PROCES WYBORU

METOD

STRATEGIA

POSTĘPOWANIA

Strategia postępowania

rehabilitacyjnego

to „most łączący dwa brzegi rzeki”:
- Brzeg aktualnego stanu;
- Brzeg oczekiwany (brzeg nadziei).
Brzeg aktualnego stanu to stan

zawarty w diagnozie ujętej w dwóch
aspektach nazwanych jako diagnoza
pozytywna i diagnoza negatywna.

STRATEGIA

POSTĘPOWANIA

• DIAGNOZA NEGATYWNA – określa

defekty i dysfunkcje;

• DIAGNOZA POZYTYWNA –

określa pozytywne dla rozwoju
jednostki właściwości jej samej
oraz środowiska

c.d.

Drugi brzeg rzeki - to ten, do którego zmierzamy,

to w praktyce cele postępowania

rehabilitacyjnego, czyli to, co zamierzamy

osiągnąć.

W ramach celów pożyteczne jest określenie, w

jakim stopniu osoba niepełnosprawna

intelektualnie lub z inną niepełnosprawnością

ma wykonać daną czynność: na polecenie i z

pomocą, na polecenie bez pomocy, samodzielnie

w sytuacji rehabilitacji, samodzielnie i

spontanicznie w sytuacjach innych.

Może to być takie lub inne stopniowanie tego, CO

MA BYĆ, ale zawsze jest potrzebne, aby

następował rozwój .

c.d.

Mosty mogą być krótkie i długie

Mosty to:

ustalanie strategii, która łączy to,

co stwierdzamy, z tym do czego

zmierzamy, czyli ustalenie

warunków do realizacji tego, ku

czemu zmierzamy.

PLAN POSTĘPOWANIA

REHABILITACYJNEGO

Ustalając plan, kierujemy się zazwyczaj

sferami funkcjonowania, które ujmuje
się najczęściej w następujące kategorie:

• Psychomotoryka
• Percepcja
• Procesy poznawcze
• Mowa
• Emocje
• Zachowania społeczne

c.d.

Najprostszy i najczęściej

realizowany plan postępowania
obejmuje:

• Określenie konkretnego celu

postępowania;

• Sformułowanie zadań;
• Dobór metod i środków.

c.d.

Plan postępowania może być

realizowany na podstawie
różnych modeli metodycznych:

1. MODEL SPIRALI
2. MODEL OPART NA STOPNIACH

MODEL SPIRALI

ETAP I – ORIENTACYJNY obejmuje:
• Wzbudzenie uwagi i motywu;
• Postawienie dziecku zadania;
• Demonstrowanie sposobu

rozwiązania zadania oraz wyjaśnienie

trudności.

• Wspólne rozwiązanie zadania, ocena,

korekcja.

Jeżeli dziecko zawodzi – następuje

powrót do kroku pierwszego.

c.d.

ETAP II – DZIAŁANIOWY:

• Samodzielne rozwiązanie zadania,

ocena, korekcja,

• Powtórzenie sposobu rozwiązania przy

takim samym zadaniu,

• Powtórzenie sposobu rozwiązania przy

innych zadaniach.

Według takiego schematu ćwiczy się

rozwiązywanie nowych zadań,

rozpoczynając od pierwszego kroku.

Każde nowe zadanie znajduje się na

wyższym poziomie spirali.

MODEL OPARTY NA

STOPNIACH

„ZABAWA UCZĄCA”

I.

Obejmuje znane dziecku czynności i

przedmioty, a jej celem jest wzbudzenie

motywacji, uwagi oraz pozbycie się

zahamowań. Zabawa powinna być

stymulująca i wzbudzać radość.

II.

Skoncentrowanie się dziecka na

ćwiczeniach, przy uwzględnieniu na

przemian napięcia i odprężenia się dziecka.

Zadania powinny być coraz trudniejsze.

III.

Uogólnianie wyćwiczonych czynności oraz

pełne odprężenie dziecka i kończyć się

powinna wzbudzeniem oczekiwania na

kolejną zabawę.

c.d.

• KAŻDY PLAN WYMAGA

INDYWIDUALIZACJI, UWZGLĘDNIAJĄCEJ
NIE TYLKO OSOBĘ NIEPEŁNOSPRAWNĄ,
ALE TAKŻE WARUNKI, W JAKICH
REHABILITACJA PRZEBIEGA.

• KAŻDY PLAN POWINIEN BYĆ OTWARTY,

TJ. NA TYLE PLASTYCZNY, ABY W
TRAKCIE JEGO REALIZACJI MOGŁY BYĆ
WPROWADZANE POŻĄDANE ZMIANY.

SPOSOBY POSTĘPOWANIA

REHABILITACYJNEO

• RODZAJ POSTĘPOWANIA

REHABILITACYJNEGO ZALEŻY OD

RODZAJU NIEŁNOSPRAWNOŚCI

• POSTĘPOWANIE REHABILITACYJNE

UKIERUNKOWANE WINNO BYĆ NIE

TYLKO NA USPRAWNIANIE

ZABURZONYCH CZY OPÓŹNIONYCH

PROCESÓW LECZ TAKŻE NA CAŁĄ

OSOBOWOŚĆ DZIECKA.

C.D.

• Wzbudzając, podtrzymując czy modyfikując aktywność

dziecka ważne jest odczytywanie jego komunikatów

niewerbalnych typu : „nie chcę, bo i tak mi się nie uda”,

„chciałbym, ale nie wiem czy potrafię”, „zostawcie

mnie w spokoju” itp..

• Czasami trzeba stworzyć sytuację, w której świadomie

wywołuje się u niego niezadowolenie, jeśli nie ma

innego sposobu, by wzbudzić chęć komunikowania się,

czy stosować sugestię, by wzmóc wiarę we własne siły,

wzbudzać motywację tak, by ważne stało się „ja chcę i

potrafię”, a nie - „muszę”

• Wymiana uczuć między dzieckiem niepełnosprawnym a

nauczycielem, w której ważna rolę odgrywa komunikacja

językowa, jak przede wszystkim wyraz twarzy i głos,

jest jednym z istotnych warunków terapii.