Przedsiębiorstwo w
gospodarce
rynkowej
Wykład 2
Dr Jerzy Zamojski
Istota i przedmiot logistyki
Większość autorów początków logistyki dopatruje
się w działaniach wojskowych.
Już cesarz bizantyjski Leontos VI (887-911) odniósł
logistykę do sfery militarnej i pisał, że jest
rzeczą logistyki „żeby żołd był wypłacany,
wojsko odpowiednio uzbrojone i uszeregowane,
wyposażone w działa i sprzęt wojenny; żeby
potrzeby wojska były dostatecznie i w
odpowiednim czasie zaspokajane, a każda
wyprawa wojenna odpowiednio przygotowana,
tzn. przestrzeń i czas odpowiednio obliczone,
obszar oszacowany z uwzględnieniem ruchu
wojsk, a także siły oporu przeciwnika, i zgodnie z
tymi funkcjami należy regulować i porządkować
ruchy i podział własnych sił zbrojnych.”
Istota i przedmiot logistyki (2)
Inni autorzy uważają, że pojęcie logistyki
wprowadził szwajcarski generał w służbie
francuskiej i rosyjskiej – Antoine-Henri
Jomini, Zarys sztuki wojennej, Paryż 1837.
W Polsce pojęcie to wprowadził Wacław
Stankiewicz w książce Logistyka z lat 60.
XX wieku.
Brak jest dotychczas powszechniej definicji
tego pojęcia.
Przegląd definicji (1)
Frederick J. Beier, Krzysztof Rutkowski (SGH):
Przez logistykę rozumie się pojęcie oznaczające
zarządzanie działaniami przemieszczania i
składowania, które mają ułatwić przepływ
produktów z miejsc pochodzenia do miejsc
finalnej konsumpcji, jak również związaną z nimi
informacją w celu zaoferowania klientowi
odpowiedniego poziomu obsługi po rozsądnych
kosztach.
Z tej definicji wynikają trzy zadania dla logistyki:
1.Koordynacja przepływu surowców, materiałów i wyrobów
gotowych do konsumentów;
2.Minimalizacja kosztów tego przepływu;
3.Podporządkowanie działalności logistycznej wymogom
obsługi klienta.
(Źródło: F. J. Beier, K. Rutkowski, Logistyka, SGH, Warszawa 1995)
Przegląd definicji (2)
Marian Sołtysik (AE Kraków):
Logistyka jest dziedziną wiedzy o procesach
logistycznych w gospodarce oraz sztuce
skutecznego zarządzania tymi procesami.
Lechosław Garbarski, Ireneusz Rutkowski, Wojciech
Wrzosek:
Logistykę w szerokim rozumieniu traktujemy jako
zintegrowany system kształtowania i kontroli
procesów fizycznego przepływu towarów oraz ich
informacyjnych uwarunkowań, zmierzających do
osiągnięcia możliwie najkorzystniejszych relacji
między poziomem świadczonych usług (poziom
obsługi odbiorców) a poziomem i strukturą
związanych z tym kosztów.
Przegląd definicji (3)
Trzy podstawowe koncepcje logistyki:
1.
Logistyka w procesie fizycznego przepływu dóbr
materialnych – surowców, materiałów, półfabrykatów,
wyrobów gotowych – w przedsiębiorstwie, a także
między przedsiębiorstwami, oraz przepływy strumieni
informacyjnych odzwierciedlające procesy rzeczowe i
wykorzystywane w sterowaniu tymi procesami;
2.
Logistyka to pewna koncepcja, filozofia
zarządzania procesami realnymi (przepływ dóbr)
oparta na zintegrowanym, systemowym ujęciu tych
procesów;
3.
Logistyka to dziedzina wiedzy ekonomicznej,
badająca prawidłowości i zjawiska przepływu dóbr i
informacji w gospodarce, a także w poszczególnych jej
ogniwach.
Przegląd definicji (4)
Wielu specjalistów nie rozróżnia logistyki, jako sfery
realnej działalności gospodarczej i logistyki, jako
dyscypliny wiedzy ekonomicznej!
Logistyka, jako dziedziną wiedzy ekonomicznej, ma
swój przedmiot zainteresowania, formułuje pewne
zasady i prawidłowości kształtowania procesów
gospodarczych, bada i ocenia przebieg procesów
logistycznych, a przez to uwzględnia wiedzę
ekonomiczną. Jest to dziedzina młoda, a przez to nie
rozwinęła jeszcze w pełni zarówno podstaw
teoretycznych, jak i właściwych sobie metod
badawczych.
Procesy logistyczne – to integracja strumieni
rzeczywistych i informacyjnych, to patrzenie na
procesy gospodarcze przez pryzmat strumieni,
sprawności ich przepływu, a także kosztów, jakie za
soba pociągają.
Przegląd definicji (5)
W pojęciu procesów logistycznych zawiera się także
– jako szczególny aspekt tych procesów – obsługa
klienta, jej poziom, jakość, skuteczność oraz
zadowolenie klienta.
UWAGA!: Pojęcie klienta jest tu traktowane bardzo
szeroko.
Zapasy – występują w różnych ogniwach procesów
przepływu. Ich zasadniczym celem jest
zapewnienie stabilizacji procesów gospodarczych
tzn. nie zakłóconego rytmu zaspokajania potrzeb
konsumpcyjnych i produkcyjnych poszczególnych
podmiotów. Powstawanie i utrzymywanie zapasów
to także integralna część procesów logistycznych.
Przegląd definicji (6)
Infrastruktura procesów logistycznych – to środki
techniczne umożliwiające przepływ produktów,
utrzymywanie zapasów, gromadzenie i przetwarzanie
informacji. Infrastruktura ta powinna zapewnić
odpowiednią szybkość i sprawność przepływu
produktów, ochronę zapasów przed utratą ich
właściwości użytkowych, a także – wykorzystując
masowe potoki informacji – umożliwić racjonalne
sterowanie procesami logistycznymi.
Zalicza się doń:
1. Budynki i budowle magazynowe; 2. środki transportu;
3. maszyny i urządzenia techniczne zapewniające
transport i manipulację załadowczą i wyładowczą; 4.
pewne rodzaje opakowań; 5. środki techniki
obliczeniowej.
Przegląd definicji (7)
Koszty logistyczne – to koszty wynikające z:
przepływu dóbr rzeczowych, utrzymania zapasów,
zaangażowania w nich poważnych kapitałów,
funkcjonowania infrastruktury technicznej. Koszt te
stanowią istotny składnik logistyki, wpływają
bowiem na całokształt ekonomicznej efektywności
procesów gospodarczych.
Redukcja kosztów przepływu i utrzymania zapasów
stanowią jedne z podstawowych zadań
współczesnej logistyki. Koszty te bowiem stanowią
istotny składnik kosztów działalności gospodarczej,
a ich redukcja przez zintegrowane działania
logistyczne staje się istotnym źródłem poprawy
gospodarności podmiotów gospodarczych.
Przegląd definicji (8)
Podstawowe składniki procesów
logistycznych:
1.Fizyczny przepływ dóbr rzeczowych;
2.Procesy informacyjno-decyzyjne;
3.Utrzymanie zapasów rzeczowych;
4.Infrastruktura procesów logistycznych;
5.Koszty logistyczne.
Celem jest zapewnienie właściwej obsługi klienta.
To bowiem warunkuje sukces rynkowy
producenta, umocnienie jego pozycji na rynku i
sprostanie wymaganiom konkurencji.
