LECZENIE UZDROWISKOWE

Istotę leczenia uzdrowiskowego stanowi
kilkutygodniowe kompleksowe
postępowanie lecznicze, rehabilitacyjne
lub profilaktyczne ze szczególnym
wykorzystaniem właściwości leczniczych
naturalnych tworzyw uzdrowiskowych,
tj. wody lecznicze, gazy lecznicze,
peloidy oraz szczególnych właściwości
klimatu i krajobrazu miejscowości
uznawanych za uzdrowisko.

Całość przyrodniczego postępowania

leczniczo – rehabilitacyjno -
profilaktycznego w uzdrowisku
dopełniają inne metody fizykoterapii, jak
również dieta, psychoterapia,
pedagogika i farmakoterapia.

Medycyna uzdrowiskowa – obejmuje całość

zagadnień związanych z lecznictwem
uzdrowiskowym, tj. balneoterapię,
klimatoterapię, geologię, balneotechnikę.

Balneologia wykorzystuje do celów leczniczych:



Naturalne tworzywa lecznicze, np. wody
mineralne, gazy i peloidy;



Naturalne czynniki przyrodnicze, jak klimat,
krajobraz, szata roślinna;



Różne formy pracy mięśniowej;



Czynniki fizyczne, m.in. światło, dźwięk, pole
elektromagnetyczne.

Rehabilitacja uzdrowiskowa

polega głównie na:

1.

Przywracaniu bądź poprawianiu ogólnej

sprawności fizycznej i sprawności

uszkodzonego organu.

2.

Eliminowaniu stresu psychologicznego

wywołanego chorobą lub warunkami

środowiskowymi.

3.

Zmniejszaniu lęku przed podjęciem

aktywności życiowej po przebytych

chorobach, urazach lub zabiegach

operacyjnych.

4.

Przygotowaniu do zmiany lub modyfikacji

stylu życia i pełnionych ról społecznych.

Specyficzną cechą leczenia

uzdrowiskowego jest wykorzystanie
naturalnych czynników zdrojowych
i klimatycznych oraz atmosfery
uzdrowiska w sposób zorganizowany,
czynny i odpowiednio dobrany, w celu
pobudzenia sił porządkujących funkcje
życiowe organizmu.

Kompleksowo prowadzone działania uzdrowiskowe :
- zmniejszenie negatywnych skutków chorób i

urazów;

- szybsze odzyskiwanie zdolności do samodzielnego

funkcjonowania;

- zwiększenie ogólnej wydolności organizmu
- zwiększenie odporności na działanie czynników

szkodliwych.

Osiągnięcie tak złożonych celów wymaga

zorganizowanego działania wszystkich członków zespołu

terapeutycznego, właściwego rozpoznania

indywidualnych potrzeb pacjentów, zaplanowania

działania i indywidualnego doboru środków, pozyskania

zaufania i aktywności samych pacjentów, wreszcie

stałego monitorowania i oceny przebiegu i wyników

działań zapobiegawczych, leczniczych i rehabilitacyjnych.

Współczesne pielęgniarstwo uzdrowiskowe

powołane jest do realizacji głównych celów i
funkcji lecznictwa uzdrowiskowego,
realizuje je jednak w specyficzny dla
podsystemu pielęgniarstwa sposób, zgodnie
z przyjętymi standardami pielęgnowania.

Leczenie uzdrowiskowe to metoda
działania regulacyjnego i
czynnościowego zmierzająca do:



Ogólnego odciążenia czynności w zakresie jakiegoś

narządu np.: zmniejszenie oporów w krążeniu

narządowym, zmniejszenie ciśnienia krwi, itp.,



Uzupełnienia czynności, np.: przez dostarczenie

organizmowi ciepła za pomocą odpowiednich

zabiegów fizjoterapeutycznych,



Wyrównania czynności, np.: przez pobudzenie

pracy jakiegoś narządu o osłabionej czynności lub

zahamowanie nadmiernej,



Przywrócenie jakieś czynności do poziomu

wyjściowego,



Utrzymanie zmniejszonej czynności, jeżeli nie
jest możliwe pełne jej przywrócenie,



Ćwiczenia czynności, również ćwiczenia
współdziałających czynności, w celu poprawy
zdolności reagowania na bodźce i adaptacji do
nich;



Ćwiczenia wydolności ogólnej (trening) w celu
zwiększenia zdolności do wysiłku.

