Wodę w budownictwie wykorzystuje
się do:
• Otrzymywania materiałów budowlanych-
otrzymywanie mieszanki do produkcji klinkieru
cementowego lub mieszanki ceramicznej
• Stosowanie materiałów budowlanych-
otrzymywanie zapraw i betonów cementowych,
zapraw gipsowych i wapiennych
Oraz woda może powodować niszczenie konstrukcji
elementów budowlanych np. korozja metali bądź
betonu
Cząsteczki wody mogą występować w
strukturze materiałów budowlanych w
postaci:
Woda krystalizacyjna – wbudowana w strukturę materiałów
krystalicznych
a)
Woda koordynacyjna silnie związana z jonami związków
uwodnionych (hydratów) np.: [Mn(H
2
O)
6
]Cl
2
, [Al.(H
2
O)
6
]Cl
3
b)
Woda sieciowa, zajmująca określone miejsce w sieci krystalicznej
lecz nie związana bezpośrednio z jonami: BaCl
2
•2H
2
O
c)
Woda konstytucyjna występująca w strukturach kryształów w postaci
grup hydroksylowych (-OH), np. w wodorotlenkach Ca(OH)
2
Usunięcie wody sieciowej, koordynacyjnej lub konstytucyjnej podczas
prażenia prowadzi do zniszczenia sieci krystalicznej lub zmiany
struktury kryształu
d)
woda luźno związana (śródwęzłowa czyli miedzywęzłowa:
zeolityczna,międzywarsrtwowa, międzypakietowa) występująca w
lukach strukturalnych np. zeolitach- uwodnionych glinokrzemianach
typu (Me
I2
, Me
II
)O•Al
2
O
3
•nSiO
2
•mH
2
O- cząsteczki tej
wody można łatwo usunąć z kryształu bez zmiany jego struktury
Woda kapilarna w mikroporach materiału (d<10
-
7
)
Woda swobodna występująca w mikroporach, w
jamach, międzyziarnowych oraz na zwilżonych
powierzchniach jako woda zaadsorbowana
Budowa cząsteczki wody
Moment dipolowy
cząsteczki
Łączenie się cząsteczek wody
gaz
ciecz
kryształ
Właściwości wody
• Dzięki dużej polarności cząsteczek H
2
O woda wyróżnia się
zdolnością do rozpuszczania soli oraz związków obudowie
polarnej, co umożliwia hydratację budowlanych spoiw
mineralnych
• Cząsteczki wody mogą wiązać się między sobą wiązaniami
wodorowymi. Obecność asocjatów jest przyczyną
anomalnie wysokiej temperatury wrzenia i topnienia
Hydratacja
Hydratacja- uwodnienie jest to proces, w wyniku którego woda zostaje
chemicznie związana. Wyróżnia się hydratację soli i hydratację jonów.
Procesy hydratacji odgrywają ważną role podczas wiązania
mineralnych spoiw budowlanych.
Podczas hydratacji cząsteczki wody – jako woda krystalizacyjna -mogą
być wbudowane w strukturę kryształu:
- bezpośrednio -jako woda sieciowa
CaSO
4
+ 2H
2
O → CaSO
4
• 2H
2
O – hydrat zawierający wodę sieciową
- po rozbiciu cząsteczki wody w postaci grup wodorotlenowych – jako
woda konstytucyjna
CaO + H
2
O→Ca(OH)
2
Procesy hydratacji są samorzutne i przebiegają z wydzieleniem
energii.
Procesem odwrotnym do hydratacji jest dehydratacja - woda
krystalizacyjna może być usunięta w wyniku procesu cieplnego
podczas prażenia
Twardość wody
Twardość wody powodują rozpuszczone w niej sole wapnia, magnezu
i metali wielowartościowych. Rozróżnia się następujące rodzaje
twardości wody:
twardość węglanowa (Tw)
twardość niewęglanowa zwana stałą (Ts)
twardość ogólna lub całkowita (To)
Twardość węglanowa (Tw) zwana też przemijającą spowodowana
jest obecnością wodorowęglanów wapnia i magnezu. Twardość tę
można usunąć przez zagotowanie wody.