Przegląd definicji (9)
LOGISTYK
A
Procesy
informacyjno-decyzyjne
Utrzymanie
zapasów
rzeczowych
Koszty logistyczne
Fizyczny przepływ
dóbr rzeczowych
Infrastruktura
procesów logistycznych
Nadrzędne cele
logistyki
Redukcja kosztów
Umocnienie pozycji rynkowej i
sprostanie konkurencji
Zapewnienie właściwego
poziomu obsługi klienta
Przegląd definicji (10)
Podstawowe zadania logistyki:
1.
Usprawnienie zarządzania procesami przepływu
dóbr rzeczowych i w konsekwencji pełne
zaspokojenie materialnych potrzeb uczestników
procesów logistycznych.
2.
Podporządkowanie czynności logistycznych
wymogom obsługi odbiorcy (klienta).
3.
Zwiększenie efektywności przepływu, co się
wyraża przede wszystkim obniżeniem kosztów
przepływu, a ujmując jak najszerzej – kosztów
logistycznych.
Powyższe zadania są równoważne, wzajemnie
powiązane i uwarunkowane.
Przegląd definicji (11)
Sprawność przepływu – dostarczenie dóbr
materialnych kolejnym uczestnikom procesów
gospodarczych, w sposób płynny, z wymaganą
intensywnością, tak aby gromadzone zapasy, jako
stabilizatory tych procesów, umożliwiały zaspokojenie
potrzeb w każdym miejscu, czasie i pożądanej ilości.
Najważniejszą rolę odgrywa tutaj odbiorca-klient,
którym może być podmiot gospodarczy bądź
indywidualny konsument. Odpowiedni poziom obsługi
klienta determinuje zatem organizację procesów
logistycznych.
•
Trzeba nań także patrzeć przez pryzmat
ekonomiczności i racjonalności, co przejawia się
zwłaszcza w kosztach logistycznych. Zapewnienie
sprawności przepływu i właściwej obsługi klientów,
przy minimalizacji ponoszonych kosztów, to
podstawowy cel procesów logistycznych.
Powstanie i rozwój logistyki
W gospodarce pojęcie to pojawiło się w latach 50.
XX wieku, choć oczywiście zjawiska tego typu
występowały już wcześniej.
W Polsce termin ten został upowszechniony
dopiero w latach 80. i 90. XX wieku. Wiele jej
zagadnień (np. sterowanie zapasami) obecne
było w literaturze już wcześniej. Łączono
wówczas logistykę z gospodarką materiałową w
sferze produkcji i obrotu.
W rozwoju logistyki można więc wyodrębnić kilka
etapów ważnych dla rozumienia istoty i teorii
logistyki, oraz wykorzystania jej instrumentów
w procesach praktycznego działania.
Powstanie i rozwój logistyki (2)
Etapy w rozwoju logistyki:
ETAP I: lata 50. Charakteryzuje się
niezintegrowanymi działaniami logistycznymi, nie
opartymi na jednolitej koncepcji. W praktyce
oznaczało to wyodrębnienie samodzielnych,
fragmentarycznych działań w sferach:
• Zakupu (prognozowanie popytu, planowanie
potrzeb, wybór źródeł dostawy, organizacja zakupu,
zapasy);
• Magazynowania (manipulacje transportowe,
składowanie, gospodarka opakowaniami);
• Dystrybucji (obsługa zamówień odbiorców, zapasy
wyrobów gotowych, transport, obsługa klienta).
Brak w nich jednego wyraźnego celu. Brak integracji
w strukturach organizacyjnych przedsiębiorstwa.
Powstanie i rozwój logistyki (3)
Etap II: lata 60. i pocz. 70. Wyodrębniono dwa
podstawowe kierunki działań logistycznych:
1.Fizyczna dystrybucja towarów – czyli
dotarcie z produktem do konsumenta.
Dystrybucja fizyczna wspierała tu marketing,
poprzez dostarczenie towaru dfo klienta we
właściwym czasie i miejscu, we właściwej ilości i
po odpowiedniej, konkurencyjnej cenie.
2.Zarządzanie materiałami (ang. material
management) obejmował sfery zakupu,
manipulacji i magazynowania „na wejściu” do
przedsiębiorstwa. Pojęcie to stopniowo
rozszerzano.
Powstanie i rozwój logistyki (4)
Dziś zarządzanie materiałami obejmuje:
1.
Prognozowanie i planowanie potrzeb
materiałowych;
2.
Wybór źródeł zakupów;
3.
Sterowanie zapasami;
4.
Manipulację i magazynowanie;
5.
Transport zewnętrzny i wewnętrzny oraz transport
związany z zaopatrzeniem stanowiska roboczych.
W Polsce rozwinęła się zaś gospodarka
materiałowa – całokształt procesów
gospodarowania materiałami w sferze produkcji i
obrotu. W ujęciu mikroekonomicznym obejmowała
sfery zaopatrzenia, gospodarowania zapasami
(także wyrobów gotowych), oraz gospodarowanie i
efektywne wykorzystanie materiałów w produkcji.
Powstanie i rozwój logistyki (4)
Zarządzanie materiałami i fizyczna dystrybucja
towarów były jednak traktowane oddzielnie, co
znajdowało swoje odzwierciedlenie w
strukturach organizacyjnych przedsiębiorstw.
Dystrybucja fizyczna wchodziła w zakres
kompetencji działu marketingu, zaś zarządzanie
materiałami – w zakres kompetencji służb
zakupu i produkcji. Zakupy na wejściu często
były organizacyjnie podporządkowane
potrzebom operacyjnego sterowania produkcją
– zintegrowane ze służbami sterowania
produkcją.
Powstanie i rozwój logistyki (5)
Etap III: przełom lat 70/80. Integracyjne
rozumienie procesów logistycznych.
Zdefiniowano ją jako zarządzanie strumieniami
przepływu materiałów i informacji w skali
całego przedsiębiorstwa. Wszystkie procesy,
czynności, zjawiska i funkcje logistyczne
zorientowano w sposób integralny na
osiągnięcie strategicznych celów
przedsiębiorstwa.
• Owo podejście zintegrowane pozwala na
redukcję kosztów i optymalizację działań w
całym łańcuchu przepływu. Chodzi więc, nie o
cząstkowe efekty, ale efekty w całym systemie.
Powstanie i rozwój logistyki (6)
Surowce
Surowce
Materiały
Materiały
Półfabrykat
y
Półfabrykat
y
Opakowani
a
Opakowani
a
Materiały z
importu
Materiały z
importu
Elementy
kooperacyj
ne
Elementy
kooperacyj
ne
Proces
produkcji
Proces
produkcji
Podzespoły
Podzespoły
Roboty w
toku
Roboty w
toku
Pakowanie
Pakowanie
Kompleto-
wanie
Kompleto-
wanie
Wyroby
gotowe
Wyroby
gotowe
Magazynow
a-nie
zapasów
Magazynow
a-nie
zapasów
Skład
Skład
Centrum
dystrybucji
Centrum
dystrybucji
Regionalne
centra
dystrybucji
Regionalne
centra
dystrybucji
Lokalne centra
dystrybucji
Lokalne centra
dystrybucji
K
lie
n
ci
i u
ży
tk
o
w
n
ic
y
ko
ń
co
w
i
Gospodarka
materiałowa
Dystrybucja
Logistyka
Strumienie
rzeczowe
Strumienie
informacji
Powstanie i rozwój logistyki (7)
Etap IV: obejmuje lata 90. Obejmuje procesy przepływu w
skali krajowej i międzynarodowej. Powstało wiele nowych
koncepcji w tym zakresie. Powstały i rozwinęły się centra
usług logistycznych. Wprowadzono zasady Lean
management, outsourcingu itp. Udoskonalono
instrumenty logistyczne, wprowadzono Just-in-Time itp.
