Hydrobiologia Formacje ekologiczne

Hydrobiologia

Formacje ekologiczne

Plankton

Nekton

Neuston

Pleuston

Bentos

Formacja ekologiczna

Definicja

• Formacja ekologiczna obejmuje

gatunki i ich stadia rozwojowe
charakteryzujące się podobieństwem
w przystosowaniach w biologii do
zasiedlanego środowiska.

• Wyróżnia się pięć formacji

ekologicznych: dwie bytujące w toni
wodnej - plankton i nekton, dwie
związane z warstwą styku woda-
atmosfera - neuston i pleuston, oraz
jedną zasiedlającą dno - bentos.

Plankton -

charakterystyka

• Nazwę planktonu wprowadził do nauki

Hensen w 1887 roku. Pochodzi ona od
słowa greckiego planktos (tzn. błąkający
się)

• Są to organizmy roślinne i zwierzęce

unoszące się swobodnie w wodzie,
przeważnie o drobnych rozmiarach
ciała.

• Organizmy te albo nie mają wcale narządów

ruchu, albo narządy te są na tyle słabe, że nie
pozwalają na przeciwstawianie się silniejszym
ruchom wody i uniemożliwiają poruszanie się
pod prąd.

Kategorie planktonu I

kryterium podziału: skład

• Fitoplankton - plankton roślinny,
• Zooplankton - plankton zwierzęcy.
• Niektórzy

autorzy

wyróżniają

jeszcze jedną grupę obejmującą
bakterie

planktonowe,

czyli

bakterioplankton.

Kategorie planktonu II

kryterium podziału:

wielkość

• - megaloplankton, który obejmuje

duże formy zwierzęce, o wielkości
powyżej 1 cm, - makroplankton, o
wielkości 1-10 mm,

• - mezoplankton, - od 500 m do 1

mm,

• - mikroplankton, - 60-500 m,
• - nannoplankton - 5-60 m;
• - ultraplankton - mniejszy niż 5 m.

Kategorie planktonu III

kryterium podziału: typ

zbiornika

• - haliplankton - plankton mórz;
• - hyphalmiroplankton -

plankton słonawych ujść
rzecznych lub mórz o słabym
zasoleniu;

• - salinoplankton - plankton

śródlądowych wód słonych;

• - limnoplankton - plankton

wód słodkich.

Kategorie planktonu IV

podział limnoplanktonu

• eulimnoplankton (z greckiego limne

jezioro) - plankton jezior,

• heleoplankton (gr. helos - moczar,

staw) -plankton stawów,

• potamoplankton (gr. potamos - rzeka)

- plankton rzek,

• krenoplankton (gr. krene - źródło) -

plankton źródeł,

• telmatoplankton (gr. telma - kałuża) -

plankton kałuż i innych krótkotrwałych
zbiorników.

Kategorie planktonu V

kryterium podziału: stopień

związania z formacją

planktonu

• - Euplankton - plankton właściwy =

gatunki, które prawie cały cykl życiowy
spędzają zawieszone w toni wodnej.

• - Meroplankton - gatunki, które

zasadniczy cykl swojego życia spędzają
jako osiadłe, a jedynie w pewnym
stadium są planktonowe.

• - Tychoplankton - gatunki

przypadkowe w planktonie, normalnie
żyją na dnie lub jako przytwierdzone
do innych.

Czynniki wpływające na

skład, ilość i rozmieszczenie

planktonu I

• Czynniki środowiskowe

oddziałujące mechanicznie na
organizmy:

• Położenie zbiornika wodnego w stosunku do

oddziaływania wiatrów;.

• Zmienność stanów wody;
•  Ruchu wody w samym zbiorniku;
•  Obecność pokrywy lodowej;
•  Wykształcenie uwarstwienia termicznego;
•  Stosunki gęstościowe w zbiorniku.

Czynniki wpływające na

skład, ilość i rozmieszczenie

planktonu II

• Druga grupa czynników, to te które

wpływają na biologię organizmów
planktonowych, czyli o
oddziaływaniu ekologicznym.

• Są nimi temperatura, światło,

biogeny oraz materia organiczna, a w
wielu przypadkach ścieki organiczne
o różnym stopniu mineralizacji.

Fitoplankton - skład

• W skład fitoplanktonu wchodzą

sinice oraz kilku grup glonów:

• eugleniny, tobołki, złotowiciowce,

okrzemki, różnowiciowce,
zielenice.

