INTEGRACJA W EDUKACJI
wprowadzenie do projektowania edukacyjnego i
pedagogiki wczesnoszkolnej
Wymiary integracji
•
Integracja wokół treści polega ona na synchronizacji
pewnych tematów , wiąże się z nią wielostronna aktywność
uczniów wokół tych tematów, wyodrębnianie różnych
aspektów zjawisk i posługiwanie się dokonanymi
obserwacjami w nowych sytuacjach
•
Integracja wokół problemów dotyczy takiego integrowania,
gdzie punktem wyjścia nie jest określony przedmiot
nauczania, lecz problem istotny dla procesu nauczania np.
zorganizowanie wycieczki, zaprojektowanie placu zabaw.
•
Integracja wokół kompetencji kluczowych polega na
integrowaniu kształcenia wokół wybranej kompetencji, na
przykład: umiejętność komunikowania się, w obrębie, której
wyróżnić można umiejętności cząstkowe takie jak: prezentacja
własnego punktu widzenia, argumentowanie i obrona
własnego zdania.
Typy integracji
• M. Wojnowska wyróżnia dwa typy
integracji:
• Integrację treściową,
skoncentrowana na materiale
• Integrację funkcjonalną,
skoncentrowana na dziecku
Pojęcie integracji w
literaturze pedagogicznej
• W terminologii pedagogicznej funkcjonuje pojęcie
integracji przedmiotowej, obejmujące zakres scalania
treści przedmiotów nauczania. Zależnie od charakteru
integracji przedmiotowej wyróżnia się:
• Scalenie wewnętrznych treści jednego przedmiotu
nauczania np. w zakresie ich logicznego układu.
• Scalenie wiedzy zdobytej przez uczniów w zakresie
różnych przedmiotów monodyscyplinarnych drogą ich
korelacji.
• Zespolenie wiedzy zdobytej przez uczniów w zakresie
poszczególnych przedmiotów przez wprowadzenie
przedmiotów o charakterze integrującym.
• Łączenie ze sobą rozdrobnionych przedmiotów
nauczania w zespoły kompleksowe o spójnym
powiązaniu treściowym.
Integracja w edukacji
wczesnoszkolnej
wg.
Elżbiety Misiornej
1. Integracja dokonuje się w samym dziecku,
które poznaje, doświadcza, przeżywa „scaloną”
rzeczywistość (i to w aspekcie intelektualnym,
motywacyjnym, działaniowym)
2. Integracja odbywa się poprzez osobę
nauczyciela, wówczas możemy mówić o tzw.
Integracji personalnej
3. Integracja zachodzi na poziomie wspólnych
poczynań dziecka i nauczyciela, co wyraża się
tym, iż:
•
Nauczyciel włącza się w linię działania dziecka
•
Dziecko włącza się w linię działania nauczyciela
•
Oboje konstruują linię działania
4.
Integracja ofert edukacyjnych. Temu
sprzyjać będzie taka sytuacja, gdzie życie
toczące się w szkole (proponowane oferty) i
to, co dzieje się poza murami, służy
wzajemnemu wspomaganiu rozwoju dziecka.
5.
Integracja zespołu klasowego, który dla
wszystkich dzieci powinien być
autentycznym, zintegrowanym środowiskiem
życia, aktywności i rozwoju, gdzie działania
indywidualne dzieci wkomponowane będą w
poczynania gromady rówieśniczej.
6. Integracja środowisk życia dziecka, co
przejawia się w tym, iż szkoła, dom rodzinny,
grupa rówieśnicza, oddziaływają na dziecko
łącznie (…) tkwią w takim samym środowisku
lokalnym, podlegają działaniu podobnych
mechanizmów, edukacja dziecka odbywa się
tam, gdzie jest życie, zatem zajęcia lekcyjne,
domowe podejmowane przez dziecko w czasie
wolnym, stanowią nierozerwalną całość –
integruje je osoba dziecka.
7. Integracja wszystkich podmiotów (uczniów,
nauczycieli i rodziców) uczestniczących w
procesie edukacyjnym.
