
Maksym Gorki
Książka
Książka to dokument, w którym na materialnym nośniku są
przedstawione za pomocą znaków graficznych komunikaty;
jako wytwór kultury materialnej i duchowej książka jest
narzędziem utrwalania i przekazu tekstów językowych i
pozajęzykowych (obrazowych, symbolicznych). Należy do
środków komunikacji o najdłuższej tradycji i o szczególnym
znaczeniu społecznym. Towarzysząc rozwojowi cywilizacji od
momentu wynalezienia pisma (IV-III tysiąclecie p.n.e.)
stanowi ważny składnik komunikacji piśmienniczej.
Jednoznaczne zdefiniowanie pojęcia książka jest trudne z powodu
historycznej zmienności jej treści, form i funkcji. Potocznie
książka jest rozumiana jako:
Synonim utworu literackiego (piśmienniczego).
Wydawnictwo zwarte, nieperiodyczne, w przeciwieństwie do
czasopisma i gazety.
Publikacja drukowana o objętości większej niż broszura.
Każdy druk w postaci kodeksu (książka telefoniczna,
książkowy rozkład jazdy).
Pewna liczba oprawionych arkuszy papieru przeznaczonych
do zapisania (książka kasowa, książka życzeń i zażaleń).
Książka
Książka jest najczęściej formą przekazu beletrystyki
(literatura piękna) i literatury naukowej, ale również
publicystyki i wszelkiej przydatnej w życiu informacji.
Terminem książka obejmuje się dzisiaj dzieła
wybitnych
pisarzy,
uczonych,
monumentalne
opracowania
encyklopedii,
słowników,
wszelkie
poradniki, zbiory typu przepisy kulinarne, instrukcje
typu książki obsługi robotów kuchennych, literaturę
tzw. trzeciorzędną i literaturę popularno-naukową,
społeczno
polityczną,
podręczniki
szkolne
i
akademickie, aż dp komiksów, książek telefonicznych i
książeczek do nabożeństwa.
Książka pełni różnorodne funkcje poczynając od
informacyjnej poprzez wychowawczą a na rozrywkowej
kończąc.
Mając na uwadze pedagogikę czasu wolnego - pełni
funkcję wypoczynkową i kształcąca.
E-book (także: eBook, książka elektroniczna lub
publikacja elektroniczna), e-książka – treść
zapisana
w
formie
elektronicznej,
przeznaczona do odczytania za pomocą
odpowiedniego
oprogramowania
zainstalowanego
w
urządzeniu
komputerowym
(np.
komputer
osobisty,
specjalne urządzenie do czytania książek,
telefon komórkowy czy palmtop).
Zalety książek w postaci
elektronicznej
Książki elektroniczne, a właściwie urządzenia i oprogramowanie
do ich pobierania i odtwarzania, mają szereg oczywistych zalet, a
także pewne wady - znaczenie tych ostatnich maleje jednak z
każdym rokiem, dzięki bardzo szybkiemu postępowi technicznemu
i malejącym kosztom.
Aktualność informacji, którą zawdzięczamy przede wszystkim
Internetowi.
Niższy
koszt
pozyskiwania
informacji
(gazet,
książek,
podręczników szkolnych, prac naukowych itd.), jeśli nie liczyć,
rzecz jasna, jednorazowych kosztów sprzętu.
System nawigacyjny i wyszukiwawczy nieporównanie bogatszy i
skuteczniejszy niż w książce tradycyjnej.
Nieograniczona
praktycznie
objętość
elektronicznych
materiałów.
Łączenie najrozmaitszych typów mediów w jednolitej postaci
elektronicznej, niemożliwe do uzyskania w tak szerokim zakresie
w książce tradycyjnej.
Ułatwienie dostępu do informacji dla milionów osób o fizycznych
upośledzeniach.
Wady książek w postaci
elektronicznej
Większe
wymagania
urządzeń
elektronicznych,
których
używanie wiąże się z określonym poziomem kultury technicznej.
Koszt nabycia urządzenia (komputera czy specjalistycznego
odtwarzacza).
Niedostateczna ciągle jakość wyświetlaczy, powodujące szybsze
zmęczenie czytającego i wolniejsze czytanie (wg testów - o ok. 25
proc.)
Ograniczona przenośność, aczkolwiek nie dotyczy to już w
zasadzie notebooka czy czytnika książek elektronicznych.
Mała oferta.
Ograniczenia ekonomicznej infrastruktury (zwłaszcza systemu
rozliczeń),
zniechęcające
wydawców
do
znacznie
intensywniejszego zagospodarowywania nowych możliwości.
Brak
wystarczająco
skutecznych
technik
i
technologii
ułatwiających korzystanie z mediów elektronicznych osobom
niepełnosprawnym (w szczególności syntezy dźwięku).
Nieskuteczne techniki zabezpieczania praw autorskich.
Prasa
Prasa (łac. presso ‘tłoczę’), ogół druków
o charakterze informacyjnym i
regularnej częstotliwości ukazywania
się, obejmujący wszystkie rodzaje
periodyków.
Podział prasy
Ze względu na treść wyróżniamy prasę: naukową,
religijną, sportową, satyryczną, sensacyjną, itp.
Ze względu na zasięg: prasa sublokalna, lokalna,
regionalna,
centralna
(ogólnokrajowa),
międzynarodowa.
Ze względu na częstotliwość ukazywania się:
-
dzienniki (gazety), ukazujące się przynajmniej dwa
razy w tygodniu,
-
czasopisma, wychodzące nie częściej niż raz w
tygodniu i nie rzadziej niż raz na kwartał,
-
periodyki, wydawane nie częściej niż jeden raz na
półmroku, ale nie rzadziej niż raz w roku (a więc
półroczniki i roczniki)
Ze względu na wiek czytelników: prasa dziecięca,
młodzieżowa i prasa dla dorosłych (w tym bogata
prasa dla kobiet oraz prasa „rodzinna”.
Ze
względu
na
stosunek
wydawców
do
obowiązującego prawa: prasa oficjalna (zgodna z
prawem), nielegalna (podziemna, w tzw. drugim
obiegu), konspiracyjną (w warunkach okupowanych,
prasę narzuconą przez okupanta (tzw. prasa
gadzinowa), prasę subkultur..