• W fitoplanktonie morskim obecne są

jedynie niektóre grupy, a przede
wszystkim okrzemki, z tobołków
bruzdnice, zaś spośród wiciowców -
wapienne i krzemionkowe

Fitoplankton

zróżnicowanie w

występowaniu

• W przeżyźnionych i dobrze

nagrzanych stawach dominują
sinice,

• W głębokich i ubogich jeziorach

liczne są bruzdnice,

• W bogatszych w sole biogenne

dominują okrzemki,

• W zbiornikach humusowych

przeważają zielenice-desmidie.

Współczynniki fitoplanktonowe

Nygaarda

Im wartość wskaźnika jest większa, tym zbiornik

jest żyźniejszy.

Zooplankton

skład taksonomiczny

• Kilka grup taksonomicznych:

pierwotniaki, wrotki, jamochłony,
żebropławy, pierścienice, strzałki i
stawonogi;

• stadia larwalne mięczaków i

szkarłupni, a także proste formy
kręgowców oraz ikra i stadia
młodociane ryb.

• Dla zooplanktonu słodkowodnego

typowe są heterotroficzne
pierwotniaki, wrotki oraz skorupiaki.

Zooplankton

specyfika biologii

•Odżywianie;
•Rozmnażanie i rozwój;
•Wędrówki pionowe;
•Cyklomorfoza

Zooplankton -

odżywianie

•Odżywianie zooplanktonu

odbywa się drogą
sedymentacji czynnej lub
filtracji.

•W niezbyt dużej liczbie

gatunków notuje się
drapieżnictwo

Zooplankton

rozmnażanie i rozwój

• W rozwoju obecność kilku stadiów

rozwojowych np. widłonogi (Copepoda)

• Duża intensywność namnażania, bo jest:
• krótki okres rozwoju zarodkowego jaj,
• skrócony rozwoju postembrionalnego,
• szybkie następstwo pokoleń (kilka w

jednym roku)),

• zdolność rozrodu partenogenetycznego.

Stadia rozwojowe

widłonogów

a- nauplialne, b -

kopepoditowe

Zooplankton

wędrówki pionowe - cztery

fazy

• - energiczne przemieszczanie się w dół po

wschodzie słońca;

• - zaleganie na poziomie najniższym dla

danego gatunku w ciągu godzin rannych i
południowych;

• - stopniowe wydźwiganie się ku górze w

godzinach popołudniowych, z osiągniętym
maksimum pod powierzchnią wieczorem;

• - stopniowe opuszczanie się w dół nocą,

co robi wrażenie równomiernego
rozmieszczenia w pionie.

Zooplankton -

cyklomorfoza

u wioślarki Daphnia cucullata

zmianom ulega kształt głowy.

Bakterioplankton - skład

• Obecne prawie wszystkie rzędy z

gromady Bacteria.

• Morfologicznie fprmy: kuliste,

cylindryczne lub śrubowate, nitkowate i
stylikowate.

• Nitki są pojedyncze, nierozgałęzione lub

rozgałęzione, albo skupione w wiązki.

• Nienitkowate formy mogą tworzyć

skupienia kuliste, owalne, gwiaździste,
płytkowate.

Bakteriolpankton -

występowanie I

• W jeziorach dobrze użyźnioych dominują

nieprzetrwalnikujące pałeczki.

• W czystych jeziorach równoważą je

bakterie przetrwalnikujące.

• W jeziorach dystroficznych mogą

przeważać bakterie przetrwalnikujących.

• W rzekach ilość bakterii uzależniona jest

od intensywności spływu wody z
dorzecza.

Bakteriolpankton -

występowanie

• W większości jezior przeważają

bakterie gramujemne.

• Większość bakterii morskich to

również bakterie gramujemne.

• Zasadniczo bakterie morskie są

halofilami, którym do
optymalnego rozwoju potrzebny
jest w środowisku chlorek sodu.

Bakteriolpankton -

występowanie

III

• Obok bakterii heterotroficznych, które

w wodach naturalnych przeważają nad
innymi typami, notuje się bakterie
foto- i chemoautotroficzne.

• Bakterie fotoautotroficzne występują

głównie w dostatecznie naświetlonych
rejonach, gdzie obecny jest
siarkowodór, zaś chemoautotroficzne
także w warstwach głębszych.

Bakteriolpankton -

występowanie

• Stosunki liczebności bakterii

heterotroficznych w wodzie ściśle
korelują z zawartością materii
organicznej.