Istota i zadania medycyny
uzdrowiskowej

Składowe

medycyny

uzdrowiskowej

Zadania szczegółowe Zadania

ogólne

Fizykoterapia



Balneoterapia



Hydroterapia



Kinezyterapia



Masaż



Klimatoterapia



Leczenie wziewaniami



Światłolecznictwo



Ciepłolecznictwo



Elektroterapia



Ultrasonoterapia

Ekologia
Dietetyka
Psychologia
Pedagogika
Wszystkie specjalności

klinicznej medycyny

Trening czynnościowy

wszystkich narządów w celu

zwiększenia sprawności,

wydolności, ekonomizacji i

synchronizacji funkcji.

Wzmocnienie somatycznych i

psychicznych zdolności

przystosowawczych

organizmu do środowiska

przyrodniczego i społecznego.

Wzmocnienie naturalnych

mechanizmów

samozdrowienia samoobrony

organizmu. Czasowe

wyłączenie chorego z

chorobotwórczego środowiska

życia i pracy, zmiana

niewłaściwego stylu życia i

nawyków, usunięcie napięcia

emocjonalnego, Wdrożenie

higienicznych nawyków i

czynnego dbania o własne

zdrowie.

Rehabilitacj

a
Leczenie
Profilaktyka

Leczenie uzdrowiskowe jest dopełnieniem i

równocześnie wzmocnieniem leczenia

prowadzonego innymi metodami, pobudza ono

potencjalne rezerwy wydolności i zwiększa siły

obronne oraz przyśpiesza proces zdrowienia

poprzez:



trening mechanizmów regulacyjnych w jeszcze zdrowej

części organizmu;



uporządkowanie i harmonizację regulacji automatycznej;



regulacja zasadniczych czynności: oddychanie, krążenia,

ruchu, gospodarki cieplnej, snu, trawienia, rytmów

biologicznych, ukrwienia narządów, przemiany materii;



poprawy lub odzyskania psychofizycznej sprawności

czynnościowej.

Leczenie uzdrowiskowe ma duże
znaczenie dla leczenia, rehabilitacji i
profilaktyki chorób, przede wszystkim
przez:



ćwiczenia bierne i czynne czynności
poszczególnych narządów w celu poprawy
zdolności reagowania na bodźce i adaptację do
nich oraz wzmocnienie somatycznych i
psychicznych zdolności przystosowawczych całego
organizmu do zmian środowiska;



ćwiczenia ogólnej wydolności w celu zwiększenia
zdolności organizmu do wysiłku fizycznego;



czasowe wyłączenie chorego spod szkodliwych
wpływów środowiska i niehigienicznego trybu
życia;



wychowanie zdrowotne, prowadzące do
higienicznych nawyków i czynnego dbania o
własne zdrowie oraz do wzbudzenia motywacji
do walki z czynnikami szkodliwymi
zagrażającymi zdrowiu lub do walki z chorobą.

Ogólne wskazania do stosowania
kuracji uzdrowiskowej



Rehabilitacja po ciężkich chorobach lub
operacjach, której celem jest szybkie
włączenie chorego do życia w
społeczeństwie i pracy zawodowej;



Ograniczenie czynników ryzyka i
usunięcie zaburzeń w mechanizmach
regulacyjnych, które występują w
okresie poprzedzającym powstanie
zmian organicznych, jest to
zapobieganie pierwotne chorobom;



Zapobieganie powstaniu powikłań lub
nawrotów przy utrzymującej się chorobie
przewlekłej - zapobieganie wtórne;



Leczenie chorób przewlekłych, przy czym
celem jest uruchomienie istniejących
jeszcze rezerw czynnościowych i trening
własnych mechanizmów obronnych
organizmu.

Okresy kuracji uzdrowiskowej

Jordan podzielił przebieg leczenia uzdrowiskowego na

6 faz:

1.

Wstępną, występującą jeszcze w miejscu

zamieszkania chorego, zachodzi w niej proces

psychofizycznego przygotowana się chorego do

odbycia kuracji uzdrowiskowej.

2.

Przestawienia się chorego z dotychczasowego

trybu życia na tryb życia w uzdrowisku, tzn. zgodny

z regulaminem uzdrowiska. Koniec tego okresu

przypada na 3-4 dzień pobytu w uzdrowisku.

3.

Aklimatyzacja, w której to następuje dostosowanie

się organizmu chorego do nowego środowiska i do

bodźców dostarczanych zabiegami. W tej fazie na

ogół pomiędzy 8 i 12 dniem kuracji uzdrowiskowej,

przypada krytyczny szczyt reaktywności

organizmu.