Ca(HCO
3
)
2
→ CaCO
3
+ H
2
O + CO
2
Mg(HCO
3
)
2
→ MgCO
3
+ H
2
O + CO
2
Twardość niewęglanowa ( nieprzemijająca) (Ts) spowodowana
jest zawartością w wodzie chlorków, azotanów, siarczanów,
krzemianów i innych rozpuszczalnych soli wapnia i magnezu.
Twardość ogólna (To) jest sumą twardości węglanowej i
niewęglanowej
To = Tw + Ts
Twardość wody wyraża się w następujących
jednostkach:
Zgodnie z ISO jest to mmol/dm
3
w stopniach twardości niemieckich (ºn) - jeden
stopień twardości niemiecki (ºn) oznacza ilość jonów
wapnia i magnezu równoważną zawartości 10 mg CaO
w 1 dm
3
wody.
w stopniach francuskich (ºf) - jeden stopień
twardości francuski (ºf) odpowiada ilości jonów
wapnia i magnezu równoważnej zawartości 10 mg
CaCO
3
w 1 dm
3
wody.
Za pomocą miligramorównoważników wapnia i
magnezu w 1000 cm
3
wody: mval/dm
3
lub val/m
3
• Twardość wód naturalnych, w zależności od ich
pochodzenia, zawiera się w granicach od 8 do 30
stopni niemieckich.
• Nadmierna
twardość
wody
jest
zjawiskiem
niepożądanym zarówno w procesach przemysłowych
(kotły
parowe,
układy
chłodnicze,
przemysł
włókienniczy), jak i dla celów konsumpcyjnych.
Podczas ogrzewania na ściankach garnków, kotłów
itp. powstaje kamień kotłowy, który pogarsza
przewodnictwo cieplne, co w konsekwencji powoduje
straty energetyczne, jak również może być przyczyną
poważnych awarii.
• W gospodarstwie domowym nadmierna twardość
wody powoduje większe zużycie środków piorących.
W tym wypadku jony wapnia i magnezu wiążą się z
resztą kwasu tłuszczowego i wytrącają się w postaci
trudno rozpuszczalnych soli wyższych kwasów
tłuszczowych
.
Sposoby usuwania twardości wody
Zmiękczanie wody nazywamy procesy prowadzące do całkowitego
lub częściowego usunięcia rozpuszczalnych soli wapnia, magnezu
oraz niektórych wielowartościowych metali.
Rozróżniamy cztery podstawowe metody usuwania twardości wody:
destylacja
metody termiczne
metody chemiczne
metody fizykochemiczne
Destylacja daje pełne odmineralizowanie wody, jednak w przemyśle
ze względu na wysokie koszty energii cieplnej rzadko znajduje
zastosowanie.
Metody termiczne. Pod wpływem ogrzewania powyżej 37ºC
następuje termiczny rozpad kwaśnych węglanów wapnia i magnezu.
Metodą tą można usunąć wyłącznie twardość węglanową.
Metody chemiczne polegają na wytrącaniu
nierozpuszczalnych osadów lub na wiązaniu w
związki kompleksowe jonów wapnia i magnezu:
• metoda sodowo-wapienna. Wodę zadaje się wapnem gaszonym i
sodą. Wapno obniża twardość węglanową (przemijającą).
Ca(HCO
3
)
2
+ Ca(OH)
2
→2 CaCO
3
(osad) + 2H
2
O
Ca(HCO
3
)
2
+ Ca(OH)
2
→ MgCO
3
(osad) + CaCO
3
(osad) +
2H
2
O
MgCO
3
+ Ca(OH)
2
→ Mg(OH)
2
(osad) + CaCO
3
(osad)
Powstające podczas zmiękczania nierozpuszczalne węglany
wapnia i magnezu w postaci osadów zostają odfiltrowane lub
osiadają na dnie zbiornika. Zmiękczanie sodowo-wapienne jest
stosunkowo tanie, ale wymaga dużych zbiorników ze względu
na powolne opadanie osadów CaCO
3
i MgCO
3
.
• Metoda fosforanowa. Fosforan trójsodowy reaguje z
jonami wapnia i magnezu tworząc nierozpuszczalne
fosforany
3Ca
2+
+ 2Na
3
PO
4
→ Ca
3
(PO4)
2
(osad) + 6Na
+
3Mg
2+
+ 2Na
3
PO
4
→ Mg
3
(PO4)
2
(osad) + 6Na
+
Metody fizykochemiczne.
Są to metody oparte głównie na zastosowaniu jonitów.