Film
Film to seria następujących po sobie
obrazów, z dźwiękiem lub bez dźwięku,
wyrażających określone treści,
utrwalonych na nośniku umożliwiającym
wielokrotne odtworzenie i wywołującym
wrażenie ruchu. Gałąź wiedzy
zajmująca się filmem nazywa się
filmologią lub filmoznawstwem.
Język filmu
Kadr
(klatka) jest najmniejszą, nieruchomą cząstką filmu.
Ujęcie
to najmniejsza ruchoma jednostka filmu, odcinkiem taśmy
filmowej od momentu włączenia kamery do jej zatrzymania.
Scena
składa się z kilku lub kilkunastu ujęć np. gdy w filmie dwie osoby
rozmawiają ze sobą przez telefon będąc w dwóch różnych miejscach.
Sekwencja
jest połączeniem scen w określony wątek, temat dotyczący z
reguły osoby, zdarzenia, rzeczy itp. W skrajnym wypadku sekwencja
może ograniczyć się do jednej sceny, a nawet jednego ujęcia.
Plan
to odległość kamery od filmowanego obiektu (odległość od
widzianego w kadrze obiektu, ile miejsca zajmuje on w kadrze). Plany
dzieli się zwyczajowo na:
Plan daleki
- rozległy widok krajobrazu lub dekoracji zawierający
informację o miejscu akcji.
Plan ogólny
- postacie ludzkie wtopione są w otaczający krajobraz,
dekorację.
Plan pełny
- nieco bliższy od ogólnego, postacie ludzkie pokazane są w
całości, tło w dalszym ciągu jest widoczne.
Plan amerykański
- ukazuje postacie ludzkie od głowy do kolan,
stosowany najczęściej do przedstawienia rozmawiających osób.
Plan średni (półzbliżenie)
- na ekranie widzimy twarz aktora z
częścią tułowia.
Zbliżenie (wielki plan)
- twarz aktora zajmuje cały ekran.
Detal (wielkie zbliżenie)
– np. szczegół twarzy (usta, ucho, oko),
przedmiot np.: pierścionek, telefon, pistolet itp.
Rodzaje filmu
Słynny teoretyk filmu B. W. Lewicki dzieli film na następujące
rodzaje
F A B U L A R N Y
P O E T Y C K I
D O K U M E N T A L N Y
D Y D A K T Y C Z N Y
F I L M
Rodzaje filmu
W angielskich opracowaniach najczęściej spotykamy
F A B U L A R N Y
( fi l m a k c j i )
D O K U M E N T A L N Y
( fi l m f a k t ó w )
F I L M
Rodzaje filmu
Ze względu na długość filmy dzielimy
K R Ó T K O M E T R A Ż O W Y
(d o 2 2 m in .)
Ś R E D N IO M E T R A Ż O W Y
(2 2 -3 5 m in .)
P E Ł N O M E T R A Ż O W Y
(p o w . 5 5 m in ., z w yk le 9 0 -1 3 0 m in .)
F IL M
Rodzaje filmu
Ze względu na kolor
N I E M Y
D Ź W I Ę K O W Y
F I L M
C Z A R N O - B I A Ł Y
B A R W N Y
F I L M
Ze względu na dźwięk
Rodzaje filmu
Ze względu na technikę tworzenia
A K T O R S K I
( g r a n y )
R Y S U N K O W Y
L A L K O W Y
A N I M A C J A
K O M P U T E R O W A
A N I M O W A N Y
F I L M
Rodzaje filmu
Ze względu na przeznaczenie i sposób
prezentacji
T E L E W I Z Y J N Y
( m o ło p la n ó w o g ó ln y c h ,
d u ż o z b liż e ń , d e ta li)
N O R M A L N O E K R A N O W Y
P A N O R A M I C Z N Y
T R Ó J W Y M I A R O W Y
K I N O W Y
F I L M
Gatunki filmu fabularnego
Już bardzo wcześnie w historii filmu powstały gatunki filmowe. Filmy
poszczególnych gatunków mają wiele cech wspólnych: bohaterów, podobne wątki,
scenerię. Jednakże sztuka filmowa stale się rozwija, ewoluuje, powstają nowe
gatunki, odmiany, a nawet zauważamy proces krzyżowania się gatunków (jeden
film można zaklasyfikować do różnych gatunków np. 8 kobiet F. Ozona to
jednocześnie kryminał, melodramat, komedia, musical).
Baśń
to gatunek, w którym królują fantastyka, czary, cuda, niezwykłe dokonania
bohaterów, przedmioty o niezwykłych właściwościach, a zwierzęta zachowują się
jak ludzie. Baśnie oglądają głównie dzieci do 12 lat. Filmy te pobudzają wyobraźnię
dziecięcą, pełnią ważną rolę wychowawczą ukazując zwycięstwo dobra nad złem
(np. Pinokio S. Barrona, Harry Potter i kamień filozoficzny Ch. Columbusa).
Dramat filmowy
, utwór filmowy, w którym akcja skupia się wokół głównego
konfliktu, a jego struktura ma za zadanie poruszyć emocje widza. W zależności od
problematyki występują różne odmiany gatunku charakteryzujące się swoistą
poetyką.
Dramat filmowy psychologiczny
– konflikt w nim ma charakter wewnętrzny
– rozgrywa się w psychice bohatera, osoby często psychicznie niezrównoważonej.
W zakresie poetyki cechują go: duża liczba zbliżeń, wolny rytm narracji,
wzrastające napięcie dramaturgiczne, szczególna rola muzyki i tzw. efektów
dźwiękowych, np. Milczenie i Persona I. Bergmana, Lokator R. Polańskiego, Trzy
kobiety R. Altana.
Dramat filmowy obyczajowy
– jego tematem są konflikty obyczajowe, np.
opozycja: zbuntowana jednostka – społeczeństwo (Na nabrzeżach E. Kazana,
Buntownik bez powodu N. Raya), konflikt artysty i społeczeństwa (Lenny B.
Fosse’a), robienie kariery (Wszystko o Ewie J. Mankiewicza) czy brak ambicji i dążeń
(Pięć łatwych utworów B. Rafelsona).
Dramat filmowy społeczny
– utwór, którego tematem są problemy społeczne
(np. Nietolerancja D.W. Griffitha, Grona gniewu J. Forda, Złodzieje rowerów V. de
Sici, Perła w koronie K. Kutza).