• W rozkładzie pionowym maksimum

bakterii przypada w warstwie
podpowierzchniowej, nieco poniżej
maksimum biomasy fitoplanktonu.

• W cyklu rocznym zmienność

liczebności bakterii heterotroficznych
taż współgra ze szczytami
rozwojowymi fitoplanktonu.

Różne typy siatek

planktonowych oraz sploty

gazy młynarskiej

• Mankamenty siatek:
• drobne formy przeni-

kają przez oka sieci,

• duże uciekają przed

wlotem do siatki,

• trudność z dokładnym

określeniem objętości
wody przesączonej.

Czerpacze wody

(batometry)

• a - flaszka

Meyera,

• b - czerpacz

Ruttnera,

• c - czerpacz

Patalasa

Nekton - definicja

• Nekton,

odróżnieniu

planktonu,  obejmuje  organizmy,
które  dzięki  dobrze  rozwiniętym
narządom  ruchu  mogą  dowolnie
zmieniać  miejsce  przebywania,
przemieszczając  się  w  pionie  i  w
poziomie.

• Zdolne są także do pływania pod

prąd.

Nekton - skład

•W skład nektonu wchodzą

ryby i niektóre skorupiaki,
a w morzach oprócz tych
dwóch grup dochodzą
głowonogi, delfiny,
kaszaloty, walenie.

Nekton - przystosowania

anatomiczne

• Specyficzne

przystosowania

anatomiczne ułatwiają poruszanie się
w wodzie poprzez zmniejszanie tarcia.

• Są to:
• opływowy kształt ciała,
• gładka powierzchnia,
• ciało

pokryte

śluzem

lub

tłuszczem.

Nekton - frakcje

siedliskowe

• limnonekton - nekton wód stojących,
• potamonekton - nekton potoków i

rzek;

• nekton morski, dzieli się na:
• nekton pelagiczny, zasiedlający toń

wodną otwartej przestrzeni,

• nekton nerytyczny związany z

płytkimi wodami przybrzeżnymi.

Kategorie ryb jeziornych

kryterium: rejon zasiedlenia oraz rodzaj

pokarmu

• Pelagiczne + planktonożerne (sielawa,

stynka, ukleja) i drapieżne (sandacz,
troć);

• Głębinowo-denne (sieja, leszcz,

brzana);

• Przybrzeżno-denne + wszystkożerne

(karp) i drapieżne (węgorz, okoń);

• Przybrzeżne + roślinożerne (płoć, lin,

karaś) i drapieżne (szczupak, miętus).

Kategorie ryb rzecznych

kryterium: odcinek biegu

rzeki

•W odcinku źródlanym dominują

łososiowate z pstrągiem na
czele.

•Odcinek potokowy określa się

mianem krainy brzany.

•Rzeka niżowa to kraina leszcza.

Podział ryb ze względu na

stopień przywiązania do

środowiska

• ryby dwuśrodowiskowe

(amfibiotyczne), odbywające
odległe wędrówki rozrodczo-
żerowiskowe, przebywające w ich
trakcie w środowisku morskim i
słodkowodnym,

• ryby jednośrodowiskowe

(monobiotyczne), związane całe
życie z jednym typem środowiska.

Kategorie ryb

dwuśrodowiskowych

• - potamotoca (anadromiczne),

żerujące w morzu, a rozradzające się
w wodach śródlądowych,

(łosoś na tarło

wędruje w górę rzeki do jej źródła);

• - thalassotoca (katadromiczne),

żerujące w rzekach i jeziorach a
rozradzające się w morzu, (

węgorz, który,

na tarło wędruje do Morza Sargassowego, tam
ginie, a młode węgorzyki w postaci larw
unoszonych biernie przemierzają Atlantyk, aby po
dwóch latach dotrzeć do brzegów Europy)

Kategorie ryb

jednośrodowiskowych

• Ryby jednośrodowiskowe mogą być

albo słodkowodne, albo morskie.

• Morskie dzieli się na osiadłe,

praktycznie nie wędrujące, jedynie
nieco przemieszczające się (np.
flądry), oraz na wykonujące dość
znaczne wędrówki sezonowe o
charakterze tarliskowo-
żerowiskowym (np. śledzie w
Morzu Norweskim).

Nekton - metody

połowu

• Przykłady

przyrządów
służących

połowu nektonu:

• a

sieć

pławnica,

• b - włok,
• c - okrężnica.

Neuston - definicja

• Drobne organizmy zasiedlające

warstwę styku wody i
atmosfery.

