Stereotyp grupy własnej vs. obcej

Zagrożenie stereotypem

Stereotyp upośledza funkcjonowanie

członków grupy, którą opisuje, a jego

oddziaływanie wynika z poczucia

zagrożenia, że przez nasze zachowanie,

potwierdzamy negatywne, stereotypowe

opinie.

Odnosi się to do różnych grup

wyodrębnionych na podst. np. płci, wieku,

rasy, działalności zawodowej, koloru

włosów.

Kiedy pojawia się zagrożenie

stereotypem??

Członkowie stereotypizowanej grupy muszą

się charakteryzować wysokim poziomem

umiejętności, których rzekomo im brakuje.

Muszą traktować osiągnięcia w dziedzinie,

w której grupa własna jest postrzegana jako

wyjątkowo upośledzona, jako podstawę

poczucia własnej wartości.

Właściwości wykonywanych zadań,

zwłaszcza subiektywne trudności związanej

z ich obiektywnymi cechami.

Mechanizm działania

stereotypu:

1. Pobudzenie lękowe-

występuje u osób zagrożonych

stereotypem; obserwowane

głównie w postaci wskaźników

psychofizjologicznych i

behawioralnych, jego poziom

zaś odpowiada za wielkość

deficytów w wykonaniu

zadania.

Tożsamość społeczna-

podstawa stereotypu.

STEREOTYP- nadmiernie

zgeneralizowane opinie opisujące

bez wysiłku członków pewnej

grupy- a więc odwołując się do

społecznej tożsamości jednostki.

Stanowi to kluczowy aspekt

zagrożenia stereotypu.

Tożsamość społeczna :

-nie jest jednowymiarowa -> człowiek

należy do wielu różnorodnych grup;

-pozwala nam włączać własną osobę

do różnych grup wedle różnych

kryteriów;

2 sposoby redukcji zagrożenia

stereotypem w sytuacji, gdy została

zaktywizowana tożsamość grupowa.

Prezentacja członków grupy, którzy

osiągnęli sukces w stereotypizowanej

dziedzinie.

Próba aktywizacji ja indywidualnego ,

prowadzącego do kontrastu i

uwypuklenia różnic między jednostką

a jej grupą.

„

Prezentacja pozytywnych informacji

o członkach grupy własnej w sytuacji

zagrożenia stereotypem, a więc

aktywizacji tożsamości grupowej,

będzie prowadziło do obniżenia

poziomy obaw i do poprawy

wykonania zadania, podczas gdy w

sytuacji neutralnej efekt taki nie

wystąpi.” (Marx, Stapel, Muller, 2005)

Lęk- jak go obniżyć??

Atrybucja pobudzenia wynikającego ze

stresu do czynników sytuacyjnych-

zewnętrzna atrybucja przyczyn

antycypowanej porażki (Stone i in. 1999;

Brown, Josephs 1999).

3 sytuacje badawcze:

-aktywizacja negatywnego stereotypu;

-demaskowanie szkodliwego wpływy

zagrożenia stereotypem;

-nie przywoływanie treści stereotypu.

Inne sposoby obniżania

lęku:

Techniki relaksacyjne

Medytacja

Restrukturyzacja poznawcza

Ale nadal potrzeba dalszych badań

dla porównania ich skuteczności i

praktyczności w sytuacji zagrożenia

stereotypem.

Podsumowanie

Nie jesteśmy bezwolnymi ofiarami

oddziaływania negatywnych stereotypów

odwołujących się do naszej tożsamości

grupowej.

Istnieje wiele oddziaływań pozwalających

uniknąć ich szkodliwego wpływu, który

utrudnia ujawnienie przez osobę

dyskryminowaną posiadanego potencjału

intelektualnego oraz zniechęcenia do

zajmowana się dziedziną, która początkowo

jednostka postrzegała jako interesującą i

ważną.

Nie-warszawiacy o

warszawiakach ;)

Mefistofeles:

„jest kilak stereotypów

Pierwszy - heroiczny, z czasów trochę dawniejszych - stereotyp kogoś, kto kocha i szanuje swoje miasto i jest z niego dumny.
Nie jest prawdą, że wszyscy porządni warszawiacy zginęli w Powstaniu - sam kilku takich znam. I byłem kompletnie

urzeczony kiedy stałem w kompletnym milczeniu (jedynymi dźwiękami były wyjące syreny) wśród tłumu ludzi na placu

Krasińskich 1 sierpnia 2006 o godzinie 17.

Stereotyp drugi - głośniejszy i nieco fałszywy - czyli cham, uważający się za lepszego od innych (bo jestem ze stolicy!),

traktujących innych z pogardą i żądający traktowania jak pan. Często wśród warszawiaków w pierwszym czy drugim

pokoleniu. Smutne, bo kilku chamów psuje opinię całemu miastu.