Gatunki filmu fabularnego c.d.
Historyczny film
oparty jest na faktach i opowiada o postaciach historycznych w
wiernie odtworzonych kostiumach z danej epoki (np. Ben Hur W. Wylera, Ogniem i
mieczem J. Hoffmana).
Biograficzny film
jest pewną odmianą filmu historycznego, o życiu i dziełach
wybitnych postaci (np. Korczak A Wajdy).
Kostiumowy film
to film, w którym wypadki historyczne stanowią jedynie
egzotyczne tło dla przygód fikcyjnych bohaterów(np. Człowiek w żelaznej masce R.
Wallace’a, Trzej muszkieterowie).
Horror
– zwany filmem grozy ma swój rodowód w baśniach, ludowych
opowieściach o diabłach, czarach, duchach powracających zza grobu. Jego
charakterystyczną cechą jest budzenie grozy i tajemniczości (np. Dziecko
Rosemary R. Polańskiego, Dracula J. Badhama).
Komedia
jest najstarszym gatunkiem filmowym, bodaj najtrudniejszym, gdyż
twórcy filmowi do końca nie są w stanie przewidzieć czy rozśmieszą widza, czy
wszyscy zrozumieją dowcip (np. Pół żartem pół serio W. Wildera, Sami swoi S.
Chęcińskiego, Zemsta A. Wajdy, Kevin sam w domu).
Burleska
to gatunek wywodzący się z tradycji teatralnej (farsa, wodewil),
rewiowej, i cyrkowej. Charakteryzuje się spiętrzonymi do granic absurdu
elementami komizmu sytuacyjnego: gagami, bójkami, błazeńskimi gonitwami,
akrobatycznymi wyczynami, akcja rozwija się niezmiernie szybko. Mistrzami
burleski byli bracia Max, Charcie Chaplin, Flip i Flap
Slapstick
gatunek filmowy popularny zwłaszcza w kinie niemym., O bardzo
wartkiej akcji i licznych gagach. Nazwa pochodzi od kija z nadętym pęcherzem,
którym komicy uderzali jeden drugiego z nośnym trzaskiem (slap –stick) (np. Flip i
Flap).
.
Komediodramat,
utwór filmowy, który łączy elementy komedii i dramatu (np.
Brzdąc Ch. Chaplina, Zezowate szczęście A. Munka).
Gatunki filmu fabularnego c.d.
Kryminał,
to gatunek filmu, którego tematem jest zbrodnia lub
przestępstwo. W obrębie tego gatunku powstało wiele odmian m.in.:
Detektywistyczny film.
Przestępstwo stara się wykryć przedstawiciel
prawa, prywatny detektyw. Widz zostaje wciągnięty w akcję wokół
rozwiązania zagadki, morderstwa (np. Sokół maltański J. Hustona).
Gangsterski film
ukazuje grupę gangsterów zazwyczaj żyjąca w
izolacji od reszty społeczeństwa, która rządzi się własnymi prawami,
mająca własny kodeks honorowy. Akcja jest żywa, walki band
gangsterskich, krwawe sceny (np. Ojciec chrzestny F.F. Coppoli).
Thriller
(dreszczowiec), sensacyjny film podejmujący najczęściej temat
zbrodni, o silnym emocjonalnym oddziaływaniu na widza. Dramatyczna,
oparta na zagrożeniu, intryga wywołuje napięcie graniczące nierzadko ze
strachem. Za klasyka gatunku uchodzi A. Hitchcock.
Czarny film
, jest to odmiana filmu kryminalnego, w którym zaciera się
granica między ściganym a ścigającym. Zamieniają się rolą – ścigający
jest ścigany np. (Żar ciała L. Kasdana).
Należy dodać, że czyste jednorodne gatunki bywają coraz rzadziej, cechy
wszystkich tych odmian we współczesnym filmie bywają wymieszane.
Melodramat
– najbardziej popularny gatunek filmowy zwany też
„wyciskaczem łez”. To filmy o miłości, życiu rodzinnym, problemach
dorastania, w których osią akcji są konflikty idei i emocji (np. Love story
A. Hillera, Umrzeć z miłości A. Cayatte’a Trędowata J. Hoffmana).
Zakończenie filmu bywa zazwyczaj tragiczne, choć kończy się śmiercią
bohaterki, to jednak miłość triumfuje.
Gatunki filmu fabularnego c.d.
Muzyczny film
, czyli musical, jest najczystszą formą rozrywki. Muzyka i taniec
odgrywają w nim istotną rolę. Pojawił się dopiero po wprowadzeniu do filmu
dźwięku (np. Deszczowa piosenka G. Kelly’ego i S. Donena, Hair M. Formana,
Kabaret B. Fosse’a, Chicago R. Marschalla).
Przygodowy film,
to filmy akcji o szlachetnych śmiałkach i podłych
nikczemnikach. Charakteryzują się szybkim tempem, pełno w nich ucieczek,
pogoni, pojedynków, odsieczy, ale i sporo humoru i miłości (np. Poszukiwacze
zaginionej arki S. Spielberga).
Katastroficzny film
, to nowy rodzaj kina akcji, który pojawił się w latach
siedemdziesiątych XX w. i zdobył natychmiast popularność. W filmach tych
bohaterowie stają wobec groźnego kataklizmu (np. Tragedia Posejdona R. Neame’a,
Płonący wieżowiec J. Guillermina).
Science fiction
. Już od początku XX w. Twórcy filmowi zajmowali się fantastyką
naukową. W filmach tych wykorzystywano wszelkie znane triki filmowe i efekty
specjalne, ale dopiero zastosowanie technik komputerowych do produkcji filmu
pozwoliło temu gatunkowi wznieść się na najwyższe szczyty. Akcja tych filmów
dzieje się w odległej przeszłości bądź odległej przyszłości (np. Gwiezdne wojny G.
Lucasa, Park jurajski S. Spielberga).
Western
, czyli film kowbojski powstał na początku XX w. Opowiada o życiu
pierwszych osadników na Dzikim Zachodzie w okresie zasiedlania tych terenów.
Dzięki wartkiej akcji, licznym scenom walki, atrakcyjnym plenerom, wyraźnie
nakreślonym postawom moralnym (walka dobra ze złem) do dziś jest popularny
(Dyliżans J. Forda, W samo południe F. Zinnemanna, Tańczący z wilkami K.
