Wchłanianie

Wchłanianie

ołowiu

ołowiu

Anna Kozłowska

Łukasz Otremba

Pb w
powietrzu

GLEBA

ROŚLINY

WODA

Około 30% ołowiu znajdującego się

w powietrzu osadza się w płucach

człowieka. Nierozpuszczalne

związki mogą być wchłaniane

drogą fagocytozy. Pyły ołowiu

osadzają się też w górnych

odcinkach dróg oddechowych , z

których mogą też być usunięte lub

połknięte.

Dzienne pobranie ołowiu przez

człowieka w pożywieniu wynosi od

100- 500µg, zaś jego wchłanianie

poniżej 10% i zależy od

rozpuszczalności (dzieci - 20% ).

Alkilowe połączenia ołowiu łatwo

się wchłaniają nie tylko przez

drogi oddechowe, ale też przez

układ pokarmowy i nie uszkodzoną

skórę.

Żołądek i

jelita

Wątroba

Krwioobi
eg

Górne
drogi
oddecho
we

Płuca

Krwioobi
eg

Wchłonięty ołów najpierw

dostaje się z krwią do wątroby,

płuc, serca i nerek (pula

szybkowymienna), potem metal

gromadzi się w skórze i

mięśniach (średniowymienna),

żeby ostatecznie kumulować się

w tkance kostnej (proces

najwolniejszy lecz i najdłuższy).

Zaabsorbowany ołów przenika do

krwiobiegu, gdzie jego większa

część wbudowuje się do

czerwonych ciałek krwi- średni

czas przebywania wynosi 30 dni.

Stąd 25-40% jego zawartości

przenika do tkanek miękkich,

około 15% do kości, a pozostała

ilość jest wydalana. Czas

przybywania w tkankach miękkich

wynosi około 30 dni, a w kościach

40-90 lat u dorosłego osobnika

Kumulacja ołowiu rozpoczyna się

już w życiu płodowym, gdyż

łatwo przechodzi przez łożysko.

Stężenie w kościach w

przeciwieństwie do tkanek

miękkich zwiększa się przez całe

życie. Całkowita zawartość

ołowiu u osób nienarażonych w

wieku 60-70 lat może wynosić

200 mg.

Jednym ze skutecznych sposobów

uchronienia organizmu przed

zatruciem ołowiem, kadmem, i

innymi metalami ciężkimi może

być suplementacja magnezem.

Stosowanie nawożenia gleby

wapnem magnezowym zmniejsza

pobieranie przez rośliny ołowiu,

kadmu i innych szkodliwych

metali ciężkich, pochodzących z

toksyn przemysłowych i

motoryzacyjnych