E. Laska wskazuje, iż integracja w
edukacji wczesnoszkolnej może
występować w kilku płaszczyznach, a
mianowicie
:
• W realizacji celów kształcenia i
wychowania
• W treściach kształcenia
• W formach i metodach
kształcenia
• W środkach dydaktycznych
• W integracji zespołu klasowego
• W integracji zajęć szkolnych i
pozalekcyjnych
• W integracji dzieci pełnosprawnych
i niepełnosprawnych
• We współdziałaniu z rodzicami
• W integracji grona pedagogicznego
• W integracji ze środowiskiem
Ryszard Więckowski –
ujecie pedagogiki
wczesnoszkolnej
• Pedagogika wczesnoszkolna jest
rozległą i złożoną dziedziną
wiedzy.
Obejmuje problematykę:
• Kształcenia dzieci w zakresie
siedmiu obszarów edukacyjnych
• Problematykę zajęć
pozalekcyjnych, korekcyjnych,
opiekuńczych i wychowawczych
Pedagogika wczesnoszkolna jest
subdyscypliną nauk
pedagogicznych
• Zajmuje się wycinkiem
rzeczywistości, czyli wychowaniem
i nauczaniem dzieci w młodszym
wieku szkolnym.
• Można uznać, że jest częścią
teoretycznych podstaw
wychowania i teoretycznych
podstaw kształcenia
Odpowiada na pytania:
•
Co to znaczy wychowywać i uczyć? – Istota wychowania i
nauczania
• Kogo wychowywać i uczyć? – Obiekt wychowania i
nauczania
• Po co wychowywać i uczyć? – Wartość wychowania i
nauczania
• W jakim zakresie wychowywać i czego uczyć? – Treść
wychowania i nauczania
• Kogo i gdzie wychowywać i uczyć? – Czynniki wychowania
i nauczania
• Jak wychowywać i uczyć? - Sposób wychowania i
nauczania
Zawiera dwie integralnie powiązane ze sobą części: część
ogólną (teorie koncepcje, prawa), część szczegółową
(problematyka poszczególnych obszarów edukacyjnych)
Sposoby uprawiania pedagogiki
wczesnoszkolnej wg. Ryszarda
Więckowskiego
• Podejście doświadczalne (bezpośredni
kontakt, wiedza opisowa)
• Podejście informacyjno
-popularyzatorskie (gromadzenie
informacji)
• Podejście konkretyzacyjne (próba
określenia możliwości i zakresu stosowania
określonych koncepcji edukacyjnej)
• Podejście naukowe (potrzeba
konkretyzacji teorii czy terminów,
ponieważ teoria musi coś wyjaśniać)
• Ad. 1
Sprowadza się ono do bezpośredniego kontaktu z
rzeczywistością pedagogiczną, autoobserwacją
określonych zjawisk, rejestracją a potem opisu.
Efektem tego podejścia jest tzw. wiedza opisowa.
Są to opisy doświadczeń w postaci artykułów czy
odczytów pedagogicznych, a także monografie –
poradniki, metodyki nauczania
•
Ad. 2
Sprowadza się do gromadzenia informacji o
różnych koncepcjach pedagogicznych, systemach
edukacyjnych. Jest to swoisty zbiór informacji w
danej dziedzinie, są one popularyzowane,
upowszechniane
• Ad. 3
To podejście jest szeroko reprezentowane w badaniach i
studiach w zakresie pedagogiki wczesnoszkolnej.
Sprowadza się do próby określenia możliwości i zakresu
stosowalności określonych koncepcji edukacyjnych w
odniesieniu do dzieci w młodszym wieku szkolnym. Badacz
wykorzystuje znaną w nauce określoną koncepcję i
sprawdza jej użyteczność nowych warunkach.