Costnera).
Wojenny film
, gatunek ten na dobre pojawił się podczas pierwszej wojny
światowej. Filmy te opowiadają o surowej, tragicznej rzeczywistości, o
okrucieństwie wojny, o wpływie na ludzi biorących w niej udział (np. Czas
Apokalipsy F. F. Coppoli, Pluton O. Stone’a, Westerplatte S. Różewicza)
Historia filmu
28XII1895r.
Bracia A. I L. Lumière w Paryżu, w „Grand Café” zorganizowali pierwszy pokaz
filmowy m.in. Wyjście robotników z fabryki
XIX/XXw.
•Filmy były nieme, czarno-białe
1908r.
Operator Józef Mayer nakręcił pierwszy polski film fabularny Antoś po raz
pierwszy w Warszawie.
6X1927r.
Sukces Śpiewaka jazzbandu A. Croslanda, zrealizowany systemem Vitaphone
(dźwięk odtwarzany z płyt), a potem The Air Circus, z dźwiękiem odtwarzanym za
pośrednictwem optycznego odczytu ścieżki dźwiękowej na brzegu taśmy z
obrazem, zadecydowały o szybkim rozpowszechnieniu filmu dźwiękowego na całym
świecie.
1932r.
Pierwszy film wyprodukowany w systemie trójbarwnym tzw. technikolorem –
kreskówka Disneya Kwiaty i drzewa, a pierwszy film fab. aktorski to Becky Sharp.
50.XXw.
W walce z rosnącą konkurencją telewizji wynaleziono tzw. szeroki ekran (film
panoramiczny).
70.XXw.
Potrzeby emisji filmu w telewizji doprowadziły do wynalezienia techniki zapisu i
odtwarzania obrazu za pośrednictwem taśmy magnetycznej (magnetowid).
2.połowa lat
70.XXw.
Udoskonalone i zminiaturyzowane magnetowidy stały się dostępne dla
pojedynczych widzów, tworząc trzecią, obok kina i telewizji sieć rozpowszechniania
filmów – wideo.
80.XXw.
W realizacji filmów zaczęto stosować techniki komputerowe (m. in. przy
projektowaniu scenografii), uzyskując efekty niemożliwe do osiągnięcia w
przestrzeni trójwymiarowej. Za pioniera stosowania nowości technicznych w filmie
określono Georga Lucasa, który zastosował je w 1977 r. w pierwszej wersji
Gwiezdnych wojen.
1990r.
Wytwórnia Disneya zastosowała po raz pierwszy nowoczesną cyfrową technikę
animacji do produkcji filmu Bernard i Bianka w krainie kangurów. Potem był Król
lew i inne.
1995r.
Wszedł na ekrany pierwszy film wyprodukowany wyłącznie za pomocą komputera,
bez kręcenia ujęć kamerą – Toy story.
90.XXw.
Upowszechnił się cyfrowy zapis filmu na płytach DVD.
2000r.
Stworzono wirtualnego człowieka w filmie Człowiek widmo. Modelem był aktor
Kevin Bacon.
XXIw.
Przewiduje się upowszechnienie kina cyfrowego. Dystrybucja cyfrowa odbywać się
będzie kanałami satelitarnymi lub światłowodowymi. Umożliwi to jednoczesny
przekaz kopii do wielu kin.
Wideo na żądanie
Video-on-Demand (VOD), czyli w
tłumaczeniu wideo na żądanie
Nie wychodząc z domu, możemy skorzystać z usług
wirtualnej wypożyczalni filmów, coraz częściej
nagranych w standardzie HD. Co więcej, nie musimy
się martwić o płatność za obejrzenie filmu, bo
rachunek zostanie dołączony do comiesięcznej faktury
za usługi TV. Dostępne w ten sposób filmy czy
ulubione seriale, co prawda, nie zawsze należą do
gorących nowości, ale są legalne i można je zamówić,
nie wstając z fotela. Możemy również obejrzeć
wybrany film lub odcinek serialu nie wtedy, kiedy jest
nadawany przez telewizję, ale wówczas, gdy mamy na
to czas i ochotę.
Trzy warianty VOD
•
VOD
– używając terminu „Video-on-Demand” mamy na myśli
najczęściej tak zwany rzeczywisty VOD, który polega na tym, że
dostawca usługi – na żywo, o określonej przez nas porze – przesyła do
naszego odbiornika zamówiony film czy program. Magazyn materiałów
wideo znajduje się u operatora, a opłaty (jeśli jakieś są – część
usługodawców udostępnia abonamentom filmy za darmo) są doliczane
do miesięcznego rachunku. Do każdego filmu możemy wrócić, bo
oferta jest tylko rozszerzana, nic z niej nie znika.
•
Push VOD
– odmiana VOD wybierana najczęściej przez nadawców
satelitarnych, którzy w odróżnieniu od kablowych konkurentów muszą
się bardzo liczyć z przepustowością łączy. W tym systemie rolę
magazynu pełni umieszczone u użytkownika urządzenie PVR, na które
operator automatycznie wgrywa aktualnie udostępniane materiały.
Liczba oferowanych filmów jest więc ograniczona pojemnością dysku
twardego w PVR, a po każdym uaktualnieniu oferty tracimy dostęp do
poprzednich materiałów.
•
nVOD (near VOD)
– czyli „prawie VOD” to symulowanie funkcji wideo
na żądanie za pomocą klasycznych technologii TV. Operator
transmituje ten sam film na wielu kanałach jednocześnie, na każdym
rozpoczynając emisję o 10-15 minut później. Dzięki temu odbiorca
może rozpocząć oglądanie materiału od początku niemal w dowolnym
momencie. Zastosowanie tej technologii wymaga bardzo dużej
przepustowości łączy, na co mogą sobie pozwolić tylko najwięksi
operatorzy.
Radio
Technologie realizacji radiowych:
technika reporterska - reportaż jest jednym z
najbardziej rozwiniętych, twórczych programów
radiowych;
technika studyjna (dyskusja, słuchowisko, treści
napisane specjalnie dla radia);
technika samorealizacji (realizator jest narratorem,
spikerem, odbiera telefony itd.).
Dziedziny zastosowania radia:
•
informacja,
•
rozrywka,
•
propaganda,
•
reklama,
•
edukacja.
