Paragonimus

westermani

Przywra płucna

Występowanie:

Zasadniczo południowo-wschodnia Azja
- Korea ( ok. 10% ludności zarażona)
- Japonia
- Filipiny
- Półwysep Malajski
- Indonezja
- Bangladesz

Szacuje się, że obecnie ponad 3 miliony ludzi

na świecie jest zarażonych Paragonimus

westermani

• Przywra płucna bytuje u człowieka,

kotowatych tj. kot, tygrys, pantera, lew, u
psa, wilka, świni a także u szczura

• Osiedla się głównie w miąższu płuc, jednak

zbłąkane w czasie wędrówki młode
przywry mogą zasiedlić również wątrobę,
śledzionę, nerki lub mózg

Budowa:

• Postać dojrzała
-ma kształt owalny
-wypukłą stronę grzbietową
-barwa czerwonobrunatna
-wymiary to 8-16 x 4-8 mm
-powierzchnia pokryta kolcami
-jak inne przywry posiada dwie

przyssawki

Postać dojrzała

• Jaja Paragonimus westermani
-złocistobrązowe
-owalne
-lekko asymetryczne
-wymiary to 75-100 x 42-67 µm
-mają wyraźnie zaznaczone wieczko

Jajo Paragonimus westermani

Cykl
życiow
y

- Jaja zawierają zygotę otoczoną komórkami
żółtkowymi i składane są w płucach
żywiciela ostatecznego
- Dzięki ruchom nabłonka rzęskowego dróg
oddechowych jaja przedostają się z
oskrzelików do gardła. Część z nich
wydalana jest z plwociną, reszta zostaje
połknięta i wydostaje się razem z kałem
- W środowisku wodnym z jaj wylęgają się
miracidia, które aktywnie wnikają do
organizmu ślimaka
- Paragonimus westermani potrzebuje do
swojego rozwoju dwóch żywicieli
pośrednich: ślimaka i skorupiaka

- W ciele ślimaka miracidium przekształca się

w sporocystę, w której rozwijają się

macierzyste redie, w macierzystych rediach

powstają potomne redie, a w nich cerkarie

- Z jednego miracidium tworzy się około 30

cerkarii, z krótkim ogonkiem i kolcami na

powierzchni

- Cerkarie wydostają się z ciała ślimaka i

wnikają aktywnie najczęściej do mięśni

skorupiaka, gdzie rozwijają się w

metacerkarie

- Metacerkarie osiedlają się również na

powierzchni narządów wewnętrznych

skorupiaków

- Dalszy rozwój przywry możliwy jest tylko w

ciele żywiciela ostatecznego

- Człowiek zaraża się tym pasożytem

spożywając surowe skorupiaki (raki, kraby,
krewetki)

- W dwunastnicy człowieka torebka

metacerkarii rozpuszcza się i młoda przywra
przez ścianę przewodu pokarmowego
przedostaje się do jamy otrzewnowej, a
następnie przez przeponę do jamy opłucnej
i płuc

- Po upływie około 3 miesięcy osiąga ona

dojrzałość płciową i w płucach składa jaja.

Objawy kliniczne

paragonimozy:

- Paragonimoza przebiega najczęściej przewlekle, a

różnorodne objawy zależą od umiejscowienia

pasożytów, intensywności inwazji i wrażliwości

indywidualnej żywiciela

- Pierwsze niecharakterystyczne objawy pojawiają się

już podczas wędrówki pasożytów do płuc. Na drodze

przejścia przywr tworzą się nacieki z komórek

kwasochłonnych i obojętnochłonnych

- Paragonimus westermani usadawia się w miąższu

płuc, tworząc wokół torbiele (do 2 cm) wypełnione

krwisto-ropną cieczą z jajami

- Gdy torbiele te pękają człowiekowi towarzyszy kaszel

(inny niż przy gruźlicy) i ból w klatce piersiowej

- Uwolnione podczas pękania jaj krew i

resztki tkanek dostają się do dróg
oddechowych, zatem kolejnym objawem
choroby jest krwioplucie

- Umiejscowienie pasożytów w mózgu daje

objawy guza, zapalenia opon mózgowych,
często z powikłaniami ropnymi, a także
symptomy krwotoku z towarzyszącym
porażeniem

- Paragonimoza mózgu u dzieci grozi

niedorozwojem umysłowym i fizycznym

Wykrywanie:

Inwazję przywry płucnej rozpoznaje się na
podstawie obecności jaj tego pasożyta w
plwocinie (łatwiej gdyż występują liczniej)
lub w kale. Badanie należy powtarzać, ze
względu na nieregularne jajeczkowanie
pasożyta. W celach diagnostycznych
wykorzystuje się również badanie
radiologiczne klatki piersiowej oraz metody
serologiczne np. odczyn hemaglutynacji
pośredniej lub odczyn wiązania dopełniacza

Leczenie:

• Prazykwantel (przeciwpasożytniczy

lek z wyboru, wykazujący niewielką
toksyczność)

• Dehydroemetyna

Zapobieganie:

• Unikanie spożywania surowego mięsa
krabów, krewetek i raków

• Zwalczanie żywicieli pośrednich