• Zbiorowiska neustonowe tworzą

się przy spokojnej, bezwietrznej
pogodzie w postaci błoniastego
filmu, niekiedy zabarwionego na
kolor zielony, żółty, brunatny lub
fioletowy.

Neuston - skład

• Zbiorowiska neustonu tworzą:
• bakterie,
• grzyby (workowce, a przede

wszystkim glonowce),

• glonów okrzemki,

różnowiciowce, zielenice,
eugleniny,

• bezbarwne wiciowce oraz

pierwotniaki

Neuston - przystosowania do

środowiska

niekorzystne promieniowanie i szybkie zmiany

temperatury

• Grube ściany komórki lub ochronne

domki.

• Adaptacja chromatyczna.

Zmiana

intensywności promieniowania powoduje
niekiedy zmianę rozmieszczenia barwników,
np. przy silnym naświetlaniu na górnej
powierzchni komórki będzie występował
barwnik czerwony, natomiast przy słabym -
zielony.

• Czasami zabarwienie osłonki

powierzchni pochodzić może od pyłów i
sadzy kominowej (trypto-neuston).

•

Kategorie neustonu

• Epineuston: ponad

błonką napięcia
powierzchniowego;

• Hyponeuston:pod

nią

• Wyróżnia się (skład):

fitoneuston - roślin;
zooneuston
-zwierząt.

Zbieranie organizmów

neustonowych

• Zbiera się je na szkiełka

nakrywkowe lub inne podobne.
Trzymane w szczypcach szkiełko
kładzie się ostrożnie na powierzchni
błonki, a następnie nieco skośnym
ruchem ostrożnie podnosi się je .

• Można je również zbierać

używając wygiętej nieco ezy
mikrobiologicznej.

• Próbę neustonu utrwala się

parami kwasu osmowego lub
parami jodu.

Pleuston - definicja

Skład

• Pleuston - nie zakorzenione,

pływające pod powierzchnią rośliny.

Niektórzy autorzy wliczają do tej formacji również
zwierzęta, np. owady poruszające się po powierzchni
ruchem ślizgowym, a w morzu rurkopławy
powierzchniowe (np. żeglarz portugalski i żagielek).

• Skład gatunkowy -podstawę stanowią

rośliny, które częściowo (szczególnie
pędy kwiatowe) wystają ponad wodę,
zaś system korzeniowy zwisa
swobodnie w wodzie.

Pleuston - ekologia

• Biernie przesuwane przez wiatr.
• Mogą niekiedy tworzyć wyspy

pływające lub zbite darnie,
odcinając przez to dopływ
promieniowania i hamując rozwój
fitoplanktonu w wodzie.

• Przystosowania służące do

utrzymania się na powierzchni
wody - zmniejszenie masy
właściwej ciała poprzez
wykształcenie dużych
przestworów powietrznych.

Kategorie pleustonu

• Pleuston właściwy - gatunki rzęs,

ponadto żabiściek, rogatek itp. (W
zbiornikach klimatu tropikalnego
różnorodność gatunkowa pleustonu
jest znacznie większa).

• Pleuston okresowy -

meropleuston. Są nim oderwane
części roślin zakorzenionych, np.
gałązki moczarki, wywłócznika i
różnych gatunków rdestnic.

Występowanie pleustonu

•Zbiorowisko pleustonowe

najbardziej rozwija się w
małych, zacisznych zbiornikach.

•Szczególnie licznie występuje w

płytkich zatokach jeziornych,
starorzeczach i dołach
potorfowych

Metody zbioru pleustonu

•Do zbierania roślin

pleustonowych stosuje się
proste przyrządy, takie jak
kotwiczki lub specjalnie
przystosowane do tego celu
grabie.

Bentos - definicja

• Bentos to organizmy, które

w swoim zasadniczym
okresie rozwoju, jako formy
dorosłe, żyją osadzone na
dnie lub innym podłożu, lub
są z dnem ściśle związane.

• Ze względu na skład wyróżnia

się bentos roślinny - fitobentos
i zwierzęcy - zoobentos.

Kategorie bentosu

kryterium: tryb życia i stopień związania

z podłżem

•rhizobentos,
•haptobentos,
•herpobentos,
•nektobentos

Rhizobentos -

charakterystyka

• Rhizobentos - to zakorzenione

rośliny naczyniowe, a więc makrofity.

• Rejon występowania to litoral, gdzie

zachodzi fotosynteza.