Jonity albo wymieniacze jonowe są to ciała stałe
nieorganiczne lub organiczne nierozpuszczalne w
wodzie, które mają zdolność wymiany własnych jonów
z jonami otaczającego je roztworu. Reakcja przebiega
na powierzchni ziaren jonitu. Jonity zdolne do wymiany
kationów nazywamy kationitami, a jonity zdolne do
wymiany anionów nazywamy anionitami.
Kationity wymieniają swe jony wodorowe na kationy
metali znajdujące się w wodzie, według reakcji
R-A
-
H
+
+ Me
+
↔R-A
-
Me+ + H
+
gdzie: R - szkielet polimeru, A- - grupa anionowa
związana z polimerem (-SO
3-
, -COO
-
)
W procesie wymiany jonowej rozpuszczone w wodzie
jony metali wypierają z kationu jony wodorowe. Jony
metali są zatrzymywane na powierzchni ziaren
kationitu, a jony wodorowe przechodzą do wody
powodując wzrost jej kwasowości.
• Woda po przejściu przez kationit zostaje wprowadzona na
anionit, na którym związane zostają aniony, zgodnie z
reakcją;
R-B
+
OH
-
+ A
-
↔ R-B
+
A
-
+ OH
-
gdzie: R - szkielet polimeru, B+ - grupa kationowa
atomowo związana z polimerem (- NH
3+
), =NH
2+
)
• Znajdujące się w wodzie aniony zatrzymywane są na
powierzchni anionitu, a równoważna ilość jonów
wodorotlenowych OH
-
przechodzi do wody. Jony te reagują
z jonami wodorowymi H
+
, pochodzącymi z wymiany
kationów tworząc cząsteczki wody.
• Jonity regeneruje się przepuszczając przez kationity
dostatecznie stężony roztwór kwasu, a przez anionity
roztwór zasady. procesy regeneracji jonitów można opisać
równaniami:
• kationit R-A
-
Me
+
+ H
+
↔ R-A
-
H
+
+ Me
+
• anionit R-B
+
A
-
+ OH
-
↔ R-A
+
OH
-
+ A
-
Dysocjacja elektrolityczna
W drugiej połowie XIX wieku szwedzki chemik S.A. Arrhenius
doświadczalnie udowodnił, że substancje chemiczne można podzielić
na dwie grupy:
Grupa I –substancje, których roztwory wodne
przewodzą prąd elektryczny – elektrolity
Grupa II – substancje, których roztwory wodne nie
przewodzą prądu elektrycznego – nieelektrolity.
Teorię Arrheniusa można ująć ogólnie w postaci czterech podstawowych
opartych na doświadczeniu założeniach:
• elektrolity, a więc kwasy, zasady i sole podczas rozpuszczania w
wodzie rozpadają się na elementy naładowane elektrycznie, czyli
ulegają tzw. dysocjacji elektrolitycznej. Elementy te nazwano
jonami. Jony naładowane dodatnio nazywa się kationami, a ujemne
anionami.
• suma ładunków elektrycznych kationów i anionów, powstających na
skutek dysocjacji elektrolitycznej elektrolitów jest zawsze równa zeru.
• nieelektrolity tzn. substancje, które w roztworach wodnych i w stanie
stopionym nie przewodzą prądu elektrycznego, nie ulegają dysocjacji
elektrolitycznej.
• właściwości chemiczne jonów różnią się zupełnie od własności
obojętnych atomów i cząsteczek
Definicja kwasów i zasad wg
Arrheniusa
Kwasami
nazywamy
związki
chemiczne,
które
podczas
rozpuszczania w wodzie dysocjują całkowicie lub częściowo na
kationy wodorowe i aniony reszt kwasowych.
HNO
3
→ H
+
+ NO
-3
H
2
SO
4
→ 2 H
+
+ SO
2-4
Kwasy takie jak HNO
3
, które w czasie dysocjacji odczepiają jeden
kation
wodorowy
nazywamy
jednoprotonowymi.
Kwasy
posiadające w cząsteczkach dwa atomy wodoru zdolne do
oddysocjowania w postaci kationów - dwuprotonowymi, trzy-
trójprotonowymi,
Zasadami nazywamy to związki chemiczne, które podczas
rozpuszczania w wodzie dysocjują całkowicie lub częściowo na
aniony wodorotlenowe OH
-
i kationy metali.