Ad.4
• Naukowy sposób uprawiania pedagogiki wczesnoszkolnej
oznacza miedzy innymi potrzebę konstruowania teorii i
systemów teoretycznych.. Wyjaśnienie to jest próba
odpowiedzi na pytanie: dlaczego? Metodologiczne
„podejście naukowe” nie jest jednorodne, ma charakter
zróżnicowany
Warianty „naukowego podejścia” w
uprawianiu pedagogiki
wczesnoszkolnej:
1. Metodologiczne podejście czynnikowe
–
sprowadza się do rejestrowania przyczyn
powodujących dane zjawisko
2. Metodologiczne podejście funkcjonalne
–
tutaj badacza interesują skutki
3. Metodologiczne podejście
zaksjomatyzowane
– to podejście ma
charakter swoisty. Jest sposobem
formułowania określonych „konstrukcji
myślowych” i pozwala na klarowne
wyjaśnienie faktów i zjawisk w badanej
rzeczywistości pedagogicznej
Rozumienie integracji w edukacji
wczesnoszkolnej wg. M. Kowalik-
Olubińskiej i W. Świętek
• Integracja treści – oznacza ona scalanie
łączenie treści należące do programów
przedmiotów a nauczyciel powinien tak
interpretować treści i możliwości ich
łączenia, by mogły służyć rozwijaniu
wielokierunkowej aktywności uczniów
logicznie powiązane struktury
• Integracja celów – chodzi tu o możliwość
łącznego realizowania celów poznawczych,
kształcących i wychowawczych, czyli
przenikanie się wzajemne procesu
nauczania i wychowania
•
Integracja metodyczna – oznacza ona stosowanie
różnorodnych, Wzajemnie uzupełniających się
metod i form edukacyjnej pracy uczniów w celu
harmonijnego rozwijania uczniów w trakcie
podejmowania wielokierunkowej aktywności
•
Integracja organizacyjna – jest to naprzemienne
stosowanie różnych rodzajów aktywności uczniów w
odcinkach czasowych regulowanych możliwościami,
potrzebami, rytmem biologicznej sprawności
uczniów. Podstawową jednostką organizacyjną jest
dzień pracy i wielokierunkowej aktywności
uczniów, dzień zintegrowanych zajęć.
Edukacja wczesnoszkolna jest kontynuacją
kształcenia realizowanego w rodzinie,
przedszkolu i innych składnikach środowiska
dziecka.
• Główne zadanie to:
wspomaganie wszechstronnego i
harmonijnego rozwoju dziecka,
wspieranie go w procesie nabywania
wiedzy, kształtowanie umiejętności,
sprawności, postaw i nawyków, które
zapewnia mu przygotowanie do
racjonalnego i godnego życia oraz
kontynuacji nauki na dalszym etapie
kształcenia
Cele nauczania w klasach I- III
• Stworzenie
Warunków do nabycia przez dziecko wiedzy, umiejętności i
sprawności oraz zaspokojenia potrzeb rozwojowych w
zakresie aktywności poznawczej i ruchowej, bezpieczeństwa,
zdrowia, uznania, sukcesu i ekspresji
• Wspieranie
Rozwoju dziecka w zakresie kształtowania procesów
poznawczych, pobudzenia wyobraźni i twórczej postawy,
rozwijania procesów emocjonalno – motywacyjnych,
umożliwiających poznanie siebie, budowanie poprawnych
relacji z otoczeniem
• Umożliwienie
Nabycia umiejętności sprzyjających rozwijaniu i doskonaleniu
kompetencji komunikacyjnej, zdolności obserwacji,
dostrzegania, formułowania i analizowania problemów,
organizowania własnych działań oraz podejmowania
współpracy w zespole
Wszystkie te działania
powinny zmierzać do
uformowania dziecka:
– Szczęśliwego
– Samodzielnego
– Kreatywnego
– Odpowiedzialnego
– Umiejącego współdziałać w zespole
– Skutecznie się komunikować oraz
rozwiązywać problemy życiowe i
edukacyjne problemy
Zintegrowany system nauczania
powinien stwarzać sprzyjające warunki
do harmonijnej wewnętrznej
osobowości dziecka.