Radio
Elementy tworzywa radiowego:
słowo,
muzyka,
dźwięki naturalne,
cisza
.
Rodzaje twórczości radiowej:
Komunikat
(albo informacja) – to najstarsza forma audycji radiowej, służy do
przekazywania wiadomości najświeższych i ważnych.
Komentarz
– jest następstwem komunikatu, stanowi próbę interpretacji
zaistniałych wydarzeń. Jest to propozycja oceny tego, co się dzieje w świecie.
Dyskusja
– to rozmowa wcześniej przygotowana i prowadzona przez dziennikarza
radiowego.
Wywiad
– jest rozmową indywidualną prowadzoną przez dziennikarza z osobą
poproszoną o wywiad.
Magazyn
– znacznie rozbudowana forma audycji radiowej. Swoim zasięgiem może
on obejmować również inne, proste formy radiowe, takie jak: informacja, piosenka,
dyskusja, komentarz itp.
Reportaż
– to najbardziej atrakcyjna forma twórczości radiowej, która dociera do
codziennej rzeczywistości bardzo blisko, aby ukazać pewne zjawiska oraz problemy
i odpowiednio je naświetlić.
Słuchowisko
– jest teatrem radiowym, stwarza słuchaczom „teatr w domu”.
Znamionuje je duża siła oddziaływania na radiosłuchaczy, ponieważ odwołuje się
przede wszystkim do ich wyobraźni.
Wymienione zostały podstawowe formy twórczości radiowej. Swoje własne formy,
a więc rodzaje i gatunki tej twórczości mają poszczególne działy programowe, jak
np. programy publicystyczne, muzyczne, religijne, oświatowe, sportowe itp.
Telewizja
Termin telewizja pochodzi od dwóch słów:
greckiego tele – daleko i łacińskiego visio –
widzenie. Etymologicznie więc telewizja
oznacza przekazywanie i odbieranie obrazów
z pewnej odległości. Telewizja należy do
mediów audiowizualnych. Specyfika przekazu
telewizyjnego sprawiła, że medium to
wywarło głębokie piętno na kulturze drugiej
połowy XX wieku.
Telewizja
Pod względem zakresu wyodrębniamy:
Telewizję otwartą w skali makro (charakteryzująca się
dużym zasięgiem, jak np. TVP 1 i TVP 2) i w skali mikro
(dot. telewizji środowiskowej o małym zasięgu).
Telewizje satelitarną – programy emitowane na olbrzymie
odległości przy pomocy satelity komunikacyjnego.
Telewizję przewodową, nazywaną inaczej płatną lub
komercyjną (przesyłanie obrazów za pomocą przewodów,
zapewnienie wielu programów i lepszej jakości).
Telewizję w obwodzie zamkniętym inaczej nazywaną
użytkową (przemysłową). Telewizja ta wykorzystywana jest
w przemyśle, np. kamera rejestrująca wytop stali, kontrola
ruchu pociągów; w szkolnictwie, np. śledzenie przez
studentów skomplikowanych operacji serca; w wierceniach
i obserwacjach geologicznych, np. kamera w szybie
wiertniczym, w kraterze wulkanu.
Telewizja
Pod względem jakości wyróżniamy
programy telewizyjne:
•
czarno-białe i kolorowe,
•
trójwymiarowe i płaskie,
•
monofoniczne i stereofoniczne.
Telewizja
Ze względu na technikę utrwalania i
przechowywania obrazów wyróżniamy
dwa urządzenia:
Magnetowidy
pozwalające
na
indywidualne
nagrywanie,
montaż
i
odtwarzanie programów.
Gramowid – płyta gramowidowa, płyta CD
itp. Nagrywane są przemysłowo i służą
tylko do odtwarzania programu.
Telewizja
Serial fabularny zajmuje znaczące miejsce w
układzie ramowym wszystkich nadawców
telewizyjnych. To jeden z najważniejszych
budulców programu telewizyjnego.
SERIALE TELEWIZYJNE
SERIAL
TRADYCYJNY
TELENOWELA
SITKOM
DOKU-NOWELA
Serial tradycyjny
Serial tradycyjny składa się ze skończonej
ilości odcinków, a fabularna opowieść zostaje
domknięta. Wszystkie wątki znajdują pod
koniec dramaturgiczne rozwiązanie.
Przypomina to film fabularny – tyle że rozbity
na odcinki. Tematyka seriali jest
nieograniczona: współczesność, historia,
fantastyka, kryminalna intryga, obserwacja
obyczajowa, dzieje zbiorowości i losy
jednostek. Zazwyczaj cotygodniowa emisja
oraz poważniejsza niż w przypadku telenoweli i
sitcomu tematyka sprawiają, że odbiór ma
charakter bardziej „uroczysty”. Produkcjom
tego typu są też zazwyczaj stawiane wyższe
wymagania realizacyjne (np. Pogada dla
bogaczy)
Telenowela
Telenowela – jej początki sięgają jeszcze epoki radia (w Polsce
najsłynniejszym pierwowzorem tego gatunku było słuchowisko radiowe
Matysiakowie). W terminologii amerykańskiej spotykamy się z terminem
soap opera (opera mydlana) – od towarzyszącym często tym
opowieściom reklam środków czystości. Ta nazwa wskazuje zrazem na
charakter publiczności, wśród której dominują kobiety. Tematem telenowel
są zwykle:
•
Perypetie uczuciowe (dominują w modelu latynoamerykańskim)
•
Obserwacja obyczajowa (model północnoamerykański).
Telenowela ma charakter otwarty: wiemy, jak opowieść się zaczyna, nigdy
nie wiemy, jak całość się kończy (zwykle się kończy, gdy spada
oglądalność, telenowele są po prostu zdejmowane z anteny). W trakcie
trwających – nawet po kilkadziesiąt lat – emisji bohaterowie dojrzewają
wraz z widzami, pojawiają się nowe wątki i postaci, stare znikają (czasami
– jak w Klanie, Złotopolskich, Na dobre i złe – związane jest to ze śmiercią
aktorów). Istotna jest także wielowątkowość każdego odcinka – w życiu
poszczególnych postaci niewiele się wydarza (jak w życiu), ale następuje
pewien rozwój akcji. Pod względem realizacyjnym, co widać np. w Klanie,
Złotopolskich, Na dobre i Złe, zalecana jest oszczędność: kilka wnętrz,
rzadkie plenery, stała grupa wykonawców, „taśmowa” produkcja
scenariusza. W założeniu – choć nie zawsze – telenowela pojawia się na
ekranie codziennie po to, byśmy niejako na bieżąco mogli towarzyszyć
ulubionym bohaterom. Sami bohaterowie to najczęściej ludzie tacy jak
my, których życie (poza pewną dramaturgiczną kondensacją wydarzeń)
niewiele różni się od naszego, a kategorie, w jakich opisują świat,
korespondują z rozpowszechnionymi stereotypami. Telenowela to
dzisiejsze zwierciadło naszego życia.