NaOH→ Na
+
+ OH
-
Ca(OH)
2
→ Ca
2+
+ 2OH
-
Solami nazywamy produkty reakcji kwasów z zasadami. Związki te
w temperaturze pokojowej występują na ogół w stanie stałym,
krystalicznym i mają budowę jonową, czyli składającą się z kationów
metali lub kationu amonowego i anionów reszt kwasowych. Proces
rozpuszczania soli w wodzie polega zatem na przechodzeniu do
roztworu istniejących już w krysztale kationów i anionów. Jonowa
budowa soli tłumaczy również zdolności przewodzenia prądu przez
stopione sole.
NaNO
3
→ Na
+
+ NO
3-
Moc elektrolitów
Wielkością opisującą w sposób ilościowy dysocjację
elektrolitów
w
roztworze
jest
stopień
dysocjacji.
Pojęcie
to
po
raz
pierwszy
wprowadził Arrhenius i jest ono często
wykorzystywane
do
porównywania
mocy
elektrolitów.
Stopień
dysocjacji
elektrolitu
określa
się
stosunkiem
liczby
moli
cząsteczek
zdysocjowanych na jony do liczby moli cząsteczek
substancji rozpuszczonej.
lub
gdzie: (α) - stopień dysocjacji, N- liczba moli
cząsteczek zdysocjowanych na jony, N
0
- liczba
moli cząsteczek substancji rozpuszczonej
0
N
N
0
c
c
Wartość stopnia dysocjacji jest mniejsza lub równa
jedności, można ją również wyrażać w procentach.
Jeżeli stopień dysocjacji jest równy lub bliski jedności,
wtedy elektrolit jest prawie całkowicie zdysocjowany
na jony a przewodnictwo elektryczne takiego
roztworu jest znaczne.
Okazuje się, że całkowicie dysocjują elektrolity
mocne (α = 1) natomiast elektrolity słabe mają α < 1.
Dla elektrolitów słabych, wartości stopnia dysocjacji
wynoszą kilka procent.
Elektrolity mocne - α > 30% - sole, wodorotlenki
sodowy, potasowy, kwasy: solny , azotowy V,
chlorowy VII
Elektrolity średniej mocy - 5% <α <30%, kwas
fosforowy V
Elektrolity słabe – α < 5%, wodorotlenek
amonowy, kwas octowy
Stopień dysocjacji zależy:
• od rodzaju elektrolitu i rodzaju rozpuszczalnika
• od stężenia roztworu
• nieznacznie od temperatury
• od obecności innych elektrolitów w roztworze
• Rodzaj elektrolitu- podstawowym czynnikiem decydującym o
wartości stopnia dysocjacji jest siła wiązania w cząsteczce, która
podlega dysocjacji. Przykładem może być cząsteczka HF. Mimo że
wiązanie H-F jest znacznie bardziej polarne jak wiązanie H-Cl, HF
jest słabym elektrolitem a HCl jest mocnym elektrolitem.
Częściowo odpowiedzialne za to jest bardzo silne wiązanie H-F, w
wyniku czego wodór oddziela się z trudnością.
Rodzaj rozpuszczalnika- zmiana rozpuszczalnika może w sposób
znaczący wpłynąć na wartość stopnia dysocjacji. Na przykład, w
porównywalnych warunkach, HCl w wodzie jest w 100%
zdysocjowany, a w benzenie dysocjacja HCl jest mniejsza niż 1%.
Stężenie roztworu- pomiary wykazały, że stopień dysocjacji
wzrasta z rozcieńczeniem elektrolitu i w roztworach bardzo
rozcieńczonych wszystkie elektrolity wykazują stopień dysocjacji
zbliżony do jedności, tzn. niemal wszystkie cząsteczki lub
zgrupowania jonów substancji rozpuszczonej ulegają
zdysocjowaniu na jony
Stała dysocjacji
Dysocjację słabych elektrolitów można traktować jako odwracalną
reakcje chemiczną. Słaby elektrolit, o wzorze ogólnym AB, ulega w
roztworze wodnym dysocjacji według równania:
AB ↔A
+
+ B
-
W stanie równowagi równanie można wyrazić zależnością:
gdzie: Kc nosi nazwę stałej dysocjacji.