4. Fazę, w której występuje odczyn

uzdrowiskowy, ze szczytem pomiędzy 8 i 22
dniem kuracji.

5. Końcową, w której pojawia się dopiero

właściwy wynik kuracji.

6. Ostatnią, która występuje w miejscu

zamieszkania chorego, już po powrocie z
uzdrowiska.

Z chwilą gdy kuracjusz przestaje poddawać się

zabiegom, pojawia się faza reklimatyzacji,

polegająca na dezakceptacji do bodźców,

które działały na organizm chorego w trakcie

leczenia uzdrowiskowego.

W okresie między 8 i 12 oraz 18 i 23 dniem kuracji

uzdrowiskowej należy szczególnie staranie

kontrolować stan zdrowia pacjentów. Dotyczy to

zwłaszcza ludzi starszych, u których sama reakcja

wstępna jest znacznie większa niż u młodszych,

zmiana środowiska stanowi bowiem dla niej większe

obciążenie.

Odczyn uzdrowiskowy

W przebiegu leczenia uzdrowiskowego obserwuje się

występowanie okresów przejściowego pogorszenia
stanu zdrowia pacjentów. Odczyn kąpielowy pojawia
się po 3-6 kąpieli leczniczej, najczęściej w
solance, wodzie siarczkowo -
siarkowodorowej czy borowinie. Odczyn kąpielowy
spowodowany jest nadmierną reakcją organizmu na
bodźce związane z kuracją uzdrowiskową. Stwierdza się
wtedy występowanie chwiejności regulacji ze strony
AUN ze zmniejszeniem sprawności regulacji i
wzrostu odchyleń, przy czym ze strony układu krążenia
występują objawy zwiększonej reaktywności układu
współczulnego na bodźce.

Dopóki siły kompensacyjne organizmu są

wystarczające do przezwyciężania odczynu
uzdrowiskowego, dopóty można uważać za
zjawisko pożądane. Należy jednak przerwać
zabiegi lub zmniejszyć ich siłę. Jeżeli to nie
pomoże należy zastosować leczenie objawowe,
a nawet podać leki wpływające na układ
przysadkowo - nadnerczowy, jak np.: ACTH,
kortyzon i witaminę C.

Najbardziej typowe błędy lekarza
prowadzącego leczenie w uzdrowisku



zlecanie choremu w czasie pierwszego
badania zabiegów na cały okres kuracji
uzdrowiskowej;



zaczynanie wykonywania tzw. dużych
zabiegów od pierwszego czy drugiego
dnia po przyjeździe chorego od
uzdrowiska;



równoczesne stosowanie w czasie
kuracji kilku różnych zabiegów o silnym
działaniu bodźcowym;



nieuwzględnianie wystarczająco długich
przerw pomiędzy poszczególnym
zabiegami;



stosowanie zabiegów w krótkiej serii;



równoczesne stosowanie kilku różnych
zabiegów w krótkich seriach;



stosowanie pojedynczych różnych
zabiegów, a nie serii jednolitych
zabiegów;



przy wykonywaniu kilku różnych
zabiegów nieprzestrzeganie właściwej
kolejności (dotyczy to również
kinezyterapii);



niepodawanie osobom wykonującym
zabiegi, szczegółowych parametrów
wykonywanych zabiegów;



brak kontroli personelu zabiegowego
pod kątem poprawności wykonywania
zabiegów;



brak prowadzenia codziennych obserwacji

i badania chorego, u którego stosuje się

zabiegi fizykalne podczas całego okresu

jego pobytu w uzdrowisku i nie wprowadzanie

modyfikacji w programie leczenia;



nieuwzględnianie w karcie zabiegowej

obowiązku uczestniczenia kuracjusza

w wykładach i zajęciach praktycznych

z zakresu wychowania zdrowotnego,

które należy do podstawowych zadań

lecznictwa uzdrowiskowego.

Ogólne zasady kwalifikowania chorych do
leczenia uzdrowiskowego

Chory zakwalifikowany do leczenia

uzdrowiskowego musi spełniać trzy warunki:



jego organizm musi mieć wydolność pozwalającą
na obciążenie bodźcami, których źródłem
są stosowane zabiegi, klimat i czynny tryb
życia; musi być w pełni zdolny do samoobsługi;



chory narząd lub układ narządów musi mieć
jeszcze zdolność reagowania na bodźce fizykalne;



chory musi wyrazić chęć współdziałania z lekarzem
w procesie leczenia jego choroby i chęć bycia
leczonym w uzdrowisku.