Amerykanie wyodrębniają zaś 3 etapy rozwoju
logistyki:
1.Dystrybucja fizyczna – rozproszenie działalności (lata
60.)
2.Stopniowa integracja (lata 80.), obejmująca dwie sfery:
• Zarządzanie materiałami
• dystrybucję fizyczną
3. Całkowita integracja – logistyczny łańcuch dostaw
(2000 r.)
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne
Proces przetwarzania dóbr wymaga odpowiedniej
ilości czasu. Nie zawsze – ze względów
technicznych i organizacyjnych - da się
zorganizować ciągły strumień przepływu między
poszczególnymi podmiotami gospodarczymi.
Często bardziej ekonomiczne jest dostarczanie
transportów partiami większymi, co wymusza
tworzenie zapasów.
Przepływ dóbr rzeczowych – w ujęciu
mikroekonomicznym – jest to przepływ w
podmiocie gospodarczym, czyli
przedsiębiorstwie. Jego złożoność jest
uzależniona od rodzaju przedsiębiorstwa
(usługowe, handlowe, produkcyjne).
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne (2)
Proste procesy przepływu dóbr są w przedsiębiorstwie
handlowym. Można je przedstawić np. tak:
Strumień dostaw
zewnętrznych
Strumień dostaw
zewnętrznych
(zakupu)
(sprzedaży)
Hurtownia
Hurtownia
Zapasy
towarów
Zapasy
towarów
Dwa strumienie zewnętrzne (do dostawcy i od
dostawcy do odbiorców). Przedsiębiorstw
utrzymuje zapasy i manipuluje nimi.
Utrzymywanie zapasów jest wynikiem braku
możliwości synchronizacji dostaw i sprzedaży.
Konieczne jest też kompletowanie asortymentu w
celu utrzymywania stałej gotowości
zaspokojenia potrzeb klientów.
Czasem magazynowanie spełnia funkcje
produkcyjne – np. dojrzewanie produktów.
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne (3)
W przedsiębiorstwach produkcyjnych
procesy przepływu oraz gromadzenia i
utrzymania zapasów są znacznie bardziej
złożone.
Wyróżniamy trzy podstawowe fazy przepływu:
1.Fazę zakupu (zaopatrzenia);
2.Fazę produkcji;
3.Fazę dystrybucji (zbytu).
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne (4)
Centrum
sterowania
przepływem
(kierownictwo
przedsiębiorst
wa)
Faza
zakupu
Faza
zakupu
Faza
produkcji
Faza
produkcji
Faza
dystrybucji
Faza
dystrybucji
Strumienie
dostaw
zewnętrznych
Strumienie
dostaw
zewnętrznych
Strefa działalności przedsiębiorstwa
Fizyczny
przepływ
materiałów
Przepływ
informacji
Przepływ dyspozycji
sterujących
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne (5)
Przez mikroekonomiczne ujęcie procesów
logistycznych rozumie się przede wszystkim
logistykę w przedsiębiorstwie.
Przepływ dóbr – od źródeł ich pozyskania do
finalnego odbiorcy.
Infrastruktura techniczna – środki transportu,
budynki i budowle magazynowe, urządzenia do
składowania i manipulacji, opakowania
transportowe – mające na celu umożliwienie
przepływów.
Logistyka w ujęciu makro – to całokształt
przepływu dóbr materialnych w gospodarce,
wielkość i struktura utrzymania zapasów, a także
infrastruktura techniczna warunkująca procesy
przepływu i utrzymania zapasów.
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne (6)
Procesy informacyjno-decyzyjne – informacje
odzwierciedlają przepływ i stan zasobów
rzeczowych i jednocześnie są wykorzystywane
w sterowaniu procesami przepływu.
Współcześnie przepływ towarów w
przedsiębiorstwie ani w gospodarce nie byłby
możliwy bez aktywnej roli procesów
informacyjnych.
Często te procesy są równoważne fizycznym.
Liczba osób zatrudniona przy procesach
informacyjnych jest często większa od liczby
osób zatrudnionych przy procesach przepływu
dóbr.
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne (7)
Infrastruktura procesów informacyjnych składa się:
1.
Systemu kodowania i identyfikacji dóbr rzeczowych
(surowców, materiałów, wyrobów, towarów);
2.
Dokumentacji przepływu (dowody przyjęcia, wydania,
faktury, dyspozycje, listy przewozowe itp.);
3.
Systemy kodowania dokumentów, kontraktów,
własnych komórek organizacyjnych i stanowisk
pracy;
4.
Systemy obiegu dokumentów, instrukcje lub
wypełnienia;
5.
Przetwarzanie informacji oraz ich grupowanie i
agregowanie w różnych przekrojach czasowych
oraz dla różnych funkcji dyspozycyjno-decyzyjnych;
6.
Techniczne środki emisji, przetwarzania,
gromadzenia i upowszechniania informacji
(komputery, urządzenia peryferyjne, systemy łączności).
Strumienie oraz zasoby rzeczowe i
informacyjne (8)
Część specjalistów za integralną część logistyki uważa
strumienie przepływu pieniądza. Uzasadnia się to ich
integralnym związkiem z procesami zakupu i sprzedaży.
Przepływ strumieni
pieniężnych
dotyczy oczywiście
tylko tych
elementów, które
są ściśle związane
z logistyką. Nie jest
to więc ogół
zagadnień
finansowych w
przedsiębiorstwie
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki
Logistyka mikroekonomiczna – to przede
wszystkim logistyka podmiotu gospodarczego,
logistyka w przedsiębiorstwie.
Treść procesów logistycznych w przedsiębiorstwie
jest wyrażana przede wszystkim przez przedmiot
działalności i stopień złożoności realizowanych
procesów gospodarczych. Jest to zależność wprost
proporcjonalna. Im bardziej złożone procesy
gospodarcze tym bardziej złożona logistyka.
Przedsiębiorstwo, niezależnie od jego skali, ma
podobne cele. W warunkach gospodarki rynkowej
celem jest uzyskanie nadwyżki przychodów nad
ponoszonymi kosztami, czyli osiąganie zysku.
Całość procesów gospodarczych w
przedsiębiorstwie, w tym procesy logistyczne, jest
podporządkowana temu celowi.
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki (2)
Procesy logistyczne – można rozciągnąć na wiele
różnych sfer działalności, w których występują
strumienie, zasoby i infrastruktura typowa dla
procesów logistycznych (np. jednostka wojskowa,
szpital, szkoła, inne instytucje społeczne. W ich
przypadku procesy logistyczne służą jednak
temu, żeby owe podmioty mogły spełniać swoje
funkcje. Nie są nimi produkty i usługi materialne.
Logistyka przedsiębiorstwa ma jedną specyficzną
cechę. Strumienie przepływów realnych
mają w nich charakter otwarty. Można w nich
wyodrębnić strumienie dopływu i odpływu.
W podmiotach gospodarczych nie będących
przedsiębiorstwami w zasadzie mamy do
czynienia tylko ze strumieniami wejścia. Na
wyjściu zaś znajduje się specyficzna forma usługi.
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki (3)
Logistyka makroekonomiczna
(makrologistyka) to całokształt procesów
logistycznych rozpatrywanych w szerszej skali
gospodarki krajowej.
W literaturze wyodrębnia się szczebel pośredni
mezologistykę obejmującą branże i działy
gospodarki narodowej.