Sitcom
Sitcom (komedia sytuacyjna, z ang. situation comedy). Już
sama nazwa wskazuje na charakter opowieści. O ile popularność
telenoweli wynika z potrzeby wzruszeń, o tyle sitcom odwołuje
się do drzemiącego w nas potencjału buntu. Jest to oczywiście
bunt
kontrolowany
–
polegający
na
igraniu
z
rozpowszechnionymi
stereotypami.
Sytuacyjne
zdarzenia
komiczne zawierają często wnikliwą obserwację paradoksów
życia społecznego, z drugiej strony – śmiech pozwala
odreagować wiążące się z mini stresy. Sitcom to lustro, w którym
odbija się codzienne życie – tyle że jest to krzywe zwierciadło.
Wielokrotnie doświadczenia dowiodły, że dla takiej opowieści
najwłaściwsza jest konstrukcja epizodyczna. Poszczególne
odcinki stanowią domknięte dramaturgicznie całości, najlepiej z
wyraźną puentą, która musi na końcu wybrzmieć. Częstotliwość
emisji i czas trwania całości nie są przesadzone. Ci sami
bohaterowie w kolejnych komicznych sytuacjach będą nas bawić
tak często i tak długo, dopóki będziemy mieli potrzebę spotykać
się z nimi na ekranie. Kiedy się znudzą, znikają nagle – jak
bohaterowie telenoweli. Sitcomy są chyba najoszczędniejszymi
produkcjami serialowymi, wystarczy zwykle jedno wnętrze i kilku
aktorów np.: Świat według Kiepskich, Posterunek 13.
Doku-nowela
Doku-nowela
(telenowela
dokumentalna) to najnowszy gatunek
serialu telewizyjnego. Choć pierwsze
realizacje
pozostawiały
wiele
do
życzenia, to jednak znalazły wielu
naśladowców.
Najlepsze programy telewizyjne
INFORMACJA
Wiadomości (1 TVP); Panorama (2 TVP); Informacje (Polsat); Fakty (TVN);
Teleexpress (1 TVP)
PUBLICYSTYKA
7 dni-Świat – Andrzeja Turskiego i jego gości (od końca lat 80., 2 TVP); Kropka
nad I – Moniki Olejnik (od 1997, TVN)
EDUKACJA
Sonda – program Andrzeja Kurskiego i Zdzisława Kaminskiego (1973-89, 1 TVP);
Sensacje XX wieku – Bogusława Wołoszańskiego (od połowy lat 80., 1 TVP)
DLA DZIECI
Bolek i Lolek – Władysława Nehrebeckiego, film, światowy przebój; Miś z
okienka z Bronisławem Pawlikiem; Zwierzyniec – Franciszka Sumińskiego
DLA MŁODZIEŻY
Rower Błażeja(1 TVP)
1.KULTURA
Pegaz (od 1959, 1TVP); W starym kinie – Stanisława Janickiego (2 TVP); Perły z
lamusa – Zygmunta Kałużyńskiego i Tomasza Raczka
1.ROZRYWKA-
programy
rozrywkowe
Kabaret starszych panów (1958-66); Spotkania z balladą ze Stuhrem i
Sobczukiem; Poznajmy się i Małżeństwo doskonałe (1964-68, 1 TVP)
POZRYWKA
–
programy satyryczne
Wielokropek (1963-65); Właśnie leci kabarecik (od 1978, 2TVP); MdM po
godzinach – Wojciecha Manna i Krzysztofa Materny (1997-2000, 2 TVP)
TELETURNIEJE
Wielka gra (od 1962, 2 TVP); Koło fortuny i Wojciech Pijanowski (1 TVP);
Milionerzy i Hubert Urbański (TVN)
TALK-SHOW
Tok-Szok Jacka Żakowskiego i Piotra Najsztuba (2 TVP, później Polsat); Tele-Echo
Ireny Dziedzic (lata 60. i 70.); Na każdy temat
Andrzeja Woyciechowskiego i Mariusza Szczygła (1995-2000, Polsat)
REALITY-SHOW
Big Brother (2001, TVN); Dwa światy(2001, Polsat)
SERIALE:
KOMEDIOWE
Czterdziestolatek (reż. Jerzy Gruza, 1974); Alternatywy 4 (reż. Stanisław Bareja,
1983); Kariera Nikodema Dyzmy (reż. Jan Rybkowski, 1980)
SERIALE
DRAMATYCZNE
Chłopi (reż.Jan Rybkowski, 1972); Dom (reż. Jan Łomnicki, 1980); Dekalog (reż.
Krzysztof Kieslowski, 1988)
SERIALE AKCJI
Stawka większa niż życie (reż. Janusz Morgenstern, Andrzej Konic1967); 07 zgłoś
się ( reż. Krzysztof Szmagier, 1976); Ekstradycja (reż. Wojciech Wójcik, 1995).
Gry komputerowe
Gry komputerowe są udoskonaloną
wersją gier elektronicznych, które
masowo były produkowane w latach 70.
w USA i w krajach Dalekiego Wschodu.
Współczesne gry komputerowe w
porównaniu z prostymi grami
elektronicznymi (zwanymi też
telewizyjnymi) z początkowego okresu
oferują wszechstronną interakcję,
sugestywne efekty dźwiękowe, mają
bardziej realistyczną grafikę, bardziej
skomplikowaną akcję.
Gra komputerowa
jest „jedynym w swoim rodzaju
zjawiskiem kulturowym, które łączy
ludyczność, fikcyjność,
bezproduktywność i normatywność z
elektronicznym nośnikiem i
interakcyjną realizacją, w której
odbiorca jest w sposób konieczny
twórcą niepowtarzalnego przekazu”.