• Rhizobentos wykształcony jest w

zbiornikach jeziornych, zaś w
rzekach zależy od intensywności
przepływu wody.

• W morzu roślin naczyniowych jest

niewiele.

Rhizobentos

specyficzne przystosowania do

środowiska

• Rozległe systemy kłączy i korzeni,

co uniemożliwia ich łatwe wyrwanie;

• Wiotkie pędy dlatego są elastyczne;
• Duże przestwory

międzykomórkowe w łodygach i
liściach, gdzie jest powietrze.

Zmagazynowane tam gazy są
wykorzystywane w procesach życiowych, w
fotosyntezie i oddychaniu. Ponadto nadają
liściom lekkość i pływalność. Dzięki tym
przestworom liście pływające grążeli i
innych roślin nie toną.

Form życiowe u

makrofitów:

1. amfifity

•Rośliny ziemnowodne,

bytujące w strefie
przejściowej między
lądem a wodą;

•Zalicza się do nich wiele

traw, turzyc, jaskrów itp

Form życiowe u

makrofitów:

2. helofity

•Rośliny

bagienne,

zakorzenione  w  podłożu
stale  zalanym,  natomiast
części  zielone  i  kwiaty  są
wynurzone;

•Do nich zalicza się m.in.

trzcinę, pałkę, sit, tatarak;

Formy życiowe u

makrofitów:

3. nimfeidy

•Rośliny

liściach

pływających na powierzchni
wody.

•Do grupy tej należy przede

wszystkim lilia wodna i
grążel.

Formy życiowe u

makrofitów:

4. elodeiy

•Rośliny całe zanurzone pod

powierzchnią wody.

•Takie jak moczarka

kanadyjska, wywłócznik i
gatunki rdestnic.

• W niektórych typach zbiorników

wodnych ważną rolę odgrywają
ramienice, a z mchów Fontinalis.

Limnologiczne wskaźniki

roślinne

• W limnologii są

uproszczone systemy
klasyfikacji
makrofitów.

• Służą one do opisu

różnych typów jezior
z uwzględnieniem
poszczególnych
gatunków makrofitów
jako wskaźników

Kategorie roślinności w

limnologii rybackiej

• Roślinność twarda, czyli wynurzona

(helofity) zarastająca zbiorniki wodne.

• Roślinność miękka, czyli zanurzona -

jest miejscem schronienia dla wielu
drobnych zwierząt, które na niej żerują,
stając się jednocześnie pożywieniem
dla ryb. Ponadto jest dogodna do
rozrodu zwierząt, w tym również
miejscem tarliskowym dla ryb.

Haptobentos - definicja

• Organizmy nie związane z dnem,

wymagające jednak stałego podłoża.

• Stanowić je może element dna, np.

pale, umocnienia, duże głazy, wraki
łodzi lub statków, albo też element
żywy jak rośliny, czy zwierzęta denne.

• Frakcję tę tworzą rośliny lub

zwierzęta, które przylegają bądź
przyczepiają się do podłoża.

Haptobentos - skład

• Do haptobentosu zalicza się wiciowce

roślinne, osiadłe okrzemki, a przede
wszystkim glony nitkowate, zaś ze
zwierząt głównie gąbki i mszywioły
oraz osiadłe pierwotniaki i wrotki.

• Te drobne organizmy rosnące na

wolnej powierzchni obiektów
zanurzonych w wodzie określane są
przez wielu autorów nazwą
peryfitonu.

Haptobentos - ekologia

• Mikrocenoza z powiązaniami

troficznymi.

• Producenci-glony.
• Reducenci: bakterie.
• Konsumenci- korzenionóżki, osiadłe i

pływające wrotki, nicienie,
brzuchorzęski, skąposzczety, także
wioślarki i larwy ochotek, a nawet młode
larwy jętek.

Haptobentos morski

• W morskiej faunie osiadłej

spotyka się przedstawicieli
koralowców, pierścienic,
czułkowców i osłonic. Również
osiadły tryb życia, spośród
skorupiaków, prowadzą wąsonogi,
np. pąkle i kaczenice. Do tych
morskich porośli zalicza się także
niektóre małże, np. omułka i
ostrygę.

Biocenozy peryfitonu

struktura piętrowa

• Pierwszą warstwę tworzą glony

nitkowate chwytnikami przytwierdzone
do podłoża.

• Drugą również glony nitkowate, ale bez

chwytników - oplatają one poprzednie.