Stała Kc jest wielkością praktycznie biorąc stałą w określonej
temperaturze, niezależną od stężenia. Dlatego może służyć jako
miara mocy elektrolitów. Im elektrolit jest mocniejszy, tym wartość
stałej Kc jest większa.
Odpowiednio dla elektrolitu mocnego wartość Kc > 1. Przyjęto
umownie, że dla elektrolitów słabych wartości Kc wynoszą
odpowiednio – 10
-7
< Kc < 10
-3
.
]
[
]
[
]
[
AB
B
A
K
c
Związek między stałą dysocjacji a stopniem
dysocjacji
• Prawo rozcieńczeń Ostwalda
[B
-
] =[A
+
] = α •c [AB] = c- α •c = c(1- α )
Dla roztworów rozcieńczonych 1- α = 1, gdy α< 0,05
K
c
= α
2
• c
Stopień dysocjacji słabego elektrolitu jest zatem odwrotnie
proporcjonalny do pierwiastka kwadratowego stężenia
molowego tego elektrolitu i wprost proporcjonalny do
pierwiastka kwadratowego jego stałej dysocjacji. Prawo
rozcieńczeń Oswalda słuszne jest jedynie w przypadku
roztworów elektrolitów słabych i bardzo rozcieńczonych
.
1
)
1
(
0
2
0
2
0
2
0
0
0
0
c
c
c
c
c
c
c
K
c
0
c
K
c
Dysocjacja wody
Woda ulega dysocjacji wg równania:
H
2
O + H
2
O ↔ H
3
O
+
+ OH
-
lub H
2
O↔ H
+
+ OH
-
stała równowagi tej reakcji ma postać:
stężenie molowe wody jest wielkością stałą i wynosi [H
2
O] =55, 56 mol/dm
3
Stąd
K
w
= [H
+
] • [OH
-
] = 1,8 •10
-16
• 55, 56 = 1•10
-14
Iloczyn stężenia jonów wodorowych i wodorotlenowych nazywamy
iloczynem jonowym wody, jego wartość zależy od temperatury i wraz z
temperaturą wzrasta
• W temperaturze 298,15ºK stężenie jonów wodorowych w czystej wodzie jest
równe stężeniu jonów wodorotlenowych i wynosi:
gdy [H
+
] = [OH
-
] roztwór ma odczyn obojętny
[H
+
]<[OH
-
] roztwór ma odczyn zasadowy
[H
+
] > [OH
-
] roztwór ma odczyn kwaśny
16
2
10
8
,
1
]
[
]
[
]
[
O
H
OH
H
K
w
7
14
10
1
10
1
]
[
]
[
OH
H
Skala pH
Posługiwanie się tak małymi stężeniami jest niewygodne w
zapisach i obliczeniach. Dlatego przyjęto wyrażać stężenie
(aktywność) jonów wodorowych w roztworze w tzw. skali pH.
pH definiujemy jako ujemny logarytm dziesiętny z wartości
liczbowej stężenia jonów wodorowych (hydroniowych)
pH = - log [H
+
]
Dla [OH
-
] pOH = - log [OH
-
]
pOH + pH =14
Roztwór o odczynie kwaśnym pH = od 0 do 7
Roztwór o odczynie obojętnym pH =7
Roztwór o odczynie zasadowym pH =od 7 do 14
W celu przybliżonego określenia odczynu roztworu stosuje się
substancje, które zmieniają zabarwienie w zależności od
stężenia jonów wodorowych lub wodorotlenowych są to tzw.
wskaźniki pH ( indykatory pH)
Reakcje jonowe
Są to reakcje przebiegające w roztworach wodnych
między jonami. Przykładami tych reakcji są reakcje
strąceniowe oraz reakcje zobojętnienia.
W danej temperaturze iloczyn stężeń jonów w
roztworze nasyconym jest wielkością stała i nosi on
nazwę iloczynu rozpuszczalności.
Rozpuszczalność elektrolitu trudno
rozpuszczalnego zależy od:
-Temperatury
-Dodatku jonu wspólnego
-Obecności soli nie mających jonów wspólnych z
osadem
Reakcje hydrolizy
W trakcie rozpuszczania niektórych soli w wodzie zachodzi
reakcja między jonami soli a jonami wody - tę reakcję
nazywamy reakcją hydrolizy- czyli reakcja odwrotna do reakcji
zobojętniania.