Przy kierowaniu na leczenie uzdrowiskowe
obowiązuje reguła „ właściwy chory, we
właściwym czasie, do właściwego uzdrowiska”

Dlatego należy brać pod uwagę:



Chorobę podstawową i choroby współistniejące,

okres choroby, stan wydolności ogólnej

i poszczególnych narządów;



Wiek kalendarzowy i wiek biologiczny;



Fazę lub stadium choroby (zaostrzenie, remisja

czy nawrót choroby), tendencje wykazuje

przebieg procesu chorobowego (np.proces

chorobowy postępuje);



Kierunki lecznicze uzdrowiska, oddalenie od

miejsca zamieszkania, warunki klimatyczne,

rodzaj zakładu lecznictwa uzdrowiskowego.

Do wniosku o skierowanie chorego na

leczenie uzdrowiskowe należy załączyć wyniki
wszystkich badań. Oprócz tego we wniosku
należy podać, zależnie od choroby, ocenę
stopnia stopnia wydolności fizycznej,
sprawność układu oddechowego, stadium
zaburzeń krążenia obwodowego oraz w RZS –
ocenę okresu choroby.

Przeciwwskazania do leczenia
uzdrowiskowego

Bezwzględne- obejmują stany chorobowe

wymagające leczenia zachowawczego

lub operacyjnego na oddziałach

specjalistycznych szpitali lub w innych zakładach

lecznictwa zamkniętego ( w tym choroby

psychiczne i niektóre postacie nerwic). Obejmują

również ciężki stan ogólny i znaczny stopień

upośledzenia sprawności organizmu

(zniedołężnienie, całkowite unieruchomienie,

niezdolność do samoobsługi). A także

choroba nowotworowa w okresie do 5 lat

po leczeniu operacyjnym, sztuczny odbyt,

nie gojące się rany, przetoki.

Bezwzględne przeciwwskazania
ogólne stanowią:



Choroby o ostrym przebiegu (ostre stany zapalne,

świeży zawał mięśnia sercowego);



Choroby ze wskazaniami do leczenia

chirurgicznego (np. kamica nerkowa, kamica

pęcherzyka żółciowego);



Żółtaczka niezależnie od przyczyny;



Ogniska zakaźne;



Tętniak serca lub tętnic;



Pełnoobjawowe postacie nadczynności

i niedoczynności tarczycy, niewydolność kory

nadnerczy, wymagające systematycznej

farmakoterapii w warunkach szpitalnych

lub kwalifikujące się do zabiegu operacyjnego;



Cukrzyca w okresie kwasicy lub z daleko

posuniętymi zmianami naczyniowymi;



Nowotwory złośliwe i łagodne;



Stany przednowotworowe;



Skazy krwotoczne ciężkiego stopnia;



Przepuklina ze skłonnościami do uwięźnięcia;



Pęcherzyce;



Choroby psychiczne, psychonerwice, zmiany

charakterologiczne, niedorozwój umysłowy,

otępienie umysłowe;



Padaczka z napadami;



Alkoholizm i narkomania;



Ciąża i okres karmienia;



Wyniszczające choroby układowe;



Przerost gruczołu krokowego z koniecznością

cewnikowania pęcherza moczowego;



Chorzy zniedołężnieli, całkowicie unieruchomieni,

niezdolni do samoobsługi;



Nietrzymanie moczu, kału,owrzodzenie podudzi, przetoki;



Chorzy w ciężki stanie ogólnym, niezdolni do transportu,

wymagający leczenia szpitalnego;



Przeciwwskazania kardiologiczne;



Groźne zaburzenia rytmu, w tym napadowe migotanie

przedsionków w ciągu ostatnich 6 miesięcy;



Nadciśnienie tętnicze 3 stopnia z dwoma lub więcej

czynnikami ryzyka.

Podstawowe założenia uzdrowiskowej
opieki pielęgniarskiej:

1.

Opieka pielęgniarska w zakładach lecznictwa

uzdrowiskowego oparta jest na sprawdzonych

podstawach teoretycznych i doświadczeniach

pielęgniarstwa krajowego i światowego.

2.

Pielęgniarstwo uzdrowiskowe jako integralna

część lecznictwa uzdrowiskowego powołane jest

do realizacji celów i zadań tej części systemu

ochrony zdrowia.