Dobrze realizowana zintegrowana
edukacja ma następujące zalety:
• Ujmuje otaczającą rzeczywistość w sposób
całościowy, bez sztucznego oddzielenia od
siebie wybranych zagadnień i zajmowania
się nimi na wydzielonych zajęciach
• Usamodzielnia dziecko w jego codziennych
czynnościach, pełniej przygotowuje do
racjonalnego życia oraz do efektywnej
nauki
• Sprzyja oszczędności czasu
• Likwiduje monotonię dydaktyczną, skupia
uwagę dzieci na zróżnicowanych treściach i
zasadach dydaktycznych, realizowanych w
toku wspólnej jednostki metodycznej
• Nauczyciel przestaje być dla ucznia sędzią i
dyrygentem, stając się raczej przewodnikiem,
ale też przejmując na siebie obowiązki
doradcy ucznia w zakresie uczenia się. Dzięki
temu przełamuje granicę dzielącą go od
ucznia, uspołecznia dziecko, przyzwyczaja je
do współpracy, uczy odpowiedzialności oraz
poszanowania godności człowieka
• Zaspokaja naturalną ciekawość świata
Rozwój pedagogiki
wczesnoszkolnej jako nauki
• Idee Oświecenia – działalność Komisji
Edukacji Narodowej
• Wiek XIX – dwie koncepcje ( system Bella-
Lancastera – system wzajemnego nauczania
i druga koncepcja J. H. Pestalozziego –teoria
oparta na podstawach psychologicznych)
• Pojawienie się wielu koncepcji tzw. „nauki
całościowej” ( metoda ośrodków
zainteresowań Owidiusza Decroly’ego,
nauczania łącznego Karola Linkego oraz
pedagogika Celestyna Freineta)
• Nauczanie całościowe w Polsce – J. W. Dawid
• Duży wpływ miał też na nauczanie Ewaryst
Estkowski (wskazywał na rolę nauki
elementarnej w budzeniu aktywności
poznawczej dzieci),
• Kazimierz Promyk – autor Elementarza dla
samouków
• Ludwika Jeleńska, Marian Falski, Jan
Zborowski, Zofia Cydzik, Józefa Rytlowa,
Janina i Antoni Maćkowiakowie, Janina
Malendowicz, Hubert Kien, Tadeusz Wróbel,
Feliks Przyłubski, Jadwiga Walczyna, Maria
Jakowicka , Maria Cackowska, Ryszard
Więckowski
Ewolucja tożsamości
pedagogiki wczesnoszkolnej
• Edukacja wczesnoszkolna to ogół czynności prowadzenia
dziecka i jego własnej aktywności oraz ogół wpływów i funkcji
ustanawiających i regulujących osobowość dziecka, jego
zachowanie i rozwój.
• Takie pojmowanie pedagogiki wczesnoszkolnej oraz tak
rozumiany przedmiot badań tej subdyscypliny zakłada nie
tylko powiązania z teorią kształcenia i teorią wychowania,
ale
także
konieczność
wyjścia
poza
system
nauk
pedagogicznych
i
odwołania
się
do
pedagogiki
alternatywnej.
• Alternatywa to „sytuacja wymagająca wyboru miedzy dwiema
wykluczającymi się możliwościami. W edukacji alternatywnej
możliwy jest wybór typu „albo – albo” między dwiema
możliwościami w sferze uczenia się człowieka. Warunkiem
powstania
alternatywy
jest
zakwestionowanie
czegoś
(Doroszewski, Słownik… ).
Alternatywy w edukacji
wg.B. Śliwerski
• Kształcenie publiczne i niepubliczne
• Kształcenie tradycyjne i innowacyjne
• Kształcenie adaptacyjne i
emancypacyjne
• Kształcenie autorytatywne i
antyautorytatywne
• Wychowanie dyrektywne i
niedyrektywne
• Pedagogika i antypedagogika
W trwającym systemie edukacji możemy
wyróżnić dwie przeciwstawne teorie
edukacji:
• Ciągle propagowaną teorię urabiania dzieci
• Pożądaną współcześnie teorię rozwijania dzieci,
czyli wspomagania ich rozwoju
W dwu przeciwstawnych teoriach edukacji
proponowane są dwa rodzaje edukacji:
• Edukacja oparta na śladach (typu pamięciowego,
edukacja ma charakter percepcyjno – odtwórczy),
• Oparta na oczekiwaniach poznawczych,
działaniowych, nauczyciel tworzy bogate
środowisko informacyjne, nauczyciel wspiera,
edukacja ma charakter percepcyjno – innowacyjny
Zatem alternatywę dla pedagogiki empiryczno –
prakseologicznej stanowi pedagogika
humanistyczna, której cechą jest powrót do źródeł
humanizmu.
• Wychowywać to znaczy dodawać odwagi,
usuwać zagrożenia rozwoju i przygotowywać
do życia wskutek własnej aktywności.
• W Polsce za pierwszą próbę zbudowania
koncepcji pedagogiki humanistycznej uważa
się propozycję J. Bińczyckiej, która
wykorzystała moduł koncepcji A. Lewina
(człowiek – dziecko znajduje się w centrum
zainteresowania, koncepcja oparta na „wizji”
człowieka dobrego, przebudowa relacji między
dziećmi a dorosłymi).
„
Marzec marzec pięknie się wystroił
razem razem miedzy dziećmi stoi”
Dobrego Dnia Kobiet
• radości
• uśmiechu
• tęczy w sercu
• i wiosny