Wyróżnia się także eurologistykę czyli
rozpatrywanie zjawisk logistycznych w skali
kontynentu europejskiego.
Istnieje też logistyka globalna.
Tworzy się swego rodzaju piramida logistyki.
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki (4)
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki (5)
Makroekonomiczne ujęcie procesów
logistycznych to przede wszystkim modelowe
odwzorowanie realnych strumieni przepływu dóbr w
gospodarce od źródeł ich pozyskania z przyrody
przez kolejne fazy przetwórstwa aż do końcowych
ogniw popytu finalnego: konsupcyjnego i
inwestycyjnego.
Z całokształtu przepływu dóbr w gospodarce można
umownie wyodrębnić kilka podstawowych faz:
Faza I: obejmuje pozyskanie surowców z przyrody i ich
produkcyjne zagospodarowanie. Dotyczy ona
przemysłu wydobywczego, rolnictwa, leśnictwa oraz
rybołówstwa. Produktem tej fazy są surowce
pierwotne, które w większości przypadków ulegają
dalszemu przetworzeniu w kolejnych fazach. Mamy
tu do czynienia z procesami przepływu surowców i
gromadzenia wyrobów gotowych.
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki (4)
Faza II: obejmuje procesy przetwarzania surowców w
materiały i półfabrykaty o różnym stopniu
przetworzenia i uszlachetnienia. Typowe gałęzie w tej
fazie to hutnictwo żelaza i stali, metali nieżelaznych,
niektóre branże przemysłu metalowego,
chemicznego, drzewnego. Fazę tę charakteryzuje
rozwinięty system procesów logistycznych. Procesy
przebiegają zarówno bezpośrednio między
producentami jak i poprzez pośredników
handlowych. We wszystkich ogniwach są zaś
utrzymywane zapasy. Infrastruktura procesów
logistycznych jest rozwinięta, gdyż tę fazę cechuje
masowość i szeroki asortyment materiałów
powszechnie stosowanych w gospodarce. Również
procesy magazynowe wymagają rozwiniętej
infrastruktury technicznej.
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki (5)
Faza III: obejmuje przetwórcze gałęzie przemysłu. Materiały
oraz półfabrykaty są przetwarzane w wyroby popytu
finalnego o przeznaczeniu konsumpcyjnym i
inwestycyjnym. Do tej fazy możemy zaliczyć także
budownictwo i handel. Procesy logistyczne charakteryzuje
masowość przepływu, rozwinięta struktura
asortymentowa, utrzymywanie zapasów we wszystkich
podstawowych rodzajach, rozwinięta infrastruktura
techniczna, magazynowa, manipulacji, transportu itp.
Faza IV: obejmuje przedsiębiorstwa handlu środkami
produkcji i konsumpcji: hurtowe i detaliczne, łączące
funkcje hurtu i detalu, a także inne wyspecjalizowane
podmioty np. przedsiębiorstwa pośrednictwa handlowego,
usług, specjalistyczne przedsiębiorstwa transportowe.
Podstawowymi składnikami logistyki w tej fazie są:
przepływ dóbr rzeczowych, utrzymywanie zapasów i
infrastruktura logistyczna.
Mikro i makroekonomiczne podejście do
logistyki (6)
Faza V: obejmuje eksploatację środków pracy i
artykułów konsumpcyjnych trwałego użytku. W
tej fazie procesów gospodarczych są potrzebne
określone środki materiałowe (zwłaszcza części
zamienne, paliwo, energia) oraz rozwinięta
infrastruktura logistyczna.
Można też umownie wydzielić Fazę VI, czyli
zagospodarowanie powstających w każdej
fazie odpadów: produkcyjnych,
poamortyzacyjnych, pokonsumpcyjnych.
Można tę fazę wkomponować również w każdą
z faz poprzednich.
Strumienie przepływu dóbr w
gospodarce
P
rz
y
ro
d
a
D
o
s
ta
w
y
m
a
s
o
w
e
Tr
a
n
s
p
o
r
t
Tr
a
n
s
p
o
r
t
Tr
a
n
s
p
o
r
t
D
y
s
tr
y
b
u
c
ja
p
ie
rw
o
tn
a
L
o
k
a
ln
y
tr
a
n
s
p
o
rt
K
lie
n
t,
in
w
e
st
o
r
M
a
g
a
zy
n
o
w
a
n
ie
Z
a
p
a
sy
w
y
ro
b
ó
w
g
o
to
w
y
ch
Z
a
p
a
sy
p
ro
d
u
k
cj
i
w
to
ku
Pr
o
d
u
kc
ja
Z
a
p
a
sy
m
a
te
ri
a
łó
w
D
o
st
a
w
cy
Strumień
materiałów
Marketing
Marketing
Marketingiem określa się sposób działania na
rynku, polegający na wykorzystaniu zespołu
zintegrowanych instrumentów i czynności
mających na celu poznanie oraz kształtowanie
potrzeb odbiorców towarów i usług.
Przedsiębiorstwa mogą stosować w swej działalności
dwie orientacje:
Produktową – kierunkującą działania firmy
głównie na zagadnienia produkcyjne;
Marketingową – będącą przeciwieństwem
tradycyjnej orientacji produkcyjnej i wykorzystującą
różnorodne powiązane ze sobą działania
marketingowe, tzw. Marketing-mix, które są
środkami działania do osiągnięcia celów rynkowych.
Marketing (2)
Orientacja produktowa – charakteryzuje się
tym, że decydujące znaczenie w działalności
przedsiębiorstwa mają kwestie produkcyjno-
zaopatrzeniowe. Powiązanie z rynkiem
sprzedaży nie jest istotne, a sygnały rynkowe
nie są niezbędne do funkcjonowania firmy.
Orientacja marketingowa – oznacza, że
przedsiębiorstwo podejmując decyzje
dotyczące rozwoju, kieruje się informacjami z
rynku, na którym funkcjonuje lub też chce
działać. W badaniach rynku istotne są badania
dotyczące popytu.
Marketing (3)
Techniki prognozowania popytu:
• Tendencji rozwojowej (ustalenie trendów);
• Poziomu konsumpcji;
• Finalnego zastosowania wyrobu;
• Regresji;
• Wskaźnika wiodącego.
Całość należy uzupełnić analizą wrażliwości, aby
ograniczyć ryzyko popełnienia błędu.
Na tej podstawie opracowuje się strategię
marketingu.
Marketing (4)
Segmentacją rynku określa się podział
rynku według określonego kryterium na
jednorodne grupy konsumentów
(segmenty rynku), które wyznaczają dla
przedsiębiorstwa obszar działania i
stanowią punkt odniesienia przy
formułowaniu programu działania.
Kryteria segmentacji odnoszące się do
konsumentów:
Kryteria społeczno-ekonomiczne;
Kryteria demograficzne;
Kryteria psychograficzne.
Marketing (5)
Kryteria społeczno-ekonomiczne obejmują cechy
konsumentów bądź sytuacje w jakich się oni znajdują
np. dochody, zawody, wykształcenie, przynależność do
określonej grupy społecznej.
Zalicza się doń także kryteria geograficzne: położenie
geograficzne segmentu, wielkość regionu, liczbę
ludności, gęstość zaludnienia itp.
Do grupy kryteriów demograficznych zalicza się wiek,
płeć, wielkość rodziny, status rodziny, narodowość
konsumentów itp.
Kryteria psychograficzne obejmują wiele zmiennych
związanych z:
Aktywnością konsumentów (praca zawodowa, hobby,
kultura, urlop, rozrywka, sport itp.).