• Trzecie piętro to okrzemki, które

osadzają się na poprzednich.

• Czwarte to zwierzęta i glony nie

przytwierdzone, przemieszczające się
między poprzednimi piętrami.

Haptobentos -

występowanie

• Skład gatunkowy zbiorowisk

peryfitonowych zależy od chemizmu
wody, a nie jest związany z gatunkiem
rośliny, czy zwierzęcia.

• Charakter mechaniczny podłoża może

jednak warunkować wytworzenie się
peryfitonu. Na powierzchni gładkiej
pokrytej śluzem tworzy się on trudniej
niż na powierzchni chropowatej.

Herpobentos - definicja

• Herpobentos, określany nazwą

bentosu właściwego (eubentos),

• obejmuje organizmy zwierzęce,

żyjące na dnie lub w dnie,

• mogące się po nim lub w nim

przemieszczać

Herpobentos - skład

•Tworzą tę formację gatunki

należące do wielu grup
taksonomicznych, poczynając
od pierowtniaków do
najbardziej uorganizowanych
bezkręgowców włącznie

Herpobentos

kategorie wielkościowe

• Makrobentos, wielkość powyżej 2

mm,

• Mezobentos (lub meiofauna), w

zakresie wielkości 0,2 (0,1) - 2 mm,

• Mikrobentos poniżej 0,1 (0,2) mm.
• Dolna granica wymiarów meiofauny

jest niejednolita i różna według
różnych autorów, od 0,1 do 0,5 mm.

Herpobentos

przystosowania do

środowiska

• Zaopatrzone w ciężkie szkielety

wapienne; (chityna jako budulec
szkieletu jest zwykle przesycona
wapniem).

• Wapienne szkielety występują u

licznych małży, ślimaków, szkarłupni i
skorupiaków, szczególnie wtedy, gdy są
wystawione na niszczące działanie fal.

• Wiele form ma zdolność wnikania w

dno, co daje im daleko idące
zabezpieczenie.

Katerorie herpobentosu

kryterium: formy życiowe

• Osiadłe - sessilne:

• Zagrzebujące się
• Budujące domki
• Drążące w dnie

• Ruchome - wagilne:

• Poruszające się swobodnie po dnie

Formy zagrzebujące się

•Zalicza się tu liczne gatunki

z wielu grup
taksonomicznych, przede
wszystkim spośród małży,
krabów i robaków

Formy budujące domki

• Do fauny bytującej na osadach

miękkich należy sporo gatunków
wytwarzających z mułu i wydzielanego
przez siebie śluzu domki w formie
rurek. W wodach słodkich typowym
przykładem są rureczniki (Tubifex). W
morzach takie domki tworzą liczne
wieloszczety, obunogi oraz wiele
innych mieszkańców strefy przybrz

Formy drążące

• Wiele gatunków osiadłych ma zdolność

przenikania w twarde podłoże. Jedne z
nich, np. niektóre małże (skałotocze),
używają ostrego brzegu skorupy jako
swoistego świdra, względnie trawią
podłoże, zwykle wapienne, za pomocą
wydzielanych przez siebie kwasów.
Inne, np. świdrak okrętowy, znany
niszczyciel drewnianych okrętów,
budowli i umocnień portowych, ma
muszlę skręconą na kształt
prawdziwego świdra

Formy denne ruchome

• Formy te trybem życia są ściśle

związane z dnem, jednak mogą
się swobodnie poruszać po jego
powierzchni. Bentos wagilny
tworzą przedstawiciele
licznych grup zwierzęcych:
jamochłonów, robaków,
pierścienic, stawonogów,
mięczaków, szkarłupni itp.

Kategorie herpobentosu

kryterium: charakter dna

• Liton: wykształca się na dnie

kamienistym i składa się ze zwierząt
mających zdolność silnego przywarcia do
podłoża.

• Psammon: biocenoza dna piaszczystego.

Zwierzęta tej biocenozy muszą być
przystosowane do sypkości podłoża.

• Pelon: obejmuje zbiorowiska zwierząt

żyjących na dnie mulistym (osady drobne
mineralne lub organiczne).

Nektobentos - definicja

• Są to organizmy związane z

dnem , mogą nawet przebywać
na nim przysypane piaskiem,
jednakże cechą specyficzną dla
nich jest możliwość swobodnego
pływania, co prawda tylko tuż
ponad dnem, ale dzięki temu
mogą się łatwiej przemieszczać i
zmieniać miejsce pobytu.