Stereotyp trzeci - warszawski kierowca. Tu znowu jest trochę zafałszowań, bo choć faktem jest, że w Warszawie można

zobaczyć na drodze takie cuda jakich nigdzie indziej nie ma to już poza Warszawą przyczyną stereotypu są samochody na

warszawskich rejestracjach prowadzone przez zwykle szalejących i spieszących się wszędzie przedstawicieli handlowych

(leasingowane samochody mają rejestracje z siedziby banku - czyli najczęściej Wawy lub Poznania).

Stereotyp czwarty - snobistyczny. Jako, że Warszawa jako pierwsza w Polsce doświadczyła "wielkiego świata" to na początku

importowane zachodnie zwyczaje wyglądały tam śmiesznie. I niestety conieco zostało do dzisiaj. Przykład - anglojęzyczne

witryny sklepów (posunięte do śmieszności - np napis sausages na wózku z parówkami w galerii Mokotów) , lunche (choć to

akurat jest uzasadnione czasem pracy 9-17) i jakieś takie (szczególnie dla prowincjusza) udziwnione zwyczaje. Szczególnie

to widać w centrach handlowych (gdzie ja się czuję fatalnie).

To tyle moim okiem - mieszkałem i pracowałem w Warszawie raptem miesiąc, ale starałem się obserwować i wczuć się w

miasto. Wrażenia raczej pozytywne, bo zakładałem wcześniej, że w Warszawie żyć się nie da to wyjeżdżałem nawet lubiąc to

miasto.”

Janek:

„

Warszawiacy są dokładnie tacy

sami jak mieszkańcy innych

miast w kraju. To znaczy - są

to porządni ludzie a jak

wszędzie trafiają się łobuzy i

świnie.”

Izabela

„

gdy usłyszę, że ktoś jest

warszawiakiem, to często

spodziewam się po takiej

osobie czegoś więcej....może

to głupie ale tak jest.”

Dagomar

„

Ruda ,chętnie Ci odpowiem ,jako ten ,który w Warszawie mieszkał ,był

zameldowany za komuny, a o to łatwo nie było ,ba nawet miał mieszkanie, a i

teraz ma tam całkiem liczną i bliską rodzinę. Warszawiacy to śmieszne,

egzaltowane snoby z kompleksami, kompletnie nie potrafiący spuścić z siebie

pary i rozbić muru sztuczności i rywalizacji ,jaki wokół siebie budują całe

życie, począwszy od prywatnego przedszkola, a na kwaterze na Powązkach

kończąc.”

Ostatnio jechaliśmy z żoną gdzieś rowerami ,przecinaliśmy jedną z

turystycznych "atrakcji" w okolicach Tomaszowa - kilkukilometrową ścieżkę

rowerową prowadzącą do rezerwatu żubrów. Niedaleko za miastem minęliśmy

rodzinę, kierującą się bez powodzenia na tą ścieżkę - ze 100 metrów

wiedziałem, że Warszawiacy - kaski ,mapniki ,boczne saki ,kombinezony, jak

na Tour ,a nawet GPS i pokrzykujący i komenderujący wszystkimi ojciec.

Oczywiście mimo tego GPS-u i map nie wiedzieli ,gdzie są ,na propozycję

pomocy i pokierowania zostałem jedynie zmierzony spojrzeniem ,jakim Jeremi

Wiśniowiecki patrzył na Krzywonosa. To nie jest wizerunek każdego

mieszkańca Warszawy ,kiedyś ludzie tam mieszkający byli zupełnie inni ,ale

obraz warszawskiego businesmana ,najbardziej rzucającej się w oczy grupy

mieszkańców Warszawy ,takiego trochę szemranego ,trochę w politycznych

układach ,nie do końca uczciwego i nie do końca wykształconego ,ale z

wielkimi ambicjami i bez złudzeń w stosunku do wielkoduszności innych ludzi.

Nie znałem stereotypów ,zanim sam nie doszedłem do tych wniosków, kiedy

sam byłem warszawiakiem, nikt tych stereotypów przy mnie nie podnosił,

powiem więcej ,w Warszawie tego nie było widać ,to było normalne, dopiero

gdy warszawiak znajdie się poza swym miastem, zaczyna to być mocno

zauważalne ,zaczynają zmieniać się ludzie ,którzy mieszkali gdzie indziej ,a

przeprowadzili się do stolicy. Tak więc najpierw były przykłady, a potem

wnioski ,nie odwrotnie

Krakus

„

Nie znam osobiście osób urodzonych w Warszawie.

Natomiast widzę jak zmieniają się ludzie którzy

przyjeżdżają do stolycy. Mam znajomych którzy

swojego czasu mieszkali na Pomorzu. W pewnym

momencie przeprowadzili się do Warszawki i tam

osiedli. Wydaje się ze na dłużej. Po chyba 2-3

latach odwiedziłem ich. No cóż, szok to mało. Jak

bym widział ich pierwszy raz. A nie jedna flaszkę

razem zrobiliśmy. Doszło do tego, że zacząłem

żałować że zamiast posiedzieć jeszcze jeden

dzień nad morzem u rodzinki, pojechałem przez

Warszawę odwiedzić "starych, dobrych

znajomych". Ci ludzie zmienili sie nie do

poznania. Sztuczna gadka, sztuczna poza,

sztuczne ciuchy, zachowania, lans, szpan, ciuchy

(nawet pasujące jak świni siodło), i dwa tematy -

BIZNES I KASA. Żal faceta. W Warszawie jestem

bardzo rzadko. Na podstawie tego jednego

przypadku (jakże żałosnego) nie mam zamiaru

wyrabiać sobie zdania o "warszawiakach".”

