DYSGRAFIA

Grupa K-5

DYSGRAFIA- CO TO TAKIEGO?

•

Dysgrafia (agrafia)-trudności lub niemożność
opanowania umiejętności poprawnej formy pisania,
niski poziom graficzny pisma.

•

Należy do zespołu zaburzeń określanego mianem
dysleksji rozwojowej.

•

Zaburzenia dysgraficzne często występują z
zaburzeniami lateralizacji, motoryki i orientacji
przestrzennej. Spowodowane są
mikrouszkodzeniami części korowej analizatora
wzroku.

JAK ROZPOZNAĆ DYSGRAFIĘ?



Niedokładne odtwarzanie liter



Złe proporcje liter w wyrazie



Brak połączeń liter



Brak należytego odstępu między literami i

wyrazami



Brak równomiernego i jednolitego położenia pisma



Niepoprawne zagęszczenie liter



Litery pisane przez dziecko są koślawe, różnej

wielkości i często lądują na niewłaściwej

wysokości.

PODSTAWĄ DO ROZPOZNANIA DYSLEKSJI ROZWOJOWEJ
MOŻE BYĆ JEJ DEFINICJA OPUBLIKOWANA W 1994 ROKU
PRZEZ MIĘDZYNARODOWE TOWARZYSTWO DYSLEKSJI
IM ORTONA (USA):



Dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu
się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym,
uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się
trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej
odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania
fonologicznego. Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są
zazwyczaj niewspółmierne do wieku oraz innych zdolności
poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności te nie są wynikiem
ogólnego zaburzenia rozwoju ani zaburzeń sensorycznych.
Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trudnościami w odniesieniu
do różnych form komunikacji językowej, często oprócz trudności w
czytaniu dodatkowo pojawiają się poważne trudności w opanowaniu
sprawności w zakresie czynności pisania i poprawnej pisowni.



Praktycznie wszystkie dzieci zaczynające pisać
popełniają tego typu błędy, więc występowanie
ich w pierwszym zeszycie nie stanowi podstawy
do obaw. Problem pojawia się, gdy błędy
utrzymują się mimo upływu czasu.

PRZYCZYNY DYSGRAFII



Wybiórcze opóźnienia rozwoju ruchowego,

emocjonalno-uczuciowego lub procesów

poznawczych



Nieprzystosowanie społeczne. Wiąże się to z

motywacją do nauki-zainteresowanie pismem.



Ogólny poziom intelektualny dziecka



Zaburzenia analizatora wzrokowego (percepcji

wzrokowej)- zaburzenia niektórych funkcji kory

mózgowej



Zaburzenia analizatora słuchowego



Dysgrafia może mieć różny stopień nasilenia objawów –

od najpoważniejszego, gdzie dotknięta nią osoba nie

potrafi narysować prostej linii, do znacznie lżejszego,

gdy ma trudności z przepisywaniem tekstów, bądź

przelaniem własnych myśli na papier. Najogólniej dzieli

się dysgrafię na :

1.

określoną (wynikającą ze słabej koordynacji, zaburzeń

zdolności językowych)

2.

nieokreśloną (spowodowaną przez opóźnienie

umysłowe, zaniedbania w edukacji szkolnej, brak

wskazówek wystarczających do opanowania

umiejętności pisania).



Wyróżnia się również trzy podtypy dysgrafii:

1.

dysgrafia dyslektyczna, kiedy odręczne pismo dziecka jest

niemożliwe od odczytania, robi ono także wiele błędów (w języku

polskim są to głównie błędy wynikające z dosłownego zapisu tego,

co dziecko słyszy, stąd ubezdźwięcznianie głosek i błędy

ortograficzne (np. hlep zamiast chleb), ale potrafi w większym lub

mniejszym stopniu przepisywać tekst;

2.

dysgrafia spowodowana problemami ruchowymi, cechuje się

niewyraźnym pismem, ale bez błędów oraz trudnościami w

przepisywaniu tekstów;

3.

dysgrafia wynikająca z zaburzeń w orientacji przestrzennej, gdy

dziecko pisze niewyraźnie, robi błędy i ma problemy z

przepisywaniem.

ZASADY PRACY Z DZIECKIEM W
SZKOLE, KTÓRE MA DYSGRAFIĘ



1. Nie obniżać ocen za poziom graficzny pisma (unikać krytyki

słownej i na piśmie).



2. Umożliwić nielinearne notowanie na lekcji (mapy myśli).



3. Pozwolić na korzystanie z komputera przy pisaniu prac

domowych.



4. Sprawdzać wiadomości głównie w formie odpytywania ustnego.



5. Stosować urozmaicone ćwiczenia grafomotoryczne i kaligraficzne.



6. W szczególnych przypadkach pozwolić na nagrywanie lekcji na

dyktafon.



7. W wypadku problemu z odczytaniem pracy ucznia, głośnego

odczytania pracy w obecności nauczyciela może dokonać sam uczeń.



8. Pamiętać o tym, że problemy w czytaniu i pisaniu utrudniają

również naukę języków obcych.

UCZEŃ Z DYSLEKSJĄ W SZKOLE



Od małego ćwiczymy rękę
dziecka, aby w przyszłości miało
sprawne palce i odpowiednio
trzymało długopis czy ołówek.

WAŻNE!!!

W pracy z dzieckiem z

dysgrafią najważniejsza

jest systematyczność

LECZENIE DYSGRAFII



Przy leczeniu dysgrafii ważnymi elementami są
zapobieganie, rehabilitacja i kompensacja. Na przykład
wielu problemom można zapobiec za pomocą wczesnego
treningu mięśni, konieczna jest jednak interwencja
specjalisty, który może opracować indywidualne ćwiczenia,
by zwiększyć moc oraz zręczność. Dla wszystkich
dysgrafików ogromną pomoc stanowi pisanie kinestetyczne,
polegające na pisaniu z zamkniętymi oczami lub oddalając
wzrok od pisanego tekstu. Każdą rehabilitację należy
zawsze rozpocząć od samodzielnego pisania liter. Należy
również spowodować, aby uczeń doskonalił znajomość
alfabetu przez wiele dni, a często przez wiele miesięcy

.

PRZYKŁADY PISMA DYSGRAFIKÓW

PRZYKŁADY PISMA DYSGRAFIKÓW



R. Gavin Dysleksja. Teoria i praktyka



J. Levinson, K.E.Lieber Pomóż dziecku z dysgrafią



M.Bogdanowicz Ryzyko dysleksji,dysortografii i dysgrafii



M. Bogdanowicz, A. Adryjanek Uczeń z dysleksją w szkole



A. Balejko Jak pokonać trudności w mówieniu,czytaniu i
pisaniu