Piotr Dębek
Gry komputerowe - klasyfikacja
Obecnie istnieje wiele tysięcy gier komputerowych. Producenci i użytkownicy
dokonują rozmaitych ich klasyfikacji. Spośród nich można wyróżnić wiele typów, z
typów można wydzielić wiele podgrup. Także, podobnie jak przy klasyfikacji filmów,
można znaleźć produkcje pośrednie, o wyraźnie mieszanym pochodzeniu, np. gry
symulacyjno-strategiczne.
Sławomir Łukasz dokonał następującej klasyfikacji gier komputerowych:
Symulacyjne – jak wynika z samej nazwy, gry te pozwalają na symulowanie
sprawowania kontroli nad jakimś pojazdem, np. samochodem, statkiem,
samolotem przy wiernym odwzorowaniu danego środowiska. W zależności od
pojazdu, jaki został wykorzystany, gry symulacyjne dzielą się na: symulatory
lotnicze, morskie, lądowe i kosmiczne.
Strategiczne – wywodzą się ze sztabowych gier wojennych. Istnieje wiele typów
gier strategicznych, np.: klasyczne strategie wojenne, strategie w czasie
rzeczywistym (ang. Real Time Strategy), strategie ekonomiczne.
Zręcznościowe – grający musi wykazać się refleksem i sprawnością w
operowaniu
joystickiem bądź myszką. Zabawa zazwyczaj polega na strzelaniu do wrogich
obiektów, bieganiu i skakaniu przez przeszkody, czy walkach wręcz z różnymi
przeciwnikami.
Przygodowe – cechą charakterystyczną tego typu gier jest rozbudowana fabuła.
Gracz wykonuje rozmaite czynności, np.: rozmawia z napotkanymi w świecie gry
postaciami, rozwiązuje zagadki, poszukuje przedmiotów.
RPG (ang. role-playing games) - to komputerowa odmiana gier fabularnych.
Gracze wcielający się w postacie bohaterskich rycerzy, śmiałków itp., podróżują po
fantastycznych krainach, pokonują piętrzące się przed nimi przeszkody i
niebezpieczeństwa.
Logiczne – to przeniesione na ekrany monitora znane łamigłówki i zabawy
logiczne, wymagające wytężonego myślenia.
Gry komputerowe – klasyfikacja
c.d.
Z kolei Mark Griffiths zaproponował klasyfikację gier, która oparta
jest na kategoryzacji gier wideo, dokonanej przez młodzież:
Symulatory sportowe – symulacje dyscyplin sportowych, np.:
golf, hokej, lekka atletyka (np. World Wide Soccer).
Wyścigi – symulują sporty motorowe, takie jak wyścigi formuły
I.
Przygodowe – gracz przebywa w różnych światach i przyjmuje
odmienne osobowości (np.: Star Trek Generations).
Logiczne – wymagające aktywności myślenia (np.: Tetris)
Platformówki – polegają na bieganiu wzdłuż platform i
przeskakiwaniu pomiędzy nimi (np.: Mario 64).
Platformówki i eksplozje (blastery) – to platformówki z
dodatkowymi elementami polegającymi na wysadzaniu w
powietrze wszystkiego, co pojawi się w polu widzenia (np.:
Robocop 2).
Pokonaj wszystkich – to gry z elementami przemocy fizycznej.
Zabawa polega na walce, np.: uderzenia, kopnięcia, ciosy (np.:
Mortal Kombat).
Zabij wszystkich – to gry polegające na strzelaniu i zabijaniu z
wykorzystaniem wszelkiego rodzaju broni (np.: Blast Corps).
Inne – to pozostałe gry, których nie można zaliczyć do
wcześniej wymienionych kategorii (np.: Sim City).
Gry komputerowe – klasyfikacja
c.d.
Jerzy Zygmunt Szeja podaje podział gier ze względu na
perspektywę, z jakiej gracz obserwuje bohaterów:
Perspektywa gracza-bohatera gry (FPP – ang. first person
perspective). Świat gry widziany jest w ten sposób, jakby oczy
gracza były oczami bohatera, którego ruchami gracz zawiaduje.
Perspektywa gracza zawiadująca ruchami widocznego bohatera
(TPP – third person perspective). W tego typu grach świat jest
widziany zwykle zza pleców postaci.
Perspektywa obserwatora mapy – bez bohaterów lub wpływu na
ich indywidualne ruchy.
Gry komputerowe – bezpieczeństwo
dzieci
Większość dorosłych w ogóle nie jest zorientowana, jakie treści
zawarte są w grach komputerowych, jakie gry są odpowiednie dla
ich dzieci, dlatego też trudno jest im kontrolować zaistniałą
sytuację.
Pomocny może okazać się wprowadzony w 2003 r.
ogólnoeuropejski system klasyfikacji gier (PEGI). System ten
został stworzony w celu ochrony nieletnich przed grami o treści
nieodpowiedniej dla ich grupy wiekowej. Został on opracowany
przez ISFE (Interactive Software Federation of Europe) przy
współpracy z największymi producentami konsol komputerowych
(Playstation, Xbox i Nintendo), a także grup społecznych,
konsumentów, rodziców i grup religijnych. Spotkał się on z
entuzjastycznym przyjęciem ze strony Komisji Europejskiej, która
uważa, iż jest to modelowy przykład działań mających na celu
ochronę nieletnich. Został on przyjęty przez większość krajów
Unii Europejskiej. System klasyfikacji gier składa się z dwóch
oddzielnych, ale uzupełniających się elementów, których
piktogramy umieszcza się na okładce gry:
klasyfikacji wiekowej;
opis rodzaju treści obecnych w grze.
Po przejściu procesu klasyfikacji udziela się grom licencji na
używanie określonego logo i piktogramów.
Znaczenie piktogramów wg
systemu PEGI
Klasyfikacja wg rodzaju treści
gry
Klasyfikacja wiekowa
Piktogr
am
Znaczenie piktogramu
Piktogr
am
Znaczenia piktogramu
Wulgaryzmy (Bad
Language) W grze
używany jest wulgarny
język.
Minimalny wiek gracza:
3 lata.
Dyskryminacja
(Discrimination)
Gra zawiera materiał,
który może
dyskryminować niektóre
osoby.
Minimalny wiek gracza:
7 lat.