3.

Specyficznym

celem

pielęgnowania

w

uzdrowiskach jest pomaganie kuracjuszom jak

najszybciej zrealizować program profilaktyczno-

rehabilitacyjny i uzyskać jak najkorzystniejsze,

trwałe zmiany w stanie zdrowia i zachowaniach

prozdrowotnych.

4.

Dla realizacji tego celu pielęgniarki zatrudnione

w zakładach uzdrowiskowych, zgodnie z Ustawą

z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki

i położnej (Dz. U. Nr 91, poz. 410) realizują

zadania

pielęgnacyjne,

zapobiegawcze,

diagnostyczne, lecznicze, rehabilitacyjne oraz z

zakresu promocji zdrowia, odpowiednio do potrzeb

pacjentów i kwalifikacji zawodowych

poszczególnych pielęgniarek.

Zadania te, w odniesieniu do pacjentów

w poszczególnych typach zakładów

uzdrowiskowych, są realizowane przez odpowiednio

dobrany zestaw czynności i są rozumiane jako:



zadania diagnostyczne pielęgniarki
to zespół czynności wykonywanych w
celu rozpoznania stanu i problemów
psychofizycznych pacjenta, mających
wpływ

na

przebieg

kuracji

uzdrowiskowej, powrót do zdrowia lub
utrzymanie

pożądanego

poziomu

zdrowia:

wyniki

tych

działań

są

wykorzystywane

do

sformułowania

rozpoznania

pielęgniarskiego

i

planowania opieki jak też do uściślenia i
aktualizowania diagnozy lekarskiej,



zadania

pielęgnacyjne

(opiekuńcze)

w

pielęgniarstwie uzdrowiskowym to zespół czynności
realizowanych w celu: ułatwienia przebiegu procesu
adaptacji do warunków uzdrowiskowych, pomoc
osobom mniej sprawnym w zaspakajaniu potrzeb
egzystencjalnych,

w

realizacji

programu

rehabilitacji, szeroko rozumiane udzielanie wsparcia
psychicznego

w

trudnych

sytuacjach

spowodowanych

chorobą,

leczeniem

czy

czynnikami środowiskowymi, nadzór nad jakością
warunków otoczenia organizowania środowiska
społecznego,



zadania zapobiegawcze, których celem
jest motywowanie pacjentów do przyjęcia
aktywnej postawy w procesie leczenia i
rehabilitacji

uzdrowiskowej

oraz

kształtowanie

racjonalnych

zachowań,

umożliwiających unikanie lub zmniejszenie
czynników

ryzyka

chorób

oraz

zabezpieczenie

przed

rozwojem

i

negatywnymi skutkami chorób,



zadania promujące zdrowie, związane z
upowszechnianiem zdrowego stylu życia,
zachęcaniem i ułatwianiem wykorzystywania
naturalnych

walorów

uzdrowiska

,

kształtowaniem środowiska społecznego,



zadania lecznicze i rehabilitacyjne związane

zwykle z ustalonym przez lekarza programem

leczenia i rehabilitacji uzdrowiskowej, obejmują

także

samodzielne

działania

terapeutyczne

związane z łagodzeniem dolegliwości w przebiegu

kuracji

lub

związanych

z

chorobami

współistniejącymi czy ogólnym stanem pacjenta,

pomoc

pacjentom

o

znacznym

stopniu

niesprawności w realizacji programu rehabilitacji;

pielęgniarki w zakładach uzdrowiskowych są także

przygotowane do podjęcia samodzielnych działań

leczniczych w przypadku nagłego pogorszenia się

stanu zdrowia pacjenta zagrażającego życiu,



zadania organizacyjne zapewniające sprawną i

odpowiedniej jakości realizacje przedstawionych

powyżej zadań, wiążą się także z utrzymaniem

współdziałania z innymi grupami zawodowymi,

sprawnym obiegiem informacji, nabywaniem i

uzupełnianiem kwalifikacji zawodowych, właściwym

wyposażeniem stanowisk pracy itp.

W procesie pielęgnowania pielęgniarka stosuje

holistyczną koncepcję człowieka: traktuje pacjenta

jako

zintegrowaną

jednostkę

ludzką

o

ukształtowanych cechach fizycznych i psychicznych

- dobiera sposoby postępowania skuteczne nie

tylko dla poprawienia stanu fizycznego, ale także

jakości życia duchowego i społecznego jednostki.