Warszawiacy sami o sobie.

Hannibal

„

stereotypy warszawiaków ulegają

jednak zmianie i te, które były

kiedyś nie muszą być tymi, które

są teraz. Wypadałoby zrobić na ten

temat jakieś rzetelne badania.”

„

Mówimy tu o stereotypach

Warszawiaków, czy o tym, jacy oni

tak naprawdę są? Bo są bardzo

różnorodni, więc stwierdzenie, że

nie można z nimi koni kraść byłoby

właśnie stereotypem, a nie czymś

prawdziwym.”

Alien

„

mam takiego znajomego, którego

nazywam po cichu Actimel- chęć

bycia pogodoodpornym sprawiła, że

codziennie rano (bez wyjątku)

pochłania jeden mały, cudowny

jogurcik. Mógłbym mu przypisać

chyba wszystkie stereotypy

dotyczące warszawiaków jakie znam

mieszka w Warszawie od kilku lat,

urodził się i wychował w Krakowie.”

Urocza dyskusja

1. co rozumiecie/rozumiemy pod pojęciem "warszawiak"? - bo we wszystkich wypowiedziach

pojawiają się rozmaite "rozumienia". A bez zdefiniowania pojęcia podstawowego - praca

(która podobno ma powstać) będzie się nadawała jedynie, aby ją "o kant czterech liter

potłuc". I piszę to nie jako "warszawiak", ale jako osoba zawodowo zajmująca się (między

innymi) oceną takich prac

2. co rozumiemy/rozumiecie pod pojęciem "stereotyp"? I czy chodzi o poglądy wypowiadane na

temat "warszawiaków" przez nich samych? czy przez osoby obce - zasiedlające obecnie

Warszawę? czy może o poglądy osób, które w Warszawie spędziły miesiąc? tydzień? dwa lata?

Które w Warszawie pracowały i to z powodzeniem? A może osoby, które w Warszawie nie

znalazły pracy? Możliwe, że chodzi o poglądy na temat mieszkańców Warszawy - jakie mają

ludzie, którzy w Warszawie nie byli nigdy w życiu, a którzy "żyją" z mieszkańców Warszawy

przyjeżdżających do ich miejsca zamieszkania - w interesach, na odpoczynek, przejazdem?

3. czy opinia o "warszawiakach" jest/nie jest związana z faktem, że akurat w tym mieście znajdują

się centra władzy?

4. czy wreszcie - te opinie nie są kształtowane "osobistym" stosunkiem do tych wszystkich, którzy

mieszkają, żyją, pracują gdzie indziej niż my sami? Chyba znane jest nam wszystkim

powiedzenie "tam dobrze, gdzie nas nie ma"?

5. czy wreszcie - na koniec - nie jest trochę tak, że obecnie jest "w modzie" narzekanie na

Warszawę i "warszawiaków"? Że tłok, że lans, że "nos do góry", że "muchy w nosie i słoma z

butów". No i że "dawniej to byli "warszawiacy"...

pozdrawiam

A co do stylu jazdy "po warszawsku". Najlepiej widać ten styl właśnie w Warszawie, gdy kierowcy

przyjezdni usiłują jeździć "po warszawsku". Boki zrywać

pps

A poza tym - czemu nikt nie chce "ankietować" - co "warszawiacy" sądzą o "krakusach",

"ślązakach", "poznaniakach", "zakopiańczykach", etc? Albo - co nie tylko "warszawiacy" ale i

inni sądzą np. o "kielczanach"? To chyba byłoby równie zajmujące. Nawet i dla "kielczan"...

Odwracanie kota ogonem

Janek

„

Kielce to jeśli dobrze wiem takie miasto niedaleko Radomia?”

„

Czy może mi ktoś wytłumaczy o co chodzi z tymi scyzorykami?”

gb (odpowiedź na pytanie Janka)

„

To jest stereotypowe myślenie mieszkańców Kielc na temat tego

jak stereotypowo myślą o nich stereotypowi (negatywnie)

warszawiacy. O ile pamiętam, był kiedyś taki popowy

(czegokolwiek to słowo nie oznacza) piosenkarz z miasta Kielce,

który usiłował robić karierę w Warszawie śpiewając piosenkę o

scyzoryku. Między innymi oczywiście. Śpiewał ją chyba na afro-

amerykńską modłę... Piosenka zapewne w pewnych kręgach

wiekowych zrobiła karierę (kielczanin rapujący o scyzoryku w

Warszawie - extra...).... i zapewne części osób scyzoryk łączy się z

Kielcami. Muszą mieć potężne intelektualne możliwości - aby

łączyć te dwie sprawy...

Document Outline