Choroba
wrzodowa żołądka
i XII - cy
Mechanizmy obronne błony śluzowej
Zdolność nabłonka żołądka i dwunastnicy do
pozostawania w stanie nie uszkodzonym w
środowisku zawierającym kwas i enzymy trawienne
zależy od równowagi pomiędzy agresywnymi
czynnikami obecnymi w świetle żołądka i
mechanizmami obrony i odnowy błony śluzowej.
Czynniki obronne błony śluzowej obecne w świetle
przewodu pokarmowego obejmują:
1.
Wydzielanie wodorowęglanów oraz śluzu przez
komórki nabłonkowe błony śluzowej dwunastnicy.
Wydzielone wodorowęglany wiążą się z pokrywającym
nabłonek śluzem o konsystencji żelu, co powoduje
powstanie gradientu pH w warstwie śluzu.
2.
Śluz opóźnia dyfuzję pepsyny od strony światła
dwunastnicy w kierunku powierzchni nabłonka.
3.
Produkcję prostagladyn w dwunastnicy, pobudzaną
poprzez obniżenie pH w jej świetle.
4.
Hydrofobowość nabłonka spowodowana przez lipidy
zawarte w śluzie.
5.
Zachowanie przepływu krwi w obrębie błony
śluzowej zwiększa jej odporność dzięki dostarczaniu
tlenu i składników odżywczych oraz usuwaniu jonów
wodorowych, które dyfundują zgodnie z gradientem
stężeń od strony światła dwunastnicy.
6.
Po wystąpieniu uszkodzenia następuje namnażanie
komórek błony śluzowej. Wzrost błony śluzowej
stymuluje gastryna, bombezyna, EGF, oraz TGFα.
Czynniki środowiskowe:
Palenie tytoniu upośledza gojenie się wrzodu,
sprzyja jego nawrotom.
Wynika to prawdopodobnie z zaburzenia motoryki
żołądka i dwunastnicy, zmniejszenia ilości
wytwarzanych prostaglandyn i wodorowęglanów,
zwiększonego wydzielania kwasu oraz
zmniejszony przepływ krwi przez błonę śluzową.
Przyjmowanie NSAID jest znaczącym czynnikiem
ryzyka powstania wrzodu żołądka lub dwunastnicy.
Wrzodotwórcze działanie NSAID przypisuje się
hamowaniu przez nie cyklooksygenazy, koniecznej
w syntezie endogennych prostaglandyn.
NSAID działają bezpośrednio toksycznie na
powierzchnię nabłonka, sprzyjając przyleganiu do
niego leukocytów.
Nie ustalono dotychczas bezpośredniego związku
przyczynowo-skutkowego pomiędzy zakażeniem
H. pylori a wrzodem dwunastnicy.
Obserwuje się znaczne zmniejszenie częstości
występowania nawrotów choroby po eradykacji
drobnoustroju.
H. pylori można wykryć u około 70% chorych z
wrzodem trawiennym żołądka (90 –95% chorych
z wrzodem XII-cy).
U 60% mieszkańców Stanów Zjednoczonych
w wieku 65 lat można stwierdzić serologiczne
cechy przebytego wcześniej zakażenia H.
pylori, a mimo to większość z nich nie ma
klinicznych objawów choroby wrzodowej.
W świetle obecnie dostępnych danych uważa się,
że zakażenie H. pylori jest jednym z wielu
czynników (takich jak alkohol, NSAID, nikotyna,
podeszły wiek, uwarunkowania genetyczne),
zwiększających podatność błony śluzowej żołądka
na trawiące działanie kwaśnego soku
żołądkowego.
Leczenie zachowawcze:
1. Leki zobojętniające kwas żołądkowy:
2. Antagoniści receptorów komórek okładzinowych
.
antagoniści receptorów H2
cymetydyna,
ranitydyna, famotydyna
antagoniści receptorów muskarynowych leki
cholinolityczne, pirenzepina
antagoniści receptorów gastrynowych (proglumid)
3. Eradykacja H. bacter pylori
- trójskładnikowa, jednotygodniowa terapia z
zastosowaniem IPP
4. Inhibitory pompy protonowej
5. Leki cytoprotekcyjne
prostaglandyny
sukralfat (Venter)
sole bizmutu (De - Nol)
Leki przeciwwrzodowe zmniejszyły o 45 -
60% liczbę operacji planowanych we
wrzodzie XII - cy nie wpływając na liczbę
chorych operowanych z powodu krwotoków i
przedziurawień.