Przedmiotem zainteresowania

pielęgniarek uzdrowiskowych jest także
środowisko, w którym pacjent mieszka,
odpoczywa, spożywa posiłki, korzysta z
zabiegów

leczniczych

i

rehabilitacyjnych. Pielęgniarki wpływają
na

kształtowanie

bezpiecznego

otoczenia, w którym pacjent mógłby
osiągnąć najwyższej jakości opiekę i
uzyskać poprawę swojego zdrowia i
jakości życia.

Pielęgniarka interesuje się także środowiskiem

życia i pracy pacjenta, uwzględniając jego

uwarunkowania

w

programie

wychowania

zdrowotnego w formułowaniu zaleceń na okres po

powrocie z uzdrowiska.

Pielęgniarki sprawują opiekę nad

pacjentami/grupą

pacjentów

w

sposób

zorganizowany: systematycznie gromadzą dane

niezbędne

do

prawidłowego

rozpoznania

problemów zdrowotnych (głównie zdolności

pacjentów do samoobsługi) planują opiekę i

realizują ją zgodnie z planem, dokonują analizy i

oceny uzyskanych wyników opieki.

Przebieg i wyniki opieki pielęgniarskiej są

dokumentowane.

Pielęgniarka ponosi indywidualną

odpowiedzialność

za

planowanie,

realizację i wyniki sprawowanej przez
siebie opieki, za działania zlecone innym
osobom oraz przyjęte do realizacji od
innych uprawnionych osób.

Szpitale uzdrowiskowe są to zakłady

lecznictwa uzdrowiskowego przystosowane do
leczenia i rehabilitacji osób kierowanych po
leczeniu

w

oddziałach

specjalistycznych

szpitali i klinik, leczeniu w poradniach
specjalistycznych.

Celem leczenia w szpitalach uzdrowiskowych

jest skrócenie okresu rekonwalescencji i
przygotowanie chorych do czynnego życia w
środowisku

sprzed

choroby.

Polega

na

stopniowym przestawianiu chorego z biernego,
oszczędzającego

reżimu

szpitalnego

na

aktywny trenujący tok postępowania leczniczo-
rehabilitacyjnego, przygotowujący do pełnego,
aktywnego

życia.

Zapewnia

pacjentom

całodobową opiekę lekarską i pielęgniarską.

Sanatoria uzdrowiskowe są to zakłady lecznictwa

uzdrowiskowego, w których prowadzi się leczenie i

rehabilitację osób z przewlekłymi chorobami bez

zaawansowanych zmian narządowych, w okresach

wolnych od zaostrzeń. Pacjenci kierowani do sanatoriów

są na ogół zdolni do samoobsługi, jednakże w tej grupie

mogą

znaleźć

się

osoby

z

trudnościami

w

funkcjonowaniu w nowym środowisku.

Celem postępowania usprawniającego jest nie tylko

poprawa sprawności fizycznej, ale przede wszystkim

nauczenie pacjenta zachowań umożliwiających pełne,

aktywne funkcjonowanie społeczne pomimo istniejącej

choroby przewlekłej.

Opieka pielęgniarska w szpitalu uzdrowiskowym

jest ukierunkowana na pomoc pacjentom w

zrealizowaniu programu leczenia i rehabilitacji,

odzyskaniu utraconych funkcji, osiągnięciu jak

najlepszej jakości życia.

Polega na realizowaniu wszystkich podstawowych

funkcji

pielęgnowania

poprzez:

rozpoznanie

sytuacji zdrowotnej i potrzeb pielęgnacyjnych

pacjentów, zaplanowanie i realizację działań

związanych

z

adaptacją

do

specyficznych

warunków uzdrowiska, zapobieganiem pogorszeniu

się stanu, występowaniu powikłań związanych ze

stosowaniem bodźców uzdrowiskowych, działań

terapeutycznych, rehabilitacyjnych, opiekuńczych i

edukacyjnych

oraz

ocenę

ich

wyników

i

doskonalenie jakości opieki.

W organizacji opieki w zakładach

uzdrowiskowych mogą być zastosowane
te same ogólne standardy opieki przy
uwzględnieniu strategii danego zakładu,
jego

profilu,

a

przede

wszystkim

specyficznych

potrzeb

i

problemów

pielęgnacyjnych leczonych tam pacjentów.

Każdy zakład uzdrowiskowy, opierając się

na przyjętych standardach ogólnych,
powinien opracować własne zakładowe
standardy opieki pielęgniarskiej.