Komitet Stałych
Przedstawicieli
COREPER

COREPER Komitet Stałych
Przedstawicieli (fr. Comité des
représentants permanents,
COREPER, ang. Committee of
Permanent Representatives)
powstały w 1958 roku, jest to
organ pomocniczy Rady Unii
Europejskiej z siedzibą w Brukseli.

Składa się ze stałych
przedstawicieli krajów
członkowskich Unii
Europejskiej w randze
ambasadorów oraz ich
zastępców.

Główne zadanie tej organizacji to
wypracowywanie wspólnego, zgodnego
stanowiska państw UE w sprawach propozycji
skierowanych przez Komisję Europejską pod
obrady Rady Unii Europejskiej. Komitet nie
decyduje więc w tych sprawach, a jedynie dąży
do wypracowania kompromisu zadowalającego
wszystkie kraje. Jeśli uda się do tego
doprowadzić, sprawa trafia pod obrady Rady
Unii Europejskiej. Jeśli nie, wówczas jest
dyskutowany przez Radę, która musi
rozstrzygnąć sprawę i dojść do porozumienia.
COPERER jest symbolem podstawowych reguł
integracji europejskiej – kompromisu, ustępstw,
dążenia do konsensusu.

COREPER nadzoruje i koordynuje
prace około 250 komitetów i grup
roboczych stałych lub ad-hoc, w
których skład wchodzą urzędnicy i
eksperci z krajów członkowskich,
pracujący nad stroną techniczną
zagadnień przeznaczonych do
późniejszej dyskusji w COREPER i
Radzie. Na jego czele stoi kraj
aktualnie przewodniczący Radzie
Unii Europejskiej.

COREPER faktycznie
składa się z dwóch
komitetów:



COREPER I



COREPER II

COREPER II – w jego skład wchodzą

przedstawiciele dyplomatyczni państw

członkowskich w randze ambasadora i oni

zwykle działają na rzecz ministrów

finansów i gospodarki oraz ministrów

spraw zagranicznych.
Jest wspomagany przez tzw. Grupę Antici

(od 1958 roku), w której skład wchodzą

Wysocy Urzędnicy Stałego

Przedstawicielstwa. COREPER II zajmuje

się następującymi sprawami: ·

gospodarka, finanse, budżet, rozwój,

sprawiedliwość i sprawy wewnętrzne,

ochrona obywateli.

COREPER I – w jego skład wchodzą
przedstawiciele dyplomatyczni
państw członkowskich w randze
zastępców ambasadorów.
Zajmują się oni pozostałymi sprawami
(zdrowie, opieka, kultura, transport,
energia, turystyka, rynek
wewnętrzny, ochrona środowiska
itp.).
Organ jest wspomagany przez Grupę
Martens’a (od 1993 roku).

Zadania COREPERU (I i II):



przygotowuje prace Rady UE;



uczestniczy w dialogu pomiędzy Radą a Komisją

Europejską;



informuje rządy państw członkowskich o

działalności poszczególnych organów UE;



informuje organy wspólnotowe o stanowiskach

rządów;



zapewnia zgodność kierunków polityk

poszczególnych państw i UE;



przygotowuje projekty aktów prawnych Rady UE;



powołuje grupy robocze.

Poza COREPER istnieją także inne komitety
pomocnicze.
Komitet zbiera się co najmniej raz w tygodniu
i dzieli punkty obrad Rady na trzy kategorie:



Punkty nie wymagające podjęcia decyzji
ministerialnej, przedstawiane jedynie w celach
informacyjnych.



Punkty A, w przypadku których decyzja może
zostać podjęta bez dyskusji. Jeżeli mimo to któryś
z ministrów wyrazi wątpliwości, punkty te wracają
do COREPER, gdzie są ponownie rozpatrywane.



Punkty B, które wymagają przeprowadzenia
dyskusji, a nie zawsze da się zawczasu
przewidzieć, jaka będzie decyzja.

Dany punkt może być wewnętrznie opisany jako
pozorny punkt B - po to aby opinia publiczna
odniosła wrażenie, że jest to punkt B, nad którym
ministrowie aktywnie obradują ze względu na jego
wagę, podczas gdy w istocie można go
potraktować jako punkt A, ponieważ COREPER
przeprowadził już negocjacje i osiągnął
kompromis.
Ministrowie podejmują stosunkowo mało decyzji co
do prawdziwych punktów B - zazwyczaj są one
odsyłane do ponownego rozważenia przez
COREPER, skąd powracają jako punkty A lub
pozorne B. W dokumentach i porządku obrad punkt
A określany jest jako "A"-item.

Bibliografia



Piotr Leszczyński, Tomasz Snarski:
Vademecum matura 2011 wiedza o
społeczeństwie. Gdynia 2010.