W leczeniu chirurgicznym choroby
wrzodowej mamy możliwość
zastosowania różnorodnych zabiegów
operacyjnych od bardzo radykalnych
do bardzo zachowawczych.
Należy pamiętać o zachowaniu równowagi
pomiędzy:
bezpieczeństwem operacji dla chorego
prostotą techniczną operacji
czasem trwania operacji
problemami związanymi z wykonaną operacją:
jak zaburzenia dyspeptyczne, zespół
poposiłkowy, biegunka pooperacyjna, zarzucanie
jelitowo - żołądkowe i wreszcie śmierć chorego
Najlepiej technicznie wykonane wycięcie
żołądka powoduje nieuchronnie:
1.
zmniejszenie zbiornika żołądkowego
2.
zaburza motorykę w górnym odcinku przewodu
pokarmowego
3.
wycięcie odźwiernika prowadzi do
niekontrolowanego pasażu żołądkowo -
jelitowego, zespołu poposiłkowego, zarzucania
jelitowo - żołądkowego, wstępującego zakażenia i
wszystkich metabolicznych następstw tego stanu.
4.
upośledzenie wydzielania zewnątrzwydzielniczego
trzustki u ok. 70% (zwłaszcza po wyłączeniu XII -
cy z drogi pokarmowej)
5. niedokrwistość megaloblastyczna u 40 - 50%
chorych w 3 - 7 latach po wycięciu żołądka
6. zaburzenia gospodarki wapniowo - fosforanowo
- magnezowej (tężyczka, osteoporoza,
osteomalacja)
7. biegunkę tłuszczową
8. żółciowy nieżyt żołądka i przełyku
9. zwiększone ryzyko raka kikuta żołądka w 10 -
15 lat po wycięciu żołądka.
Choroba wrzodowa żołądka
Wrzód typu I według Johnstona (najczęstszy).
Lokalizacja na krzywiźnie mniejszej, w pobliżu
miejsca połączenia błony śluzowej części
odźwiernikowej z błoną śluzową trzonu żołądka.
Wrzody te współistnieją najczęściej z rozlanym
zapaleniem błony śluzowej części
odźwiernikowej lub wieloogniskowym
zanikowym zapaleniem błony śluzowej żołądka.
Typ II wrzodów żołądka stanowią zmiany,
występujące równocześnie z wrzodami dwunastnicy.
Typ III to wrzody zlokalizowane w okolicy
odźwiernikowej.
U chorych z wrzodami typu II i III często występuje
nadmierne wydzielanie kwaśnego soku
żołądkowego. Zmiany te należy uważać za odmiany
choroby wrzodowej dwunastnicy.
Wrzody żołądka typu IV – w okolicy wpustu. Z
punktu widzenia patofizjologii zmiany te można
traktować jako odmianę wrzodów typu I u
chorych, u których granica błony śluzowej części
odźwiernikowej i strefy komórek okładzinowych
przesunęła się w kierunku proksymalnym od
strony krzywizny mniejszej.
W każdym przypadku wrzodu żołądka w
różnicowaniu należy brać pod uwagę raka
żołądka. Nowotwór można wykluczyć jedynie za
pomocą skrupulatnego badania endoskopowego.
Wskazania do leczenia chirurgicznego wrzodu
żołądka:
1.
nieskuteczność leczenia zachowawczego przez 6 -
12 tyg.
2.
duże wrzody (o śr. 5 cm), które dwukrotnie częściej
dają nawroty wrzodu w porównaniu z małymi
wrzodami
3.
towarzysząca wrzodowi metaplazja jelitowa, nieżyt
zanikowy lub zanik błony śluzowej żołądka
4.
podejrzenie zmian złośliwych we wrzodzie lub
okolicy
5.
nawrót wrzodu, po jego wygojeniu, w tym samym
miejscu w ciągu 2 lat
Leczenie operacyjne
Zasadniczymi elementami operacji są:
1)
pobranie materiału do badania
histopatologicznego
2)
leczenie danego powikłania wrzodu (np.
krwawienia, przedziurawienia czy zwężenia
odźwiernika).
U większości chorych operowanych planowo z
powodu wrzodu żołądka najkorzystniejszym
rodzajem zabiegu jest resekcja żołądka lub
wagotomia pniową (lub selektywną) z zabiegiem
drenażowym i wycięciem (biopsją) wrzodu.