Zainteresowaniami konsumentów (rodzina, dom,
posada, sąsiedztwo, moda, żywienie itp.);
Opiniami konsumentów (o sobie samych, o sprawach
społecznych, politycznych, o interesach, o gospodarce,
o przyszłości itp.).
Marketing (6)
Kryteria segmentacji rynku odnoszące się do
produktu (sytuacji i zakupu):
Kryteria związane ze wzorami konsumpcji;
Kryteria dotyczące warunków zakupu;
Kryteria uwypuklające oferowane przez produkt
korzyści.
Segmentacja rynku dóbr zaopatrzeniowych:
Kryteria związane z charakterystyką
klienta/użytkownika (w tym: lokalizacja odbiorców,
ilość odbiorców, branża, lojalność odbiorców);
Kryteria związane z charakterystyką produktu (w
tym: dostrzeganie głównych korzyści,
częstotliwość i wielkośc dokonywanych zakupów,
zysk przypadający na jednostkę zasobów).
Marketing (7)
Procedura opracowania segmentacji rynku
obejmuje następujące etapy:
I. Szerokie zdefiniowanie segmentowanego
rynku;
II. Sformułowanie listy potrzeb potencjalnych
nabywców;
III. Zdefiniowanie segmentów poprzez tworzenie
kombinacji potrzeb zaspokajanych na danym
rynku;
IV. Wyodrębnienie i usunięcie cech wspólnych;
V. Pogłębioną charakterystykę poszczególnych
segmentów;
VI. Określenie relatywnej wielkości segmentów.
Marketing (8)
Poprawne wyodrębnienie segmentu rynku
powinno posiadać następujące cechy:
Umożliwiać uzyskanie niezbędnych informacji o
poszczególnych cechach konsumentów
odróżniających ich od całego rynku (mierzalność);
Być na tyle rozległy, aby uzasadnić zastosowanie
indywidualnej strategii marketingowej
(rozległość);
Być dostępnym przez umożliwienie efektywnego
stosowania instrumentów marketingowych, w tym
głównie związanych z dystrybucją i aktywizacją
sprzedaży (dostępność):
Odzwierciedlać prawdopodobieństwo pozytywnej
reakcji konsumentów na odpowiednio
przygotowaną strukturę marketingu-mix
(wrażliwość).
Marketing (9)
Przedsiębiorstwo działające zgodnie z koncepcją
marketingową ma do dyspozycji cztery
instrumenty, czyli grupy działań marketingowych.
Są to:
Produkt, który powinien być dostosowany do
zbadanych poprzednio potrzeb nabywców,
Cenę, po której produkt jest sprzedawany;
Kanały dystrybucji, którymi produkt dociera do
końcowych nabywców;
Promocję, czyli różnego rodzaju działania
informacyjne, nakłaniające do zakupu produktów
firmy i tworzące odpowiedni obraz
przedsiębiorstwa w jego otoczeniu.
Produkt, jako element marketingu jest agregatem
pewnych właściwości, wśród których duże
znaczenie mają: funkcjonalność i wydajność.
Marketing (10)
Funkcje dodatkowe produktu – są odzwierciedleniem
relacji zachodzących między produktem a
użytkownikiem produktu. Należą do nich: estetyka,
wygoda i bezpieczeństwo użytkowania.
Opakowanie – w marketingu spełnia funkcję
prezentacji oraz identyfikacji produktu. Powinno
przyciągać uwagę konsumenta oraz kojarzyć się z
danym produktem. Ważną jego funkcją jest
wyróżnienie produktu na tle innych produktów
oferowanych przez konkurentów. Opakowanie
spełnia również funkcje promocyjno-reklamowe.
Oznakowanie produktu – obejmuje ono:
Nazwę produktu wraz z towarzyszącymi jej
informacjami o jego właściwościach oraz sposobie
użytkowania;
Markę produktu.
Marketing (11)
Marka produktu – rozumie się przez nią nazwę,
termon, symbol, wzór lub ich kombinację
umożliwiającą identyfikację produktów
przedsiębiorstwa i ich wyróżnienie wśród
konkurencji. Marki mogą być nadawane przez
producentów lub dystrybutorów.
Wyróżniamy cztery rodzaje nazw marek:
1. Markę indywidualną (każdy produkt w
przedsiębiorstwie ma swoją);
2. Markę zbiorową (jedna marka
przedsiębiorstwa dla wszystkich produktów);
3. Markę wydzieloną (różne marki dla różnych
kategorii produktów);
4. Markę kombinowaną (nazwa firmy powiązana
z indywidualną marką produktu).
Marketing (12)
Opracowanie strategii produktu obejmuje
przede wszystkim:
Kształtowanie funkcji produktu i jego
wyposażenia (opakowania, oznakowania);
Wybór i podejmowanie działań związanych z
produktem (jego funkcją i wyposażeniem);
Wprowadzenie nowego produktu na rynek;
Kształtowanie struktury asortymentowej
produktów.
W analizie strategicznej wykorzystuje się tzw.
Cykl życia produktu (omówiony wcześniej).
Marketing (13)
Według Harvard Business School, w zakresie
produktów należy kierować się czterema
zasadami:
1.
Wytwarzać produkt, którego „nikt nie ma”;
2.
Który wszyscy potrzebują;
3.
Wycenić go tak, aby się sprzedał;
4.
Wyceniać dla zysku.
Drugim elementem strategii marketingowej jest ustalenie
ceny. Można tego dokonać na dwa sposoby:
1.
Strategia ceny wg orientacji na rynek – polega na
rozpoczęciu sprzedaży przy niskich cenach
zapewniających duży popyt, przy czym zakłada się
zmniejszenie kosztów produkcji ze wzrostem skali
produkcji (krzywa doświadczenia);
2.
Przy cyklicznym ustalaniu cen – zakłada się, że
produkt posiada kilka faz popytu: wstępną, wzrostu,
szczytową i regresu. Stosownie do tych cyklli ustala się
ceny, przy czym z racji nowości można wejść na rynek
przy stosunkowo wysokich cenach.
Marketing (14)
Niektórzy autorzy (np. Strategor) wyróżniają następujące
strategie cen:
1. Strategia dampingu – chcąc wprowadzić na rynek nowy
produkt, szybko zwiększyć jego sprzedaż oraz w pełni
wykorzystać efekt doświadczenia, przedsiębiorstwo może
w pierwszym okresie pójść na ryzyko strat z nadzieją, że
zmniejszające się koszty spowodują stopniowe dojście do
satysfakcjonującego je poziomu i opłacalności produkcji.
Strategia taka wymaga jednak w okresie początkowym
ustalenia ceny na poziomie konkurencyjnym wobec
wszystkich istniejących produktów.
2. Strategia dominacji – którą mogą stosować tylko
przedsiębiorstwa dominujące w danym sektorze. Polega
ona na jednoczesnym obniżeniu ceny w ślad za spadkiem
kosztów produkcji. Przedsiębiorstwo stosujące tę strategię
przejmuje inicjatywę rynkową i określa ceny, narzucając je
konkurentom. Utrzymując stałą marżę zysku, utrudnia
wejście do sektora nowym konkurentom i eliminuje z rynku
przedsiębiorstwa od siebie słabsze.
Marketing (15)
3. Strategia parasola – polegająca na tym, że
przedsiębiorstwo zamiast obniżać cenę wraz ze
zmniejszaniem się kosztów produkcji, w pierwszym
okresie utrzymuje cenę wysoką, tworząc w ten sposób
swoisty parasol cenowy. Umożliwia to w okresie
początkowym osiągnięcie wysokiej marży zysku i
zapewnia szybki zwrot zainwestowanego kapitału. Nie da
się jednak stosować tej strategii w warunkach wojny
cenowej.