Narkotyki (Drugs) Gra
nawiązuje do tematu
narkotyków.
Minimalny wiek gracza:
12 lat.
Strach (Fear) Gra może
przerażać małe dzieci,
wywołuje
przerażenie
Minimalny wiek gracza:
16 lat.
Treści erotyczne (Sex)
Gra zawiera treści
erotyczne.
Minimalny wiek gracza:
18 lat.
Przemoc (Violence)
Gra zawiera elementy
przemocy.
Gry internetowe
Gry na automatach weszły do domów dzięki
konsolom, z kolei ich popularność przyczyniła
się do zaadaptowania gier na komputerach
osobistych, to natomiast stało się przyczyną
ogromnej ekspansji przemysłu produkującego
te komputery. W dalszej konsekwencji –
ekspansja komputerów osobistych przyczyniła
się do rozwoju Internetu, a to było
konsekwencją pojawienia się gier w sieci.
Obecnie każda z ważniejszych gier
komputerowych ma opcję sieciową.
Spośród wielu form spędzania wolnego czasu
w Internecie największym powodzeniem cieszą
się gry komputerowe, a także kontakty
towarzyskie.
Gry internetowe
W pismach o grach komputerowych gry sieciowe dzielą się na
takie same rodzaje jak zabawy dla pojedynczych uczestników.
Można również spotkać podział gier online, zwanych również MMO
(od ang. Massively Multiplayer Online), ściśle związany z
czasem rozgrywki:
1.
gry krótkie STMMO (od ang. Short Time MMO). To przeważnie
kopie popularnych gier takich jak: szachy, poker, warcaby,
brydż, kółko i krzyżyk, statki itp., zmodyfikowanych na
potrzeby Internetu. Na jednym serwerze umieszczonych jest
przeważnie kilka gier tego typu. Pojedyncza rozgrywka w grę
STMMO nie trwa dłużej niż kilkadziesiąt minut (maksymalnie
kilka godzin);
2.
gry długie LTMMO (od ang. Long Time MMO). W grach LTMMO
rozgrywka trwa kilka miesięcy lub nie ma wyraźnego końca.
Wydawać by się mogło, że nowi gracze mogą mieć problemy
przy włączaniu się do aktualnie trwającej rozgrywki. Jednakże
tak nie jest. W miarę uczestnictwa w rozgrywce gracze
ewoluują, przechodząc na coraz wyższe poziomy i rywalizują
ze starszymi graczami. Powoduje to stały dopływ emocji i
motywuje do bycia coraz lepszym, by pokonać coraz
silniejszych rywali
Internet
tak to się zaczęło
• W 1969 r. w ramach eksperymentu finansowanego przez
ARPA (Advanced Research Projects Agency) - amerykańską
agencję zajmującą się koordynowaniem badań naukowych
dla potrzeb wojska - połączono cztery uniwersytety w USA:
Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles, Uniwersytet w Santa
Barbara, Uniwersytet Stanowy Utah oraz Stanford Research
Institute. Tak powstała sieć ARPANET – przodek Internetu
Internet (
rok 1973)
W 1973 r. sieć przekroczyła granice USA –
uruchomiono połączenia do Wielkiej Brytanii
(University Collage) i Norwegii (Royal Radar
Establishment). ARPANET stał się
międzynarodowy
Usługi internetowe
Większość ludzi utożsamia WWW (ang. World Wide
Web) z Internetem, nie zdając sobie sprawy, iż jest to
jedna z usług globalnej sieci, powstała w latach 90. XX
w. Przed nią istniały już inne - np. FTP, Usenet, poczta
elektroniczna,
Gopher,
które
z
powodzeniem
realizowały wszystkie funkcje potrzebne do efektywnej
wymiany danych. Niektóre z tych usług przetrwały do
dzisiaj, inne pomału zamierają.
Dzisiejszy Internet to gigantyczny twór, a liczba jego
zastosowań jest nieograniczona i nie wiemy co za 5, 10
lat wymyśli jeszcze człowiek.
Usługi internetowe wymagają różnego oprogramowania
i sposobu realizacji – to rezultat wielu lat pracy tysięcy
programistów.
Usługi internetowe
World Wide Web
Poczta elektroniczna
Listy dyskusyjne
Grupy dyskusyjne
FTP
Telnet
Gopher
IRC
ICQ i inne komunikatory
Czat
Systemy P2P
VolP
WAP
Jak bezpiecznie korzystać z
Internetu
1. Korzystaj z zapory połączenia internetowego (tzw.
firewall);
2. Pobieraj i instaluj najnowsze aktualizacje
oprogramowania;
3. Korzystaj z aktualnego oprogramowania antywirusowego;
4. Nie używaj haseł, które łatwo odgadnąć lub złamać;
5. Przeglądaj sieć Web, zachowując środki ostrożności (np.
niektóre animacje czy menu wskakujące czasem
zawierają wirusy);
6. Korzystaj z poczty e-mail w bezpieczny sposób (nie
otwieraj podejrzanych załączników, aktualizuj
oprogramowanie poczty, nie odpowiadaj na spam, filtruj
wiadomości śmieci);
7. Regularnie twórz kopie zapasowe i odtwarzaj dane.
Propozycje pytań egzaminacyjnych
1.
Co rozumie pan/pani pod pojęciem media?
2.
Jak dzielimy media ze względu na rodzaj percepcji?
3.
Wymień podstawowe funkcje mediów (trzy).
4.
Książka jest najczęstszą formą przekazu ................. (dokończ
zdanie).
5.
Co pan/pani rozumie pod pojęciem książka elektroniczna?
6.
Co to jest prasa?
7.
Jak dzielimy prasę ze względu na częstotliwość ukazywania się?
8.
Co to jest film?
9.
Jakie mamy rodzaje filmu (biorąc pod uwagę technikę tworzenia)?
10.
Istnieje wiele gatunków filmu fabularnego. Scharakteryzuj np.
kryminał i jego odmiany.
11.
Co to jest wideo na żądanie i wymień jego rodzaje?
12.
Wymień rodzaje twórczości radiowej.
13.
Jak dzielimy seriale telewizyjne (podaj przykłady)?
14.
Przedstaw podział gier komputerowych zaproponowany przez
Sławomira Łukasza.
15.
Jakie znasz usługi internetowe (wymień przynajmniej 5)?
Dziękuję za uwagę