Wrzód dwunastnicy - wskazania do
planowego leczenia chirurgicznego :
1.
właściwe leczenie zachowawcze - brak efektów
leczniczych, nawroty w trakcie leczenia lub
bezpośrednio po zaprzestaniu
2.
pacjent nie akceptuje długoterminowego leczenia
zachowawczego
3.
dolegliwości chorobowe powodują przewlekłe
inwalidztwo
4. postępujące:
esophagitis
antral gastritis
5.towarzyszący wrzód żołądka
6. zniekształcenie organiczne okolicy
antrum - odźwiernik - XII-ca
7. powikłanie choroby wrzodowej (zwężenia)
8. prośba chorego o leczenie operacyjne
Metody operacyjne w leczeniu
planowego wrzodu XII - cy:
1. wysoko wybiórcza wagotomia u chorych z
umiarkowaną kwasowością soku
żołądkowego (MAO <40 - 50 mEq/h) metodą
laparoskopową lub otwartą.
2. wagotomia całkowita z pyloroplastyką
3. wagotomia całkowita z antrektomią
W przypadkach wrzodów dwunastnicy nie
poddających się leczeniu zachowawczemu zabiegiem
z wyboru jest wagotomia wysoce wybiórcza.
U chorych z wrzodami w części odźwiernikowej
żołądka lub w kanale odźwiernika nie należy
wykonywać wagotomii wysoce wybiórczej, ponieważ
częstość nawrotów w takich przypadkach może
przekraczać 30%. W takiej sytuacji najlepszym
rozwiązaniem operacyjnym jest wykonanie wagotomii
z antrektomią.
Główne przyczyny zgonów w chorobie
wrzodowej to:
1.
Krwotok - u chorych powyżej 50 r.ż. masywne
krwawienia z wrzodu występują w 25% przypadków
z tego 2/3 chorych ma ponowne krwawienie.
2.
Przedziurawienie wrzodu - częstość ocenia się
średnio na 9% (mężczyźni) i 7% (kobiety).
Średnia śmiertelność niezależnie od sposobu
leczenia wynosi w krwawieniach i
przedziurawieniach wrzodu wynosi ok. 10%
Krwawienie z wrzodu XII-cy
Jeśli leczenie operacyjne jest konieczne,
wstępne opanowanie krwawienia polega na
wykonaniu duodenotomii i podkłuciu
krwawiącego naczynia w dnie wrzodu
trzema szwami, w tym jednym szwem
materacowym.
U chorych z obciążeniami dopuszczalnym
rodzajem zabiegu jest wagotomia z
pyloroplastyką, chociaż przy zastosowaniu tej
metody ryzyko wczesnego nawrotu krwawienia
wynosi 15%, a ryzyko nawrotu wrzodu 7-10%.
W przypadku chorych z wyrównanym stanem
krążenia, chorobą wrzodową w wywiadzie lub z
rozległymi zmianami wrzodowymi stwierdzonymi w
czasie laparotomii, za operację z wyboru należy
uważać wagotomię z antrektomią, ponieważ
częstość występowania krwawienia lub nawrotu
wrzodu po takim zabiegu wynosi tylko 2%.
Przedziurawienie wrzodu
U chorych z obciążeniami, może być
konieczne odstąpienie od wykonania
ostatecznego zabiegu.
W takich warunkach wystarczającym i
bezpiecznym zabiegiem jest proste zaszycie
przedziurawienia z naszyciem płata sieci oraz
oczyszczenie i wypłukanie jamy otrzewnej.
W przypadku chorych bez zaburzeń układu
krążenia, z wcześniej obecnymi dolegliwościami
wrzodowymi lub cechami przewlekłej choroby
wrzodowej stwierdzonymi w czasie operacji,
należy zaszyć miejsce przedziurawienia oraz
wykonać ostateczny zabieg przeciwwrzodowy
(HSV lub TV + Pyloroplastyka).
Zwężenie odźwiernika
wagotomia całkowita z
pyloroplastyką
wagotomia całkowita + antrektomia
inne częściowe wycięcie żołądka
Czynniki
wpływające
na
występowanie
nawrotów wrzodu po operacji
Niedoszczętna wagotomia
Pozostawienie
części
żołądka
przy
kikucie
dwunastnicy
Niedostateczny zakres resekcji
Odczyn wokół szwów niewchłanialnych
Zwężenie zespolenia
Zbyt długa pętla doprowadzająca
Zespół poposiłkowy {dumping syndrome)
Występowanie w ciągu pierwszych 6
miesięcy po operacji: 15% wśród
wagotomia + drenaż; 50% wagotomia +
BII
Wczesna faza – objawy pojawiają się w ciągu 30
minut po posiłku. Zarówno objawy ze strony
przewodu pokarmowego, jak i naczynioruchowe:
uczucie pełności w nadbrzuszu, kurczowe bóle
brzucha, nudności, wymioty, biegunka, pocenie
się, uczucie osłabienia, zawroty głowy,
zaczerwienienie skóry oraz kołatanie serca.