4. Strategia przechwycenia – umożliwiająca
przedsiębiorstwom znajdującym się na niekorzystnych
pozycjach wyjściowych zwiększenie ich udziałów w rynku
i doścignięcie liderów sektora. Aby uchwycić część
rynku, przedsiębiorstwo w pewnym momencie decyduje
się na sprzedawanie swoich produktów po cenach
niższych od cen konkurentów, a nawet niższych niż
koszty własnej produkcji.
Marketing (16)
5. Strategia porzucenia – którą stosują
przedsiębiorstwa o słabej pozycji
konkurencyjnej. Postanawiają one w pewnym
momencie stopniowo wycofywać się z rynku, a
jednocześnie wyciągnąć z niego ile się jeszcze
da, by przynajmniej częściowo zwrócił się im
zainwestowany kapitał.
Marketing (17)
Dystrybucja – oznacza rozprowadzenie towarów od
producenta do nabywców we właściwym miejscu i
czasie za pomocą kanałów dystrybucji. Wyróżnia się
następujące kanały dystrybucji:
Konwencjonalne;
Zintegrowane pionowo (administrowane,
kontrolowani i korporacyjne).
Cechą charakterystyczną kanałów
konwencjonalnych jest to, że każde następne
ogniwo na drodze przepływu produktu jest finalnym
odbiorcą dla ogniwa poprzedniego. W ten sposób
główna uwaga przedsiębiorstw jest koncentrowana
na pierwszym dla nich ogniwie kanału dystrybucji
oraz na ograniczeniu odpowiedzialności do momentu
wyjścia produktu z magazynu przedsiębiorstwa.
Marketing (18)
Kanały administrowane - powstają w wyniku
nadrzędności ekonomicznej lub administracyjnej
jednego podmiotu gospodarczego nad innym.
Kanały takie są tworzone przez podmioty, które
mają formalną niezależność prawną, ale ich
działalność jest koordynowana przez podmiot
występujący w pozycji nadrzędnej.
Kanały kontraktowe – powstają w wyniku
powiązania niezależnych podmiotów
gospodarczych za pośrednictwem umów:
zrzeszenia, komisu, kontraktacji, joint ventures,
leasingowej, franchisingowej, patronackiej lub
spółkowej. Wybierając konkretny rodzaj umowy,
podmioty tworzą dany kanał kontraktowy określają
zakres wspólnego działania i wzajemne zależności.
Marketing (19)
Kanał korporacyjny – powstaje wtedy, gdy
kolejne szczeble produkcji i obrotu zostają
podporządkowane ekonomicznie i prawnie
jednemu kierownictwu przez uruchomienie
własnego aparatu sprzedaży lub przejmowanie
tytułu własności podmiotów objętych
integracją.
Marketing (20)
Wybór kanałów dystrybucji odnosi się do trzech typów
decyzji:
1.
Adaptacja kanałów – gdy przedsiębiorstwo decyduje się
na wykorzystywanie istniejących w praktyce kanałów
dystrybucji;
2.
Modyfikacji kanałów – gdy przedsiębiorstwo w wyniku
przeprowadzonej oceny dokonuje zmian w funkcjonujących
kanałach dystrybucji w całym cyklu życia produktów;
3.
Kreowania kanałów – gdy przedsiębiorstwo kształtuje
nowe kanały.
Wspomaganie podmiotów gospodarczych w procesie
tworzenia systemu instrumentów i dałań marketingowych
w sferze obsługi rynku może prowadzić do wykształcenia
się podmiotów wiodących, które pełnią funkcje
integratorów kanałów dystrybucji. Za podmiot
najbardziej predestynowany do pełnienia funkcji
integratora kanału dystrybucji uznaje się najczęściej
producenta.
Marketing (21)
Z punktu widzenia stopnia intensywności
dystrybucji towarów można wyróżnić:
Dystrybucję intensywną (dotyczy całego rynku,
na którym przedsiębiorstwo zamierza sprzedawać
towary i wszystkich sklepów, w których
konsumenci są skłonni je nabywać. Odnosi się ona
do dużej liczby sklepów bez względu na ich typ);
Dystrybucję selektywną (polega na
doprowadzeniu towarów do konsumenta przez
ograniczoną, specjalnie wybraną liczbę
pośredników działających na danym rynku);
Dystrybucję wyłączną (to skrajny przypadek
dystrybucji selektywnej. Polega na sprzedaży
danych produktów wyłacznie przez jeden punkt
sprzedaży (lub przedsiębiorstwo) na danym
terenie).
Marketing (22)
Ze względu na formy organizacyjne dystrybucji
wyróżnia się handel detaliczny i hurtowy.
Podstawowymi organizacjami wykonującymi
handel hurtowy są:
Samodzielni pośrednicy (kupcy-hurtownicy);
Przedstawicielstwa handlowe;
Oddziały i biura zbytu lub zakupu
przedsiębiorstw produkcyjnych lub
handlowych.
Marketing (23)
Do samodzielnych pośredników można zaliczyć tych
hurtowników, którzy dokonują operacji na własny
rachunek i własne ryzyko. Wyróżnia się dwa typy
samodzielnych pośredników:
1. Hurtownicy wykonujący czynności hurtowe w
pełnym zakresie;
2. Hurtownicy wykonujący czynności hurtowe w
niepełnym zakresie.
Działalność hurtowa jest prowadzona także za
pośrednictwem zorganizowanych rynków, na
których dochodzi do transakcji między wieloma
sprzedawcami i nabywcami. Podstawowymi
formami zorganizowanych rynków handlu
hurtowego są: giełdy towarowe, aukcje,
przetargi, targi i wystawy, centra handlu
hurtowego.
Marketing (24)
W zakresie promocji przedsiębiorstwa mają do
dyspozycji następujące narzędzia:
Reklamę (to jest formę promocji o charakterze
pośrednim, (bezosobowym), której przedmiotem
jest konkretny produkt lub usługa);
Akwizycję (to jest sprzedaż osobistą,
polegającą na osobistym kontaktowaniu się
przedstawiciela przedsiębiorstwa-producenta
lub sprzedawcy z potencjalnym nabywcą);
Public Relations (czyli działania promocyjne,
których celem jest tworzenie i utrzymanie
zaufania do przedsiębiorstwa w otoczeniu, w
jakim ono funkcjonuje);
Marketing (25)
Promocja uzupełniająca (czyli różnego
rodzaju działania wobec końcowych nabywców
i pośredników handlowych, jak np. próbki,
konkursy, degustacje, pokazy);
Sponsoring (który polega na finansowaniu
instytucji, osób lub imprez sportowych,
kulturalnych, społecznych i wykorzystaniu tego
faktu dla promocji firmy – sponsora).
Zestaw decyzji promocyjnych powinien być tak
dobrany aby uzyskać najlepszą skuteczność
oddziaływania.
Finanse
Finanse
Funkcja finansów obejmuje całokształt działań
związanych z gromadzeniem i wydatkowaniem zasobów
pieniężnych przez przedsiębiorstwo, czyli obsługą
pieniężną (finansową) jego działalności bieżącej i
rozwoju.