Reakcji hydrolizy ulegają sole:
- Słabych kwasów i mocnych zasad – hydroliza zasadowa
- Słabych zasad i mocnych kwasów – hydroliza kwasowa
- Słabych zasad i słabych kwasów
- Sole mocnych kwasów i mocnych zasad nie ulegają
hydrolizie!
Roztwory buforowe są to roztwory słabych kwasów bądź
zasad z solami tych kwasów lub zasad. Wartość pH tych
roztworów praktycznie nie ulega zmianie nawet przy
niewielkim dodatku kwasu lub zasady np. kwas octowy z
octanem sodu pH ok. 5,5
• Teoria
dysocjacji
elektrolitycznej
Arrheniusa
wprowadziła
definicję
kwasu
jako
związku
odczepiającego w roztworach wodnych kationy
wodorowe H
+
i zasady związku odczepiającego w tych
warunkach aniony wodorotlenowe OH
-
. Definicje te
tłumaczą w sposób zadowalający większość zjawisk
zachodzących z udziałem kwasów lub zasad w
roztworach wodnych. Poczyniono jednak obserwacje,
które wykazały braki istniejące w teorii Arrheniusa.
.
Na przykład opierając się na niej nie można w sposób
przekonujący
wyjaśnić
zasadowych
właściwości
amoniaku i amin w wodzie, a zwłaszcza zachowania
się elektrolitów w roztworach niewodnych. Nie można
wyjaśnić także, dlaczego jon wodorowy w roztworach
wodnych nie istnieje jako swobodny proton lecz jako
związany z co najmniej jedną cząsteczką wody i
występuje jako jon hydronowy H
3
O
+
.
Teoria kwasów i zasad wg Brönsteda
(protonowa teoria kwasów i zasad)
• Kwasami nazywamy związki chemiczne lub jony
zdolne do oddawania protonów, a zasadami
związki chemiczne lub jony zdolne do
przyłączania protonów
.
Cząsteczka lub jon kwasu po oddaniu protonu staje
się cząsteczką lub jonem zasady i odwrotnie -
cząsteczka zasady po przyłączeniu protonu staje się
cząsteczką lub jonem kwasu.
HA ↔ H
+
+ A
-
kwas ↔ proton + zasada
HCl + H
2
O↔ H
3
O
+
+ Cl
-
• Związek A
-
jest zatem zasadą sprzężoną z odpowiednim kwasem
HA, a kwas HA jest sprzężony z zasadą A
-
.
Funkcje kwasu może spełniać nie tylko cząsteczka
obojętna ale również jon ujemny lub dodatni.
Wodorotlenki metali nie stanowią zasad w sensie teorii
Brönsteda, ale tylko jon wodorotlenkowy OH
-
Według protonowej teorii kwasów i zasad, kwas może
wykazywać swoje własności kwasowe tylko wobec
zasady, która przyjmuje proton i odwrotnie zasada
może nią być tylko w obecności kwasu, który proton
oddaje.
Według teorii Brönsteda rozpuszczalnik jest nie tylko
ośrodkiem, w którym odbywa się dysocjacja kwasów
lecz odgrywa on przede wszystkim rolę kwasu wobec
rozpuszczonej
zasady
lub
zasady
wobec
rozpuszczonego kwasu.
Teoria Brönsteda tłumaczy zatem w sposób prosty i
przekonujący wpływ rozpuszczalnika na moc kwasów i
zasad.
Teoria Lewisa
• Reakcję kwasowo – zasadową, nazywamy reakcję
chemiczną w wyniku której powstaje wiązanie
koordynacyjne , przy czym atom, cząsteczkę lub
jon dostarczający pary elektronowej nazywamy
zasadą, a atom, cząsteczkę lub jon przyjmujący
parę elektronowa nazywamy kwasem.
H
+
+ :OH
-
↔ H:OH
F
3
B + :NH
3
↔ F
3
B:NH
3
Kwas zasada addukt kwasowo-zasadowy
Produkt reakcji kwasu i zasadą Lewisa nazywamy adduktem
(kompleksem) kwasowo-zasadowym
Teoria Lewisa ma charakter bardziej ogólny niż def.
Brönsteda i znajduje zastosowanie nie tylko w przypadku
rozpuszczalników protonowych , ale również aprotonowych