Obserwuje się zaburzenia w ilości hormonów
jelitowych: serotoniny, GIP, VIP i neurotensyny.
Postępowanie:
1.
Częstsze posiłki w mniejszych ilościach
2.
Mniej węglowodanów
3.
Popijać dopiero w 30 min po posiłku
Ostatnio – dobre działanie Somatostatyny, która
ma hamować nadmierne uwalnianie hormonów
wazoaktywnych i zwiększających motorykę.
Objawy przeważnie ustępują w ciągu 6 miesięcy
po operacji, pozostają u 1% pacjentów.
Późna faza – objawy 2-4 godz. po posiłku. Związana
jest z zmianami hormonalnymi, nie występują
zaburzenia jelitowe.
Duże stężenie węglowodanów w jelicie –
Enteroglukagon – komórki β w trzustce – nadmierne
i przedłużone uwalnianie insuliny – hipoglikemia i
reakcje naczynioruchowe.
Paradoksalnie, przed posiłkiem można podawać
insulinę, co hamuje wydzielanie enteroglukagonu.
PODSTAWOWE METODY
LECZENIA OPERACYJNEGO
NIEPOWIKŁANEJ CHOROBY
WRZODOWEJ ŻOŁĄDKA
1.
CZĘŚCIOWE WYCIĘCIE ŻOŁĄDKA
WRAZ
Z WRZODEM (ZABIEGI
RESEKCYJNE)
METODA
RYDYGIERA
(BILLROTH I)
METODA
BILLROTH II
Inne rzadko
wykonywane
CZĘŚCIOWE WYCIĘCIE ŻOŁĄDKA
WRAZ Z WRZODEM
(RESEKCJA)
METODA RYDYGIERA
Po częściowym
wycięciu żołądka
wraz z wrzodem
pozostały kikut
zespala się
z dwunastnicą.
CZĘŚCIOWE WYCIĘCIE ŻOŁĄDKA
WRAZ Z WRZODEM
(RESEKCJA)
METODA BILLROTH II
Po częściowym
wycięciu żołądka
wraz z wrzodem,
pozostały kikut
zespala się z jelitem
cieńkim
RESEKCJA ŻOŁĄDKA
METODĄ RYDYGIERA
odtwarza
fizjologiczną drogę
pasażu treści
pokarmowej
w przeciwieństwie do
RESEKCJI ŻOŁĄDKA
METODĄ BILLROTH II
PODSTAWOWE METODY
LECZENIA OPERACYJNEGO
NIEPOWIKŁANEJ CHOROBY
WRZODOWEJ ŻOŁĄDKA
2.
RÓŻNE TYPY WAGOTOMII
WYSOCE
WYBIÓRCZA
WAGOTOMIA
WAGOTOMIA
PNIOWA
Z PLASTYKĄ
ODŹWIERNIKA
Inne rzadziej
wykonywane
WAGOTOMIA KOMÓREK
OKŁADZINOWYCH
(parietal cell vagotomy -
PCV)
autorzy AMDRUP i JENSEN
WYZNACZANIE GRANICY
ANTRUM / TRZON
na podstawie śródoperacyjnej pH-
metrii
lub
w naszej metodzie na podstawie
endoskopowej metody
kolorymetrycznej z czerwienią
Congo
PODZIAŁ WYSOCE WYBIÓRCZYCH
WAGOTOMII
WYSOCE WYBIÓRCZA
WAGOTOMIA
(highly selective vagotomy -
HSV).
oraz
WAGOTOMIA KOMÓREK
OKŁADZI-
NOWYCH (parietal cell
vagotomy - PCV)
PROKSYMALNA WAGOTOMIA
ŻOŁĄDKOWA (proximal gastric
vagotomy -
PGV)
WYSOCE WYBIÓRCZA
WAGOTOMIA
(highly selective
vagotomy - HSV)
autorzy JOHNSTON I WILKINSON
WYZNACZANIE GRANICY
ANTRUM / TRZON
na podstawie punktów anatomicznego
odniesienia
(stopka)
PROKSYMALNA
WAGOTOMIA
ŻOŁĄDKOWA
(proximal gastric vagotomy
- PGV)
autor HOLLE
Przywspółczulne odnerwienie
trzonu i dna żołądka
połączone
z innym zabiegiem na żołądku
(plastyka odźwiernika, obwodowa
resekcja)
Plastyka odźwiernika
metodą Mikulicza