Zarządzanie finansami przedsiębiorstwa obejmuje
następujące główne dziedziny:
1. Analiza sytuacji finansowej przedsiębiorstwa:
–
Wyniki finansowe (zyski i straty);
–
Płynność finansowa (zdolność do terminowego regulowania
wszelkich zobowiązań pieniężnych);
–
Intensywność wykorzystania składników majątku
obrotowego (środki pieniężne, należności, zapasy);
–
Intensywność wykorzystania majątku trwałego (budynki,
maszyny, urządzenia, środki transportowe itp.);
–
Intensywność wykorzystania kapitału (bieżące
zobowiązania, średnio i długoterminowe zadłużenia kapitałów
własnych wraz z zyskami niezrealizowanymi i wszelkiego
rodzaju rezerwami).
Finanse (2)
2. Planowanie finansowe długo, średnio i
krótkoterminowe oraz bieżące:
–
Planowanie na dłuższy okres obejmuje ocenę
finansowej efektywności programów rozwojowych
przedsiębiorstwa oraz znajdowanie najbardziej
korzystnych metod finansowania realizacji tych
planów rozwojowych, przy wykorzystaniu kapitałów
własnych i obcych.
–
Planowanie na krótsze okresy dotyczy kształtowania
aktywów obrotowych na optymalnym poziomie i
doboru najbardziej korzystnych dla przedsiębiorstwa
źródeł finansowania tych aktywów. Istotny składnik
krótkookresowego planowania finansowego stanowi
bilans pieniężny, który ma zapewnić przedsiębiorstwu
zachowanie płynności finansowej przez synchronizację
terminów osiągania przychodów i realizacji wydatków.
Finanse (3)
3. Zarządzanie aktywami przedsiębiorstwa –
oznacza realizację określonych planów
finansowych, prowadzoną w sposób elastyczny
z uwzględnieniem faktycznych warunków
gospodarowania, które mogą różnić się od
przewidywanych w planach. Chodzi tu więc o
operatywne decyzje dotyczące:
–
Zasobów pieniądza (gotówki w kasie i depozytów
na rynkach bankowych w powiązaniu z rezerwami
płynności – łatwo zbywalne papiery wartościowe, nie
wykorzystane linie i limity kredytowe);
–
Należności od odbiorców (zasad sprzedaży na
kredyt, ustalenia terminów płatności itd.).
–
Utrzymania zapasów wszelkiego rodzaju i
innych aktywów.
Finanse (4)
4. Regulowanie finansowania
przedsiębiorstwa (w oparciu o ustalone
plany finansowe, przy dostosowaniu się do
powstających różnego rodzaju
nieprzewidzianych okoliczności).
Finanse (5)
Rachunkowość – podstawowy system realizacji funkcji
finansowych. Jest to system odzwierciedlający w
mierniku pieniężnym sytuację majątkową i finansową
jednostek gospodarczych oraz ujmujący zachodzące
w nich zjawiska i procesy gospodarcze. Wyróżnia się:
–
Rachunkowość finansową (koncentruje się na pomiarze
zysku i zachowaniu kapitału podmiotu gospodarczego,
które znajdują wyraz w sprawozdawczości finansowej);
–
Rachunkowość zarządcza (ukierunkowana
prospektywnie i wiąże się z gromadzeniem i klasyfikacją,
agregacją, analizą i przedstawieniem informacji
finansowych i niefinansowych, wspomagających
menedżerów w podejmowaniu decyzji i w procesie
kontroli).
Podstawową funkcją rachunkowości jest funkcja
informacyjna.
Finanse (6)
Szczególne funkcje rachunkowości to:
Funkcja sprawozdawcza (polegająca na sporządzeniu
zestawień i sprawozdań dostosowanych do potrzeb
odbiorców zewnętrznych i wewnętrznych);
Funkcja dowodowa (związana z wykorzystaniem
urządzeń księgowych jako dowodu w ewentualnych
procesach sądowych);
Funkcja optymalizacyjna (wyrażająca się
stworzeniem podstaw dokonywania wyborów
decyzyjnych i kształtowania przyszłej działalności
gospodarczej);
Funkcja kontrolna (w sensie: ochrony majątku przed
nadużyciami, ochrony wierzycieli oraz oceny
rzeczywistej sytuacji gospodarczej);
Funkcja analityczne (dotycząca badania i interpretacji
informacji z rachunkowości w różnych przekrojach w
celu ustalenia powiązań przyczynowo-skutkowych).
Zasady prawidłowej rachunkowości według
Międzynarodowego Standardu
Rachunkowości nr 1
Lp Nazwa zasady Charakterystyka
1.
Zasada
kontynuacji
działalności
Zakłada się, że przedsiębiorstwo będzie prowadziło działalność w dającej się
przewidzieć przyszłości w nie zmienionym istotnie zakresie.
2.
Zasada
ciągłości
Stosowane zasady rachunkowości (ewidencji, rozliczenia, grupowania, prezentacji)
muszą być identyczne w różnych okresach, a ewentualne zmiany powinny być
uzasadniane z podaniem ich skutków.
3.
Zasada
memoriałowa
Przychody i koszty należy przypisać do kresów, których dotyczą, niezależnie od
momentu wpływu gotówki lub dokonania zapłaty.
4.
Zasada
ostrożności
(ostrożnej
wyceny)
Wycena aktywów i pasywów jednostki musi być dokonywana tak, aby nie został
zniekształcony wynik finansowy.
5.
Zasada
wyższości treści
nad formą
Operacje gospodarcze muszą być wykazane zgodnie z ich treścią i prawdą
materialną, nawet jeżeli forma będzie odbiegać od powszechnie przyjętych
rozwiązań.
6.
Zasada
istotności
W sprawozdaniach muszą być wykazywane wszystkie pozycje, które mają istotne
znaczenie dla oceny jednostki i zdarzeń gospodarczych oraz dla podejmowania
decyzji.
7.
Zasada
periodyzacji
Operacje gospodarcze muszą być ujmowane wedle ściśle ustalonych okresów z
możliwością porównań z okresem wcześniejszym (rok obrotowy, okresy
sprawozdawcze).
Finanse (8)
Operacje gospodarcze wywołujące zmianę w
bilansie dzielimy na:
1.
Operacje gospodarcze wywołujące zmianę
tylko po stronie aktywów (przy czym jeden
składnik aktywów zwiększa się, a inny
zmniejsza o wartość operacji. W wyniku tego
typu operacji ogólna suma bilansowa nie ulega
zmianie);
2.
Operacje gospodarcze wywołujące zmiany
tylko po stronie pasywów (przy czym jeden
składnik pasywów zwiększa się, a inny
zmniejsza się o wartość operacji. Ten typ
operacji również nie powoduje zmiany ogólnej
sumy bilansowej);
Finanse (9)
3. Operacje wywołujące zwiększenie jednego
składnika aktywów z równoczesnym
zwiększeniem jednego składnika pasywów (co
wywołuje wzrost sumy bilansowej o wartość
operacji);
4. Operacje wywołujące zmniejszenie jednego
składnika aktywów z równoczesnym
zmniejszeniem jednego składnika pasywów
(co powoduje zmniejszenie ogólnej sumy bilansowej
o wartość operacji).
Zasada podwójnego zapisu – wyraża się tym, że
ogólna suma aktywów przedsiębiorstwa jest zawsze
równa ogólnej sumie pasywów tego
przedsiębiorstwa.
Finanse (10)
Konto – podstawowe urządzenie ewidencji
księgowej służące do rejestracji jednorodnych
operacji gospodarczych w wyrażeniu
pieniężnym.
Każde konto zawiera następujące elementy:
Nazwa konta (która wyróżnia dane konto
spośród innych kont i określa jakie operacje
będą na danym koncie ewidencjonowane oraz
symbol cyfrowy konta);
Dane identyfikacyjne operacji (data zapisu,
numer i rodzaj dowodu, który jest podstawą
księgowania, treść operacji);
Dane wartościowe operacji (kwota operacji).
Finanse (11)
Księgowanie operacji gospodarczych nie może
powodować naruszenia równowagi bilansowej.
W związku z zasadą podwójnego zapisu, każda
operacja musi być ujęta:
Na co najmniej dwóch kontach (podwójny zapis);
Na jednym koncie po stronie Winien, a na
drugim po stronie Ma, czyli po przeciwnych
stronach (dwustronny zapis);
W identycznej wysokości na obu kontach
(identyczny zapis).
Zapisywane na danym koncie operacje
gospodarcze podlegają okresowemu
sumowaniu, tworząc obroty konta.
Finanse (12)
Saldo konta – różnica między obrotami konta;
Saldo debetowe – jeśli obrót debetowy jest
większy od kredytowego;
Saldo kredytowe – jeśli obrót kredytowy jest
większy od debetowego.
Saldo początkowe – to saldo, którym
rozpoczyna się dany okres sprawozdawczy;
Saldo końcowe – to saldo ustalane na koniec
danego okresu sprawozdawczego.
Konta bilansowe – służą do ewidencji
księgowej aktywów i pasywów.
Konta wynikowe – służą do ewidencji operacji
związanych z wykonywaniem przez
przedsiębiorstwo zadań w ramach prowadzonej
przez nie działalności.
Finanse (13)
Typy kont wynikowe:
Kosztów działalności;
Dochodów (przychodów) ze sprzedaży;
Wyniku finansowego.
Ze względu na zakres objętych kontem operacji
wyróżnia się konta:
Konta syntetyczne – są to konta ujmujące w
zbiorczych zapisach operacje dotyczące całej grupy
środków gospodarczych i źródeł ich pochodzenia. Z
tych kont wynikają na ogół informacje, które
wykazywane są w bilansie i innych sprawozdaniach.
Dla wybranych kont syntetycznych prowadzone są
zespoły kont analitycznych.
Finanse (14)
Konta analityczne – są wykorzystywane do
szczegółowego rozwinięcia obrotów i sald danego konta
syntetycznego.
Na tych kontach obowiązuje tzw. Zapis powtarzalny,
polegający na tym, że księgowanie na koncie
analitycznym jest dokonywane:
Po tej samej stronie;
W tej samej kwocie;
Na podstawie tego samego dowodu co na koncie
syntetycznym, dla którego analityka jest prowadzona.
Różnica między zapisami na kontach syntetycznych i
analitycznych sprowadza się do tego, że na kontach
syntetycznych obowiązuje zawsze zasada podwójnego
zapisu, natomiast na kontach analitycznych zapisy są
dokonywane jednostronnie, gdyż są one tylko
powtarzaniem zapisu z konta syntetycznego.
Finanse (15)
Plan kont – usystematyzowany wykaz kont według
podobieństwa treści ekonomicznej, służący do
ewidencji stanów i zdarzeń gospodarczych.
Pojedyncze konta grupuje się w zespoły. Konta
oznaczone są cyframi arabskimi poczynając od
zera. Konta ujęte w zespołach też otrzymują
symbole, w których pierwsza cyfra oznacza
zespół, a następne cyfry oznaczają konta w
zespole. Podmioty gospodarcze mają obowiązek
opracowania zakładanego planu kont, według
którego w danym podmiocie gospodarczym ma
być prowadzona księgowość. Zakładane plany
kont mogą wzorować się na tzw. Wzorcowych
planach kont, które jednak nie są obowiązujące,
a zatem nie mają mocy prawnej.
Finanse (16)
Podstawowym elementem zakładowego planu
kont jest wykaz kont księgi głównej
(ewidencji syntetycznej) wraz z przyjętymi
zasadami księgowania na nich operacji
gospodarczych, a także zasady prowadzenia
kont księgi pomocniczej (ewidencji
analitycznej). Zasady te powinny zawierać
kryterium podziału konta syntetycznego na
poszczególne konta analityczne, ponadto
należy ustalić charakter danych zapisywanych
na kontach ksiąg pomocniczych. Dane te mogą
być wyrażane ilościowo, ilościowo-wartościowo
lub wartościowo, przy czym decyzja w tym
zakresie należy do kierownika jednostki.
Controlling
Controlling
Controlling jest to system informacji, badania i
diagnozy sytuacji przedsiębiorstwa i jego otoczenia
dla wspomagania optymalizacji procesów
decyzyjnych, ukierunkowany na zysk i przetrwanie
przedsiębiorstwa w warunkach konkurencji.
Trzy generacje rozwoju controllingu to:
1.
Controlling operatywny – wywodzący się z
rachunkowości i ukierunkowany na sterowanie
zyskiem. Jest to controlling pasywny
ukierunkowany na analizę zaszłości. Zadania tego
controllingu obejmują:
–
Ustalenie celów operatywnych;
–
Planowanie i operatywną kontrolę;
–
Porównanie planu z rzeczywistością;
–
Analizę odchyleń.
Controlling (2)
2. Controlling strategiczny – mający na celu
zapewnienie długotrwałej egzystencji
przedsiębiorstwa poprzez formułowanie i
planowanie celów strategicznych ze
szczególnym uwzględnieniem oddziaływania
otoczenia;
3. Controlling globlany – ukierunkowany na
penetrację problemów, procesy integracyjne w
przedsiębiorstwie, utożsamienie celów
pracowników z celami przedsiębiorstwa oraz nie
tylko kontrolę, ale także kształtowanie otoczenia.
Jest to wysoka forma controllingu aktywnego.
Wszystkie te odmiany controllingu wzajemnie się
uzupełniają.
Controlling (3)
Podstawowa różnica między działalnością komórek
funkcjonalnych a controllingiem pełniącym rolę
międzyfunkcji polega na tym, że pierwsze z nich
charakteryzuje działalność zrutynizowana,
ograniczona zakresem pełnionych funkcji oraz
obowiązującymi przepisami, natomiast
controlling dokonuje segregacji i kojarzenia
informacji, tworzy nowe techniki badań, co
pozwala na postawienie właściwej diagnozy
sytuacji.
Głównym zadaniem controllingu jest stworzenie
systemu wczesnego rozpoznawania problemów i
wczesnego ostrzegania przed zagrożeniami na
podstawie tzw. Słabych punktów.
Controlling (4)
Proces budowy takiego systemu przebiega w trzech
etapach:
1.
Ustalenie sfery operacji i określenie wskaźników oraz
symptomów wczesnego ostrzegania dla tych sfer
(koniunktura, rynki pracy, rynki zaopatrzenia i zbytu,
nowe technologie, przepisy prawne oraz sfery wewnątrz
przedsiębiorstwa, jak wydajność, płynność finansowa,
zysk itp.).
2.
Określenie przebiegu procesów wymagające ich
identyfikacji, diagnozy, oceny i granic tolerancji.
3.
Zaprojektowanie obiegu i przetwarzania informacji oraz
podejmowania decyzji.
Instytucjonalne usytuowanie controllingu w strukturze
przedsiębiorstwa jest różne i zależy od jego specyfiki
oraz wielkości.
Controlling z reguły jest tworzony jako komórka sztabowa,
ze względu na dominację funkcji doradczych i
serwisowych. Ale są także sytuacje, w których
controlling usytuowany jest w komórkach liniowych na
różnych szczeblach struktury organizacyjnej.
Dziękuję za
uwagę